Ακόμη σκέφτομαι πόσο τυχερός στάθηκα κι έζησα αυτή την συγκλονιστική στιγμή κι ας έχουν περάσει από τότε 44 ολόκληρα χρόνια. Η ημερομηνία Σαββάτο 9 Ιουνίου 1979 χαράχτηκε για πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μου και κάθε τέτοια ημέρα την γιορτάζω σαν τα δεύτερα γενέθλιά μου. Μόλις πριν 3 ημέρες είχα κλείσει τα 12 μου χρόνια και ήταν το καλύτερο δώρο της ζωής μου. Ο Πανιώνιος εκείνο το βράδυ έκανε την μεγάλη έκπληξη και νίκησε στον Τελικό Κυπέλλου Ελλάδας την νταμπλούχο της προηγούμενης σεζόν ΑΕΚ η οποία προσπάθησε σε εκείνο τον αλησμόνητο τελικό να επαναλάβει τον άθλο της, καθώς ήταν η πρωταθλήτρια της χρονιάς εκείνης.
Όμως έπεσε πάνω στη ρωμαλέα ομάδα της Νέας Σμύρνης που την νίκησε με 3-1 στο Στάδιο Καραϊσκάκη επισφραγίζοντας μια τρελή πορεία έως τον τελικό. Στα προημιτελικά είχε αποκλείσει τον «ευρωπαίο» και πανίσχυρο Άρη Θεσσαλονίκης ανατρέποντας το 5-2 του πρώτου εκτός έδρας αγώνα, με θριαμβευτική νίκη 5-1, στα όρια της ουτοπίας καθώς τρεις μέρες πριν την ρεβάνς είχε αναδειχθεί ισόπαλος 0-0 στη Ν. Σμύρνη σε αγώνα πρωταθλήματος.
Ο Μάκης Ζαχαρόπουλος σηκώνει το Κύπελλο στο Στάδιο Καραϊσκάκη μετά το 3-1 του Πανιωνίου επί της ΑΕ. Διακρίνονται δίπλα του οι ποδοσφαιριστές Καλογερόπουλος και Λιόλιος και δεύτερος από αριστερά ο γνωστός οπαδός Αβός.
Στον ημιτελικό απέκλεισε τον τεράστιο Ολυμπιακό επί προεδρίας Ηρακλή Τσιτσαλή που έχασε στις λεπτομέρειες το πρωτάθλημα από την ΑΕΚ νικώντας τον 2-1 στον πρώτο αγώνα της Ν. Σμύρνης και χάνοντας 3-2 στη ρεβάνς στο Καραϊσκάκη, όπου η πρόκριση ήταν στα πόδια του σπεσιαλίστα εκτελέσεων πέναλτι Πέτρου Καραβίτη ο οποίος έστειλε την μπάλα άουτ στο 90, στην τελευταία φάση του αγώνα! Αυτό ήταν και το τελευταίο του παιχνίδι με τον Ολυμπιακό του θρυλικού γκολτζή που ήταν τότε στη δύση της καριέρας του και όπως λέγεται έτυχε ίσως σιωπηλής τιμωρίας και συνέχισε την καριέρα του στην ΑΕΚ.
Στάδιο Ν. Σμύρνης, ημιτελικός Πανιώνιος- Ολυμπιακός 2-1, 16 Μαΐου 1979. Οι αρχηγοί των ομάδων: Βασίλης Μωραϊτέλης και Παναγιώτης Κελεσίδης
Ο Πανιώνιος εκείνη τη χρονιά δεν ήταν στα καλύτερά του καθώς μόλις την τελευταία αγωνιστική με την εντός έδρας νίκη του με 2-0 επί της Ρόδου εξασφάλισε την παραμονή του στη Α Εθνική. Ακόμη θυμάμαι πριν τον τελικό ένα παλιό οπαδό του Ολυμπιακού εκεί κοντά στο γήπεδο Καραϊσκάκη που μου είπε: «Θα σας παραδεχθώ αν βάλετε στην ΑΕΚ τρία γκολ !». Δηλαδή δεν του έφθανε να πάρει το κύπελλο ο Πανιώνιος, αλλά ήθελε και να φάει τρία γκολ η αντίπαλη ομάδα. Έτσι κι έγινε.
Τότε λοιπόν μόλις είχα τελειώσει την Έκτη δημοτικού και τον Σεπτέμβριο θα πήγαινα στην Πρώτη Γυμνασίου. Μετά τα πρώτα χρόνια που με έπαιρνε στο γήπεδο ο θείος μου ο Γιώργος Νικολάου ή Γιωργούλης όπως τον ξέρουν όλοι – τον οποίο πρόσφατα τότε αν και Πανιώνιος επίσης τον είχε παντρέψει ο πρόεδρος του Ολυμπιακού Τσιτσαλής - κι έβλεπα τον Πανιώνιο από το 1972-76 επί Θωμά Μαύρου, Στάθη Χάιτα, Γιώργου Δέδε, Απόστολου Φίλη, Θανάση και Μπάμπη Ιντζόγλου και άλλων υπερπαικτών της εποχής. Πέρασε λοιπόν μια τριετία-τετραετία έως ότου μεγαλώσω και να μπορώ πια να πηγαίνω μόνος μου στο γήπεδο που βρίσκεται έως σήμερα περίπου 700 μέτρα από το σπίτι μου. Αυτή η εμπειρία ξεκίνησε όταν με παρακίνησε ένας από τους καλύτερους συμμαθητές μου και διπλανός μου κάποια χρόνια στο δημοτικό, ο Γιώργος Ευαγγελίδης, να πάμε να δούμε εκείνο το άχαρο 0-0 με τον Άρη στη Θύρα 3, στο πυρήνα δηλαδή των οπαδών του Πανιωνίου. Το αίσθημα ελευθερίας όμως που ένοιωσα ήταν τόσο δυνατό που άρχισα να πηγαίνω μόνος μου στο γήπεδο και να ζω έντονα κάθε αγώνα της ομάδας μου. Την σεζόν αυτή δεν είχε γλυτώσει ούτε ο ΠΑΟ επί Δεληκάρη και Αλβαρέζ που είχε χάσει 4-2 από τον Πανιώνιο στη Ν. Σμύρνη σε ένα επίσης συναρπαστικό ματς που ήμουν μέσα στη Θύρα 3 και στο ημίχρονο ήταν 2-2.
