Κώστας Βαλλιάνος: Ο θρυλικός τερματοφύλακας που άφησε εποχή!

Ήταν ο τερματοφύλακας λάστιχο που δεν έτρωγε γκολ ούτε ψηλά, ούτε χαμηλά. Δεν φοβόταν κανέναν αντίπαλο και ήταν ο πονοκέφαλος των επιθετικών που δεν ήξεραν πώς θα του βάλουν γκολ.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
Τα κατορθώματά του ακόμη συζητιούνται στα ποδοσφαιρικά στέκια, καθώς άφησε ανεξίτηλα το στίγμα του στη δεκαετία του ’50 και του’60 ως πορτιέρο του Πανιωνίου, του Εθνικού, του Ολυμπιακού και της Εθνικής Ομάδας. Ο Κώστας Βαλλιάνος ήταν ο τερματοφύλακας - λάστιχο που δεν έτρωγε γκολ ούτε ψηλά, ούτε χαμηλά. Δεν φοβόταν κανένα αντίπαλο και ήταν ο πονοκέφαλος των επιθετικών που δεν ήξεραν πώς θα του βάλουν γκολ. «Βουτούσε» θαρραλέα στα πόδια τους κι άρπαζε τη μπάλα! Ο Κώστας Βαλλιάνος ήταν ένας μοντέρνος νέος και ντελικάτος όπως διηγούνται οι παλιότεροι φίλαθλοι που έχουν τόσες ιστορίες να λένε, όπως αυτή που ο Γιώργος Καμάρας του Απόλλωνα Αθηνών εκτέλεσε ένα φάουλ ψιλοκρεμαστά βλέποντας τον Βαλλιάνο λίγο έξω από τα δοκάρια, αλλά εκείνος εκτινάχθηκε προς τα πίσω με ένα μαγικό μπλονζόν κι έπιασε την μπάλα. Αυτό εκνεύρισε τον Καμάρα που κυνήγησε τον γκολκίπερ του Πανιωνίου να τον κλωτσήσει κι έτρεξε να τον υπερασπιστεί ο Παπουλίδης…

«Πρώτα ο Βασίλης Στάικος και κατόπιν ο Νίκος Πεντζαρόπουλος ανέλαβαν υπό την προστασίαν τους τον μικρό Κώστα Βαλλιάνο. Αυτοί υπήρξαν οι πρώτοι δάσκαλοι οι οποίοι τον μύησαν και στα μυστικά του ποδοσφαίρου…» έγραφε ο Τύπος της εποχής για τον τερματοφύλακα τότε του Πανιωνίου, ο μοναδικός παίκτης που έπαιζε στην Εθνική ομάδα και δεν ανήκε στο ΠΟΚ (Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, Ολυμπιακός).

Πορτιέρο του πανίσχυρου Εθνικού Πειραιώς στη δεκαετία του ’60 επί Καρέλα και για ένα διάστημα του Ολυμπιακού επί Μπούκοβι με νόμο το ’67 που έγινε ειδικά για τον Βαλλιάνο! Στο ζενίθ της καριέρας του παρ’ όλίγον να πάει στη Ρεάλ Μαδρίτης - τη θέση του ξένου παίκτη πήρε τελικά ο μυθικός Ντι Στέφανο – έγραφε σε σκίτσο της εποχής ο αείμνηστος Δημήτρης Χριστοδούλου: «Θεούλη μου, φύλαγε τον μπαμπά, τη μαμά, τον παππού, τη γιαγιά και τον Κώστα Βαλλιάνο, τον τερματοφύλακα της Εθνικής μας, που τον ζητάει η Ρεάλ!».

Πρωτόπαιξε μπάλα στις αλάνες του θρυλικού Βουρλοπόταμου. Το ποδοσφαιρικό του τόξο ήταν μια ζωή εκεί. Από τη Νέα Σμύρνη ως τον Πειραιά. Ανδρώθηκε στον Πανιώνιο στη δεκαετία του ’50 επί Θανάση Σαραβάκου, ως διάδοχος του Νίκου Πεντζαρόπουλου, πήρε ηχηρή μεταγραφή στον Εθνικό Πειραιώς το 1960 και διαδέχθηκε τον μεγάλο Στάθη Μανταλόζη κι έπαιζε από μικρός στην Εθνική Ελλάδος… Έγραψε ιστορία την εποχή της σπουδαίας μπάλας στα γήπεδα και δεν φοβήθηκε ποτέ κανέναν αντίπαλο. Οι συμπαίκτες του ήταν θρυλικά ονόματα όπως οι Χάιτας, Θ. Σαραβάκος, Σιδέρης, Γιούτσος, Δομάζος, Παπαϊωάννου, Μποτίνος και τόσοι άλλοι που δόξασε μαζί τους το ελληνικό ποδόσφαιρο.

