Παιδί του Χαιρόπουλου και του Αττίκ, εργάστηκε στις αρχές του ’60 στο κατάστημα των αδελφών Λαμπρόπουλοι και στα 22 του χρόνια μετακόμισε στη δισκογραφία.
Μπολιάστηκε με το ακριβό μπόλι του καλού λαϊκού τραγουδιού και σταδιακά κατέληξε να γίνει ο περισσότερο «καλλιτέχνης» παραγωγός της ελληνικής δισκογραφίας.
Ήταν και τα χρόνια που ξεκίνησε αλλιώτικα κι άλλωστε δεν θα μπορούσε να συμβεί αλλιώς όταν ξεκινάς με… «Πασχαλιές» ευλογημένες από το Μάνο Χατζιδάκι.
Γνώστης, που δεν φώναξε τη δύναμή του, οραματιστής δίχως ουτοπίες, υπερβατικός αλλά όχι αυτοκαταστροφικός, επίμονος αλλά γλυκός άνθρωπος, εραστής και επαγγελματίας ουσιαστικός, αποτελεσματικός, έντιμος και… έμπιστος. Για όλα τα παραπάνω οι καλλιτέχνες δένονταν μαζί του.
Γνωριζόμασταν, με τίμησε με την εμπιστοσύνη του, τη διακριτική συναναστροφή μας, ορισμένες εξομολογήσεις του και μια χορταστική συνέντευξη του on camera παρότι φειδωλός στην… έκθεση. «Μοιραστήκαμε» και μια «διπλή» εκπομπή στο στούντιο για την πιστή του φίλη Βίκυ Μοσχολιού που τον λάτρευε.
Ο Γιώργος Μακράκης παρότι έκανε μια δουλειά με «όρια», τα σεβάστηκε αλλά τα ξεπέρασε καθότι είχε μπροστάρικη ματιά.
Πολλοί τρανοί και… λιγότεροι λαμπεροί του χρωστάνε πολλά. Πιο πολλά όμως του «χρωστάει» -μιλάω για χρέη καρδιάς, τέχνης και ουσίας- το ίδιο το τραγούδι και το κοινό. Γιατί χάρις την διορατικότητα και παρεμβατικότητά του μας χάρισε ανεπανάληπτες στιγμές που ενδεχομένως χωρίς εκείνον δεν θα είχαμε γευτεί… στο βαθμό που τις απολαύσαμε. Αμανάτια παντοτινά, εφαλτήριο για τους... επόμενους και τους αυριανούς.
Θα ακολουθήσουν εκτενέστερα «δέοντά» μου.
Ενδεικτικά, προς το παρόν, σημειώνω στιγμές από το πολύχρωμο «παλμαρέ» του (δεν αναφέρω τα αμέτρητα μυθικά 45άρια του, όπως αυτά με τον Άκη Πάνου, αλλά μόνο μεγάλους δίσκους):
Χρονικό, Λεωφόρος Ζαμπέτα, Συνοικισμός Α, Τα ωραία του Τσιτσάνη, Γελοιγραφίες, Μικροαστικά, Μετανάστες, Θητεία, Τα Λαϊκά, Θεσσαλικός Κύκλος, Νεώτερα κι Απώτερα, Μικροί Καημοί, Παραστάσεις, Καπνισμένο Τσουκάλι, Σκοπευτήριο, Αντιθέσεις, Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας, Αθανασία, Εξ αδιαρέτου, Τα παράλογα, Λεύκωμα, Η Μοσχολιού τραγουδά Σπανό, Ο Σταυρός του Νότου, Προσωπικά, Επιβάτης, Σκουριασμένα Χείλια, Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει, Μικραίνει ο κόσμος, Χαμηλή Πτήση, 30 Νυχτερινά, Της γυναίκας η καρδιά, Ο Σαλονικιός, Ο Ταξιτζής, Ο λαός τραγούδι θέλει, Τα Λαϊκά της Ελένης, Και μπήκαμε στα χρόνια, Ούτε που ρώτησα, Μόνο μια φορά, Μεθυσμένα τραγούδια, Υπέροχα Μονάχοι, Είμαι ένας φτωχός και μόνος Κάου Μπόυ, Λαϊκά Προάστια, Γράμματα στον Μακρυγιάννη, Άνθη Ευλαβείας κ.ά.
