Ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που βγήκαν στην Ελλάδα, γέννημα-θρέμμα των μπουάτ. H εμφάνισή του έσπασε την έως τότε μονοτονία του ελαφρολαϊκού τραγουδιού που προωθούσαν οι δισκογραφικές εταιρίες.
Οι «Γελοιογραφίες» του αχτύπητου τότε δίδυμου Γιάννη Λογοθέτη – Θέμη Ανδρεάδη, που κυκλοφόρησαν ένα μήνα μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου μαζί με τα «Μικροαστικά» των Λ. Κηλαηδόνη – Γ. Νεγρεπόντη που κυκλοφόρησαν σχεδόν μαζί το 1973 έφεραν τα πάνω-κάτω στη δισκογραφία.
Ηγήθηκε του σατυρικού τραγουδιού γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία τη δεκαετία του ’70 καθότι ολοκληρωμένος καλλιτέχνης. Τραγουδούσε με ένα δικό του μοναδικό τρόπο, αντισυμβατικό, κάνοντας κάτι απίθανα άλματα έως το…ταβάνι στις εμφανίσεις του που εξελίσσονταν σε πραγματικό σόου. Έγραφε μουσική, έπαιζε κιθάρα – κάτι που κάνει και τώρα - είχε μακριά μελαχρινά μαλλιά, γένια, και ντύσιμο εποχής με καμπάνα παντελόνι, πουκάμισα με μεγάλα πέτα, αλλά και δυναμισμό, χιούμορ, αυτοπεποίθηση, αέρα και πολύ στυλ. Αιγόκερος αυθεντικός.
Εκρηκτικός στην πίστα της μπουάτ «Αρχόντισσα» στα 70s
Από πιτσιρικάς του είχα μεγάλη αδυναμία. Θυμάμαι τόσο έντονα μία από αυτές τις ελάχιστες μνήμες που αποτυπώνονται για πάντα στο μυαλό από την παιδική ηλικία, την πρώτη ολοκληρωμένη τηλεοπτική εμφάνισή του στην κρατική τηλεόραση που όταν έμαθα την ιστορία της έμεινα άναυδος. Ήταν ένα τηλεοπτικό γύρισμα διάρκειας 40 λεπτών σε στούντιο της ΕΡΤ με όλα τα τραγούδια του πρώτου δίσκου του “Γελοιογραφίες” που είχε μείνει στο συρτάρι και βγήκε στο αέρα στην εκπομπή του Γιώργου Δάμπαση την στιγμή που σχεδόν όλοι οι Έλληνες ήταν καθηλωμένοι στους δέκτες περιμένοντας το διάγγελμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή μετά την χούντα !
Τότε, το 1974, έπαιξε η ΕΡΤ, τον Θέμη Ανδρεάδη και τον έμαθε όλη η Ελλάδα εκτοξεύοντας τις πωλήσεις του δίσκου. Να σημειωθεί ότι ο δίσκος λίγο μετά την κυκλοφορία του απαγορεύτηκε όταν ο Γιώργος Λιάνης έγραψε στα «Νέα» ότι ο Θέμης Ανδρεάδης ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο.
Άλσος Ν. Σμύρνης στο φεστιβάλ του ΚΚΕ εσωτερικού.
Στις νεανικές οικογενειακές εκδρομές έπαιρνα μαζί μου τις κασέτες του μαζί με αυτές του Έλβις και του Μπιλ Χάλεϊ. Οι ελληνικές επιλογές των γονιών μου, μού προκαλούσαν χασμουρητά και περίμενα πώς και πώς την ώρα να βάλω την δική μου επιλογή στο μαγνητόφωνο του αυτοκινήτου. Ήξερα απ’ έξω κι ανακατωτά τα τραγούδια που έλεγε ο Θέμης Ανδρεάδης και τα έλεγα δυνατά. Σε μια εκδρομή η μητέρα μου ξεκίνησε να τραγουδά «Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν…» και ζήλεψα τόσο πολύ γιατί ήθελα να τραγουδώ Ανδρεάδη κατ’ αποκλειστικότητα. Έτσι της έκλεισα το στόμα…
Και τι δεν θα έδινα να ζούσα μια βραδιά στη Λήδρα εκεί που έκανε τα πρώτα του βήματα ο Θέμης Ανδρεάδης στο πρόγραμμα του Γιάννη Μαρκόπουλου. Μια ολόκληρη εποχή είναι μόνος του. Αλλά δεν πειράζει που δεν το έζησα αυτό γιατί τώρα επιστρέφει δυναμικά, από εκεί που ξεκίνησε, στις μπουάτ της δηλαδή, με μια σειρά εμφανίσεων από την Τετάρτη 2 Νοεμβρίου στην εμβληματική και τελευταία αυθεντική της Πλάκας, την “Απανεμιά” με γενικό τίτλο “Ιστορίες και Τραγούδια - 55 Χρόνια Δρόμος”.
Ο ίδιος μου είπε την ιστορία του – που δεν χωρά με τίποτα σε μια συνέντευξη - και ήταν πολύ δυνατή…
Στο σπίτι του. Η συνέντευξη αρχίζει…(Φωτο: Γ. Αλεξίου)
-Θέμη σε τι φάση είσαι ;
Μετά από πολλά χρόνια αφασίας, αποχής, απραξίας και σκοτεινών στιγμών, τώρα είμαι σε πολύ δημιουργική φάση!
-Ως γνήσιο «παιδί των μπουάτ» περίγραψέ μας την ατμόσφαιρα μιας νύχτας εκεί όπως την θυμάσαι σήμερα. Ο κόσμος, τα φώτα, τα τραπέζια, τα γκαρσόνια, οι μαγαζάτορες. Μια βραδιά στη Λήδρα και τι στον κόσμο !
Ξεκίνησα να τραγουδάω στις μπουάτ, το 1966 σε ηλικία 16 χρονών και συγκεκριμένα στην μπουάτ “Ταβάνια” φυσικά στην Πλάκα. Ήταν η πρώτη φορά που θα τραγουδούσα δημόσια και ζωντανά και έχει ενδιαφέρον να σου πω Γιάννη, πώς έγινε αυτό. Εγώ, από πολύ πιτσιρικάς είχα αποφασίσει ότι θα γίνω τραγουδιστής!
Μπουάτ :“Ταβάνια” 1970. Διακρίνονται: Μινγκρέλια (Μάρθα Οικονομοπούλου), Θέμης Ανδρεάδης (επάνω), Χρήστος Λεττονός, Αρλέτα (κάτω)
Όχι ότι θέλω να γίνω, αλλά ΘΑ ΓΙΝΩ! Παρακάλεσα την μητέρα μου, η οποία να σου πω είχε μια εκπληκτική φωνή και τραγουδούσε αιθέρια, να μου πάρει μια κιθάρα γιατί είχα γοητευτεί από έναν κύριο που έπαιζε κιθάρα και διασκέδαζε τους γείτονες στις γιορτές και στις βεγγέρες και έλεγα ότι κι εγώ θέλω να είμαι αυτός που θα διασκεδάζει τον κόσμο.
Αυτή λοιπόν με στερήσεις μεγάλες, καθότι ήμασταν μια φτωχική οικογένεια, μου πήρε ένα κιθαρόνι. Το γρατζούναγα λοιπόν και ζάλιζα την αδελφή μου η οποία άκουσον-άκουσον ήταν συμμαθήτρια στο νυκτερινό γυμνάσιο της Καλλιθέας με τον… Νότη Μαυρουδή!
Πάει λοιπόν στον Νότη και του λέει: βρε Νότη ο αδελφός μου είναι τρελός και παλαβός με την κιθάρα να στον φέρω να του μάθεις να παίζει;
Και ο Νότης δέχτηκε. Και ΑΛΛΑΞΕ Η ΖΩΗ ΜΟΥ! Ο Νότης μου άνοιξε τα μάτια. Μου έλυσε τα χέρια. Μου έδειξε τον δρόμο. Ήταν και ακόμα τον προσφωνώ, Δάσκαλε.
Κυριακάτικο μουσικό πρωινό στο σινεμά “Νεράιδα” στην Καλλιθέα, στο διάλειμμα του ελληνικού συγκροτήματος Harlems, τέλη δεκαετίας ’60
Όμως η αδελφή μου δεν σταμάτησε εκεί. Εγώ διάβαζα κιθάρα 12 ώρες την ημέρα κάθε μέρα και στα διαλείμματα, άνοιγα τις ανθολογίες ποιημάτων και όποιο ποίημα μου άρεσε έπιανα την κιθάρα μου και το έκανα τραγούδι. Έρχεται λοιπόν η αδελφή μου και μου λέει μια μέρα. “Θα σε πάω βρε στα Ταλέντα του Οικονομίδη”. Ο Γιώργος Οικονομίδης είχε μια εκπομπή πολύ δημοφιλή στο ραδιόφωνο τα ’’Χαρούμενα ταλέντα’’.
