Μπήκε το 2024 με ένα ορυμαγδό βεγγαλικών και πυροτεχνημάτων!
Όμως αυτός ο υπερβάλλον φωταγωγισμός δεν στάθηκε ικανός να μειώσει το σκοτάδι της μουσικής πρωτοχρονιάς και την πολτοποίηση του ελληνικού τραγουδιού! Τα περισσότερα τηλεοπτικά δρώμενα ήταν μέτρια, ανούσια και ανοήτως προβλέψιμα.
Όσον αφορά τους καλλιτέχνες και τους μουσικούς , μια χαρά ήταν τα πράγματα! Τους αδικεί βέβαια η όποια σύγκρουση με τα ιερά τέρατα του παρελθόντος όταν ακόμα ζούσαν η Μοσχολιού, η Πόλυ Πάνου, ο Στράτος Διονυσίου, ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Τόλης Βοσκόπουλος , η Τζένη Βάνου και τόσοι άλλοι!
Το πρόβλημα είναι οι παρουσιαστές - οικοδεσπότες των προγραμμάτων και η ένδεια προσωπικοτήτων στους καλεσμένους. Οι αναμνήσεις και η νοσταλγία έρχονται αυτόκλητες στη μνήμη μας και συντάσσονται αυτόματα στο θυμικό μας!
Η ξέφρενη ανάπτυξη της τεχνολογίας, που την θαυμάζουμε σαν μια υπέρτατη θεότητα, μέσα από τις πολυκάναλες εγγραφές ήχου και τις πολυάριθμες τελευταίας τεχνολογίας περιστρεφόμενες κάμερες υψηλής ψηφιακής απεικόνισης, δεν μπορούν να θεραπεύσουν το τραύμα!
Η παρελθοντολογία μπορεί πολλές φορές να είναι πληκτική αλλά άλλες φορές είναι απολύτως χρήσιμη επειδή βρίσκεις το ζύγι για να βάλεις τα πράγματα στη σωστή τους θέση!
Σ΄ αυτό το σημείο μου έρχεται η προφητική ρήση του Οδυσσέα Ελύτη: «Μια μέρα το παρελθόν θα μας αιφνιδιάσει με τη δύναμη επικαιρότητας του! Δεν έχει αλλάξει το παρελθόν αλλά το μυαλό μας!»
Το μόνο που μπορεί να κρατήσει κάποιος από τα εορταστικά προγράμματα ήταν η εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, «ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΥΡΙΕ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΕ». Μια εκπομπή που δεν απευθυνόταν μόνο στους «ΕΚΔΡΟΜΕΙΣ ΤΟΥ ΄60», σε γκριζαρισμένους και ρυτιδιασμένους ανθρώπους, αλλά σε όλους αυτούς που πάντα βρίσκονται στην σωστή πλευρά της ιστορίας.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης καθισμένος μαζί με τον Νιόνιο σε δυο πολυθρόνες ενός θεάτρου ήταν υπέροχος και άψογος και απόλυτα συμβατός με αυτή την τεράστια προσωπικότητα που είχε πλάι του. Εκτός των άλλων με την άψογη εκφορά των ελληνικών τους μας θύμισαν το μεγαλείο και την απλότητα της ελληνικής γλώσσας .
Όταν συναντάς τον Νιόνιο ψηλαφίζεις στη φωνή και στη σκέψη του το μέταλλο της αιώνιας νιότης. Όταν μαζεύει το κουβάρι της ζωής του αναμετράται με το κοινό όχι σαν ένας τεράστιος τραγουδοποιός αλλά σαν ένας απλός άνθρωπος που κουβαλάει στους ώμους του ανθρώπους, μνήμες και μουσικές.
Είναι ένας «Εθνικός Θησαυρός» ένας ταχυδακτυλουργός αναμνήσεων με τη σοφία ενός μοναδικού αφηγητού. Μιλάει για τον Τσιτσάνη ,τον Βαμβακάρη, τον Παπαϊωάννου, τον Ζαμπέτα, τον Νικολόπουλο, τον Μπιθικώτση, τον Καζαντζίδη, αλλά ταυτόχρονα για τον Ρασούλη και τον Παπάζογλου. Ξορκίζει τα φαντάσματα της μουσικής κακογουστιάς που σουλατσάρουν γύρω μας. Οι ιστορίες του λειτουργούν μέσα μας σαν ένα συναισθηματικό ασανσέρ .
Η εκπομπή του Θεοδωράκη με συγκίνησε και μου θύμισε παλαιότερες μουσικές πρωτοχρονιές με παρουσιαστές τον Καζάκο και την Καρέζη, τον Αλέκο Σακελλάριο, τον Φρέντυ Γερμανό, τον Πλέσσα, τον Φέρρη και τον Τσιβιλίκα. Σήμερα η πνευματική και αισθητική απόσταση είναι χαώδης.
Μια τηλεοπτική μουσική εκπομπή για να δημιουργήσει συγκίνηση, πρέπει να έχει μια ισχυρή δόση μαγείας και φαντασίας. Η μαγεία δημιουργεί ψευδαισθήσεις ότι συμμετέχεις σε ένα κόσμο πέραν αυτού που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις.
Η μαγεία είναι απαραίτητη όπως και η φαντασία που σε κάνει να βλέπεις καλύτερα την πραγματικότητα ασχέτως εάν την ίδια στιγμή κινδυνεύεις να χάσεις την πραγματικότητα και να βρεθείς σε ένα χώρο φανταστικό.
