Οι Lynyrd Skynyrd ήταν στα πιο δημοφιλή γκρουπ που αναγράφονταν στις σχολικές τσάντες μαζί με τη σημαία του Νότου στα σχολικά μου χρόνια. Το άλλο ήταν οι Doors με εκείνα τα μισά γράμματα όπως ήταν γραμμένα στο εξώφυλλο του πρώτου ομώνυμου δίσκου τους, αλλά και στην αφίσα στο οπισθόφυλλο του δεύτερου LP τους “Strange Days”.
Σίγουρα οι Skynyrd δεν ήταν ένα γκρουπ που πολυσυμπαθούσαν τα κορίτσια, καθώς ακούγονταν άγριο στ’ αυτιά τους, αλλά υπήρχαν κοπέλες που τρελαίνονταν με Skynyrd και σύχναζαν σε ροκ κλαμπ. Επίσης ακούγονταν και τραγούδια τους από την..κλειδαρότρυπα στα πάρτι, κυρίως στα μπλουζ που χόρευαν τα ζευγάρια, όπως το “Tuesday’s Gone” ή το “Freebird” που σε κάποιο σημείο άλλαζαν ρυθμό, οι κιθάρες έπαιρναν…φωτιά και αποκαλύπτονταν ποιοι πραγματικά είναι οι Lynyrd Skynyrd!
Είναι μεγάλη επιτυχία γι’ αυτούς που έφθασε η μουσική τους τόσο μακριά, μάλλον δεν το φαντάζονταν οι ίδιοι καθώς όταν έκαναν τα πρώτα τους όνειρα να παίξουν μουσική δεν είχαν χρήματα ούτε για τα βασικά. Το γκρουπ ήταν τόσο φτωχό που οι κιθαρίστες του, ο Garry Rossington (Γκάρι Ρόσινγτον) και ο Allen Collins έκαναν συλλογή από καπάκια για να αγοράσουν ένα νέο σετ χορδών κιθάρας!
Οι Lynyrd Skynyrd το 1975
Όλα αυτά μέχρι το 1973 όταν κυκλοφόρησε ο ύμνος τους, το “Free Bird”, που συναγωνίστηκε στο rock’n’roll το “Stairway to Heaven” των Led Zeppelin στον ραδιοφωνικό αέρα ως το πιο περιζήτητο τραγούδι από το ακροατήριο. Ο νέος ήχος ανδρώθηκε στο αμερικανικό Νότο, ονομάστηκε Southern Rock. Αιχμές του ήταν οι Allman Brothers από το Macon της Τζώρτζια με συμβόλαιο στην Capricorn Records που εμφανίστηκαν πρώτοι χρονικά (έπαιζαν επαγγελματικά ήδη 5 χρόνια πριν τους Skynyrd), με φανερές επιρροές από το blues και πιο διανοουμένιστικο στίχο και οι Lynyrd Skynyrd που ακολούθησαν το νέο μουσικό ρεύμα κι έπαιζαν ροκ του θανατά με τρεις κιθαρίστες να «πυροβολούν» κι ένα τραγουδιστή ανεπανάληπτο, τον Ronnie Van Zant που στην προφορά και το χρώμα της φωνής του ήταν όλος ο Νότος.
Κάποια στιγμή όταν στο ξεκίνημά τους οι Skynyrd έπαιζαν σε ένα κλαμπ της περιοχής τους, στο Τζάκσονβιλ, τους άκουσε ο Άλαν, ο μικρότερος από τα δύο αδέρφια Γούολντεν (ο άλλος ήταν ο Φιλ), που ήταν ιμπρεσάριοι (η τότε ονομασία του μάνατζερ καλλιτεχνών).
Έως τότε δούλευαν με διάφορους καλλιτέχνες. Ένας εξ αυτών ήταν ο μεγάλος τραγουδιστής της soul, Ότις Ρέντινγκ, που όμως πέθανε σε αεροπορικό δυστύχημα το 1967. Τότε τα δύο αδέρφια αποφάσισαν να αφήσουν την soul μουσική και να στραφούν στο νέο κύμα του rock’n’roll που έρχονταν στην Αμερική. Για το λόγο αυτό ο Άλαν ταξίδεψε ως στη Βόρεια Φλώριδα, σ’ ένα λιμάνι το Τζάκσονβιλ, προς αναζήτηση νέου μουσικού αίματος. Ο ίδιος έχει πει: «Άκουσα 187 μπάντες το 1970. Ώσπου κάποια στιγμή πέτυχα σε μια αποθήκη, ένα σχήμα ονόματι Lynyrd Skynyrd και ένοιωσα σαν να έπαθα καρδιακή προσβολή. Αμέσως ξέχασα τα 186 σχήματα και τραγουδούσα Skynyrd. Μόλις άκουσα το Freebird αμέσως κατάλαβα ότι θα γίνουν μεγάλο συγκρότημα. Ήταν ένας ήχος που μεταφορικά μπορούμε να πούμε ότι έλεγε: Παίξε μουσική ή πέθανε, κάτι σαν τρόπος ζωής”.
Allen Collins
Ο Γουόλντεν τους έγραψε αμέσως ένα ντέμο που παρουσίασε στον παραγωγό Jimmy Johnson (Τζίμι Τζόνσον) που εργαζόταν στα στούντιο Muscle Shoals Sound που μόλις το άκουσε διαπίστωσε ότι “ακούγονταν πραγματικά μοναδικοί”, όπως είπε τότε “και είχαν πολλά καλά κομμάτια”. Ένα από τα πρώτα τραγούδια που οι Lynyrd Skynyrd έγραψαν στο στούντιο ήταν το “Was I Right or Wrong” που αγαπούσε ιδιαίτερα ο Ρόνι γιατί ήταν αυτοβιογραφικό, με αναφορές στην προβληματική σχέση του με τον πατέρα του που ήθελε πρώτα να τελειώσει το σχολείο και μετά να ασχοληθεί με την μουσική. Ήταν η ιστορία του παρεξηγημένου νεαρού ρόκερ που εγκατέλειψε το σπίτι του για να βρει την τύχη του στο rock’n’roll κι με αυτό τον τρόπο να κερδίσει την έγκριση των γονιών του. Όταν επέστρεψε σπίτι ως σταρ πια διαπίστωσε ότι κατά τη διάρκεια της απουσίας του και οι δύο γονείς του πέθαναν.
Ronnie Van Zant
Οι Lynyrd Skynyrd ήταν κυρίως το όραμα ενός ανθρώπου, ενός σκληρού νεαρού τραγουδιστή. Ο ξυπόλητος frontman Ronnie Van Zant που εγκατέλειψε το λύκειο με ποινικό μητρώο ήταν ένας συνδυασμός του “Workin’ Man” του Merle Haggard και του “Street Fightin’ Man” των Rolling Stones. Η μεγάλη φτώχεια τον έκανε παράνομο και τα τραγούδια του εξέφραζαν μια οργή για την κατάστασή του λόγω της ταπεινής ζωής που βίωνε. To αμερικάνικο όνειρο έγινε εφιάλτης. Για το φτωχόπαιδο από το Shantytown ο δρόμος ήταν μια διέξοδος για την επιβίωσή του.
