Ευτυχώς, γραμμένο πρίν από τις πολύκροτες αποκαλύψεις για όλα αυτά που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια όταν τα φώτα της δημοσιότητας είναι κλειστά, και ακούμε, σήμερα πιά, στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, το ΄«Σκισμένο τούλι΄», το καινούργιο βιβλίο της Ελενας Ακρίτα ασχολείται με θέματα που απασχολούν ή θα έπρεπε να απασχολούν την κοινωνία, και τα οποία μέχρι τώρα, συνήθως, τα κρύβαμε κάτω από το χαλί.
Στην Αθήνα του σήμερα, πέντε γυναίκες ενώνουν τις τεθλασμένες γραμμές τους και σχηματίζουν μιά ραγισμένη καρδιά. Η Νένα θα γνωρίσει τον άντρα της ζωής της τη μέρα που παντρεύεται έναν άλλον. Ο βιασμός της Μάρως οδηγεί σε μιά πολύκροτη δικαστική διαμάχη που θ΄αφήσει εποχή. Η Σολφέζ και η Μιράντα θα περάσουν από φωτιά και σίδερο μέχρι να βγούν στο φώς. Η Ιοκάστη στα χρόνια της δύσης της θα ζήσει έναν εφηβικά παράφορο έρωτα.
Πέντε γυναίκες προχωρούν πιασμένες χέρι-χέρι αδιαφορώντας για ηλικίες, τάξεις και γενιές. Πέντε γυναίκες πετάνε τα σκισμένα τούλια από πάνω τους και διεκδικούν τη ζωή τους από την αρχή. Πέντε γυναίκες μέσα από την αγάπη, τη βία, το γέλιο και το δάκρυ αγωνίζονται για τα δικά τους ΄΄μαζί΄΄.
Σε μιά εποχή που τα ανθρώπινα δικαιώματα πνίγονται στις κραυγές των αρνητών τους, η Ελενα Ακρίτα με χιούμορ και συγκίνηση αφηγείται μια δυνατή ιστορία, ενώ η πένα της γίνεται αγωγός για να ακουστεί η κρυφή φωνή που ξεκινάει από μέσα μας΄΄, αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου.
Πέντε γυναίκες, πέντε ιστορίες, λοιπόν, πού μπλέκονται η μία μέσα στην άλλη ,δείχνοντας μας ένα πρόσωπο της ελληνικής κοινωνίας, που δεν έχουμε συνηθίσει να το βλέπουμε με τα φώτα ανοιχτά.
Η Μάρω, ούσα θύμα βιασμού, πρέπει εκτός των άλλων να αντιμετωπίσει πέρα από τον βιασμό αυτό καθ’ αυτόν, τα σχόλια των άλλων, τα σχόλια ακόμα και κοντινών της ανθρώπων, και ένα δικαστήριο βάρβαρο γιά κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, όπου πρέπει να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Ζόρικο πράγμα.
Η Νένα προσπαθεί να ξεφύγει από έναν αδιέξοδο γάμο, αφού τα πράγματα δεν ήρθαν όπως θα ήθελε.
Η Ιοκάστη ερωτεύεται και την ερωτεύονται, αλλά πρέπει να ξεπεράσει και αυτή και οι άλλοι γύρω της το θέμα της ηλικίας. Σε μιά κοινωνία με αρχέτυπα με αναλογίες μοντέλων, μιά γυναίκα που έχει ξεπεράσει τα δεύτερα –ήντα, δεν έχει δικαίωμα να ερωτευθεί ούτε και να την ερωτευθούν.
Όσο για την Μιράντα και την Σολφέζ, πρέπει να παλέψουν για το αυτονόητο: να διεκδικήσουν και να καθορίσουν τις ίδιες τους τις ζωές.
Οι προκαταλήψεις της κοινωνίας που μέσα της ζούμε, είναι πανίσχυρες. Τις πιό πολλές φορές μας παίρνουν από το χέρι και μας πηγαίνουν όπου εκείνες θέλουν. Ξεχνάμε, όμως, ένα βασικό πράγμα:και εμείς μέσα σε αυτή την κοινωνία ζούμε και μπορούμε να αντιδράσουμε. Μπορούμε να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Δεν είναι εύκολο, δεν το έχουμε ξανακάνει, ίσως, αλλά γίνεται. Στο χέρι μας είναι τελικά.
