Μουσικές και στίχοι ακατέργαστα λαξευμένοι, σα να προέρχονται από ένα πρωτόγονο αλχημιστή του νερού και της γης, δίχως φτιασίδια και ασημόχαρτα… Μελωδίες σα να προέρχονται από το ξύλο μιας σκουριασμένης βάρκας, που πάνω του έχουν φυτρώσει λουλούδια και με κάποιο μαγικό τρόπο το σκαρί της δεν παύει να ταξιδεύει… Στίχοι σα να ‘ναι βγαλμένοι από το άρωμα του βρεγμένου χώματος, σαν μέσα από καταιγίδα σε σκοτεινιασμένα χωριά στα βάθη της Ανατολής, που με μιας ξημερώνουν κι ανταμώνουν τον ήλιο της Μεσογείου και το γαλάζιο της θάλασσάς της…
Μέσα από αυτό το γεμάτο εικόνες και μυρωδιές, φωτάκια κι ηλιοβασιλέματα, πάντρεμα της μουσικής και του λόγου του Βασίλη Φλώρου, τα νεογέννητα τραγούδια του σαλπάρισαν το βράδυ της Κυριακής, να εμφανιστούν για πρώτη φορά επίσημα στον όμορφο μουσικό χώρο του «Άλικο» στις γειτονιές του Ψυρρή. Στην κατάμεστη μουσική σκηνή συνέπραξαν ξεχωριστοί μουσικοί κι ερμηνευτές, «συνοδεύοντας» το πρώτο ζωντανό άκουσμα του «πεντάμορφου» αυτού καινούριου έργου του Βασίλη. Το βιολί του Κυριάκου Γκουβέντα, τα κρουστά του Λουκά Μεταξά και το λαούτο του Νικόλα Αγγελόπουλου συντρόφευσαν τα τραγούδια «Της Αλμαγέστης ενός χαμάλη» του τραγουδοποιού, ενώ μας θύμισαν και μελωδίες από τον πρώτο δίσκο του, «Στις όχθες της αυγής».
Υπό τις απαγγελτικές παρεμβολές της ηχογραφημένης φωνής του σπουδαίου επιστήμονα Πανεπιστημιακού Γιώργου Γραμματικάκη (ο οποίος συμμετέχει κατ’ αυτόν τον τρόπο και στο δίσκο), τρεις πραγματικά «να τις πίνεις στο ποτήρι» μεταξένιες γυναικείες φωνές, η Μαρίνα Δακανάλη, η Ασπασία Στρατηγού και η Κατερίνα Αναγνώστου, ερμήνευσαν τα περισσότερα δημιουργήματα του Βασίλη, ενώ από κοντά σιγοντάρισε τη βραδιά και η ξεχωριστή χροιά της φωνής του Δημήτρη Μπάκουλη, ενός ιδιαίτερου νέου ερμηνευτή και τραγουδοποιού, που είμαι βέβαιος πως θα μας απασχολήσει πολύ από εδώ και στο εξής.
Παρών στο δεύτερο μουσικό ταξίδι του Βασίλη Φλώρου και ο «δάσκαλός» του, όπως τον χαρακτήρισε, «ο πιο γήινος άνθρωπος στο χώρο της μουσικής», ο Γιώργος Νταλάρας. Ο πηγαίος μας τραγουδιστής, λιτά κι απέριττα, ερμήνευσε με συγκίνηση το «Άστρο της Αυγής», τιμώντας τον τραγουδοποιό, του οποίου είχε ερμηνεύσει με μοναδικό τρόπο 5 τραγούδια στον πρώτο του δίσκο «Στις όχθες της αυγής». Ο Δημήτρης Μυστακίδης δεν κατάφερε να παραβρεθεί «αν και έκανε ό,τι δυνατόν μπορούσε», όπως ανέφερε ο Βασίλης, ενώ ως την ώρα που αποχωρίσαμε από το Άλικο δεν είχε εμφανιστεί ακόμα και ο Σώζος Λυμπερόπουλος, μια ξεχωριστή νέα φωνή, που πιστεύω ότι χρήζει ειδικής μνείας και προσοχής. Στο Άλικο, τίμησαν επίσης με την παρουσία τους το Βασίλη ο Ανδρέας Κατσιγιάννης και η Άννα Νταλάρα.