Πηγαίνουμε εκεί λοιπόν, ζωντανή εκπομπή με πολύ κοινό στα στούντιο της Ραδιοφωνίας στη Ρηγίλλης και αν σε επέλεγε ερχόσουν και σε ρωτούσε κλπ. Συνήθως η πλειοψηφία αυτών που πήγαιναν εκεί ήταν διάφορα “ψώνια” και έκανε πλάκες με αυτούς. Κάποια στιγμή γυρίζει προς εμένα και λέει… εσείς νεαρέ με την κιθάρα για ελάτε εδώ… Τρέμοντας εγώ πλησίασα. Τι θα μας πείτε; Ξαφνικά βρήκα το θάρρος και του λέω… Θα σας πω ένα τραγούδι δικό μου…και επίσης είμαι μαθητής κλασικής κιθάρας του Νότη Μαυρουδή. Ωπ! Σοβάρεψε… Για να σας ακούσουμε…
16 χρονών, στο ξεκίνημα
Κι αρχίζω να παίζω κάτι εισαγωγές μυστήριες κάτι αρπέζ με δύσκολους δακτυλισμούς και απότομα γλυκαίνει ο ήχος και ο Μίμης Πλέσσας που καθόταν στο πιάνο σηκώνει το κεφάλι του και κάνει νόημα στον ηχολήπτη να μου βάλει ΕΚΟ! Λέω το τραγούδι ολόκληρο πολύ καλά - ένα τραγούδι πάνω σε ένα ποίημα του ποιητή Γεράσιμου Μαρκορά με τον τίτλο ‘’Δύο’’ - και γίνεται ο… Χαμός!!! Μεγάλη επιτυχία!
Να μη πολυλογώ ήταν Κυριακή, την Δευτέρα το μεσημέρι έρχεται ο Νότης με ένα μηχανάκι Solex και μου λέει: Με πήρε τηλέφωνο – ο Νότης είχε τηλέφωνο εγώ όχι - ο ιδιοκτήτης της μπουάτ “Ταβάνια” ο Νίκος Καζής, σε άκουσε να τραγουδάς χτες και θέλει να πας να τραγουδήσεις εκεί. Αύριο το πρωί να πάς εκεί. Τρελάθηκα. Μου λέει λοιπόν ο εξαιρετικός κύριος Νίκος Καζής: Θα τραγουδάς εδώ και θα παίρνεις 150 δραχμές τον …μήνα! Χαχαχα. Φυσικά, τι; όχι θα έλεγα; Και έτσι άρχισα να τραγουδάω στις μπουάτ.
Στο Studio Λήδρα, 1972
-Με ποιους άλλους;
Με τον Γιώργο Μαρίνο σπουδαστή στη σχολή του Εθνικού θεάτρου τότε, την Δέσποινα Γλέζου, την Σοφία Σπυράτου μετέπειτα μεγάλη χορογράφο και… τον άρτι αφιχθέντα εκ Παρισίων… Γιάννη Σπανό!!! Άπλωσε το χέρι του και με χάιδεψε ο Θεός! Αυτό κράτησε μερικούς μήνες μέχρι τον Απρίλιο του ’67. Δικτατορία. Μας έκλεισαν. Τώρα… Το κλίμα. Κα- τα- νυ- κτι -κό. Ο καλλιτέχνης σεβόταν το ακροατήριο του και το ακροατήριο ανταπέδιδε με απόλυτο σεβασμό και αποδοχή τα κρυφά μηνύματα και καλούνταν να τα αποκωδικοποιήσει. Από τον έρωτα ως την αντίσταση κατά της χούντας που είχε ενσκήψει και κατέτρωγε μαζί με τις Τέχνες και τις ζωές μας.
Χατζιδάκις Μίκης, Σαββόπουλος με τσιλιαδόρους έξω από την πόρτα για μπάτσους και χαφιέδες, Σπανός Μαυρουδής Νίκος Χουλιαράς Αρλέτα, Λάκης Παπάς, Χατζής και αργότερα Μαρκόπουλος Ξυλούρης, Χαρούλα, Νταλάρας, Καλογιάννης και τόσοι άλλοι κι εγώ από νεαρός έως γνωστός πλέον, να επικοινωνούν με ένα κόσμο διανοουμένων, ηθοποιών, σκηνοθετών και όλων των μορφών της Τέχνης, φοιτητόκοσμο και καλλιεργημένους ανθρώπους, να συναθροίζονται από ένα αόρατο υπόγειο κάλεσμα και να κατακλύζουν πάντα με τον φόβο της αστυνομίας της χούντας, αυτούς τους υπέροχους χώρους που είχαν την ονομασία: Οι Μπουάτ Του Νέου Κύματος.
Αρχικά χωρίς μικροφωνικές εγκαταστάσεις και αργότερα όταν άρχισαν να μεγαλώνουν σε χωρητικότητα οι χώροι των μπουάτ, άρχισαν και οι μικροφωνικές. Είχα την τύχη να τραγουδήσω σε περίπου όλες τις μπουάτ της Πλάκας, από το 1966 έως το 1978 όπου συνεργάζομαι, άκου ονόματα: με την Αρλέτα, την Καίτη Χωματά, τον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο στην ιστορική μπουάτ Studio Λήδρα μαζί με τον θεόρατο Νίκο Ξυλούρη και την Μέμη Σπυράτου, τον αγαπημένο μου Μανώλη Μητσιά και την Δήμητρα Γαλάνη, καθώς και με τη τεράστια Βίκυ Μοσχολιού που για δύο χρόνια ήμασταν μαζί με απίστευτη επιτυχία, και μετά… κρατούσα τα προγράμματα μ΄ εμένα …αρχηγό χαχαχα…
1972 Studio Λήδρα. Από επάνω Νίκος Κεχαγιάς μπάσο, Τάσος Διακογιώργης σαντούρι- καμπάνες, Κώστας Μανιουδάκης ιδιοκτήτης και η ψυχή της Λήδρας, Σταύρος Πασπαράκης σερβιτόρος, Γεράσιμος Πυλαρινός κλ. κιθάρα, Λευτέρης Αθερίδης κρουστά. Κάτω: Θέμης Ανδρεάδης, Λιλή Τσιτριμπίνη ή Χριστοδούλου κλαρίνο και τραγούδι, Νίκος Ξυλούρης, Λευτέρης Αεράκης λαούτο, Γιάννης Μαρκόπουλος και Μέμη Σπυράτου.
-Πότε αλλάζει αυτό το κλίμα ;
Επιγραμματικά θα ήθελα να πω, πως αυτό το κλίμα άρχισε να φθίνει από το’80 και μετά. Έκλειναν οι μπουάτ και άνοιγαν ‘’άλλοι’’ χώροι. Το κλίμα άρχισε να χάνει το στίγμα που το χαρακτήριζε. Γνώρισα σχεδόν όλους τους μαγαζάτορες οι οποίοι ήταν άλλοι ταβερνιάριδες της περιοχής και γενικά εκτός του Μίμη Δομάζου και του Νίκου αδελφού του Δημήτρη Παπαμιχαήλ που ήταν επιχειρηματίες του Ζυγού - πρώην Σινέ Παρί - που ήταν εκτός της περιοχής, ήταν ακόμα ένας υπέροχος επιχειρηματίας ο Κώστα Τρίχας ο οποίος ήταν λαχαναγορίτης μεγαλέμπορος στη αγορά του Ρέντη.
Ο καλύτερος μακράν επιχειρηματίας. Γαλαντόμος. Έξυπνος και Έντιμος! Λαϊκός άνθρωπος - τα ονόματα τα έλεγε κάπως… π.χ για να με πείσει να υπογράψω συμβόλαιο μου έλεγε… Ποιον θέλεις να σου φέρω… την Μαρίτσα Κώκ; τους Λουστροδήμος; χαχαχαχα ήταν υπέροχος. Είχε το παρατσούκλι ‘’ ο Θείος’’. Τον αγαπούσαν όλοι, πολύ. Αυτός ήταν που ανέβασε τα κασέ των καλλιτεχνών στις μπουάτ. Διπλοτριπλασίασε τα μεροκάματα και πάντα πλήρωνε χωρίς καθυστέρηση ή ότι… άλλο. Ελαφρύ το χώμα του.
Συνεργασία με τον Τόλη Βοσκόπουλο στην «Φαντασία», στα καμαρίνια το 1977
-Ξεφύγαμε και δεν μου είπες για την Λήδρα ακόμη…
Όσο για την “Λήδρα” πρέπει να μιλήσουμε ξεχωριστά. Θα πω μόνο πως ήταν το “μυστικό σχολειό” καταμεσής της χούντας. Εκεί όσον με αφορά τραγούδησα και γνώρισα εκεί Ποιητές… Τον Μιχάλη Κατσαρό, τον Γιώργο Χρονά τον Μήτσο Κασόλα, τον Μάνο Ελευθερίου -όπου γίναμε φίλοι και μου έδωσε ποιήματά του που μελοποίησα αργότερα-τον υπέροχο Μέντη ΜΠΟΣΤαντζόγλου τι να σου λέω… Με ξαναχάιδεψε ο Θεός!