«Από τους αξιόλογους άσσους θεωρούνται σήμερα ο Τάκης Λουκανίδης της Δόξας Δράμας, ο Δερμάτης και ο (Αριστείδης) Καμάρας του Απόλλωνα, ο Βαλλιάνος του Εθνικού που δεν ανήκει στο ΠΟΚ, ο Παπαεμμανουήλ του Παναθηναϊκού και ο Λέανδρος του ΠΑΟΚ», έγραφε μια εποχή η «Ηχώ».
valina.jpg
Αεικίνητος σήμερα παρά τα 80 του χρόνια, με δυσκολία τον κάνεις 65άρη. Τον συνάντησα στο στέκι του εκεί στην μόνιμη γειτονιά του που κάποτε ήταν ο μυθικός Βουρλοπόταμος της Αμφιθέας, με τα έλη, τις αλάνες και τα «σπίτια» απέναντι από τον Ιππόδρομο όπου χτίστηκε το Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος»! Όλα έχουν αλλάξει, αλλά οι μνήμες για τον ίδιο μένουν ζωντανές. Ας πάμε σε μια άλλη εποχή μέσα από τις αφηγήσεις του ξετυλίγοντας την ιστορία του από την αρχή…

Πώς ξεκινά η ιστορία του Κώστα Βαλλιάνου;
Γεννήθηκα το 1937 στις Τζιτζιφιές, Ηρακλέους 266, ακριβώς πίσω από το Ωνάσειο. Εκεί μένω όλα τα χρόνια, εκτός από 4-5 χρόνια, όταν παντρεύτηκα, που πήγα στα Σφαγεία, μέχρι που έχτισα το σπίτι μας στην Καλλιθέα και γύρισα πάλι πίσω. Όλη μου τη ζωή εδώ την έχω περάσει. Πιτσιρικάς θυμάμαι η Λεωφόρος Συγγρού δεν ήταν κλειστή, ήταν ένας δρόμος, ο οποίος δεν είχε και πολύ κίνηση. Η περιοχή ήταν όλο γειτονιές και παίζαμε μπάλα. Τα παιδιά της από εκεί γειτονιάς, της Αμφιθέας και τα παιδιά της από εδώ γειτονιάς, των Τζιτζιφιών. Είχε ένα γηπεδάκι στην εκκλησία των Αγ. Αναργύρων, εδώ πιο πάνω, και παίζαμε από αυτή την πλευρά. Εμείς είχαμε ένα γηπεδάκι ακριβώς εκεί που είναι τώρα η Ιντεραμέρικαν, χαμηλά στην Συγγρού. Τότε παίζαμε μπάλα και μέσα στον Ιππόδρομο! Τότε κι εκεί ήταν αλάνα. Ο Ιππόδρομος είχε κλείσει μετά τον πόλεμο και τον είχαν κάνει οι Εγγλέζοι γήπεδο του μπέηζ-μπολ! Είχε εκείνα τα δοκάρια με το πι κι έπαιζαν οι Εγγλέζοι αμερικάνικο ποδόσφαιρο. Όταν έφυγαν ήταν ξέφραγος ο Ιππόδρομος και μαζευόμασταν εκεί απ’ όλες τις γειτονιές και παίζαμε ποδόσφαιρο…

Και τα τέρματα;
Βάζαμε πέτρες για γκολπόστ! Τα πρώτα χρόνια μετά την Κατοχή παίζαμε μπάλα στους δρόμους. Οι δρόμοι ήταν ήσυχοι και η γειτονιά εδώ είχε πολλούς στάβλους με γελάδια. Μεγάλοι στάβλοι. Γύρω - γύρω υπήρχαν σπίτια, μονοκατοικίες όπου έμεναν κυρίως αυτοί που δούλευαν στους στάβλους. Εδώ ήταν και η οικογένεια του Γιώργου Σκρέκη που είχε πρόβατα, πίσω ακριβώς από την Ιντεραμέρικαν. Οι στάβλοι Άνοιξαν όταν έγινε ο Ιππόδρομος. Η Αθήνα τότε ήταν χωριό. Από τις Τζιτζιφιές και κάτω είχαν κάνει σχέδιο πόλεως, είχαν χαράξει δρόμους, που δεν είχαν ανοίξει όμως ακόμη. Οι δρόμοι άρχισαν ν’ ανοίγουν ένας - ένας μετά το ’55,’60. Ήταν χωράφια έως τότε. Εδώ από τις αλάνες ξεκίνησε αργότερα και ο Θωμάς Μαύρος, στο Παλαιό Φάληρο.

Πώς ήταν τα πράγματα όταν παίζατε μπάλα στις αλάνες;
Βάζαμε την μπάλα κάτω και τρέχαμε. Γειτονιά με γειτονιά παίζαμε και πετροπόλεμο. Όταν ερχόντουσαν στις Τζιτζιφιές και πλακωνόμασταν, τους κυνηγούσαμε με τις πέτρες μέχρι την Συγγρού. Μέχρι εκεί. Την Συγγρού δεν την περνούσαμε. Το ίδιο γινόταν όταν πηγαίναμε να παίξουμε μπάλα στην Αμφιθέα, μας έπαιρναν με τις πέτρες μέχρι την Συγγρού. Είχε κι εδώ απέναντι μια ωραία αλάνα που το καλοκαίρι άνοιγε γιατί το χειμώνα ήταν λίμνη! Λίμναζαν τα νερά…

Εδώ ήταν ο Βουρλοπόταμος;
Ναι εδώ! Ήταν χωράφια εδώ τριγύρω και τα καλλιεργούσαν, ενώ τα χωράφια που ήταν εκεί που βρίσκεται το Ευγενίδειο Ίδρυμα, από τον Οκτώβριο έως τον Απρίλιο τα άφηναν έτσι και λίμναζε το νερό. Όταν ξεραινόταν η λίμνη έβγαζε μια αγριάδα κι εκεί πάνω γινόντουσαν μάχες ολόκληρες! Αυτό το κομμάτι, από τη Λ. Αμφιθέας μέχρι τη γέφυρα που σε βγάζει τώρα απέναντι στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος ήταν ο Βουρλοπόταμος. Εκεί ήταν και τα σπιτάκια με τις πόρνες και γύρω - γύρω έλη. Σαν πιτσιρικάδες δεν ξέραμε ακριβώς τι συνέβαινε εκεί στα σπιτάκια, κατόπιν το μάθαμε από τις αφηγήσεις. Όλα αυτά μέχρι το ’60 που άρχισαν ν’ ανοίγουν δρόμους και μπήκε σ’ εφαρμογή το σχέδιο πόλεως.

