Διαβάζοντας τα μυθιστορήματα του Μισέλ Μπυσσί, καταλαβαίνεις πολύ γρήγορα την ευκολία με την οποία αλλάζει την θεματική του από βιβλίο σε βιβλίο. Από την ιμπρεσσιονιστική Γαλλία του Κλώντ Μονέ στα ΄΄Τρία μαύρα νούφαρα΄΄, μέχρι τον περίπλοκο νέο κόσμο των ΜΚΟ και των προσφύγων στο ΄΄Κόκκινο σημειωματάριο΄΄ η απόσταση είναι μεγάλη. Καταφέρνει όμως, πάντα να συναρπάζει τον αναγνώστη. Ο Μισέλ Μπυσσί και ο Γκιγιέμ Μισσό είναι οι δύο Γάλλοι συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων που, κατά την άποψή μου, κατάφεραν να ανανεώσουν το γαλλικό- αστυνομικό- μυθιστόρημα σαν είδος. Ή, για να είμαι ακριβέστερος, χρησιμοποιούν την αστυνομική φόρμα για να γράψουν λογοτεχνία.
Στο καινούργιο του μυθιστόρημα που έχει τίτλο ΄΄Αγρια όνειρα θα΄βλεπα΄΄, παρά τον ΄΄άγριο΄΄ τίτλο, ο Μπυσσί έγραψε, ουσιαστικά, ένα υπέροχο αισθηματικό μυθιστόρημα. Πρόκειται για τον έρωτα της Νατύ και του Υλίς, έναν έρωτα από αυτούς που προκύπτουν μία και μοναδική φορά στη ζωή του καθενός, κι αυτό όχι πάντα και όχι σε όλους. Εναν έρωτα από αυτούς που θέλεις να παρατήσεις τα πάντα, αν είναι δυνατόν και όλη σου την προηγούμενη ζωή, για να τρέξεις πισω από την αγαπημένη ή τον αγαπημένο σου. Μόνο που αυτό δεν είναι πάντα δυνατόν και λίγοι τελικά είναι οι άνθρωποι που μπορούν να παρατήσουν τα πάντα και να ακολουθήσουν το καινούργιο που προέκυψε στη ζωή τους, όσο δυνατός κι αν είναι αυτός ο καινούργιος έρωτας.
Κάποια στιγμή η μικρή της κόρη, ενώ η Νατύ της διάβαζε τον ΄΄Μικρό Πρίγκηπα΄΄ την ρώτησε με τον τρόπο που ρωτούν τα παιδιά: ΄΄Κι εσύ μαμά; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που αγάπησες τόσο πολύ που δεν ήθελες να τον ξεχάσεις; Που τον αγάπησες τόσο πολύ που όλη σου τη ζωή συναντάς συνέχεια πράγματα που σου τον θυμίζουν;΄΄
Και η Νατύ δεν απάντησε.
Και για να βάλουμε τα πράγματα σε μιά σειρά: ο Μισέλ Μπυσσί κινεί το μυθιστόρημά του σε δύο χρόνους. Σήμερα, και μιά εικοσαετία πρίν. Ξεκινάμε από το σήμερα. Η Νατύ είναι αεροσυνοδός στην Air France εδώ και πολλά χρόνια. Είναι 52 χρονών, όμορφη, έχει μιά ευτυχισμένη οικογένεια, ο άντρας ο Ολιβιέ την λατρεύει , η μεγάλη της κόρη της έχει χαρίσει ήδη δύο εγγονάκια, ενώ η μικρότερη ετοιμάζεται και αυτή να φύγει από το σπίτι. Μένουν σε ένα υπέροχο εξοχικό σπίτι έξω από το Παρίσι, στην όχθη του Σηκουάνα. Ολα είναι τέλεια στη ζωή της και ετοιμάζεται να πετάξει για το Μόντρεαλ. Είναι χαρούμενη, γιατί μετά από πολύ καιρό, το πλήρωμα του αεροπλάνου και ο πιλότος είναι παλιοί της φίλοι.