Στην “αυγή” του στην δισκογραφία ο 28άχρονος μαθηματικός από τον Υμηττό, βλέπει τους καρπούς της μέχρι τώρα ζήσης του να μετουσιώνονται σε άρτια τραγούδια αποδοσμένα από σπουδαίους ερμηνευτές. Ερμηνευτές όπως ο πολύς Γιώργος Νταλάρας (5) και ο «γρεζάτος» Δημήτρης Ζερβουδάκης (2) αλλά και ο «μουσικοδιδάσκαλος» Δημήτρης Μυστακίδης, η Ανατολή Μαργιόλα καθώς και ο ίδιος ο Φλώρος. 
Ο τελευταίος μας μίλησε για το ξεκίνημα και την δημιουργία του έργου: « Μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι πλημμυρισμένο από λαϊκά τραγούδια. Ορθόδοξα, ρεμπέτικα, Χατζιδάκις και τα Λυρικά του Θεοδωράκη. Μου λένε οι δικοί μου ότι δύο χρονών παιδάκι, όταν έπαιζε ο συγκεκριμένος δίσκος, χωνόμουν κάτω απ’ το τραπέζι και έβγαινα μονάχα όταν τελείωνε η ακρόαση. Στην συνέχεια μεγαλώνοντας μπήκε στην καρδιά μου η σχολή Θεσσαλονίκης του ΄90. Σημείο αναφοράς ο Νίκος Παπάζογλου, ο Ζήκας, ο Περίδης, ο Μάλαμας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, οι στίχοι του Ρασούλη αλλά και ο Ζερβουδάκης... Σύντροφος μου η ακουστική κιθάρα και μετά η κλασική, το λαούτο, το ούτι. Πειραχτήρι είμαι, όχι δεξιοτέχνης. Το πρώτο τραγούδι το’ γραψα στα 14. Στα 18 μου στο Πήλιο μαζί με φίλους, ερασιτέχνες μουσικούς συνειδητοποίησα ότι τα «βασανάκια» μου κάτι λένε. Η ανάγκη για να τα μοιραστώ με περισσότερους ανθρώπους διαρκώς μεγάλωνε. Το 2005 η Δήμητρα Γαλάνη περνούσε από την Σκιάθο στον Κατηγιώργη Πηλίου. Ο βαρκάρης ήταν φίλος μου, της μίλησε για μένα, συναντηθήκαμε, άκουσε το υλικό και μου είπε: Κατέβα κάτω να δούμε τι θα κάνουμε. Όλοι μου λέγαν τρέχα αλλά εγώ το ανέβαλλα. Τελικά παρ’ όλο το μεγάλο σεβασμό που τρέφω για την χαρισματική ερμηνεύτρια κατέληξα στο Θέατρο Χώρα στα Κάτω Πατήσια όπου εμφανιζόταν ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, γιατί τον ένοιωθα πιο κοντά μου. Εκείνος με προέτρεψε: Είναι καλό αυτό που κάνεις, συνέχισε. Έτσι άρχισα εμφανίσεις στο Μικρό Μουσικό Θέατρο, στο Οξυγόνο, μεταξύ συγγενών και φίλων αλλά μου άνοιξε η όρεξη. Τότε κατάλαβα ότι το διαβατήριο της επικοινωνίας είναι ο δίσκος. Το βιβλιαράκι που καταθέτει αυτά που δημιουργείς και ονειρεύεσαι. Μέσω του Παπακωνσταντίνου ήρθα σε επαφή με τους απίστευτους μουσικούς που συμμετέχουν στις Όχθες Της Αυγής. Ξεκίνησα να ηχογραφώ τα πονήματά μου με δικά μου έξοδα και προσπάθειες, αφού διαπίστωσα ότι οι εταιρείες θέλαν έτοιμο υλικό. Φτάνοντας σε τέλμα, άφησα τα βασανάκια μου στο Γιώργο Νταλάρα σε μια συναυλία των παραστάσεων του Σαν Τραγούδι Μαγεμένο στο Θέατρο Βράχων. Μετά από μια εβδομάδα χτύπησε το τηλέφωνό μου. Τον άκουσα να μου λέει: Αν θέλεις ξεκινάμε... Σπουδαίος σε όλα του ο κύριος Γιώργος. Το παράξενο ήταν ότι αρκετοί άλλοι διαφώνησαν με την επιλογή μου να συμπορευτώ μαζί του. Ο δίσκος ξεπερνά τις προσδοκίες μου σε όλα τα επίπεδα παρά τις όποιες διαφωνίες μου κυρίως σε λεπτομέρειες που αφορούν την ενορχήστρωση. Πιστεύω ότι ακόμα και στις μέρες μας αν μια εργασία έχει να πει κάτι, θα καταφέρει να βρει αποδέκτες. Κι ας μαστιζόμαστε από τραγούδια χωρίς περιεχόμενο που θέλουν να μας κάνουν να χάσουμε την απλότητα, τη λαϊκότητά μας. Η εικόνα ενός παππού που πίνει το κρασί του ακούγοντας το Ο μοναχός άνθρωπος, είναι ευλογία. Στιγμές καθημερινές κι ανθρώπινες, σαν κι αυτές που βιώνουμε όλοι τις δύσκολες μέρες που ήρθαν και δυσκολεύουν ολοένα και περισσότερο. Μικρές αλήθειες της ζωής που μου δίνουν τις αφορμές για τα καινούργια τραγούδια που ετοιμάζω…».
Προτεινόμενα Video:
www.youtube.com/watch?v=cd-ACBvkPfs
Προτεινόμενα Video:
www.youtube.com/watch?v=cd-ACBvkPfs