Από πιτσιρικάς έπαιζες τερματοφύλακας;
Ως πιτσιρικάς, ήμουν από τους μικρότερους που παίζαμε μπάλα, και οι μεγάλοι μου λέγανε: κάτσε εσύ τέρμα! Έτσι ξεκίνησα. Όποιος δεν έπαιζε καλή μπάλα, τον έβαζαν τερματοφύλακα. Τότε παίζαμε και μπακότερμα (εν. ότι ο τερματοφύλακας προωθείτο όταν χρειαζόταν και μέσα στο γήπεδο).

Τι άλλα παιχνίδια παίζατε εκτός από μπάλα και πετροπόλεμο;
Βόλους και σβούρα…

Τι κάνατε δηλαδή με τη σβούρα;
Κάναμε ένα κύκλο στο χώμα και ρίχναμε τη σβούρα μέσα. Η σβούρα του άλλου γύριζε κι έριχνες μέσα και τη δική σου σβούρα. Αν τον κτύπαγες και του την πέταγες έξω από το κύκλο, κέρδιζες τη σβούρα!

Στοιχήματα με λεφτά βάζατε;
Πού να τα βρούμε τα λεφτά; Ίσα - ίσα παίρναμε το ψωμί. Ο πατέρας μου δούλευε στο Ιππόδρομο, προπολεμικά, και μετά όταν έκλεισε στην Κατοχή έκανε μεροκάματα σε οικοδομές σαν εργάτης. Ώσπου ξανάνοιξε ο Ιππόδρομος και τον ξαναπήρανε. Η μητέρα μου ήταν από ευκατάστατη οικογένεια υπό την έννοια ότι τα οικόπεδα της οικογένειας ξεκινούσαν από την Συγγρού κι έφταναν έως πίσω. Είχαν κι ένα μεγάλο στάβλο που είχε καμιά σαρανταριά γελάδια. Ήταν τέσσερις αδερφές κι ο παππούς τις είχε και δούλευαν εκεί μέσα και στα χωράφια. Αυτά πριν το 1940. Μετά πέθανε ο παππούς ξαφνικά και τα κορίτσια πήραν τα μερίδιά τους και άρχισαν να πουλάνε ένα - ένα τα οικόπεδα και παντρευόντουσαν…

Και πώς ξεκίνησε η ιστορία σου σαν ποδοσφαιριστής;
Στο γυμνάσιο. Στην Ευαγγελική Σχολή που ήταν τότε στην πλατεία της Νέας Σμύρνης. Είχα τρεις επιλογές. Οι άλλες δύο ήταν το Γυμνάσιο Καλλιθέας που ήταν στο γήπεδο της περιοχής κι ένα άλλο του Μοσχάτου. Κανονικά ανήκα στην Καλλιθέα. Δεν ξέρω πώς, αλλά κατέληξα στην Ευαγγελική. Εκεί το γυμνάσιο κατέβαινε κι έκανε γυμναστική στο γήπεδο του Πανιωνίου, όπου κάναμε αθλοπαιδιές και μας βάζανε και παίζαμε και μπάλα. Το γήπεδο τότε ήταν ξερό. Μόλις τελείωσα την πρώτη γυμνασίου πήγαινα κρυφά από τον πατέρα μου κάθε Δευτέρα κι έκανα προπόνηση! Μαζεύανε τα πιτσιρίκια και μετά τα ξεχωρίζανε. Τα περισσότερο τότε παιδιά της ηλικίας μου στον Πανιώνιο ήταν γνωστά μου. Τα πιο πολλά παιδιά ήταν από την περιοχή μου, τον Βουρλοπόταμο, που λέμε. Μέχρι που μια μέρα άργησα να πάω σπίτι, με είχανε χάσει από τα’ απόγευμα κι είχε σκοτεινιάσει. Η μάνα μου άρχισε να με ψάχνει και δεν με έβρισκε πουθενά, ρωτούσε στη γειτονιά αλλά δεν ήξερε κανείς που ήμουν και τελικά όταν πήγα σπίτι μ έπιασε ο πατέρας μου, αλλά δεν του έλεγα που ήμουν κι έφαγα τις «ψιλές»» μου, ώσπου του είπα: πήγα στον Πανιώνιο κι έπαιζα μπάλα! Τότε γύρισε και μου είπε: γιατί δεν μου το ‘λεγες από πριν να γλυτώσεις το ξύλο… Κι από τότε πήγαινα ελεύθερα κι έπαιζα στον Πανιώνιο. Έτσι ξεκίνησα ως τερματοφύλακας! Αρχές του ’50…

Και μετά;
Το 1955, στα 18 μου έπαιξα στην πρώτη ομάδα του Πανιωνίου! Τότε το γήπεδο δεν είχε εξέδρες. Από την πλευρά των σχολείων είχαν ρίξει μπάζα, κι είχε ένα ανάχωμα, και από την κεντρική κερκίδα είχε χτισμένο ένα τοιχάκι. Μπροστά του είχαν κάνει δύο σειρές καθίσματα, η μία πιο ψηλά από την άλλη, ξύλινος πάγκος πέρα ως πέρα. Τα αποδυτήρια ήταν απέναντι, στη σημερινή ψηλή εξέδρα από κάτω. Η πρώτη εξέδρα έγινε με τα λεφτά που πήρε ο Πανιώνιος από την μεταγραφή μου στον Εθνικό!
oikon
ΤΑΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ - ΒΑΛΛΙΑΝΟΣ - ΣΑΒΒΑΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ

Ποιοι παίκτες έπαιζαν τότε στον Πανιώνιο;
Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος τερματοφύλακας, μπακ ο Τσουκνικάς από την Καλλιθέα, ο Κερδεμελίδης ο γιος του χασάπη - ο πατέρας του είχε χασάπικο που υπάρχει μέχρι σήμερα δίπλα στο σινεμά Σπόρτινγκ - ο Βενετσάνος που ήταν αξιωματικός της αεροπορίας, ο Θανάσης Σαραβάκος από το Κουκάκι που έκανε τότε τα πρώτα του βήματα, ο Πιστούρας, ο Κωνσταντινίδης, Καλλιθιώτης κι αυτός, ο Κώστας Νεστορίδης που πήγε μετά στην ΑΕΚ, ο Γιώργος Παπουλίδης, ο Ερμείδης, ο Μαυρίδης και ο Καζαντζίδης, Καλλιθιώτες κι αυτοί, ο Ασημακόπουλος από τη Νέα Ιωνία, Χρονόπουλος από το κέντρο της Αθήνας και ο Χατζηνικολάου από τους Αμπελόκηπους που ήρθε μεταγραφή από τον Παναθηναϊκό. Οι περισσότεροι παίκτες του Πανιωνίου εκείνη την εποχή ήταν από την Καλλιθέα.

Έπεσες δηλαδή στο ξεκίνημά σου πάνω στο ογκόλιθο Νίκο Πεντζαρόπουλο…
Είχαν πάρει κι έναν ακόμη τερματοφύλακα από τον Πειραιά, τον Σαγιά. Ήταν επίσης ο Παπαπιτσιλής κι ο Ζωγράφος, πιτσιρικάς, ένα - δυο χρόνια μεγαλύτερός μου. Το διάστημα αυτό σταματάει ο Σαγιάς και. είναι να ξεκινήσει το πρωτάθλημα με τερματοφύλακες τον Πεντζαρόπουλο, τον Παπαπιτσιλή και τον Ζωγράφο που κάποια στιγμή φεύγει και πάει για σπουδές στην Ιταλία και παίρνουν και τον Παπαμιχαήλ από τον Πειραιά. Εγώ έπαιζα ακόμη στους μικρούς του Πανιωνίου που έπαιζαν και πρωτάθλημα, όταν ξαφνικά ο Πεντζαρόπουλος φεύγει ξαφνικά και πάει στην Ιταλία να κάνει μεταγραφή στην Ίντερ, αλλά για να παίξει τότε στην Ιταλία έπρεπε να του δώσει μεταγραφή ο Πανιώνιος. Κι ο Πανιώνιος δεν του έδωσε μεταγραφή. Έμεινε στην Ιταλία για κάνα χρόνο μήπως πάρει την μεταγραφή… Στο πρώτο παιχνίδι του πρωταθλήματος παίζει τερματοφύλακας ο Παπαπιτσιλής χάνει ο Πανιώνιος στο τοπικό πρωτάθλημα - είχε άλλο πρωτάθλημα η Αθήνα, άλλο ο Πειραιάς κι άλλο η Θεσσαλονίκη τότε - νομίζω από τον Αστέρα, με τον τερματοφύλακα να μην ικανοποιεί με την απόδοσή του. Και βάζουν εμένα στο επόμενο παιχνίδι με τον Αθηναϊκό στη Ν. Σμύρνη και κερδίσαμε. Αυτό ήταν. Από τότε καθιερώθηκα!
kalogeras.jpg
ΒΑΣ. ΚΑΙ ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΛΛΙΑΝΟΣ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΑΣ

Ποιος ήταν ο πρόεδρος της ομάδας;
Είχαμε καλό πρόεδρο, τον Καραμπάτη. Είχε αθλητικά είδη και η ζωή του ήταν ο Πανιώνιος.

Προπονητής;
Στην αρχή ήταν ο Χέλμης. Τα δύο αδέρφια, οι Χέλμηδες ήταν στον Ολυμπιακό, ο ένας σαν προπονητής κι ο άλλος σαν γενικός αρχηγός. Όταν έφυγαν από τον Ολυμπιακό, ήρθαν στον Πανιώνιο. Μετά ανέλαβε προπονητής ο Σκορδίλης που όταν σταμάτησε την μπάλα πήγε στη Γερμανία για προπονητικές σπουδές και μόλις γύρισε πήρε την ομάδα.

Τι δυναμικότητας ήταν ο Πανιώνιος τότε;
Μετά τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ είχε την καλύτερη ομάδα. Τότε στο τοπικό πρωτάθλημα είχαμε αντιπάλους τον Αθηναϊκό, τον Αστέρα Ζωγράφου, την ΑΕΚ, τον Παναθηναϊκό, τον Απόλλωνα και άλλους.

Ο Θανάσης Σαραβάκος τι παίκτης ήταν;
Παλικάρι, δεν κώλωνε πουθενά, έτρωγε τις κλωτσιές του, τις περισσότερες κλωτσιές απ’ όλους. Ο Σαραβάκος πήδαγε με τον Λινοξυλάκη και του ’παιρνε κεφαλιά!

Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος γνωστός ως «ο ήρωας του Τάμπερε» τι τύπος ήταν;
Ήταν ένα ψηλό παιδί, σοβαρός και μετά που γύρισε από την Ιταλία με βοήθησε πολύ. Πήρε την απόφαση ότι δεν θα ξαναπαίξει ποδόσφαιρο και ανέλαβε εμένα, μου έκανε προπονήσεις. Πίστευε σε μένα ο Πεντζαρόπουλος κι ερχόταν στον Πανιώνιο κι έκανε ειδικά σε μένα ατομική προπόνηση.

Ποια ήταν τα ποδοσφαιρικά ινδάλματα σου ως πιτσιρικάς;
Τότε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο δεν ήταν πολύ κοντά. Ότι διαβάζαμε, λίγα λόγια δηλαδή, στις εφημερίδες και στα περιοδικά. Δεν υπήρχε καν τηλεόραση. Εκείνη την εποχή ίνδαλμα ήταν ο Πεντζαρόπουλος και ο Δελαβήνιας από την ΑΕΚ, αυτούς παρακολουθούσα.

Πώς αισθανόσουν κάτω από τα γκολπόστ βλέποντας τους υπόλοιπους παίκτες να κυνηγούν την μπάλα; Ποια ήταν η ψυχολογία σου ως τερματοφύλακας;
Μου άρεσε η μπάλα και μετά έπαιζα για τον κόσμο! Απλά και μόνο.

Παίρνατε χρήματα τότε;
Ανάλογα με τις εισπράξεις από τα εισιτήρια που κόβαμε σε κάθε παιχνίδι, πληρωνόμασταν. Τα πιο πολλά λεφτά έπαιρναν οι παίκτες του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού που είχαν κάθε Κυριακή πολύ κόσμο. Από τότε που πήγα στον Εθνικό, στην αρχή κάθε πρωταθλήματος μου έδιναν ένα ποσό, όχι πολύ μεγάλο, αλλά αρκετά καλό και γενικά τότε έπαιρνα κάποια λεφτά και ζούσαμε άνετα. Εκείνη την εποχή ζούσαμε καλύτερα από τα άλλα τα παιδιά. Στο μεταξύ όταν ήμουν στον Εθνικό με έβαλαν στη ΔΕΗ και ζούσα πάρα πολύ καλά. Το 1962 ήταν η χρονιά που η ΔΕΗ εξαγοράστηκε από το ελληνικό κράτος γιατί ανήκε στους Άγγλους έως τότε από την 1η Ιανουαρίου η Αθηνών - Πειραιώς πέρασε σε ελληνικά χέρια… Κι αμέσως στις 2 Φεβρουαρίου, μπήκα στη ΔΕΗ. Το 1968 πήρα και άδεια Προ-Πο μαζί με τα λεφτά της χρονιάς μου στον Ολυμπιακό.

Τι παίκτες βρήκες στον Εθνικό;
Τους Κοζομπόλη, Πέστροφα, Παπάζογλου, Νικηφοράκη, Σταματίου, Αντωνάτο, Χατζηιωάννογλου... Στον Εθνικό συνάντησα πολύ ζεστό κλίμα και πήρα την ομάδα από το πρώτο παιχνίδι στις πλάτες μου. Ήταν με τον Παναθηναϊκό και έγραψε την άλλη μέρα η «Ηχώ»: Βαλλιάνος - Παναθηναϊκός 0-0. Τότε που πήγα στην ομάδα επέστρεψε κι ο Μανταλόζης από τον Παναθηναϊκό, ώσπου σταμάτησε. Στις ομάδες που πήγα, όπως και στην Εθνική, έπαιξα μετά από τους μεγαλύτερους τερματοφύλακες της Ελλάδας. Στον Πανιώνιο έπαιξα αμέσως μετά τον Πεντζαρόπουλο, στον Εθνικό έπαιξα αμέσως μετά τον Μανταλόζη και στην Εθνική ομάδα έπαιξα αμέσως μετά τον Σάββα Θεοδωρίδη. Αυτοί ήταν οι μεγαλύτεροι τερματοφύλακες όλων των εποχών.

Πήρες πολλά χρήματα για την μεταγραφή σου;
Εγώ ελάχιστα, ο Πανιώνιος πήρε πολλά από την μεταγραφή μου και με τα λεφτά αυτά ξεκίνησαν να χτίζουν την εξέδρα του γηπέδου! Στον Εθνικό πήγα τον Ιούλιο του 1960 και αμέσως στις 10 Οκτωβρίου έπαιξα με την Εθνική ομάδα. Έπαιζα βέβαια και στην Εθνική Νέων, όταν ήμουν στον Πανιώνιο.