Εχουν περάσει πολλά μαζί, έχουν ταξιδέψει μαζί σε όλο τον πλανήτη. Κι άλλη μιά σύμπτωση: Τα ταξίδια που έχει να κάνει αυτον τον μήνα, τέσσερα στη σειρά, είναι τα εξής: Μόντρεαλ, Βαρκελώνη, Σαν Ντιέγκο στο Μεξικό και Τζακάρτα. Θυμάται, ότι ακριβώς είκοσι χρόνια πρίν, έτυχε με τους ίδιους συναδέλφους, με το ίδιο πλήρωμα, να έχει ταξιδέψει πάλι σε αυτές τις τέσσερεις τοποθεσίες, με την ίδια σειρά. Μιά σειρά ταξιδιών που της άλλαξε τη ζωή. ΄΄Σύμπτωση΄΄, σκέφτεται. Περίεργο, αλλά σύμπτωση. Και καθώς οδηγά για να φτάσει στο αεροδρόμιο, ακούει στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου το ΄΄Let it be΄΄ των Beatles. Eτοιμάζεται να ταξιδέψει για το Μόντρεαλ, με το ίδιο πλήρωμα, όπως ακριβώς πρίν από 20 χρόνια, και όπως ακριβώς πρίν από 20 χρόνια λίγο πρίν φτάσει στο αεροδρόμιο, το ραδιόφωνο παίζει το΄΄Let it be΄΄. ΄΄ Ποιός Θεός σπάει πλάκα μαζί μου;΄΄ αναρωτιέται.
΄΄Μέσα στο κεφάλι μου ο πλακατζής Θεός γελάει ακόμα.
Μόντρεαλ, Λος Αντζελες, Τζακάρτα.
Προβάλλει τους τρείς πιο ομορφους προορισμούς της ζωής μου, πριν τη μαύρη τρύπα, πριν τη λευκή οπή, πρίν το τίποτα. Πρίν την παραζάλη που δεν άφησε τίποτα, πριν την αρπαγή, την εγκατάλειψη, την προσφορά, το κενό, το αδιανόητο, το αβάσταχτο κενό
Που όμως το άντεξα
Όλα αυτά τα χρόνια.
Που το γέμισα,
Με τη Λορά, έπειτα με τη Μαργκό, έπειτα με τον Ετάν και τον Νοέ. Τα εγγόνια μου.
Το κενό που γέμισα.
Υπάρχουν γυναίκες που γεμίζουν το κενό και γυναίκες γεμάτες.
΄΄Let it be.When I find myself in times of troubles,mother Mary comes to me…Let it be΄΄.
Kαι εδώ αρχίζει το αγαπημένο παιχνίδι του Μπυσσί με τον χρόνο. 1999-2019. Το παρελθόν και το παρόν. Μιά εικοσαετία, που το παρελθόν επανέρχεται στο παρόν και διεκδικεί τα δικαιώματά του. Ιδιαίτερα αν σε αυτό το παρελθόν έχουν γίνει πράγματα που σε έχουν σημαδέψει για πάντα. Και η ζωή της Νατύ σημαδεύτηκε το 1999 από τον έρωτα της ζωής της. Που δεν ήταν, βέβαια, ο Ολιβιέ, ο άντρας της. Στο ίδιο αεροπορικό ταξίδι: Παρίσι-Μόντρεαλ. Ηταν η στιγμή που γνώρισε τον Υλίς,τον Υλίς που στα γαλλικά σημαίνει Οδυσσέας. Εναν Οδυσσέα της ζωής, τον οποίο στα χρόνια που ακολούθησαν ξανασυνάντησε στη Βαρκελώνη, στο Μεξικό, στη Τζακάρτα. Εναν μουσικό που της ανέτρεψε τη ζωή. Μιάπαράφορη ερωτική σχέση, από αυτές που δεν τελειώνουν ποτέ, όσο κι αν δεν θέλεις να το παραδεχτείς. Όσους όρκους κι αν έχεις δώσει. Γιατί όπως της είχε πεί μιά Εσκιμώα , σε αυτό το πρώτο της ταξίδι στο Μόντρεαλ, χαρίζοντάς της μία ΄΄λίθο του χρόνου΄΄,μιά μαγική πέτρα που οι Εσκιμώοι ξέρουν να ξεχωρίζουν και μαζεύουν από τα ποτάμια :