Εκεί πρωτοτραγούδησα τον Άντρα Tον Πολλά Βαρύ, το Όχι Δεν Πρέπει Να Συναντηθούμε και τον Ταρζάν! Τέσσερα μόνο δυστυχώς τραγούδια του συνθέτη τραγούδησα στην δισκογραφία και τα τρία έγιναν επιτυχίες.
Εγκάρδιες αιώνιες ευχαριστίες στον Γιάννη Μαρκόπουλο, τον τελευταίο μεγάλο μας συνθέτη!
Συναυλία με τον Γιάννη Μαρκόπουλο στο Σπόρτινγκ στα 70s
-Τι ήταν αυτό που «γέννησε» το σατιρικό τραγούδι στο οποίο ηγήθηκες με επιτυχία; Ποιες ήταν οι συνθήκες και πώς μπήκες σ’ αυτό ;
Το σατιρικό τραγούδι ήταν μέχρι την εμφάνιση την δική μου του Γιάννη Λογοθέτη και του Γιάννη Κιουρκτσόγλου, ένας ανύπαρκτος όρος. Έχοντας μια προϋπηρεσία με τον Άντρα Τον Πολλά Βαρύ και τον Ταρζάν στις αποσκευές μου, τραγουδούσα το καλοκαίρι του 1972 και ενώ είχε τελειώσει η Λήδρα, με τον Μανώλη Μητσιά και την Δήμητρα Γαλάνη. Ένα βράδυ με πλησίασε ένας συμπαθής κύριος και μου συστήθηκε ως Γιάννης Λογοθέτης.
Τον ήξερα σαν σκιτσογράφο και σαν στιχουργό αλλά δεν γνωριζόμασταν. Μου αρέσεις πολύ μου λέει, θέλεις να συνεργαστούμε;
Εκρηκτικός στην πίστα της μπουάτ «Αρχόντισσα» στα 70s
Βεβαίως του λέω με μεγάλη χαρά. Αρχίσαμε να βρισκόμαστε καθημερινά και για πολλές ώρες και μου έδινε στίχους πολλές φορές και τηλεφωνικά και αμέσως χωρίς καμία δυσκολία έβαζα την μουσική. Αυτό έγινε για 2-3 μήνες και όταν φτάσαμε σε ένα αποτέλεσμα 15 περίπου τραγουδιών, μου λέει… Θα τα πάμε στον Γιώργο Μακράκη - τον ιστορικό παραγωγό της Columbia EMI -έτσι κι έγινε. Ο αγαπημένος μου ο Γιώργος, ενθουσιάστηκε. Μας πρότεινε για ενορχηστρωτή τον υπέροχο παντοτινό μου φίλο και συνεργάτη Γιάννη Κιουρκτσόγλου - το κιού απ΄τους Πελόμα Μποκιού- και μέσα σε ένα μήνα κάναμε τον πρώτο μου LP δίσκο…‘’Γελοιογραφίες’’ Τεράστια επιτυχία! Αυτός ο δίσκος μαζί με τον αντισυμβατικό τρόπο που τραγουδούσα, κάτι σαν παντομίμα, κάτι που θύμιζε ηθοποιό κάτι περφομερίστικα περίεργα που έκανα ερμηνεύοντας τα τραγούδια μου, γεννήθηκε ένα άγνωστο όπως είπα είδος που το ονόμασαν … Σατιρικό Τραγούδι. Εγώ; Νόμιζα ότι τα έλεγα σοβαρά χαχαχα
Ιπτάμενος Θέμης ! ''Τι ρομαντικό το γεύμα τι ωραία η ζωή'' τραγουδούσε το 1975 κάνοντας τα ''τρελλά του'' στο πάλκο. Πίσω ο μέγιστος σολίστας του μπουζουκιού Κώστας Παπαδόπουλος που το διασκεδάζει, κάνοντας το μπουζούκι του χαβάγια με τον αναπτήρα! 1975 (Φωτο: Βελισσάριος Χρυσάγης)
-Πώς έκανες εκείνα τα περίφημα άλματα όταν τραγουδούσες;
Μόλις άφησα την κιθάρα από την αγκαλιά μου και σηκώθηκα όρθιος να τραγουδήσω, δεν ήξερα τι να κάνω το σώμα μου τα χέρια μου τα πόδια μου. Παλιά μου άρεσε όπως τραγουδούσε ο Μικ Τζάγκερ και ο Τζώνυ Χαλιντέυ. Τους είχα στο μυαλό μου γιατί μου άρεσε ο τρόπος που τραγουδούσαν. Έλεγα θα το κάνω σαν αυτούς! Δεν τα κατάφερα να τους μοιάσω, αλλά κατάφερα να γίνω ο εαυτός μου και να με αποδεχτούν και να με αγαπήσουν αλλά και να με καθιερώσουν, μπορώ να πω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποδοχή και ενθουσιασμό! Όπως αντιλήφθηκα μετά από πολλά χρόνια έχοντας αποχωρήσει από την σκηνή, όταν επέστρεψα το 2012 κατάλαβα από την αγάπη του κόσμου ότι με είχαν καταγράψει στις συνειδήσεις τους σαν έναν αγαπητό καλλιτέχνη. Λοιπόν, η εποχή που λες ήθελε τότε τους ερμηνευτές να είναι ακίνητοι, με το ένα χέρι να κρατούν το μικρόφωνο και το άλλο να κρατά το καλώδιο του μικροφώνου. Δεν μπόρεσα να ακολουθήσω αυτό το στυλ. Γι αυτό και λέγανε τότε… ο Ανδρεάδης; Μια κατηγορία μόνος του. Αχ…
Θέμης Ανδρεάδης - Ο Πήδος - ένα χιουμοριστικό τραγουδάκι, του Γιάννη Κουλλιά/ Official Audio Release
-Υπήρχε τότε ΑΕΠΙ ; Πού ήταν ; Πώς ήταν ο χώρος ; Πήγαινες εκεί καθόλου ; Ποιους έβλεπες εκεί; Τι έκαναν;
Πωπωπω τι ερώτηση ήταν αυτή… Την λεγόμενη, όχι πως δεν ήταν, Ληστρική ΑΕΠΙ; Την πρώτη φορά που άκουσα γι’ αυτήν ήταν από τον αγαπημένο μου Τάσο Φαληρέα. Επειδή στην Columbia με είχε πάει ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Τάκης Β. Λαμπρόπουλος ο ιδιοκτήτης της με έβαλε να υπογράψω στα γρήγορα ένα συμβόλαιο 3ετές που δεν έπαιρνα ποσοστά παρά μόνον 1000 δρχ το τραγούδι και αν έκανα δεύτερη φωνή 500 δρχ χαχα. Κι έτσι από την εταιρεία όταν έκανα τις Γελοιογραφίες αλλά και όλους τους δίσκους που είχα συμμετοχές και ακόμα ένα LP το “Κάτι άλλο μου Θυμίζει”, ΔΕΝ έπαιρνα ποσοστά παρ΄όλη την τεράστια επιτυχία που είχαν και ο Τάσος μου είπε, δεν το ήξερα ακόμα, να πάω να πάρω τα νόμιμα ποσοστά μου σαν συνθέτης! Έτσι γνώρισα την ΑΕΠΙ. Σε ένα τρισάθλιο νεοκλασικό αν θυμάμαι καλά στα Εξάρχεια πήγα κι εγώ και κάθισα στην σειρά σε ένα καθιστικό και περίμενα.
Κοίταξα γύρω -ήταν φίσκα- και βλέπω την …Ρόζα Εσκενάζυ γερόντισσα πια που μου έκανε εντύπωση το ξεβαμμένο κόκκινο μαλλί της, τον Μήτσο Μπαγιαντέρα με την κόρη του να τον οδηγά καθότι ήταν τυφλός και πολλές παλιές δόξες του ελαφρού τραγουδιού αλλά και ρεμπέτες, να ικετεύουν για ένα χαρτζιλίκι γιατί φυτοζωούσαν… Έφυγα με βαριά καρδιά. Το θυμάμαι με πολύ μεγάλη λύπη. Τίποτα άλλο για την ΑΕΠΙ. Εξ άλλου όλοι ξέρουν τις απατεωνιές και τις κλεψιές της, των απανταχού δημιουργών.
