Αν και σε πρώτη ανάγνωση, το όνομά του μπορεί να μη λέει πολλά σε κάποια μερίδα του κοινού, που δεν είναι «μυημένη» στο χώρο του λαϊκού τραγουδιού, όλοι γνωρίζουν την «Αφιλότιμη», αλλά και τα «Πού θα πάει, πού θα βγει», «Κυρά ζωή», «Καλοκαίρια και χειμώνες», «Όπου παν οι πολλοί», «Τι είχαμε τι χάσαμε» καθώς και πολλά ακόμα τραγούδια με τη στιχουργική υπογραφή του Τάσου Οικονόμου.
Έχει γράψει επιτυχίες για πολλούς από τους καλλιτέχνες της εποχής του, όπως τους: Τόλη Βοσκόπουλο, Στράτο Διονυσίου, Γιάννη Πάριο, Μαρινέλλα, Σταμάτη Κόκοτα, Θέμη Αδαμαντίδη, Μανώλη Μητσιά, Φίλιππο Νικολάου κ.α. με κορυφαίο στη λίστα συνεργασιών του, το Δημήτρη Μητροπάνο, που έδωσε φωνή στα περισσότερα και πλέον αναγνωρίσιμα τραγούδια του. Προσφάτως, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Δρόμων» η 326 σελίδων βιογραφία του Τάσου Οικονόμου, με τίτλο «Για ένα μικρό φτερούγισμα» και υπότιτλο «...διατρέχοντας την απεραντοσύνη του τραγουδιού». Στο βιβλίο αυτό, περιγράφει την καλλιτεχνική του πορεία μέσα στα χρόνια, που σημειώνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποτυπώνοντας την προσωπική του «ματιά» στα πράγματα.
Τι έχει αλλάξει στο χώρο του τραγουδιού από την εποχή που το λαϊκό «μεσουρανούσε»;
Άλλαξαν τα δεδομένα της ζωής, μετά το 1990 περίπου, άρχισε να αλλάζει και η ίδια η καθημερινότητα, να γίνονται πιο χαλαρά τα πράγματα, να εισέρχονται άσχετοι άνθρωποι στο τραγούδι, που για οποιοδήποτε λόγο δε μπορούσαν πριν ή ως ατάλαντοι ή ως ασυμβίβαστοι σε κάτι. Όλοι αυτοί ξέσπασαν μέσα σ' αυτά τα χρόνια, με αποτέλεσμα να κυριαρχήσουν 5-6 ονόματα «κυκλωματικώς» και να παραμεριστούν όλοι οι άλλοι. Εγώ για παράδειγμα, έχω γράψει στα 20 χρόνια 15 τραγούδια και 2-3 μεγάλους δίσκους που δεν υπήρχε η δυνατότητα προώθησής τους από μικρές εταιρείες.
Δε βοηθούν οι εταιρείες;
Έχουν αλλάξει τα πράγματα, οι εταιρείες λειτουργούν υπό τύπον αρχείου πλέον. Κάνεις τη δουλεία σου την πας και την προωθούν υποτίθεται, αστεία πράγματα. Δισκάδικα δεν υπάρχουν, εξοντώθηκε το σύμπαν. Έχουν πεθάνει 9 στιχουργοί μέσα σε τρία χρόνια απ' αυτή την ανεργία, τη φτώχεια και την κακομοιριά. Σώτια Τσώτου, Ρασούλης, Κανελλόπουλος, Κουφιανάκης, Κατσούλης... Μιλάμε για μεγάλα ονόματα, τεράστιες επιτυχίες. Η Τσώτου δεν είχε να φάει, μετά από τόσες επιτυχίες, δράμα στο ελληνικό τραγούδι.