Το όνομα τους, Lynyrd Skynyrd, ήταν μια παράφραση του ονόματος ενός αντιπαθητικού καθηγητή τους, του Leonard Skinner (προφέρεται 'Lĕh-'nérd 'Skin-'nérd) που τους είχε αποβάλλει από το γυμνάσιο επειδή είχαν μακριά μαλλιά.
"Είχαμε αυτόν τον δάσκαλο γυμναστικής που ονομαζόταν Leonard Skinner", εξήγησε ο Ed King στο Zoo World. "Πάντα έβαζε τον Allen, τον Bob και τον Gary να κουρεύονται. Όταν τέθηκε θέμα ονομασίας του συγκροτήματος, σκεφτήκαμε αυτό τον δάσκαλο και απλώς αλλάξαμε την ορθογραφία. Τον έχω δει από τότε και δεν φαίνεται να τον ενοχλεί. Του ταιριάζει κάπως".
Αργότερα, όταν ο κ. Skinner πήρε σύνταξη και το συγκρότημα ήταν ήδη διάσημο τα θεώρησαν όλα περασμένα –ξεχασμένα και μάλιστα ο Skinner παρουσίασε τους Skynyrd σε μια συναυλία.
Το 1972 ο Walden αρχίζει να ψάχνει για ετικέτες ώστε να γράψουν το πρώτο δίσκο τους. Τότε πέφτει πάνω στον μουσικό Al Kooper που είναι επίσης παραγωγός στην MCA και ενδιαφέρεται για καλλιτέχνες για το νεοσύστατο label “Sounds of the South” το φθινόπωρο του ίδιου έτους. Είναι η εποχή που οι Allman Brothers γνωρίζουν επιτυχία κάνοντας είσοδο στο Τοπ-10 της Αμερικής με το διπλό δίσκο τους “Eat A Peach” και το Southern Rock χτυπά στο κόκκινο. Έτσι πέφτει η ιδέα και φτάνουν στ’ αυτιά του οι Lynyrd Skynyrd στην κατάλληλη στιγμή.
Είναι περίεργο να πιστεύουμε ότι υπήρξε μια στιγμή που δεν ήμασταν σίγουροι πώς να πούμε το όνομα της μπάντας που έφερε τον αυθεντικό Southern Rock ήχο σε εκατομμύρια θαυμαστές. Όταν το πρώτο τους ομώνυμο άλμπουμ κυκλοφόρησε στα ράφια δίσκων στις 13 Αυγούστου 1973, τότε όλοι άρχισαν να μιλάνε για τους Lynyrd Skynyrd που αργότερα θα κέρδιζαν μια θέση του στο Rock and Roll Hall of Fame.
Ωστόσο οι επίγονοι των Lynyrd Skynyrd γνωρίζουν ότι η ιστορία του συγκροτήματος ξεκινά σχεδόν μια δεκαετία πριν από εκείνη τη σημαντική μέρα. Δημιουργήθηκαν από τον Ronnie Van Zant ως My Backyard στις μέρες της “βρετανικής εισβολής”, το 1964, και περιόδευσαν με διάφορα ονόματα (Noble Five, Wildcats, Sons of Satan, Pretty Ones και One Per Cent). To τελευταίο όνομα το διατήρησαν για περισσότερο καιρό μέχρι που υιοθέτησαν το 1969 το όνομα που δεν θα ξεχνούσαμε ποτέ. O Ronnie μαζί με τους συμμαθητές του από το γυμνάσιο, Allen Collins και Gary Rossington αποτελούσαν τον πυρήνα του γκρουπ. Οι δύο κιθαρίστες γνωρίστηκαν το 1965 κι ένα χρόνο μετά με τον τραγουδιστή, όταν το κύριο ενδιαφέρον τους ήταν ο αθλητισμός κι όχι η μουσική.
Οι τρεις τους έπαιζαν μπέιζμπολ και μάλιστα, όπως έλεγε αργότερα ο Ronnie, ονειρευόταν να κάνει αθλητική καριέρα. «Ήμουν σε μια φάση που θα καθιερωνόμουν, ώστε να παίξω στην πρώτη κατηγορία. Είχα το καλύτερο ποσοστό χτυπημάτων εκείνη τη χρονιά και μια πολύ δυνατή ωμοπλάτη. Πρέπει να έχεις γερούς ώμους για να παίζεις κεντρικός. Καιο Γκάρι ήταν καλός, αλλά τα παράτησε όταν άρχισε να ακούει Rolling Stones”, αναφέρει ο Ρόνι.
Gary Rossington
Ο Γκάρι Ρόσινγτον άρχισε να ακούει μετά μανίας ροκ, όταν είδε τους Rolling Stones στην εκπομπή του Ed Sullivan, όπως έχει πει ο ίδιος. Σύντομα άρχισε να παίζει κιθάρα και παράλληλα παρακινούσε τους Ρόνι και Άλεν να φτιάξουν συγκρότημα. Ήταν αυτοδίδακτοι και παρακολουθούσαν πώς έπαιζαν άλλοι μουσικοί. Άρχισαν παίζουν σε πάρτι και αλλού καταφέρνοντας περίπου 20 δολάρια την εβδομάδα.
“Παίζαμε ότι ακούγαμε στο ραδιόφωνο. Satisfaction, Day Tripper, επίσης Yardbirds και Blues Magoos. Το πρωί πηγαίναμε στο σχολείο και το βράδυ παίζαμε σε κλαμπ. Μας θεωρούσαν ψυχεδελικούς κι έτσι ήταν δύσκολο να παίζουμε σε χορούς, γιατί ο κόσμος ήθελε εμπορικά τραγούδια”, θυμάται ο Γκάρι. “Κάναμε πρόβες μετά το σχολείο, μέχρι να έρθουν οι μπάτσοι το βράδυ, και τα Σαββατοκύριακα παίζαμε όλη μέρα από νωρίς το πρωί. Και μετά, σε κάθε ευκαιρία που βρίσκαμε. Ο Ronnie είχε αμάξι και φορτώναμε τα μηχανήματα από δω κι από εκεί, όπου παίζαμε. Μερικές φορές μας πετούσαν οι γονείς μας έξω με τους ενισχυτές. Πάντως, βοήθησαν οι γονείς όλων μας. Ήμαστε αρκετά τυχεροί. Παρόλο που μας φώναζαν, στάθηκαν δίπλα μας κι όχι μόνο έβρισκαν μέρη για τις πρόβες μας, αλλά υπέγραφαν και εγγυήσεις για τους ενισχυτές και τα υπόλοιπα”.
Οι Lynyrd Skynyrd αποτελούσαν ένα καυτό τοπικό αξιοθέατο στην πατρίδα τους, το Τζάκσονβιλ της Φλόριντα, στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Αλλά αποδείχθηκε καθοριστική η “ανακάλυψή” τους από τον παραγωγό Al Kooper το 1972. Από τους στυλοβάτες της αμερικανικής μουσικής, φημισμένος ως ο ιδρυτής των Blood, Sweat and Tears, μυημένος στον Ντύλαν και ως παραγωγός, ο Κούπερ έβαλε τους φιλόδοξους νεαρούς rockers να υπογράψουν συμβόλαιο στη νεοσύστατη δισκογραφική του εταιρεία Sounds of the South, η οποία είχε συμφωνία διανομής με την MCA.