Για το τέλος θα επισημάνω τα λόγια της Ασπασίας Στρατηγού για το Βασίλη: «Σήμερα, σ’ αυτούς τους τόσο δύσκολους καιρούς, μέσα σε τόσο αντίξοες συνθήκες, η προσπάθεια του Βασίλη μέσω της έκδοσης αυτών των καινούριων τραγουδιών, είναι πραγματικά προϊόν ηρωισμού»… Πλάι στον αργό θάνατο των δισκογραφικών εταιρειών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις συνθήκες παραγωγής ενός δίσκου, τα έργα του Βασίλη Φλώρου δεν θα τα ακούσετε να παίζονται στις play list του ιδιωτικού ραδιοφώνου, ούτε θα τα δείτε να παρουσιάζονται στις «χαριεντισμένες» εκπομπές της ιδιωτικής τηλεόρασης. Οι «παράπλευροι στίχοι» των τραγουδιών του και οι μελωδίες τους είναι «σπάνιες», γι’ αυτό και ακριβές για να «εκπίπτουν» στη φτήνια και το fast food σύστημα της παντέρμης εποχής, που βιώνουμε. Στην ίδια «σπάνια» κατηγορία ανήκουν και τα διαμάντια της φωνής της Μαρίνας, της Ασπασίας, της Κατερίνας, αλλά και του Σώζου και του Δημήτρη.
Ας αφήσω λοιπόν τα λόγια των «Παράπλευρων Στίχων» της Αλμαγέστης του Βασίλη, να κλείσουν τα δικά μου λόγια, με μια ευχή, ελέω και του χρόνου που αποχωρεί… Η δυσκολία της εποχής να μας φέρει πιο κοντά σε ό,τι αληθινά αξίζει, αρκεί να μην πάψουμε να το αναζητούμε, να το καρτερούμε.
«Εγνώρισα τον άνθρωπο κι αγάπησα τα ζώα,
μα άνθρωπος είμαι κι εγώ, που τραγουδάω τώρα.
Για την αγάπη τραγουδώ, για την αγάπη κλαίω
μα τη ζωή μου ξέχασα, για τη ζωή μου κλαίω.
Τραγούδησε στη γέφυρα, μαντήλι στο περβάζι
δύο μαύρα μάτια παιδικά, στο πρωινό τ’ αγιάζι.
Κλάματα στη Σρεμπρένιτσα, λυγμοί στο Βελιγράδι
μάτια γυναίκας στην Καμπούλ, φωτίζουν το σκοτάδι.
Παράπλευροι ειν’ οι στόχοι τους, άγριοι πολέμου ήχοι
παράπλευροι κι οι στίχοι μου, παλεύουν με τα τείχη,
παράπλευροι κι οι στίχοι μου, πετροβολούν τα τείχη».
Οι φωτογραφίες είναι της Αρσενίας Σιώκου και του Κώστα Άγα.
Μέσα από αυτό το γεμάτο εικόνες και μυρωδιές, φωτάκια κι ηλιοβασιλέματα, πάντρεμα της μουσικής και του λόγου του Βασίλη Φλώρου, τα νεογέννητα τραγούδια του σαλπάρισαν το βράδυ της Κυριακής, να εμφανιστούν για πρώτη φορά επίσημα στον όμορφο μουσικό χώρο του «Άλικο» στις γειτονιές του Ψυρρή. Στην κατάμεστη μουσική σκηνή συνέπραξαν ξεχωριστοί μουσικοί κι ερμηνευτές, «συνοδεύοντας» το πρώτο ζωντανό άκουσμα του «πεντάμορφου» αυτού καινούριου έργου του Βασίλη. Το βιολί του Κυριάκου Γκουβέντα, τα κρουστά του Λουκά Μεταξά και το λαούτο του Νικόλα Αγγελόπουλου συντρόφευσαν τα τραγούδια «Της Αλμαγέστης ενός χαμάλη» του τραγουδοποιού, ενώ μας θύμισαν και μελωδίες από τον πρώτο δίσκο του, «Στις όχθες της αυγής».
Υπό τις απαγγελτικές παρεμβολές της ηχογραφημένης φωνής του σπουδαίου επιστήμονα Πανεπιστημιακού Γιώργου Γραμματικάκη (ο οποίος συμμετέχει κατ’ αυτόν τον τρόπο και στο δίσκο), τρεις πραγματικά «να τις πίνεις στο ποτήρι» μεταξένιες γυναικείες φωνές, η Μαρίνα Δακανάλη, η Ασπασία Στρατηγού και η Κατερίνα Αναγνώστου, ερμήνευσαν τα περισσότερα δημιουργήματα του Βασίλη, ενώ από κοντά σιγοντάρισε τη βραδιά και η ξεχωριστή χροιά της φωνής του Δημήτρη Μπάκουλη, ενός ιδιαίτερου νέου ερμηνευτή και τραγουδοποιού, που είμαι βέβαιος πως θα μας απασχολήσει πολύ από εδώ και στο εξής.
