Mεσούντος του καλοκαιριού, και η ανάγνωση ενός αστυνομικού μυθιστορήματος επιβάλλεται. Ο Richard Osman κυκλοφόρησε την τρίτη συνέχεια της παρέας της ΄΄Λέσχης φόνων της υέμπτης΄΄ και έγραψε ένα ακόμα βιβλίο που συνδυάζει αστυνομική πλοκή με αστείρευτο χιούμορ. Το καινούργιο του μυθιστόρημα είναι η χαρά της ζωής, καθώς οι τέσσερις ηλικιωμένοι κεντρικοί ήρωές του όχι μόνο δεν το βάζουν κάτω, αλλά ,άλλος λίγο, άλλος πολύ, ερωτεύονται κιόλας. Σαν συγγραφέας μπορεί και συνδυάζει το σασπένς με το χιούμορ, την συγκίνηση με το αστείο, και όλα αυτά συνδυασμένα μαζί, δημιουργούν ένα ανάγνωσμα από αυτά που ο μέσος αναγνώστης δεν μπορεί να αφήσει από τα χέρια του.
Για όσους δεν έχουν διαβάσει κάποιο από τα προηγούμενα βιβλία του, τέσσερις ηλικιωμένοι που μένουν σε έναν οίκο ευγηρίας, για να περνούν πιο ευχάριστα τον ελεύθερο χρόνο τους, και η αλήθεια είναι ότι από αυτόν διαθέτουν άφθονο, δίνουν ραντεβού κάθε Πέμπτη σε κάποιον κοινόχρηστο χώρο του οίκου ευγηρίας και προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο κάποιας υπόθεσης, συνήθως φόνου, που δεν κατάφερε να λύσει η αστυνομία, και έχει πάει στα αρχεία της. Ετσι, ο Ρον, ο Ιμπραήμ, η Τζόις και η Ελίζαμπεθ, πού όλοι τους έχουν ξεπεράσει τα εβδομήντα και πλησιάζουν τα ογδόντα, συναντιούνται και μέχρι στιγμής τα έχουν καταφέρει μια χαρά.
Aυτή τη φορά,συναντιούνται και με τον Βίκτορ Ιλιτς, συνταξιούχο διευθυντή της KGB, που, στα νιάτα του, ήταν ερωτευμένος με την Ελίζαμπεθ, δυναμική κατάσκοπο τότε, αλλά και με τον Μάικ, τοπικό τηλεοπτικό δημοσιογράφο που όλοι σέβονται την γνώμη του. Η Πωλίν, έμπιστη φίλη του και μακιγιέζ στην τηλεοραση, ερωτεύεται τον Ρον, τον έναν από τους τέσσερις ήρωές μας. Αν προσθέσουμε την Ντόνα, αστυνομικό στο τοπικό τμήμα και τον Μπόγκνταν, γνωστούς μας από τις δύο προηγούμενες περιπέτειές τους, η παρέα ολοκληρώνεται.
Αυτή την φορά, ο φόνος που αναλαμβάνουν να εξιχνιάσουν, είναι ο φόνος της Μπέθανι Γουέιτς, τηλεοπτικής δημοσιογράφου επίσης, και κολλητής φίλης του Μάικ. Πριν από δέκα χρόνια, ερευνούσε μια σοβαρή υπόθεση ξεπλύματος χρήματος, και ενώ ήταν κοντά στη λύση της πολύκροτης υπόθεσης, σκοτώθηκε. Το αυτοκίνητό της έπεσε σε έναν ερημικό γκρεμό, μέσα στο αυτοκίνητο βρέθηκε αίμα της και κομμάτια από τα ρούχα της, αλλά όχι το πτώμα της. Αγαπητή σε όλους, και πιο πολύ στον Μάικ, η απουσία της άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό.
Η γνωστή παρέα αναλαμβάνει δράση και, ομολογουμένως, τα καταφέρνουν μια χαρά. Μετά από πολλές περιπέτειες, ρίχνουν φως στην υπόθεση, έχω την εντύπωση όμως, ότι δεν είναι αυτό που χαρακτηρίζει τα βιβλία του Richard Osman. Η αστυνομική πλοκή είναι σε πρώτο πλάνο,αυτό που τα χαρακτηρίζει όμως, είναι η ανθρωπιά των χαρακτήρων του. Αγάπη για τον άνθρωπο, συμπόνοια, θετική διάθεση, κατάρριψη των στερεοτύπων που αφορούν την τρίτη ηλικία. Οι τέσσερεις πρωταγωνιστές ,λόγω ηλικίας, γίνονται ΄΄αόρατοι΄΄ στα μάτια των άλλων κι αυτό τους βοηθά να πετύχουν αυτό που θέλουν. Ακόμα και την λύση μιας υπόθεσης φόνου που έχει γίνει εδώ και μια δεκαετία και δεν μπόρεσε να επιλύσει η αστυνομία.