Ο Κούπερ είχε δει το συγκρότημα, με κάποιο προσωπικό ρίσκο, σε ένα νυχτερινό σημείο στην Ατλάντα. “Ήταν ένα από εκείνα τα πραγματικά επικίνδυνα μπαρ όπου όλοι κουβαλούν όπλα και πέφτουν περίπου τρεις πυροβολισμοί τη νύχτα”, θυμάται ο ίδιος σε συνέντευξή του στο Disc. «Όταν άκουσα τους Lynyrd Skynyrd πετάχτηκα όρθιος από τη θέση μου. Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Ακούγονταν σαν την σκηνή του Σαν Φραντσίσκο του 1965. Έπαιζαν κυρίως πράγματα από το πρώτο άλμπουμ και μετά ήταν θαυμάσιο όταν διαπίστωσα ότι δεν είχαν υπογράψει συμβόλαιο με κανέναν”.
Για τον τραγουδιστή τους Ronnie Van Zant όταν τον άκουσε πρώτη φορά εκεί: “Μου άρεσε πολύ και ταυτόχρονα τον μισούσα. Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από επάνω του, ήταν τόσο ασυνήθιστος“.
Στην ακμή τους
Ο Kooper μετά από αυτή την εμπειρία του στο τοπικό κλαμπ του Τζάκσονβιλ, οι Skynyrd υπέγραψαν συμβόλαιο και ανέλαβε την παραγωγή του πρώτου τους δίσκου “Pronounced Lehn-nerd Skinnerd” που ηχογραφήθηκε στο Studio One στην Ατλάντα της Τζώρτζια, στο Ντόραβιλ, την έδρα των Atlanta Rhythm Section, άλλων θρύλων του Southern Rock. Ήταν ένα πανόραμα των μουσικών επιρροών και μουσικών εμπειριών τους έως τότε. Ένα από τα τελευταία κομμάτια που ηχογραφήθηκαν τότε ήταν το μελαγχολικό Delta blues τραγούδι “Mr. Banker” μια σύνθεση των Van Zant και Collins που μιλούσε για τις άτυχες περιπέτειες του αφηγητή όταν χορεύει με τη γυναίκα ενός άλλου άντρα, το οποίο παραλήφθηκε από το ντεμπούτο δίσκο τους. Ένα τραγούδι που παρουσίαζε μεγάλο ενδιαφέρον για τους συλλέκτες των Skynyrd, καθώς δεν υπήρχε σε κανένα από τα στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος, αλλά κυκλοφόρησε ως B-Side του πρώτου σινγκλ των Skynyrd “Gimme Three Steps” και περιλήφθηκε αργότερα στη συλλογή “Legend” του 1987.
Τo blues όπως είπε κάποτε ο Αφρικανο-Αμερικανός μπλουζίστας William Grant Still εκφράζει “τη λαχτάρα ενός ταπεινού λαού για μια καλύτερη ζωή”. Σε αυτό το κομμάτι, όπως και σε όλα του δίσκου, έπαιξε κιθάρα ο Ed King, o ιδρυτής του ψυχεδελικού ροκ γκρουπ με επιρροές από την Ανατολή, Strawberry Alarm Clock, το 1967, που έγινε μέλος των Skynyrd μετά την αποχώρηση τον μπασίστα του γκρουπ, Leon Wilkeson, ως τρίτος κιθαρίστας για την ηχογράφηση του δίσκου““Pronounced Lehn-nerd Skinnerd” που όταν ολοκληρώθηκε ο Wilkeson επέστρεψε στο γκρουπ.
Οι Skynyrd γνώρισαν τoν Ed King όταν άνοιξαν μια συναυλία των Strawberry Alarm Clock και μετά τον κάλεσαν στους Skynyrd κι έγινε μέλος τους παραμένοντας έως το 1975 όταν παράτησε σύξυλο το γκρουπ αποχωρώντας λόγω κούρασης από το εξαντλητικό πρόγραμμά τους στη μέση μιας περιοδεία τους στην Αμερική που κράτησε τρεις μήνες και περιλάμβανε 60 συναυλίες. Εκτός της περιόδου 1972-75 o King ήταν επίσης μέλος τους και την περίοδο 1987-1996 στη νέα σύνθεση με τραγουδιστή τον αδερφό του Ronnie, Johnny Van Zant. Έως την αποχώρησή του οι Skynyrd είχαν υιοθετήσει ένα μοναδικό country-blues-rock ύφος με βάση τις τρεις κιθάρες που το διατήρησαν και στην συνέχεια εκτός μια σύντομη περίοδο το 1975 που δοκίμασαν με δύο κιθαρίστες.
Πρόμο φωτογραφία από το δίσκο ““Nothin’ Fancy”
O δίσκος “Pronounced Lehn-nerd Skinnerd” έφερε μια νέα εποχή στο αμερικάνικο ροκ και o Αλ Κούπερ ανέλαβε επίσης την παραγωγή και των επόμενων δύο δίσκων τους: “Second Helping” (1974) και “Nothin’ Fancy” (1975). Το συγκρότημα διέθετε μια εξαιρετικά πολυτάλαντη βάση τραγουδοποιίας σε αυτές τις αρχικές ηχογραφήσεις, με μέλη τους Ronnie Van Zant (φωνή), Gary Rossington, Allen Collins, Ed King (κιθάρες), Leon Wilkeson (μπάσο) Bob Burns (τύμπανα) και τον Billy Powell (κήμπορντς). Ο Bob Burns μετά την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την ευρωπαϊκή περιοδεία τον Νοέμβριο αντικαταστάθηκε από τον vegetarian ντράμερ Artimus Pyle (Άρτιμους Πάιλ), που ήδη είχε κάποιες εμφανίσεις με τους Skynyrd. H πρώτη συμμετοχή του σε ηχογράφηση ήταν το κομμάτι “Saturday Night Special” στο τρίτο τους δίσκο πάντα στο Studio One, στο Ντόραβιλ.
Το "Second Helping" ξεκινά με τον άλλο ύμνο των Lynyrd Skynyrd, το "Sweet Home Alabama", που όπως είπε αργότερα ο Ronnie Van Zant, "γράφτηκε σαν ένα αστείο". Στην ιστορία του Rock'n'Roll καταγράφηκε ως απάντηση στον Neil Young που έγραψε τα τραγούδια : "Southern Man" και "Alabama" σχολιάζοντας τον Νότο.
Ο Ronnie Van Zant με μπλούζα Neil Young
Οι Skynyrd ήταν πράγματι μια ομάδα με πολύ ταλέντο, με τον Van Zant να χειρίζεται όλα τα κύρια φωνητικά ενώ τα καθήκοντα της κιθάρας μοιράζονταν σχεδόν εξίσου μεταξύ του Rossington και του Collins. Ο Kooper εμφανίζεται με το ψευδώνυμο Roosevelt Gook, παίζοντας μπάσο, δεύτερα φωνητικά, μαντολίνο, μπάσο ντραμς, όργανο και Mellotron.
Ο Κούπερ είπε στο Disc: “Οι Rolling Stones μπορούν να συνεχίσουν και να χορεύουν και να έχουν νότιες προφορές, όμως οι Skynyrd είναι οι αυθεντικοί. Αυτά τα αγόρια έχουν μια παράγκα στη μέση των βάλτων της Φλόριντα και στον ελεύθερο χρόνο τους κυνηγούν αλιγάτορες και πηγαίνουν να ψαρέψουν γατόψαρα” (γατόψαρο είναι το πιο συνηθισμένο ψάρι της Β. Αμερικής και του Τενεσί μεταξύ άλλων πολιτειών).
