΄Ενα βιβλίο αφιερωμένο στο πιό γλυκό κορίτσι του Νέου Κύματος. Την Πόπη Αστεριάδη. Ο Κυριάκος Μέλλος ουσιαστικά επιμελήθηκε αυτό το βιβλίο, που περιλαμβάνει όλα όσα θα ήθελε να μάθει κάποιος για μια από τις πιο ουσιαστικές, ευγενικές, διακριτικές Ελληνίδες τραγουδίστριες. Περιλαμβάνει μια αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο από την ίδια, που εξιστορεί την ζωή της από την παιδική ης ηλικία μέχρι σήμερα, τις απόψεις για την Πόπη Αστεριάδη πολλών επωνύμων συναδέλφων της τραγουδιστών, από τον Γιάννη Πουλόπουλο, τον Γιάννη Σπανό και τον Γιώργο Ζωγράφο του τότε, μέχρι την Νατάσσα Μποφίλιου και τον Κωνσταντίνο Βήττα του σήμερα, πολλές αφηγήσεις συνθετών και μουσικών που συνεργάστηκαν μαζί της, ανθρώπων του κοντινού και οικογενειακού της περιβάλλοντος, την δισκογραφία της στις 45 και 33 στροφές, το πέρασμά της από τον ελληνικό κινηματογράφο και το θέατρο, τις εμφανίσεις της στο Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, αφίσες και διαφημίσεις από την πορεία της και ένα cd με 17 ακυκλοφόρητα τραγούδια που έχει γενικό τίτλο: «Αέρι θα γενώ».
Όσοι είναι τυχεροί και την γνώρισαν, μπορούν εύκολα να επιβεβαιώσουν αυτά που λένε οι άλλοι για την Πόπη Αστεριάδη. Μιά ευαίσθητη, ευγενική, τρυφερή παρουσία που ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στα ταλέντα του Γιώργου Οικονομίδη και οι ίδιες ιδιότητες εξακολουθούν να την συνοδεύουν μέχρι σήμερα. Στο σημείο που αφηγείται η ίδια τη ζωή της καταλαβαίνεις πόσο πολύ δεν την ενδιέφερε αυτό που οι σημερινοί τραγουδιστές έχουν θέσει σαν πρωταρχικό τους στόχο: η προβολή, η επιτυχία, το να πατήσεις επί πτωμάτων για να ξεχωρίσεις εσύ από τους υπόλοιπους. Η Πόπη Αστεριάδη υπήρξε και εξακολουθεί να είναι το αντίθετο από όλα αυτά. Περιγράφει την επιτυχία της σαν κάτι τυχαίο, αδιαφορούσε για τη σειρά των ονομάτων στη μαρκίζα, αδιαφορούσε για την προβολή, για τα χρήματα, για ότι κυνηγάνε ακόρεστα οι τραγουδιστές σήμερα. Ανθρωπος χαμηλών τόνων, από καλλιτεχνική οικογένεια, αγάπησε το τραγούδι για το ίδιο το τραγούδι, για την ποίηση που τραγούδησε, για τις μεγάλες καλλιτεχνικές συναντήσεις που η ζωή την αξίωσε να ζήσει. Περιγράφει με τον πιό απλό τρόπο τη συνάντηση και την επαφή της με κάποιους από τους πιό σημαντικούς ανθρώπους της ελληνικής δισκογραφίας όπως τον Αλέκο Πατσιφά,ιδρυτή της δισκογραφικής εταιρίας ΛΥΡΑ, τον Νίκο Μαμαγκάκη-δικό του τραγούδι είναι το ΄΄Σκληρό μου αγόρι΄΄, μιά από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, τον Γιάννη Σπανό- που τραγούδησε μελοποιημένη ποίηση στις δύο πρώτες Ανθολογίες του ή τον Μίμη Πλέσσα-που συμμετείχε στον πιό πετυχημένο εμπορικά και όχι μόνο ΄΄Δρόμο΄΄ του, σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου.