΄΄- Ο χρόνος είναι ένα μακρύ ποτάμι. Κυλά πάντα πρός την ίδια κατεύθυνση. Κι ωστόσο, αδύνατο να γνωρίζει κανείς την ταχύτητά της κάθε του σταγόνας. Ολες μοιάζουν. Έτσι δεν είναι; Πως να ξεχωρίσεις αν μία βιάζεται περισσότερο ή αν κάποια άλλη βραδυπορεί; ΄Η αν κάποια σταγόνα σταματά αφήνοντας τις υπόλοιπες να συνεχίσουν την πορεία τους; Υπάρχει ,ωστόσο, ένας τρόπος να ξεχωρίσεις τις σταγόνες που σταματούν. Αυτές τις φυσαλίδες αιωνιότητας που αφήνουν το ποτάμι να φύγει μπροστά, κάποιοι Εσκιμώοι ξέρουν να τις αναγνωρίζουν. Αφήνουν τα σημάδια τους στίς πέτρες, βαθιά στην κοίτη των ποταμών. Σημάδια αόρατα σε κάποιον που δεν ξέρει να τα αναζητά, όμως οι μάγοι των Ινουίτ μπορούν να μείνουν μέρες ώσπου να ξεχωρίσουν μία από αυτές.
-Και σε τί χρησιμεύουν αυτοί οι μαγικοί λίθοι;
-Για να πάτε πίσω στον χρόνο. Τη μέρα που θα το έχετε ανάγκη. Τη μέρα που θα το θέλετε πραγματκά. Οχι, οι λίθοι αυτοί δεν επιτρέπουν να ξαναγυρίσετε στο παρελθόν, πόσο μάλλον να το αλλάξετε. Επιτρέπουν μόνο να ξαναζήσετε κάποια θραύσματα, κάποιες μικρές χρονικές αναλαμπές, κομματιασμένες σαν χαρτοπόλεμος. Σας το είπα, ο χρόνος, όπως και το ποτάμι, δεν σταματά ποτέ, κυλά πάντα πρός την ίδια κατεύθυνση. Ομως μερικές σταγόνες που αναπηδούν από το παρελθόν, αρκούν ώστε να αλλάξει η πορεία μιάς ζωής.
-Λυπάμαι. Οποια κι αν είναι η τιμή, δεν πρόκειται να την αγοράσω.
-Σας την προσφέρω, λέει σιγανά η πωλήτρια.
Μένω με την κλειστή χούφτα μου. Αναυδη.
-Μα μόλις μου είπατε πως αυτές οι πέτρες είναι σπάνιες. Μοναδικές. Πολύτιμες και περιζήτητες. Γιατί να προσφέρετε μία σε κάποια ξένη;
-Διότι είστε ερωτευμένη. Ο έρωτας δεν κρατά, ο έρωτας είναι εύθραυστος σαν μαργαριταρένιο περιδέραιο. Ο λίθος του χρόνου,όμως, επιτρέπει να φυλάξεις για πάντα τις πιό όμορφες πέρλες του΄΄.
Ο Μισέλ Μπυσσί έγραψε ένα ακόμα εξαιρετικό μυθιστόρημα. Ενα αισθηματικό μυθιστόρημα που σταδιακά μετατρέπεται σε αστυνομικό. Η ιστορία ενός μεγάλου έρωτα, που περικλείεται σε τέσσερα χρονικά κεφάλαια. Σε τέσσερα ταξίδια. Μόντρεαλ, Βαρκελώνη, Σαν Ντιέγκο, Τζακάρτα. Οι περιγραφές των τόπων είναι εκπληκτικές, βιωμένες θα έλεγε κανείς. Ειδικά η περιγραφή της Βαρκελώνης είναι μαγική. Ο αναγνώστης ταυτίζεται με τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες. Σε βαθμό που μας κάνει να αναρωτηθούμε αν αξίζει τελικά τον κόπο να θυσιάσουμε κάποιες τόσο σημαντικές στιγμές της ζωής μας, προκειμένου να μην διαλύσουμε κάτι άλλο,που στην τρέχουσα συνθήκη αντιστοιχεί με την σταθερότητα. Ο συγγραφέας ξέρει να θέτει ερωτήματα στον αναγνώστη. Για άλλη μιά φορά ο Μπυσσί έγραψε ένα μυθιστόρημα που δεν μπορείς να αφήσεις από τα χέρια σου, αν δεν φτάσεις στην τελευταία σελίδα. Ακόμα κι ένα θέμα που θα μπορούσε να είναι κλισέ, το τινάζει στον αέρα, καθώς σελίδα τη σελίδα, σου ανατρέπει συνεχώς την γνώμη που είχες σχηματίσει στο προηγούμενο κεφάλαιο. Στο ΄΄Αγρια όνειρα θα΄βλεπα΄΄ ο συγγραφέας σχεδόν ξεπερνάει τον εαυτό του, βάζοντας τον πήχυ ακόμα πιό ψηλά.
