Αφορμή για τις τοποθετήσεις του Διονύση Σαββόπουλου, τα 40 χρόνια από την έκδοση του δίσκου «Η εκδίκηση της γυφτιάς» του οποίου υπήρξε παραγωγός, νονός, καθοδηγητής και εμψυχωτής.
Σε δημοσίευμα της Αναστασίας Κουκά που φιλοξενείται στο Έθνος της Κυριακής (24-25/3/2018) ο Διονύσης Σαββόπουλος δηλώνει σχετικά:
Πριν 40 και 50 χρόνια, δεν υπήρχε λαϊκό τραγούδι στο ραδιόφωνο: Καζαντζίδης, Στράτος Διονυσίου, Πόλυ Πάνου, Μανώλης Αγγελόπουλος κ.τ.λ. ήταν blacklist και εκπέμπονταν μόνο από κάτι πειρατικούς σταθμούς όλο παράσιτα κι απ' το ξεχαρβαλωμένο κασετόφωνο του ταξιτζή.
Ο μουσικός καθωσπρεπισμός της εποχής είχε μεν αποδεχθεί τα ρεμπέτικα -ελέω Μάνου Χατζιδάκι, που είχε δώσει ολόκληρη διάλεξη το '49, εγκωμιάζοντας τον Βαμβακάρη, τον Τσιτσάνη, τον Παπαϊωάννου και άλλους, αλλά αποστρέφονταν το λαϊκό τραγούδι στην εξέλιξή του, δεν το καταλάβαινε και το αποκαλούσε περιφρονητικά γύφτικο, ινδοπρεπές κ.τ.λ. Έτσι αποξένωνε το κοινό αίσθημα και εξόριζε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του ελληνικού τραγουδιού, διότι το έκανε να ακούγεται σαν κάτι εξωτικό στήν καλύτερη περίπτωση, ή σαν κάτι ημιπαράνομο στη χειρότερη. Στη δισκοθήκη της Κρατικής Ραδιοφωνίας βάζανε σφραγίδα ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ πάνω στον Πάνο Γαβαλά ας πούμε...
Εμείς δουλεύαμε εκείνη την εποχή στην Πλάκα, με τον Νίκο Παπάζογλου, τον Μανώλη Ρασούλη, τον Δημήτρη Κοντογιάννη και πολλούς άλλους αγαπημένους συνεργάτες και μετά το μαγαζί κατεβαίναμε τα σκαλιά της ταβέρνας του Σαΐτα και δώστου Καζαντζίδης, δώστου Μπάμπης Μπακάλης, ξελαρυγγιαζόμασταν και οι παρέες από δίπλα ενθουσιασμένες μας κερνούσαν αβέρτα. Μια μέρα ο Ρασούλης και ο Ξυδάκης μου φέρνουν μια ντουζίνα λαμπρά κομμάτια, όλα επάνω στις αγαπημένες μας λαϊκές κλίμακες. Πήρα την πρωτοβουλία να αναλάβω την παραγωγή, χρήματα όμως δεν υπήρχαν ούτε για στούντιο, ούτε για μουσικούς.
Μετακομίσαμε λοιπόν όλη η παρέα στη Θεσσαλονίκη, όπου ο Παπάζογλου είχε στήσει ένα ημιερασιτεχνικό αλλά πολύ καλό στούντιο ηχογράφησης. Είχε ταλέντο και σ' αυτά ο Νίκος, μ' ενα κατσαβίδι γυρνούσε όλη την ώρα. Καθότανε και στην κονσόλα, καθότανε και στο μικρόφωνο. Μουσικούς διαλέξαμε απ' τα ξενυχτάδικα της συμπρωτεύουσας που συμφώνησαν να πληρωθούν... εάν και εφόσον.
Πήγαμε τη δουλειά έτοιμη στον Πατσιφά, στη Λύρα, κι έτσι βγήκε αυτός ο δίσκος. Του δώσαμε τον τίτλο «Η εκδίκηση της γυφτιάς» και το στοιχείο του σαρκασμού και της ειρωνείας εδώ είναι νομίζω ολοφάνερο.
Κανείς μας δεν περίμενε να έχουν επιτυχία αυτά τα τραγούδια. Έγιναν ανάρπαστα, επηρέασαν όλη τη μουσική ζωή, φώτισαν τη νύχτα, απελευθέρωσαν μουσικές δυνάμεις και ανέδειξαν νέους δημιουργούς σαν το Μάλαμα, τον Περίδη, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τον Γιώργο Ζήκα και πολλούς άλλους.
Μ' αυτόν το δίσκο ζήσαμε μια δικιά μας μουσική εκδίκηση της γυφτιάς, πολύ ευχάριστη και παραγωγική. Υπάρχει και μι άλλη: η πολιτική εκδίκηση της γυφτιάς, αρκετά δυσάρεστη και αντιπαραγωγική. Θα μείνω στη δική μας.