Η MCA διαφήμισε τον τέταρτο δίσκο τους "Gimme Three Steps" με διαδοχικές διαφημίσεις που έλεγαν: Βήμα 1. Κυκλοφορεί ένα άλμπουμ από ένα νέο γκρουπ που δεν έχει ακουστεί ποτέ εκτός του Νότου. Βήμα 2. Πουλάει σε όλη τη χώρα πολύ πέρα από τις προσδοκίες σας και οι κριτικοί λένε πράγματα όπως... και στη συνέχεια αναφέρθηκαν μερικοί από τους επαίνους των μέσων ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένου του ισχυρισμού του Creem ότι “Οι Lynyrd Skynyrd διαθέτουν περισσότερη εξυπνάδα και χαρά από τους Allmans και περισσότερη δύναμη από τους Stones”. Η Record World συμβούλεψε: “Προσέξτε παιδιά, εμφανίστηκε μια πραγματική ροκ εν ρολ μπάντα!» Το "Βήμα 3" στη διαφήμιση, παρεμπιπτόντως, ήταν "Βγάζεις το πρώτο τους σινγκλ και κάθεσαι και βλέπεις".
Ο ντράμερ Artimus Pyle
Το άλμπουμ, το οποίο έφτασε στο Νο. 27 σε μια επική πορεία 79 εβδομάδων, κι έγινε χρυσός δίσκος στην Αμερική. Αργότερα πλατινένιος και διπλά πλατινένιος το 1987. Μέχρι τότε, ο θρύλος των Lynyrd Skynyrd ήταν ανεξίτηλος – χάρη σε ένα μικρό μέρος του τραγουδιού (διάρκειας 9.08 στο LP) που έγινε ο δεύτερος δίσκος 45 στροφών και στην πορεία ο ύμνος του γκρουπ.
Το "Free Bird", που αυτή τη φορά πιστώθηκε στους "Collins/Van Zant", ήταν το τελευταίο κομμάτι του δίσκου ως ένα έπος εννέα λεπτών που αλλάζει ρυθμό. Η επεξεργασμένη έκδοση πήγε στο Νο. 19 στις ΗΠΑ, στον απόηχο της πρώτης επιτυχίας τους στο Top-10 με το "Sweet Home Alabama", από το δεύτερο δίσκο τους “Second Helping” του 1974. Το "Free Bird" παραμένει ένα από τα βασικά συστατικά του hard rock, και παρόλο που δεν μπήκε ποτέ στο Top-20 του Ηνωμένου Βασιλείου, όμως έγινε πλατινένιο το 2021.
Σημαντικό ρόλο στην άνοδο του συγκροτήματος στην Βρετανία έπαιξε και πώς προφερόταν το 'Lĕh-'nérd' Skin-'nérd) όταν κυκλοφόρησε εκεί με τους οπαδούς των Who να το καλωσορίζουν με ενθουσιασμό. Οι Skynyrd έδιναν συναυλίες σχεδόν σε νυχτερινή βάση. Κάποια στιγμή μετακόμισαν στο Richards Club στην Ατλάντα και έδιναν συναυλίες σε όλες τις νότιες Πολιτείες και, σύντομα, πολύ πιο πέρα, όλες με μεγάλη αλληλεπίδρασή με το κοινό.
Leon Wilkeson
“Με τρεις κιθαρίστες, αν ένας από αυτούς έχει μια κακή νύχτα, έχετε πάντα τους άλλους δύο”, είπε ο Ed King στη συνέντευξη του 1974 στο Zoo World. “Ένα βράδυ έπαιζα άσχημα ενώ ο Γκάρι και ο Άλεν ήταν πολύ ζεστοί. Ήταν το χειρότερο σετ που είχα κάνει όλη τη χρονιά, αλλά ο κόσμος στάθηκε και χειροκροτούσε για πέντε λεπτά. Και δεν μπορούσαμε να κάνουμε ούτε ένα encore γιατί τα δώσαμε όλα”.
Ο Ronnie Van Zant αφιέρωσε encores σε συναυλίες των Lynyrd Skynyrd στους πρόωρα χαμένους Duane Allman και Berry Oakley, κιθαρίστα και μπασίστα των Allman Brothers, λέγοντας: “Χωρίς τους Allman Brothers, αμφιβάλλω πολύ σοβαρά αν θα είχατε ακούσει για τους Lynyrd Skynyrd”.
To 1976 μετά το κομβικό στην πορεία τους διπλό live άλμπουμ “One More From The Road” που μπήκε στο Τοπ-10 κι έγινε το τρίτο πλατινένιο τους, τρία μέλη τους οι Billie Powell, Allen Collins και Gary Rossington ενεπλάκησαν σε ξεχωριστά τροχαία ατυχήματα που σχετίζονται με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά κι έγιναν πρωτοσέλιδα. Μετά από αυτό συμφώνησαν ότι το συκγρότημα θα έπρεπε να “ωριμάσει. Μάλιστα ο Ρόινι σε συνέντευξή του στους L.A. Times είπε ότι είναι αποφασισμένος να δώσει τέλος σε αυτές τις βαρβαρότητες λόεγοντας χαρακτηριστικά ότι “είναι φριχτό, όταν γίνεσαι λιώμα από το ποτό και δεν μπορείς ούτε να οδηγήσεις. Τα παιδιά θα το πληρώσουν αυτό. Ο Άλεν χτύπησε ένα παρκαρισμένο Φολκσβάγκεν και το πέταξε σε άδειο πάρκινγκ.
Και αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά στα κατορθώματα του Γκάρι. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο εξοργίστηκα μ’ αυτό που έκανε. Είμαστε χαρούμενοι που τη γλύτωσε, είχε τρομακτική τύχη που έζησε…όμως ήταν δικό του σφάλμα. Αφαιρέθηκε πάνω στο τιμόνι της ολοκαίνουργιας Ford Torino του με το πόδι του στο γκάζι. Έριξε ένα τηλεφωνικό θάλαμο, ξερίζωσε ένα δέντρο κι έκανε ζημιά 7.000 δολαρίων σ’ ένα σπίτι. Ήταν καθαρή ηλιθιότητα. Του το είπα αυτό όταν ήταν στο νοσοκομείο”. Τα ατυχήματα αυτά ζημίωσαν και οικονομικά το συγκρότημα, καθώς έχασαν μια συναυλία με τους Aerosmith, στο στάδιο Αναχάιμ της Καλιφόρνια. Κάποια από τα περιστατικά αυτά θίγονταν στο τραγούδι των Collins-Van Zant “That Smell” στο τελευταίο δίσκο τους: “Μπουκάλια ουίσκι και ολοκαίνουργια αμάξια…Έχεις ρίξει πολλή κόκα και καπνό μέσα σου”.
Οι Lynyrd Skynyrd συναντήθηκαν με τους Rolling Stones το 1976 στο Knebworth Festival στην Αγγλία που το παρακολούθησε 120.000 κόσμος
Τελικά το συγκρότημα επέστρεψε στο Studio One στο Ντόραβιλ για να ηχογραφήσει το τελευταίο άλμπουμ, όπως έμελλε, το εκπληκτικό “Street Survivors”, εμπνευσμένο όσο οι δύο πρώτοι δίσκοι τους, μετά από μια πολύ πετυχημένη καλοκαιρινή περιοδεία στην Αμερική που κράτησε δύο μήνες. Ο δίσκος κυκλοφόρησε με προφητικό εξώφυλλο καθώς τα μέλη του γκρουπ στέκονταν όρθιοι τυλιγμένοι, υποτίθεται, σε φλόγες (μια φωτογραφία που τραβήχτηκε με τρικ στα στούντιο της Universal).
