Ο Giulano da Empoli γεννήθηκε στο Παρίσι το 1973, σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες και διατέλεσε αντιδήμαρχος πολιτισμού στη Φλωρεντία και πολιτικός σύμβουλος του Ιταλού πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι. Ιδρυσε στο Μιλάνο τη δεξαμενή σκέψης Volta, που έχει ως σκοπό τη διαφάνεια στην πολιτική. Την αποτελεσματική ρύθμιση της παγκοσμιοποίησης και την υπεύθυνη πολιτική ρητορική.
Διδάσκει Πολιτικές Επιστήμες στο Παρίσι, αρθρογραφεί τακτικά στον ιταλικό τύπο και έχει δημοσιεύσει πλήθος μελετών και δοκιμίων. «Ο μάγος του Κρεμλίνου» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.
Θεώρησα απαραίτητο να έχει κανείς υπ΄όψιν του το βιογραφικό του συγγραφέα, πριν μιλήσει για το βιβλίο του, γιατί είναι σαφές ότι έχει βρεθεί κοντά σε ανθρώπους με εξουσία, κοντά στην εξουσία με άλλα λόγια, καθώς και το ότι οι Πολιτικές Επιστήμες είναι το αντικείμενο των σπουδών και της δουλειάς του.
Κι αυτό γιατί «Ο μάγος του Κρεμλίνου», που είναι το πρώτο του μυθιστόρημα είναι κάτι μεταξύ λογοτεχνίας και ιστορικής βιογραφίας. Το κυριαρχο στοιχείο είναι μεν η μυθοπλασία, αλλά η ιστορία που αφηγείται είναι η ιστορία του Ρώσου προέδρου Βλαντιμήρ Πούτιν.
Ο αφηγητής είναι ο Βαντίμ Μπαράνοφ, ο άνθρωπος που βρέθηκε δίπλα στον Ρώσο πρόεδρο, σχεδόν από την εποχή που εκείνος ήταν διευθυντης στην KGB
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:
«Ο Βαντίμ Μπαράνοφ, επιτυχημένος σκηνοθέτης και τηλεοπτικός παραγωγός, γίνεται πολιτικός σύμβουλος του Βλαντίμιρ Πούτιν όταν αυτός ανέρχεται στην εξουσία. Οι παρασκηνιακές του ενέργειες προκειμένου να στηρίξει την πολιτική του Τσάρου, όπως αποκαλείται συχνά ο Ρώσος πρόεδρος , και το μυστήριο που περιβάλλει τις συναντήσεις τους, του χαρίζουν το προσωνύμιο ο μάγος του Κρεμλίνου. Ξαφνικά όμως ο Μπαράνοφ παραιτείται από τη θέση του, τα ίχνη του χάνονται, και οι φήμες γύρω από το άτομό του οργιάζουν. Ωσπου μια νύχτα αποφασίζει να διηγηθεί την ιστορία του στον αφηγητή αυτού του βιβλίου.
Μέσω της αφήγησης αυτής, παρουσιάζονται τα γεγονότα που οδήγησαν στην άνοδο του Βλαντίμιρ Πούτιν στην εξουσία και αναλύεται ο τρόπος λειτουργίας του ρωσικού μοντέλου διακυβέρνησης. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την μυθοπλασία για να γράψει ένα μυθιστόρημα που δεν είναι ιστορική βιογραφία, αλλά ούτε αποτέλεσμα μόνο της φαντασίας του»
Κάπως έτσι αρχίζει το μυθιστόρημα:
«Αφ'οτου ο Βαντίμ Μπαράνοφ είχε παραιτηθεί από το πόστο του συμβούλου του Τσάρου, οι φήμες γι΄αυτόν, αντί να σταματήσουν, πλήθαιναν. Μερικές φορές συμβαίνουν αυτά. Οι περισσότεροι άνθρωποι της εξουσίας οφείλουν την αύρα τους στη θέση που κατέχουν. Από τη στιγμή που τη χάνουν, είναι σαν να τους έχουν βγάλει από την πρίζα. Ξεφουσκώνουν όπως οι κούκλες στις εισόδους των λούνα πάρκ. Συναντάς κάποιον από αυτούς στο δρόμο και δεν μπορείς να καταλάβεις πως ένας τέτοιος τύπος καταφερε να ξεσηκώσει τόσα πάθη.....
