«Τα φώτα του Σεπτέμβρη» είναι το τρίτο μέρος της «Τριλογίας της ομίχλης» του σπουδαίου Ισπανού συγγραφέα. Για μια ακόμη φορά ο Θαφόν έγραψε ένα μικρό αριστουργημα , που, βέβαια, διαβάζεται ανεξάρτητα από τα δυο πρώτα βιβλία της σειράς. Αυτή τη φορά πρωταγωνιστές είναι δύο έφηβοι: η Ιρέν και ο Ισμαέλ, που συναντιούνται σε ένα μικρό, γραφικό παραθαλάσσιο χωριό της Νορμανδίας, λίγο πριν ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Η μητέρα της Ιρέν προσλαμβάνεται ως οικονόμος στην έπαυλη ενός εκκεντρικού παιχνιδοποιού, του Λάζαρου Γιαν, που ζεί απομονωμένος στο Γαλαζολίμανο, ένα πανέμορφο παραθαλάσσιο χωριό. Η έπαυλη είναι γεμάτη γρίφους, παιχνίδια που έχει κατασκευάσει ο ίδιος, μηχανικά πλάσματα και σκιές του παρελθόντος.
Μυστήριο, επίσης, περιβάλλει το νησάκι με τον φάρο,με τα παράξενα φώτα που αστράφτουν μέσα στην ομίχλη. Κάτι που φαντάζει βγαλμένο από εφιάλτη είναι κρυμμένο βαθιά μέσα στο δάσος. Και μέσα σε όλα αυτά, ανθίζει ,το τελευταίο καλοκαίρι πριν τον πόλεμο, ο έρωτας της Ιρέν και του Ισμαέλ. Ενας έρωτας που καθορίζει και τους δύο. Το βιβλίο ξεκινά με μια επιστολή που στέλνει ο Ισμαέλ στην Ιρέν, αμέσως μετά το τελος του πολέμου, και αφού έχουν γίνει όσα έμελλε να συμβούν:
«"Τα φώτα του Σεπτέμβρη" με έμαθαν να θυμάμαι τα βήματά σου που ξεθώριασαν στην παλίρροια. Ηξερα ήδη τότε ότι το σημάδι του χειμώνα δε θα αργούσε να διαγράψει τον αντικατοπτρισμό του τελευταίου καλοκαιριού που περάσαμε μαζί στο Γαλαζολίμανο. Θα ξαφνιαζόσουν με το πόσο λίγο έχουν αλλάξει όλα από τότε. Ο πύργος του φάρου εξακολουθεί να υψώνεται σαν φρουρός στην ομίχλη και ο δρόμος που γειτονεύει με το Ακρογιάλι του Εγγλέζου είναι ακόμη ένα αχνό μονοπάτι που οδηγεί από την άμμο στο πουθενά…»
Μια νεανική ιστορία αγάπης που, όμως, εκείνο το καλοκαίρι, έπρεπε να περάσει μέσα από εφιάλτες και συνταρακτικά γεγονότα. Ο πόλεμος που μεσολαβεί κάνει να χάσουν ο ένας τα ίχνη του άλλου. Όταν ,όμως, το τελευταίο γράμμα του Ισμαέλ φτάνει στα χέρια της Ιρέν, εκείνη του απαντά:«Πρίν από μια αιωνιότητα, στις χειρότερες μέρες του πολέμου, είδα ένα όνειρο. Σε αυτό, περπατούσα μαζί σου στο Ακρογιάλι του Εγγλέζου. Ο ήλιος έδυε και μέσα στην ομίχλη ξεχώριζε το νησάκι του φάρου. Όλα ήταν όπως τότε: το Σπίτι του Κάβου, ο κόλπος…ακόμα και τα ερείπια του Κρέιβενμουρ πάνω από το δάσος. Όλα εκτός από εμάς. Εμείς είμασταν δυο γέροι. Δεν ήσουν πια για ιστιοφόρο και τα μαλλιά σου ήταν τόσο άσπρα που έμοιαζαν με μπαμπάκι. Αλλά ήμασταν μαζί. Από εκείνο το βράδυ ήξερα ότι μια μέρα, δεν έχει σημασία πότε, θα ερχόταν η στιγμή μας. Ότι σε κάποιο μακρινό μέρος θα άναβαν για μας τα φώτα του Σεπτέμβρη και ότι, αυτή τη φορά, δε θα υπήρχαν πια σκιές στον δρόμο μας. Αυτή τη φορά θα ήταν για πάντα».