Ποιους αντιπάλους φοβόσουν περισσότερο ως τερματοφύλακας;
Κανέναν! Όλους τους μεγάλους παίκτες τους έπαιζα όπως ήθελα γιατί δεν τους φοβόμουνα. Τότε έτρεμαν όλοι τον Πανάκη, αλλά ο Πανάκης δεν έβαλε ποτέ κανένα γκολ σε μένα. Του έπαιρνα την μπάλα μέσα από τα πόδια. Ήμουν πολύ καλά γυμνασμένος. Έκανα ώρες προπόνηση και πιο πιτσιρικάς που με προπονούσε ο Στάικος. Όταν πρωτόπαιξα στον Πανιώνιο δούλευα υπάλληλος σε ένα εμπορικό μαγαζί που πουλούσε υφάσματα και ρούχα στην Αθήνα και πήγαινα ταυτόχρονα και στην Εμπορική Σχολή. Τα μαγαζιά έκλειναν στη 1.30 μ.μ. και άνοιγαν μετά στις 3.30 μ.μ. Έφευγα από το μαγαζί στην Μητρόπολη, στην Ερμού και πήγαινα να κάνω προπόνηση νηστικός. Ο Στάικος μου έδινε μετά την ατομική προπόνηση που μου έκανε, ένα σάντουιτς με σαλάμι κι ένα ποτήρι γάλα. Αυτό ήταν όλη μέρα. Μετά την προπόνηση πήγαινα ξανά στη δουλειά και με άφηνε το αφεντικό μια ώρα νωρίτερα να σχολάσω για να πάω το βράδυ στο σχολείο. Αυτός με έγραψε στο νυχτερινό για να τελειώσω το σχολείο, το οποίο παράτησα την Ευαγγελική στη Δευτέρα Γυμνασίου. Μάλιστα τελείωσα την Εμπορική Σχολή με καλό βαθμό και έδωσα μετά στην Ανωτάτη Βιομηχανική, αλλά είχα αρχίσει να παίζω στον Πανιώνιο και έπρεπε να πάω μετά από ενάμιση χρόνο φαντάρος. Κι έτσι πήγα εθελοντής στην Αεροπορία για να μπορέσω να είμαι στον Πανιώνιο. Εκεί ήμουν ποδοσφαιριστής της ομάδας της Αεροπορίας και γυμναζόμουν, έπαιζα και στον Πανιώνιο.

Πώς ήταν ο Πανιώνιος από οργάνωση;
Πολύ οργανωμένος πάντα πολύ καλό σωματείο με ήθος και αρχές. Οι περισσότεροι παίκτες του ήταν Καλλιθιώτες.

Στον Εθνικό ποιο είχες προπονητή;
Τον Γιάννη Χέλμη πάλι που όταν έφυγε από τον Πανιώνιο, ανέλαβε τον Εθνικό και ήρθε μαζί με τον αδερφό του, τον Βαγγέλη, σαν γενικός αρχηγός πάλι. Στην αρχή είχε προπονητή τον Παπαρσενίου που ήταν καθηγητής γυμναστικής αγωγής. Και μετά πήρε τον αδερφό του τον Γιάννη. Μετά είχαμε τον Παναγιώτη Φερλέμη, που ήταν παλιός ποδοσφαιριστής του Εθνικού. Ο Εθνικός μετά ήταν από τους πρώτους, αν όχι η πρώτη ομάδα, που έφερε ξένο προπονητή. Ήταν Άγγλος, ο Βίκτορ Μπάκιγχαμ (υπήρξε προπονητής μεταξύ άλλων ομάδων σε Μπαρτσελόνα, Άγιαξ, Ολυμπιακό Πειραιώς κ.α.)
ethinkik
ΒΑΛΛΙΑΝΟΣ ΜΕ ΕΘΝΙΚΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Ο πρόεδρος του Εθνικού ποιος ήταν τότε;
Ο Καρέλας έκανε το γενικό κουμάντο και πρόεδρο είχαμε κάποιο γιατρό Παπανικολάου.

Τι παπούτσια φόραγες τότε;
Από την πρώτη στιγμή που πήγα στον Εθνικό, φόραγα Adidas. Μου τα έφερνε ένας Εθνικός, που ήταν αρχιμηχανικός στα βαπόρια που πήγαιναν Ελλάδα - Ιταλία και μου έφερνε παπούτσια και ρούχα.

Στον Πανιώνιο;
Παίρναμε παπούτσια από τον Καραμπάτη, που είχε ένα καλό αθλητικό μαγαζί στην Αθήνα, δίπλα στο Μινιόν, τα οποία έφτιαχναν στην Ελλάδα. Τότε που παίζαμε στο ξερό, τα παπούτσια δεν είχαν τάπες. Είχαν από κάτω τρεις σκάρες από πετσί για να μην γλιστράς. Ήταν χειροποίητα τότε τα παπούτσια. Μετά καταργήθηκαν οι σκάρες και έφτιαχναν τάπες, που ήταν τρία - τέσσερα πετσάκια και τα καρφώνανε.
pani
ΒΑΛΛΙΑΝΟΣ ΜΕ ΠΑΝΙΩΝΙΟ

Ήταν ντέρμπι όταν έπαιζε Εθνικός - Ολυμπιακός;

Πάντα. Στην εξέδρα κάθονταν όλοι μαζί. Όταν γινόντουσαν ψιλοπαρεξηγήσεις, έπεφταν οι άλλοι και τους χωρίζανε. Τότε γινόντουσαν συμπλοκές, τώρα γίνονται εγκλήματα. Έχουν εισχωρήσει άλλα στοιχεία στο ποδόσφαιρο…