Ο «αίλουρος» Ζαφείρης Κάκαρης σηκώνει το Κύπελλο του ’79 στο Στάδιο Καραϊσκάκη. Δεξιά ο φανταιζί παίκτης Νόνι Λίμα
Έως σήμερα απορώ πώς ο πατέρας μου, τόσο αυστηρός που ήταν τότε, όταν του ανακοίνωσα την επιθυμία να ακολουθήσω για πρώτη φορά την ομάδα μου σε ένα αγώνα εκτός Νέας Σμύρνης, που τύγχανε να είναι ο Τελικός Κυπέλου Ελλάδας, πως δέχθηκε. Θυμάμαι ότι έτρεμα περιμένοντας να δω πως θα το πάρει γιατί εάν έλεγε «όχι» σαν πρώτη αντίδραση ούτε με…σφαίρες δεν άλλαζε. Όμως ήταν θετικός. Ήταν ένα δώρο για τα γενέθλιά μου; Δεν ξέρω, μάλλον η στιγμή ήταν. Ο πιο σοβαρός λόγος που απάντησε θετικά ήταν το επιχείρημά μου ότι θα μας πάει στο Καραϊσκάκη και θα μας φέρει μετά πίσω με το αυτοκίνητό του ο πατέρας του διπλανού μου στο σχολείο και καλού φίλου μου έως σήμερα με τον οποίο παρακολουθούμε ακόμη μαζί την ομάδα μας, ο Νίκος Καρράς. Σε αυτόν χρωστώ το ότι βρέθηκα μέσα στο Καραϊσκάκη και έως σήμερα τον ευγνωμονώ.
Ο φίλος και συμμαθητής Νίκος Καρράς στο γήπεδο του Πανιωνίου
Η χαρά μου τότε ήταν τόσο μεγάλη που θα πήγαινα στον τελικό που έφτιαξα μια αυτοσχέδια κυανέρυθρη σημαία που κόλλησα με πινέζες στο ξύλινο κοντάρι και την κουνούσα με περηφάνια σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Ήταν η εποχή που μπορούσε ακόμη να πάρει κανείς μαζί του στο γήπεδο ένα ξύλινο κοντάρι γιατί αργότερα ούτε μικρό μπουκαλάκι νερού δεν θα μπορούσε να έχει μαζί του.
Πανηγύρια μετά τον τελικό στα αποδυτήρια του Πανιωνίου. Διακρίνονται δίπλα – δίπλα ο Νίκος Αναστόπουλος με την «ψυχή» του Πανιωνίου τον αείμνηστο παράγοντα Παναγιώτη Αμανίτη, πατέρα της γνωστής ηθοποιού Αντιγόνης Αμανίτου.
Εκείνη την ημέρα μετρούσα τις ώρες από το πρωί και δεν περνούσε η ώρα να βραδιάσει για να αρχίσει το ματς. Το ραντεβού του πυρήνα των Πανιώνιων, της θύρα 3 – τέσσερα χρόνια πριν την ίδρυση των Πανθήρων - ήταν νωρίς το απόγευμα έξω από τον Σύνδεσμο του Πανιωνίου στην οδό Βυζαντίου, που έδρευε στο ισόγειο, δίπλα εκεί που βρίσκεται έως σήμερα το κομμωτήριο «Κυριάκος», ένας από τους πιο ένθερμους οπαδούς όλων των εποχών της ομάδας. Είχα μάθει την ώρα της αναχώρησης και πήγα εκεί να πάρω μια γεύση από την ατμόσφαιρα πριν τον τελικό.
Η ψυχή μου το ήξερε που δεν μπορούσα να μπω κι εγώ στα πούλμαν, όμως έπρεπε να τηρήσω την συμφωνία με τον πατέρα μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ που ο τότε αρχηγός της εξέδρας ο συγχωρεμένος ο Ντόριαν ο οποίος έμοιαζε με Ινδιάνο, ο οποίος είδε που στεκόμουν διακριτικά στο απέναντι πεζοδρόμιο αλλά λαχταρούσα να είμαι εκεί μαζί τους με την σημαία στα χέρια. Κοντοστάθηκε πριν μπει ως τελευταίος στο πούλμαν το οποίο θα αναχωρούσε αμέσως μετά την είσοδό του και απευθύνθηκε σε μένα : «Δεν θα έλθεις, έλα μέσα»…«Θα έρθω μετά, να με περιμένετε»…«Ναι, να έρθεις οπωσδήποτε».
Οι φανατικοί οπαδοί του Πανιώνιου στη Θύρα 6 του Σταδίου Καραϊσκάκη στο Τελικού του ’79
Οι φανατικοί οπαδοί του Πανιωνίου στον τελικό αυτό ήταν περίπου 5.000 και είχαν γεμίσει ασφυκτικά την Θύρα 6 στην οποία κάτω κρεμόταν μόνο ένα πανό που έγραφε: ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ –ΕΥΡΩΠΗ. Υπήρχε μεγάλη λαχτάρα να βγει ξανά η ομάδα στην Ευρώπη κατακτώντας το Κύπελλο Ελλάδας καθώς είχαν περάσει αρκετά χρόνια από την οδυνηρή για την δυναμική της, αλλά και την συνοχή της όπως αποδείχθηκε τιμωρία της, σε εκείνο τον αγώνα με την ουγγρική και πανίσχυρη τότε Φερενσβάρος μετά την κατάκτηση της 2ης θέσης το 1970-71 (το πρωτάθλημα είχε κατακτήσει στις λεπτομέρειες η ΑΕΚ). Όλη εκείνη η πανίσχυρη ομάδα αποδυναμώθηκε καθώς οι παίκτες δεν είχαν πια κίνητρο να παίξουν εφόσον δεν υπήρχε το ευρωπαϊκό όραμα και αναζήτησαν άλλες ομάδες να συνεχίσουν την καριέρας τους. Έτσι ξεκληρίστηκε σταδιακά η ανεπανάληπτη αυτή φουρνιά παικταράδων της δεκαετίας του ’70 που έκανε τον Θωμά Μαύρο χρόνια αργότερα να παραδεχθεί ότι «εάν έπαιζαν αυτοί οι παίκτες σήμερα ο Πανιώνιος θα έπαιρνε με περίπατο το Πρωτάθλημα».