Ο Μπαράνοφ προχωρούσε στη ζωή τριγυρισμένος από αινίγματα. Το μόνο λίγο - πολύ σίγουρο ήταν η επιρροή του στον Τσάρο. Τα δεκαπέντε χρόνια που είχε περάσει στην υπηρεσία του είχαν συμβάλει στην οικοδόμηση της εξουσίας του.
Τον αποκαλούσαν ο μάγος του Κρεμλίνου, ο νέος Ρασπούτιν. Εκείνον τον καιρό τα καθήκοντά του δεν ήταν πολύ συγκεκριμένα. Εμφανιζόταν στο γραφείο του προέδρου όταν εκείνος τελείωνε τις τρέχουσες υποθέσεις. Δεν τον ειδοποιούσαν οι γραμματείς. Ισως να τον καλούσε ο Τσάρος στην απευθείας γραμμή. ΄Η , πάλι, ίσως να μάντευε την ακριβή στιγμή χάρη στα μαγικά ταλέντα του, για τα οποία μιλούσαν όλοι χωρίς κανείς να μπορεί να πεί με ακρίβεια ποια ήταν».
Αυτά τα αφηγειται ο συγγραφέας, ο οποίος κάποια στιγμή στη ζωή του συναντιέται με τον Μπαράνοφ. Με αφορμή ένα λογοτεχνικό έργο συναντιούνται, και ο Μπαράνοφ του αφηγείται την ιστορία της ζωής του. Που κάποια στιγμή συναντήθηκε με την ζωή του Πούτιν. Και όπως λέει ο ίδιος:
«Κανένα βιβλίο γραμμένο από μένα δεν θα είναι ποτέ στο ύψος του παιχνιδιού της εξουσίας.
-Τι σημαίνει για εσάς η εξουσία;
-Η ερώτηση σας είναι πολύ ευθεία. Η εξουσία είναι σαν τον ήλιο και τον θάνατο, δεν μπορείς να την κοιτάξεις κατάφατσα. Ιδίως στη Ρωσία».
Ο Giulano da Empoli ,προφανως, γνωρίζει τα παιχνίδια της εξουσίας και έγραψε ένα μυθιστόρημα που όμως βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Τα γεγονότα είναι αυτά που εδραίωσαν τον Πούτιν σαν τον πιο ισχυρό άνδρα σε μια από τις πιο ισχυρές χώρες του κόσμου. Διαβάζοντάς το, καταλαβαίνεις τον τρόπο σκέψης του και τι ήταν αυτό που τον έκανε να ξεχωρίσει. Σε κάνει, επίσης, να καταλάβεις, όσο γίνεται, και γιατί γίνεται ο πόλεμος Ρωσίας Ουκρανίας, αν και το βιβλίο έχει γραφτεί πριν τον πόλεμο. Καταλαβαίνεις τα παρασκήνια της ιστορίας, και τι ειδους παιχνίδια παίζονται γύρω της.