-Ποια ήταν η πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση και ποιες οι συνθήκες που έγινε;
Η πρώτη τηλεοπτική μου εμφάνιση ήταν μέσα στη χούντα με το τραγούδι του Γιάννη Μαρκόπουλου: Του Άντρα Του Πολλά Βαρύ, μαζί με την Μέμη Σπυράτου και την Δάφνη Ζούνη, σε μια εκπομπή του Κώστα Βενετσάνου. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι με έβαλαν τα τραγουδάω με την κιθάρα μου σε ένα κάτι σαν μικρό βραχάκι χαχαχα σκηνικό έτσι; και ήμουνα σαν οχτώ καθισμένος έτσι σε βαθύ κάθισμα σαν τούρκικο καμπινέ και η κιθάρα ακουμπούσε το σαγόνι μου!!! Ε ρε εποχές…
Με την πολυαγαπημένη σύζυγό του Άννα Ανδρεάδη, η γλύπτρια που δίνει ψυχή στο μέταλλο
-Σήμερα θα έκανες ένα ξεκίνημα από μια τηλεοπτική εκπομπή ταλέντων Προσφέρουν κάτι;
Ούτε κατά διάνοια. Καταστρέφουν τα νέα παιδιά. Δεν έχω δει κανένα τέτοιο. Το τελευταίο που είδα ήταν το Να Η Ευκαιρία με την Ροζίτα Σώκου και τον Γ Κατσαρό.
-Γιατί κατά τη γνώμη σου το σατιρικό τραγούδι δεν έκανε ποτέ come back από τότε σε αντίθεση με άλλα είδη, όπως το νέο Κύμα, ή τα ρεμπέτικα κλπ ;
Γιατί ήταν προσωπική υπόθεση των τραγουδιστών που ασχολήθηκαν μ΄ αυτό. Ήμασταν, κι εγώ μέσα, όλοι μας αναντικατάστατοι και ότι έκαναν τελείωνε μαζί τους. Γι αυτό όσοι προσπάθησαν να το αντιγράψουν, γελοιοποιήθηκαν.
-Ποιος είναι ο πιο αδικημένος σου δίσκος και γιατί;
Ο πιο αδικημένος μου δίσκος ήταν το ‘’Σαν Ξαφνικό Ταξίδι’’ μια παραγωγή δική μου το 1982 όταν η εταιρία μου δεν με ήθελε πλέον γιατί τους είπα ότι με κούρασαν τα σατιρικά τραγούδια και ήθελα να κάνω ένα βήμα εμπρός λέγοντας ‘’χαμηλόφωνα’’ τραγούδια, και έλεγα την Λούλα για να μπορώ να χρηματοδοτώ κάτι άλλο που αγαπούσα εξ ίσου.
Αυτός ο δίσκος είχε μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία και με αναγνώρισε θετικά ένα κοινό -της διανόησης- που με αγνοούσε. Αλλά εμπορικά; Πάτος. Πώς αλήθεια αλλιώς, αφού οι κυρίαρχες δισκογραφικές είχαν το τεράστιο δίκτυο διανομής αποκλειστικά στα χέρια τους.
Ο φίλος μου ο Τάσος Φαληρέας όταν τον συνάντησα μια μέρα στο δρόμο, μου είπε βάζοντας το χέρι του στον ώμο μου: Θεμάκο το πάλεψα. Δεν γινόταν τίποτα. Είσαι μπλακ λιστ. Αυτά…
Με τον συντάκτη μας Γιάννη Αλεξίου στο σπίτι του Θέμη Ανδρεάδη στη Ν. Σμύρνη, μετά την συνέντευξη
-Η σχέση σου με τη ξένη μουσική; Τι έχεις ακούσει; Τι ξεχωρίζεις ;
Καλή! Ξεκινάω. Βάλε τους μέγιστους Μπιτλς τους Κρίντενς Κλιργουώτερ Ριβάιβαλ, τους Κρόσμπυ Στιλλς Νας εντ Γιάνγκ, τον Νιλ Γιάνγκ, οι…Σίμος και Καραβαγγέλης (Simon and Garfunkel) ο Σάιμον μόνος του, την Τζάνις Τζόπλιν και… ο πάνω απ’ όλους αγαπημένος μου Λέοναρντ Κοέν, ο Ράντι Νιούμαν, ο Μπομπ Ντίλαν βεβαίως, ο Τόμ Γουέιτς που πεθαίνω, ο Μαρκ Νόπφλερ ο Μπος και τελειωμό δεν έχει. Μ΄ αρέσουν ιδιαίτερα αυτοί οι μόνοι τους τύποι που παίρνουν όλο το πακέτο πάνω τους.
-Από πού αγόραζες δίσκους; Πώς ήταν τότε στα δισκάδικα; Ποιο ήταν το αγαπημένο σου δισκάδικο και δισκοπώλης; Θυμάσαι τους πρώτους σου δίσκους;
Αγόραζα από την Καραγιώργη Σερβίας από τον Θέμελη, από την Λέσχη του Δίσκου και βεβαίως η δισκοθήκη μου είναι κατά 70% από το ιστορικό Ποπ Ιλέβεν των αφών Φαληρέα που ήταν το αγαπημένο μου δισκάδικο και ο Γρηγόρης με τον Τάσο αγαπημένοι φίλοι μου. Μου λείπουν. Ο πρώτος ελληνικός δίσκος μου ήταν το Φορτηγό του Διονύση και ο πρώτος μου ξένος το Songs From A Room του Cohen. Καρφώθηκαν για πάντα μέσα μου.
PHOTO : Family: Ο Θ. Ανδρεάδης (κάτω αριστερά) με τους γονείς του, τη γιαγιά του, την αδεφή του και το μικρότερο αδερφό του
-Παιδιά χρόνια. Αναμνήσεις. Γειτονιά, Αλάνες. Φίλοι. Παιχνίδια. Τι θυμάσαι σήμερα και πώς θυμάσαι εκείνα τα χρόνια.
Άκου… είμαι το τελευταίο παιδί της πιο καταραμένης δεκαετίας του 20ου αιώνα. Εξηγούμαι… γεννήθηκα στις 31 Δεκεμβρίου του 1949! Σαν το κερασάκι στην τούρτα Χαχαχα. Μεγάλωσα στην περιοχή προσφυγικά της Καλλιθέας. Ο πατέρας μου Ανδρέας ήρθε 16ετής σαν αρχηγός οικογένειας που πήρε η γιαγιά μου από την Κριμαία της πρώην Σοβιετικής Ένωσης όταν πέθανε ο παππούς μου Θεμιστοκλής στα 46 του χρόνια, και αποφάσισαν με απίστευτες κακουχίες να επιστρέψουν στην Ελλάδα.
Ήταν όλοι Πόντιοι και μιλούσαν μόνο ποντιακά και ρώσικα. Ο πατέρας μου γνώρισε και παντρεύτηκε την μητέρα μου Χρυσάνθη στο χωριό Δωμάτια της Καβάλας και εγκαταστάθηκαν στην Καλλιθέα. Έχω μια αδελφή από τον πρώτο γάμο του πατέρα μου καθότι η πρώτη του σύζυγός του πέθανε στην Κατοχή από φυματίωση, και ένα μικρότερο αδελφό. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν αληθινά ηρωικά και αγνά. Φτωχικά αλλά ευτυχισμένα. Πολλούς φίλους πολλά παιχνίδια. Τα θυμάμαι με αγάπη και νοσταλγία. Ίσως κάποια άλλη φορά μιλήσουμε εκτενέστερα.
-Ο κόσμος έχει χάσει σήμερα το χιούμορ του;
Παντελώς.
Θέμης Ανδρεάδης ''Τι περιμένω'' σ΄ένα νέο τραγούδι του Χρήστου Κυριαζή/Official Audio Release
Γράφεις καινούργια τραγούδια; Θα ακούσουμε κάποια στην «Απανεμιά»;
Πάντα έγραφα τραγούδια. Στο “συρτάρι” μου αγκομαχούν… βογγάνε… πάνω από 150 τραγούδια. Τα περισσότερα τα έχω ανεβάσει απλά με μια κιθάρα, μαζί με όλη την δισκογραφία μου στο κανάλι μου στο youtube Themis Andreadis – Official καθότι που λεφτά για να κάνω παραγωγή. Αν κερδίσω το Λόττο ίσως… αλλά δεν παίζω (πια) τυχερά παιχνίδια οπότε…
Θα ακούσουμε αρκετά νέα τραγούδια στην Απανεμιά. Έχω κάνει ένα πρόγραμμα που όταν το ξεκίνησα να το κάνω έφτανε σε διάρκεια … 7 ώρες!!!! χαχαχα και κατέληξα στα μισά Στις 3,30 ώρες. Θα είμαστε τις 4 Τετάρτες του Νοεμβρίου δηλ 2-9-16 και 23 με εκλεκτούς προσκεκλημένους! Όσοι πιστοί Προσέλθετε.
-Ευχαριστώ πολύ θα τα πούμε στην Απανεμιά!
Σ΄ ευχαριστώ Γιάννη. Είχα καιρό να μιλήσω και… πάλι, δεν τα ‘πα όλα όσα θα ‘θελα.
