Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα βρετανικής λογικής και έμπευσης, με την Αγκαθα Κρίστι, κάπου εκεί στο βάθος, να χαμογελά ικανοποιημένη. Η Λούσι Φόλει, στο πρώτο της αστυνομικό μυθιστόρημα βασίζεται στην κλασική συνταγή. Ενας κλειστός χώρος από τον οποίο δεν μπορεί να φύγει κανείς, μιά παρέα προσώπων υπεράνω υποψίας και ένας φόνος. Η διαφορά είναι ότι το πρόσωπο του θύματος δεν αποκαλύπτεται από την αρχή, αλλά η συγγραφέας μας το αποκαλύπτει μετά την μέση του βιβλίου. Εχουμε και λέμε λοιπόν:
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:
΄Ενα απομακρυσμένο κυνηγετικό καταφύγιο , βαθιά στα υψίπεδα της Σκωτίας,είναι το μέρος που έχει επιλέξει μιά παρέα παλιών φίλων για να περάσει τις διακοπές της Πρωτοχρονιάς. Μιά παράδοση δέκα χρόνων που ξεκίνησε όταν ήταν φοιτητές στην Οξφόρδη και που τους θέλει να υποδέχονται πάντα όλοι μαζί τη νέα χρονιά. Το βάρος, όμως, των κρυμμένων μυστικών αποδεικνύεται υπερβολικά μεγάλο για να αντισταθμίσει την εξασθενημένη νοσταλγία καί, πάνω στο ξεφάντωμα της γιορτινής βραδιάς, το νήμα που τους κρατά όλους ενωμένους, σπάει.
Ενα μέλος της παρέας απομακρύνεται από τη ζεστασιά του καταφυγίου, την ίδια στιγμή που στην περιοχή κυκλοφορεί ένας μανιακός δολοφόνος, ενώ το ίδιο το καταφύγιο κρύβει ένα σκοτεινό μυστικό.
Ανήμερα την Πρωτοχρονιά το αγνοούμενο μέλος της παρέας βρίσκεται νεκρό.΄΄
Η συγγραφέας με πολύ έξυπνο τρόπο, δημιουργεί κατ’αρχάς το σκηνικό: Ενα πολυτελέστατο ορεινό θέρετρο, δίπλα σε μιά λίμνη, ένα παλιό καταφύγιο ανακαινισμένο στις μέρες μας. Είναι τόσο δημοφιλής προορισμός, που η παρέα μας το έκλεισε για τις μέρες της Πρωτοχρονιάς ένα χρόνο πρίν. Αποτελείται από ένα μεγάλο κεντρικό κτίριο και μικρά σπιτάκια σκορπισμένα γύρω του, κοντά στο δάσος που το περικυκλώνει.Η συγκεκριμένη παρέα το κλείνει όλο για λογαριασμό της. Μια χιονοθύελλα, κλείνει τους δρόμους, αφού έφτασαν,και το αποκλείει από τον υπόλοιπο κόσμο, μέχρι να μπορέσουν τα εκχιονιστικά μηχανήματα να ξαναανοίξουν τον δρόμο. Το μόνιμο προσωπικό του καταφυγίου αποτελείται ουσιαστικά από δύο άτομα: την Χέδερ που είναι οικονόμος γενικών καθηκόντων και τον Νταγκ που είναι φύλακας και διοργανώνει τα κυνήγια των ενοίκων. Υπάρχει επίσης και ο Ιαν, που όμως είναι υπεύθυνος ανεφοδιασμού και δεν μένει στο καταφύγιο.