«Τότε άρχισα να υποψιάζομαι ότι ο Πούτιν ανήκει στην κάστα των μεγάλων ηθοποιών, όπως την αποκαλεί ο Στανισλάφσκι. Υπάρχουν, βλέπετε, τρείς τύποι ερμηνευτών: ο πρώτος έχει ένα ενστικτώδες ταλέντο που, όταν είναι σε φόρμα, καταφέρνει να παρασύρει το κοινό. Όχι όμως και στις κακές μέρες., οπότε γίνεται στομφώδης και ενοχλητικός. Είναι ο τύπος του ηθοποιού που μπορεί να καταστρέψει μόνος του μια ολόκληρη παραγωγή. Μετά υπάρχει ο μεθοδικός ηθοποιός, αυτός που μελετάει, που κάνει ασκήσεις αναπνοής, που ξενυχτάει επαναλαμβάνοντας κινήσεις και τόνους φωνής. Αυτός είναι το αντίθετο, μαζί του δεν κινδυνεύεις να νιώσεις μεγάλες συγκινήσεις, αλλά δεν απογοητεύει κιόλας. Κάνει πάντα αυτό που πρέπει να κάνει και μπορεί κανείς να βασίζεται στα αμετάβλητα κλισέ του για όλες τις περιστάσεις. Ο Πούτιν δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Όπως όλοι οι μεγάλοι της πολιτικής, ανήκει στον τρίτο τύπο. Στον ηθοποιό που σκηνοθετεί ο ίδιος τον εαυτό του, που δεν έχει ανάγκη να παίξει, γιατί έχει μπεί τόσο πολύ στο πετσί του ρόλου, που η υποθεση του έργου έχει γίνει η δική του ιστορία, κυλά στις φλέβες του. Όταν ένας σκηνοθέτης συναντά ένα τέτοιο φαινόμενο, δεν μπορεί να κάνει σχεδόν τίποτα. Πρέπει να αρκείται να το ακολουθεί. Να αποφύγει να του δυσκολεύει τη ζωή. Να του δίνει μια μικρή ώθηση που και που. Εκείνη η προεκλογική εκστρατεία έτσι εκτυλίχθηκε. Θεωρητικά εγώ θα έπρεπε να είμαι ο σκηνοθέτης της, να χαράζω τη στρατηγική της, όπως έλεγε ο Μπόρις, που νόμιζε πως ο σκηνοθέτης ήταν εκείνος. Όμως δεν ήταν τίποτα. Στο τιμόνι βρισκόταν ήδη ο Πούτιν. Μόνος».
O Giuliano da Empoli έγραψε ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα και βάζει τον αναγνώστη να δεί τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες της εξουσίας. Χρησιμοποιεί την πολιτική του ιδιότητα, είπαμε διατέλεσε πολιτικός σύμβουλος του Ιταλού πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι, για να κάνει πιο ευκολονόητα αυτά που για εμάς τους κοινούς θνητους, δεν φαίνονται τόσο εύκολα. Και κυρίως, μπορεί μέσα από την ίδια την ιστορία του Βαντίμ Μπαράνοφ, που είναι παράλληλη με αυτή του Πούτιν, να σκιαγραφήσει τον τύπο των ανθρώπων, που μένουν στη σκιά και από εκεί κατευθύνουν, με τον δικό τους τρόπο τα πράγματα.
«Ο μάγος του Κρεμλίνου» τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο Μυθιστορήματος της Γαλλικής Ακαδημίας και ήταν στη βραχεία λίστα για το βραβείο Γκονκούρ.
Εχει μεταφραστεί σε 29 γλώσσες.
Η μετάφραση είναι της Τούλας Τόλια.
Διδάσκει Πολιτικές Επιστήμες στο Παρίσι, αρθρογραφεί τακτικά στον ιταλικό τύπο και έχει δημοσιεύσει πλήθος μελετών και δοκιμίων. «Ο μάγος του Κρεμλίνου» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.
Θεώρησα απαραίτητο να έχει κανείς υπ΄όψιν του το βιογραφικό του συγγραφέα, πριν μιλήσει για το βιβλίο του, γιατί είναι σαφές ότι έχει βρεθεί κοντά σε ανθρώπους με εξουσία, κοντά στην εξουσία με άλλα λόγια, καθώς και το ότι οι Πολιτικές Επιστήμες είναι το αντικείμενο των σπουδών και της δουλειάς του.
Κι αυτό γιατί «Ο μάγος του Κρεμλίνου», που είναι το πρώτο του μυθιστόρημα είναι κάτι μεταξύ λογοτεχνίας και ιστορικής βιογραφίας. Το κυριαρχο στοιχείο είναι μεν η μυθοπλασία, αλλά η ιστορία που αφηγείται είναι η ιστορία του Ρώσου προέδρου Βλαντιμήρ Πούτιν.
Ο αφηγητής είναι ο Βαντίμ Μπαράνοφ, ο άνθρωπος που βρέθηκε δίπλα στον Ρώσο πρόεδρο, σχεδόν από την εποχή που εκείνος ήταν διευθυντης στην KGB
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:
«Ο Βαντίμ Μπαράνοφ, επιτυχημένος σκηνοθέτης και τηλεοπτικός παραγωγός, γίνεται πολιτικός σύμβουλος του Βλαντίμιρ Πούτιν όταν αυτός ανέρχεται στην εξουσία. Οι παρασκηνιακές του ενέργειες προκειμένου να στηρίξει την πολιτική του Τσάρου, όπως αποκαλείται συχνά ο Ρώσος πρόεδρος , και το μυστήριο που περιβάλλει τις συναντήσεις τους, του χαρίζουν το προσωνύμιο ο μάγος του Κρεμλίνου. Ξαφνικά όμως ο Μπαράνοφ παραιτείται από τη θέση του, τα ίχνη του χάνονται, και οι φήμες γύρω από το άτομό του οργιάζουν. Ωσπου μια νύχτα αποφασίζει να διηγηθεί την ιστορία του στον αφηγητή αυτού του βιβλίου.