Γράφουν οι στιχουργοί στις μέρες μας κ. Οικονόμου;
Οι εταιρείες λέγανε ότι δε γράφουν οι στιχουργοί, η αλήθεια είναι πως εμείς δε θέλαμε γιατί επεμβαίνανε να διορθώσουν ή να μετατρέψουν το στίχο μας όπως ήθελε η συγκυρία... Σκάρτο στίχο, ψεύτικο και γρήγορο. Δε θέλαμε να συμμετάσχουμε σε αυτό το πράγμα. Μπορεί να χάσαμε χρήματα, αλλά δικαιώνονται τώρα τα παλιά μας τραγούδια. Το τελευταίο οχυρό άμυνας είναι το τραγούδι. Όταν υποστεί καθίζηση και φθορά, πέφτουν όλα τα άλλα δεδομένα της καθημερινότητας. Δεν υπάρχει άλλο είδος τέχνης που να ανακαλείται με τον τρόπο που ανακαλείται το τραγούδι στις δύσκολες στιγμές, αρχεγόνως. Εφ' όσον, λοιπόν, κατάφεραν να εξοντώσουν κυριολεκτικά το τραγούδι, η υπόλοιπη καθημερινότητα ήταν πολύ εύκολο να καταστραφεί, όπως βλέπουμε τώρα...
Αυτό μπορεί να ανατραπεί;
Σε 3-4 χρόνια – αυτό λέω και του γιού μου που έχει σπουδάσει τόσα χρόνια πιάνο κι έχει φοβερές συνθετικές ικανότητες – πιστεύω ότι θα γυρίσει πάλι το τραγούδι.
Πραγματικά το πιστεύετε;
Το πιστεύω διότι, τώρα είναι τόσο χάλια η καθημερινότητα, που δεν ευνοεί την έμπνευση του στίχου. Πριν ήταν πιο στρωτή η καθημερινότητα, ήταν δεδομένα και ελέγξιμα τα προβλήματα, λόγω μη τεχνολογικής ανάπτυξης, λόγω μη ηλεκτρονικής εποχής, ενώ τώρα γίνονται όλα πολύ γρήγορα κι αυτό δεν ευνοεί το τραγούδι. Δε μπορείς τώρα να μιλήσεις για φτώχεια και θα δούμε τι θα γίνει, γιατί και το ίδιο το τραγούδι χάνει την αξία του. Πρέπει να ομαλοποιηθεί η ζωή, να έχει τα προβλήματα μεν, αλλά να έχει και μια τάση «ανεβάσματος», καλυτέρευσης. Τότε μπαίνει το τραγούδι το λαϊκό, όταν επισημαίνεις το πρόβλημα και την ελπίδα μαζί. Εκεί στεριώνει το λαϊκό τραγούδι.
Τα τραγούδια που μου είπατε πριν πως έχετε στο συρτάρι τι θα τα κάνετε;
Τι να τα κάνω... Ελπίζω στα παιδιά. Ακόμα και στην ηλικία που βρίσκομαι, είμαι ενεργός, μάχιμος, εδώ είναι τα τραγούδια και στη διάθεση παντός! Παντός! Μιλάμε για 400 μελοποιημένα τραγούδια, έτοιμα για έκδοση.
Αν κάποιος, δηλαδή, θέλει να σας προσεγγίσει, μπορεί;
Όποιος θέλει! Και μιλάμε για φοβερά τραγούδια. Ίσως και καλύτερα απ' αυτά που ήδη ξέρετε.
Να πούμε λίγα πράγματα για το βιβλίο σας. Κατ' αρχήν ο τίτλος «Για ένα μικρό φτερούγισμα», αν μιλάμε για την πορεία σας, δεν ήταν μικρή!
Ταπεινά, όμορφα κι ωραία. Όταν ξεκινάς απ' το απόλυτο τίποτα, σε πουλάνε, αναγκάζεσαι να αλλάξεις πορεία και τελικά κάτι καταφέρνεις, δε μπορείς παρά να είσαι ταπεινός.