Την παρέα αποτελούν εννέα φίλοι, παλιοί συμφοιτητές από την Οξφόρδη, με όλον τον σνομπισμό που συνεπάγεται αυτό, που θεωρούνται αυτό που θα λέγαμε΄΄κολλητοί΄΄. Σχεδόν δέκα χρόνια μετά το τέλος των σπουδών τους ο ένας θεωρεί τον άλλο αναντικατάστατο ως φίλο. Βέβαια, οι συνθήκες έχουν αλλάξει από τότε, όπως είναι φυσικό:η Μιράντα και ο Τζούλιαν, οι δυό ωραίοι της παρέας, που είναι παντρεμένοι εδώ και αρκετά χρόνια, η Σαμίρα και ο Τζάιλς, επίσης παντρεμένοι με ένα μωρό έξι μηνών, ο Νίκ και ο Αμερικανός σύντροφός του ο Μπό,η Εμμα,που μπήκε στην παρέα ως σύντροφος του Μαρκ, και η Κέιτι που είναι μόνη.
Η συγγραφέας, πολύ έξυπνα, δίνει ανά κεφάλαιο τον ρόλο του αφηγητή σε διαφορετικό πρόσωπο. Με αυτόν τον τρόπο ο αναγνώστης μαθαίνει για το κάθε πρόσωπο όχι την αστραφτερή εξωτερική εικόνα του, αλλά αυτό που συμβαίνει εντός του.Για λίγο μπαίνει στην άκρη η εντυπωσιακή εξωτερική εικόνα του καθενός με τις επαγγελματικές επιτυχίες , τον ευτυχισμένο γάμο, την οικονομική άνεση και τα ωραία ρούχα, και ανακαλύπτει ,πίσω από τα προσωπεία, την αληθινή εικόνα του καθενός. Μπορεί ένας ευτυχισμένος γάμος να μην είναι τόσο ευτυχισμένος όσο φαίνεται, μιά πετυχημένη επαγγελματική καριέρα μπορεί να συνοδεύεται από έντονη μοναξιά, μπορεί τελικά τα πράγματα να μην είναι ακριβώς όπως φαίνονται. Το ίδιο συμβαίνει και με τα πρόσωπα του προσωπικού του καταφυγίου: η Χέδερ έχει, ουσιαστικά, κρυφτεί σε αυτό το περιβάλλον για να ξεφύγει από φαντάσματα της περασμένης της ζωής, ο Νταγκ περνάει μετατραυματικό στρες μετά τη θητεία του στο στρατό στο Ιράκ,και αναζητώντας ένα απομονωμένο περιβάλλον, μακριά από τον κόσμο, γίνεται θηριοφύλακας στο Καταφύγιο.
΄΄Αντιλαμβάνομαι πως όλη αυτή η κουβέντα έχει ρίξει τη διάθεση της παρέας.΄΄Δεν τσουγκρίσαμε ακόμη τα ποτήρια μας΄΄ πετάγομαι, βουτώντας πρώτη το δικό μου. ΄΄Εις υγείαν!΄΄. Το τσουγκρίζω με το ποτήρι του Τζάιλς, με κάπως υπερβολική δύναμη, όπότε εκείνος τινάζεται πίσω, για να μη χυθεί πάνω του σαμπάνια. Αμέσως μετά, μπαίνει στο νόημα, στρέφεται στη Μιράντα και κάνει το ίδιο. Η προσπάθεια δείχνει να έχει αποτέλεσμα: μιά μικρή αλυσιδωτή αντίδραση ξεκινάει στο δωμάτιο, κι όλο εκείνο το τελετουργικό επαναφέρει τα χαμόγελα στα πρόσωπα. Μας θυμίζει πως έχουμε έρθει για να γιορτάσουμε.Πως είναι όμορφα- όχι, θαυμάσια-που βρισκόμαστε εδώ΄΄.