΄΄Ο Πατσιφάς ήταν όνειρο: μια πατρική φυσιογνωμία που σε περνούσε ακτινογραφία, ψάχνοντας για σένα το καλύτερο, πως θα σταθείς, πως θα μιλήσεις...Hταν πολύ κοντά στούς ανθρώπους που συνεργαζόταν και στους οποίους πίστευε....Μου έστειλε αργότερα ένα γράμμα τρομερά συγκινητικό, κρίμα που δεν είμαι καλή στο να κρατάω αρχείο, για να το βρώ και να στο δείξω. Ηθελε να μάθω γαλλικά για να με στείλει στο Παρίσι, να δουλέψω με ανθρώπους του εκεί. Ερχόταν στις ηχογραφήσεις στην Columbia, όπου είχα γράψει πολλά τραγούδια. Τα περισσότερα τραγούδια μου τα είχε διαλέξει εκείνος.
Το Νέο Κύμα ήταν σλόγκαν του Πατσιφά και ήταν είδος ξενόφερτο, από το Παρίσι. Ο Γιώργος Παπαστεφάνου έπαιξε σπουδαίο ρόλο, είχε πάει ως εκεί και είδε τον Γιάννη Σπανό που έπαιζε σε ένα μικρό μαγαζάκι στο Σηκουάνα κι έγραφε τραγούδια για την Marie Laforet, την Juliette Greco, μετέφερε αυτό το κλίμα στον Πατσιφά κι εκείνος, έξυπνος, έπιασε την ιδέα του Νέου Κύματος, ΄΄nouvelle vague΄΄ της εποχής και το έφερε εδώ. Το Νέο Κύμα και οι συνθέτες του είχαν επηρεαστεί από το ελαφρό τραγούδι, απ’ όπου κι εγώ ξεκίνησα. Ουσιαστικά, ήταν η συνέχεια του ελαφρού τραγουδιού, με πιό λίγα όργανα, με ροή στον στίχο που ήταν ποιητικός, γραμμένος από στιχουργούς όπως ο Γιώργος Παπαστεφάνου, ο Ακος Δασκαλόπουλος και ο Δημήτρης Ιατρόπουλος. Υπήρχε μιά ιστορία με αρχή, μέση και τέλος στο κάθε τραγούδι. Το ελαφρό τραγούδι είχε ολόκληρη ορχήστρα, το Νέο Κύμα ήταν πιο αφαιρετικό, με πιάνο και κιθάρα...
Δόθηκε συγκυριακά η ευκαιρεία να γίνει κάτι τέτοιο τη δεκαετία του ’60, που ανθούσαν ιδανικά όλες οι μορφές τέχνης, η μουσική, η ζωγραφική, το θέατρο, ο κινηματογράφος, τα πάντα. Δημιουργήθηκαν λοιπόν οι μπουάτ, οι μικροί χώροι που τραγουδούσαμε και έρχονταν άνθρωποι κάθε ηλικίας και άκουγαν. Είχαμε ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, σχεδόν κατανυκτική,. Μπουάτ στα γαλλικά σημαίνει μικρό κουτί΄΄.
Μέσα στο επίκεντρο αυτού του κλίματος, η Πόπη Αστεριάδη είναι, τώρα πιά, μάρτυρας μιάς εποχής ποιητικής και ρομαντικής που μοιάζει να πέρασε οριστικά. Είναι γνωστό ότι η δεκαετία του ’60 άλλαξε τα πράγματα, όχι μόνο στη μουσική αλλά σε όλες τις Τέχνες. Και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλον τον πλανήτη. Τι έμεινε από τότε; Στην μουσική έμειναν οι ηχογραφήσεις που έγιναν τότε, τα πρόσωπα , που κάποια από αυτά αγαπήσαμε πολύ και η παρουσία τους ΄΄έμεινε΄΄, όχι μόνο στο μυαλό και στο αυναίσθημά μας, αλλά και στην ιστορία. Η Πόπη Αστεριάδη είναι ένα από αυτά. Ισως γιατί, όπως λέει η ίδια : ΄΄Δεν είδα ποτέ επαγγελματικά το τραγούδι, με την αυστηρή έννοια του όρου, παρόλο που αυτό με ΄΄έζησε΄΄. Πολύ συχνά λέω για μένα ότι είμαι ΄΄η τραγουδίστρια της τύχης΄΄. Ολα μου δόθηκαν απλόχερα και γενναιόδωρα από την αρχή, ποτέ δεν κυνήγησα ευκαιρείες, να μεθοδεύσω μιά καριέρα΄΄.
