Τα εφηβικά γούστα σε καθορίζουν… και κάποια από αυτά σου μένουν και σε συντροφεύουν σαν μόνιμες σταθερές στα χρόνια που ακολουθούν.
Από πολύ μικρός, έδινα παραγγελιές για δίσκους στον πατέρα μου και όλο σχεδόν το χαρτζιλίκι μου εξαργυρώνονταν σε βινύλιο και ταινίες.
Απ’ τα 12 μου άρχιζα να αγοράζω και ξένους δίσκους.
Στο επίσημο δημόσιο ραδιόφωνο γινόταν καλή δουλειά (Γιάννης Πετρίδης και Άκης Έβενης) όπως και στο ανεπίσημο, ενώ στην γειτονιά, στα Κουνέλια Χαϊδαρίου, είχαμε και ωραίους μέντορες.
Καλό μπάσιμο στο «γνωστικό» ήταν κι αυτό το ευλογημένο του Διογένη Χατζηστεφανίδη της Λευκής Συμφωνίας και άλλων διαλεκτών.
Πιο μετά προστέθηκαν κι άλλοι ελεύθεροι σταθμοί και η ενημέρωση πλούτισε.
Εν κατακλείδι η επιλογές είναι προσωπικές, και το «καλύτερο» μπάζει γερά, καθώς εντέλει δεν το τραγούδι δεν είναι… πρωτάθλημα.
Αλλά δυστυχώς όλα τα παραπάνω δεν μπορούν να χωρέσουν σε ένα τίτλο
Queen -The Game (Ιούνιος, 1980)
Ιδανικός συνδυασμός εμπορικής και καλλιτεχνικής επιτυχίας. Άλμπουμ όχι μεγαλόπνοο, δίχως όμως και άφλογο, και τρελά αγαπησιάρικο.
Το όγδοο κατά σειρά και μοναδικό των Βρετανών που καρφώθηκε στο Νο.1 Της Αμερικής και το πιο εμπορικός τους.
Στο Νο.1 βρέθηκαν και τα singles "Another One Bites the Dust" και "Crazy Little Thing Called Love".
Μυθικό και μαγικά μπασάτο χορευτικό το πρώτο, φευγάτη ροκεντρολιά το δεύτερο.
«Οπερικό» ποπ το ομότιτλο με το οποίο ανοίγει ο δίσκος και εξαιρετικές αλά Queen μπαλάντες το "Sail Away Sweet Sister" και το "Save Me" στο φινάλε.
AC/DC - Back In Black (Ιούλιος, 1980)
Να είσαι στα καλύτερά σου και να φεύγει στα 33 του μόλις χρόνια ο frontmam και μια απ’ τις «φωνάρες» όλων των εποχών.
Κι αντί να «γκρεμίζεσαι» μετά από 6 ιστορικά hard rock άλμπουμ: High Voltage, T.N.T., Dirty Deeds Done Dirt Cheap, Let There Be Rock, Powerage και Highway To Hell να γεννάς ένα ακόμη καλύτερο…
Και να καθιερώνεις έναν νέο «Θεό»… τον Brian Johnson.
Και το σημαντικότερο να αλλάζεις το μετά της μοίρας της βαριάς μεταλλικής μουσικής… με επιδραστικότητα που φτάνει αλώβητη έως και τις μέρες μας και μας ξεπερνά.
Και μεταλλάς να μην είσαι, με το που το ακούς… γίνεσαι: "Hells Bells" και "Rock and Roll Ain't Noise Pollution"
Dire Straits - Making Movies (Οκτώβριος, 1980)
Το τρίτο κατά σειρά στούντιο άλμπουμ της παρέας του Mark Knopfler ερχόταν μετά το εντυπωσιακό πρώτο και το απογοητευτικό, συγκριτικά, δεύτερο.
Εδώ η ομάδα είναι πολύ κατασταλαγμένη και λειτουργεί αρμόνικα πάνω στο δίπολο ποιότητα-αμεσότητα.
Η διάθεση όμως για επικοινωνία και το χάρισμα της μπάντας που θέλει να τα πει, ξεπερνά τη «συνταγή».
Παντοτινές, οι χορταστικές σε διάρκεια «χαρακιές» "Tunnel of Love", "Romeo and Juliet", "Expresso Love".
