Η ΄΄Λέσχη ελπιδοφόρας γραφής΄΄ είναι η αγνή, καθαρή ματιά ενός νέου ανθρώπου απέναντι στον κόσμο που ζούμε. Είναι, επίσης, ένα μυθιστόρημα που, πάνω απ’ όλα, δίνει μια ξεκάθαρη απάντηση στην ΄΄χρησιμότητα΄΄ της λογοτεχνίας. Γιατί είναι ξεκάθαρο ότι λογοτεχνία δεν είναι ένα βιβλίο που απλά σε κάνει να ξεδίνεις ή να ξεφεύγεις, όπως συνηθίσαμε να λέμε στην εποχή μας. Η λογοτεχνία διαμορφώνει ανθρώπους, σκέψεις, χαρακτήρες, όχι τώρα, από πάντα.
Στη ΄΄Λέσχη ελπιδοφόρας γραφής΄΄, έχουμε ένα μυθιστόρημα που το βέλος του καρφώνει στο κέντρο. Έχει, επίσης, επιρροές από την μεγάλη λογοτεχνία. Προσωπικά, μου έφερε στο μυαλό τον Κάρλος Ρουίθ Θαφόν, τον σπουδαίο Ισπανό λογοτέχνη που υμνεί τις βιβλιοθήκες και τη δύναμη των βιβλίων. Γιατί ο Πάνος Αντωνόπουλος αυτό ακριβώς κάνει. Υμνεί τη δύναμη του έντυπου λόγου, τη δύναμη που έχει ένα βιβλίο να αλλάξει τον κόσμο.
Ο νεαρός ήρωάς του, ο Σάμης Αντωνίου, είναι ένας νεαρός επίδοξος συγγραφέας. έχει γράψει το πρώτο του βιβλίο και το έχει στείλει σε διάφορους εκδοτικούς οίκους προς έκδοση. Δεν έχει γράψει, όμως, ένα οποιοδήποτε βιβλίο. Στο μυθιστόρημά του έχει κλείσει τον εαυτό του, τα θέλω του, τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο. Ο ίδιος ΄΄εκκρεμεί ΄΄ ανάμεσα στην έγκριση ή την απόρριψη. Ζει όμως σύμφωνα με τα πιστεύω του. Ωσπου παίρνει την θετική απάντηση που τόσο πολύ περιμένει, από έναν εκδοτικό οίκο που δεν γνωρίζει. Όταν πηγαίνει στα γραφεία τους, αισθάνεται σαν τα όνειρά του να γίνονται πραγματικότητα. Γνωρίζει ανθρώπους που μιλάνε την ίδια γλώσσα με αυτόν, μπαίνει στη διαδικασία της μύησης σε έναν κόσμο που δεν ήξερε πως υπάρχει, αλλά με έναν περίεργο τρόπο τον εμπεριείχε. Οι εκπρόσωποι του εκδοτικού οίκου του λένε πολλά θετικά λόγια για το βιβλίο που έγραψε, υπογράφειι το συμβόλαιο της έκδοσης και εκεί καταλαβαίνει πως η μύησή του σε αυτόν τον μαγικό κόσμο δεν έγινε τυχαία. Του αναθέτουν μια σειρά από αποστολές, για να αποδείξει ότι αυτά που γράφει τα πιστεύει και μπορεί να τα υπηρετήσει. Γιατί σημασία δεν έχει μόνο αυτό που λέμε αλλά και αυτό που κάνουμε.
΄΄Πάντα σκεφτόμουν ενώ περπατούσα, μια συνήθεια που αγαπώ. Περπατώ κατά κανόνα αργά, κι άλλες φορές πάλι γρήγορα, σαν τις σκέψεις μου. Τις μεγαλύτερες αποφάσεις μου τις έχω πάρει περπατώντας. Ετσι κάπως έγραψα και το βιβλίο μου, βλέποντας ανθρώπους και εικονες να ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μου αβίαστα. Βλέπω τα στόματά τους να μου λένε: ΄΄Γράψε για μας, πες για τον δρόμο μας, πες γι’ αυτά που ζούμε΄΄. Ο δρόμος στο κέντρο της πόλης είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος. Αυτός ο δρόμος που σου δείχνει την ανισότητα, την ταξική διαφορά, την ανέχεια, αλλά και τα βλέμματα υποτίμησης ανθρώπων που δεν γνωρίζουν αυτές τις λέξεις. Αυτές τις μέρες πιάνω τον εαυτό μου να περπατά με το φως του ήλιου, σε αντίθεση με τις συνήθειές μου, γιατί ανέκαθεν αγαπούσα το σκοτάδι. Η νύχτα για μένα έκρυβε την ασχήμια του κόσμου και ομόρφαινε τα γκρίζα και άχρωμα σοκάκια΄΄.