΄΄Λοιπόν, να πως βλέπω τα πράγματα΄΄, λέει η Πωλίν. ΄΄Και δε σας ξέρω και πολύ καιρό. Αλλά αυτή είναι απλώς η δική μου άποψη, και τι ξέρω μήπως; Ολοι σ' αυτό το δωμάτιο, όλοι, ένας προς έναν, ο καθένας με τον δικό του διαφορετικό τρόπο, είναι τρελοί για δέσιμο΄΄
Η Τζόις κοιτά την Ελίζαμπεθ. Η Ελίζαμπεθ κοιτά τον Ιμπραήμ. Ο Ιμπραήμ κοιτά τον Ρον. Ο Ρον κοιτά την Τζόις. Ο Βίκτορ και ο Αλαν αλληλοκοιτιούνται.
Ο Στίβεν επιθεωρεί τον χώρο. ΄΄Ένα δίκιο το έχει΄΄.
΄΄Σας ξέρω μόλις δύο εβδομάδες και κάτι, κι έχω ήδη βρεθεί σ' ένα τάφο μ' έναν συνταγματάρχη της Κα Γκε Μπε, έχω δεί μια μικροσκοπική γριούλα να ναρκώνει έναν Βίκινγκ, κι έχω πλαγιάσει στο ίδιο κρεβάτι με τον γοητευτικότερο άντρα του Κέντ. Για καμιά τριετία ή τεραετία τη δεκαετία του' 80 έτρωγα πολλά ψευδαισθησιογόνα μανιτάρια. Μια φορά είχα πάρει LSD , στην Μπρατισλάβα, με τους Iron Maiden. Αλλά τίποτα- τίποτα απ' όσα έχω κάνει δεν συγκρίνεται με δυο μέρες μαζί σας΄΄.
Ο Richard Osman για μια ακόμα φορά έγραψε ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται απνευστί, χρησιμοποιώντας όλα τα συστατικά που έκαναν παγκόσμιες επιτυχίες τα προηγούμενα βιβλία του: Χιούμορ, καλή αστυνομική πλοκή, αγάπη για τους ανθρώπους.Υμνεί την φιλία, την αφοσίωση, πίστη, την διαφορετικότητα.
΄΄Στο τέλος οι άνθρωποι έχουν σημασία,έτσι δεν είναι; Λέι ο Βίκτορ. ΄΄Πάντα οι άνθρωποι. Μπορείς να γυρίσεις τον κόσμο αναζητώντας την τέλεια ζωή, να μεταναστεύσεις στην Αυστραλία, αν θές, αλλά πάντα το βασικό είναι οι άνθρωποι που θα γνωρίσεις΄΄.
Η Ελίζαμπεθ στρέφει το βλέμα στην πισίνα, που αιωρείται στον ουρανό. Η Τζόις κολυμπάει πέρα δώθε, με το κεφάλι πάνω απ' το νερό, για να μη βρέξει τα μαλλιά της. Τα αγόρια, ο Ρον και ο Ιμπραήμ είναι ξαπλωμένα στις σεζλόνγκ, με τα πανωφόρια τους. Ο Ιμπραήμ πασχίζει να διαβάσει τους Financial Times παρά τον άνεμο. Ο Ρον πασχίζει να εξακριβώσει πώς να καπακώσει πάλι τον καφέ του. Παραέχει κρύο για κολύμπι, αλλά η Τζόις είναι αμετάπειστη. Η Ελίζαμπεθ αναγκάστηκε να της πει να μην είναι χαζή, ότι η πισίνα θα' ταν ακόμη εδώ το καλοκαίρι.
΄΄Ναι, αλλά μπορεί να μην είμαστε εμείς΄΄, είχε αποκριθεί η Τζόις, κι είχε δίκιο. Καλύτερα να αρπάζεις το οτιδήποτε όσο μπορείς. Ποιος ξέρει ποιο θα' ναι το τελευταίο σου κολύμπι, η τελευταία σου βόλτα, το τελευταίο σου φιλί;΄΄
Αδραξε την μέρα, λοιπόν. Αυτό κάνουν και οι τέσσερις πρωταγωνιστές του βιβλίου, και πάνε παρακάτω. Για όσο μπορούν. Μαζί τους κι εμείς.
Η μετάφραση είναι του Αύγουστου Κορτώ.