Παρών στο δεύτερο μουσικό ταξίδι του Βασίλη Φλώρου και ο «δάσκαλός» του, όπως τον χαρακτήρισε, «ο πιο γήινος άνθρωπος στο χώρο της μουσικής», ο Γιώργος Νταλάρας. Ο πηγαίος μας τραγουδιστής, λιτά κι απέριττα, ερμήνευσε με συγκίνηση το «Άστρο της Αυγής», τιμώντας τον τραγουδοποιό, του οποίου είχε ερμηνεύσει με μοναδικό τρόπο 5 τραγούδια στον πρώτο του δίσκο «Στις όχθες της αυγής». Ο Δημήτρης Μυστακίδης δεν κατάφερε να παραβρεθεί «αν και έκανε ό,τι δυνατόν μπορούσε», όπως ανέφερε ο Βασίλης, ενώ ως την ώρα που αποχωρίσαμε από το Άλικο δεν είχε εμφανιστεί ακόμα και ο Σώζος Λυμπερόπουλος, μια ξεχωριστή νέα φωνή, που πιστεύω ότι χρήζει ειδικής μνείας και προσοχής. Στο Άλικο, τίμησαν επίσης με την παρουσία τους το Βασίλη ο Ανδρέας Κατσιγιάννης και η Άννα Νταλάρα.
Για το τέλος θα επισημάνω τα λόγια της Ασπασίας Στρατηγού για το Βασίλη: «Σήμερα, σ’ αυτούς τους τόσο δύσκολους καιρούς, μέσα σε τόσο αντίξοες συνθήκες, η προσπάθεια του Βασίλη μέσω της έκδοσης αυτών των καινούριων τραγουδιών, είναι πραγματικά προϊόν ηρωισμού»… Πλάι στον αργό θάνατο των δισκογραφικών εταιρειών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις συνθήκες παραγωγής ενός δίσκου, τα έργα του Βασίλη Φλώρου δεν θα τα ακούσετε να παίζονται στις play list του ιδιωτικού ραδιοφώνου, ούτε θα τα δείτε να παρουσιάζονται στις «χαριεντισμένες» εκπομπές της ιδιωτικής τηλεόρασης. Οι «παράπλευροι στίχοι» των τραγουδιών του και οι μελωδίες τους είναι «σπάνιες», γι’ αυτό και ακριβές για να «εκπίπτουν» στη φτήνια και το fast food σύστημα της παντέρμης εποχής, που βιώνουμε. Στην ίδια «σπάνια» κατηγορία ανήκουν και τα διαμάντια της φωνής της Μαρίνας, της Ασπασίας, της Κατερίνας, αλλά και του Σώζου και του Δημήτρη.
Ας αφήσω λοιπόν τα λόγια των «Παράπλευρων Στίχων» της Αλμαγέστης του Βασίλη, να κλείσουν τα δικά μου λόγια, με μια ευχή, ελέω και του χρόνου που αποχωρεί… Η δυσκολία της εποχής να μας φέρει πιο κοντά σε ό,τι αληθινά αξίζει, αρκεί να μην πάψουμε να το αναζητούμε, να το καρτερούμε.
«Εγνώρισα τον άνθρωπο κι αγάπησα τα ζώα,
μα άνθρωπος είμαι κι εγώ, που τραγουδάω τώρα.
Για την αγάπη τραγουδώ, για την αγάπη κλαίω
μα τη ζωή μου ξέχασα, για τη ζωή μου κλαίω.
Τραγούδησε στη γέφυρα, μαντήλι στο περβάζι
δύο μαύρα μάτια παιδικά, στο πρωινό τ’ αγιάζι.
Κλάματα στη Σρεμπρένιτσα, λυγμοί στο Βελιγράδι
μάτια γυναίκας στην Καμπούλ, φωτίζουν το σκοτάδι.
Παράπλευροι ειν’ οι στόχοι τους, άγριοι πολέμου ήχοι
παράπλευροι κι οι στίχοι μου, παλεύουν με τα τείχη,
παράπλευροι κι οι στίχοι μου, πετροβολούν τα τείχη».
Οι φωτογραφίες είναι της Αρσενίας Σιώκου και του Κώστα Άγα.