Μόνο που αυτές οι αντιδράσεις κρατούν όσο και ο αφρός της σαμπάνιας. Κρυμμένες φιλοδοξίες, απωθυμένα, κρυμμένοι πληγωμένοι εγωισμοί πίσω από τα χαμόγελα, εύθραυστες σχέσεις,σιγά σιγά εμφανίζονται και παίρνουν το πάνω χέρι. Πολύ γρήγορα ο αναγνώστης καταλαβαίνει ότι η πραγματική κατάσταση δεν είναι αυτή που φαίνεται. Δέκα χρόνια γνωριμίας από την Οξφόρδη μέχρι σήμερα είναι αρκετά για να αλλάξουν συναισθήματα, συνθήκες, κρυφά απωθυμένα μεταξύ των μελών της παρέας, ανταγωνισμοί. Πολύ σύντομα οι διακοπές της Πρωτοχρονιάς μετατρέπονται από ανέμελες ,χαλαρωτικές μέρες και νύχτες ξεκούρασης και ανανέωσης, σε μιά έκρηξη κρυμμένων συναισθημάτων: θυμός, οργή, πληγωμένοι εγωισμοί βγαίνουν στην επιφάνεια. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.
Η Λούσι Φόλει έγραψε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα στα χνάρια της Αγκαθα Κρίστι. Βρετανικό στύλ, κλειστός ,περιχαρακωμένος χώρος, ένοχος και θύμα υπεράνω υποψίας. Υπέροχες περιγραφές των Υψιπέδων της Σκωτίας, Λοχ Κόριν λέγεται η περιοχή που βρίσκεται το Καταφύγιο, χιονισμένα τοπία, η παγωμένη λίμνη.
΄
΄Το φυλλάδιο απεικονίζει μιά λίμνη περιστοιχισμένη από έλατα, ενώ πίσω τους υψώνονται κορυφές βουνών, αν και τώρα θα είναι καλυμμένες από χιόνια. Σύμφωνα με τις φωτογραφίες, το Καταφύγιο-το΄΄Νέο Καταφύγιο΄΄-είναι μιά μεγάλη γυάλινη κατασκευή εξαιρετικά μοντέρνας αισθητικής, σχεδιασμένη από έναν κορυφαίο αρχιτέκτονα, ο οποίος πρόσφατα κατασκεύασε το θερινό περίπτερο της γκαλερί Serpentine. Νομίζω πως το σκεπτικό είναι να αποτελεί το κτίριο φυσική συνέχεια των γαλήνιων νερών της λίμνης, να αντανακλά το τοπίο και τις αυστηρές γραμμές της ψηλότερης κορυφής, του Μανρό, όπως ονομάζουν εδώ τις κορυφές πάνω από τα εννιακόσια μέτρα που υψώνεται πίσω του. Κοντά στο Καταφύγιο,που φαντάζει συγκριτικά κολοσσιαίο, διακρίνεται ένα μικρό συγκρότημα κατοικιών που μοιάζουν να κουρνιάζουν μαζί για ζεστασιά. Αυτές είναι οι καμπίνες. Από μία για κάθε ζευγάρι, αν και θα συγκεντρωνόμαστε για να γευματίζουμε όλοι μαζί στο κυνηγετικό καταφύγιο, το μεγαλύτερο κτίριο, στο κέντρο.Με εξαίρεση το Δείπνο των Υψιπέδων την πρώτη μας βραδιά,-΄΄παρασκευασμένο από ντόπια, εποχικά προιόντα΄΄-θα ετοιμάζουμε μόνοι το φαγητό μας. Φρόντισαν και παράγγειλαν τα τρόφιμα που τους ζήτησα. Εστειλα μια μεγάλη λίστα από καιρό πριν: φρέσκες τρούφες, φουαγκρά,στρείδια. Σχεδιάζω ένα πραγματικά λουκούλλειο γεύμα για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, και ανυπομονώ να έρθει η ώρα. Λατρεύω τη μαγειρική. Το φαγητό φέρνει τους ανθρώπους πιό κοντά. Έτσι δεν είναι;΄΄
Η αστική τάξη πάει στον Παράδεισο, μόνο που η τρέχουσα πραγματικότητα προκύπτει αλλοιώς. Ωραία όλα αυτά, αλλά τα καταπιεμένα ανθρώπινα συναισθήματα κάνουν θόρυβο όταν βγαίνουν στην επιφάνεια.