Βεβαίως, θα μπορούσε να συμπληρώσει κάποιος, προαπαιτούμενο για να σου έρθουν έτσι τα πράγματα, είναι το ταλέντο. Και η Πόπη Αστεριάδη το είχε και με το παραπάνω. Πόσοι από εκείνη την εποχή δεν μπόρεσαν να πάνε παρακάτω, πόσοι είναι αυτοί που δεν τους θυμάται κανείς σήμερα....
΄΄Πάντα έχω πολύ τρακ, απορώ με ορισμένους που έχουν αναισθησία πριν βγούν.....Και πάντα προσπαθούσα να βάλω τα δυνατά μου και να τα δώσω όλα στο κοινό, ακόμα και όταν δεν είχα διάθεση. Τους το οφείλουμε γιατί το κοινό μας έφτιαξε.΄΄
Αυτή είναι η Πόπη Αστεριάδη με δικά της λόγια.
Για την ίδια είπαν:
Κωνσταντίνος Βήτα: ΄΄Ημουν από νεαρός ένας από τους φαν της, το ΄70 και το ’80 την είχα δεί σε μπουάτ της Αθήνας και η φωνή της αλλά και το στύλ της με γοήτευε, την θεωρώ μιά πολύ σπουδαία φωνή και παρουσία στο Ελληνικό τραγούδι. Τα τραγούδια της είναι ιστορία, απλά. Οταν την γνώρισα,με κέρδισε κατ΄ευθείαν. Περνούσα πολύ όμορφα κοντά της, είναι ένας ζεστός άνθρωπος, έχει κατανόηση, υπομονή, και έχει έντονα μέσα της το στοιχείο της προσφοράς. Είναι ελεύθερος άνθρωπος, ανεξάρτητος, έχει ήθος, καθαρότητα και μιά καρδιά παλληκαρίσια.΄΄
Μωυσής Ασέρ-τραγουδοποιός-εκδότης δίσκων: ΄΄Ηταν μιά εναλλακτική΄΄ ντίβα της εποχής της και παρόλο που ήταν χαμηλών τόνων άνθρωπος, είχε δημιουργήσει κατάσταση, που λέμε, όλοι την ερωτεύονταν! Τόσο για τη μοναδική φωνή της, όσο και για τη χαρακτηριστική της εμφάνιση, με το αλά γκαρσόν κούρεμά της. Εχει μιά αφοπλιστική γλυκύτητα και μιά καθαρότητα στην ερμηνεία της και η πορεία της είναι εκτιμητέα, παρόλο που φαίνεται ότι δεν την ενδιέφερε τόσο η δουλειά της, όσο η προσωπική της ευτυχία και η απασχόληση με την οικογένεια΄΄.
Γιοβάννα: Την Πόπη την θυμάμαι σαν ένα κορίτσι πολύ πολύ όμορφο με μιά πολύ τρυφερή φωνή να ερμηνεύει με την ψυχούλα και τα νιάτα της τα τραγούδια του ρεύματος της εποχής εκείνης. Το Νέο Κύμα στηρίχτηκε και πάνω της. Η φωνή της Πόπης ήταν μιά γλυκιά, εσωτερική, σχεδόν παιδική φωνή, την οποία ο ένστικτό της ήξερε νε χειρίζεται θαυμάσια. Ο ήχος της γλυκός, ανέπεμπε αλήθεια και αθωότητα, όπως λέω εγώ, έτσι πολλοί συνθέτες και στιχουργοί της ανέθεταν δημιουργίες τους. Η δισκογραφία της τα λέει όλα΄.
Γιάννης Ζουγανέλης:΄΄ Η Αστεριάδη είναι, όπως και το πρώτο συνθετικό του ονόματός της, ένα αστέρι αυτόφωτο και αυτοδημιούργητο, με τρομερή τρυφερότητα στον τρόπο που απέδιδε τα πράγματα, δεν διεκδικούσε τίποτα παρά μόνο με την φυσιογνωμία και τον ήχο ης, να αποσπάσει εμπιστοσύνη από τους αποδέκτες της΄΄.