REO Speedwagon - Hi Infidelity (Νοέμβριος, 1980)
Είπαμε, εδώ βγάζουμε και «γούστα».
Πως να μη σε «πιάσουν» όμως οι μελένιες αμερικανοροκιές "Keep On Loving You" και "Take It on the Run".
Κι αυτή η πιασάρικη χροιά του Kevin Cronin.
Ωραίο και το άνοιγμα του άλμπουμ με το "Don't Let Him Go".
Όλα αυτά στην πρώτη πλευρά, γατί στη δεύτερη το κλίμα… χαμηλώνει επικίνδυνα.
Που να ξαναδούν τέτοιες στιγμές οι καλοί REO Speedwagon.
Foreigner – 4 (Ιούλιος, 1981)
Η μαστοριά του, επιμελώς ατιμέλητου, mainstream.
"Urgent", "Juke Box Hero" και "Waiting For A Girl Like You".
Όποιος χόρεψε μπλουζ το τελευταίο στα 80s καταλαβαίνει… περισσότερα.
Και τα υπόλοιπα όμως έχουν το ενδιαφέρον τους.
Υπάρχει φωτιά στο άλμπουμ.
Rolling Stones -Tattoo You (Αύγουστος, 1981)
Δεν είναι και ο καλύτερός τους, ίσως ούτε εμβληματικός τους, το ξέρω, το ξέρω.
Είναι όμως καλός δίσκος.
Και έχει και τραγουδάρες σαν το ομότιτλο στην αρχή και σαν το "Waiting on a Friend" στο κλείσιμο.
Όλα είναι στη θέση τους, ερμηνεία, κιθάρες, τύμπανα, μπάσο.
Χαρμάνι καλό με φλογισμένο εξώφυλλο και οπισθόφυλλο.
David Bowie - Let's Dance (Απρίλιος, 1983)
Είχε πάντα τον τρόπο του να κάνει τη διαφορά…
Να πιάνει τον παλμό της εποχής, να τον μπολιάζει και να τον ταξιδεύει παραπέρα.
Και πέρα από τον «παλμό» είχε και δικό του «ήχο» και «φωνή».
Κι ήξερε να διαλέγει συνοδοιπόρους.
Κι αν στην παραγωγή η επιλογή του Nile Rodgers ήταν αναμενόμενη η ζόρικη συμμετοχή του Stevie Ray Vaughan, τότε, ήταν ένα απρόσμενο συν.
Κρίμα που ο τελευταίος έφυγε νωρίς!
Scorpions - Love At First Sting (Μάρτιος, 1984)
Όχι ο σημαντικότερος δίσκος τους αλλά με γερές προμετωπίδες.
Klaus Meine και Rudolf Schenker στις μεστές στιγμές τους και Matthias Jabs στα ωραία κεντήματά του.
Και βέβαια "Rock You Like a Hurricane" και "Still Loving You".
Κια το εξώφυλλο έλεγε, τότε.
Πως να γλιτώσεις απ’ το τσίμπημά τους;
Bruce Springsteen - Born In The U.S.A. (Ιούλιος, 1984)
Όπως κάναν οι παλιοί αριστεροί, προσπαθώντας να αλλάξουν το σύστημα παίζοντας μέσα στο σύστημα.
Το «αφεντικό» τα καταφέρνει μαεστρικά… περνώντας στους πολλούς και θέτοντας μέσα από άμεσες στιγμές γνώριμούς του προβληματισμούς.
Ο σουγιάς καμιά φορά κάνει μεγαλύτερη ζημιά απ’ ότι το μαχαίρι.
Τι να πούμε για ένα άλμπουμ που έβγαλε 7 singles στα 12 τραγούδια του;
Ενδεικτικά οι τίτλοι των πρώτων: "Dancing in the Dark", "Cover Me", "Born in the U.S.A.", "I'm on Fire", "Glory Days", "I'm Goin' Down", "My Hometown".
Leonard Cohen- I'm Your Man (Φεβρουάριος, 1988)
Η τέλεια ολοκλήρωση μετά το Various Positions του 1984.
Το προηγούμενο είχε διαμαντάκια, όμως αυτό έχει και περισσότερα και σαν ακρόαμα είναι «ομαδικά» απολαυστικό.
Γ(ε)μάτος δίσκος, απ’ την αρχή και μέχρι το τέλος, με μια μικρή ενδιάμεση κόπωση.