Εχω την εντύπωση ότι αυτή τη φορά η Ελενα Ακρίτα ΄΄έβαλε πολλά καρπούζια στην ίδια μασχάλη΄΄. Κάθε ένα από τα θέματα που καταπιάνεται θα μπορούσε να γίνει αυτόνομο μυθιστόρημα. Η ίδια επέλεξε οι ηρωίδες της να είναι στο ίδιο κοινωνικό περιβάλλον και οι ζωές τους να συναντιούνται. Καταφέρνει να ισορροπήσει μέσα από την γραφή της αυτές τις ζωές μέσα στις, περίπου, 400 σελίδες του μυθιστορήματός της.
΄΄Σπίτι, σκέφτηκε η Μιράντα, είναι οι μυρωδιές από την κουζίνα σου. Το γεράνι που ανθίζει στον κήπο. Η βρύση που χάλασε, το μαξιλάρι το δικό σου που έχει γούβα στη μέση αλλά σε βολεύει, το μισοτελειωμένο βιβλίο στο κομοδίνο σου. Σπίτι είναι του ανθρώπου σου η αγάπη που τις νύχτες σε σκεπάζει μην κρυώσεις. Σπίτι είναι το φιλί το μονάκριβο, οι φίλοι τα βράδια, τα γέλια και τα κλάματα, και οι πόνοι,και οι χρόνοι που περνούν και πού σε νοιάζονται.΄΄.
Πράγματα αυτονόητα, αλλά δύσκολο να διατυπωθούν με έναν τρόπο που είναι τόσο απλός και φυσικός.
Η Ελενα Ακρίτα έχει αποδείξει, και το αποδεικνύει ακόμα μιά φορά, πως και προσωπικό στυλ γραφής έχει, και ευαίσθητη ματιά σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας διαθέτει. Όσο για το χιούμορ της σπάει κόκκαλα. Αυτή τη φορά διάλεξε να γράψει σε τόνους χαμηλούς για θέματα που , λίγο-πολύ, συμβαίνουν γύρω μας αλλά αποφεύγουμε να συζητήσουμε. Ισως γιατί δεν μας έμαθαν οι προηγούμενοι να τα αντιμετωπίζουμε με ειλικρίνεια και ευθύτητα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κυρία Ακρίτα τα διαθέτει σε υπερβολικό βαθμό και τα δύο. Και, επίσης, έχει το ταλέντο να τα χρησιμοποιεί στα κείμενά της με τρόπο άμεσο και πειστικό. Αυτή τη φορά, τα καλύτερα σημεία του βιβλίου της είναι αυτά που οι τόνοι χαμηλώνουν και γίνεται πιό εσωτερικό.
Στην Αθήνα του σήμερα, πέντε γυναίκες ενώνουν τις τεθλασμένες γραμμές τους και σχηματίζουν μιά ραγισμένη καρδιά. Η Νένα θα γνωρίσει τον άντρα της ζωής της τη μέρα που παντρεύεται έναν άλλον. Ο βιασμός της Μάρως οδηγεί σε μιά πολύκροτη δικαστική διαμάχη που θ΄αφήσει εποχή. Η Σολφέζ και η Μιράντα θα περάσουν από φωτιά και σίδερο μέχρι να βγούν στο φώς. Η Ιοκάστη στα χρόνια της δύσης της θα ζήσει έναν εφηβικά παράφορο έρωτα.
Πέντε γυναίκες προχωρούν πιασμένες χέρι-χέρι αδιαφορώντας για ηλικίες, τάξεις και γενιές. Πέντε γυναίκες πετάνε τα σκισμένα τούλια από πάνω τους και διεκδικούν τη ζωή τους από την αρχή. Πέντε γυναίκες μέσα από την αγάπη, τη βία, το γέλιο και το δάκρυ αγωνίζονται για τα δικά τους ΄΄μαζί΄΄.
Σε μιά εποχή που τα ανθρώπινα δικαιώματα πνίγονται στις κραυγές των αρνητών τους, η Ελενα Ακρίτα με χιούμορ και συγκίνηση αφηγείται μια δυνατή ιστορία, ενώ η πένα της γίνεται αγωγός για να ακουστεί η κρυφή φωνή που ξεκινάει από μέσα μας΄΄, αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου.
Πέντε γυναίκες, πέντε ιστορίες, λοιπόν, πού μπλέκονται η μία μέσα στην άλλη ,δείχνοντας μας ένα πρόσωπο της ελληνικής κοινωνίας, που δεν έχουμε συνηθίσει να το βλέπουμε με τα φώτα ανοιχτά.