Νυν και Αεί… Γιώργο Μακράκη!
Μπολιάστηκε με το ακριβό μπόλι του καλού λαϊκού τραγουδιού και σταδιακά κατέληξε να γίνει ο περισσότερο «καλλιτέχνης» παραγωγός της ελληνικής δισκογραφίας.
Ήταν και τα χρόνια που ξεκίνησε αλλιώτικα κι άλλωστε δεν θα μπορούσε να συμβεί αλλιώς όταν ξεκινάς με… «Πασχαλιές» ευλογημένες από το Μάνο Χατζιδάκι.
Γνώστης, που δεν φώναξε τη δύναμή του, οραματιστής δίχως ουτοπίες, υπερβατικός αλλά όχι αυτοκαταστροφικός, επίμονος αλλά γλυκός άνθρωπος, εραστής και επαγγελματίας ουσιαστικός, αποτελεσματικός, έντιμος και… έμπιστος. Για όλα τα παραπάνω οι καλλιτέχνες δένονταν μαζί του.
Γνωριζόμασταν, με τίμησε με την εμπιστοσύνη του, τη διακριτική συναναστροφή μας, ορισμένες εξομολογήσεις του και μια χορταστική συνέντευξη του on camera παρότι φειδωλός στην… έκθεση. «Μοιραστήκαμε» και μια «διπλή» εκπομπή στο στούντιο για την πιστή του φίλη Βίκυ Μοσχολιού που τον λάτρευε.
Ο Γιώργος Μακράκης παρότι έκανε μια δουλειά με «όρια», τα σεβάστηκε αλλά τα ξεπέρασε καθότι είχε μπροστάρικη ματιά.
Πολλοί τρανοί και… λιγότεροι λαμπεροί του χρωστάνε πολλά. Πιο πολλά όμως του «χρωστάει» -μιλάω για χρέη καρδιάς, τέχνης και ουσίας- το ίδιο το τραγούδι και το κοινό. Γιατί χάρις την διορατικότητα και παρεμβατικότητά του μας χάρισε ανεπανάληπτες στιγμές που ενδεχομένως χωρίς εκείνον δεν θα είχαμε γευτεί… στο βαθμό που τις απολαύσαμε. Αμανάτια παντοτινά, εφαλτήριο για τους... επόμενους και τους αυριανούς.
Θα ακολουθήσουν εκτενέστερα «δέοντά» μου.
Ενδεικτικά, προς το παρόν, σημειώνω στιγμές από το πολύχρωμο «παλμαρέ» του (δεν αναφέρω τα αμέτρητα μυθικά 45άρια του, όπως αυτά με τον Άκη Πάνου, αλλά μόνο μεγάλους δίσκους):
Χρονικό, Λεωφόρος Ζαμπέτα, Συνοικισμός Α, Τα ωραία του Τσιτσάνη, Γελοιγραφίες, Μικροαστικά, Μετανάστες, Θητεία, Τα Λαϊκά, Θεσσαλικός Κύκλος, Νεώτερα κι Απώτερα, Μικροί Καημοί, Παραστάσεις, Καπνισμένο Τσουκάλι, Σκοπευτήριο, Αντιθέσεις, Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας, Αθανασία, Εξ αδιαρέτου, Τα παράλογα, Λεύκωμα, Η Μοσχολιού τραγουδά Σπανό, Ο Σταυρός του Νότου, Προσωπικά, Επιβάτης, Σκουριασμένα Χείλια, Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει, Μικραίνει ο κόσμος, Χαμηλή Πτήση, 30 Νυχτερινά, Της γυναίκας η καρδιά, Ο Σαλονικιός, Ο Ταξιτζής, Ο λαός τραγούδι θέλει, Τα Λαϊκά της Ελένης, Και μπήκαμε στα χρόνια, Ούτε που ρώτησα, Μόνο μια φορά, Μεθυσμένα τραγούδια, Υπέροχα Μονάχοι, Είμαι ένας φτωχός και μόνος Κάου Μπόυ, Λαϊκά Προάστια, Γράμματα στον Μακρυγιάννη, Άνθη Ευλαβείας κ.ά.
Νυν και Αεί… Γιώργο Μακράκη!