Στα 54 του ο ποιητής εξακολουθούσε να ζωγραφίζει βαθιά και ανεξίτηλα.
Από πολύ μικρός, έδινα παραγγελιές για δίσκους στον πατέρα μου και όλο σχεδόν το χαρτζιλίκι μου εξαργυρώνονταν σε βινύλιο και ταινίες.
Απ’ τα 12 μου άρχιζα να αγοράζω και ξένους δίσκους.
Στο επίσημο δημόσιο ραδιόφωνο γινόταν καλή δουλειά (Γιάννης Πετρίδης και Άκης Έβενης) όπως και στο ανεπίσημο, ενώ στην γειτονιά, στα Κουνέλια Χαϊδαρίου, είχαμε και ωραίους μέντορες.
Καλό μπάσιμο στο «γνωστικό» ήταν κι αυτό το ευλογημένο του Διογένη Χατζηστεφανίδη της Λευκής Συμφωνίας και άλλων διαλεκτών.
Πιο μετά προστέθηκαν κι άλλοι ελεύθεροι σταθμοί και η ενημέρωση πλούτισε.
Εν κατακλείδι η επιλογές είναι προσωπικές, και το «καλύτερο» μπάζει γερά, καθώς εντέλει δεν το τραγούδι δεν είναι… πρωτάθλημα.
Αλλά δυστυχώς όλα τα παραπάνω δεν μπορούν να χωρέσουν σε ένα τίτλο
Queen -The Game (Ιούνιος, 1980)
Ιδανικός συνδυασμός εμπορικής και καλλιτεχνικής επιτυχίας. Άλμπουμ όχι μεγαλόπνοο, δίχως όμως και άφλογο, και τρελά αγαπησιάρικο.
Το όγδοο κατά σειρά και μοναδικό των Βρετανών που καρφώθηκε στο Νο.1 Της Αμερικής και το πιο εμπορικός τους.
Στο Νο.1 βρέθηκαν και τα singles "Another One Bites the Dust" και "Crazy Little Thing Called Love".
Μυθικό και μαγικά μπασάτο χορευτικό το πρώτο, φευγάτη ροκεντρολιά το δεύτερο.
«Οπερικό» ποπ το ομότιτλο με το οποίο ανοίγει ο δίσκος και εξαιρετικές αλά Queen μπαλάντες το "Sail Away Sweet Sister" και το "Save Me" στο φινάλε.
AC/DC - Back In Black (Ιούλιος, 1980)
Να είσαι στα καλύτερά σου και να φεύγει στα 33 του μόλις χρόνια ο frontmam και μια απ’ τις «φωνάρες» όλων των εποχών.
Κι αντί να «γκρεμίζεσαι» μετά από 6 ιστορικά hard rock άλμπουμ: High Voltage, T.N.T., Dirty Deeds Done Dirt Cheap, Let There Be Rock, Powerage και Highway To Hell να γεννάς ένα ακόμη καλύτερο…
Και να καθιερώνεις έναν νέο «Θεό»… τον Brian Johnson.
Και το σημαντικότερο να αλλάζεις το μετά της μοίρας της βαριάς μεταλλικής μουσικής… με επιδραστικότητα που φτάνει αλώβητη έως και τις μέρες μας και μας ξεπερνά.
Και μεταλλάς να μην είσαι, με το που το ακούς… γίνεσαι: "Hells Bells" και "Rock and Roll Ain't Noise Pollution"
Dire Straits - Making Movies (Οκτώβριος, 1980)
Το τρίτο κατά σειρά στούντιο άλμπουμ της παρέας του Mark Knopfler ερχόταν μετά το εντυπωσιακό πρώτο και το απογοητευτικό, συγκριτικά, δεύτερο.
Εδώ η ομάδα είναι πολύ κατασταλαγμένη και λειτουργεί αρμόνικα πάνω στο δίπολο ποιότητα-αμεσότητα.
Η διάθεση όμως για επικοινωνία και το χάρισμα της μπάντας που θέλει να τα πει, ξεπερνά τη «συνταγή».
Παντοτινές, οι χορταστικές σε διάρκεια «χαρακιές» "Tunnel of Love", "Romeo and Juliet", "Expresso Love".
REO Speedwagon - Hi Infidelity (Νοέμβριος, 1980)
Είπαμε, εδώ βγάζουμε και «γούστα».