Ο Πάνος Αντωνόπουλος έγραψε ένα , κατ’ αρχάς, έντιμο βιβλίο. Δεν το έγραψε ούτε για να εντυπωσιάσει, ούτε για να κάνει προπαγάνδα στις ιδέες του. Μπόρεσε να πλησιάσει πολύ φυσικά τον ψυχισμό του ήρωά του, ενός νέου παιδιού που πιστεύει στη δύναμη της λογοτεχνίας να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο. Μια φάση ζωής που, λίγο πολύ, όλοι έχουμε περάσει. Και τα κατάφερε. Περιγράφει το κοινωνικό περιβάλλον των μη ευνοημένων ανθρώπων που ζούν σε αυτή την πόλη, περιγράφει τις δυσκολίες της ζωής και της επιβίωσης μέσα σε ένα εχθρικό κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον και την ανάγκη του να μπορέσουμε να είμαστε ο εαυτός μας. Την ανάγκη να επιμείνουμε για να κρατήσουμε όρθια αυτά που πιστεύουμε. Την ανάγκη να υπερασπιστούμε τα όνειρά μας. Μου θύμισε ένα τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου που αγαπώ πολύ: ΄΄Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα΄΄.
΄΄ Ο φόβος αλλάζει τις ζωές μας, αλλάζει κι εμάς. Αλλοι θυμώνουμε πιο εύκολα, άλλοι αγαπάμε πιο πολύ κι άλλοι αποφασίζουμε να αλλάξουμε τον κόσμο΄΄λέει κάποια στιγμή ο νεαρός ήρωας του βιβλίου.
Ζώντας σε μια εποχή και σε μια κοινωνία που κυβερνιέται από τον φόβο για το τι θα γίνει στο παρόν μας και στο μέλλον, η ΄΄Λέσχη ελπιδοφόρας γραφής΄΄ ανάβει μια μικρή σπίθα ελπίδας. Μας λέει ότι δεν είναι απαραίτητο να νικήσει το κακό, υπάρχει και το καλό σε αυτόν τον κόσμο. Θα υπάρχουν πάντα οι άνθρωποι που μέσα από το έργο τους θα προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο., να του δώσουν την υπόσταση που θέλουν. Κάπως έτσι το αύριο αποκτά ελπίδα και χρώμα.
΄΄Θέλω να αλλάξω τον κόσμο γράφοντας. Τι να τους κάνω τους νόμους, αν τους ξέρω απ’ έξω κι ανακατωτά, όταν η κοινωνία πάσχει στην εφαρμογή τους; Και, ξέρετε, οι άνθρωποι δεν θέλουν να τους κουνάς το δάκτυλο. Θέλουν απαλά, ήρεμα, με αγάπη, με νοιάξιμο, με ενδιαφέρον, σιγά σιγά να τους πας σε ένα μονοπάτι, να τους δείξεις τον δρόμο. Μόνο τότε θα επιλέξουν να κάνουν το σωστό. Ακούσια με την καρδιά τους. ΄΄
Ο Πάνος Αντωνόπουλος γράφει απλά και κατανοητά. Γνωρίζει τι ακριβώς θέλει να πεί και το γράφει. Και η αλήθεια είναι πως σε μια εποχή κοινωνικών αλλά και καλλιτεχνικών αναταράξεων, κάτι τέτοιο το έχουμε ανάγκη. Σε μια εποχή που κυριαρχεί το πλαστικό και το απαστράπτον τηλεοπτικό προιόν, έχουμε ανάγκη από ταπεινές χειροποίητες δημιουργίες. Από βιβλία μέχρι τραγούδια που δεν κραυγάζουν, αλλά, αντίθετα, μιλάνε στην ψυχή μας. Και προσπαθούν να χαράξουν ένα καλύτερο αύριο, ένα αύριο που οι άνθρωποι θα μπορούν όχι μόνο να ανειρεύονται αλλά και να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους.