Πραγματικά λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του δίσκου το αεροπλάνο που χρησιμοποιούσαν στις περιοδείες τους, ένα παλιό Convair 240 καρφώθηκε σε μια ελώδη περιοχή κοντά στο Μακόμπ του Μισισιπί και σκοτώθηκαν ο επί σειρά ετών road manager τους Dean Kilpatrick, o εξαιρετικός κιθαρίστας που έδωσε πνοή με τον ερχομό του στο συγκρότημα και συνθέτης Steve Gaines σε ηλικία 28 ετών – μέλος τους από το 1976 και νεώτερος αδερφός του Donnie που έπαιζε στο σημαντικό southern rock γκρουπ 38 Special - η 29χρονη αδερφή του Cassie Gaines που έκανε φωνητικά στο γκρουπ στους δύο πρώτους δίσκους τους, επίσης ήταν μαζί τους στις συναυλίες και πρότεινε τον αδερφό της για κιθαρίστα όταν ο Ed King αποχώρησε οριστικά, και η μεγάλη απώλεια του τραγουδιστή τους Ronnie Van Zant, περίπου τρεις μήνες πριν κλείσει τα 30 του χρόνια.
Για κάποιους, η καταστροφική πτώση του αεροπλάνου υπήρξε συμβολική των οριακών τάσεων, για τις οποίες φημιζόταν το συγκρότημα. Πολλοί πιστεύουν μέχρι σήμερα ότι οι Skynyrd ήθελαν να αλλάξουν τρόπο ζωής. Ο Ronnie Van Zant σε συνέντευξή του στον Crowe στα τέλη του 1976 είπε σχετικά: “Ξέρεις, η μεγαλύτερη αλλαγή που παρατήρησα στον εαυτό μου είναι πως για πρώτη φορά σκέφτομαι πραγματικά για το μέλλον. Είναι 27 τώρα κι έχω ένα κοριτσάκι. Σκέφτομαι επίσης να κόψω τις καταχρήσεις που με είχαν διαλύσει τα τελευταία δέκα χρόνια”.
Την στιγμή του δυστυχήματος το γκρουπ τα πήγαινε περίφημα, άκμαζε και μάλιστα είχε ξεπεράσει τους Allman Brothers κερδίζοντας τον τίτλο του καλύτερου country-blues-rock συγκροτήματος του Νότου. Επέζησαν του τραγικού αεροπορικού δυστυχήματος του Οκτωβρίου 1977, πέντε από τα επτά μέλη τους, αλλά οι Lynyrd Skynyrd διαλύθηκαν τότε. Αν και οι Collins και Rossington σώθηκαν δεν προσπάθησαν να ξαναφτιάξουν τους Skynyrd, χωρίς τον Ronnie. Αντ’ αυτού σχημάτισαν, προς τιμήν τους, τους Rossington-Collins Band συνεχίζοντας να ηχογραφούν στην MCA.
Οι Lynyrd Skynyrd επανασυνδέθηκαν το καλοκαίρι του 1987, μια δεκαετία σχεδόν μετά το δυστύχημα που ανέκοψε πρόωρα της πορεία τους δίνοντας μια συναυλία στο Charlie Daniel’s Volonteer Jam του Νάσβιλ του Τενεσί. Το σχήμα αποτελούσαν οι πρώην Skynyrd: Collins, Rossington, Powell, Wilkeson, Pyle και Ed King. Μαζί με τον κιθαρίστα Randall Hall και τον Johnny Van Zant, αδερφό του Ronnie. To reunion συνέπεσε με την κυκλοφορία της συλλογής των Lynyrd Skynyrd “Legends” με τραγούδια που είχαν επιλέξει τα μέλη τους από τα αρχεία της εταιρίας. Η δεύτερη αυτή περίοδός του συγκροτήματος κράτησε έως το 1996.
Διαφημιστική φωτογραφία για τo δίσκο “Street Survivors”
Tο τραγούδι “That Smell” από τον τελευταίου δίσκο τους “Street Survivors” έμοιαζε σαν μια δυσοίωνη πρόβλεψη της τραγικής μοίρας του συγκροτήματος. Επίσης στους προφητικούς στίχους που ανοίγουν το εμβληματικό τραγούδι τους “Freebird” ο Van Zant θέτει το ερώτημα: “Εάν φύγω από εδώ αύριο, θα με θυμάσαι;».
Να σημειωθεί ότι ένα χρόνο μετά το δυστύχημα, το 1978, και την προσωρινή διάλυση του γκρουπ, κυκλοφόρησε ένας απίθανος δίσκος το “Skynyrd’s First and…Last” με ηχογραφήσεις πριν την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ τους, το 1973, ανάμεσά τους και το “Things Goin’ On” που υπήρχε στο “Pronounced..” σε άλλη εκτέλεση. Εδώ υπάρχει και το εκπληκτικό “Down South Jukin’”. Ένας απαραίτητος δίσκος για τη δισκογραφία των Lynyrd Skynyrd.
Επίσης σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του ο Ρόνι είχε πει: “Για μένα, δεν υπάρχει τίποτα πιο ελεύθερο από ένα πουλί. Απλώς πετά όπου θέλει να πάει. Αυτό είναι το θέμα αυτής της χώρας - να είσαι ελεύθερος - και νομίζω ότι όλοι θέλουν να είναι ένα ελεύθερο πουλί”.
*Το κείμενο περιέχει ορισμένες πληροφορίες από άρθρα των Paul Sexton και Rin O’Brien και την εγκυκλοπαίδεια Pop, Rock, Soul του Irwin Stambler.
Freebird... The Movie Trailer 1997
Σίγουρα οι Skynyrd δεν ήταν ένα γκρουπ που πολυσυμπαθούσαν τα κορίτσια, καθώς ακούγονταν άγριο στ’ αυτιά τους, αλλά υπήρχαν κοπέλες που τρελαίνονταν με Skynyrd και σύχναζαν σε ροκ κλαμπ. Επίσης ακούγονταν και τραγούδια τους από την..κλειδαρότρυπα στα πάρτι, κυρίως στα μπλουζ που χόρευαν τα ζευγάρια, όπως το “Tuesday’s Gone” ή το “Freebird” που σε κάποιο σημείο άλλαζαν ρυθμό, οι κιθάρες έπαιρναν…φωτιά και αποκαλύπτονταν ποιοι πραγματικά είναι οι Lynyrd Skynyrd!
Είναι μεγάλη επιτυχία γι’ αυτούς που έφθασε η μουσική τους τόσο μακριά, μάλλον δεν το φαντάζονταν οι ίδιοι καθώς όταν έκαναν τα πρώτα τους όνειρα να παίξουν μουσική δεν είχαν χρήματα ούτε για τα βασικά. Το γκρουπ ήταν τόσο φτωχό που οι κιθαρίστες του, ο Garry Rossington (Γκάρι Ρόσινγτον) και ο Allen Collins έκαναν συλλογή από καπάκια για να αγοράσουν ένα νέο σετ χορδών κιθάρας!