Ο ρυθμός του βιβλίου κινηματογραφικός, οι κεντρικοί ήρωες είναι αληθινοί άνθρωποι, βγαλμένοι από την κανονική ζωή., τουλάχιστον πριν γίνει ο φόνος. Μόνο που αγνοούν, ηθελημένα ή μή, εναν βασικό κανόνα: η ζωή προχωράει, οι συνθήκες αλλάζουν. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται στην επιφάνεια. Και τίποτα δεν μπορεί να φέρει πίσω την ξένοιαστη φοιτητική ζωή της Οξφόρδης, τα είκοσί μας χρόνια δηλαδή.Το τέλος βρίσκει τους ήρωες μας άλλους συντριμένους και άλλους λυτρωμένους. Πάντως ενήλικους.
Η μετάφραση είναι του Χρήστου Καψάλη.
Για το βιβλίο έγραψαν:
΄΄Ενα συναρπαστικό μυστήριο...ευφυές, γεμάτο ανατροπές, αριστοτεχνικά γραμμένο΄΄. Daily Mail
΄΄Το αγαπημένο μου είδος αστυνομικού μυθιστορήματος...Η πλοκή με ωθούσε μέχρι τέλους να υποθέσω ποιός είναι ο δράστης, θυμίζοντας Αγκαθα Κρίστι στα καλύτερά της...και μάλιστα με μιά επιπλέον δόση έντασης΄΄. Alex Michaelides,-συγγραφέας.
΄΄Οι πάντες είναι ύποπτοι στο πανέξυπνα δοσμένο μυθιστόρημα που εξυφαίνει η Φόλει και που θυμίζει Αγκαθα Κρίστι και το ΄΄Εγκλημα στο Οριαν Εξπρές΄΄. Φίλοι, εραστές, ξένοι κι ένας φόνος σε μιά απομακρυσμένη τοποθεσία συνδιάζονται σε ένα απολύτως απολαυστικό ανάγνωσμα΄΄. Wendy Walker- συγγραφέας.
΄΄Αποδεικνύει πως η παραδοσιακή φόρμουλα του φόνου σε ένα εξοχικό μέρος εξακολουθεί να λειτουργεί άμεσα. Η Φόλει είναι εξαιρετική΄΄ .The London Times.
΄΄Ενα πολλά υποσχόμενο θρίλερ...μιά συναρπαστικά αγωνιώδης ιστορία, ιδανική για μιά χειμωνιάτικη βραδιά΄΄. Publishers Weekly.
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:
΄Ενα απομακρυσμένο κυνηγετικό καταφύγιο , βαθιά στα υψίπεδα της Σκωτίας,είναι το μέρος που έχει επιλέξει μιά παρέα παλιών φίλων για να περάσει τις διακοπές της Πρωτοχρονιάς. Μιά παράδοση δέκα χρόνων που ξεκίνησε όταν ήταν φοιτητές στην Οξφόρδη και που τους θέλει να υποδέχονται πάντα όλοι μαζί τη νέα χρονιά. Το βάρος, όμως, των κρυμμένων μυστικών αποδεικνύεται υπερβολικά μεγάλο για να αντισταθμίσει την εξασθενημένη νοσταλγία καί, πάνω στο ξεφάντωμα της γιορτινής βραδιάς, το νήμα που τους κρατά όλους ενωμένους, σπάει.
Ενα μέλος της παρέας απομακρύνεται από τη ζεστασιά του καταφυγίου, την ίδια στιγμή που στην περιοχή κυκλοφορεί ένας μανιακός δολοφόνος, ενώ το ίδιο το καταφύγιο κρύβει ένα σκοτεινό μυστικό.
