Έχω ξαναγράψει για το Μανώλη Μητσιά και το μονάκριβο ρεπερτόριό του. Πολύτιμο, πολυδιάστατο και μοναδικό. Ελάχιστοι κατέχουν τέτοια «παλέτα» και βέβαια καταστάλαγμα.
Χτες, μια ανάσα πριν ανέβει στη σκηνή του Ηρωδείου για να τιμήσει το κοινό με την τέχνη, τη συνέπεια και το ερμηνευτικό ήθος του, μου παραχώρησε μια σύντομη συνέντευξη.
Τόσο σε αυτήν όσο και στην τηλεοπτική συνομιλία που είχαμε για τις ανάγκες της σειράς «Κατάθεση Ψυχής» που επιμελούμαι στο Κανάλι της Βουλής, και που στην περίπτωσή του το πορτραίτο του εκτυλίχθηκε σε δύο μέρη, ο Μανώλης Μητσιάς μου εξέφρασε το… «απωθημένο» του.
Ποιο μπορεί να είναι αυτό.
Μια συνεργασία με τον Μάνο Λοΐζο που δυστυχώς -για εκείνους και για εμάς- η μοίρα δεν επέτρεψε να πραγματοποιηθεί.
Μου είπε ο Μανώλης Μητσιάς:
Δεν έχω παράπονα γιατί πραγματικά ερμήνευσα τους καλύτερους, τις κορυφές μας. Κι εγώ το επεδίωξα κι εκείνοι με επέλεγαν για να υπηρετήσω και να εκφράσω όπως πρέπει τα έργα τους.
Με το Μάνο Λοΐζο δεν καταφέραμε να συνεργαστούμε, παρότι είμασταν φίλοι. Γνωριζόμασταν από το 1969 όταν κατέβηκα νεαρός στην Αθήνα. Ταιριάζαμε και θέλαμε να γράψουμε τραγούδια μαζί αλλά εκείνος ήταν παιδί της Minos κι εγώ της Columbia. Μιλάμε για τις δυο πιο ισχυρές εταιρείες εκείνων των καιρών και υπήρχε όπως είναι φυσιολογικό μεγάλος ανταγωνισμός.
Περνάγαν τα χρόνια κι όλο το λέγαμε αλλά δεν μπορούσε να συμβεί. Η Minos ολοένα και θέριευε ενώ η Columbia είχε αρχίσει να έχει προβλήματα, είχε φύγει και μεγάλος Τάκης Λαμπρόπουλος. Όχι ότι δεν παρέμενε δυνατή σαν εταιρεία, αλλά δεν είχε την ίδια ένταση σε σύγκριση με το χρυσό παρελθόν της.
Είχα κάνει το «Δρομολόγιο» με το Μούτση και το Γκάτσο το 1979 και το Σεπτέμβρη του 1981 ξεκίνησα να ηχογραφώ το «Στου καιρού τα ρέματα» με τον Σπανό και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Είχα αποφασίσει πια να φύγω απ’ την εταιρεία και να πάω στη Minos με κύριο σκοπό μου να συνεργαστώ με τον Μάνο.
Ο δίσκος βγήκε το 1982, τη χρονιά δηλαδή που συμμετείχα στο «Εμπάργκο» του Θάνου και του Αλκαίου, εκεί που λέω την «Πιρόγα», που βγήκε από τη CBS. Ολοκλήρωνα δηλαδή τη σχέση μου με την Columbia και η βασική αιτία ήταν ο Μάνος. Γιατί ο δίσκος «Στου καιρού τα ρέματα» έβγαλε μεγάλα τραγούδια, όπως «Επειδή Σ’ αγαπώ», «Που νά ’βρω ένα ζεϊμπέκικο», το ομότιτλο και όχι μόνο. Είχα επιτυχία δηλαδή στην Columbia… Μάλιστα τους υποσχέθηκα κι ένα δίσκο με επανεκτελέσεις σε ρεμπέτικα που τότε ήταν της μόδας, προκειμένου να φύγω… Όπως και έγινε τελικά.
Την ημέρα που υπέγραφα το συμβόλαιό μου στη Minos, Σεπτέμβρη του 1982, λίγο μετά αφού έβαλα την υπογραφή, ανακοινώθηκε ότι πέθανε ο Μάνος, στη Ρωσία όπου βρισκόταν άρρωστος για να εγχειριστεί. Κρίμα, όχι για τον δίσκο που χάσαμε, αλλά για τον ωραίο άνθρωπο και δημιουργό που τόσο βιαστικά έφυγε απ’ τη ζωή.