Ο Πάνος Αντωνόπουλος γεννήθηκε το 1978 στην Πάτρα και ζεί στην Αθήνα. Σπούδασε Δημοσιογραφία και Ελληνικό Πολιτισμό. Το θεατρικό του έργο ΄΄Το ελάφι΄΄ βραβεύτηκε από την Ενωση Ελλήνων Σεναριογράφων και το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Για το βιβλίο έγραψαν:
΄΄Όσα κι αν γράψω για το συγκεκριμένο βιβλίο, θα είναι απειροελάχιστα και δεν θα καταφέρω να μεταδώσω όλα όσα ένιωσα διαβάζοντάς το. Ο συγγραφέας πετυχαίνει μέσα σε ελάχιστες σελίδες -μόλις 120- να προσφέρει στο αναγνωστικό κοινό ένα πραγματικά λογοτεχνικό βιβλίο. Από αυτά που έχουν λόγο ύπαρξης και οδηγούν τον αναγνώστη ένα βήμα μπροστά. Θέλει μαεστρία να αποτυπώσεις τις σκέψεις σου, τα συναισθήματά σου, τα πιστεύω σου, σε λίγες σελίδες, προσφέροντας όμως στον αναγνώστη πολλά οφέλη. ΄΄Αγγελίνα Παπαθανασίου-Τhematofilakes.gr
Στη ΄΄Λέσχη ελπιδοφόρας γραφής΄΄, έχουμε ένα μυθιστόρημα που το βέλος του καρφώνει στο κέντρο. Έχει, επίσης, επιρροές από την μεγάλη λογοτεχνία. Προσωπικά, μου έφερε στο μυαλό τον Κάρλος Ρουίθ Θαφόν, τον σπουδαίο Ισπανό λογοτέχνη που υμνεί τις βιβλιοθήκες και τη δύναμη των βιβλίων. Γιατί ο Πάνος Αντωνόπουλος αυτό ακριβώς κάνει. Υμνεί τη δύναμη του έντυπου λόγου, τη δύναμη που έχει ένα βιβλίο να αλλάξει τον κόσμο.
Ο νεαρός ήρωάς του, ο Σάμης Αντωνίου, είναι ένας νεαρός επίδοξος συγγραφέας. έχει γράψει το πρώτο του βιβλίο και το έχει στείλει σε διάφορους εκδοτικούς οίκους προς έκδοση. Δεν έχει γράψει, όμως, ένα οποιοδήποτε βιβλίο. Στο μυθιστόρημά του έχει κλείσει τον εαυτό του, τα θέλω του, τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο. Ο ίδιος ΄΄εκκρεμεί ΄΄ ανάμεσα στην έγκριση ή την απόρριψη. Ζει όμως σύμφωνα με τα πιστεύω του. Ωσπου παίρνει την θετική απάντηση που τόσο πολύ περιμένει, από έναν εκδοτικό οίκο που δεν γνωρίζει. Όταν πηγαίνει στα γραφεία τους, αισθάνεται σαν τα όνειρά του να γίνονται πραγματικότητα. Γνωρίζει ανθρώπους που μιλάνε την ίδια γλώσσα με αυτόν, μπαίνει στη διαδικασία της μύησης σε έναν κόσμο που δεν ήξερε πως υπάρχει, αλλά με έναν περίεργο τρόπο τον εμπεριείχε. Οι εκπρόσωποι του εκδοτικού οίκου του λένε πολλά θετικά λόγια για το βιβλίο που έγραψε, υπογράφειι το συμβόλαιο της έκδοσης και εκεί καταλαβαίνει πως η μύησή του σε αυτόν τον μαγικό κόσμο δεν έγινε τυχαία. Του αναθέτουν μια σειρά από αποστολές, για να αποδείξει ότι αυτά που γράφει τα πιστεύει και μπορεί να τα υπηρετήσει. Γιατί σημασία δεν έχει μόνο αυτό που λέμε αλλά και αυτό που κάνουμε.
΄΄Πάντα σκεφτόμουν ενώ περπατούσα, μια συνήθεια που αγαπώ. Περπατώ κατά κανόνα αργά, κι άλλες φορές πάλι γρήγορα, σαν τις σκέψεις μου. Τις μεγαλύτερες αποφάσεις μου τις έχω πάρει περπατώντας. Ετσι κάπως έγραψα και το βιβλίο μου, βλέποντας ανθρώπους και εικονες να ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μου αβίαστα. Βλέπω τα στόματά τους να μου λένε: ΄΄Γράψε για μας, πες για τον δρόμο μας, πες γι’ αυτά που ζούμε΄΄. Ο δρόμος στο κέντρο της πόλης είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος. Αυτός ο δρόμος που σου δείχνει την ανισότητα, την ταξική διαφορά, την ανέχεια, αλλά και τα βλέμματα υποτίμησης ανθρώπων που δεν γνωρίζουν αυτές τις λέξεις. Αυτές τις μέρες πιάνω τον εαυτό μου να περπατά με το φως του ήλιου, σε αντίθεση με τις συνήθειές μου, γιατί ανέκαθεν αγαπούσα το σκοτάδι. Η νύχτα για μένα έκρυβε την ασχήμια του κόσμου και ομόρφαινε τα γκρίζα και άχρωμα σοκάκια΄΄.