Μέσω της αφήγησης αυτής, παρουσιάζονται τα γεγονότα που οδήγησαν στην άνοδο του Βλαντίμιρ Πούτιν στην εξουσία και αναλύεται ο τρόπος λειτουργίας του ρωσικού μοντέλου διακυβέρνησης. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την μυθοπλασία για να γράψει ένα μυθιστόρημα που δεν είναι ιστορική βιογραφία, αλλά ούτε αποτέλεσμα μόνο της φαντασίας του»
Κάπως έτσι αρχίζει το μυθιστόρημα:
«Αφ'οτου ο Βαντίμ Μπαράνοφ είχε παραιτηθεί από το πόστο του συμβούλου του Τσάρου, οι φήμες γι΄αυτόν, αντί να σταματήσουν, πλήθαιναν. Μερικές φορές συμβαίνουν αυτά. Οι περισσότεροι άνθρωποι της εξουσίας οφείλουν την αύρα τους στη θέση που κατέχουν. Από τη στιγμή που τη χάνουν, είναι σαν να τους έχουν βγάλει από την πρίζα. Ξεφουσκώνουν όπως οι κούκλες στις εισόδους των λούνα πάρκ. Συναντάς κάποιον από αυτούς στο δρόμο και δεν μπορείς να καταλάβεις πως ένας τέτοιος τύπος καταφερε να ξεσηκώσει τόσα πάθη.....
Ο Μπαράνοφ προχωρούσε στη ζωή τριγυρισμένος από αινίγματα. Το μόνο λίγο - πολύ σίγουρο ήταν η επιρροή του στον Τσάρο. Τα δεκαπέντε χρόνια που είχε περάσει στην υπηρεσία του είχαν συμβάλει στην οικοδόμηση της εξουσίας του.
Τον αποκαλούσαν ο μάγος του Κρεμλίνου, ο νέος Ρασπούτιν. Εκείνον τον καιρό τα καθήκοντά του δεν ήταν πολύ συγκεκριμένα. Εμφανιζόταν στο γραφείο του προέδρου όταν εκείνος τελείωνε τις τρέχουσες υποθέσεις. Δεν τον ειδοποιούσαν οι γραμματείς. Ισως να τον καλούσε ο Τσάρος στην απευθείας γραμμή. ΄Η , πάλι, ίσως να μάντευε την ακριβή στιγμή χάρη στα μαγικά ταλέντα του, για τα οποία μιλούσαν όλοι χωρίς κανείς να μπορεί να πεί με ακρίβεια ποια ήταν».
Αυτά τα αφηγειται ο συγγραφέας, ο οποίος κάποια στιγμή στη ζωή του συναντιέται με τον Μπαράνοφ. Με αφορμή ένα λογοτεχνικό έργο συναντιούνται, και ο Μπαράνοφ του αφηγείται την ιστορία της ζωής του. Που κάποια στιγμή συναντήθηκε με την ζωή του Πούτιν. Και όπως λέει ο ίδιος:
«Κανένα βιβλίο γραμμένο από μένα δεν θα είναι ποτέ στο ύψος του παιχνιδιού της εξουσίας.
-Τι σημαίνει για εσάς η εξουσία;
-Η ερώτηση σας είναι πολύ ευθεία. Η εξουσία είναι σαν τον ήλιο και τον θάνατο, δεν μπορείς να την κοιτάξεις κατάφατσα. Ιδίως στη Ρωσία».