Γιατί όπως λέει η Νατύ, η κεντρική ηρωίδα:
΄΄Δε μετανοιώνω για τίποτα. Εύχομαι σε κάθε γυναίκα να μπορέσει να ζήσει έστω και για μία μέρα ένα τέτοιο πάθος. Να γνωρίσει το ρίγος της απόδρασης. Τι θα ήμουν σήμερα αν δεν τον είχα γνωρίσει; Αποκαρδιωμένη; Πικραμένη; Απογοητευμένη; Τι θα ήμουν αν δεν είχα βιώσει τη σιγουριά πως κάποτε κι εγώ έζησα; Αν δεν είχα νοιώσει, όταν εγκατέλειψα τον Υλιάν, αυτό το απόλυτο κενό. Την οργή της στέρησης. Σήμερα ο Υλιάν δε μου λείπει πιά. Εχω φυλάξει τις αναμνήσεις μας σε ένα συρτάρι που πιά δεν ανοίγω ποτέ. Ξέρω όμως πως εκείνος θα συντροφεύει τη σκέψη μου όταν έρθει η ώρα να κλείσω τα μάτια μου για πάντα. Ο Ολιβιέ, η Λορά κι η Μαργκό είναι αυτοί που θα βρίσκονται στο πλευρό μου, όμως τη ζωή που θα έχω ζήσει θα την αφιερώσω σε εκείνον. Κατά βάθος, από τον κόσμο αυτόν περνάμε για να ζήσουμε μερικές στιγμές ευφορίας΄΄.
Ο Μισέλ Μπυσσί γεννήθηκε το 1965 στη Νορμανδία. Είναι πολιτικός αναλυτής και καθηγητής γεωγραφίας στο Πανεμιστήμιο της Ρουέν. Θεωρείται σήμερα ένας από τους πιό πολυδιαβασμένους Γάλλους συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων. Τα βιβλία του, που δίνουν μιά αφορμή αναστοχασμού γύρω από τα διακυβεύματα της σύγχρονης εποχής, έχουν αποσπάσει πολυάριθμα λογοτεχνικά βραβεία, έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από τριάντα γλώσσες και κάποια από αυτά έχουν μεταφερθεί στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο.
Η μετάφραση είναι της Μυρτώς Καλοφωλιά.
Για το βιβλίο έγραψαν:
΄΄ Ένα έργο μυστηρίου για την αγάπη, την πίστη, τα λάθη, τις επιλογές και το πάθος σε ένα θρίλερ παράνοιας και χειραγώγησης, σε ένα έργο όπου οι συνηθισμένοι ρόλοι έχουν αντιστραφεί και τα νήματα της ιστορίας κρατά η ηρωίδα που δεν είναι το θύμα ενός πάθους, διχασμένη ωστόσο μεταξύ του ρόλου της ως μητέρα και συζύγου και της αγάπης της για τον Υλιάν που θυσίασε τα πάντα για εκείνη.΄΄ Φιλαναγνώστης.