Σε παλιότερη εμφάνιση του στην Απανεμιά
*Όλες οι παλιές φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο του Θέμη Ανδρεάδη, που μας τις παραχώρησε ευγενικά)
Οι «Γελοιογραφίες» του αχτύπητου τότε δίδυμου Γιάννη Λογοθέτη – Θέμη Ανδρεάδη, που κυκλοφόρησαν ένα μήνα μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου μαζί με τα «Μικροαστικά» των Λ. Κηλαηδόνη – Γ. Νεγρεπόντη που κυκλοφόρησαν σχεδόν μαζί το 1973 έφεραν τα πάνω-κάτω στη δισκογραφία.
Ηγήθηκε του σατυρικού τραγουδιού γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία τη δεκαετία του ’70 καθότι ολοκληρωμένος καλλιτέχνης. Τραγουδούσε με ένα δικό του μοναδικό τρόπο, αντισυμβατικό, κάνοντας κάτι απίθανα άλματα έως το…ταβάνι στις εμφανίσεις του που εξελίσσονταν σε πραγματικό σόου. Έγραφε μουσική, έπαιζε κιθάρα – κάτι που κάνει και τώρα - είχε μακριά μελαχρινά μαλλιά, γένια, και ντύσιμο εποχής με καμπάνα παντελόνι, πουκάμισα με μεγάλα πέτα, αλλά και δυναμισμό, χιούμορ, αυτοπεποίθηση, αέρα και πολύ στυλ. Αιγόκερος αυθεντικός.
Εκρηκτικός στην πίστα της μπουάτ «Αρχόντισσα» στα 70sΑπό πιτσιρικάς του είχα μεγάλη αδυναμία. Θυμάμαι τόσο έντονα μία από αυτές τις ελάχιστες μνήμες που αποτυπώνονται για πάντα στο μυαλό από την παιδική ηλικία, την πρώτη ολοκληρωμένη τηλεοπτική εμφάνισή του στην κρατική τηλεόραση που όταν έμαθα την ιστορία της έμεινα άναυδος. Ήταν ένα τηλεοπτικό γύρισμα διάρκειας 40 λεπτών σε στούντιο της ΕΡΤ με όλα τα τραγούδια του πρώτου δίσκου του “Γελοιογραφίες” που είχε μείνει στο συρτάρι και βγήκε στο αέρα στην εκπομπή του Γιώργου Δάμπαση την στιγμή που σχεδόν όλοι οι Έλληνες ήταν καθηλωμένοι στους δέκτες περιμένοντας το διάγγελμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή μετά την χούντα !
Τότε, το 1974, έπαιξε η ΕΡΤ, τον Θέμη Ανδρεάδη και τον έμαθε όλη η Ελλάδα εκτοξεύοντας τις πωλήσεις του δίσκου. Να σημειωθεί ότι ο δίσκος λίγο μετά την κυκλοφορία του απαγορεύτηκε όταν ο Γιώργος Λιάνης έγραψε στα «Νέα» ότι ο Θέμης Ανδρεάδης ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο.
Άλσος Ν. Σμύρνης στο φεστιβάλ του ΚΚΕ εσωτερικού. Στις νεανικές οικογενειακές εκδρομές έπαιρνα μαζί μου τις κασέτες του μαζί με αυτές του Έλβις και του Μπιλ Χάλεϊ. Οι ελληνικές επιλογές των γονιών μου, μού προκαλούσαν χασμουρητά και περίμενα πώς και πώς την ώρα να βάλω την δική μου επιλογή στο μαγνητόφωνο του αυτοκινήτου. Ήξερα απ’ έξω κι ανακατωτά τα τραγούδια που έλεγε ο Θέμης Ανδρεάδης και τα έλεγα δυνατά. Σε μια εκδρομή η μητέρα μου ξεκίνησε να τραγουδά «Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν…» και ζήλεψα τόσο πολύ γιατί ήθελα να τραγουδώ Ανδρεάδη κατ’ αποκλειστικότητα. Έτσι της έκλεισα το στόμα…
Και τι δεν θα έδινα να ζούσα μια βραδιά στη Λήδρα εκεί που έκανε τα πρώτα του βήματα ο Θέμης Ανδρεάδης στο πρόγραμμα του Γιάννη Μαρκόπουλου. Μια ολόκληρη εποχή είναι μόνος του. Αλλά δεν πειράζει που δεν το έζησα αυτό γιατί τώρα επιστρέφει δυναμικά, από εκεί που ξεκίνησε, στις μπουάτ της δηλαδή, με μια σειρά εμφανίσεων από την Τετάρτη 2 Νοεμβρίου στην εμβληματική και τελευταία αυθεντική της Πλάκας, την “Απανεμιά” με γενικό τίτλο “Ιστορίες και Τραγούδια - 55 Χρόνια Δρόμος”.
Ο ίδιος μου είπε την ιστορία του – που δεν χωρά με τίποτα σε μια συνέντευξη - και ήταν πολύ δυνατή…
Στο σπίτι του. Η συνέντευξη αρχίζει…(Φωτο: Γ. Αλεξίου)-Θέμη σε τι φάση είσαι ;
Μετά από πολλά χρόνια αφασίας, αποχής, απραξίας και σκοτεινών στιγμών, τώρα είμαι σε πολύ δημιουργική φάση!
-Ως γνήσιο «παιδί των μπουάτ» περίγραψέ μας την ατμόσφαιρα μιας νύχτας εκεί όπως την θυμάσαι σήμερα. Ο κόσμος, τα φώτα, τα τραπέζια, τα γκαρσόνια, οι μαγαζάτορες. Μια βραδιά στη Λήδρα και τι στον κόσμο !
Ξεκίνησα να τραγουδάω στις μπουάτ, το 1966 σε ηλικία 16 χρονών και συγκεκριμένα στην μπουάτ “Ταβάνια” φυσικά στην Πλάκα. Ήταν η πρώτη φορά που θα τραγουδούσα δημόσια και ζωντανά και έχει ενδιαφέρον να σου πω Γιάννη, πώς έγινε αυτό. Εγώ, από πολύ πιτσιρικάς είχα αποφασίσει ότι θα γίνω τραγουδιστής!
Μπουάτ :“Ταβάνια” 1970. Διακρίνονται: Μινγκρέλια (Μάρθα Οικονομοπούλου), Θέμης Ανδρεάδης (επάνω), Χρήστος Λεττονός, Αρλέτα (κάτω)Όχι ότι θέλω να γίνω, αλλά ΘΑ ΓΙΝΩ! Παρακάλεσα την μητέρα μου, η οποία να σου πω είχε μια εκπληκτική φωνή και τραγουδούσε αιθέρια, να μου πάρει μια κιθάρα γιατί είχα γοητευτεί από έναν κύριο που έπαιζε κιθάρα και διασκέδαζε τους γείτονες στις γιορτές και στις βεγγέρες και έλεγα ότι κι εγώ θέλω να είμαι αυτός που θα διασκεδάζει τον κόσμο.
Αυτή λοιπόν με στερήσεις μεγάλες, καθότι ήμασταν μια φτωχική οικογένεια, μου πήρε ένα κιθαρόνι. Το γρατζούναγα λοιπόν και ζάλιζα την αδελφή μου η οποία άκουσον-άκουσον ήταν συμμαθήτρια στο νυκτερινό γυμνάσιο της Καλλιθέας με τον… Νότη Μαυρουδή!
Πάει λοιπόν στον Νότη και του λέει: βρε Νότη ο αδελφός μου είναι τρελός και παλαβός με την κιθάρα να στον φέρω να του μάθεις να παίζει;
Και ο Νότης δέχτηκε. Και ΑΛΛΑΞΕ Η ΖΩΗ ΜΟΥ! Ο Νότης μου άνοιξε τα μάτια. Μου έλυσε τα χέρια. Μου έδειξε τον δρόμο. Ήταν και ακόμα τον προσφωνώ, Δάσκαλε.
Κυριακάτικο μουσικό πρωινό στο σινεμά “Νεράιδα” στην Καλλιθέα, στο διάλειμμα του ελληνικού συγκροτήματος Harlems, τέλη δεκαετίας ’60 Όμως η αδελφή μου δεν σταμάτησε εκεί. Εγώ διάβαζα κιθάρα 12 ώρες την ημέρα κάθε μέρα και στα διαλείμματα, άνοιγα τις ανθολογίες ποιημάτων και όποιο ποίημα μου άρεσε έπιανα την κιθάρα μου και το έκανα τραγούδι. Έρχεται λοιπόν η αδελφή μου και μου λέει μια μέρα. “Θα σε πάω βρε στα Ταλέντα του Οικονομίδη”. Ο Γιώργος Οικονομίδης είχε μια εκπομπή πολύ δημοφιλή στο ραδιόφωνο τα ’’Χαρούμενα ταλέντα’’.