Ανήμερα την Πρωτοχρονιά το αγνοούμενο μέλος της παρέας βρίσκεται νεκρό.΄΄
Η συγγραφέας με πολύ έξυπνο τρόπο, δημιουργεί κατ’αρχάς το σκηνικό: Ενα πολυτελέστατο ορεινό θέρετρο, δίπλα σε μιά λίμνη, ένα παλιό καταφύγιο ανακαινισμένο στις μέρες μας. Είναι τόσο δημοφιλής προορισμός, που η παρέα μας το έκλεισε για τις μέρες της Πρωτοχρονιάς ένα χρόνο πρίν. Αποτελείται από ένα μεγάλο κεντρικό κτίριο και μικρά σπιτάκια σκορπισμένα γύρω του, κοντά στο δάσος που το περικυκλώνει.Η συγκεκριμένη παρέα το κλείνει όλο για λογαριασμό της. Μια χιονοθύελλα, κλείνει τους δρόμους, αφού έφτασαν,και το αποκλείει από τον υπόλοιπο κόσμο, μέχρι να μπορέσουν τα εκχιονιστικά μηχανήματα να ξαναανοίξουν τον δρόμο. Το μόνιμο προσωπικό του καταφυγίου αποτελείται ουσιαστικά από δύο άτομα: την Χέδερ που είναι οικονόμος γενικών καθηκόντων και τον Νταγκ που είναι φύλακας και διοργανώνει τα κυνήγια των ενοίκων. Υπάρχει επίσης και ο Ιαν, που όμως είναι υπεύθυνος ανεφοδιασμού και δεν μένει στο καταφύγιο.
Την παρέα αποτελούν εννέα φίλοι, παλιοί συμφοιτητές από την Οξφόρδη, με όλον τον σνομπισμό που συνεπάγεται αυτό, που θεωρούνται αυτό που θα λέγαμε΄΄κολλητοί΄΄. Σχεδόν δέκα χρόνια μετά το τέλος των σπουδών τους ο ένας θεωρεί τον άλλο αναντικατάστατο ως φίλο. Βέβαια, οι συνθήκες έχουν αλλάξει από τότε, όπως είναι φυσικό:η Μιράντα και ο Τζούλιαν, οι δυό ωραίοι της παρέας, που είναι παντρεμένοι εδώ και αρκετά χρόνια, η Σαμίρα και ο Τζάιλς, επίσης παντρεμένοι με ένα μωρό έξι μηνών, ο Νίκ και ο Αμερικανός σύντροφός του ο Μπό,η Εμμα,που μπήκε στην παρέα ως σύντροφος του Μαρκ, και η Κέιτι που είναι μόνη.
Η συγγραφέας, πολύ έξυπνα, δίνει ανά κεφάλαιο τον ρόλο του αφηγητή σε διαφορετικό πρόσωπο. Με αυτόν τον τρόπο ο αναγνώστης μαθαίνει για το κάθε πρόσωπο όχι την αστραφτερή εξωτερική εικόνα του, αλλά αυτό που συμβαίνει εντός του.Για λίγο μπαίνει στην άκρη η εντυπωσιακή εξωτερική εικόνα του καθενός με τις επαγγελματικές επιτυχίες , τον ευτυχισμένο γάμο, την οικονομική άνεση και τα ωραία ρούχα, και ανακαλύπτει ,πίσω από τα προσωπεία, την αληθινή εικόνα του καθενός. Μπορεί ένας ευτυχισμένος γάμος να μην είναι τόσο ευτυχισμένος όσο φαίνεται, μιά πετυχημένη επαγγελματική καριέρα μπορεί να συνοδεύεται από έντονη μοναξιά, μπορεί τελικά τα πράγματα να μην είναι ακριβώς όπως φαίνονται. Το ίδιο συμβαίνει και με τα πρόσωπα του προσωπικού του καταφυγίου: η Χέδερ έχει, ουσιαστικά, κρυφτεί σε αυτό το περιβάλλον για να ξεφύγει από φαντάσματα της περασμένης της ζωής, ο Νταγκ περνάει μετατραυματικό στρες μετά τη θητεία του στο στρατό στο Ιράκ,και αναζητώντας ένα απομονωμένο περιβάλλον, μακριά από τον κόσμο, γίνεται θηριοφύλακας στο Καταφύγιο.