Με την αλλαγή πορείας εννοείτε τη μετάβασή σας από το θέατρο στη στιχουργική;
Ναι. Η Λαμπέτη ήταν πρώτη ξαδέρφη του πατέρα μου και μου υποσχέθηκε να με βοηθήσει αν σπούδαζα θέατρο. Κι αυτή αρρώστησε και δε με βοήθησε τελικά, «μήπως αποτύχεις» μου λέει, «και το φέρω βαρέως». Έτσι παράτησα το θέατρο κι ασχολήθηκα με το στίχο κι εκεί διοχέτευσα όλες τις γνώσεις και το «γαμώτο» που λένε για να κάνω κάτι.
Ίσως, λοιπόν, να ήταν για καλό ό,τι συνέβη.
Ναι, βέβαια, ουδέν κακό αμιγές καλού. Απλά, αν ήταν άλλος, θα είχε απογοητευτεί, μήπως την είχε σκοτώσει κιόλας...
Θα χάναμε και την Έλλη τότε!
Κοίταξε, είναι πολύ σοβαρό το θέμα, ξημεροβραδιαζόμουν στα καμαρίνια, ήμουν ο μόνος απ' τους συγγενείς που σπούδασε θέατρο, με παρότρυνε, το ήθελα κι εγώ και μετά μου λέει «Παίξε». Έκανα κι εγώ επιτυχώς παραστάσεις στο στρατό, στη Μεραρχία, μαθήτευσα και ως βοηθός σκηνοθέτη, μέχρι και σε σήριαλ της ΥΕΝΕΔ έπαιξα κι όμως τελικά, η Λαμπέτη δε με βοήθησε. Ήταν και δύσκολα τα χρόνια τότε με τα Ιουλιανά και τις αποστασίες, μετά ήρθε η δικτατορία... Κάπως έτσι ασχολήθηκα με το τραγούδι, έχοντας τρομερό πάθος για να κάνω κάτι. Κι αυτό το κάτι είναι το «Για ένα μικρό φτερούγισμα».
Έχετε όμως γράψει κι άλλα βιβλία πριν απ' αυτό.
Ναι, είναι το έκτο μου. Άρχισα το '76. Η «Ατέρμονη καραμέλα» είναι το πρώτο μου κοινωνικοπολιτικό μυθιστόρημα. Οι «Ομόκεντρες στιγμές» είναι ποίηση, οι «Αφορισμοί», το «Θεός, άνθρωπος, σύμπαν», φιλοσοφία και το «Μισό κιλό Δημοκρατία, παρακαλώ», το προτελευταίο μου το 1999. Δύο εκδόσεις μόνο γιατί πέθανε και ο Πιτσιλός και ο γιος του, οι εκδότες, κι έτσι είναι μετέωρο ακόμα. Αν το διαβάσεις, θα δεις ότι όλη η σημερινή κατάντια αναφέρεται στο βιβλίο μου, διδάσκω δημοκρατία! Κοιτάζω τώρα με τον εκδότη μου μήπως το επανεκδώσουμε, καθώς έχει εξαντληθεί.
Το «Μικρό φτερούγισμα» λοιπόν είναι το πρώτο που έχει να κάνει με μουσική.
Είναι η αυτοβιογραφία μου. Ένα δύσκολο εγχείρημα και δουλέψαμε πάρα πολύ για να γίνει. Δεν έχει μέσα στίχους, όπως κάνουν άλλοι, εδώ έχει την περιγραφή μιας ολόκληρης πορείας που διαπερνά τις δεκαετίες με όλα τα κοινωνικοϊστορικά δρώμενα. Είναι ένα βιβλίο πλήρως τεκμηριωμένο, στην πορεία ενός ταπεινού ανθρώπου που διαρρηγνύει ένα χώρο απαράβατο, δύσκολο, που ούτε απ' το μυαλό μας δεν είχε περάσει πως θα μπαίναμε.
Είπε κι ο Ζαμπέτας ένα τραγούδι σας, έτσι;
Όχι ένα, τέσσερα! Απ' τα 12 τραγούδια που έχει πει, τα τέσσερα είναι δικά μου. Μεταξύ αυτών, το «Έλληνας χωρίς κομπίνα, πεθαμένος απ' την πείνα». Το είχε πει το '85.