Δημήτρης Ιατρόπουλος-ποιητής: Η Πόπη υπήρξε-και εξακολουθεί να είναι-ένας φάρος εμπιστοσύνης που μονίμως χαμογελά. Κι αυτό το χαμόγελο που τόσες γενιές έντυσε με αξιοπρέπεια και γλύκα είναι ο καλύτερος μεταφραστής της συμμετοχής της στην ιστορία΄΄.
Κώστας Μπαλαχούτης: μουσικός ερευνητής-συγγραφέας-στιχουργός:
΄΄Ευγένεια, φινέτσα, χαρακτήρας...Αυτές οι λέξεις μου έρχονται αυτόματα στο μυαλό και στα χείλη όταν ακούω το όνομά της, το τραγούδισμά της...
Αμεση αλλά και ΄΄αποστασιοποιημένη΄΄ συνάμα, εκλεκτική αλλά ποτέ ΄΄ξένη΄΄.
Νατάσσα Μποφίλιου: Πάντα εκτιμούσα την Πόπη Αστεριάδη για τη συμβολή της στο Νέο Κύμα, για την ποιότητα της φωνής της και το ήθος που αντικατοπτρίζεται σε αυτή. Εκεί όμως που την αγάπησα ήταν το 1998, αν δεν κάνω λάθος, όταν συνεργάστηκε με τον Κωνσταντίνο Βήτα στο άλμπουμ ΄΄Ενα παιχνίδι΄΄. Πέρα από το γεγονός ότι την εκτίμησα ακόμα παραπάνω που δεν δίστασε να συνεργαστεί με έναν καλλιτέχνη από διαφορετικό είδος και να πειραματιστεί με αυτά τα τραγούδια, με γοήτευσε η ευαισθησία της φωνής της. Οι ερμηνείες της είναι εύθραυστες, τρυφερές συγκινητικές, ερωτικές και διαχρονικές. Σε έναν κόσμο δικό τους, κάπου στο σύμπαν.΄΄
Και όπως γράφει οεπιμελητής αυτού του βιβλίου Κυριάκο; Μέλλος:
΄΄Κινήθηκε και κινείται στη ζωή της πάνω σε δύο βασικούς άξονες: ανιδιοτελής προσφορά προς τον συνάνθρωπο και απόλυτη ειλικρίνεια, πληρώνοντας το πανάκριβο τίμημα και στις δύο περιπτώσεις, χωρίς όμως την παραμικρή έκπτωση στα θέλω της. Σέβεται και δεν ξεχνά ποτέ την αφετηρία της, ενώ για τη διαδρομή της στο τραγούδι πιστεύει ότι έγινε ερήμην της, αφού δεν προγραμμάτισε και δεν μεθόδευσε ποτέ καμία επαγγελματική κίνηση. Παράλληλα, διαθέτει ένα εκρηκτικά καταλυτικό χιούμορ που με χειρουργική ακρίβεια, διεισδύει στην ουσία των πραγμάτων κι έρχεται σε πλήρη αντίστιξη με την χαμηλών τόνων ερμηνεύτρια που ξέρουμε΄΄.
Όσοι είναι τυχεροί και την γνώρισαν, μπορούν εύκολα να επιβεβαιώσουν αυτά που λένε οι άλλοι για την Πόπη Αστεριάδη. Μιά ευαίσθητη, ευγενική, τρυφερή παρουσία που ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στα ταλέντα του Γιώργου Οικονομίδη και οι ίδιες ιδιότητες εξακολουθούν να την συνοδεύουν μέχρι σήμερα. Στο σημείο που αφηγείται η ίδια τη ζωή της καταλαβαίνεις πόσο πολύ δεν την ενδιέφερε αυτό που οι σημερινοί τραγουδιστές έχουν θέσει σαν πρωταρχικό τους στόχο: η προβολή, η επιτυχία, το να πατήσεις επί πτωμάτων για να ξεχωρίσεις εσύ από τους υπόλοιπους. Η Πόπη Αστεριάδη υπήρξε και εξακολουθεί να είναι το αντίθετο από όλα αυτά. Περιγράφει την επιτυχία της σαν κάτι τυχαίο, αδιαφορούσε για τη σειρά των ονομάτων στη μαρκίζα, αδιαφορούσε για την προβολή, για τα χρήματα, για ότι κυνηγάνε ακόρεστα οι τραγουδιστές σήμερα. Ανθρωπος χαμηλών τόνων, από καλλιτεχνική οικογένεια, αγάπησε το τραγούδι για το ίδιο το τραγούδι, για την ποίηση που τραγούδησε, για τις μεγάλες καλλιτεχνικές συναντήσεις που η ζωή την αξίωσε να ζήσει. Περιγράφει με τον πιό απλό τρόπο τη συνάντηση και την επαφή της με κάποιους από τους πιό σημαντικούς ανθρώπους της ελληνικής δισκογραφίας όπως τον Αλέκο Πατσιφά,ιδρυτή της δισκογραφικής εταιρίας ΛΥΡΑ, τον Νίκο Μαμαγκάκη-δικό του τραγούδι είναι το ΄΄Σκληρό μου αγόρι΄΄, μιά από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, τον Γιάννη Σπανό- που τραγούδησε μελοποιημένη ποίηση στις δύο πρώτες Ανθολογίες του ή τον Μίμη Πλέσσα-που συμμετείχε στον πιό πετυχημένο εμπορικά και όχι μόνο ΄΄Δρόμο΄΄ του, σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου.