΄΄Αντιλαμβάνομαι πως όλη αυτή η κουβέντα έχει ρίξει τη διάθεση της παρέας.΄΄Δεν τσουγκρίσαμε ακόμη τα ποτήρια μας΄΄ πετάγομαι, βουτώντας πρώτη το δικό μου. ΄΄Εις υγείαν!΄΄. Το τσουγκρίζω με το ποτήρι του Τζάιλς, με κάπως υπερβολική δύναμη, όπότε εκείνος τινάζεται πίσω, για να μη χυθεί πάνω του σαμπάνια. Αμέσως μετά, μπαίνει στο νόημα, στρέφεται στη Μιράντα και κάνει το ίδιο. Η προσπάθεια δείχνει να έχει αποτέλεσμα: μιά μικρή αλυσιδωτή αντίδραση ξεκινάει στο δωμάτιο, κι όλο εκείνο το τελετουργικό επαναφέρει τα χαμόγελα στα πρόσωπα. Μας θυμίζει πως έχουμε έρθει για να γιορτάσουμε.Πως είναι όμορφα- όχι, θαυμάσια-που βρισκόμαστε εδώ΄΄.
Μόνο που αυτές οι αντιδράσεις κρατούν όσο και ο αφρός της σαμπάνιας. Κρυμμένες φιλοδοξίες, απωθυμένα, κρυμμένοι πληγωμένοι εγωισμοί πίσω από τα χαμόγελα, εύθραυστες σχέσεις,σιγά σιγά εμφανίζονται και παίρνουν το πάνω χέρι. Πολύ γρήγορα ο αναγνώστης καταλαβαίνει ότι η πραγματική κατάσταση δεν είναι αυτή που φαίνεται. Δέκα χρόνια γνωριμίας από την Οξφόρδη μέχρι σήμερα είναι αρκετά για να αλλάξουν συναισθήματα, συνθήκες, κρυφά απωθυμένα μεταξύ των μελών της παρέας, ανταγωνισμοί. Πολύ σύντομα οι διακοπές της Πρωτοχρονιάς μετατρέπονται από ανέμελες ,χαλαρωτικές μέρες και νύχτες ξεκούρασης και ανανέωσης, σε μιά έκρηξη κρυμμένων συναισθημάτων: θυμός, οργή, πληγωμένοι εγωισμοί βγαίνουν στην επιφάνεια. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.
Η Λούσι Φόλει έγραψε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα στα χνάρια της Αγκαθα Κρίστι. Βρετανικό στύλ, κλειστός ,περιχαρακωμένος χώρος, ένοχος και θύμα υπεράνω υποψίας. Υπέροχες περιγραφές των Υψιπέδων της Σκωτίας, Λοχ Κόριν λέγεται η περιοχή που βρίσκεται το Καταφύγιο, χιονισμένα τοπία, η παγωμένη λίμνη.
΄
΄Το φυλλάδιο απεικονίζει μιά λίμνη περιστοιχισμένη από έλατα, ενώ πίσω τους υψώνονται κορυφές βουνών, αν και τώρα θα είναι καλυμμένες από χιόνια. Σύμφωνα με τις φωτογραφίες, το Καταφύγιο-το΄΄Νέο Καταφύγιο΄΄-είναι μιά μεγάλη γυάλινη κατασκευή εξαιρετικά μοντέρνας αισθητικής, σχεδιασμένη από έναν κορυφαίο αρχιτέκτονα, ο οποίος πρόσφατα κατασκεύασε το θερινό περίπτερο της γκαλερί Serpentine. Νομίζω πως το σκεπτικό είναι να αποτελεί το κτίριο φυσική συνέχεια των γαλήνιων νερών της λίμνης, να αντανακλά το τοπίο και τις αυστηρές γραμμές της ψηλότερης κορυφής, του Μανρό, όπως ονομάζουν εδώ τις κορυφές πάνω από τα εννιακόσια μέτρα που υψώνεται πίσω του. Κοντά στο Καταφύγιο,που φαντάζει συγκριτικά κολοσσιαίο, διακρίνεται ένα μικρό συγκρότημα κατοικιών που μοιάζουν να κουρνιάζουν μαζί για ζεστασιά. Αυτές είναι οι καμπίνες. Από μία για κάθε ζευγάρι, αν και θα συγκεντρωνόμαστε για να γευματίζουμε όλοι μαζί στο κυνηγετικό καταφύγιο, το μεγαλύτερο κτίριο, στο κέντρο.