Κλείνοντας, μια ευχή για τους αναγνώστες του www.ogdoo.gr
Όντας και συνταξιούχος του Ευαγγελισμού, μια ευχή μόνο: Να είμαστε όρθιοι! Υπό οποιαδήποτε έννοια!
Έχει γράψει επιτυχίες για πολλούς από τους καλλιτέχνες της εποχής του, όπως τους: Τόλη Βοσκόπουλο, Στράτο Διονυσίου, Γιάννη Πάριο, Μαρινέλλα, Σταμάτη Κόκοτα, Θέμη Αδαμαντίδη, Μανώλη Μητσιά, Φίλιππο Νικολάου κ.α. με κορυφαίο στη λίστα συνεργασιών του, το Δημήτρη Μητροπάνο, που έδωσε φωνή στα περισσότερα και πλέον αναγνωρίσιμα τραγούδια του. Προσφάτως, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Δρόμων» η 326 σελίδων βιογραφία του Τάσου Οικονόμου, με τίτλο «Για ένα μικρό φτερούγισμα» και υπότιτλο «...διατρέχοντας την απεραντοσύνη του τραγουδιού». Στο βιβλίο αυτό, περιγράφει την καλλιτεχνική του πορεία μέσα στα χρόνια, που σημειώνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποτυπώνοντας την προσωπική του «ματιά» στα πράγματα.
Τι έχει αλλάξει στο χώρο του τραγουδιού από την εποχή που το λαϊκό «μεσουρανούσε»;
Άλλαξαν τα δεδομένα της ζωής, μετά το 1990 περίπου, άρχισε να αλλάζει και η ίδια η καθημερινότητα, να γίνονται πιο χαλαρά τα πράγματα, να εισέρχονται άσχετοι άνθρωποι στο τραγούδι, που για οποιοδήποτε λόγο δε μπορούσαν πριν ή ως ατάλαντοι ή ως ασυμβίβαστοι σε κάτι. Όλοι αυτοί ξέσπασαν μέσα σ' αυτά τα χρόνια, με αποτέλεσμα να κυριαρχήσουν 5-6 ονόματα «κυκλωματικώς» και να παραμεριστούν όλοι οι άλλοι. Εγώ για παράδειγμα, έχω γράψει στα 20 χρόνια 15 τραγούδια και 2-3 μεγάλους δίσκους που δεν υπήρχε η δυνατότητα προώθησής τους από μικρές εταιρείες.
Δε βοηθούν οι εταιρείες;
Έχουν αλλάξει τα πράγματα, οι εταιρείες λειτουργούν υπό τύπον αρχείου πλέον. Κάνεις τη δουλεία σου την πας και την προωθούν υποτίθεται, αστεία πράγματα. Δισκάδικα δεν υπάρχουν, εξοντώθηκε το σύμπαν. Έχουν πεθάνει 9 στιχουργοί μέσα σε τρία χρόνια απ' αυτή την ανεργία, τη φτώχεια και την κακομοιριά. Σώτια Τσώτου, Ρασούλης, Κανελλόπουλος, Κουφιανάκης, Κατσούλης... Μιλάμε για μεγάλα ονόματα, τεράστιες επιτυχίες. Η Τσώτου δεν είχε να φάει, μετά από τόσες επιτυχίες, δράμα στο ελληνικό τραγούδι.