Ο Πάνος Αντωνόπουλος έγραψε ένα , κατ’ αρχάς, έντιμο βιβλίο. Δεν το έγραψε ούτε για να εντυπωσιάσει, ούτε για να κάνει προπαγάνδα στις ιδέες του. Μπόρεσε να πλησιάσει πολύ φυσικά τον ψυχισμό του ήρωά του, ενός νέου παιδιού που πιστεύει στη δύναμη της λογοτεχνίας να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο. Μια φάση ζωής που, λίγο πολύ, όλοι έχουμε περάσει. Και τα κατάφερε. Περιγράφει το κοινωνικό περιβάλλον των μη ευνοημένων ανθρώπων που ζούν σε αυτή την πόλη, περιγράφει τις δυσκολίες της ζωής και της επιβίωσης μέσα σε ένα εχθρικό κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον και την ανάγκη του να μπορέσουμε να είμαστε ο εαυτός μας. Την ανάγκη να επιμείνουμε για να κρατήσουμε όρθια αυτά που πιστεύουμε. Την ανάγκη να υπερασπιστούμε τα όνειρά μας. Μου θύμισε ένα τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου που αγαπώ πολύ: ΄΄Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα΄΄.
΄΄ Ο φόβος αλλάζει τις ζωές μας, αλλάζει κι εμάς. Αλλοι θυμώνουμε πιο εύκολα, άλλοι αγαπάμε πιο πολύ κι άλλοι αποφασίζουμε να αλλάξουμε τον κόσμο΄΄λέει κάποια στιγμή ο νεαρός ήρωας του βιβλίου.
Ζώντας σε μια εποχή και σε μια κοινωνία που κυβερνιέται από τον φόβο για το τι θα γίνει στο παρόν μας και στο μέλλον, η ΄΄Λέσχη ελπιδοφόρας γραφής΄΄ ανάβει μια μικρή σπίθα ελπίδας. Μας λέει ότι δεν είναι απαραίτητο να νικήσει το κακό, υπάρχει και το καλό σε αυτόν τον κόσμο. Θα υπάρχουν πάντα οι άνθρωποι που μέσα από το έργο τους θα προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο., να του δώσουν την υπόσταση που θέλουν. Κάπως έτσι το αύριο αποκτά ελπίδα και χρώμα.
΄΄Θέλω να αλλάξω τον κόσμο γράφοντας. Τι να τους κάνω τους νόμους, αν τους ξέρω απ’ έξω κι ανακατωτά, όταν η κοινωνία πάσχει στην εφαρμογή τους; Και, ξέρετε, οι άνθρωποι δεν θέλουν να τους κουνάς το δάκτυλο. Θέλουν απαλά, ήρεμα, με αγάπη, με νοιάξιμο, με ενδιαφέρον, σιγά σιγά να τους πας σε ένα μονοπάτι, να τους δείξεις τον δρόμο. Μόνο τότε θα επιλέξουν να κάνουν το σωστό. Ακούσια με την καρδιά τους. ΄΄
Ο Πάνος Αντωνόπουλος γράφει απλά και κατανοητά. Γνωρίζει τι ακριβώς θέλει να πεί και το γράφει. Και η αλήθεια είναι πως σε μια εποχή κοινωνικών αλλά και καλλιτεχνικών αναταράξεων, κάτι τέτοιο το έχουμε ανάγκη. Σε μια εποχή που κυριαρχεί το πλαστικό και το απαστράπτον τηλεοπτικό προιόν, έχουμε ανάγκη από ταπεινές χειροποίητες δημιουργίες. Από βιβλία μέχρι τραγούδια που δεν κραυγάζουν, αλλά, αντίθετα, μιλάνε στην ψυχή μας. Και προσπαθούν να χαράξουν ένα καλύτερο αύριο, ένα αύριο που οι άνθρωποι θα μπορούν όχι μόνο να ανειρεύονται αλλά και να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους.
Ο Πάνος Αντωνόπουλος γεννήθηκε το 1978 στην Πάτρα και ζεί στην Αθήνα. Σπούδασε Δημοσιογραφία και Ελληνικό Πολιτισμό. Το θεατρικό του έργο ΄΄Το ελάφι΄΄ βραβεύτηκε από την Ενωση Ελλήνων Σεναριογράφων και το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Για το βιβλίο έγραψαν:
΄΄Όσα κι αν γράψω για το συγκεκριμένο βιβλίο, θα είναι απειροελάχιστα και δεν θα καταφέρω να μεταδώσω όλα όσα ένιωσα διαβάζοντάς το. Ο συγγραφέας πετυχαίνει μέσα σε ελάχιστες σελίδες -μόλις 120- να προσφέρει στο αναγνωστικό κοινό ένα πραγματικά λογοτεχνικό βιβλίο. Από αυτά που έχουν λόγο ύπαρξης και οδηγούν τον αναγνώστη ένα βήμα μπροστά. Θέλει μαεστρία να αποτυπώσεις τις σκέψεις σου, τα συναισθήματά σου, τα πιστεύω σου, σε λίγες σελίδες, προσφέροντας όμως στον αναγνώστη πολλά οφέλη. ΄΄Αγγελίνα Παπαθανασίου-Τhematofilakes.gr