΄΄Στο «Άγρια όνειρα θα ‘βλεπα», με τέσσερα ταξίδια, στο Μόντρεαλ, στο Σαν Ντιέγκο, στη Βαρκελώνη και στην Τζακάρτα, και ένα κατοπτρικό παιχνίδι ανάμεσα στο 1999 και το 2019, ξεδιπλώνεται μια αριστοτεχνική παρτιτούρα πάθους και σασπένς, στον ρυθμό των πιο δυνατών χτύπων της καρδιάς. Ο Μισέλ Μπυσσί, από τους πιο αγαπημένους συγγραφείς της Γαλλίας, στις καθηλωτικές ιστορίες του συνδυάζει την ψυχική ένταση με την ακρίβεια της συναισθηματικής περιγραφής.΄΄ Athens Voice
Στο καινούργιο του μυθιστόρημα που έχει τίτλο ΄΄Αγρια όνειρα θα΄βλεπα΄΄, παρά τον ΄΄άγριο΄΄ τίτλο, ο Μπυσσί έγραψε, ουσιαστικά, ένα υπέροχο αισθηματικό μυθιστόρημα. Πρόκειται για τον έρωτα της Νατύ και του Υλίς, έναν έρωτα από αυτούς που προκύπτουν μία και μοναδική φορά στη ζωή του καθενός, κι αυτό όχι πάντα και όχι σε όλους. Εναν έρωτα από αυτούς που θέλεις να παρατήσεις τα πάντα, αν είναι δυνατόν και όλη σου την προηγούμενη ζωή, για να τρέξεις πισω από την αγαπημένη ή τον αγαπημένο σου. Μόνο που αυτό δεν είναι πάντα δυνατόν και λίγοι τελικά είναι οι άνθρωποι που μπορούν να παρατήσουν τα πάντα και να ακολουθήσουν το καινούργιο που προέκυψε στη ζωή τους, όσο δυνατός κι αν είναι αυτός ο καινούργιος έρωτας.
Κάποια στιγμή η μικρή της κόρη, ενώ η Νατύ της διάβαζε τον ΄΄Μικρό Πρίγκηπα΄΄ την ρώτησε με τον τρόπο που ρωτούν τα παιδιά: ΄΄Κι εσύ μαμά; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που αγάπησες τόσο πολύ που δεν ήθελες να τον ξεχάσεις; Που τον αγάπησες τόσο πολύ που όλη σου τη ζωή συναντάς συνέχεια πράγματα που σου τον θυμίζουν;΄΄
Και η Νατύ δεν απάντησε.
Και για να βάλουμε τα πράγματα σε μιά σειρά: ο Μισέλ Μπυσσί κινεί το μυθιστόρημά του σε δύο χρόνους. Σήμερα, και μιά εικοσαετία πρίν. Ξεκινάμε από το σήμερα. Η Νατύ είναι αεροσυνοδός στην Air France εδώ και πολλά χρόνια. Είναι 52 χρονών, όμορφη, έχει μιά ευτυχισμένη οικογένεια, ο άντρας ο Ολιβιέ την λατρεύει , η μεγάλη της κόρη της έχει χαρίσει ήδη δύο εγγονάκια, ενώ η μικρότερη ετοιμάζεται και αυτή να φύγει από το σπίτι. Μένουν σε ένα υπέροχο εξοχικό σπίτι έξω από το Παρίσι, στην όχθη του Σηκουάνα. Ολα είναι τέλεια στη ζωή της και ετοιμάζεται να πετάξει για το Μόντρεαλ. Είναι χαρούμενη, γιατί μετά από πολύ καιρό, το πλήρωμα του αεροπλάνου και ο πιλότος είναι παλιοί της φίλοι.Εχουν περάσει πολλά μαζί, έχουν ταξιδέψει μαζί σε όλο τον πλανήτη. Κι άλλη μιά σύμπτωση: Τα ταξίδια που έχει να κάνει αυτον τον μήνα, τέσσερα στη σειρά, είναι τα εξής: Μόντρεαλ, Βαρκελώνη, Σαν Ντιέγκο στο Μεξικό και Τζακάρτα. Θυμάται, ότι ακριβώς είκοσι χρόνια πρίν, έτυχε με τους ίδιους συναδέλφους, με το ίδιο πλήρωμα, να έχει ταξιδέψει πάλι σε αυτές τις τέσσερεις τοποθεσίες, με την ίδια σειρά. Μιά σειρά ταξιδιών που της άλλαξε τη ζωή. ΄΄Σύμπτωση΄΄, σκέφτεται. Περίεργο, αλλά σύμπτωση. Και καθώς οδηγά για να φτάσει στο αεροδρόμιο, ακούει στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου το ΄΄Let it be΄΄ των Beatles. Eτοιμάζεται να ταξιδέψει για το Μόντρεαλ, με το ίδιο πλήρωμα, όπως ακριβώς πρίν από 20 χρόνια, και όπως ακριβώς πρίν από 20 χρόνια λίγο πρίν φτάσει στο αεροδρόμιο, το ραδιόφωνο παίζει το΄΄Let it be΄΄. ΄΄ Ποιός Θεός σπάει πλάκα μαζί μου;΄΄ αναρωτιέται.