Γιατί ιστορικές ομάδες σαν τον Εθνικό, την Προοδευτική, το Αιγάλεω, έπαψαν να παίζουν στην πρώτη κατηγορία;
Για οικονομικούς λόγους. Ο Εθνικός χάθηκε γιατί δεν είχε δικές του εγκαταστάσεις. Όταν πήρε το Καραϊσκάκη και το ’φτιαξε ο Κόκκαλης, έμεινε χωρίς γήπεδο. Στις άλλες ιστορικές ομάδες δεν υπήρχαν χρηματοδότες. Οι άνθρωποι που ήταν εκεί έκαναν την ίδια πολιτική που έκαναν το ’50. Όμως αλλάξανε τα πράγματα μετά το ’60. Ο Εθνικός ακολούθησε τις εξελίξεις γιατί είχε τον Καρέλα που είχε οικονομική επιφάνεια και αγόραζε παίκτες. Ήταν μεγαλοβιομήχανος, είχε τα εργοστάσια του Αιγαίου, με υφάσματα, σεντόνια, λευκά είδη. Την εποχή του Δημήτρη Καρέλα ο Εθνικός δεν έδινε παίκτες, μόνο έπαιρνε. Μόλις σταμάτησε ο Καρέλας, άρχισαν σιγά - σιγά τα προβλήματα στον Εθνικό…

Πώς κατέληξες στον Ολυμπιακό;
Είχαν τον Φρονιμήδη τερματοφύλακα και πήραν μετά εμένα. Το 1967.
valianolump.jpg
ΒΑΛΛΙΑΝΟΣ ΜΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ Π.

Είχε επιβληθεί η δικτατορία;

Πώς, αφού έκαναν νόμο για να πάω! Απαγορευόντουσαν οι μεταγραφές παίκτη από ομάδα Α Εθνικής σε άλλη ομάδα Α Εθνικής και έκανε ειδικό νόμο ο Ασλανίδης για να πάω στον Ολυμπιακό. Είχε τον Φρονιμήδη και σταμάτησε και έκαναν ειδικό νόμο για να πάω τερματοφύλακας στον Ολυμπιακό! Όμως όταν πήγα εκεί, δεν βρήκα καλό κλίμα γιατί δεν ρώτησαν τον Μπούκοβι κι έτσι δεν με γούσταρε. Ενώ έκανα πάρα πολύ προπόνηση και στον Εθνικό και στον Πανιώνιο, ο Μπούκοβι με έστελνε να προπονηθώ μόνος μου χτυπώντας την μπάλα στον τοίχο! Πήγαμε λοιπόν να παίξουμε με τη Γιουβέντους στην Ιταλία, στη ρεβάνς του 0-0 στο Καραϊσκάκη και για να φανεί ο Μπούκοβι στους Ιταλούς δημοσιογράφους, ήταν η πρώτη φορά που μου έκαναν προπόνηση! Έπαθα θλάση… και με βάζει να παίξω με αυτή τη θλάση! Χάσαμε 2-1. Ήρθαμε εδώ, άλλαξαν τα πράγματα, διώξανε τον Μπούκοβι και σταμάτησα κι εγώ…

Ποιος ήταν ο πρόεδρος του Ολυμπιακού;
Ο Γιώργος Ανδριανόπουλος

Οι συμπαίκτες σου;
Οι Πολυχρονίου, Αγανιάν, Σιδέρης, Παυλίδης, Γιούτσος, Αγγελής, ο Βασιλείου από την Κύπρο, ο Γιώργος Σιδέρης και ο ανιψιός του, Μποτίνος, όλοι αυτοί… Ωστόσο πέτυχα εκείνη τη χρονιά τον Ολυμπιακό σε πτώση. Δεν πήγαινε καλά και ο πρώτος που την… πλήρωσε ήμουν εγώ, σαν «ξένος». Ο κόσμος γέμιζε πάντως το γήπεδο. Ο Ολυμπιακός είτε είναι καλός είτε κακός ο κόσμος τον ακολουθεί. Ο Μπούκοβι για μένα ήταν ότι χειρότερο. Τις δύο προηγούμενες χρονιές ο Ολυμπιακός είχε πάρει το πρωτάθλημα, αλλά όταν πήγα εγώ εκεί ξεκίνησε το κυνηγητό μαζί μου. Τη χρονιά που πήγα στον Ολυμπιακό δεν «περπάτησε» καθόλου η ομάδα. Εκείνη τη χρονιά μαζί με μένα σταμάτησαν πέντε - έξι παίκτες ακόμα. Έφυγε κι ο Γιώργος ο Σιδέρης και πήγε στο Βέλγιο.

Πώς διασκέδαζες;
Ως νέος πήγαινα στα μουσικά πρωινά ν’ ακούσω τους τραγουδιστές της εποχής. Άκουγα κυρίως μοντέρνα μουσική και χόρευα μάλιστα πολύ καλό ροκ’ν’ρολλ. Τους ποδοσφαιριστές τότε ο κόσμος τους αντιμετώπιζε με μεγάλο θαυμασμό και ήμασταν μέσα σε ότι γινόταν. Ήμασταν τα ινδάλματά τους. Οι ποδοσφαιριστές ήταν η ελίτ της νεολαίας. Τα βράδια Παναθηναϊκοί - Ολυμπιακοί πήγαιναν μαζί στα μπουζούκια ή ήμασταν χώρια και γινόμασταν μια παρέα. Πήγαινα στην Τριάνα του Χειλά όταν έπαιζε ο Γιώργος Ζαμπέτας που ήταν αγαπητός στον ποδοσφαιρικό κόσμο της εποχής. Και στον Καζαντζίδη είχα πάει τότε, αλλά τα μπουζούκια ήταν σκληρά, δεν ήταν για τη νεολαία. Σαν νέος, δεν μου άρεσαν πολύ τα μπουζούκια. Προτιμούσα την μοντέρνα μουσική στα κλαμπάκια, όπου χορεύαμε κιόλας. Υπήρχαν ωραία κλαμπ στη Φιλοθέη, αλλά και καμπαρέ, όπως η Κοπακαμπάνα, στο Σύνταγμα ή το Παλλάς. Ήμασταν και ονόματα, είχαμε και παρά. Η δική μου η σειρά δεν έμεινε κανείς στον άσο. Η αμέσως επόμενη σειρά από εμάς είχε πρόβλημα, σταματούσε το ποδόσφαιρο και δεν είχαν να φάνε. Όταν σταμάτησα από τον Ολυμπιακό, συνέχισα και δούλευα στη ΔΕΗ και ήμουν προπονητής σε ερασιτεχνικά σωματεία.