΄΄Ο Πατσιφάς ήταν όνειρο: μια πατρική φυσιογνωμία που σε περνούσε ακτινογραφία, ψάχνοντας για σένα το καλύτερο, πως θα σταθείς, πως θα μιλήσεις...Hταν πολύ κοντά στούς ανθρώπους που συνεργαζόταν και στους οποίους πίστευε....Μου έστειλε αργότερα ένα γράμμα τρομερά συγκινητικό, κρίμα που δεν είμαι καλή στο να κρατάω αρχείο, για να το βρώ και να στο δείξω. Ηθελε να μάθω γαλλικά για να με στείλει στο Παρίσι, να δουλέψω με ανθρώπους του εκεί. Ερχόταν στις ηχογραφήσεις στην Columbia, όπου είχα γράψει πολλά τραγούδια. Τα περισσότερα τραγούδια μου τα είχε διαλέξει εκείνος.
Το Νέο Κύμα ήταν σλόγκαν του Πατσιφά και ήταν είδος ξενόφερτο, από το Παρίσι. Ο Γιώργος Παπαστεφάνου έπαιξε σπουδαίο ρόλο, είχε πάει ως εκεί και είδε τον Γιάννη Σπανό που έπαιζε σε ένα μικρό μαγαζάκι στο Σηκουάνα κι έγραφε τραγούδια για την Marie Laforet, την Juliette Greco, μετέφερε αυτό το κλίμα στον Πατσιφά κι εκείνος, έξυπνος, έπιασε την ιδέα του Νέου Κύματος, ΄΄nouvelle vague΄΄ της εποχής και το έφερε εδώ. Το Νέο Κύμα και οι συνθέτες του είχαν επηρεαστεί από το ελαφρό τραγούδι, απ’ όπου κι εγώ ξεκίνησα. Ουσιαστικά, ήταν η συνέχεια του ελαφρού τραγουδιού, με πιό λίγα όργανα, με ροή στον στίχο που ήταν ποιητικός, γραμμένος από στιχουργούς όπως ο Γιώργος Παπαστεφάνου, ο Ακος Δασκαλόπουλος και ο Δημήτρης Ιατρόπουλος. Υπήρχε μιά ιστορία με αρχή, μέση και τέλος στο κάθε τραγούδι. Το ελαφρό τραγούδι είχε ολόκληρη ορχήστρα, το Νέο Κύμα ήταν πιο αφαιρετικό, με πιάνο και κιθάρα...
Δόθηκε συγκυριακά η ευκαιρεία να γίνει κάτι τέτοιο τη δεκαετία του ’60, που ανθούσαν ιδανικά όλες οι μορφές τέχνης, η μουσική, η ζωγραφική, το θέατρο, ο κινηματογράφος, τα πάντα. Δημιουργήθηκαν λοιπόν οι μπουάτ, οι μικροί χώροι που τραγουδούσαμε και έρχονταν άνθρωποι κάθε ηλικίας και άκουγαν. Είχαμε ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, σχεδόν κατανυκτική,. Μπουάτ στα γαλλικά σημαίνει μικρό κουτί΄΄.
