Ο Μάικ Πίντερ, ιδρυτικό μέλος, κημπορντίστας και καινοτόμος μουσικός του Mellotron του προοδευτικού ροκ συγκροτήματος Moody Blues, πέθανε σε ηλικία 82 ετών στο σπίτι του στη Bόρεια Καλιφόρνια, περιτριγυρισμένος από την οικογένειά του.
«Οι τελευταίες του μέρες ήταν γεμάτες μουσική», ανέφερε η ανάρτηση του οικείου περιβάλλοντος του στα social. Μαζί με τη λεγόμενη «κλασική σύνθεση» των Moody Blues, ο Πίντερ έπαιξε στο άλμπουμ ορόσημο του 1968, Days of Future Passed με τη χρήση ηλεκτρονικών και ορχηστρικών εφέ το οποίο αποτέλεσε ένα πετυχημένο συνδυασμό ροκ και κλασικής μουσικής, και τα σινγκλ του «Nights in White Satin» και «Tuesday Afternoon».
Επίσης σε τραγούδια όπως το «Ride My See-Saw», «The Story in Your Eyes» και «I'm Just a Singer (In a Rock and Roll Band)». Έγραψε και τραγούδησε το σινγκλ του 1968, "A Simple Game" και πολλά άλλα, συμπεριλαμβανομένων κομματιών από το Days of Future Passed.
Οι Moody Blues με τον Mike Pinder πάνω αριστερά
Η πρώτη σύνθεση των Moody Blues που ξεκίνησαν σαν rhythm’n’blues συγκρότημα, σχηματίστηκε την άνοιξη του 1964 στο Μπέρμινγχαμ στην Αγγλία και περιλάμβανε τον Ray Thomas (φωνητικά, ντέφι, φυσαρμόνικα), τον Mike Pinder (πλήκτρο και φωνητικά, γεννημένος 27 Δεκεμβρίου 1941), τον ντράμερ Graeme Edge, τον κιθαρίστα/τραγουδιστή Denny Laine και τον Clint Warwick στο μπάσο και τα φωνητικά. Με τέσσερις τραγουδιστές, το γκρουπ μπόρεσε να δημιουργήσει ένα ποικίλο ρεπερτόριο που παρουσίαζε δυνατές φωνητικές αρμονίες.
Οι πρώτοι Moody Blues σημείωσαν πολλές επιτυχίες στην Αγγλία και μία παγκόσμια επιτυχία με το "Go Now". Αλλά το συγκρότημα διαλύθηκε μέχρι το 1966. «Ο Clint Warwick ήταν ο μόνος παντρεμένος άντρας στο γκρουπ», είπε ο Pinder σε μια συνέντευξη του 2017 στο Best Classic Bands, που έδωσε μαζί με τον Ray Thomas, «και η γυναίκα του ήθελε να έχει μια σταθερή δουλειά. Έτσι ο Ντένι Λέιν ακολούθησε το δικό του δρόμο στην μουσική πιστεύοντας ότι θα τα κατάφερνε καλύτερα έτσι». To 1971 προσχώρησε στους Wings του Paul McCartney.
Σύντομα, έφυγε και ο Warwick έφυγε. Αυτός και ο Laine αντικαταστάθηκαν από τον μπασο-κιθαρίστα John Lodge και τον κιθαρίστα Justin Hayward, οι οποίοι και οι δύο έγιναν οι κύριοι τραγουδοποιοί του γκρουπ. «Ο Τζον και ο Τζάστιν ήταν οι τέλειες προσθήκες στο συγκρότημα», είπε ο Πίντερ στην ίδια συνέντευξη.
Το μουσικό στυλ των Moody Blues άλλαξε με τη νέα σύνθεση. Ο Πίντερ είχε εργαστεί στην εταιρεία που κατασκεύασε το μοναδικό Mellotron, έναν προάγγελο σύγχρονων πλήκτρων. Ένα ευμετάβλητο όργανο, που σπανίως είχε χρησιμοποιηθεί σε ένα ροκ πλαίσιο, το πιο χαρακτηριστικό πρώιμο παράδειγμα ήταν ο ήχος "φλάουτου" που ακούστηκε στο σινγκλ των Beatles το 1967 Strawberry Fields Forever.