Ο αρχηγός του Πανιωνίου, ο αείμνηστος Μητσάρας Μαυρίκης κλαίει από χαρά. Δίπλα του ο Βασίλης Μωραϊτέλης
Ο τελικός κόντρα στην πανίσχυρη τότε ΑΕΚ έμοιαζε άνισος στα μάτια των ουδέτερων. Όχι στα μάτια των Πανιώνιων που πίστευαν στη νίκη με σιγουριά. Η Ένωση είχε στις τάξεις ακόμη και τον Μίμη Δομάζο που μαζί με τον Μίμη Παπαϊωάννου, τον Θωμά Μαύρο που από το 1976 είχε αλλάξει στρατόπεδο, τον Ντούσαν Μπάγιεβιτς, τον Χρήστο Αρδίζογλου, τον Τάσο Κωνσταντίνου – έμεινε ως Τάσος - που εκτελούσε τα πλάγια άουτ τόσο δυνατά με τα χέρια του που έφερνε με ευκολία την πάλα στην μικρή περιοχή προσφέροντας μισό γκολ. Επίσης τον Τάκη Νικολούδη, τον Λάκη Νικολάου, τον Πέτρο Ραβούση, τον Λάκη Στεργιούδα στα γκολπόστ και τους Γιάννη Μουσούρη, Διονύση Τσάμη, μια ομάδα που έδειχνε αχτύπητη.
Ο Τελικός ξεκίνησε με τον χειρότερο τρόπο για τον Πανιώνιο καθώς στο 3ο μόλις λεπτό ο Κύπριος παίκτης της ΑΕΚ, Τάσος, έκανε με κεφαλιά το 1-0 μετά από σέντρα του Δομάζου. Με το σκορ αυτό έληξε το πρώτο ημίχρονο. Οι φανατικοί οπαδοί της ΑΕΚ ήταν ακριβώς στην διπλανή εξέδρα, στη Θύρα 7. Τότε ακόμη οι αντίπαλοι οπαδοί μπορούσαν να παρακολουθούν σε διπλανές θύρες τον αγώνα. Φυσικά και παγώσαμε στο γκολ της ΑΕΚ, αλλά υπήρχε τόσο μεγάλη πίστη ότι θα πάρουμε το Κύπελλο που όπως εμάς δεν μας επηρέασε, το ίδιο φαίνεται ότι αισθάνονταν και οι παίκτες του Πανιωνίου.
ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ-ΑΕΚ 3-1 (ΤΕΛΙΚΟΣ 1979)
Πολλά χρόνια αργότερα παρακολουθώντας ένα αγώνα του Πανιωνίου μαζί, ρώτησα έναν από τους ημίθεους της βραδιάς εκείνης, τον αμυντικό, Χρήστο Εμβολιάδη, πώς τα κατάφεραν και έβαλαν 3 γκολ στην ΑΕΚ, στο δεύτερο ημίχρονο, μου είπε: «Δεν είχαμε καθόλου άγχος. Αυτό ήταν το μυστικό. Ήταν ήδη άθλος που φθάσαμε στον τελικό και ότι και να γινόταν στο ματς αυτό χαμένοι δεν θα ήμασταν. Παίξαμε ελεύθερα το ποδόσφαιρό μας και έτσι φθάσαμε στη νίκη».
Κάκαρης, Μωραϊτέλης, Σαραβάκος, Αμανίτης(Γενικός Αρχηγός), Αναστόπουλος, Βαλλίδης (κάτω), Καλογερόπουλος (πίσω). Χαμός μετά το Κύπελλο
Μπορεί η ΑΕΚ να είχε τους παραπάνω παικταράδες στις τάξεις της, αλλά και ο Πανιώνιος είχε παικταράδες στην 11άδα που παρέταξε ο ιστορικός προπονητής του και δάσκαλος Πάνος Μάρκοβιτς. Η ενδεκάδα αποτελεί ένα γρήγορο κουίζ ετοιμότητας έως σήμερα για τους φιλάθλους του Πανιωνίου που το έζησαν αυτό όταν συναντιούνται τυχαία κάπου (με σειρά νούμερων φανέλα από το 1 έως το 11): Ζαφείρης Κάκαρης, Μάκης Ζαχαρόπουλος, Γιάννης Γραβάνης, Νίκος Χαλκίδης, Χρήστος Εμβολιάδης, Μπάμπης Σαϊπάς, Νόνι Λίμα, Δημήτρης Μαυρίκης, Νίκος Αναστόπουλος, Γιάννης Παθιακάκης, Κώστας Βαλλίδης.
Ο Βασίλης Μωραϊτέλης περιχαρής με το Κύπελλο στα αποδυτήρια μετά τον Τελικό του ’79. Μπροστά ο εκλιπόντας Χάρης Οικονομίδης, πρόεδρος τότε του Συνδέσμου Φιλάθλων Πανιωνίου
Η μεγάλη έκπληξη ήταν η απουσία του Βασίλη Μωραϊτέλη, του αρχηγού της ομάδας, από την αρχική σύνθεση. Όπως έχω πληροφορηθεί αυτά τα χρόνια, ήταν ελαφρώς ντεφορμέ στις τελευταίες προπονήσεις και ο Μάρκοβιτς παρά τις όποιες έμμεσες προσπάθειες έγιναν ώστε να μην λείπει ο εμβληματικός «κάπτεν» του Πανιωνίου από ένα τέτοιο αγώνα, δεν απέδωσαν. Ωστόσο ο κόουτς τον έριξε μέσα στον αγώνα στο 46ο λεπτό, αντικαθιστώντας τον Σαϊπά, και με την μεγάλη του αξία οδήγησε τον Πανιώνιο σε μια τεράστια νίκη και σήκωσε το Κύπελλο στο Στάδιο Καραϊσκάκη κάνοντας τους περίπου 15.000 φίλους του Πανιωνίου να παραληρούν. Επίσης ήταν αυτός που οδηγούσε την κούρσα στο γύρο του θριάμβου που έκαναν παίκτες και φίλαθλοι μετά την απονομή του Κυπέλλου 1979.