Η Μάρω, ούσα θύμα βιασμού, πρέπει εκτός των άλλων να αντιμετωπίσει πέρα από τον βιασμό αυτό καθ’ αυτόν, τα σχόλια των άλλων, τα σχόλια ακόμα και κοντινών της ανθρώπων, και ένα δικαστήριο βάρβαρο γιά κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, όπου πρέπει να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Ζόρικο πράγμα.
Η Νένα προσπαθεί να ξεφύγει από έναν αδιέξοδο γάμο, αφού τα πράγματα δεν ήρθαν όπως θα ήθελε.
Η Ιοκάστη ερωτεύεται και την ερωτεύονται, αλλά πρέπει να ξεπεράσει και αυτή και οι άλλοι γύρω της το θέμα της ηλικίας. Σε μιά κοινωνία με αρχέτυπα με αναλογίες μοντέλων, μιά γυναίκα που έχει ξεπεράσει τα δεύτερα –ήντα, δεν έχει δικαίωμα να ερωτευθεί ούτε και να την ερωτευθούν.
Όσο για την Μιράντα και την Σολφέζ, πρέπει να παλέψουν για το αυτονόητο: να διεκδικήσουν και να καθορίσουν τις ίδιες τους τις ζωές.
Οι προκαταλήψεις της κοινωνίας που μέσα της ζούμε, είναι πανίσχυρες. Τις πιό πολλές φορές μας παίρνουν από το χέρι και μας πηγαίνουν όπου εκείνες θέλουν. Ξεχνάμε, όμως, ένα βασικό πράγμα:και εμείς μέσα σε αυτή την κοινωνία ζούμε και μπορούμε να αντιδράσουμε. Μπορούμε να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Δεν είναι εύκολο, δεν το έχουμε ξανακάνει, ίσως, αλλά γίνεται. Στο χέρι μας είναι τελικά.
Εχω την εντύπωση ότι αυτή τη φορά η Ελενα Ακρίτα ΄΄έβαλε πολλά καρπούζια στην ίδια μασχάλη΄΄. Κάθε ένα από τα θέματα που καταπιάνεται θα μπορούσε να γίνει αυτόνομο μυθιστόρημα. Η ίδια επέλεξε οι ηρωίδες της να είναι στο ίδιο κοινωνικό περιβάλλον και οι ζωές τους να συναντιούνται. Καταφέρνει να ισορροπήσει μέσα από την γραφή της αυτές τις ζωές μέσα στις, περίπου, 400 σελίδες του μυθιστορήματός της.
΄΄Σπίτι, σκέφτηκε η Μιράντα, είναι οι μυρωδιές από την κουζίνα σου. Το γεράνι που ανθίζει στον κήπο. Η βρύση που χάλασε, το μαξιλάρι το δικό σου που έχει γούβα στη μέση αλλά σε βολεύει, το μισοτελειωμένο βιβλίο στο κομοδίνο σου. Σπίτι είναι του ανθρώπου σου η αγάπη που τις νύχτες σε σκεπάζει μην κρυώσεις. Σπίτι είναι το φιλί το μονάκριβο, οι φίλοι τα βράδια, τα γέλια και τα κλάματα, και οι πόνοι,και οι χρόνοι που περνούν και πού σε νοιάζονται.΄΄.
Πράγματα αυτονόητα, αλλά δύσκολο να διατυπωθούν με έναν τρόπο που είναι τόσο απλός και φυσικός.
Η Ελενα Ακρίτα έχει αποδείξει, και το αποδεικνύει ακόμα μιά φορά, πως και προσωπικό στυλ γραφής έχει, και ευαίσθητη ματιά σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας διαθέτει. Όσο για το χιούμορ της σπάει κόκκαλα. Αυτή τη φορά διάλεξε να γράψει σε τόνους χαμηλούς για θέματα που , λίγο-πολύ, συμβαίνουν γύρω μας αλλά αποφεύγουμε να συζητήσουμε. Ισως γιατί δεν μας έμαθαν οι προηγούμενοι να τα αντιμετωπίζουμε με ειλικρίνεια και ευθύτητα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κυρία Ακρίτα τα διαθέτει σε υπερβολικό βαθμό και τα δύο. Και, επίσης, έχει το ταλέντο να τα χρησιμοποιεί στα κείμενά της με τρόπο άμεσο και πειστικό. Αυτή τη φορά, τα καλύτερα σημεία του βιβλίου της είναι αυτά που οι τόνοι χαμηλώνουν και γίνεται πιό εσωτερικό.