Γράφουν οι στιχουργοί στις μέρες μας κ. Οικονόμου;
Οι εταιρείες λέγανε ότι δε γράφουν οι στιχουργοί, η αλήθεια είναι πως εμείς δε θέλαμε γιατί επεμβαίνανε να διορθώσουν ή να μετατρέψουν το στίχο μας όπως ήθελε η συγκυρία... Σκάρτο στίχο, ψεύτικο και γρήγορο. Δε θέλαμε να συμμετάσχουμε σε αυτό το πράγμα. Μπορεί να χάσαμε χρήματα, αλλά δικαιώνονται τώρα τα παλιά μας τραγούδια. Το τελευταίο οχυρό άμυνας είναι το τραγούδι. Όταν υποστεί καθίζηση και φθορά, πέφτουν όλα τα άλλα δεδομένα της καθημερινότητας. Δεν υπάρχει άλλο είδος τέχνης που να ανακαλείται με τον τρόπο που ανακαλείται το τραγούδι στις δύσκολες στιγμές, αρχεγόνως. Εφ' όσον, λοιπόν, κατάφεραν να εξοντώσουν κυριολεκτικά το τραγούδι, η υπόλοιπη καθημερινότητα ήταν πολύ εύκολο να καταστραφεί, όπως βλέπουμε τώρα...
Αυτό μπορεί να ανατραπεί;
Σε 3-4 χρόνια – αυτό λέω και του γιού μου που έχει σπουδάσει τόσα χρόνια πιάνο κι έχει φοβερές συνθετικές ικανότητες – πιστεύω ότι θα γυρίσει πάλι το τραγούδι.
Πραγματικά το πιστεύετε;
Το πιστεύω διότι, τώρα είναι τόσο χάλια η καθημερινότητα, που δεν ευνοεί την έμπνευση του στίχου. Πριν ήταν πιο στρωτή η καθημερινότητα, ήταν δεδομένα και ελέγξιμα τα προβλήματα, λόγω μη τεχνολογικής ανάπτυξης, λόγω μη ηλεκτρονικής εποχής, ενώ τώρα γίνονται όλα πολύ γρήγορα κι αυτό δεν ευνοεί το τραγούδι. Δε μπορείς τώρα να μιλήσεις για φτώχεια και θα δούμε τι θα γίνει, γιατί και το ίδιο το τραγούδι χάνει την αξία του. Πρέπει να ομαλοποιηθεί η ζωή, να έχει τα προβλήματα μεν, αλλά να έχει και μια τάση «ανεβάσματος», καλυτέρευσης. Τότε μπαίνει το τραγούδι το λαϊκό, όταν επισημαίνεις το πρόβλημα και την ελπίδα μαζί. Εκεί στεριώνει το λαϊκό τραγούδι.
Τα τραγούδια που μου είπατε πριν πως έχετε στο συρτάρι τι θα τα κάνετε;
Τι να τα κάνω... Ελπίζω στα παιδιά. Ακόμα και στην ηλικία που βρίσκομαι, είμαι ενεργός, μάχιμος, εδώ είναι τα τραγούδια και στη διάθεση παντός! Παντός! Μιλάμε για 400 μελοποιημένα τραγούδια, έτοιμα για έκδοση.
Αν κάποιος, δηλαδή, θέλει να σας προσεγγίσει, μπορεί;
Όποιος θέλει! Και μιλάμε για φοβερά τραγούδια. Ίσως και καλύτερα απ' αυτά που ήδη ξέρετε.
Να πούμε λίγα πράγματα για το βιβλίο σας. Κατ' αρχήν ο τίτλος «Για ένα μικρό φτερούγισμα», αν μιλάμε για την πορεία σας, δεν ήταν μικρή!
Ταπεινά, όμορφα κι ωραία. Όταν ξεκινάς απ' το απόλυτο τίποτα, σε πουλάνε, αναγκάζεσαι να αλλάξεις πορεία και τελικά κάτι καταφέρνεις, δε μπορείς παρά να είσαι ταπεινός.
Με την αλλαγή πορείας εννοείτε τη μετάβασή σας από το θέατρο στη στιχουργική;
Ναι. Η Λαμπέτη ήταν πρώτη ξαδέρφη του πατέρα μου και μου υποσχέθηκε να με βοηθήσει αν σπούδαζα θέατρο. Κι αυτή αρρώστησε και δε με βοήθησε τελικά, «μήπως αποτύχεις» μου λέει, «και το φέρω βαρέως». Έτσι παράτησα το θέατρο κι ασχολήθηκα με το στίχο κι εκεί διοχέτευσα όλες τις γνώσεις και το «γαμώτο» που λένε για να κάνω κάτι.
