«Ευαγγέλιο» όσα έσπειρε ο Κώστας Χατζηδουλής. «Ρακκοσυλλέκτης» με εκτόπισμα… Πανεπιστημίου. Από εκεί μάθαμε οι κατοπινοί… αλλά και οι προηγούμενοι.
Αυτός πρωτοασχολήθηκε «βιβλιογραφικκά» με τον Στελλάκη, με τον Λελάκη, τον Γενίτσαρη, τον Μάθεση…
Και μετά, συνόψισε Τσίλα και μπάρμπα Γιάννη…
Αν δεν ήταν αυτός τι θα γράφαμε άραγε οι υπόλοιποι; Τι θα αντέγραφαν οι επιτήδειοι… που το παίζουν «παντογνώστες».
Ο Λιδάκης του χρωστάει, ο Νταλάρας, ο Στέλιος Βαμβακάρης, ο Δημητριάδης, η Ερωφίλη, ο Σπύρος Ιωαννίδης, το τραγούδι μας. Τα έχουν πει κι οι ίδιοι…
Κι ο Νικολόπουλος το παραδέχεται, κι ο Καρανικόλας και η Γκίκα το ίδιο. Και ο Περπινιάδης ακόμα. Πολλοί ελάσσονες και ριγμένοι δέχτηκαν τα δώρα του…
Μιλώ γι’ αυτά που ξέρω.
Έμαθα και κατάλαβα πολλά από τον Χατζηδουλή κι απ’ τις εκδόσεις του, τα βιβλία και τους δίσκους του. Μου είχε πει και ακριβά από κοντά, κάποια είναι στα βιβλία μου, έχουν μείνει κάμποσα απ’ έξω, μπορεί και να ‘ναι και περισσότερα από τ’ άλλα.
Κι αυτό το, ιδοχείρως στις αποστολές του... όταν με αρχοντιά χάριζε σ' εκείνους που επέλεγε τα πονήματά του...
Υπάρχουν ενστάσεις για τον τρόπο που συχνά διαχειρίστηκε το υλικό του. Δεκτές!
Όμως το έργο είναι διαμαντένιο και πρωτοπόρο σε εποχές στερημένες. Είχε το όραμα να μείνουν βίοι και ευλογιές. Και κουλάντριζε ωραία τα… δεδομένα.
Δεν τα ‘δινε όλα με τη μία… όπως π.χ. ο Ελευθερίου σε άλλα βιλαέτια. Ήξερε πως με τα δικά του, φτιαχνόντουσαν πολλοί τσάμπα μάγκες.
Μάλωνε και με τις εταιρείες, επειδή απαιτούσε… Έβλεπε να σκορπιούνται πολλά για το τίποτα, και τίποτα… για πράγματα που άξιζαν πολλά.
Μακάρι να αξιοποιηθεί το μουσείο-σπίτι του στη Φρεατίδα. Με τις σκάλες γεμάτες ντοκουμέντα…
Θυμάμαι τα αρωματισμένα δωμάτια… και το απαραίτητο τρατάρισμα: λουκούμι τριαντάφυλλο!
*Στο κέντρο της φωτογραφίας, ο Κώστας Χατζηδουλής, μαζί με καλλιτέχνες που την αλήθεια τους αγάπησε.
Αυτός πρωτοασχολήθηκε «βιβλιογραφικκά» με τον Στελλάκη, με τον Λελάκη, τον Γενίτσαρη, τον Μάθεση…
Και μετά, συνόψισε Τσίλα και μπάρμπα Γιάννη…
Αν δεν ήταν αυτός τι θα γράφαμε άραγε οι υπόλοιποι; Τι θα αντέγραφαν οι επιτήδειοι… που το παίζουν «παντογνώστες».
Ο Λιδάκης του χρωστάει, ο Νταλάρας, ο Στέλιος Βαμβακάρης, ο Δημητριάδης, η Ερωφίλη, ο Σπύρος Ιωαννίδης, το τραγούδι μας. Τα έχουν πει κι οι ίδιοι…
Κι ο Νικολόπουλος το παραδέχεται, κι ο Καρανικόλας και η Γκίκα το ίδιο. Και ο Περπινιάδης ακόμα. Πολλοί ελάσσονες και ριγμένοι δέχτηκαν τα δώρα του…
Μιλώ γι’ αυτά που ξέρω.
Έμαθα και κατάλαβα πολλά από τον Χατζηδουλή κι απ’ τις εκδόσεις του, τα βιβλία και τους δίσκους του. Μου είχε πει και ακριβά από κοντά, κάποια είναι στα βιβλία μου, έχουν μείνει κάμποσα απ’ έξω, μπορεί και να ‘ναι και περισσότερα από τ’ άλλα.
Κι αυτό το, ιδοχείρως στις αποστολές του... όταν με αρχοντιά χάριζε σ' εκείνους που επέλεγε τα πονήματά του...
Υπάρχουν ενστάσεις για τον τρόπο που συχνά διαχειρίστηκε το υλικό του. Δεκτές!
Όμως το έργο είναι διαμαντένιο και πρωτοπόρο σε εποχές στερημένες. Είχε το όραμα να μείνουν βίοι και ευλογιές. Και κουλάντριζε ωραία τα… δεδομένα.
Δεν τα ‘δινε όλα με τη μία… όπως π.χ. ο Ελευθερίου σε άλλα βιλαέτια. Ήξερε πως με τα δικά του, φτιαχνόντουσαν πολλοί τσάμπα μάγκες.
Μάλωνε και με τις εταιρείες, επειδή απαιτούσε… Έβλεπε να σκορπιούνται πολλά για το τίποτα, και τίποτα… για πράγματα που άξιζαν πολλά.
Μακάρι να αξιοποιηθεί το μουσείο-σπίτι του στη Φρεατίδα. Με τις σκάλες γεμάτες ντοκουμέντα…
Θυμάμαι τα αρωματισμένα δωμάτια… και το απαραίτητο τρατάρισμα: λουκούμι τριαντάφυλλο!
*Στο κέντρο της φωτογραφίας, ο Κώστας Χατζηδουλής, μαζί με καλλιτέχνες που την αλήθεια τους αγάπησε.