Η γελοιογραφία του Δημήτρη Χριστοδούλου που λέει για σένα να σε έχει ο θεός καλά… σε τι φάση έγινε;
Τότε που είχα πάρει την ομάδα πάνω μου, όταν έπαιζα στον Εθνικό, είχε γίνει συζήτηση να πάω στην Ρεάλ Μαδρίτης! Όμως εκείνη την εποχή στην Ισπανία έπαιζε ένας παίκτης ξένος σε κάθε ομάδα. Και το δίλημμα των Ισπανών ήταν ποιος θα πάει στην ομάδα; Εγώ ή ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο; Και τελικά προτιμήσανε τον Ντι Στέφανο. Σέντερ φορ. Αργεντίνος. Από τους καλύτερους παίκτες που είχε ποτέ η Ρεάλ Μαδρίτης. Την εποχής της μεταγραφολογίας αυτής σκίτσαρε αυτή τη γελοιογραφία ο Δημήτρης Χριστοδούλου…

Όταν σταμάτησες το ποδόσφαιρο πήγαινες στο γήπεδο;
Ναι συνήθως στον Εθνικό και στον Πανιώνιο. Τώρα δεν πάω…

Με ποια ομάδα δέθηκες περισσότερο;
Πάντα ήμουν δεμένος με τον Πανιώνιο. Τα παιδικά χρόνια είναι καθοριστικά σε κάθε άνθρωπο. Κι εγώ ήμουν κοντά του από τότε. Και τώρα ακόμα θα ακούσω ή θα πάω να δω τον Πανιώνιο και το ευχαριστιέμαι περισσότερο που παίζουν στην ομάδα παιδιά, ως επί το πλείστον, ελληνόπουλα. Ακούω τα ονόματα των παικτών του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού ή του ΠΑΟΚ και δεν ξέρω σε ποια ομάδα παίζουν… Κάθε έξι μήνες αλλάζουν παίκτες, τι να δεις και τι να ακούσεις. Και οι παίκτες αυτοί οι ξένοι δεν είναι πρώτης διαλογής. Οι ομάδες έπρεπε να είχαν Έλληνες παίκτες και να φέρνουν δυο-τρεις καλούς ξένους για να κάνουν τη διαφορά, όπως ξεκίνησε από την αρχή.

Υπήρχε διαφορά δυναμικότητας με τις Εθνικές ομάδες που έπαιξες αντίπαλος;
Από την εποχή τη δική μου και μετά η Εθνική ομάδα ήταν ισάξια με τις άλλες εθνικές. Στην Εθνική έχω παίξει 11 φορές με αντιπάλους: Ιρλανδία, Ουαλία, Ιταλία, Ρωσία, Ολλανδία. Γιουγκοσλαβία και άλλες και τις παίξαμε στα ίσα. Από το τότε η Εθνική ομάδα πάει πολύ καλά με αποκορύφωμα το 2004 στην Πορτογαλίας. Και τώρα δεν πάει άσχημα. Ευτυχώς ορισμένοι παίκτες παίζουν σε ξένες ομάδες κι έρχονται και παίζουν και την πάνε καλά.
valiksaf.jpg
ΒΑΛΛΙΑΝΟΣ ΜΕ ΕΘΝΙΚΗ

Ποιούς γκολκίπερ θαύμασες περισσότερο;
Ο Ρώσος ο Λεβ Γιασίμ, ο Γκόρντον Μπάνκς στην Αγγλία, η Ιταλία είχε πάντα καλούς γκολκίπερ όπως ο Ντίνο Τζοφ…

Είχες κι ένα αδερφό;
Ο Νίκος. Έπαιζε εδώ στο Φάληρο κι έκανε μεταγραφή και πήγε στον Παναθηναϊκό, την εποχή που ήταν ο Τάκης Οικονομόπουλος και ο Βασίλης Κωνσταντίνου στην ομάδα κι ήταν ο τρίτος τερματοφύλακας. Αυτή ήταν η ατυχία του που έπεσε πάνω τους την περίοδο εκείνη. Μετά πήγε στον Ολυμπιακό Βόλου και σταμάτησε. Έγινε προπονητής και όταν ήταν στον Αθηναϊκό πήγαν για προετοιμασία στο Πήλιο κι έπαθε έμφραγμα… Το 1996.

Υπάρχει ο φόβος του τερματοφύλακά πριν το πέναλτυ;
Όχι. Αν το πιάσεις είσαι ήρωας, αν δεν το πιάσεις κανείς δεν σου λέει τίποτα. Θυμάμαι σε ένα αγώνα του Εθνικού που κινδύνευε τότε και παίζαμε με τον Πιερικό, έπιασα δύο πέναλτυ!

Σ’ ευχαριστώ θερμά για την ωραία συζήτηση που κάναμε!
Επίσης σ’ ευχαριστώ για όσα μου θύμισες! Νοστάλγησα την μπάλα όσο ώρα μιλούσαμε!

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!