Με εξαίρεση το Δείπνο των Υψιπέδων την πρώτη μας βραδιά,-΄΄παρασκευασμένο από ντόπια, εποχικά προιόντα΄΄-θα ετοιμάζουμε μόνοι το φαγητό μας. Φρόντισαν και παράγγειλαν τα τρόφιμα που τους ζήτησα. Εστειλα μια μεγάλη λίστα από καιρό πριν: φρέσκες τρούφες, φουαγκρά,στρείδια. Σχεδιάζω ένα πραγματικά λουκούλλειο γεύμα για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, και ανυπομονώ να έρθει η ώρα. Λατρεύω τη μαγειρική. Το φαγητό φέρνει τους ανθρώπους πιό κοντά. Έτσι δεν είναι;΄΄
Η αστική τάξη πάει στον Παράδεισο, μόνο που η τρέχουσα πραγματικότητα προκύπτει αλλοιώς. Ωραία όλα αυτά, αλλά τα καταπιεμένα ανθρώπινα συναισθήματα κάνουν θόρυβο όταν βγαίνουν στην επιφάνεια.
Ο ρυθμός του βιβλίου κινηματογραφικός, οι κεντρικοί ήρωες είναι αληθινοί άνθρωποι, βγαλμένοι από την κανονική ζωή., τουλάχιστον πριν γίνει ο φόνος. Μόνο που αγνοούν, ηθελημένα ή μή, εναν βασικό κανόνα: η ζωή προχωράει, οι συνθήκες αλλάζουν. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται στην επιφάνεια. Και τίποτα δεν μπορεί να φέρει πίσω την ξένοιαστη φοιτητική ζωή της Οξφόρδης, τα είκοσί μας χρόνια δηλαδή.Το τέλος βρίσκει τους ήρωες μας άλλους συντριμένους και άλλους λυτρωμένους. Πάντως ενήλικους.
Η μετάφραση είναι του Χρήστου Καψάλη.
Για το βιβλίο έγραψαν:
΄΄Ενα συναρπαστικό μυστήριο...ευφυές, γεμάτο ανατροπές, αριστοτεχνικά γραμμένο΄΄. Daily Mail
΄΄Το αγαπημένο μου είδος αστυνομικού μυθιστορήματος...Η πλοκή με ωθούσε μέχρι τέλους να υποθέσω ποιός είναι ο δράστης, θυμίζοντας Αγκαθα Κρίστι στα καλύτερά της...και μάλιστα με μιά επιπλέον δόση έντασης΄΄. Alex Michaelides,-συγγραφέας.
΄΄Οι πάντες είναι ύποπτοι στο πανέξυπνα δοσμένο μυθιστόρημα που εξυφαίνει η Φόλει και που θυμίζει Αγκαθα Κρίστι και το ΄΄Εγκλημα στο Οριαν Εξπρές΄΄. Φίλοι, εραστές, ξένοι κι ένας φόνος σε μιά απομακρυσμένη τοποθεσία συνδιάζονται σε ένα απολύτως απολαυστικό ανάγνωσμα΄΄. Wendy Walker- συγγραφέας.
΄΄Αποδεικνύει πως η παραδοσιακή φόρμουλα του φόνου σε ένα εξοχικό μέρος εξακολουθεί να λειτουργεί άμεσα. Η Φόλει είναι εξαιρετική΄΄ .The London Times.
΄΄Ενα πολλά υποσχόμενο θρίλερ...μιά συναρπαστικά αγωνιώδης ιστορία, ιδανική για μιά χειμωνιάτικη βραδιά΄΄. Publishers Weekly.
