Γράφει η Κωνσταντίνα Τασσοπούλου:
Όταν ο μπαμπάς μου σπούδαζε μαθηματικός, σπούδαζε και ο κύριος Θάνος. Για την ακρίβεια, ο κύριος Θάνος είχε ξεκινήσει ένα χρόνο νωρίτερα κι έκτοτε, δεν σταμάτησαν ποτέ να έχουν αυτή την μονοετή διαφορά. Ο κύριος Θάνος ουδέποτε το έμαθε, όμως εμένα μου το είπε ο μπαμπάς ένα απόγευμα, ένα μεσημέρι, εκείνη τη στιγμή που τον είδαμε να παίζει πιάνο ζωηρά, σε μια ΕΡΤ δεκαετίας του ‘80. Τα παιδιά ουδέποτε ξεχνούν αυτά που τους είναι πράγματι σημαντικά. Να το θυμάστε.
Όταν μπαίναμε παλιά με τον μπαμπά στο ασανσέρ, κοιτιόμασταν στον καθρέφτη και γελούσαμε. Συνήθως καλοκαίρι. Εγώ με κοντομάνικο μακό κι ο μπαμπάς με πουκάμισο λινό. «Άτιμα υφάσματα τα λινά» μου έλεγε, «μας παχαίνουν, μας κάνουν κοιλιά, και σε μένα και στον Θάνο το Μικρούτσικο».
Είναι αλήθεια έχει χιούμορ ο μπαμπάς, όπως έχει κι η ζωή που όμως, σοβάρεψε τον τελευταίο καιρό. Τον τελευταίο καιρό ο κύριος Θάνος έδειχνε αδυνατισμένος στις φωτογραφίες κι εγώ ήθελα να τον βλέπω γεμάτο. Γεμάτο ζωή. Να ξεχειλίζει.
«Πάμε στο Ηρώδειο σε παρακαλώ. Δεν ξέρω αν θα τον προλάβουμε το επόμενο καλοκαίρι». Πήγαμε. Ευτυχώς. Τον προλάβαμε. Τον πρόλαβα.
Τον πρόλαβα στο μεγάλο τετράγωνο δίσκο βινυλίου με την όμορφη φωτογραφία στην ταράτσα. Αυτός, ο Τριπολίτης κι ο Βασίλης να λένε σπουδαία πράγματα, για ώρες.
Τον πρόλαβα σε ραδιόφωνα να μιλά, σε συνεντεύξεις να παίζει, σε πιάνα με ουρά να ομορφαίνει μες στα χρόνια τον ήχο του. Κι άλλο να τον ομορφαίνει, εννοώ.
Τον πρόλαβα σε μια παραλία, δύο ξαπλώστρες μπροστά μου, να γελάει. Τον πρόλαβα στο σουβλατζίδικο έξω απ’ το Μετρό, να τρώει. Τον πρόλαβα με τους Νάνους του, χιονάτη ασήμαντη εγώ, μικρή και κανείς, μα κανείς, να μην μπορεί να πει ωραιότερα αυτό το τραγούδι, ποτέ.
Τον πρόλαβα στη Σφεντόνα, με τον μπαμπά, κάποτε, οι δυο μας. Τον πρόλαβα μες στο σπίτι να μου τον σφυρίζει ολημερίς. Κάθε μέρα. Τον πρόλαβα και σε μια ξεθωριασμένη φωτογραφία λέξεων: η γιαγιά αγκαλιά με το εξώφυλλο του δίσκου που μόλις είχε κυκλοφορήσει, να τον ακούει ξανά και ξανά, ξανά και ξανά, γιατί είχε παιδί η γιαγιά που ζούσε κάτω στις ακτές της Αφρικής…
Τον πρόλαβα και σήμερα, γιατί είχα άδεια και μπορούσα να περπατήσω στην παλιά μου γειτονιά, στη γειτονιά του, στο Μετς. Όλοι ξέραμε το σπίτι του κυρίου Θάνου και όλοι αναφερόμασταν σ’ αυτό. Αυτό είναι. Εδώ μένει. Εκεί έμενε. Εδώ θα μένει πια. Τον πρόλαβα για ένα αντίο, για να κάνω εγώ για εκείνον το σταυρό που ήθελα για το καλό του ταξίδι. Το σταυρό του Νότου, ίσως.
Οι πρώτες καταγεγραμμένες νότες που έπαιξα στο πιάνο ήταν από τις λαμαρίνες ενός ανεξήγητου για μένα Κουροσίβο. Ήμουν τρία, το πιάνο κοιμόταν στο δωμάτιο που κοιμόμουν κι εγώ, δεν έφτανα καλά – καλά τα πλήκτρα, μα το τραγούδι το έφτασα. Το βρήκα. Από ντο; Από ρε; Από μι; Από πού δεν θυμάμαι και δυστυχώς, η κασέτα στην οποία με ηχογράφησε ο μπαμπάς είναι από καιρό χαμένη σε κάποια μετακόμιση και είναι γαμώτο, από τα πιο σημαντικά, από τα πιο πολύτιμα αντικείμενα που θα ήθελα να έχω στα χέρια μου. Σήμερα.