Πηγαίνουμε εκεί λοιπόν, ζωντανή εκπομπή με πολύ κοινό στα στούντιο της Ραδιοφωνίας στη Ρηγίλλης και αν σε επέλεγε ερχόσουν και σε ρωτούσε κλπ. Συνήθως η πλειοψηφία αυτών που πήγαιναν εκεί ήταν διάφορα “ψώνια” και έκανε πλάκες με αυτούς. Κάποια στιγμή γυρίζει προς εμένα και λέει… εσείς νεαρέ με την κιθάρα για ελάτε εδώ… Τρέμοντας εγώ πλησίασα. Τι θα μας πείτε; Ξαφνικά βρήκα το θάρρος και του λέω… Θα σας πω ένα τραγούδι δικό μου…και επίσης είμαι μαθητής κλασικής κιθάρας του Νότη Μαυρουδή. Ωπ! Σοβάρεψε… Για να σας ακούσουμε…
16 χρονών, στο ξεκίνημα Κι αρχίζω να παίζω κάτι εισαγωγές μυστήριες κάτι αρπέζ με δύσκολους δακτυλισμούς και απότομα γλυκαίνει ο ήχος και ο Μίμης Πλέσσας που καθόταν στο πιάνο σηκώνει το κεφάλι του και κάνει νόημα στον ηχολήπτη να μου βάλει ΕΚΟ! Λέω το τραγούδι ολόκληρο πολύ καλά - ένα τραγούδι πάνω σε ένα ποίημα του ποιητή Γεράσιμου Μαρκορά με τον τίτλο ‘’Δύο’’ - και γίνεται ο… Χαμός!!! Μεγάλη επιτυχία!
Να μη πολυλογώ ήταν Κυριακή, την Δευτέρα το μεσημέρι έρχεται ο Νότης με ένα μηχανάκι Solex και μου λέει: Με πήρε τηλέφωνο – ο Νότης είχε τηλέφωνο εγώ όχι - ο ιδιοκτήτης της μπουάτ “Ταβάνια” ο Νίκος Καζής, σε άκουσε να τραγουδάς χτες και θέλει να πας να τραγουδήσεις εκεί. Αύριο το πρωί να πάς εκεί. Τρελάθηκα. Μου λέει λοιπόν ο εξαιρετικός κύριος Νίκος Καζής: Θα τραγουδάς εδώ και θα παίρνεις 150 δραχμές τον …μήνα! Χαχαχα. Φυσικά, τι; όχι θα έλεγα; Και έτσι άρχισα να τραγουδάω στις μπουάτ.
Στο Studio Λήδρα, 1972-Με ποιους άλλους;
Με τον Γιώργο Μαρίνο σπουδαστή στη σχολή του Εθνικού θεάτρου τότε, την Δέσποινα Γλέζου, την Σοφία Σπυράτου μετέπειτα μεγάλη χορογράφο και… τον άρτι αφιχθέντα εκ Παρισίων… Γιάννη Σπανό!!! Άπλωσε το χέρι του και με χάιδεψε ο Θεός! Αυτό κράτησε μερικούς μήνες μέχρι τον Απρίλιο του ’67. Δικτατορία. Μας έκλεισαν. Τώρα… Το κλίμα. Κα- τα- νυ- κτι -κό. Ο καλλιτέχνης σεβόταν το ακροατήριο του και το ακροατήριο ανταπέδιδε με απόλυτο σεβασμό και αποδοχή τα κρυφά μηνύματα και καλούνταν να τα αποκωδικοποιήσει. Από τον έρωτα ως την αντίσταση κατά της χούντας που είχε ενσκήψει και κατέτρωγε μαζί με τις Τέχνες και τις ζωές μας.
Χατζιδάκις Μίκης, Σαββόπουλος με τσιλιαδόρους έξω από την πόρτα για μπάτσους και χαφιέδες, Σπανός Μαυρουδής Νίκος Χουλιαράς Αρλέτα, Λάκης Παπάς, Χατζής και αργότερα Μαρκόπουλος Ξυλούρης, Χαρούλα, Νταλάρας, Καλογιάννης και τόσοι άλλοι κι εγώ από νεαρός έως γνωστός πλέον, να επικοινωνούν με ένα κόσμο διανοουμένων, ηθοποιών, σκηνοθετών και όλων των μορφών της Τέχνης, φοιτητόκοσμο και καλλιεργημένους ανθρώπους, να συναθροίζονται από ένα αόρατο υπόγειο κάλεσμα και να κατακλύζουν πάντα με τον φόβο της αστυνομίας της χούντας, αυτούς τους υπέροχους χώρους που είχαν την ονομασία: Οι Μπουάτ Του Νέου Κύματος.
Αρχικά χωρίς μικροφωνικές εγκαταστάσεις και αργότερα όταν άρχισαν να μεγαλώνουν σε χωρητικότητα οι χώροι των μπουάτ, άρχισαν και οι μικροφωνικές. Είχα την τύχη να τραγουδήσω σε περίπου όλες τις μπουάτ της Πλάκας, από το 1966 έως το 1978 όπου συνεργάζομαι, άκου ονόματα: με την Αρλέτα, την Καίτη Χωματά, τον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο στην ιστορική μπουάτ Studio Λήδρα μαζί με τον θεόρατο Νίκο Ξυλούρη και την Μέμη Σπυράτου, τον αγαπημένο μου Μανώλη Μητσιά και την Δήμητρα Γαλάνη, καθώς και με τη τεράστια Βίκυ Μοσχολιού που για δύο χρόνια ήμασταν μαζί με απίστευτη επιτυχία, και μετά… κρατούσα τα προγράμματα μ΄ εμένα …αρχηγό χαχαχα…
1972 Studio Λήδρα. Από επάνω Νίκος Κεχαγιάς μπάσο, Τάσος Διακογιώργης σαντούρι- καμπάνες, Κώστας Μανιουδάκης ιδιοκτήτης και η ψυχή της Λήδρας, Σταύρος Πασπαράκης σερβιτόρος, Γεράσιμος Πυλαρινός κλ. κιθάρα, Λευτέρης Αθερίδης κρουστά. Κάτω: Θέμης Ανδρεάδης, Λιλή Τσιτριμπίνη ή Χριστοδούλου κλαρίνο και τραγούδι, Νίκος Ξυλούρης, Λευτέρης Αεράκης λαούτο, Γιάννης Μαρκόπουλος και Μέμη Σπυράτου.-Πότε αλλάζει αυτό το κλίμα ;
Επιγραμματικά θα ήθελα να πω, πως αυτό το κλίμα άρχισε να φθίνει από το’80 και μετά. Έκλειναν οι μπουάτ και άνοιγαν ‘’άλλοι’’ χώροι. Το κλίμα άρχισε να χάνει το στίγμα που το χαρακτήριζε. Γνώρισα σχεδόν όλους τους μαγαζάτορες οι οποίοι ήταν άλλοι ταβερνιάριδες της περιοχής και γενικά εκτός του Μίμη Δομάζου και του Νίκου αδελφού του Δημήτρη Παπαμιχαήλ που ήταν επιχειρηματίες του Ζυγού - πρώην Σινέ Παρί - που ήταν εκτός της περιοχής, ήταν ακόμα ένας υπέροχος επιχειρηματίας ο Κώστα Τρίχας ο οποίος ήταν λαχαναγορίτης μεγαλέμπορος στη αγορά του Ρέντη.
Ο καλύτερος μακράν επιχειρηματίας. Γαλαντόμος. Έξυπνος και Έντιμος! Λαϊκός άνθρωπος - τα ονόματα τα έλεγε κάπως… π.χ για να με πείσει να υπογράψω συμβόλαιο μου έλεγε… Ποιον θέλεις να σου φέρω… την Μαρίτσα Κώκ; τους Λουστροδήμος; χαχαχαχα ήταν υπέροχος. Είχε το παρατσούκλι ‘’ ο Θείος’’. Τον αγαπούσαν όλοι, πολύ. Αυτός ήταν που ανέβασε τα κασέ των καλλιτεχνών στις μπουάτ. Διπλοτριπλασίασε τα μεροκάματα και πάντα πλήρωνε χωρίς καθυστέρηση ή ότι… άλλο. Ελαφρύ το χώμα του.
Συνεργασία με τον Τόλη Βοσκόπουλο στην «Φαντασία», στα καμαρίνια το 1977-Ξεφύγαμε και δεν μου είπες για την Λήδρα ακόμη…
Όσο για την “Λήδρα” πρέπει να μιλήσουμε ξεχωριστά. Θα πω μόνο πως ήταν το “μυστικό σχολειό” καταμεσής της χούντας. Εκεί όσον με αφορά τραγούδησα και γνώρισα εκεί Ποιητές… Τον Μιχάλη Κατσαρό, τον Γιώργο Χρονά τον Μήτσο Κασόλα, τον Μάνο Ελευθερίου -όπου γίναμε φίλοι και μου έδωσε ποιήματά του που μελοποίησα αργότερα-τον υπέροχο Μέντη ΜΠΟΣΤαντζόγλου τι να σου λέω… Με ξαναχάιδεψε ο Θεός!
