Η ζωή της Νίνα Σιμόν έγινε παιδικό βιβλίο και όχι μόνο. Ο Κρίστιαν Ρόμπινσον έκανε μια εξαιρετική εικονογράφηση και η Τρέισι Ν.Τόντ έγραψε το κείμενο εστιάζοντας στα κυριότερα και πιο ουσιαστικά σημεία της σπουδαίας τραγουδίστριας, κάνοντας απλό το πλησίασμα σε μια γυναίκα που υπήρξε μία από τους μύθους της μουσικής του 20ου αιώνα. Η πολυτάραχη ζωή της αποτυπώνεται απλά σε ένα πολύ προσεγμένο σκληρόδετο βιβλίο δίνοντας έμφαση στην καταγωγή της και στους κοινωνικους αγώνες της. Δεν είναι τυχαίο ότι το βιβλίο ξεκινά με μία φράση της Νίνα Σιμόν, που ειπώθηκε το 1969: ΄΄Όταν πεθάνω…θα ξέρω ότι έχω αφήσει κάτι για τον λαό μου, ώστε να μπορεί να χτίσει πάνω σ’ αυτό. Αυτή είναι η ανταμοιβή μου΄΄.
Η Γουίνις Καθλίν Γουέιμον γεννήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου του 1933 στην κωμόπολη Τράιον τη; Βόρειας Καρολίνα.
΄΄Δεν ήταν ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο παιδί των Γουέιμον, αλλά ήταν αυτό που τραγούδησε πριν ακόμα συλλαβίσει τις πρώτες του λεξούλες, κι αυτό που ανακάλυψε τον ρυθμό πριν ακόμη μάθει να περπατά. Ηταν το μόνο παιδί τους που είχε την μουσική μέσα του. Αλλωστε η μουσική υπήρχε παντού στο σπίτι των Γουέιμον. Η μαμά δε σταματούσε να τραγουδά εκκλησιαστικούς ύμνους όσο έψηνε μπισκοτα κι ανακάτευε τα φασόλια. Και ο μπαμπάς έπαιζε πιάνο. Μερικές φορές, όταν έλειπε η μαμά, ο μπαμπάς κάθιζε τη Γιουνίς στα γόνατά του κι εβαζε τα δάκτυλά της επάνω στα δικά του όσο εκείνος έπαιζε στο πιάνο τα αγαπημένα του τζαζ κομμάτια. Η Γιουνίς μάθαινε πολύ γρήγορα. Ετσι, σε λίγο καιρό, ο μπαμπάς χαλάρωνε στη βεράντα ακούγοντας τη Γιουνίς να παίζει μουσική. Μόλις όμως εβλεπε τη μαμά να πλησιάζει στο σπίτι, έκανε σήμα στην κόρη του να αλλάξει ρεπερτόριο. Αμέσως εκείνη το γυρνούσε στους αγαπημένους ύμνους της μαμάς δίχως να χάνει νότα!΄΄
Με αυτόν τον απλό τρόπο η Τρέισι Ν. Τοντ περιγράφει τη ζωή της Νίνας Σιμόν, και με πολύ όμορφα χρωματιστά σκίτσα ο Κρίστιαν Ρόμπινσον εικονογραφεί την έκδοση. Πριν η Γιουνίς γίνει Νίνα Σιμόν, αγάπησε με πάθος τον Μπαχ. Στη Μουσική Σχολή Τζούλιαρντ διέπρεψε, όταν όμως έδωσε εξετάσεις για να πάει στο περίφημο Ινστιτούτο Μουσικής Κέρτις, στη Φιλαδέλφεια, παίζοντας τα κομμάτια από μνήμης, την απέρριψαν. Μέρες μετά έμαθε ότι το Ινστιτούτο Κέρτις την είχε απορρίψει επειδή ήταν μαύρη. Φυσικό κι επόμενο να αναρωτηθεί αν το γεγονός ότι ανήκε στη μαύρη φυλή θα έβαζε τέλος στα όνειρά της. Γιατί το όνειρό της ήταν να γίνει κλασική πιανίστρια. Κλασική πιανίστρια τελικά δεν έγινε, έγινε όμως η Νίνα Σιμόν που σημάδεψε τον κόσμο της μουσικής με τον τρόπο που τραγουδούσε και έπαιζε πιάνο. Γιατί η μουσική της παιδεία ήταν κλασική.Οι πολιτικές και φυλετικές αναταραχές στην Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του ’60 την έκαναν μια ακτιβίστρια που για το υπόλοιπο της ζωής της αγωνίστηκε με τη ζωή και την τέχνη της για τα δικαιώματα των μαύρων.
΄΄Η Νίνα Σιμόν τραγούδησε την ιστορία των μαύρων της Αμερικής, ώστε να τη μάθουν παντού στον κόσμο. Η φωνή της μετάφερε παντού τη δύναμη της ψυχής, την αγάπη και τη χαρά όλων τους. Κι όταν τραγουδουσε για τα παιδιά των μαύρων-αγαπημένα , εσείς, πολύτιμα όνειρά μας- η φωνή της χρωματιζόταν με τον ήχο της ελπίδας΄΄.