Εκείνη την εποχή, στελέχη της βρετανικής εταιρείας του γκρουπ, Decca, πλησίασαν τους Moody Blues με μια ιδέα για ένα είδος υβριδικού άλμπουμ. Αλλά οι Moody Blues είχαν τις δικές τους ιδέες. Ο Πίντερ ήθελε να δώσει μια συναυλία κάνοντας χρήση του Mellotron και το συγκρότημα είχε ένα ακόμη πιο φιλόδοξο σχέδιο για το άλμπουμ. «Πάντα ήθελα να δημιουργήσω κάτι που να είναι εννοιολογικό», είπε ο Πίντερ. «Λάτρεψα τα έργα του Mantovani. Ήθελα τα άλμπουμ μας να μείνουν στις δισκοθήκες των ανθρώπων, άλμπουμ που θα παίζονταν ολόκληρα».
Ξεκίνησαν οι εργασίες για το Days of Future Passed, με τον Peter μαέστρο διευθυντή ορχήστρας Peter Knight να συνθέτει για την Ορχήστρα του Φεστιβάλ του Λονδίνου, ενώ το συγκρότημα συνεργάστηκε χωριστά με τον ροκ μουσικό παραγωγό και κιθαρίστα Tony Clarke που δούλεψε με το συγκρότημα από το 1966 έως το 1978.
Οι Moody Blues έγραψαν και ηχογράφησαν οκτώ τραγούδια βασισμένα σε μια ιδέα: μια μέρα στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Τουλάχιστον δύο από τα τραγούδια, το Tuesday Afternoon και το Nights in White Satin, έμελλε να γίνουν κλασικά. «Όλοι γράφαμε τραγούδια», είπε ο Πίντερ που θεώρησε το Days of Future Passed το επιτυχημένο αποτέλεσμα ενός συνδυασμού: «η χρήση του Mellotron, η συμβολή του Tony Clarke, η υποστήριξη της Decca, η ατμόσφαιρα του στούντιο και η συνδυασμένη δημιουργικότητα των μελών του συγκροτήματος».
Οι ενορχηστρώσεις του Knight παρείχαν τη σύνδεση μεταξύ συμφωνικής ορχήστρας και ποπ τραγουδιών. Συνολικά, το έργο ήταν ένα από τα πρώτα δείγματα αυτού που σήμερα είναι γνωστό ως progressive rock. «Δεν ήμασταν εκεί όταν τελείωσαν τα μέρη της ορχήστρας», είπε ο Πίντερ, «αλλά είχαμε μια υπέροχη ομαδική ακρόαση αφού πρόσθεσαν τις συνεισφορές τους. Μας άρεσε πολύ αυτό που είχαν κάνει».
Οι Moody Blues με τον Mike Pinder δεύτερο από αριστερά, Δεκέμβριος 1967
Στην κυκλοφορία του τον Νοέμβριο του 1967, το Days of Future Passed τα πήγε αρκετά καλά στο βρετανικό τσαρτ άλμπουμ, φτάνοντας στο #27. Το σινγκλ του "Nights in White Satin" έφτασε στο #19 μόνο εκεί, χωρίς επιτυχία στις Η.Π.Α.
Ωστόσο, το συγκρότημα δεν ανησυχούσε πολύ. «Είμαστε ενθουσιασμένοι που το είχαμε κυκλοφορήσει», είπε ο Τόμας. «Ξέραμε τι συνέβαινε στα live και λαμβάναμε εξαιρετικές κριτικές».
Το σινγκλ που ακολούθησε το 1968, Tuesday Afternoon, τα πήγε καλύτερα στις ΗΠΑ, φτάνοντας στο #24, και υπήρξαν επιτυχημένα σινγκλ όπως το Question (1970) και το The Story In Your Eyes (1971), αλλά το συγκρότημα τελικά έφτασε σε σημείο καμπής το 1972 μετά το δίσκο «Seventh Sojourn» όταν μετά την παγκόσμια περιοδεία τους επικεντρώθηκαν σε διαφορετικά πράγματα με τους Hayward και Lodge να δουλεύουν μαζί σαν Blue Jays και τους άλλους να δουλεύουν ξεχωριστά ο καθένας, ενώ το 1978 επέστρεψαν με καινούργιο άλμπουμ, το Octave, που δεν μπόρεσε να επαναλάβει την επιτυχία του παρελθόντος των Moody Blues.
Όταν επανακυκλοφόρησε Days of Future Passed στην Αμερική τo 1972 ανέβηκε στην #3 θέση στο Billboard chart και το σινγκλ "Nights in White Satin", στον δεύτερο κύκλο του, έφτασε στο #2 στο Billboard's Hot 100 single chart.