Εκεί πρωτοτραγούδησα τον Άντρα Tον Πολλά Βαρύ, το Όχι Δεν Πρέπει Να Συναντηθούμε και τον Ταρζάν! Τέσσερα μόνο δυστυχώς τραγούδια του συνθέτη τραγούδησα στην δισκογραφία και τα τρία έγιναν επιτυχίες.
Εγκάρδιες αιώνιες ευχαριστίες στον Γιάννη Μαρκόπουλο, τον τελευταίο μεγάλο μας συνθέτη!
Συναυλία με τον Γιάννη Μαρκόπουλο στο Σπόρτινγκ στα 70s-Τι ήταν αυτό που «γέννησε» το σατιρικό τραγούδι στο οποίο ηγήθηκες με επιτυχία; Ποιες ήταν οι συνθήκες και πώς μπήκες σ’ αυτό ;
Το σατιρικό τραγούδι ήταν μέχρι την εμφάνιση την δική μου του Γιάννη Λογοθέτη και του Γιάννη Κιουρκτσόγλου, ένας ανύπαρκτος όρος. Έχοντας μια προϋπηρεσία με τον Άντρα Τον Πολλά Βαρύ και τον Ταρζάν στις αποσκευές μου, τραγουδούσα το καλοκαίρι του 1972 και ενώ είχε τελειώσει η Λήδρα, με τον Μανώλη Μητσιά και την Δήμητρα Γαλάνη. Ένα βράδυ με πλησίασε ένας συμπαθής κύριος και μου συστήθηκε ως Γιάννης Λογοθέτης.
Τον ήξερα σαν σκιτσογράφο και σαν στιχουργό αλλά δεν γνωριζόμασταν. Μου αρέσεις πολύ μου λέει, θέλεις να συνεργαστούμε;
Εκρηκτικός στην πίστα της μπουάτ «Αρχόντισσα» στα 70sΒεβαίως του λέω με μεγάλη χαρά. Αρχίσαμε να βρισκόμαστε καθημερινά και για πολλές ώρες και μου έδινε στίχους πολλές φορές και τηλεφωνικά και αμέσως χωρίς καμία δυσκολία έβαζα την μουσική. Αυτό έγινε για 2-3 μήνες και όταν φτάσαμε σε ένα αποτέλεσμα 15 περίπου τραγουδιών, μου λέει… Θα τα πάμε στον Γιώργο Μακράκη - τον ιστορικό παραγωγό της Columbia EMI -έτσι κι έγινε. Ο αγαπημένος μου ο Γιώργος, ενθουσιάστηκε. Μας πρότεινε για ενορχηστρωτή τον υπέροχο παντοτινό μου φίλο και συνεργάτη Γιάννη Κιουρκτσόγλου - το κιού απ΄τους Πελόμα Μποκιού- και μέσα σε ένα μήνα κάναμε τον πρώτο μου LP δίσκο…‘’Γελοιογραφίες’’ Τεράστια επιτυχία! Αυτός ο δίσκος μαζί με τον αντισυμβατικό τρόπο που τραγουδούσα, κάτι σαν παντομίμα, κάτι που θύμιζε ηθοποιό κάτι περφομερίστικα περίεργα που έκανα ερμηνεύοντας τα τραγούδια μου, γεννήθηκε ένα άγνωστο όπως είπα είδος που το ονόμασαν … Σατιρικό Τραγούδι. Εγώ; Νόμιζα ότι τα έλεγα σοβαρά χαχαχα
Ιπτάμενος Θέμης ! ''Τι ρομαντικό το γεύμα τι ωραία η ζωή'' τραγουδούσε το 1975 κάνοντας τα ''τρελλά του'' στο πάλκο. Πίσω ο μέγιστος σολίστας του μπουζουκιού Κώστας Παπαδόπουλος που το διασκεδάζει, κάνοντας το μπουζούκι του χαβάγια με τον αναπτήρα! 1975 (Φωτο: Βελισσάριος Χρυσάγης) -Πώς έκανες εκείνα τα περίφημα άλματα όταν τραγουδούσες;
Μόλις άφησα την κιθάρα από την αγκαλιά μου και σηκώθηκα όρθιος να τραγουδήσω, δεν ήξερα τι να κάνω το σώμα μου τα χέρια μου τα πόδια μου. Παλιά μου άρεσε όπως τραγουδούσε ο Μικ Τζάγκερ και ο Τζώνυ Χαλιντέυ. Τους είχα στο μυαλό μου γιατί μου άρεσε ο τρόπος που τραγουδούσαν. Έλεγα θα το κάνω σαν αυτούς! Δεν τα κατάφερα να τους μοιάσω, αλλά κατάφερα να γίνω ο εαυτός μου και να με αποδεχτούν και να με αγαπήσουν αλλά και να με καθιερώσουν, μπορώ να πω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποδοχή και ενθουσιασμό! Όπως αντιλήφθηκα μετά από πολλά χρόνια έχοντας αποχωρήσει από την σκηνή, όταν επέστρεψα το 2012 κατάλαβα από την αγάπη του κόσμου ότι με είχαν καταγράψει στις συνειδήσεις τους σαν έναν αγαπητό καλλιτέχνη. Λοιπόν, η εποχή που λες ήθελε τότε τους ερμηνευτές να είναι ακίνητοι, με το ένα χέρι να κρατούν το μικρόφωνο και το άλλο να κρατά το καλώδιο του μικροφώνου. Δεν μπόρεσα να ακολουθήσω αυτό το στυλ. Γι αυτό και λέγανε τότε… ο Ανδρεάδης; Μια κατηγορία μόνος του. Αχ…
Θέμης Ανδρεάδης - Ο Πήδος - ένα χιουμοριστικό τραγουδάκι, του Γιάννη Κουλλιά/ Official Audio Release
-Υπήρχε τότε ΑΕΠΙ ; Πού ήταν ; Πώς ήταν ο χώρος ; Πήγαινες εκεί καθόλου ; Ποιους έβλεπες εκεί; Τι έκαναν;
Πωπωπω τι ερώτηση ήταν αυτή… Την λεγόμενη, όχι πως δεν ήταν, Ληστρική ΑΕΠΙ; Την πρώτη φορά που άκουσα γι’ αυτήν ήταν από τον αγαπημένο μου Τάσο Φαληρέα. Επειδή στην Columbia με είχε πάει ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Τάκης Β. Λαμπρόπουλος ο ιδιοκτήτης της με έβαλε να υπογράψω στα γρήγορα ένα συμβόλαιο 3ετές που δεν έπαιρνα ποσοστά παρά μόνον 1000 δρχ το τραγούδι και αν έκανα δεύτερη φωνή 500 δρχ χαχα. Κι έτσι από την εταιρεία όταν έκανα τις Γελοιογραφίες αλλά και όλους τους δίσκους που είχα συμμετοχές και ακόμα ένα LP το “Κάτι άλλο μου Θυμίζει”, ΔΕΝ έπαιρνα ποσοστά παρ΄όλη την τεράστια επιτυχία που είχαν και ο Τάσος μου είπε, δεν το ήξερα ακόμα, να πάω να πάρω τα νόμιμα ποσοστά μου σαν συνθέτης! Έτσι γνώρισα την ΑΕΠΙ. Σε ένα τρισάθλιο νεοκλασικό αν θυμάμαι καλά στα Εξάρχεια πήγα κι εγώ και κάθισα στην σειρά σε ένα καθιστικό και περίμενα.
Κοίταξα γύρω -ήταν φίσκα- και βλέπω την …Ρόζα Εσκενάζυ γερόντισσα πια που μου έκανε εντύπωση το ξεβαμμένο κόκκινο μαλλί της, τον Μήτσο Μπαγιαντέρα με την κόρη του να τον οδηγά καθότι ήταν τυφλός και πολλές παλιές δόξες του ελαφρού τραγουδιού αλλά και ρεμπέτες, να ικετεύουν για ένα χαρτζιλίκι γιατί φυτοζωούσαν… Έφυγα με βαριά καρδιά. Το θυμάμαι με πολύ μεγάλη λύπη. Τίποτα άλλο για την ΑΕΠΙ. Εξ άλλου όλοι ξέρουν τις απατεωνιές και τις κλεψιές της, των απανταχού δημιουργών.