Ίσως, λοιπόν, να ήταν για καλό ό,τι συνέβη.
Ναι, βέβαια, ουδέν κακό αμιγές καλού. Απλά, αν ήταν άλλος, θα είχε απογοητευτεί, μήπως την είχε σκοτώσει κιόλας...
Θα χάναμε και την Έλλη τότε!
Κοίταξε, είναι πολύ σοβαρό το θέμα, ξημεροβραδιαζόμουν στα καμαρίνια, ήμουν ο μόνος απ' τους συγγενείς που σπούδασε θέατρο, με παρότρυνε, το ήθελα κι εγώ και μετά μου λέει «Παίξε». Έκανα κι εγώ επιτυχώς παραστάσεις στο στρατό, στη Μεραρχία, μαθήτευσα και ως βοηθός σκηνοθέτη, μέχρι και σε σήριαλ της ΥΕΝΕΔ έπαιξα κι όμως τελικά, η Λαμπέτη δε με βοήθησε. Ήταν και δύσκολα τα χρόνια τότε με τα Ιουλιανά και τις αποστασίες, μετά ήρθε η δικτατορία... Κάπως έτσι ασχολήθηκα με το τραγούδι, έχοντας τρομερό πάθος για να κάνω κάτι. Κι αυτό το κάτι είναι το «Για ένα μικρό φτερούγισμα».
Έχετε όμως γράψει κι άλλα βιβλία πριν απ' αυτό.
Ναι, είναι το έκτο μου. Άρχισα το '76. Η «Ατέρμονη καραμέλα» είναι το πρώτο μου κοινωνικοπολιτικό μυθιστόρημα. Οι «Ομόκεντρες στιγμές» είναι ποίηση, οι «Αφορισμοί», το «Θεός, άνθρωπος, σύμπαν», φιλοσοφία και το «Μισό κιλό Δημοκρατία, παρακαλώ», το προτελευταίο μου το 1999. Δύο εκδόσεις μόνο γιατί πέθανε και ο Πιτσιλός και ο γιος του, οι εκδότες, κι έτσι είναι μετέωρο ακόμα. Αν το διαβάσεις, θα δεις ότι όλη η σημερινή κατάντια αναφέρεται στο βιβλίο μου, διδάσκω δημοκρατία! Κοιτάζω τώρα με τον εκδότη μου μήπως το επανεκδώσουμε, καθώς έχει εξαντληθεί.
Το «Μικρό φτερούγισμα» λοιπόν είναι το πρώτο που έχει να κάνει με μουσική.
Είναι η αυτοβιογραφία μου. Ένα δύσκολο εγχείρημα και δουλέψαμε πάρα πολύ για να γίνει. Δεν έχει μέσα στίχους, όπως κάνουν άλλοι, εδώ έχει την περιγραφή μιας ολόκληρης πορείας που διαπερνά τις δεκαετίες με όλα τα κοινωνικοϊστορικά δρώμενα. Είναι ένα βιβλίο πλήρως τεκμηριωμένο, στην πορεία ενός ταπεινού ανθρώπου που διαρρηγνύει ένα χώρο απαράβατο, δύσκολο, που ούτε απ' το μυαλό μας δεν είχε περάσει πως θα μπαίναμε.
Είπε κι ο Ζαμπέτας ένα τραγούδι σας, έτσι;
Όχι ένα, τέσσερα! Απ' τα 12 τραγούδια που έχει πει, τα τέσσερα είναι δικά μου. Μεταξύ αυτών, το «Έλληνας χωρίς κομπίνα, πεθαμένος απ' την πείνα». Το είχε πει το '85.
Κλείνοντας, μια ευχή για τους αναγνώστες του www.ogdoo.gr
Όντας και συνταξιούχος του Ευαγγελισμού, μια ευχή μόνο: Να είμαστε όρθιοι! Υπό οποιαδήποτε έννοια!