΄΄Μέσα στο κεφάλι μου ο πλακατζής Θεός γελάει ακόμα.
Μόντρεαλ, Λος Αντζελες, Τζακάρτα.
Προβάλλει τους τρείς πιο ομορφους προορισμούς της ζωής μου, πριν τη μαύρη τρύπα, πριν τη λευκή οπή, πρίν το τίποτα. Πρίν την παραζάλη που δεν άφησε τίποτα, πριν την αρπαγή, την εγκατάλειψη, την προσφορά, το κενό, το αδιανόητο, το αβάσταχτο κενό
Που όμως το άντεξα
Όλα αυτά τα χρόνια.
Που το γέμισα,
Με τη Λορά, έπειτα με τη Μαργκό, έπειτα με τον Ετάν και τον Νοέ. Τα εγγόνια μου.
Το κενό που γέμισα.
Υπάρχουν γυναίκες που γεμίζουν το κενό και γυναίκες γεμάτες.
΄΄Let it be.When I find myself in times of troubles,mother Mary comes to me…Let it be΄΄.
Kαι εδώ αρχίζει το αγαπημένο παιχνίδι του Μπυσσί με τον χρόνο. 1999-2019. Το παρελθόν και το παρόν. Μιά εικοσαετία, που το παρελθόν επανέρχεται στο παρόν και διεκδικεί τα δικαιώματά του. Ιδιαίτερα αν σε αυτό το παρελθόν έχουν γίνει πράγματα που σε έχουν σημαδέψει για πάντα. Και η ζωή της Νατύ σημαδεύτηκε το 1999 από τον έρωτα της ζωής της. Που δεν ήταν, βέβαια, ο Ολιβιέ, ο άντρας της. Στο ίδιο αεροπορικό ταξίδι: Παρίσι-Μόντρεαλ. Ηταν η στιγμή που γνώρισε τον Υλίς,τον Υλίς που στα γαλλικά σημαίνει Οδυσσέας. Εναν Οδυσσέα της ζωής, τον οποίο στα χρόνια που ακολούθησαν ξανασυνάντησε στη Βαρκελώνη, στο Μεξικό, στη Τζακάρτα. Εναν μουσικό που της ανέτρεψε τη ζωή. Μιάπαράφορη ερωτική σχέση, από αυτές που δεν τελειώνουν ποτέ, όσο κι αν δεν θέλεις να το παραδεχτείς. Όσους όρκους κι αν έχεις δώσει. Γιατί όπως της είχε πεί μιά Εσκιμώα , σε αυτό το πρώτο της ταξίδι στο Μόντρεαλ, χαρίζοντάς της μία ΄΄λίθο του χρόνου΄΄,μιά μαγική πέτρα που οι Εσκιμώοι ξέρουν να ξεχωρίζουν και μαζεύουν από τα ποτάμια :
΄΄- Ο χρόνος είναι ένα μακρύ ποτάμι. Κυλά πάντα πρός την ίδια κατεύθυνση. Κι ωστόσο, αδύνατο να γνωρίζει κανείς την ταχύτητά της κάθε του σταγόνας. Ολες μοιάζουν. Έτσι δεν είναι; Πως να ξεχωρίσεις αν μία βιάζεται περισσότερο ή αν κάποια άλλη βραδυπορεί; ΄Η αν κάποια σταγόνα σταματά αφήνοντας τις υπόλοιπες να συνεχίσουν την πορεία τους; Υπάρχει ,ωστόσο, ένας τρόπος να ξεχωρίσεις τις σταγόνες που σταματούν. Αυτές τις φυσαλίδες αιωνιότητας που αφήνουν το ποτάμι να φύγει μπροστά, κάποιοι Εσκιμώοι ξέρουν να τις αναγνωρίζουν. Αφήνουν τα σημάδια τους στίς πέτρες, βαθιά στην κοίτη των ποταμών. Σημάδια αόρατα σε κάποιον που δεν ξέρει να τα αναζητά, όμως οι μάγοι των Ινουίτ μπορούν να μείνουν μέρες ώσπου να ξεχωρίσουν μία από αυτές.