Δείτε το αυθεντικό βίντεο του Nights in White Satin
«Οι τελευταίες του μέρες ήταν γεμάτες μουσική», ανέφερε η ανάρτηση του οικείου περιβάλλοντος του στα social. Μαζί με τη λεγόμενη «κλασική σύνθεση» των Moody Blues, ο Πίντερ έπαιξε στο άλμπουμ ορόσημο του 1968, Days of Future Passed με τη χρήση ηλεκτρονικών και ορχηστρικών εφέ το οποίο αποτέλεσε ένα πετυχημένο συνδυασμό ροκ και κλασικής μουσικής, και τα σινγκλ του «Nights in White Satin» και «Tuesday Afternoon».
Επίσης σε τραγούδια όπως το «Ride My See-Saw», «The Story in Your Eyes» και «I'm Just a Singer (In a Rock and Roll Band)». Έγραψε και τραγούδησε το σινγκλ του 1968, "A Simple Game" και πολλά άλλα, συμπεριλαμβανομένων κομματιών από το Days of Future Passed.
Οι Moody Blues με τον Mike Pinder πάνω αριστερά
Η πρώτη σύνθεση των Moody Blues που ξεκίνησαν σαν rhythm’n’blues συγκρότημα, σχηματίστηκε την άνοιξη του 1964 στο Μπέρμινγχαμ στην Αγγλία και περιλάμβανε τον Ray Thomas (φωνητικά, ντέφι, φυσαρμόνικα), τον Mike Pinder (πλήκτρο και φωνητικά, γεννημένος 27 Δεκεμβρίου 1941), τον ντράμερ Graeme Edge, τον κιθαρίστα/τραγουδιστή Denny Laine και τον Clint Warwick στο μπάσο και τα φωνητικά. Με τέσσερις τραγουδιστές, το γκρουπ μπόρεσε να δημιουργήσει ένα ποικίλο ρεπερτόριο που παρουσίαζε δυνατές φωνητικές αρμονίες.
Οι πρώτοι Moody Blues σημείωσαν πολλές επιτυχίες στην Αγγλία και μία παγκόσμια επιτυχία με το "Go Now". Αλλά το συγκρότημα διαλύθηκε μέχρι το 1966. «Ο Clint Warwick ήταν ο μόνος παντρεμένος άντρας στο γκρουπ», είπε ο Pinder σε μια συνέντευξη του 2017 στο Best Classic Bands, που έδωσε μαζί με τον Ray Thomas, «και η γυναίκα του ήθελε να έχει μια σταθερή δουλειά. Έτσι ο Ντένι Λέιν ακολούθησε το δικό του δρόμο στην μουσική πιστεύοντας ότι θα τα κατάφερνε καλύτερα έτσι». To 1971 προσχώρησε στους Wings του Paul McCartney.
Σύντομα, έφυγε και ο Warwick έφυγε. Αυτός και ο Laine αντικαταστάθηκαν από τον μπασο-κιθαρίστα John Lodge και τον κιθαρίστα Justin Hayward, οι οποίοι και οι δύο έγιναν οι κύριοι τραγουδοποιοί του γκρουπ. «Ο Τζον και ο Τζάστιν ήταν οι τέλειες προσθήκες στο συγκρότημα», είπε ο Πίντερ στην ίδια συνέντευξη.
Το μουσικό στυλ των Moody Blues άλλαξε με τη νέα σύνθεση. Ο Πίντερ είχε εργαστεί στην εταιρεία που κατασκεύασε το μοναδικό Mellotron, έναν προάγγελο σύγχρονων πλήκτρων. Ένα ευμετάβλητο όργανο, που σπανίως είχε χρησιμοποιηθεί σε ένα ροκ πλαίσιο, το πιο χαρακτηριστικό πρώιμο παράδειγμα ήταν ο ήχος "φλάουτου" που ακούστηκε στο σινγκλ των Beatles το 1967 Strawberry Fields Forever.