Ο γύρος του θριάμβου στο Στάδιο Καραϊσκάκη: Ζαχαρόπουλος, Εμβολιάδης, Παθιακάκης, Γραβάνης, Βαλλίδης αποθεώνονται από τον κόσμο του Πανιωνίου
Ας επανέλθουμε όμως στη ροή του αγώνα όταν στο 51ο λεπτό ο Νίκος Αναστόπουλος από δύσκολη θέση, πλάγια μέσα στην περιοχή πέτυχε την ισοφάριση με ένα εκπληκτικό γκολ, όπου έδειξε την μεγάλη κλάση του. Στο 67ο έγινε το 2-1 όταν ο Νόνι Λίμα μετά από μια σύγχυση στην περιοχή βρέθηκε στην κατάλληλη θέση την σωστή στιγμή και σκόραρε. Ένας φανταιζί παίκτης που αγάπησε με πάθος τον Πανιώνιο, έγινε ίνδαλμα στη Νέα Σμύρνη, πρόσφερε και την αρτιμέλειά του για την ομάδα και έως σήμερα προσφέρει τις υπηρεσίες του στον Πανιώνιο. Η χαριστική βολή δόθηκε στο 84ο λεπτό όταν από πάσα του Μητσάρα Μαυρίκη ο Γιάννης Παθιακάκης με ένα δεξιοτεχνικό άπλωμα του ποδιού του πρόλαβε την έξοδο του Λάκη Στεργιούδα και έστειλε τον Πανιώνιο, μαζί με τους χιλιάδες οπαδούς του στα ουράνια.
Ο αείμνηστος Γιάννης Κυράστας, παίκτης τότε του Ολυμπιακού, συγχαίρει τους παίκτες του Πανιωνίου στα αποδυτήρια μετά τον Τελικό του ’79
Δεν θα ξεχάσω ποτέ που με τα παιδικά μου μάτια κι ενώ έτρεμε η καρδιά μου να δω Κυπελλούχο τον Πανιώνιο, όρθιος στη Θύρα 6 – με τόσο στρίμωγμα κανείς δεν καθόταν- μετά το 2-1 πόσος κόσμος λιποθυμούσε γύρω μου από την αγωνία κι έπρεπε με κάθε τρόπο να κάνουμε χώρο ώστε να μπορούν οι άνθρωποι να πάρουν ανάσες και να επανέλθουν. Κάποια στιγμή κι ενώ το σκορ ήταν 2-1, πέτυχε γκολ με κεφαλιά ο Μπάγιεβιτς, αλλά ήταν οφσάιντ. Οι καρδιές πήγαν να σπάσουν. Όμως τίποτε δεν μπορούσε ένα αλλάξει τη ροή του αγώνα. Ναι, ήταν γεγονός. Ο Πανιώνιος σε λίγα λεπτά ήταν ο Κυπελλούχος Ελλάδας 1979. Ζούσα ένα όνειρο, όπως και όλοι μας. Ήταν κάτι περισσότερο. Μια νίκη με νόημα. Ο πιο δυνατός δεν κερδίζει πάντα. Αν ο πιο αδύναμος έχει πίστη ναι μπορεί να τον νικήσει. Ήταν και πιο αθώο ακόμη τότε το ελληνικό ποδόσφαιρο. Η τελευταία σεζόν πριν γίνει επίσημα επαγγελματικό. Το 1979 ήταν η τελευταία χρόνια της αθωότητας και το Κύπελλο πήγε στη Νέα Σμύρνη.
Απόκομμα εφημερίδας εποχής
Για την ιστορία αξίζει να αναφερθεί ότι η τηλεοπτική περιγραφή του αγώνα είχε την σφραγίδα του Γιάννη Διακογιάννη.
Επίσης αξιοσημείωτο ήταν το γεγονός ότι ο Ντούσαν Μπάγιεβιτς και ο Θωμάς Μαύρος δεν πήγαν να παραλάβουν τα μετάλλια συμμετοχής τους στον τελικό.
Βαλλίδης, Σαϊπάς, Αναστόπουλος, Ζαχαρόπουλος πριν την έναρξη του Τελικού 1979
Μετά τοn τελικό
Μετά το τέλος του αγώνα ξεκινά το δεύτερο μέρος της βραδιάς. Μας περιμένει με τον Νίκο Καρρά, το συμμαθητή και φίλο, ο πατέρας του με το αυτοκίνητό έξω από το γήπεδο. Ο ενθουσιασμός μας δεν περιγράφεται, έχουμε βραχνιάσει και δεν βγαίνει με τίποτα πια η φωνή μας, αλλά γυρίζουμε…στο βουβό πίσω στη Νέα Σμύρνη γιατί έχει χαλάσει η κόρνα του αυτοκινήτου!
Τα επινίκια γιορτάστηκαν δεόντως έως τα ξημερώματα στην Πλατεία. Εδώ ο κόσμος πανηγυρίζει έξω από το θρυλικό καφέ «Γαλαξίας»
Μόλις φθάσαμε στα…πάτρια εδάφη δεν θυμάμαι αν με άφησαν έξω από το σπίτι και άκουσα τους πανηγυρισμούς και είδα φωτοβολίδες στον ουρανό κι έτρεξε προς το γήπεδο ή πήγαμε απευθείας εκεί κοντά. Ότι και να συνέβη δεν είχα τον νου να γυρίσω σπίτι ζούσα σε όνειρο. Χάθηκα μέσα στο πλήθος και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα μέσα στις εξέδρες του γηπέδου της Ν. Σμύρνης που είχε φωταγωγηθεί και ήταν γεμάτο κόσμο που περίμενε τους ήρωες να επιστρέψουν από το Στάδιο Καραϊσκάκη για να γίνει απονομή Κυπέλλου και στο «σπίτι» μας καθώς κι ένας ακόμη γύρος θριάμβου. Τίποτα δεν ήταν αρκετό για να χορτάσουμε τη χαρά μας οι Πανιώνιοι εκείνο το βράδυ. Η νύχτα είχε γίνει μέρα. Οι παίκτες γελούσαν σαν μικρά παιδιά.
Χαρές και πανηγύρια στην Πλατεία Νέας Σμύρνης με βουτιές στο σιντριβάνι στα επινίκια του Κυπέλλου του ’79.