-Και σε τί χρησιμεύουν αυτοί οι μαγικοί λίθοι;
-Για να πάτε πίσω στον χρόνο. Τη μέρα που θα το έχετε ανάγκη. Τη μέρα που θα το θέλετε πραγματκά. Οχι, οι λίθοι αυτοί δεν επιτρέπουν να ξαναγυρίσετε στο παρελθόν, πόσο μάλλον να το αλλάξετε. Επιτρέπουν μόνο να ξαναζήσετε κάποια θραύσματα, κάποιες μικρές χρονικές αναλαμπές, κομματιασμένες σαν χαρτοπόλεμος. Σας το είπα, ο χρόνος, όπως και το ποτάμι, δεν σταματά ποτέ, κυλά πάντα πρός την ίδια κατεύθυνση. Ομως μερικές σταγόνες που αναπηδούν από το παρελθόν, αρκούν ώστε να αλλάξει η πορεία μιάς ζωής.
-Λυπάμαι. Οποια κι αν είναι η τιμή, δεν πρόκειται να την αγοράσω.
-Σας την προσφέρω, λέει σιγανά η πωλήτρια.
Μένω με την κλειστή χούφτα μου. Αναυδη.
-Μα μόλις μου είπατε πως αυτές οι πέτρες είναι σπάνιες. Μοναδικές. Πολύτιμες και περιζήτητες. Γιατί να προσφέρετε μία σε κάποια ξένη;
-Διότι είστε ερωτευμένη. Ο έρωτας δεν κρατά, ο έρωτας είναι εύθραυστος σαν μαργαριταρένιο περιδέραιο. Ο λίθος του χρόνου,όμως, επιτρέπει να φυλάξεις για πάντα τις πιό όμορφες πέρλες του΄΄.
Ο Μισέλ Μπυσσί έγραψε ένα ακόμα εξαιρετικό μυθιστόρημα. Ενα αισθηματικό μυθιστόρημα που σταδιακά μετατρέπεται σε αστυνομικό. Η ιστορία ενός μεγάλου έρωτα, που περικλείεται σε τέσσερα χρονικά κεφάλαια. Σε τέσσερα ταξίδια. Μόντρεαλ, Βαρκελώνη, Σαν Ντιέγκο, Τζακάρτα. Οι περιγραφές των τόπων είναι εκπληκτικές, βιωμένες θα έλεγε κανείς. Ειδικά η περιγραφή της Βαρκελώνης είναι μαγική. Ο αναγνώστης ταυτίζεται με τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες. Σε βαθμό που μας κάνει να αναρωτηθούμε αν αξίζει τελικά τον κόπο να θυσιάσουμε κάποιες τόσο σημαντικές στιγμές της ζωής μας, προκειμένου να μην διαλύσουμε κάτι άλλο,που στην τρέχουσα συνθήκη αντιστοιχεί με την σταθερότητα. Ο συγγραφέας ξέρει να θέτει ερωτήματα στον αναγνώστη. Για άλλη μιά φορά ο Μπυσσί έγραψε ένα μυθιστόρημα που δεν μπορείς να αφήσεις από τα χέρια σου, αν δεν φτάσεις στην τελευταία σελίδα. Ακόμα κι ένα θέμα που θα μπορούσε να είναι κλισέ, το τινάζει στον αέρα, καθώς σελίδα τη σελίδα, σου ανατρέπει συνεχώς την γνώμη που είχες σχηματίσει στο προηγούμενο κεφάλαιο. Στο ΄΄Αγρια όνειρα θα΄βλεπα΄΄ ο συγγραφέας σχεδόν ξεπερνάει τον εαυτό του, βάζοντας τον πήχυ ακόμα πιό ψηλά.