Μέχρι εκείνη τη στιγμή,όμως, οι δύο έφηβοι είχαν να αντιμετωπίσουν όλα αυτά που κουβαλάει το παρελθόν του μάγου παιχνιδοποιού Λάζαρου Γιάν. Ενας κόσμος μαγικός, από την μια πλευρά, σκοτεινός από την άλλη. Και οι δυό τους βρίσκονται μπλεγμένοι μέσα σε μια σκοτεινή ιστορία που απειλεί ,εκτός από τους ίδιους, και τα πρόσωπα που αγαπάνε.
Ο Κάρλος Ρουίθ Θαφόν, έγραψε μια ακόμα γοτθική ιστορία γεμάτη με μυστήριο και σασπένς που διαβάζεται απνευστί. Εχει την δύναμη να ΄΄αρπάζει΄΄ τον αναγνώστη από την πρώτη σελίδα και να τον μεταφέρει σε αυτό το καινούργιο, άγνωστο σύμπαν που δημιουργεί σαν συγγραφέας.
Όπως έγραψε ο ίδιος «"Τα φώτα του Σεπτέμβρη" τα έγραψα στο Λος Αντζελες μεταξύ 1994 και 1995, θέλοντας να ολόκληρώσω κάποια θέματα που θεωρούσα ότι δεν ήξερα να τα λύσω όπως θα μου άρεσε στον ΄΄Πρίγκηπα της Ομίχλης΄΄. Ξαναπιάνοντάς το σήμερα, συνειδητοποιώ ότι το μυθιστόρημα έχει περισσότερα κινηματογραφικά παρά λογοτεχνικά στοιχεία και ότι θα μου θυμίζει πάντα τις άπειρες ώρες που πέρασα παρέα με τους ήρωές του μπροστά σε ένα γραφείο στον τρίτο όροφο που έβλεπε στη Μέλροουζ Αβενιου και απ’ όπου φαίνονταν τα γράμματα του Χόλιγουντ στους λόφους. Το μυθιστόρημα το συνέλαβα ως μια ιστορία μυστηρίου και περιπέτειας για αναγνώστες που, όπως και οι θεατές των περισσότερων ταινιών που στοιχειωναν τότε το μυαλό μου, ήταν νέοι στην καρδιά και, για καλή τους τύχη, και στην ηλικία. Τίποτε από αυτά δεν έχει αλλάξει ύστερα από τόσο καιρό»
Ο Θαφόν στα «Φώτα του Σεπτέμβρη» προαναγγέλει όλα αυτά που ήρθαν μετά, με την «Σκιά του ανέμου». Για άλλη μια φορά δημιουργεί σαν συγγραφέας, ένα δικό του σύμπαν, που καλεί τον αναγνώστη να το επισκεφτεί.Ανήκει στην κατηγορία των συγγραφέων, λίγοι είναι η αλήθεια, που δημιουργούν καινούργιους, δικούς τους κόσμους. Με πρωτότυπη γραφή, πρωτότυπες ιστορίες, δικό του τρόπο αφήγησης δημιουργεί καινουργια όρια στη μυθοπλασία. Ο φανταστικός κόσμος που δημιουργεί, φαντάζει σαν να έχει δημιουργηθεί για τον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά.
Ο Κάρλος Ρουίθ Θαφόν γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1964 στη Βαρκελώνη, πόλη που πρωταγωνιστεί στα περισσότερα από τα βιβλία του. Πέθανε, σε ηλικία 55 ετών στις 19 Ιουνιου 2020. Το 2001 εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα για ενηλίκους, «Η σκιά του ανέμου», το οποίο πολύ σύντομα εξελίχθηκε σε διεθνές λογοτεχνικό φαινόμενο και θεωρείται, μετά τον Δον Κιχότη του Θερβάντες, το πιο επιτυχημένο μυθιστόρημα στα εκδοτικά χρονικά της Ισπανίας. Το 2007 βρέθηκε στην κορυφή της λίστας με τα 100 καλύτερα βιβλία στην ισπανική γλώσσα των τελευταίων 25 ετών -σημειώνεται ότι τη λίστα συνέταξαν 81 Λατινοαμερικανοί και Ισπανοί συγγραφείς και κριτικοί λογοτεχνίας. Τα έργα του έχουν τιμηθεί με πολυάριθμα βραβεία και έχουν πουλήσει περισσότερα από 38 εκατομμύρια αντίτυπα στις πέντε ηπείρους.