Μετά τα πανηγύρια στο γήπεδο και στην πλατεία όπου ο κόσμος βουτούσε στα σιντριβάνια, μια «μεθυσμένη» πόλη έμεινε φωταγωγημένη ως το πρωί, όλη η ομάδα, οι παράγοντες και πολλοί οπαδοί του Πανιωνίου διασκέδασαν έως τα ξημερώματα στο κέντρο που τραγουδούσε ο Κώστας Βολιώτης στην Εθνική Οδό.
Όμως έπεσε πάνω στη ρωμαλέα ομάδα της Νέας Σμύρνης που την νίκησε με 3-1 στο Στάδιο Καραϊσκάκη επισφραγίζοντας μια τρελή πορεία έως τον τελικό. Στα προημιτελικά είχε αποκλείσει τον «ευρωπαίο» και πανίσχυρο Άρη Θεσσαλονίκης ανατρέποντας το 5-2 του πρώτου εκτός έδρας αγώνα, με θριαμβευτική νίκη 5-1, στα όρια της ουτοπίας καθώς τρεις μέρες πριν την ρεβάνς είχε αναδειχθεί ισόπαλος 0-0 στη Ν. Σμύρνη σε αγώνα πρωταθλήματος.
Ο Μάκης Ζαχαρόπουλος σηκώνει το Κύπελλο στο Στάδιο Καραϊσκάκη μετά το 3-1 του Πανιωνίου επί της ΑΕ. Διακρίνονται δίπλα του οι ποδοσφαιριστές Καλογερόπουλος και Λιόλιος και δεύτερος από αριστερά ο γνωστός οπαδός Αβός.
Στον ημιτελικό απέκλεισε τον τεράστιο Ολυμπιακό επί προεδρίας Ηρακλή Τσιτσαλή που έχασε στις λεπτομέρειες το πρωτάθλημα από την ΑΕΚ νικώντας τον 2-1 στον πρώτο αγώνα της Ν. Σμύρνης και χάνοντας 3-2 στη ρεβάνς στο Καραϊσκάκη, όπου η πρόκριση ήταν στα πόδια του σπεσιαλίστα εκτελέσεων πέναλτι Πέτρου Καραβίτη ο οποίος έστειλε την μπάλα άουτ στο 90, στην τελευταία φάση του αγώνα! Αυτό ήταν και το τελευταίο του παιχνίδι με τον Ολυμπιακό του θρυλικού γκολτζή που ήταν τότε στη δύση της καριέρας του και όπως λέγεται έτυχε ίσως σιωπηλής τιμωρίας και συνέχισε την καριέρα του στην ΑΕΚ.
Στάδιο Ν. Σμύρνης, ημιτελικός Πανιώνιος- Ολυμπιακός 2-1, 16 Μαΐου 1979. Οι αρχηγοί των ομάδων: Βασίλης Μωραϊτέλης και Παναγιώτης Κελεσίδης
Ο Πανιώνιος εκείνη τη χρονιά δεν ήταν στα καλύτερά του καθώς μόλις την τελευταία αγωνιστική με την εντός έδρας νίκη του με 2-0 επί της Ρόδου εξασφάλισε την παραμονή του στη Α Εθνική. Ακόμη θυμάμαι πριν τον τελικό ένα παλιό οπαδό του Ολυμπιακού εκεί κοντά στο γήπεδο Καραϊσκάκη που μου είπε: «Θα σας παραδεχθώ αν βάλετε στην ΑΕΚ τρία γκολ !». Δηλαδή δεν του έφθανε να πάρει το κύπελλο ο Πανιώνιος, αλλά ήθελε και να φάει τρία γκολ η αντίπαλη ομάδα. Έτσι κι έγινε.
Τότε λοιπόν μόλις είχα τελειώσει την Έκτη δημοτικού και τον Σεπτέμβριο θα πήγαινα στην Πρώτη Γυμνασίου. Μετά τα πρώτα χρόνια που με έπαιρνε στο γήπεδο ο θείος μου ο Γιώργος Νικολάου ή Γιωργούλης όπως τον ξέρουν όλοι – τον οποίο πρόσφατα τότε αν και Πανιώνιος επίσης τον είχε παντρέψει ο πρόεδρος του Ολυμπιακού Τσιτσαλής - κι έβλεπα τον Πανιώνιο από το 1972-76 επί Θωμά Μαύρου, Στάθη Χάιτα, Γιώργου Δέδε, Απόστολου Φίλη, Θανάση και Μπάμπη Ιντζόγλου και άλλων υπερπαικτών της εποχής. Πέρασε λοιπόν μια τριετία-τετραετία έως ότου μεγαλώσω και να μπορώ πια να πηγαίνω μόνος μου στο γήπεδο που βρίσκεται έως σήμερα περίπου 700 μέτρα από το σπίτι μου. Αυτή η εμπειρία ξεκίνησε όταν με παρακίνησε ένας από τους καλύτερους συμμαθητές μου και διπλανός μου κάποια χρόνια στο δημοτικό, ο Γιώργος Ευαγγελίδης, να πάμε να δούμε εκείνο το άχαρο 0-0 με τον Άρη στη Θύρα 3, στο πυρήνα δηλαδή των οπαδών του Πανιωνίου. Το αίσθημα ελευθερίας όμως που ένοιωσα ήταν τόσο δυνατό που άρχισα να πηγαίνω μόνος μου στο γήπεδο και να ζω έντονα κάθε αγώνα της ομάδας μου. Την σεζόν αυτή δεν είχε γλυτώσει ούτε ο ΠΑΟ επί Δεληκάρη και Αλβαρέζ που είχε χάσει 4-2 από τον Πανιώνιο στη Ν. Σμύρνη σε ένα επίσης συναρπαστικό ματς που ήμουν μέσα στη Θύρα 3 και στο ημίχρονο ήταν 2-2.