Γιατί όπως λέει η Νατύ, η κεντρική ηρωίδα:
΄΄Δε μετανοιώνω για τίποτα. Εύχομαι σε κάθε γυναίκα να μπορέσει να ζήσει έστω και για μία μέρα ένα τέτοιο πάθος. Να γνωρίσει το ρίγος της απόδρασης. Τι θα ήμουν σήμερα αν δεν τον είχα γνωρίσει; Αποκαρδιωμένη; Πικραμένη; Απογοητευμένη; Τι θα ήμουν αν δεν είχα βιώσει τη σιγουριά πως κάποτε κι εγώ έζησα; Αν δεν είχα νοιώσει, όταν εγκατέλειψα τον Υλιάν, αυτό το απόλυτο κενό. Την οργή της στέρησης. Σήμερα ο Υλιάν δε μου λείπει πιά. Εχω φυλάξει τις αναμνήσεις μας σε ένα συρτάρι που πιά δεν ανοίγω ποτέ. Ξέρω όμως πως εκείνος θα συντροφεύει τη σκέψη μου όταν έρθει η ώρα να κλείσω τα μάτια μου για πάντα. Ο Ολιβιέ, η Λορά κι η Μαργκό είναι αυτοί που θα βρίσκονται στο πλευρό μου, όμως τη ζωή που θα έχω ζήσει θα την αφιερώσω σε εκείνον. Κατά βάθος, από τον κόσμο αυτόν περνάμε για να ζήσουμε μερικές στιγμές ευφορίας΄΄.
Ο Μισέλ Μπυσσί γεννήθηκε το 1965 στη Νορμανδία. Είναι πολιτικός αναλυτής και καθηγητής γεωγραφίας στο Πανεμιστήμιο της Ρουέν. Θεωρείται σήμερα ένας από τους πιό πολυδιαβασμένους Γάλλους συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων. Τα βιβλία του, που δίνουν μιά αφορμή αναστοχασμού γύρω από τα διακυβεύματα της σύγχρονης εποχής, έχουν αποσπάσει πολυάριθμα λογοτεχνικά βραβεία, έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από τριάντα γλώσσες και κάποια από αυτά έχουν μεταφερθεί στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο.
Η μετάφραση είναι της Μυρτώς Καλοφωλιά.
Για το βιβλίο έγραψαν:
΄΄ Ένα έργο μυστηρίου για την αγάπη, την πίστη, τα λάθη, τις επιλογές και το πάθος σε ένα θρίλερ παράνοιας και χειραγώγησης, σε ένα έργο όπου οι συνηθισμένοι ρόλοι έχουν αντιστραφεί και τα νήματα της ιστορίας κρατά η ηρωίδα που δεν είναι το θύμα ενός πάθους, διχασμένη ωστόσο μεταξύ του ρόλου της ως μητέρα και συζύγου και της αγάπης της για τον Υλιάν που θυσίασε τα πάντα για εκείνη.΄΄ Φιλαναγνώστης.
΄΄Στο «Άγρια όνειρα θα ‘βλεπα», με τέσσερα ταξίδια, στο Μόντρεαλ, στο Σαν Ντιέγκο, στη Βαρκελώνη και στην Τζακάρτα, και ένα κατοπτρικό παιχνίδι ανάμεσα στο 1999 και το 2019, ξεδιπλώνεται μια αριστοτεχνική παρτιτούρα πάθους και σασπένς, στον ρυθμό των πιο δυνατών χτύπων της καρδιάς. Ο Μισέλ Μπυσσί, από τους πιο αγαπημένους συγγραφείς της Γαλλίας, στις καθηλωτικές ιστορίες του συνδυάζει την ψυχική ένταση με την ακρίβεια της συναισθηματικής περιγραφής.΄΄ Athens Voice