Ο Giulano da Empoli ,προφανως, γνωρίζει τα παιχνίδια της εξουσίας και έγραψε ένα μυθιστόρημα που όμως βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Τα γεγονότα είναι αυτά που εδραίωσαν τον Πούτιν σαν τον πιο ισχυρό άνδρα σε μια από τις πιο ισχυρές χώρες του κόσμου. Διαβάζοντάς το, καταλαβαίνεις τον τρόπο σκέψης του και τι ήταν αυτό που τον έκανε να ξεχωρίσει. Σε κάνει, επίσης, να καταλάβεις, όσο γίνεται, και γιατί γίνεται ο πόλεμος Ρωσίας Ουκρανίας, αν και το βιβλίο έχει γραφτεί πριν τον πόλεμο. Καταλαβαίνεις τα παρασκήνια της ιστορίας, και τι ειδους παιχνίδια παίζονται γύρω της.
«Τότε άρχισα να υποψιάζομαι ότι ο Πούτιν ανήκει στην κάστα των μεγάλων ηθοποιών, όπως την αποκαλεί ο Στανισλάφσκι. Υπάρχουν, βλέπετε, τρείς τύποι ερμηνευτών: ο πρώτος έχει ένα ενστικτώδες ταλέντο που, όταν είναι σε φόρμα, καταφέρνει να παρασύρει το κοινό. Όχι όμως και στις κακές μέρες., οπότε γίνεται στομφώδης και ενοχλητικός. Είναι ο τύπος του ηθοποιού που μπορεί να καταστρέψει μόνος του μια ολόκληρη παραγωγή. Μετά υπάρχει ο μεθοδικός ηθοποιός, αυτός που μελετάει, που κάνει ασκήσεις αναπνοής, που ξενυχτάει επαναλαμβάνοντας κινήσεις και τόνους φωνής. Αυτός είναι το αντίθετο, μαζί του δεν κινδυνεύεις να νιώσεις μεγάλες συγκινήσεις, αλλά δεν απογοητεύει κιόλας. Κάνει πάντα αυτό που πρέπει να κάνει και μπορεί κανείς να βασίζεται στα αμετάβλητα κλισέ του για όλες τις περιστάσεις. Ο Πούτιν δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Όπως όλοι οι μεγάλοι της πολιτικής, ανήκει στον τρίτο τύπο. Στον ηθοποιό που σκηνοθετεί ο ίδιος τον εαυτό του, που δεν έχει ανάγκη να παίξει, γιατί έχει μπεί τόσο πολύ στο πετσί του ρόλου, που η υποθεση του έργου έχει γίνει η δική του ιστορία, κυλά στις φλέβες του. Όταν ένας σκηνοθέτης συναντά ένα τέτοιο φαινόμενο, δεν μπορεί να κάνει σχεδόν τίποτα. Πρέπει να αρκείται να το ακολουθεί. Να αποφύγει να του δυσκολεύει τη ζωή. Να του δίνει μια μικρή ώθηση που και που. Εκείνη η προεκλογική εκστρατεία έτσι εκτυλίχθηκε. Θεωρητικά εγώ θα έπρεπε να είμαι ο σκηνοθέτης της, να χαράζω τη στρατηγική της, όπως έλεγε ο Μπόρις, που νόμιζε πως ο σκηνοθέτης ήταν εκείνος. Όμως δεν ήταν τίποτα. Στο τιμόνι βρισκόταν ήδη ο Πούτιν. Μόνος».
O Giuliano da Empoli έγραψε ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα και βάζει τον αναγνώστη να δεί τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες της εξουσίας. Χρησιμοποιεί την πολιτική του ιδιότητα, είπαμε διατέλεσε πολιτικός σύμβουλος του Ιταλού πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι, για να κάνει πιο ευκολονόητα αυτά που για εμάς τους κοινούς θνητους, δεν φαίνονται τόσο εύκολα. Και κυρίως, μπορεί μέσα από την ίδια την ιστορία του Βαντίμ Μπαράνοφ, που είναι παράλληλη με αυτή του Πούτιν, να σκιαγραφήσει τον τύπο των ανθρώπων, που μένουν στη σκιά και από εκεί κατευθύνουν, με τον δικό τους τρόπο τα πράγματα.
«Ο μάγος του Κρεμλίνου» τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο Μυθιστορήματος της Γαλλικής Ακαδημίας και ήταν στη βραχεία λίστα για το βραβείο Γκονκούρ.
Εχει μεταφραστεί σε 29 γλώσσες.
Η μετάφραση είναι της Τούλας Τόλια.