www.tassopoulou.gr
Όταν ο μπαμπάς μου σπούδαζε μαθηματικός, σπούδαζε και ο κύριος Θάνος. Για την ακρίβεια, ο κύριος Θάνος είχε ξεκινήσει ένα χρόνο νωρίτερα κι έκτοτε, δεν σταμάτησαν ποτέ να έχουν αυτή την μονοετή διαφορά. Ο κύριος Θάνος ουδέποτε το έμαθε, όμως εμένα μου το είπε ο μπαμπάς ένα απόγευμα, ένα μεσημέρι, εκείνη τη στιγμή που τον είδαμε να παίζει πιάνο ζωηρά, σε μια ΕΡΤ δεκαετίας του ‘80. Τα παιδιά ουδέποτε ξεχνούν αυτά που τους είναι πράγματι σημαντικά. Να το θυμάστε.
Όταν μπαίναμε παλιά με τον μπαμπά στο ασανσέρ, κοιτιόμασταν στον καθρέφτη και γελούσαμε. Συνήθως καλοκαίρι. Εγώ με κοντομάνικο μακό κι ο μπαμπάς με πουκάμισο λινό. «Άτιμα υφάσματα τα λινά» μου έλεγε, «μας παχαίνουν, μας κάνουν κοιλιά, και σε μένα και στον Θάνο το Μικρούτσικο».
Είναι αλήθεια έχει χιούμορ ο μπαμπάς, όπως έχει κι η ζωή που όμως, σοβάρεψε τον τελευταίο καιρό. Τον τελευταίο καιρό ο κύριος Θάνος έδειχνε αδυνατισμένος στις φωτογραφίες κι εγώ ήθελα να τον βλέπω γεμάτο. Γεμάτο ζωή. Να ξεχειλίζει.
«Πάμε στο Ηρώδειο σε παρακαλώ. Δεν ξέρω αν θα τον προλάβουμε το επόμενο καλοκαίρι». Πήγαμε. Ευτυχώς. Τον προλάβαμε. Τον πρόλαβα.
Τον πρόλαβα στο μεγάλο τετράγωνο δίσκο βινυλίου με την όμορφη φωτογραφία στην ταράτσα. Αυτός, ο Τριπολίτης κι ο Βασίλης να λένε σπουδαία πράγματα, για ώρες.
Τον πρόλαβα σε ραδιόφωνα να μιλά, σε συνεντεύξεις να παίζει, σε πιάνα με ουρά να ομορφαίνει μες στα χρόνια τον ήχο του. Κι άλλο να τον ομορφαίνει, εννοώ.
Τον πρόλαβα σε μια παραλία, δύο ξαπλώστρες μπροστά μου, να γελάει. Τον πρόλαβα στο σουβλατζίδικο έξω απ’ το Μετρό, να τρώει. Τον πρόλαβα με τους Νάνους του, χιονάτη ασήμαντη εγώ, μικρή και κανείς, μα κανείς, να μην μπορεί να πει ωραιότερα αυτό το τραγούδι, ποτέ.
Τον πρόλαβα στη Σφεντόνα, με τον μπαμπά, κάποτε, οι δυο μας. Τον πρόλαβα μες στο σπίτι να μου τον σφυρίζει ολημερίς. Κάθε μέρα. Τον πρόλαβα και σε μια ξεθωριασμένη φωτογραφία λέξεων: η γιαγιά αγκαλιά με το εξώφυλλο του δίσκου που μόλις είχε κυκλοφορήσει, να τον ακούει ξανά και ξανά, ξανά και ξανά, γιατί είχε παιδί η γιαγιά που ζούσε κάτω στις ακτές της Αφρικής…
Τον πρόλαβα και σήμερα, γιατί είχα άδεια και μπορούσα να περπατήσω στην παλιά μου γειτονιά, στη γειτονιά του, στο Μετς. Όλοι ξέραμε το σπίτι του κυρίου Θάνου και όλοι αναφερόμασταν σ’ αυτό. Αυτό είναι. Εδώ μένει. Εκεί έμενε. Εδώ θα μένει πια. Τον πρόλαβα για ένα αντίο, για να κάνω εγώ για εκείνον το σταυρό που ήθελα για το καλό του ταξίδι. Το σταυρό του Νότου, ίσως.
Οι πρώτες καταγεγραμμένες νότες που έπαιξα στο πιάνο ήταν από τις λαμαρίνες ενός ανεξήγητου για μένα Κουροσίβο. Ήμουν τρία, το πιάνο κοιμόταν στο δωμάτιο που κοιμόμουν κι εγώ, δεν έφτανα καλά – καλά τα πλήκτρα, μα το τραγούδι το έφτασα. Το βρήκα. Από ντο; Από ρε; Από μι; Από πού δεν θυμάμαι και δυστυχώς, η κασέτα στην οποία με ηχογράφησε ο μπαμπάς είναι από καιρό χαμένη σε κάποια μετακόμιση και είναι γαμώτο, από τα πιο σημαντικά, από τα πιο πολύτιμα αντικείμενα που θα ήθελα να έχω στα χέρια μου. Σήμερα.
www.tassopoulou.gr
