Την ιστορία του τραγουδιού «Ντιρλαντά» που οδήγησε σε δικαστική διαμάχη τον Διονύση Σαββόπουλο με τον Καλύμνιο σφουγγαρά Παντελή Γκίνη περιγράφει ο ίδιος στο news247.gr και τον Θανάση Κρεκούκια:
"Το πρωτοάκουσα σε ένα ελληνικό ντοκιμαντέρ που αν θυμάμαι καλά, μιλούσε για τη Θάσο. Στη συνέχεια το αναζήτησα, ώσπου βρήκα το 45άρι του Καπετάν Γκίνη".
Θεωρώντας λοιπόν ότι επρόκειτο για δημοτικό άσμα, αποφάσισε να το εντάξει στο "Περιβόλι του τρελλού", διασκευάζοντάς το και αλλάζοντας μερικούς στίχους.
«Τις αλλαγές τις έκανα εγώ ο ίδιος, δηλαδή έκανα αυτό που έπραξε κατά τη γνώμη μου κι ο Καπετάν Γκίνης. Πήρε ένα σχεδόν αρχαίο τραγούδι που δίνει ρυθμό στους κωπηλάτες και του άλλαξε μερικούς στίχους για να τους κάνει οικείους στο περιβάλλον του. Αυτός το τραγουδούσε, οι ναύτες κάναν την αντιφώνηση και η τοπική κοινωνία θεώρησε ότι είναι δικό του. Αυτό πιστεύω ότι έγινε. Εξάλλου ακόμα και τώρα λέμε π.χ. το τάδε τραγούδι είναι της Σοφίας Βέμπο, ενώ το έχει γράψει κάποιος άλλος. Τον Φλεβάρη του '69 το έκανα και το πρώτοπαρουσίασα στο Rodeo Club εκείνη την άνοιξη".
Η δίκη
"Στο πρώτο κάλεσμα του εισαγγελέα δε διαπιστώθηκε καμιά παράβαση, διότι το λαογραφικό αρχείο της Ακαδημίας Αθηνών κατέθεσε έκθεση που βεβαίωνε ότι το τραγούδι είναι παραδοσιακό και δεν μπορεί να ανήκει σε κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο. Δε θυμάμαι εάν ήταν παρών ο καπετάνιος. Μετά όμως κατάφερε με τον δικηγόρο του να ξαναγίνει δίκη όπου κατέφθασε σχεδόν η μισή Κάλυμνος μαζί με τον Καπετάν Γκίνη για να βεβαιώσουν ότι το τραγούδι ήταν δικό του. Εγώ δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα τότε γιατί είχα επαναπαυθεί στη γνωμάτευση της Ακαδημίας. Εξάλλου ο αξέχαστος Γιάννης Παπαϊωάννου είχε έρθει σε κάποια φάση αυτής της διαδικασίας σαν υπερασπιστής μου, βεβαιώνοντας ότι ήξερε το τραγούδι από τα νιάτα του όταν δούλευε σε ψαρόβαρκες στον Πειραιά.
Μετά την γνωμάτευση του εισαγγελέα, ο δικηγόρος του Γκίνη πρότεινε εξωδικαστικό συμβιβασμό τον οποία αρνήθηκα. Δηλαδή μου πρότεινε να πούμε ότι το γράψαμε μαζί για να πάρουμε τα λεφτά. Μου φάνηκε φτηνιάρικο, πονηρό και ανήθικο. Δυστυχώς βέβαια κάτι τέτοια συνηθίζονταν τότε. Αλλά έτσι δεν ξεμπερδέψαμε, γιατί ο αντίδικος κατάφερε να φτάσουμε σε δίκη και το δικαστήριο αποφάσισε τελικά, ότι το τραγούδι είναι αποκλειστικά δικό του και ότι πρέπει να του επιστρέψω ό,τι χρήματα είχα εισπράξει και έτσι έκανα. Νομίζω έγινε μόνο μία δίκη. Έχουν περάσει και τόσα χρόνια".