Οι Lynyrd Skynyrd το 1975
Όλα αυτά μέχρι το 1973 όταν κυκλοφόρησε ο ύμνος τους, το “Free Bird”, που συναγωνίστηκε στο rock’n’roll το “Stairway to Heaven” των Led Zeppelin στον ραδιοφωνικό αέρα ως το πιο περιζήτητο τραγούδι από το ακροατήριο. Ο νέος ήχος ανδρώθηκε στο αμερικανικό Νότο, ονομάστηκε Southern Rock. Αιχμές του ήταν οι Allman Brothers από το Macon της Τζώρτζια με συμβόλαιο στην Capricorn Records που εμφανίστηκαν πρώτοι χρονικά (έπαιζαν επαγγελματικά ήδη 5 χρόνια πριν τους Skynyrd), με φανερές επιρροές από το blues και πιο διανοουμένιστικο στίχο και οι Lynyrd Skynyrd που ακολούθησαν το νέο μουσικό ρεύμα κι έπαιζαν ροκ του θανατά με τρεις κιθαρίστες να «πυροβολούν» κι ένα τραγουδιστή ανεπανάληπτο, τον Ronnie Van Zant που στην προφορά και το χρώμα της φωνής του ήταν όλος ο Νότος.
Κάποια στιγμή όταν στο ξεκίνημά τους οι Skynyrd έπαιζαν σε ένα κλαμπ της περιοχής τους, στο Τζάκσονβιλ, τους άκουσε ο Άλαν, ο μικρότερος από τα δύο αδέρφια Γούολντεν (ο άλλος ήταν ο Φιλ), που ήταν ιμπρεσάριοι (η τότε ονομασία του μάνατζερ καλλιτεχνών).
Έως τότε δούλευαν με διάφορους καλλιτέχνες. Ένας εξ αυτών ήταν ο μεγάλος τραγουδιστής της soul, Ότις Ρέντινγκ, που όμως πέθανε σε αεροπορικό δυστύχημα το 1967. Τότε τα δύο αδέρφια αποφάσισαν να αφήσουν την soul μουσική και να στραφούν στο νέο κύμα του rock’n’roll που έρχονταν στην Αμερική. Για το λόγο αυτό ο Άλαν ταξίδεψε ως στη Βόρεια Φλώριδα, σ’ ένα λιμάνι το Τζάκσονβιλ, προς αναζήτηση νέου μουσικού αίματος. Ο ίδιος έχει πει: «Άκουσα 187 μπάντες το 1970. Ώσπου κάποια στιγμή πέτυχα σε μια αποθήκη, ένα σχήμα ονόματι Lynyrd Skynyrd και ένοιωσα σαν να έπαθα καρδιακή προσβολή. Αμέσως ξέχασα τα 186 σχήματα και τραγουδούσα Skynyrd. Μόλις άκουσα το Freebird αμέσως κατάλαβα ότι θα γίνουν μεγάλο συγκρότημα. Ήταν ένας ήχος που μεταφορικά μπορούμε να πούμε ότι έλεγε: Παίξε μουσική ή πέθανε, κάτι σαν τρόπος ζωής”.
Allen Collins
Ο Γουόλντεν τους έγραψε αμέσως ένα ντέμο που παρουσίασε στον παραγωγό Jimmy Johnson (Τζίμι Τζόνσον) που εργαζόταν στα στούντιο Muscle Shoals Sound που μόλις το άκουσε διαπίστωσε ότι “ακούγονταν πραγματικά μοναδικοί”, όπως είπε τότε “και είχαν πολλά καλά κομμάτια”. Ένα από τα πρώτα τραγούδια που οι Lynyrd Skynyrd έγραψαν στο στούντιο ήταν το “Was I Right or Wrong” που αγαπούσε ιδιαίτερα ο Ρόνι γιατί ήταν αυτοβιογραφικό, με αναφορές στην προβληματική σχέση του με τον πατέρα του που ήθελε πρώτα να τελειώσει το σχολείο και μετά να ασχοληθεί με την μουσική. Ήταν η ιστορία του παρεξηγημένου νεαρού ρόκερ που εγκατέλειψε το σπίτι του για να βρει την τύχη του στο rock’n’roll κι με αυτό τον τρόπο να κερδίσει την έγκριση των γονιών του. Όταν επέστρεψε σπίτι ως σταρ πια διαπίστωσε ότι κατά τη διάρκεια της απουσίας του και οι δύο γονείς του πέθαναν.
Ronnie Van Zant
Οι Lynyrd Skynyrd ήταν κυρίως το όραμα ενός ανθρώπου, ενός σκληρού νεαρού τραγουδιστή. Ο ξυπόλητος frontman Ronnie Van Zant που εγκατέλειψε το λύκειο με ποινικό μητρώο ήταν ένας συνδυασμός του “Workin’ Man” του Merle Haggard και του “Street Fightin’ Man” των Rolling Stones. Η μεγάλη φτώχεια τον έκανε παράνομο και τα τραγούδια του εξέφραζαν μια οργή για την κατάστασή του λόγω της ταπεινής ζωής που βίωνε. To αμερικάνικο όνειρο έγινε εφιάλτης. Για το φτωχόπαιδο από το Shantytown ο δρόμος ήταν μια διέξοδος για την επιβίωσή του.
Το όνομα τους, Lynyrd Skynyrd, ήταν μια παράφραση του ονόματος ενός αντιπαθητικού καθηγητή τους, του Leonard Skinner (προφέρεται 'Lĕh-'nérd 'Skin-'nérd) που τους είχε αποβάλλει από το γυμνάσιο επειδή είχαν μακριά μαλλιά.
"Είχαμε αυτόν τον δάσκαλο γυμναστικής που ονομαζόταν Leonard Skinner", εξήγησε ο Ed King στο Zoo World. "Πάντα έβαζε τον Allen, τον Bob και τον Gary να κουρεύονται. Όταν τέθηκε θέμα ονομασίας του συγκροτήματος, σκεφτήκαμε αυτό τον δάσκαλο και απλώς αλλάξαμε την ορθογραφία. Τον έχω δει από τότε και δεν φαίνεται να τον ενοχλεί. Του ταιριάζει κάπως".
Αργότερα, όταν ο κ. Skinner πήρε σύνταξη και το συγκρότημα ήταν ήδη διάσημο τα θεώρησαν όλα περασμένα –ξεχασμένα και μάλιστα ο Skinner παρουσίασε τους Skynyrd σε μια συναυλία.
Το 1972 ο Walden αρχίζει να ψάχνει για ετικέτες ώστε να γράψουν το πρώτο δίσκο τους. Τότε πέφτει πάνω στον μουσικό Al Kooper που είναι επίσης παραγωγός στην MCA και ενδιαφέρεται για καλλιτέχνες για το νεοσύστατο label “Sounds of the South” το φθινόπωρο του ίδιου έτους. Είναι η εποχή που οι Allman Brothers γνωρίζουν επιτυχία κάνοντας είσοδο στο Τοπ-10 της Αμερικής με το διπλό δίσκο τους “Eat A Peach” και το Southern Rock χτυπά στο κόκκινο. Έτσι πέφτει η ιδέα και φτάνουν στ’ αυτιά του οι Lynyrd Skynyrd στην κατάλληλη στιγμή.