Η μητέρα της Ιρέν προσλαμβάνεται ως οικονόμος στην έπαυλη ενός εκκεντρικού παιχνιδοποιού, του Λάζαρου Γιαν, που ζεί απομονωμένος στο Γαλαζολίμανο, ένα πανέμορφο παραθαλάσσιο χωριό. Η έπαυλη είναι γεμάτη γρίφους, παιχνίδια που έχει κατασκευάσει ο ίδιος, μηχανικά πλάσματα και σκιές του παρελθόντος.
Μυστήριο, επίσης, περιβάλλει το νησάκι με τον φάρο,με τα παράξενα φώτα που αστράφτουν μέσα στην ομίχλη. Κάτι που φαντάζει βγαλμένο από εφιάλτη είναι κρυμμένο βαθιά μέσα στο δάσος. Και μέσα σε όλα αυτά, ανθίζει ,το τελευταίο καλοκαίρι πριν τον πόλεμο, ο έρωτας της Ιρέν και του Ισμαέλ. Ενας έρωτας που καθορίζει και τους δύο. Το βιβλίο ξεκινά με μια επιστολή που στέλνει ο Ισμαέλ στην Ιρέν, αμέσως μετά το τελος του πολέμου, και αφού έχουν γίνει όσα έμελλε να συμβούν:
«"Τα φώτα του Σεπτέμβρη" με έμαθαν να θυμάμαι τα βήματά σου που ξεθώριασαν στην παλίρροια. Ηξερα ήδη τότε ότι το σημάδι του χειμώνα δε θα αργούσε να διαγράψει τον αντικατοπτρισμό του τελευταίου καλοκαιριού που περάσαμε μαζί στο Γαλαζολίμανο. Θα ξαφνιαζόσουν με το πόσο λίγο έχουν αλλάξει όλα από τότε. Ο πύργος του φάρου εξακολουθεί να υψώνεται σαν φρουρός στην ομίχλη και ο δρόμος που γειτονεύει με το Ακρογιάλι του Εγγλέζου είναι ακόμη ένα αχνό μονοπάτι που οδηγεί από την άμμο στο πουθενά…»
Μια νεανική ιστορία αγάπης που, όμως, εκείνο το καλοκαίρι, έπρεπε να περάσει μέσα από εφιάλτες και συνταρακτικά γεγονότα. Ο πόλεμος που μεσολαβεί κάνει να χάσουν ο ένας τα ίχνη του άλλου. Όταν ,όμως, το τελευταίο γράμμα του Ισμαέλ φτάνει στα χέρια της Ιρέν, εκείνη του απαντά:«Πρίν από μια αιωνιότητα, στις χειρότερες μέρες του πολέμου, είδα ένα όνειρο. Σε αυτό, περπατούσα μαζί σου στο Ακρογιάλι του Εγγλέζου. Ο ήλιος έδυε και μέσα στην ομίχλη ξεχώριζε το νησάκι του φάρου. Όλα ήταν όπως τότε: το Σπίτι του Κάβου, ο κόλπος…ακόμα και τα ερείπια του Κρέιβενμουρ πάνω από το δάσος. Όλα εκτός από εμάς. Εμείς είμασταν δυο γέροι. Δεν ήσουν πια για ιστιοφόρο και τα μαλλιά σου ήταν τόσο άσπρα που έμοιαζαν με μπαμπάκι. Αλλά ήμασταν μαζί. Από εκείνο το βράδυ ήξερα ότι μια μέρα, δεν έχει σημασία πότε, θα ερχόταν η στιγμή μας. Ότι σε κάποιο μακρινό μέρος θα άναβαν για μας τα φώτα του Σεπτέμβρη και ότι, αυτή τη φορά, δε θα υπήρχαν πια σκιές στον δρόμο μας. Αυτή τη φορά θα ήταν για πάντα».