Μέσα στο επίκεντρο αυτού του κλίματος, η Πόπη Αστεριάδη είναι, τώρα πιά, μάρτυρας μιάς εποχής ποιητικής και ρομαντικής που μοιάζει να πέρασε οριστικά. Είναι γνωστό ότι η δεκαετία του ’60 άλλαξε τα πράγματα, όχι μόνο στη μουσική αλλά σε όλες τις Τέχνες. Και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλον τον πλανήτη. Τι έμεινε από τότε; Στην μουσική έμειναν οι ηχογραφήσεις που έγιναν τότε, τα πρόσωπα , που κάποια από αυτά αγαπήσαμε πολύ και η παρουσία τους ΄΄έμεινε΄΄, όχι μόνο στο μυαλό και στο αυναίσθημά μας, αλλά και στην ιστορία. Η Πόπη Αστεριάδη είναι ένα από αυτά. Ισως γιατί, όπως λέει η ίδια : ΄΄Δεν είδα ποτέ επαγγελματικά το τραγούδι, με την αυστηρή έννοια του όρου, παρόλο που αυτό με ΄΄έζησε΄΄. Πολύ συχνά λέω για μένα ότι είμαι ΄΄η τραγουδίστρια της τύχης΄΄. Ολα μου δόθηκαν απλόχερα και γενναιόδωρα από την αρχή, ποτέ δεν κυνήγησα ευκαιρείες, να μεθοδεύσω μιά καριέρα΄΄.
Βεβαίως, θα μπορούσε να συμπληρώσει κάποιος, προαπαιτούμενο για να σου έρθουν έτσι τα πράγματα, είναι το ταλέντο. Και η Πόπη Αστεριάδη το είχε και με το παραπάνω. Πόσοι από εκείνη την εποχή δεν μπόρεσαν να πάνε παρακάτω, πόσοι είναι αυτοί που δεν τους θυμάται κανείς σήμερα....
΄΄Πάντα έχω πολύ τρακ, απορώ με ορισμένους που έχουν αναισθησία πριν βγούν.....Και πάντα προσπαθούσα να βάλω τα δυνατά μου και να τα δώσω όλα στο κοινό, ακόμα και όταν δεν είχα διάθεση. Τους το οφείλουμε γιατί το κοινό μας έφτιαξε.΄΄
Αυτή είναι η Πόπη Αστεριάδη με δικά της λόγια.
Για την ίδια είπαν:
Κωνσταντίνος Βήτα: ΄΄Ημουν από νεαρός ένας από τους φαν της, το ΄70 και το ’80 την είχα δεί σε μπουάτ της Αθήνας και η φωνή της αλλά και το στύλ της με γοήτευε, την θεωρώ μιά πολύ σπουδαία φωνή και παρουσία στο Ελληνικό τραγούδι. Τα τραγούδια της είναι ιστορία, απλά. Οταν την γνώρισα,με κέρδισε κατ΄ευθείαν. Περνούσα πολύ όμορφα κοντά της, είναι ένας ζεστός άνθρωπος, έχει κατανόηση, υπομονή, και έχει έντονα μέσα της το στοιχείο της προσφοράς. Είναι ελεύθερος άνθρωπος, ανεξάρτητος, έχει ήθος, καθαρότητα και μιά καρδιά παλληκαρίσια.΄΄
Μωυσής Ασέρ-τραγουδοποιός-εκδότης δίσκων: ΄΄Ηταν μιά εναλλακτική΄΄ ντίβα της εποχής της και παρόλο που ήταν χαμηλών τόνων άνθρωπος, είχε δημιουργήσει κατάσταση, που λέμε, όλοι την ερωτεύονταν! Τόσο για τη μοναδική φωνή της, όσο και για τη χαρακτηριστική της εμφάνιση, με το αλά γκαρσόν κούρεμά της. Εχει μιά αφοπλιστική γλυκύτητα και μιά καθαρότητα στην ερμηνεία της και η πορεία της είναι εκτιμητέα, παρόλο που φαίνεται ότι δεν την ενδιέφερε τόσο η δουλειά της, όσο η προσωπική της ευτυχία και η απασχόληση με την οικογένεια΄΄.