Χτες, μια ανάσα πριν ανέβει στη σκηνή του Ηρωδείου για να τιμήσει το κοινό με την τέχνη, τη συνέπεια και το ερμηνευτικό ήθος του, μου παραχώρησε μια σύντομη συνέντευξη.
Τόσο σε αυτήν όσο και στην τηλεοπτική συνομιλία που είχαμε για τις ανάγκες της σειράς «Κατάθεση Ψυχής» που επιμελούμαι στο Κανάλι της Βουλής, και που στην περίπτωσή του το πορτραίτο του εκτυλίχθηκε σε δύο μέρη, ο Μανώλης Μητσιάς μου εξέφρασε το… «απωθημένο» του.
Ποιο μπορεί να είναι αυτό.
Μια συνεργασία με τον Μάνο Λοΐζο που δυστυχώς -για εκείνους και για εμάς- η μοίρα δεν επέτρεψε να πραγματοποιηθεί.
Μου είπε ο Μανώλης Μητσιάς:
Δεν έχω παράπονα γιατί πραγματικά ερμήνευσα τους καλύτερους, τις κορυφές μας. Κι εγώ το επεδίωξα κι εκείνοι με επέλεγαν για να υπηρετήσω και να εκφράσω όπως πρέπει τα έργα τους.
Με το Μάνο Λοΐζο δεν καταφέραμε να συνεργαστούμε, παρότι είμασταν φίλοι. Γνωριζόμασταν από το 1969 όταν κατέβηκα νεαρός στην Αθήνα. Ταιριάζαμε και θέλαμε να γράψουμε τραγούδια μαζί αλλά εκείνος ήταν παιδί της Minos κι εγώ της Columbia. Μιλάμε για τις δυο πιο ισχυρές εταιρείες εκείνων των καιρών και υπήρχε όπως είναι φυσιολογικό μεγάλος ανταγωνισμός.
Περνάγαν τα χρόνια κι όλο το λέγαμε αλλά δεν μπορούσε να συμβεί. Η Minos ολοένα και θέριευε ενώ η Columbia είχε αρχίσει να έχει προβλήματα, είχε φύγει και μεγάλος Τάκης Λαμπρόπουλος. Όχι ότι δεν παρέμενε δυνατή σαν εταιρεία, αλλά δεν είχε την ίδια ένταση σε σύγκριση με το χρυσό παρελθόν της.
Είχα κάνει το «Δρομολόγιο» με το Μούτση και το Γκάτσο το 1979 και το Σεπτέμβρη του 1981 ξεκίνησα να ηχογραφώ το «Στου καιρού τα ρέματα» με τον Σπανό και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Είχα αποφασίσει πια να φύγω απ’ την εταιρεία και να πάω στη Minos με κύριο σκοπό μου να συνεργαστώ με τον Μάνο.
Ο δίσκος βγήκε το 1982, τη χρονιά δηλαδή που συμμετείχα στο «Εμπάργκο» του Θάνου και του Αλκαίου, εκεί που λέω την «Πιρόγα», που βγήκε από τη CBS. Ολοκλήρωνα δηλαδή τη σχέση μου με την Columbia και η βασική αιτία ήταν ο Μάνος. Γιατί ο δίσκος «Στου καιρού τα ρέματα» έβγαλε μεγάλα τραγούδια, όπως «Επειδή Σ’ αγαπώ», «Που νά ’βρω ένα ζεϊμπέκικο», το ομότιτλο και όχι μόνο. Είχα επιτυχία δηλαδή στην Columbia… Μάλιστα τους υποσχέθηκα κι ένα δίσκο με επανεκτελέσεις σε ρεμπέτικα που τότε ήταν της μόδας, προκειμένου να φύγω… Όπως και έγινε τελικά.
Την ημέρα που υπέγραφα το συμβόλαιό μου στη Minos, Σεπτέμβρη του 1982, λίγο μετά αφού έβαλα την υπογραφή, ανακοινώθηκε ότι πέθανε ο Μάνος, στη Ρωσία όπου βρισκόταν άρρωστος για να εγχειριστεί. Κρίμα, όχι για τον δίσκο που χάσαμε, αλλά για τον ωραίο άνθρωπο και δημιουργό που τόσο βιαστικά έφυγε απ’ τη ζωή.