Ο «αίλουρος» Ζαφείρης Κάκαρης σηκώνει το Κύπελλο του ’79 στο Στάδιο Καραϊσκάκη. Δεξιά ο φανταιζί παίκτης Νόνι Λίμα
Έως σήμερα απορώ πώς ο πατέρας μου, τόσο αυστηρός που ήταν τότε, όταν του ανακοίνωσα την επιθυμία να ακολουθήσω για πρώτη φορά την ομάδα μου σε ένα αγώνα εκτός Νέας Σμύρνης, που τύγχανε να είναι ο Τελικός Κυπέλου Ελλάδας, πως δέχθηκε. Θυμάμαι ότι έτρεμα περιμένοντας να δω πως θα το πάρει γιατί εάν έλεγε «όχι» σαν πρώτη αντίδραση ούτε με…σφαίρες δεν άλλαζε. Όμως ήταν θετικός. Ήταν ένα δώρο για τα γενέθλιά μου; Δεν ξέρω, μάλλον η στιγμή ήταν. Ο πιο σοβαρός λόγος που απάντησε θετικά ήταν το επιχείρημά μου ότι θα μας πάει στο Καραϊσκάκη και θα μας φέρει μετά πίσω με το αυτοκίνητό του ο πατέρας του διπλανού μου στο σχολείο και καλού φίλου μου έως σήμερα με τον οποίο παρακολουθούμε ακόμη μαζί την ομάδα μας, ο Νίκος Καρράς. Σε αυτόν χρωστώ το ότι βρέθηκα μέσα στο Καραϊσκάκη και έως σήμερα τον ευγνωμονώ.
Ο φίλος και συμμαθητής Νίκος Καρράς στο γήπεδο του Πανιωνίου
Η χαρά μου τότε ήταν τόσο μεγάλη που θα πήγαινα στον τελικό που έφτιαξα μια αυτοσχέδια κυανέρυθρη σημαία που κόλλησα με πινέζες στο ξύλινο κοντάρι και την κουνούσα με περηφάνια σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Ήταν η εποχή που μπορούσε ακόμη να πάρει κανείς μαζί του στο γήπεδο ένα ξύλινο κοντάρι γιατί αργότερα ούτε μικρό μπουκαλάκι νερού δεν θα μπορούσε να έχει μαζί του.
Πανηγύρια μετά τον τελικό στα αποδυτήρια του Πανιωνίου. Διακρίνονται δίπλα – δίπλα ο Νίκος Αναστόπουλος με την «ψυχή» του Πανιωνίου τον αείμνηστο παράγοντα Παναγιώτη Αμανίτη, πατέρα της γνωστής ηθοποιού Αντιγόνης Αμανίτου.
Εκείνη την ημέρα μετρούσα τις ώρες από το πρωί και δεν περνούσε η ώρα να βραδιάσει για να αρχίσει το ματς. Το ραντεβού του πυρήνα των Πανιώνιων, της θύρα 3 – τέσσερα χρόνια πριν την ίδρυση των Πανθήρων - ήταν νωρίς το απόγευμα έξω από τον Σύνδεσμο του Πανιωνίου στην οδό Βυζαντίου, που έδρευε στο ισόγειο, δίπλα εκεί που βρίσκεται έως σήμερα το κομμωτήριο «Κυριάκος», ένας από τους πιο ένθερμους οπαδούς όλων των εποχών της ομάδας. Είχα μάθει την ώρα της αναχώρησης και πήγα εκεί να πάρω μια γεύση από την ατμόσφαιρα πριν τον τελικό.
Η ψυχή μου το ήξερε που δεν μπορούσα να μπω κι εγώ στα πούλμαν, όμως έπρεπε να τηρήσω την συμφωνία με τον πατέρα μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ που ο τότε αρχηγός της εξέδρας ο συγχωρεμένος ο Ντόριαν ο οποίος έμοιαζε με Ινδιάνο, ο οποίος είδε που στεκόμουν διακριτικά στο απέναντι πεζοδρόμιο αλλά λαχταρούσα να είμαι εκεί μαζί τους με την σημαία στα χέρια. Κοντοστάθηκε πριν μπει ως τελευταίος στο πούλμαν το οποίο θα αναχωρούσε αμέσως μετά την είσοδό του και απευθύνθηκε σε μένα : «Δεν θα έλθεις, έλα μέσα»…«Θα έρθω μετά, να με περιμένετε»…«Ναι, να έρθεις οπωσδήποτε».
Οι φανατικοί οπαδοί του Πανιώνιου στη Θύρα 6 του Σταδίου Καραϊσκάκη στο Τελικού του ’79
Οι φανατικοί οπαδοί του Πανιωνίου στον τελικό αυτό ήταν περίπου 5.000 και είχαν γεμίσει ασφυκτικά την Θύρα 6 στην οποία κάτω κρεμόταν μόνο ένα πανό που έγραφε: ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ –ΕΥΡΩΠΗ. Υπήρχε μεγάλη λαχτάρα να βγει ξανά η ομάδα στην Ευρώπη κατακτώντας το Κύπελλο Ελλάδας καθώς είχαν περάσει αρκετά χρόνια από την οδυνηρή για την δυναμική της, αλλά και την συνοχή της όπως αποδείχθηκε τιμωρία της, σε εκείνο τον αγώνα με την ουγγρική και πανίσχυρη τότε Φερενσβάρος μετά την κατάκτηση της 2ης θέσης το 1970-71 (το πρωτάθλημα είχε κατακτήσει στις λεπτομέρειες η ΑΕΚ). Όλη εκείνη η πανίσχυρη ομάδα αποδυναμώθηκε καθώς οι παίκτες δεν είχαν πια κίνητρο να παίξουν εφόσον δεν υπήρχε το ευρωπαϊκό όραμα και αναζήτησαν άλλες ομάδες να συνεχίσουν την καριέρας τους. Έτσι ξεκληρίστηκε σταδιακά η ανεπανάληπτη αυτή φουρνιά παικταράδων της δεκαετίας του ’70 που έκανε τον Θωμά Μαύρο χρόνια αργότερα να παραδεχθεί ότι «εάν έπαιζαν αυτοί οι παίκτες σήμερα ο Πανιώνιος θα έπαιρνε με περίπατο το Πρωτάθλημα».