Είναι περίεργο να πιστεύουμε ότι υπήρξε μια στιγμή που δεν ήμασταν σίγουροι πώς να πούμε το όνομα της μπάντας που έφερε τον αυθεντικό Southern Rock ήχο σε εκατομμύρια θαυμαστές. Όταν το πρώτο τους ομώνυμο άλμπουμ κυκλοφόρησε στα ράφια δίσκων στις 13 Αυγούστου 1973, τότε όλοι άρχισαν να μιλάνε για τους Lynyrd Skynyrd που αργότερα θα κέρδιζαν μια θέση του στο Rock and Roll Hall of Fame.
Ωστόσο οι επίγονοι των Lynyrd Skynyrd γνωρίζουν ότι η ιστορία του συγκροτήματος ξεκινά σχεδόν μια δεκαετία πριν από εκείνη τη σημαντική μέρα. Δημιουργήθηκαν από τον Ronnie Van Zant ως My Backyard στις μέρες της “βρετανικής εισβολής”, το 1964, και περιόδευσαν με διάφορα ονόματα (Noble Five, Wildcats, Sons of Satan, Pretty Ones και One Per Cent). To τελευταίο όνομα το διατήρησαν για περισσότερο καιρό μέχρι που υιοθέτησαν το 1969 το όνομα που δεν θα ξεχνούσαμε ποτέ. O Ronnie μαζί με τους συμμαθητές του από το γυμνάσιο, Allen Collins και Gary Rossington αποτελούσαν τον πυρήνα του γκρουπ. Οι δύο κιθαρίστες γνωρίστηκαν το 1965 κι ένα χρόνο μετά με τον τραγουδιστή, όταν το κύριο ενδιαφέρον τους ήταν ο αθλητισμός κι όχι η μουσική.
Οι τρεις τους έπαιζαν μπέιζμπολ και μάλιστα, όπως έλεγε αργότερα ο Ronnie, ονειρευόταν να κάνει αθλητική καριέρα. «Ήμουν σε μια φάση που θα καθιερωνόμουν, ώστε να παίξω στην πρώτη κατηγορία. Είχα το καλύτερο ποσοστό χτυπημάτων εκείνη τη χρονιά και μια πολύ δυνατή ωμοπλάτη. Πρέπει να έχεις γερούς ώμους για να παίζεις κεντρικός. Καιο Γκάρι ήταν καλός, αλλά τα παράτησε όταν άρχισε να ακούει Rolling Stones”, αναφέρει ο Ρόνι.
Gary Rossington
Ο Γκάρι Ρόσινγτον άρχισε να ακούει μετά μανίας ροκ, όταν είδε τους Rolling Stones στην εκπομπή του Ed Sullivan, όπως έχει πει ο ίδιος. Σύντομα άρχισε να παίζει κιθάρα και παράλληλα παρακινούσε τους Ρόνι και Άλεν να φτιάξουν συγκρότημα. Ήταν αυτοδίδακτοι και παρακολουθούσαν πώς έπαιζαν άλλοι μουσικοί. Άρχισαν παίζουν σε πάρτι και αλλού καταφέρνοντας περίπου 20 δολάρια την εβδομάδα.
“Παίζαμε ότι ακούγαμε στο ραδιόφωνο. Satisfaction, Day Tripper, επίσης Yardbirds και Blues Magoos. Το πρωί πηγαίναμε στο σχολείο και το βράδυ παίζαμε σε κλαμπ. Μας θεωρούσαν ψυχεδελικούς κι έτσι ήταν δύσκολο να παίζουμε σε χορούς, γιατί ο κόσμος ήθελε εμπορικά τραγούδια”, θυμάται ο Γκάρι. “Κάναμε πρόβες μετά το σχολείο, μέχρι να έρθουν οι μπάτσοι το βράδυ, και τα Σαββατοκύριακα παίζαμε όλη μέρα από νωρίς το πρωί. Και μετά, σε κάθε ευκαιρία που βρίσκαμε. Ο Ronnie είχε αμάξι και φορτώναμε τα μηχανήματα από δω κι από εκεί, όπου παίζαμε. Μερικές φορές μας πετούσαν οι γονείς μας έξω με τους ενισχυτές. Πάντως, βοήθησαν οι γονείς όλων μας. Ήμαστε αρκετά τυχεροί. Παρόλο που μας φώναζαν, στάθηκαν δίπλα μας κι όχι μόνο έβρισκαν μέρη για τις πρόβες μας, αλλά υπέγραφαν και εγγυήσεις για τους ενισχυτές και τα υπόλοιπα”.
Οι Lynyrd Skynyrd αποτελούσαν ένα καυτό τοπικό αξιοθέατο στην πατρίδα τους, το Τζάκσονβιλ της Φλόριντα, στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Αλλά αποδείχθηκε καθοριστική η “ανακάλυψή” τους από τον παραγωγό Al Kooper το 1972. Από τους στυλοβάτες της αμερικανικής μουσικής, φημισμένος ως ο ιδρυτής των Blood, Sweat and Tears, μυημένος στον Ντύλαν και ως παραγωγός, ο Κούπερ έβαλε τους φιλόδοξους νεαρούς rockers να υπογράψουν συμβόλαιο στη νεοσύστατη δισκογραφική του εταιρεία Sounds of the South, η οποία είχε συμφωνία διανομής με την MCA.
Ο Κούπερ είχε δει το συγκρότημα, με κάποιο προσωπικό ρίσκο, σε ένα νυχτερινό σημείο στην Ατλάντα. “Ήταν ένα από εκείνα τα πραγματικά επικίνδυνα μπαρ όπου όλοι κουβαλούν όπλα και πέφτουν περίπου τρεις πυροβολισμοί τη νύχτα”, θυμάται ο ίδιος σε συνέντευξή του στο Disc. «Όταν άκουσα τους Lynyrd Skynyrd πετάχτηκα όρθιος από τη θέση μου. Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Ακούγονταν σαν την σκηνή του Σαν Φραντσίσκο του 1965. Έπαιζαν κυρίως πράγματα από το πρώτο άλμπουμ και μετά ήταν θαυμάσιο όταν διαπίστωσα ότι δεν είχαν υπογράψει συμβόλαιο με κανέναν”.
Για τον τραγουδιστή τους Ronnie Van Zant όταν τον άκουσε πρώτη φορά εκεί: “Μου άρεσε πολύ και ταυτόχρονα τον μισούσα. Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από επάνω του, ήταν τόσο ασυνήθιστος“.
Στην ακμή τους
Ο Kooper μετά από αυτή την εμπειρία του στο τοπικό κλαμπ του Τζάκσονβιλ, οι Skynyrd υπέγραψαν συμβόλαιο και ανέλαβε την παραγωγή του πρώτου τους δίσκου “Pronounced Lehn-nerd Skinnerd” που ηχογραφήθηκε στο Studio One στην Ατλάντα της Τζώρτζια, στο Ντόραβιλ, την έδρα των Atlanta Rhythm Section, άλλων θρύλων του Southern Rock. Ήταν ένα πανόραμα των μουσικών επιρροών και μουσικών εμπειριών τους έως τότε. Ένα από τα τελευταία κομμάτια που ηχογραφήθηκαν τότε ήταν το μελαγχολικό Delta blues τραγούδι “Mr. Banker” μια σύνθεση των Van Zant και Collins που μιλούσε για τις άτυχες περιπέτειες του αφηγητή όταν χορεύει με τη γυναίκα ενός άλλου άντρα, το οποίο παραλήφθηκε από το ντεμπούτο δίσκο τους. Ένα τραγούδι που παρουσίαζε μεγάλο ενδιαφέρον για τους συλλέκτες των Skynyrd, καθώς δεν υπήρχε σε κανένα από τα στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος, αλλά κυκλοφόρησε ως B-Side του πρώτου σινγκλ των Skynyrd “Gimme Three Steps” και περιλήφθηκε αργότερα στη συλλογή “Legend” του 1987.