Διαβάστε όλο το θέμα ΕΔΩ
"Το πρωτοάκουσα σε ένα ελληνικό ντοκιμαντέρ που αν θυμάμαι καλά, μιλούσε για τη Θάσο. Στη συνέχεια το αναζήτησα, ώσπου βρήκα το 45άρι του Καπετάν Γκίνη".
Θεωρώντας λοιπόν ότι επρόκειτο για δημοτικό άσμα, αποφάσισε να το εντάξει στο "Περιβόλι του τρελλού", διασκευάζοντάς το και αλλάζοντας μερικούς στίχους.
«Τις αλλαγές τις έκανα εγώ ο ίδιος, δηλαδή έκανα αυτό που έπραξε κατά τη γνώμη μου κι ο Καπετάν Γκίνης. Πήρε ένα σχεδόν αρχαίο τραγούδι που δίνει ρυθμό στους κωπηλάτες και του άλλαξε μερικούς στίχους για να τους κάνει οικείους στο περιβάλλον του. Αυτός το τραγουδούσε, οι ναύτες κάναν την αντιφώνηση και η τοπική κοινωνία θεώρησε ότι είναι δικό του. Αυτό πιστεύω ότι έγινε. Εξάλλου ακόμα και τώρα λέμε π.χ. το τάδε τραγούδι είναι της Σοφίας Βέμπο, ενώ το έχει γράψει κάποιος άλλος. Τον Φλεβάρη του '69 το έκανα και το πρώτοπαρουσίασα στο Rodeo Club εκείνη την άνοιξη".
Η δίκη
"Στο πρώτο κάλεσμα του εισαγγελέα δε διαπιστώθηκε καμιά παράβαση, διότι το λαογραφικό αρχείο της Ακαδημίας Αθηνών κατέθεσε έκθεση που βεβαίωνε ότι το τραγούδι είναι παραδοσιακό και δεν μπορεί να ανήκει σε κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο. Δε θυμάμαι εάν ήταν παρών ο καπετάνιος. Μετά όμως κατάφερε με τον δικηγόρο του να ξαναγίνει δίκη όπου κατέφθασε σχεδόν η μισή Κάλυμνος μαζί με τον Καπετάν Γκίνη για να βεβαιώσουν ότι το τραγούδι ήταν δικό του. Εγώ δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα τότε γιατί είχα επαναπαυθεί στη γνωμάτευση της Ακαδημίας. Εξάλλου ο αξέχαστος Γιάννης Παπαϊωάννου είχε έρθει σε κάποια φάση αυτής της διαδικασίας σαν υπερασπιστής μου, βεβαιώνοντας ότι ήξερε το τραγούδι από τα νιάτα του όταν δούλευε σε ψαρόβαρκες στον Πειραιά.
Μετά την γνωμάτευση του εισαγγελέα, ο δικηγόρος του Γκίνη πρότεινε εξωδικαστικό συμβιβασμό τον οποία αρνήθηκα. Δηλαδή μου πρότεινε να πούμε ότι το γράψαμε μαζί για να πάρουμε τα λεφτά. Μου φάνηκε φτηνιάρικο, πονηρό και ανήθικο. Δυστυχώς βέβαια κάτι τέτοια συνηθίζονταν τότε. Αλλά έτσι δεν ξεμπερδέψαμε, γιατί ο αντίδικος κατάφερε να φτάσουμε σε δίκη και το δικαστήριο αποφάσισε τελικά, ότι το τραγούδι είναι αποκλειστικά δικό του και ότι πρέπει να του επιστρέψω ό,τι χρήματα είχα εισπράξει και έτσι έκανα. Νομίζω έγινε μόνο μία δίκη. Έχουν περάσει και τόσα χρόνια".
Διαβάστε όλο το θέμα ΕΔΩ