Ο αρχηγός του Πανιωνίου, ο αείμνηστος Μητσάρας Μαυρίκης κλαίει από χαρά. Δίπλα του ο Βασίλης Μωραϊτέλης
Ο τελικός κόντρα στην πανίσχυρη τότε ΑΕΚ έμοιαζε άνισος στα μάτια των ουδέτερων. Όχι στα μάτια των Πανιώνιων που πίστευαν στη νίκη με σιγουριά. Η Ένωση είχε στις τάξεις ακόμη και τον Μίμη Δομάζο που μαζί με τον Μίμη Παπαϊωάννου, τον Θωμά Μαύρο που από το 1976 είχε αλλάξει στρατόπεδο, τον Ντούσαν Μπάγιεβιτς, τον Χρήστο Αρδίζογλου, τον Τάσο Κωνσταντίνου – έμεινε ως Τάσος - που εκτελούσε τα πλάγια άουτ τόσο δυνατά με τα χέρια του που έφερνε με ευκολία την πάλα στην μικρή περιοχή προσφέροντας μισό γκολ. Επίσης τον Τάκη Νικολούδη, τον Λάκη Νικολάου, τον Πέτρο Ραβούση, τον Λάκη Στεργιούδα στα γκολπόστ και τους Γιάννη Μουσούρη, Διονύση Τσάμη, μια ομάδα που έδειχνε αχτύπητη.
Ο Τελικός ξεκίνησε με τον χειρότερο τρόπο για τον Πανιώνιο καθώς στο 3ο μόλις λεπτό ο Κύπριος παίκτης της ΑΕΚ, Τάσος, έκανε με κεφαλιά το 1-0 μετά από σέντρα του Δομάζου. Με το σκορ αυτό έληξε το πρώτο ημίχρονο. Οι φανατικοί οπαδοί της ΑΕΚ ήταν ακριβώς στην διπλανή εξέδρα, στη Θύρα 7. Τότε ακόμη οι αντίπαλοι οπαδοί μπορούσαν να παρακολουθούν σε διπλανές θύρες τον αγώνα. Φυσικά και παγώσαμε στο γκολ της ΑΕΚ, αλλά υπήρχε τόσο μεγάλη πίστη ότι θα πάρουμε το Κύπελλο που όπως εμάς δεν μας επηρέασε, το ίδιο φαίνεται ότι αισθάνονταν και οι παίκτες του Πανιωνίου.
ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ-ΑΕΚ 3-1 (ΤΕΛΙΚΟΣ 1979)
Πολλά χρόνια αργότερα παρακολουθώντας ένα αγώνα του Πανιωνίου μαζί, ρώτησα έναν από τους ημίθεους της βραδιάς εκείνης, τον αμυντικό, Χρήστο Εμβολιάδη, πώς τα κατάφεραν και έβαλαν 3 γκολ στην ΑΕΚ, στο δεύτερο ημίχρονο, μου είπε: «Δεν είχαμε καθόλου άγχος. Αυτό ήταν το μυστικό. Ήταν ήδη άθλος που φθάσαμε στον τελικό και ότι και να γινόταν στο ματς αυτό χαμένοι δεν θα ήμασταν. Παίξαμε ελεύθερα το ποδόσφαιρό μας και έτσι φθάσαμε στη νίκη».
Κάκαρης, Μωραϊτέλης, Σαραβάκος, Αμανίτης(Γενικός Αρχηγός), Αναστόπουλος, Βαλλίδης (κάτω), Καλογερόπουλος (πίσω). Χαμός μετά το Κύπελλο
Μπορεί η ΑΕΚ να είχε τους παραπάνω παικταράδες στις τάξεις της, αλλά και ο Πανιώνιος είχε παικταράδες στην 11άδα που παρέταξε ο ιστορικός προπονητής του και δάσκαλος Πάνος Μάρκοβιτς. Η ενδεκάδα αποτελεί ένα γρήγορο κουίζ ετοιμότητας έως σήμερα για τους φιλάθλους του Πανιωνίου που το έζησαν αυτό όταν συναντιούνται τυχαία κάπου (με σειρά νούμερων φανέλα από το 1 έως το 11): Ζαφείρης Κάκαρης, Μάκης Ζαχαρόπουλος, Γιάννης Γραβάνης, Νίκος Χαλκίδης, Χρήστος Εμβολιάδης, Μπάμπης Σαϊπάς, Νόνι Λίμα, Δημήτρης Μαυρίκης, Νίκος Αναστόπουλος, Γιάννης Παθιακάκης, Κώστας Βαλλίδης.
Ο Βασίλης Μωραϊτέλης περιχαρής με το Κύπελλο στα αποδυτήρια μετά τον Τελικό του ’79. Μπροστά ο εκλιπόντας Χάρης Οικονομίδης, πρόεδρος τότε του Συνδέσμου Φιλάθλων Πανιωνίου
Η μεγάλη έκπληξη ήταν η απουσία του Βασίλη Μωραϊτέλη, του αρχηγού της ομάδας, από την αρχική σύνθεση. Όπως έχω πληροφορηθεί αυτά τα χρόνια, ήταν ελαφρώς ντεφορμέ στις τελευταίες προπονήσεις και ο Μάρκοβιτς παρά τις όποιες έμμεσες προσπάθειες έγιναν ώστε να μην λείπει ο εμβληματικός «κάπτεν» του Πανιωνίου από ένα τέτοιο αγώνα, δεν απέδωσαν. Ωστόσο ο κόουτς τον έριξε μέσα στον αγώνα στο 46ο λεπτό, αντικαθιστώντας τον Σαϊπά, και με την μεγάλη του αξία οδήγησε τον Πανιώνιο σε μια τεράστια νίκη και σήκωσε το Κύπελλο στο Στάδιο Καραϊσκάκη κάνοντας τους περίπου 15.000 φίλους του Πανιωνίου να παραληρούν. Επίσης ήταν αυτός που οδηγούσε την κούρσα στο γύρο του θριάμβου που έκαναν παίκτες και φίλαθλοι μετά την απονομή του Κυπέλλου 1979.