Μέχρι εκείνη τη στιγμή,όμως, οι δύο έφηβοι είχαν να αντιμετωπίσουν όλα αυτά που κουβαλάει το παρελθόν του μάγου παιχνιδοποιού Λάζαρου Γιάν. Ενας κόσμος μαγικός, από την μια πλευρά, σκοτεινός από την άλλη. Και οι δυό τους βρίσκονται μπλεγμένοι μέσα σε μια σκοτεινή ιστορία που απειλεί ,εκτός από τους ίδιους, και τα πρόσωπα που αγαπάνε.
Ο Κάρλος Ρουίθ Θαφόν, έγραψε μια ακόμα γοτθική ιστορία γεμάτη με μυστήριο και σασπένς που διαβάζεται απνευστί. Εχει την δύναμη να ΄΄αρπάζει΄΄ τον αναγνώστη από την πρώτη σελίδα και να τον μεταφέρει σε αυτό το καινούργιο, άγνωστο σύμπαν που δημιουργεί σαν συγγραφέας.
Όπως έγραψε ο ίδιος «"Τα φώτα του Σεπτέμβρη" τα έγραψα στο Λος Αντζελες μεταξύ 1994 και 1995, θέλοντας να ολόκληρώσω κάποια θέματα που θεωρούσα ότι δεν ήξερα να τα λύσω όπως θα μου άρεσε στον ΄΄Πρίγκηπα της Ομίχλης΄΄. Ξαναπιάνοντάς το σήμερα, συνειδητοποιώ ότι το μυθιστόρημα έχει περισσότερα κινηματογραφικά παρά λογοτεχνικά στοιχεία και ότι θα μου θυμίζει πάντα τις άπειρες ώρες που πέρασα παρέα με τους ήρωές του μπροστά σε ένα γραφείο στον τρίτο όροφο που έβλεπε στη Μέλροουζ Αβενιου και απ’ όπου φαίνονταν τα γράμματα του Χόλιγουντ στους λόφους. Το μυθιστόρημα το συνέλαβα ως μια ιστορία μυστηρίου και περιπέτειας για αναγνώστες που, όπως και οι θεατές των περισσότερων ταινιών που στοιχειωναν τότε το μυαλό μου, ήταν νέοι στην καρδιά και, για καλή τους τύχη, και στην ηλικία. Τίποτε από αυτά δεν έχει αλλάξει ύστερα από τόσο καιρό»
Ο Θαφόν στα «Φώτα του Σεπτέμβρη» προαναγγέλει όλα αυτά που ήρθαν μετά, με την «Σκιά του ανέμου». Για άλλη μια φορά δημιουργεί σαν συγγραφέας, ένα δικό του σύμπαν, που καλεί τον αναγνώστη να το επισκεφτεί.Ανήκει στην κατηγορία των συγγραφέων, λίγοι είναι η αλήθεια, που δημιουργούν καινούργιους, δικούς τους κόσμους. Με πρωτότυπη γραφή, πρωτότυπες ιστορίες, δικό του τρόπο αφήγησης δημιουργεί καινουργια όρια στη μυθοπλασία. Ο φανταστικός κόσμος που δημιουργεί, φαντάζει σαν να έχει δημιουργηθεί για τον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά.
Ο Κάρλος Ρουίθ Θαφόν γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1964 στη Βαρκελώνη, πόλη που πρωταγωνιστεί στα περισσότερα από τα βιβλία του. Πέθανε, σε ηλικία 55 ετών στις 19 Ιουνιου 2020. Το 2001 εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα για ενηλίκους, «Η σκιά του ανέμου», το οποίο πολύ σύντομα εξελίχθηκε σε διεθνές λογοτεχνικό φαινόμενο και θεωρείται, μετά τον Δον Κιχότη του Θερβάντες, το πιο επιτυχημένο μυθιστόρημα στα εκδοτικά χρονικά της Ισπανίας. Το 2007 βρέθηκε στην κορυφή της λίστας με τα 100 καλύτερα βιβλία στην ισπανική γλώσσα των τελευταίων 25 ετών -σημειώνεται ότι τη λίστα συνέταξαν 81 Λατινοαμερικανοί και Ισπανοί συγγραφείς και κριτικοί λογοτεχνίας. Τα έργα του έχουν τιμηθεί με πολυάριθμα βραβεία και έχουν πουλήσει περισσότερα από 38 εκατομμύρια αντίτυπα στις πέντε ηπείρους.