Η εκπομπή του Νιόνιου είχε και μαγεία και φαντασία.
Όμως αυτός ο υπερβάλλον φωταγωγισμός δεν στάθηκε ικανός να μειώσει το σκοτάδι της μουσικής πρωτοχρονιάς και την πολτοποίηση του ελληνικού τραγουδιού! Τα περισσότερα τηλεοπτικά δρώμενα ήταν μέτρια, ανούσια και ανοήτως προβλέψιμα.
Όσον αφορά τους καλλιτέχνες και τους μουσικούς , μια χαρά ήταν τα πράγματα! Τους αδικεί βέβαια η όποια σύγκρουση με τα ιερά τέρατα του παρελθόντος όταν ακόμα ζούσαν η Μοσχολιού, η Πόλυ Πάνου, ο Στράτος Διονυσίου, ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Τόλης Βοσκόπουλος , η Τζένη Βάνου και τόσοι άλλοι!
Το πρόβλημα είναι οι παρουσιαστές - οικοδεσπότες των προγραμμάτων και η ένδεια προσωπικοτήτων στους καλεσμένους. Οι αναμνήσεις και η νοσταλγία έρχονται αυτόκλητες στη μνήμη μας και συντάσσονται αυτόματα στο θυμικό μας!
Η ξέφρενη ανάπτυξη της τεχνολογίας, που την θαυμάζουμε σαν μια υπέρτατη θεότητα, μέσα από τις πολυκάναλες εγγραφές ήχου και τις πολυάριθμες τελευταίας τεχνολογίας περιστρεφόμενες κάμερες υψηλής ψηφιακής απεικόνισης, δεν μπορούν να θεραπεύσουν το τραύμα!
Η παρελθοντολογία μπορεί πολλές φορές να είναι πληκτική αλλά άλλες φορές είναι απολύτως χρήσιμη επειδή βρίσκεις το ζύγι για να βάλεις τα πράγματα στη σωστή τους θέση!
Σ΄ αυτό το σημείο μου έρχεται η προφητική ρήση του Οδυσσέα Ελύτη: «Μια μέρα το παρελθόν θα μας αιφνιδιάσει με τη δύναμη επικαιρότητας του! Δεν έχει αλλάξει το παρελθόν αλλά το μυαλό μας!»
Το μόνο που μπορεί να κρατήσει κάποιος από τα εορταστικά προγράμματα ήταν η εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, «ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΥΡΙΕ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΕ». Μια εκπομπή που δεν απευθυνόταν μόνο στους «ΕΚΔΡΟΜΕΙΣ ΤΟΥ ΄60», σε γκριζαρισμένους και ρυτιδιασμένους ανθρώπους, αλλά σε όλους αυτούς που πάντα βρίσκονται στην σωστή πλευρά της ιστορίας.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης καθισμένος μαζί με τον Νιόνιο σε δυο πολυθρόνες ενός θεάτρου ήταν υπέροχος και άψογος και απόλυτα συμβατός με αυτή την τεράστια προσωπικότητα που είχε πλάι του. Εκτός των άλλων με την άψογη εκφορά των ελληνικών τους μας θύμισαν το μεγαλείο και την απλότητα της ελληνικής γλώσσας .
Όταν συναντάς τον Νιόνιο ψηλαφίζεις στη φωνή και στη σκέψη του το μέταλλο της αιώνιας νιότης. Όταν μαζεύει το κουβάρι της ζωής του αναμετράται με το κοινό όχι σαν ένας τεράστιος τραγουδοποιός αλλά σαν ένας απλός άνθρωπος που κουβαλάει στους ώμους του ανθρώπους, μνήμες και μουσικές.
Είναι ένας «Εθνικός Θησαυρός» ένας ταχυδακτυλουργός αναμνήσεων με τη σοφία ενός μοναδικού αφηγητού. Μιλάει για τον Τσιτσάνη ,τον Βαμβακάρη, τον Παπαϊωάννου, τον Ζαμπέτα, τον Νικολόπουλο, τον Μπιθικώτση, τον Καζαντζίδη, αλλά ταυτόχρονα για τον Ρασούλη και τον Παπάζογλου. Ξορκίζει τα φαντάσματα της μουσικής κακογουστιάς που σουλατσάρουν γύρω μας. Οι ιστορίες του λειτουργούν μέσα μας σαν ένα συναισθηματικό ασανσέρ .
Η εκπομπή του Θεοδωράκη με συγκίνησε και μου θύμισε παλαιότερες μουσικές πρωτοχρονιές με παρουσιαστές τον Καζάκο και την Καρέζη, τον Αλέκο Σακελλάριο, τον Φρέντυ Γερμανό, τον Πλέσσα, τον Φέρρη και τον Τσιβιλίκα. Σήμερα η πνευματική και αισθητική απόσταση είναι χαώδης.
Μια τηλεοπτική μουσική εκπομπή για να δημιουργήσει συγκίνηση, πρέπει να έχει μια ισχυρή δόση μαγείας και φαντασίας. Η μαγεία δημιουργεί ψευδαισθήσεις ότι συμμετέχεις σε ένα κόσμο πέραν αυτού που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις.
Η μαγεία είναι απαραίτητη όπως και η φαντασία που σε κάνει να βλέπεις καλύτερα την πραγματικότητα ασχέτως εάν την ίδια στιγμή κινδυνεύεις να χάσεις την πραγματικότητα και να βρεθείς σε ένα χώρο φανταστικό.
Η εκπομπή του Νιόνιου είχε και μαγεία και φαντασία.