Για το βιβλίο έγραψαν:
΄΄Σε αντίθεση με τη σφαίρα, ο Richard Osman ποτέ δεν αστοχεί΄΄. The Times.
΄΄Βιβλίο με πολύ χιούμος και συναίσθημα΄΄ -Harlan Coben. Συγγραφέας.
΄΄Σκέτη απόλαυση΄΄ -Kate Atkinson, συγγραφέας.
΄΄Συγκινητικό, εύθυμο και πολύ αγωνιώδες΄΄-Jeffrey Deaver-συγγραφέας.
Για όσους δεν έχουν διαβάσει κάποιο από τα προηγούμενα βιβλία του, τέσσερις ηλικιωμένοι που μένουν σε έναν οίκο ευγηρίας, για να περνούν πιο ευχάριστα τον ελεύθερο χρόνο τους, και η αλήθεια είναι ότι από αυτόν διαθέτουν άφθονο, δίνουν ραντεβού κάθε Πέμπτη σε κάποιον κοινόχρηστο χώρο του οίκου ευγηρίας και προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο κάποιας υπόθεσης, συνήθως φόνου, που δεν κατάφερε να λύσει η αστυνομία, και έχει πάει στα αρχεία της. Ετσι, ο Ρον, ο Ιμπραήμ, η Τζόις και η Ελίζαμπεθ, πού όλοι τους έχουν ξεπεράσει τα εβδομήντα και πλησιάζουν τα ογδόντα, συναντιούνται και μέχρι στιγμής τα έχουν καταφέρει μια χαρά.
Aυτή τη φορά,συναντιούνται και με τον Βίκτορ Ιλιτς, συνταξιούχο διευθυντή της KGB, που, στα νιάτα του, ήταν ερωτευμένος με την Ελίζαμπεθ, δυναμική κατάσκοπο τότε, αλλά και με τον Μάικ, τοπικό τηλεοπτικό δημοσιογράφο που όλοι σέβονται την γνώμη του. Η Πωλίν, έμπιστη φίλη του και μακιγιέζ στην τηλεοραση, ερωτεύεται τον Ρον, τον έναν από τους τέσσερις ήρωές μας. Αν προσθέσουμε την Ντόνα, αστυνομικό στο τοπικό τμήμα και τον Μπόγκνταν, γνωστούς μας από τις δύο προηγούμενες περιπέτειές τους, η παρέα ολοκληρώνεται.
Αυτή την φορά, ο φόνος που αναλαμβάνουν να εξιχνιάσουν, είναι ο φόνος της Μπέθανι Γουέιτς, τηλεοπτικής δημοσιογράφου επίσης, και κολλητής φίλης του Μάικ. Πριν από δέκα χρόνια, ερευνούσε μια σοβαρή υπόθεση ξεπλύματος χρήματος, και ενώ ήταν κοντά στη λύση της πολύκροτης υπόθεσης, σκοτώθηκε. Το αυτοκίνητό της έπεσε σε έναν ερημικό γκρεμό, μέσα στο αυτοκίνητο βρέθηκε αίμα της και κομμάτια από τα ρούχα της, αλλά όχι το πτώμα της. Αγαπητή σε όλους, και πιο πολύ στον Μάικ, η απουσία της άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό.
Η γνωστή παρέα αναλαμβάνει δράση και, ομολογουμένως, τα καταφέρνουν μια χαρά. Μετά από πολλές περιπέτειες, ρίχνουν φως στην υπόθεση, έχω την εντύπωση όμως, ότι δεν είναι αυτό που χαρακτηρίζει τα βιβλία του Richard Osman. Η αστυνομική πλοκή είναι σε πρώτο πλάνο,αυτό που τα χαρακτηρίζει όμως, είναι η ανθρωπιά των χαρακτήρων του. Αγάπη για τον άνθρωπο, συμπόνοια, θετική διάθεση, κατάρριψη των στερεοτύπων που αφορούν την τρίτη ηλικία. Οι τέσσερεις πρωταγωνιστές ,λόγω ηλικίας, γίνονται ΄΄αόρατοι΄΄ στα μάτια των άλλων κι αυτό τους βοηθά να πετύχουν αυτό που θέλουν. Ακόμα και την λύση μιας υπόθεσης φόνου που έχει γίνει εδώ και μια δεκαετία και δεν μπόρεσε να επιλύσει η αστυνομία.