Πως να μη σε «πιάσουν» όμως οι μελένιες αμερικανοροκιές "Keep On Loving You" και "Take It on the Run".
Κι αυτή η πιασάρικη χροιά του Kevin Cronin.
Ωραίο και το άνοιγμα του άλμπουμ με το "Don't Let Him Go".
Όλα αυτά στην πρώτη πλευρά, γατί στη δεύτερη το κλίμα… χαμηλώνει επικίνδυνα.
Που να ξαναδούν τέτοιες στιγμές οι καλοί REO Speedwagon.
Foreigner – 4 (Ιούλιος, 1981)
Η μαστοριά του, επιμελώς ατιμέλητου, mainstream.
"Urgent", "Juke Box Hero" και "Waiting For A Girl Like You".
Όποιος χόρεψε μπλουζ το τελευταίο στα 80s καταλαβαίνει… περισσότερα.
Και τα υπόλοιπα όμως έχουν το ενδιαφέρον τους.
Υπάρχει φωτιά στο άλμπουμ.
Rolling Stones -Tattoo You (Αύγουστος, 1981)
Δεν είναι και ο καλύτερός τους, ίσως ούτε εμβληματικός τους, το ξέρω, το ξέρω.
Είναι όμως καλός δίσκος.
Και έχει και τραγουδάρες σαν το ομότιτλο στην αρχή και σαν το "Waiting on a Friend" στο κλείσιμο.
Όλα είναι στη θέση τους, ερμηνεία, κιθάρες, τύμπανα, μπάσο.
Χαρμάνι καλό με φλογισμένο εξώφυλλο και οπισθόφυλλο.
David Bowie - Let's Dance (Απρίλιος, 1983)
Είχε πάντα τον τρόπο του να κάνει τη διαφορά…
Να πιάνει τον παλμό της εποχής, να τον μπολιάζει και να τον ταξιδεύει παραπέρα.
Και πέρα από τον «παλμό» είχε και δικό του «ήχο» και «φωνή».
Κι ήξερε να διαλέγει συνοδοιπόρους.
Κι αν στην παραγωγή η επιλογή του Nile Rodgers ήταν αναμενόμενη η ζόρικη συμμετοχή του Stevie Ray Vaughan, τότε, ήταν ένα απρόσμενο συν.
Κρίμα που ο τελευταίος έφυγε νωρίς!
Scorpions - Love At First Sting (Μάρτιος, 1984)
Όχι ο σημαντικότερος δίσκος τους αλλά με γερές προμετωπίδες.
Klaus Meine και Rudolf Schenker στις μεστές στιγμές τους και Matthias Jabs στα ωραία κεντήματά του.
Και βέβαια "Rock You Like a Hurricane" και "Still Loving You".
Κια το εξώφυλλο έλεγε, τότε.
Πως να γλιτώσεις απ’ το τσίμπημά τους;
Bruce Springsteen - Born In The U.S.A. (Ιούλιος, 1984)
Όπως κάναν οι παλιοί αριστεροί, προσπαθώντας να αλλάξουν το σύστημα παίζοντας μέσα στο σύστημα.
Το «αφεντικό» τα καταφέρνει μαεστρικά… περνώντας στους πολλούς και θέτοντας μέσα από άμεσες στιγμές γνώριμούς του προβληματισμούς.
Ο σουγιάς καμιά φορά κάνει μεγαλύτερη ζημιά απ’ ότι το μαχαίρι.
Τι να πούμε για ένα άλμπουμ που έβγαλε 7 singles στα 12 τραγούδια του;
Ενδεικτικά οι τίτλοι των πρώτων: "Dancing in the Dark", "Cover Me", "Born in the U.S.A.", "I'm on Fire", "Glory Days", "I'm Goin' Down", "My Hometown".
Leonard Cohen- I'm Your Man (Φεβρουάριος, 1988)
Η τέλεια ολοκλήρωση μετά το Various Positions του 1984.
Το προηγούμενο είχε διαμαντάκια, όμως αυτό έχει και περισσότερα και σαν ακρόαμα είναι «ομαδικά» απολαυστικό.
Γ(ε)μάτος δίσκος, απ’ την αρχή και μέχρι το τέλος, με μια μικρή ενδιάμεση κόπωση.
Στα 54 του ο ποιητής εξακολουθούσε να ζωγραφίζει βαθιά και ανεξίτηλα.