Εκείνη την εποχή, στελέχη της βρετανικής εταιρείας του γκρουπ, Decca, πλησίασαν τους Moody Blues με μια ιδέα για ένα είδος υβριδικού άλμπουμ. Αλλά οι Moody Blues είχαν τις δικές τους ιδέες. Ο Πίντερ ήθελε να δώσει μια συναυλία κάνοντας χρήση του Mellotron και το συγκρότημα είχε ένα ακόμη πιο φιλόδοξο σχέδιο για το άλμπουμ. «Πάντα ήθελα να δημιουργήσω κάτι που να είναι εννοιολογικό», είπε ο Πίντερ. «Λάτρεψα τα έργα του Mantovani. Ήθελα τα άλμπουμ μας να μείνουν στις δισκοθήκες των ανθρώπων, άλμπουμ που θα παίζονταν ολόκληρα».
Ξεκίνησαν οι εργασίες για το Days of Future Passed, με τον Peter μαέστρο διευθυντή ορχήστρας Peter Knight να συνθέτει για την Ορχήστρα του Φεστιβάλ του Λονδίνου, ενώ το συγκρότημα συνεργάστηκε χωριστά με τον ροκ μουσικό παραγωγό και κιθαρίστα Tony Clarke που δούλεψε με το συγκρότημα από το 1966 έως το 1978.
Οι Moody Blues έγραψαν και ηχογράφησαν οκτώ τραγούδια βασισμένα σε μια ιδέα: μια μέρα στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Τουλάχιστον δύο από τα τραγούδια, το Tuesday Afternoon και το Nights in White Satin, έμελλε να γίνουν κλασικά. «Όλοι γράφαμε τραγούδια», είπε ο Πίντερ που θεώρησε το Days of Future Passed το επιτυχημένο αποτέλεσμα ενός συνδυασμού: «η χρήση του Mellotron, η συμβολή του Tony Clarke, η υποστήριξη της Decca, η ατμόσφαιρα του στούντιο και η συνδυασμένη δημιουργικότητα των μελών του συγκροτήματος».
Οι ενορχηστρώσεις του Knight παρείχαν τη σύνδεση μεταξύ συμφωνικής ορχήστρας και ποπ τραγουδιών. Συνολικά, το έργο ήταν ένα από τα πρώτα δείγματα αυτού που σήμερα είναι γνωστό ως progressive rock. «Δεν ήμασταν εκεί όταν τελείωσαν τα μέρη της ορχήστρας», είπε ο Πίντερ, «αλλά είχαμε μια υπέροχη ομαδική ακρόαση αφού πρόσθεσαν τις συνεισφορές τους. Μας άρεσε πολύ αυτό που είχαν κάνει».
Οι Moody Blues με τον Mike Pinder δεύτερο από αριστερά, Δεκέμβριος 1967
Στην κυκλοφορία του τον Νοέμβριο του 1967, το Days of Future Passed τα πήγε αρκετά καλά στο βρετανικό τσαρτ άλμπουμ, φτάνοντας στο #27. Το σινγκλ του "Nights in White Satin" έφτασε στο #19 μόνο εκεί, χωρίς επιτυχία στις Η.Π.Α.
Ωστόσο, το συγκρότημα δεν ανησυχούσε πολύ. «Είμαστε ενθουσιασμένοι που το είχαμε κυκλοφορήσει», είπε ο Τόμας. «Ξέραμε τι συνέβαινε στα live και λαμβάναμε εξαιρετικές κριτικές».
Το σινγκλ που ακολούθησε το 1968, Tuesday Afternoon, τα πήγε καλύτερα στις ΗΠΑ, φτάνοντας στο #24, και υπήρξαν επιτυχημένα σινγκλ όπως το Question (1970) και το The Story In Your Eyes (1971), αλλά το συγκρότημα τελικά έφτασε σε σημείο καμπής το 1972 μετά το δίσκο «Seventh Sojourn» όταν μετά την παγκόσμια περιοδεία τους επικεντρώθηκαν σε διαφορετικά πράγματα με τους Hayward και Lodge να δουλεύουν μαζί σαν Blue Jays και τους άλλους να δουλεύουν ξεχωριστά ο καθένας, ενώ το 1978 επέστρεψαν με καινούργιο άλμπουμ, το Octave, που δεν μπόρεσε να επαναλάβει την επιτυχία του παρελθόντος των Moody Blues.
Όταν επανακυκλοφόρησε Days of Future Passed στην Αμερική τo 1972 ανέβηκε στην #3 θέση στο Billboard chart και το σινγκλ "Nights in White Satin", στον δεύτερο κύκλο του, έφτασε στο #2 στο Billboard's Hot 100 single chart.
Δείτε το αυθεντικό βίντεο του Nights in White Satin