Ο γύρος του θριάμβου στο Στάδιο Καραϊσκάκη: Ζαχαρόπουλος, Εμβολιάδης, Παθιακάκης, Γραβάνης, Βαλλίδης αποθεώνονται από τον κόσμο του Πανιωνίου
Ας επανέλθουμε όμως στη ροή του αγώνα όταν στο 51ο λεπτό ο Νίκος Αναστόπουλος από δύσκολη θέση, πλάγια μέσα στην περιοχή πέτυχε την ισοφάριση με ένα εκπληκτικό γκολ, όπου έδειξε την μεγάλη κλάση του. Στο 67ο έγινε το 2-1 όταν ο Νόνι Λίμα μετά από μια σύγχυση στην περιοχή βρέθηκε στην κατάλληλη θέση την σωστή στιγμή και σκόραρε. Ένας φανταιζί παίκτης που αγάπησε με πάθος τον Πανιώνιο, έγινε ίνδαλμα στη Νέα Σμύρνη, πρόσφερε και την αρτιμέλειά του για την ομάδα και έως σήμερα προσφέρει τις υπηρεσίες του στον Πανιώνιο. Η χαριστική βολή δόθηκε στο 84ο λεπτό όταν από πάσα του Μητσάρα Μαυρίκη ο Γιάννης Παθιακάκης με ένα δεξιοτεχνικό άπλωμα του ποδιού του πρόλαβε την έξοδο του Λάκη Στεργιούδα και έστειλε τον Πανιώνιο, μαζί με τους χιλιάδες οπαδούς του στα ουράνια.
Ο αείμνηστος Γιάννης Κυράστας, παίκτης τότε του Ολυμπιακού, συγχαίρει τους παίκτες του Πανιωνίου στα αποδυτήρια μετά τον Τελικό του ’79
Δεν θα ξεχάσω ποτέ που με τα παιδικά μου μάτια κι ενώ έτρεμε η καρδιά μου να δω Κυπελλούχο τον Πανιώνιο, όρθιος στη Θύρα 6 – με τόσο στρίμωγμα κανείς δεν καθόταν- μετά το 2-1 πόσος κόσμος λιποθυμούσε γύρω μου από την αγωνία κι έπρεπε με κάθε τρόπο να κάνουμε χώρο ώστε να μπορούν οι άνθρωποι να πάρουν ανάσες και να επανέλθουν. Κάποια στιγμή κι ενώ το σκορ ήταν 2-1, πέτυχε γκολ με κεφαλιά ο Μπάγιεβιτς, αλλά ήταν οφσάιντ. Οι καρδιές πήγαν να σπάσουν. Όμως τίποτε δεν μπορούσε ένα αλλάξει τη ροή του αγώνα. Ναι, ήταν γεγονός. Ο Πανιώνιος σε λίγα λεπτά ήταν ο Κυπελλούχος Ελλάδας 1979. Ζούσα ένα όνειρο, όπως και όλοι μας. Ήταν κάτι περισσότερο. Μια νίκη με νόημα. Ο πιο δυνατός δεν κερδίζει πάντα. Αν ο πιο αδύναμος έχει πίστη ναι μπορεί να τον νικήσει. Ήταν και πιο αθώο ακόμη τότε το ελληνικό ποδόσφαιρο. Η τελευταία σεζόν πριν γίνει επίσημα επαγγελματικό. Το 1979 ήταν η τελευταία χρόνια της αθωότητας και το Κύπελλο πήγε στη Νέα Σμύρνη.
Απόκομμα εφημερίδας εποχής
Για την ιστορία αξίζει να αναφερθεί ότι η τηλεοπτική περιγραφή του αγώνα είχε την σφραγίδα του Γιάννη Διακογιάννη.
Επίσης αξιοσημείωτο ήταν το γεγονός ότι ο Ντούσαν Μπάγιεβιτς και ο Θωμάς Μαύρος δεν πήγαν να παραλάβουν τα μετάλλια συμμετοχής τους στον τελικό.
Βαλλίδης, Σαϊπάς, Αναστόπουλος, Ζαχαρόπουλος πριν την έναρξη του Τελικού 1979
Μετά τοn τελικό
Μετά το τέλος του αγώνα ξεκινά το δεύτερο μέρος της βραδιάς. Μας περιμένει με τον Νίκο Καρρά, το συμμαθητή και φίλο, ο πατέρας του με το αυτοκίνητό έξω από το γήπεδο. Ο ενθουσιασμός μας δεν περιγράφεται, έχουμε βραχνιάσει και δεν βγαίνει με τίποτα πια η φωνή μας, αλλά γυρίζουμε…στο βουβό πίσω στη Νέα Σμύρνη γιατί έχει χαλάσει η κόρνα του αυτοκινήτου!
Τα επινίκια γιορτάστηκαν δεόντως έως τα ξημερώματα στην Πλατεία. Εδώ ο κόσμος πανηγυρίζει έξω από το θρυλικό καφέ «Γαλαξίας»
Μόλις φθάσαμε στα…πάτρια εδάφη δεν θυμάμαι αν με άφησαν έξω από το σπίτι και άκουσα τους πανηγυρισμούς και είδα φωτοβολίδες στον ουρανό κι έτρεξε προς το γήπεδο ή πήγαμε απευθείας εκεί κοντά. Ότι και να συνέβη δεν είχα τον νου να γυρίσω σπίτι ζούσα σε όνειρο. Χάθηκα μέσα στο πλήθος και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα μέσα στις εξέδρες του γηπέδου της Ν. Σμύρνης που είχε φωταγωγηθεί και ήταν γεμάτο κόσμο που περίμενε τους ήρωες να επιστρέψουν από το Στάδιο Καραϊσκάκη για να γίνει απονομή Κυπέλλου και στο «σπίτι» μας καθώς κι ένας ακόμη γύρος θριάμβου. Τίποτα δεν ήταν αρκετό για να χορτάσουμε τη χαρά μας οι Πανιώνιοι εκείνο το βράδυ. Η νύχτα είχε γίνει μέρα. Οι παίκτες γελούσαν σαν μικρά παιδιά.
Μαζί τους ο Πρόεδρος της ομάδας Δικαίος Δαβάκης.
Χαρές και πανηγύρια στην Πλατεία Νέας Σμύρνης με βουτιές στο σιντριβάνι στα επινίκια του Κυπέλλου του ’79.
Μετά τα πανηγύρια στο γήπεδο και στην πλατεία όπου ο κόσμος βουτούσε στα σιντριβάνια, μια «μεθυσμένη» πόλη έμεινε φωταγωγημένη ως το πρωί, όλη η ομάδα, οι παράγοντες και πολλοί οπαδοί του Πανιωνίου διασκέδασαν έως τα ξημερώματα στο κέντρο που τραγουδούσε ο Κώστας Βολιώτης στην Εθνική Οδό.