Γιοβάννα: Την Πόπη την θυμάμαι σαν ένα κορίτσι πολύ πολύ όμορφο με μιά πολύ τρυφερή φωνή να ερμηνεύει με την ψυχούλα και τα νιάτα της τα τραγούδια του ρεύματος της εποχής εκείνης. Το Νέο Κύμα στηρίχτηκε και πάνω της. Η φωνή της Πόπης ήταν μιά γλυκιά, εσωτερική, σχεδόν παιδική φωνή, την οποία ο ένστικτό της ήξερε νε χειρίζεται θαυμάσια. Ο ήχος της γλυκός, ανέπεμπε αλήθεια και αθωότητα, όπως λέω εγώ, έτσι πολλοί συνθέτες και στιχουργοί της ανέθεταν δημιουργίες τους. Η δισκογραφία της τα λέει όλα΄.
Γιάννης Ζουγανέλης:΄΄ Η Αστεριάδη είναι, όπως και το πρώτο συνθετικό του ονόματός της, ένα αστέρι αυτόφωτο και αυτοδημιούργητο, με τρομερή τρυφερότητα στον τρόπο που απέδιδε τα πράγματα, δεν διεκδικούσε τίποτα παρά μόνο με την φυσιογνωμία και τον ήχο ης, να αποσπάσει εμπιστοσύνη από τους αποδέκτες της΄΄.
Δημήτρης Ιατρόπουλος-ποιητής: Η Πόπη υπήρξε-και εξακολουθεί να είναι-ένας φάρος εμπιστοσύνης που μονίμως χαμογελά. Κι αυτό το χαμόγελο που τόσες γενιές έντυσε με αξιοπρέπεια και γλύκα είναι ο καλύτερος μεταφραστής της συμμετοχής της στην ιστορία΄΄.
Κώστας Μπαλαχούτης: μουσικός ερευνητής-συγγραφέας-στιχουργός:
΄΄Ευγένεια, φινέτσα, χαρακτήρας...Αυτές οι λέξεις μου έρχονται αυτόματα στο μυαλό και στα χείλη όταν ακούω το όνομά της, το τραγούδισμά της...
Αμεση αλλά και ΄΄αποστασιοποιημένη΄΄ συνάμα, εκλεκτική αλλά ποτέ ΄΄ξένη΄΄.
Νατάσσα Μποφίλιου: Πάντα εκτιμούσα την Πόπη Αστεριάδη για τη συμβολή της στο Νέο Κύμα, για την ποιότητα της φωνής της και το ήθος που αντικατοπτρίζεται σε αυτή. Εκεί όμως που την αγάπησα ήταν το 1998, αν δεν κάνω λάθος, όταν συνεργάστηκε με τον Κωνσταντίνο Βήτα στο άλμπουμ ΄΄Ενα παιχνίδι΄΄. Πέρα από το γεγονός ότι την εκτίμησα ακόμα παραπάνω που δεν δίστασε να συνεργαστεί με έναν καλλιτέχνη από διαφορετικό είδος και να πειραματιστεί με αυτά τα τραγούδια, με γοήτευσε η ευαισθησία της φωνής της. Οι ερμηνείες της είναι εύθραυστες, τρυφερές συγκινητικές, ερωτικές και διαχρονικές. Σε έναν κόσμο δικό τους, κάπου στο σύμπαν.΄΄
Και όπως γράφει οεπιμελητής αυτού του βιβλίου Κυριάκο; Μέλλος:
΄΄Κινήθηκε και κινείται στη ζωή της πάνω σε δύο βασικούς άξονες: ανιδιοτελής προσφορά προς τον συνάνθρωπο και απόλυτη ειλικρίνεια, πληρώνοντας το πανάκριβο τίμημα και στις δύο περιπτώσεις, χωρίς όμως την παραμικρή έκπτωση στα θέλω της. Σέβεται και δεν ξεχνά ποτέ την αφετηρία της, ενώ για τη διαδρομή της στο τραγούδι πιστεύει ότι έγινε ερήμην της, αφού δεν προγραμμάτισε και δεν μεθόδευσε ποτέ καμία επαγγελματική κίνηση. Παράλληλα, διαθέτει ένα εκρηκτικά καταλυτικό χιούμορ που με χειρουργική ακρίβεια, διεισδύει στην ουσία των πραγμάτων κι έρχεται σε πλήρη αντίστιξη με την χαμηλών τόνων ερμηνεύτρια που ξέρουμε΄΄.