-Ποια ήταν η πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση και ποιες οι συνθήκες που έγινε;
Η πρώτη τηλεοπτική μου εμφάνιση ήταν μέσα στη χούντα με το τραγούδι του Γιάννη Μαρκόπουλου: Του Άντρα Του Πολλά Βαρύ, μαζί με την Μέμη Σπυράτου και την Δάφνη Ζούνη, σε μια εκπομπή του Κώστα Βενετσάνου. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι με έβαλαν τα τραγουδάω με την κιθάρα μου σε ένα κάτι σαν μικρό βραχάκι χαχαχα σκηνικό έτσι; και ήμουνα σαν οχτώ καθισμένος έτσι σε βαθύ κάθισμα σαν τούρκικο καμπινέ και η κιθάρα ακουμπούσε το σαγόνι μου!!! Ε ρε εποχές…
Με την πολυαγαπημένη σύζυγό του Άννα Ανδρεάδη, η γλύπτρια που δίνει ψυχή στο μέταλλο -Σήμερα θα έκανες ένα ξεκίνημα από μια τηλεοπτική εκπομπή ταλέντων Προσφέρουν κάτι;
Ούτε κατά διάνοια. Καταστρέφουν τα νέα παιδιά. Δεν έχω δει κανένα τέτοιο. Το τελευταίο που είδα ήταν το Να Η Ευκαιρία με την Ροζίτα Σώκου και τον Γ Κατσαρό.
-Γιατί κατά τη γνώμη σου το σατιρικό τραγούδι δεν έκανε ποτέ come back από τότε σε αντίθεση με άλλα είδη, όπως το νέο Κύμα, ή τα ρεμπέτικα κλπ ;
Γιατί ήταν προσωπική υπόθεση των τραγουδιστών που ασχολήθηκαν μ΄ αυτό. Ήμασταν, κι εγώ μέσα, όλοι μας αναντικατάστατοι και ότι έκαναν τελείωνε μαζί τους. Γι αυτό όσοι προσπάθησαν να το αντιγράψουν, γελοιοποιήθηκαν.
-Ποιος είναι ο πιο αδικημένος σου δίσκος και γιατί;
Ο πιο αδικημένος μου δίσκος ήταν το ‘’Σαν Ξαφνικό Ταξίδι’’ μια παραγωγή δική μου το 1982 όταν η εταιρία μου δεν με ήθελε πλέον γιατί τους είπα ότι με κούρασαν τα σατιρικά τραγούδια και ήθελα να κάνω ένα βήμα εμπρός λέγοντας ‘’χαμηλόφωνα’’ τραγούδια, και έλεγα την Λούλα για να μπορώ να χρηματοδοτώ κάτι άλλο που αγαπούσα εξ ίσου.
Αυτός ο δίσκος είχε μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία και με αναγνώρισε θετικά ένα κοινό -της διανόησης- που με αγνοούσε. Αλλά εμπορικά; Πάτος. Πώς αλήθεια αλλιώς, αφού οι κυρίαρχες δισκογραφικές είχαν το τεράστιο δίκτυο διανομής αποκλειστικά στα χέρια τους.
Ο φίλος μου ο Τάσος Φαληρέας όταν τον συνάντησα μια μέρα στο δρόμο, μου είπε βάζοντας το χέρι του στον ώμο μου: Θεμάκο το πάλεψα. Δεν γινόταν τίποτα. Είσαι μπλακ λιστ. Αυτά…
Με τον συντάκτη μας Γιάννη Αλεξίου στο σπίτι του Θέμη Ανδρεάδη στη Ν. Σμύρνη, μετά την συνέντευξη -Η σχέση σου με τη ξένη μουσική; Τι έχεις ακούσει; Τι ξεχωρίζεις ;
Καλή! Ξεκινάω. Βάλε τους μέγιστους Μπιτλς τους Κρίντενς Κλιργουώτερ Ριβάιβαλ, τους Κρόσμπυ Στιλλς Νας εντ Γιάνγκ, τον Νιλ Γιάνγκ, οι…Σίμος και Καραβαγγέλης (Simon and Garfunkel) ο Σάιμον μόνος του, την Τζάνις Τζόπλιν και… ο πάνω απ’ όλους αγαπημένος μου Λέοναρντ Κοέν, ο Ράντι Νιούμαν, ο Μπομπ Ντίλαν βεβαίως, ο Τόμ Γουέιτς που πεθαίνω, ο Μαρκ Νόπφλερ ο Μπος και τελειωμό δεν έχει. Μ΄ αρέσουν ιδιαίτερα αυτοί οι μόνοι τους τύποι που παίρνουν όλο το πακέτο πάνω τους.
-Από πού αγόραζες δίσκους; Πώς ήταν τότε στα δισκάδικα; Ποιο ήταν το αγαπημένο σου δισκάδικο και δισκοπώλης; Θυμάσαι τους πρώτους σου δίσκους;
Αγόραζα από την Καραγιώργη Σερβίας από τον Θέμελη, από την Λέσχη του Δίσκου και βεβαίως η δισκοθήκη μου είναι κατά 70% από το ιστορικό Ποπ Ιλέβεν των αφών Φαληρέα που ήταν το αγαπημένο μου δισκάδικο και ο Γρηγόρης με τον Τάσο αγαπημένοι φίλοι μου. Μου λείπουν. Ο πρώτος ελληνικός δίσκος μου ήταν το Φορτηγό του Διονύση και ο πρώτος μου ξένος το Songs From A Room του Cohen. Καρφώθηκαν για πάντα μέσα μου.
PHOTO : Family: Ο Θ. Ανδρεάδης (κάτω αριστερά) με τους γονείς του, τη γιαγιά του, την αδεφή του και το μικρότερο αδερφό του
-Παιδιά χρόνια. Αναμνήσεις. Γειτονιά, Αλάνες. Φίλοι. Παιχνίδια. Τι θυμάσαι σήμερα και πώς θυμάσαι εκείνα τα χρόνια.
Άκου… είμαι το τελευταίο παιδί της πιο καταραμένης δεκαετίας του 20ου αιώνα. Εξηγούμαι… γεννήθηκα στις 31 Δεκεμβρίου του 1949! Σαν το κερασάκι στην τούρτα Χαχαχα. Μεγάλωσα στην περιοχή προσφυγικά της Καλλιθέας. Ο πατέρας μου Ανδρέας ήρθε 16ετής σαν αρχηγός οικογένειας που πήρε η γιαγιά μου από την Κριμαία της πρώην Σοβιετικής Ένωσης όταν πέθανε ο παππούς μου Θεμιστοκλής στα 46 του χρόνια, και αποφάσισαν με απίστευτες κακουχίες να επιστρέψουν στην Ελλάδα.
Ήταν όλοι Πόντιοι και μιλούσαν μόνο ποντιακά και ρώσικα. Ο πατέρας μου γνώρισε και παντρεύτηκε την μητέρα μου Χρυσάνθη στο χωριό Δωμάτια της Καβάλας και εγκαταστάθηκαν στην Καλλιθέα. Έχω μια αδελφή από τον πρώτο γάμο του πατέρα μου καθότι η πρώτη του σύζυγός του πέθανε στην Κατοχή από φυματίωση, και ένα μικρότερο αδελφό. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν αληθινά ηρωικά και αγνά. Φτωχικά αλλά ευτυχισμένα. Πολλούς φίλους πολλά παιχνίδια. Τα θυμάμαι με αγάπη και νοσταλγία. Ίσως κάποια άλλη φορά μιλήσουμε εκτενέστερα.
-Ο κόσμος έχει χάσει σήμερα το χιούμορ του;
Παντελώς.
Θέμης Ανδρεάδης ''Τι περιμένω'' σ΄ένα νέο τραγούδι του Χρήστου Κυριαζή/Official Audio Release
Γράφεις καινούργια τραγούδια; Θα ακούσουμε κάποια στην «Απανεμιά»;
Πάντα έγραφα τραγούδια. Στο “συρτάρι” μου αγκομαχούν… βογγάνε… πάνω από 150 τραγούδια. Τα περισσότερα τα έχω ανεβάσει απλά με μια κιθάρα, μαζί με όλη την δισκογραφία μου στο κανάλι μου στο youtube Themis Andreadis – Official καθότι που λεφτά για να κάνω παραγωγή. Αν κερδίσω το Λόττο ίσως… αλλά δεν παίζω (πια) τυχερά παιχνίδια οπότε…
Θα ακούσουμε αρκετά νέα τραγούδια στην Απανεμιά. Έχω κάνει ένα πρόγραμμα που όταν το ξεκίνησα να το κάνω έφτανε σε διάρκεια … 7 ώρες!!!! χαχαχα και κατέληξα στα μισά Στις 3,30 ώρες. Θα είμαστε τις 4 Τετάρτες του Νοεμβρίου δηλ 2-9-16 και 23 με εκλεκτούς προσκεκλημένους! Όσοι πιστοί Προσέλθετε.
-Ευχαριστώ πολύ θα τα πούμε στην Απανεμιά!
Σ΄ ευχαριστώ Γιάννη. Είχα καιρό να μιλήσω και… πάλι, δεν τα ‘πα όλα όσα θα ‘θελα.
Σε παλιότερη εμφάνιση του στην Απανεμιά*Όλες οι παλιές φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο του Θέμη Ανδρεάδη, που μας τις παραχώρησε ευγενικά)