΄΄Λοιπόν, να πως βλέπω τα πράγματα΄΄, λέει η Πωλίν. ΄΄Και δε σας ξέρω και πολύ καιρό. Αλλά αυτή είναι απλώς η δική μου άποψη, και τι ξέρω μήπως; Ολοι σ' αυτό το δωμάτιο, όλοι, ένας προς έναν, ο καθένας με τον δικό του διαφορετικό τρόπο, είναι τρελοί για δέσιμο΄΄
Η Τζόις κοιτά την Ελίζαμπεθ. Η Ελίζαμπεθ κοιτά τον Ιμπραήμ. Ο Ιμπραήμ κοιτά τον Ρον. Ο Ρον κοιτά την Τζόις. Ο Βίκτορ και ο Αλαν αλληλοκοιτιούνται.
Ο Στίβεν επιθεωρεί τον χώρο. ΄΄Ένα δίκιο το έχει΄΄.
΄΄Σας ξέρω μόλις δύο εβδομάδες και κάτι, κι έχω ήδη βρεθεί σ' ένα τάφο μ' έναν συνταγματάρχη της Κα Γκε Μπε, έχω δεί μια μικροσκοπική γριούλα να ναρκώνει έναν Βίκινγκ, κι έχω πλαγιάσει στο ίδιο κρεβάτι με τον γοητευτικότερο άντρα του Κέντ. Για καμιά τριετία ή τεραετία τη δεκαετία του' 80 έτρωγα πολλά ψευδαισθησιογόνα μανιτάρια. Μια φορά είχα πάρει LSD , στην Μπρατισλάβα, με τους Iron Maiden. Αλλά τίποτα- τίποτα απ' όσα έχω κάνει δεν συγκρίνεται με δυο μέρες μαζί σας΄΄.
Ο Richard Osman για μια ακόμα φορά έγραψε ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται απνευστί, χρησιμοποιώντας όλα τα συστατικά που έκαναν παγκόσμιες επιτυχίες τα προηγούμενα βιβλία του: Χιούμορ, καλή αστυνομική πλοκή, αγάπη για τους ανθρώπους.Υμνεί την φιλία, την αφοσίωση, πίστη, την διαφορετικότητα.
΄΄Στο τέλος οι άνθρωποι έχουν σημασία,έτσι δεν είναι; Λέι ο Βίκτορ. ΄΄Πάντα οι άνθρωποι. Μπορείς να γυρίσεις τον κόσμο αναζητώντας την τέλεια ζωή, να μεταναστεύσεις στην Αυστραλία, αν θές, αλλά πάντα το βασικό είναι οι άνθρωποι που θα γνωρίσεις΄΄.
Η Ελίζαμπεθ στρέφει το βλέμα στην πισίνα, που αιωρείται στον ουρανό. Η Τζόις κολυμπάει πέρα δώθε, με το κεφάλι πάνω απ' το νερό, για να μη βρέξει τα μαλλιά της. Τα αγόρια, ο Ρον και ο Ιμπραήμ είναι ξαπλωμένα στις σεζλόνγκ, με τα πανωφόρια τους. Ο Ιμπραήμ πασχίζει να διαβάσει τους Financial Times παρά τον άνεμο. Ο Ρον πασχίζει να εξακριβώσει πώς να καπακώσει πάλι τον καφέ του. Παραέχει κρύο για κολύμπι, αλλά η Τζόις είναι αμετάπειστη. Η Ελίζαμπεθ αναγκάστηκε να της πει να μην είναι χαζή, ότι η πισίνα θα' ταν ακόμη εδώ το καλοκαίρι.
΄΄Ναι, αλλά μπορεί να μην είμαστε εμείς΄΄, είχε αποκριθεί η Τζόις, κι είχε δίκιο. Καλύτερα να αρπάζεις το οτιδήποτε όσο μπορείς. Ποιος ξέρει ποιο θα' ναι το τελευταίο σου κολύμπι, η τελευταία σου βόλτα, το τελευταίο σου φιλί;΄΄
Αδραξε την μέρα, λοιπόν. Αυτό κάνουν και οι τέσσερις πρωταγωνιστές του βιβλίου, και πάνε παρακάτω. Για όσο μπορούν. Μαζί τους κι εμείς.
Η μετάφραση είναι του Αύγουστου Κορτώ.
Για το βιβλίο έγραψαν:
΄΄Σε αντίθεση με τη σφαίρα, ο Richard Osman ποτέ δεν αστοχεί΄΄. The Times.
΄΄Βιβλίο με πολύ χιούμος και συναίσθημα΄΄ -Harlan Coben. Συγγραφέας.
΄΄Σκέτη απόλαυση΄΄ -Kate Atkinson, συγγραφέας.
΄΄Συγκινητικό, εύθυμο και πολύ αγωνιώδες΄΄-Jeffrey Deaver-συγγραφέας.