Οι δημιουργοί κατάφεραν να γράψουν και να εικονογραφησουν ένα παιδικό βιβλιο για τη ζωή και το έργο της Νίνα Σιμόν, που όμως διαβάζεται και από όσους μεγάλους έχουν κρατήσει μέσα τους κάτι από την παιδικότητά τους. Οι ζωγραφιές που εικονογραφούν την έκδοση είναι πραγματικά πολύ καλές γιατί συνδιάζουν την παιδικότητα με την ζωγραφική. Με έντονα χρώματα εικονογραφούν μια ζωή που υπήρξε και αυτή εξίσου έντονη.
Η μετάφραση είναι του Φίλιππου Μανδηλαρά.
Η Γουίνις Καθλίν Γουέιμον γεννήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου του 1933 στην κωμόπολη Τράιον τη; Βόρειας Καρολίνα.
΄΄Δεν ήταν ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο παιδί των Γουέιμον, αλλά ήταν αυτό που τραγούδησε πριν ακόμα συλλαβίσει τις πρώτες του λεξούλες, κι αυτό που ανακάλυψε τον ρυθμό πριν ακόμη μάθει να περπατά. Ηταν το μόνο παιδί τους που είχε την μουσική μέσα του. Αλλωστε η μουσική υπήρχε παντού στο σπίτι των Γουέιμον. Η μαμά δε σταματούσε να τραγουδά εκκλησιαστικούς ύμνους όσο έψηνε μπισκοτα κι ανακάτευε τα φασόλια. Και ο μπαμπάς έπαιζε πιάνο. Μερικές φορές, όταν έλειπε η μαμά, ο μπαμπάς κάθιζε τη Γιουνίς στα γόνατά του κι εβαζε τα δάκτυλά της επάνω στα δικά του όσο εκείνος έπαιζε στο πιάνο τα αγαπημένα του τζαζ κομμάτια. Η Γιουνίς μάθαινε πολύ γρήγορα. Ετσι, σε λίγο καιρό, ο μπαμπάς χαλάρωνε στη βεράντα ακούγοντας τη Γιουνίς να παίζει μουσική. Μόλις όμως εβλεπε τη μαμά να πλησιάζει στο σπίτι, έκανε σήμα στην κόρη του να αλλάξει ρεπερτόριο. Αμέσως εκείνη το γυρνούσε στους αγαπημένους ύμνους της μαμάς δίχως να χάνει νότα!΄΄
Με αυτόν τον απλό τρόπο η Τρέισι Ν. Τοντ περιγράφει τη ζωή της Νίνας Σιμόν, και με πολύ όμορφα χρωματιστά σκίτσα ο Κρίστιαν Ρόμπινσον εικονογραφεί την έκδοση. Πριν η Γιουνίς γίνει Νίνα Σιμόν, αγάπησε με πάθος τον Μπαχ. Στη Μουσική Σχολή Τζούλιαρντ διέπρεψε, όταν όμως έδωσε εξετάσεις για να πάει στο περίφημο Ινστιτούτο Μουσικής Κέρτις, στη Φιλαδέλφεια, παίζοντας τα κομμάτια από μνήμης, την απέρριψαν. Μέρες μετά έμαθε ότι το Ινστιτούτο Κέρτις την είχε απορρίψει επειδή ήταν μαύρη. Φυσικό κι επόμενο να αναρωτηθεί αν το γεγονός ότι ανήκε στη μαύρη φυλή θα έβαζε τέλος στα όνειρά της. Γιατί το όνειρό της ήταν να γίνει κλασική πιανίστρια. Κλασική πιανίστρια τελικά δεν έγινε, έγινε όμως η Νίνα Σιμόν που σημάδεψε τον κόσμο της μουσικής με τον τρόπο που τραγουδούσε και έπαιζε πιάνο. Γιατί η μουσική της παιδεία ήταν κλασική.Οι πολιτικές και φυλετικές αναταραχές στην Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του ’60 την έκαναν μια ακτιβίστρια που για το υπόλοιπο της ζωής της αγωνίστηκε με τη ζωή και την τέχνη της για τα δικαιώματα των μαύρων.
΄΄Η Νίνα Σιμόν τραγούδησε την ιστορία των μαύρων της Αμερικής, ώστε να τη μάθουν παντού στον κόσμο. Η φωνή της μετάφερε παντού τη δύναμη της ψυχής, την αγάπη και τη χαρά όλων τους. Κι όταν τραγουδουσε για τα παιδιά των μαύρων-αγαπημένα , εσείς, πολύτιμα όνειρά μας- η φωνή της χρωματιζόταν με τον ήχο της ελπίδας΄΄.
Οι δημιουργοί κατάφεραν να γράψουν και να εικονογραφησουν ένα παιδικό βιβλιο για τη ζωή και το έργο της Νίνα Σιμόν, που όμως διαβάζεται και από όσους μεγάλους έχουν κρατήσει μέσα τους κάτι από την παιδικότητά τους. Οι ζωγραφιές που εικονογραφούν την έκδοση είναι πραγματικά πολύ καλές γιατί συνδιάζουν την παιδικότητα με την ζωγραφική. Με έντονα χρώματα εικονογραφούν μια ζωή που υπήρξε και αυτή εξίσου έντονη.
Η μετάφραση είναι του Φίλιππου Μανδηλαρά.