Τo blues όπως είπε κάποτε ο Αφρικανο-Αμερικανός μπλουζίστας William Grant Still εκφράζει “τη λαχτάρα ενός ταπεινού λαού για μια καλύτερη ζωή”. Σε αυτό το κομμάτι, όπως και σε όλα του δίσκου, έπαιξε κιθάρα ο Ed King, o ιδρυτής του ψυχεδελικού ροκ γκρουπ με επιρροές από την Ανατολή, Strawberry Alarm Clock, το 1967, που έγινε μέλος των Skynyrd μετά την αποχώρηση τον μπασίστα του γκρουπ, Leon Wilkeson, ως τρίτος κιθαρίστας για την ηχογράφηση του δίσκου““Pronounced Lehn-nerd Skinnerd” που όταν ολοκληρώθηκε ο Wilkeson επέστρεψε στο γκρουπ.
Οι Skynyrd γνώρισαν τoν Ed King όταν άνοιξαν μια συναυλία των Strawberry Alarm Clock και μετά τον κάλεσαν στους Skynyrd κι έγινε μέλος τους παραμένοντας έως το 1975 όταν παράτησε σύξυλο το γκρουπ αποχωρώντας λόγω κούρασης από το εξαντλητικό πρόγραμμά τους στη μέση μιας περιοδεία τους στην Αμερική που κράτησε τρεις μήνες και περιλάμβανε 60 συναυλίες. Εκτός της περιόδου 1972-75 o King ήταν επίσης μέλος τους και την περίοδο 1987-1996 στη νέα σύνθεση με τραγουδιστή τον αδερφό του Ronnie, Johnny Van Zant. Έως την αποχώρησή του οι Skynyrd είχαν υιοθετήσει ένα μοναδικό country-blues-rock ύφος με βάση τις τρεις κιθάρες που το διατήρησαν και στην συνέχεια εκτός μια σύντομη περίοδο το 1975 που δοκίμασαν με δύο κιθαρίστες.
Πρόμο φωτογραφία από το δίσκο ““Nothin’ Fancy”
O δίσκος “Pronounced Lehn-nerd Skinnerd” έφερε μια νέα εποχή στο αμερικάνικο ροκ και o Αλ Κούπερ ανέλαβε επίσης την παραγωγή και των επόμενων δύο δίσκων τους: “Second Helping” (1974) και “Nothin’ Fancy” (1975). Το συγκρότημα διέθετε μια εξαιρετικά πολυτάλαντη βάση τραγουδοποιίας σε αυτές τις αρχικές ηχογραφήσεις, με μέλη τους Ronnie Van Zant (φωνή), Gary Rossington, Allen Collins, Ed King (κιθάρες), Leon Wilkeson (μπάσο) Bob Burns (τύμπανα) και τον Billy Powell (κήμπορντς). Ο Bob Burns μετά την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την ευρωπαϊκή περιοδεία τον Νοέμβριο αντικαταστάθηκε από τον vegetarian ντράμερ Artimus Pyle (Άρτιμους Πάιλ), που ήδη είχε κάποιες εμφανίσεις με τους Skynyrd. H πρώτη συμμετοχή του σε ηχογράφηση ήταν το κομμάτι “Saturday Night Special” στο τρίτο τους δίσκο πάντα στο Studio One, στο Ντόραβιλ.
Το "Second Helping" ξεκινά με τον άλλο ύμνο των Lynyrd Skynyrd, το "Sweet Home Alabama", που όπως είπε αργότερα ο Ronnie Van Zant, "γράφτηκε σαν ένα αστείο". Στην ιστορία του Rock'n'Roll καταγράφηκε ως απάντηση στον Neil Young που έγραψε τα τραγούδια : "Southern Man" και "Alabama" σχολιάζοντας τον Νότο.
Ο Ronnie Van Zant με μπλούζα Neil Young
Οι Skynyrd ήταν πράγματι μια ομάδα με πολύ ταλέντο, με τον Van Zant να χειρίζεται όλα τα κύρια φωνητικά ενώ τα καθήκοντα της κιθάρας μοιράζονταν σχεδόν εξίσου μεταξύ του Rossington και του Collins. Ο Kooper εμφανίζεται με το ψευδώνυμο Roosevelt Gook, παίζοντας μπάσο, δεύτερα φωνητικά, μαντολίνο, μπάσο ντραμς, όργανο και Mellotron.
Ο Κούπερ είπε στο Disc: “Οι Rolling Stones μπορούν να συνεχίσουν και να χορεύουν και να έχουν νότιες προφορές, όμως οι Skynyrd είναι οι αυθεντικοί. Αυτά τα αγόρια έχουν μια παράγκα στη μέση των βάλτων της Φλόριντα και στον ελεύθερο χρόνο τους κυνηγούν αλιγάτορες και πηγαίνουν να ψαρέψουν γατόψαρα” (γατόψαρο είναι το πιο συνηθισμένο ψάρι της Β. Αμερικής και του Τενεσί μεταξύ άλλων πολιτειών).
Η MCA διαφήμισε τον τέταρτο δίσκο τους "Gimme Three Steps" με διαδοχικές διαφημίσεις που έλεγαν: Βήμα 1. Κυκλοφορεί ένα άλμπουμ από ένα νέο γκρουπ που δεν έχει ακουστεί ποτέ εκτός του Νότου. Βήμα 2. Πουλάει σε όλη τη χώρα πολύ πέρα από τις προσδοκίες σας και οι κριτικοί λένε πράγματα όπως... και στη συνέχεια αναφέρθηκαν μερικοί από τους επαίνους των μέσων ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένου του ισχυρισμού του Creem ότι “Οι Lynyrd Skynyrd διαθέτουν περισσότερη εξυπνάδα και χαρά από τους Allmans και περισσότερη δύναμη από τους Stones”. Η Record World συμβούλεψε: “Προσέξτε παιδιά, εμφανίστηκε μια πραγματική ροκ εν ρολ μπάντα!» Το "Βήμα 3" στη διαφήμιση, παρεμπιπτόντως, ήταν "Βγάζεις το πρώτο τους σινγκλ και κάθεσαι και βλέπεις".
Ο ντράμερ Artimus Pyle
Το άλμπουμ, το οποίο έφτασε στο Νο. 27 σε μια επική πορεία 79 εβδομάδων, κι έγινε χρυσός δίσκος στην Αμερική. Αργότερα πλατινένιος και διπλά πλατινένιος το 1987. Μέχρι τότε, ο θρύλος των Lynyrd Skynyrd ήταν ανεξίτηλος – χάρη σε ένα μικρό μέρος του τραγουδιού (διάρκειας 9.08 στο LP) που έγινε ο δεύτερος δίσκος 45 στροφών και στην πορεία ο ύμνος του γκρουπ.
Το "Free Bird", που αυτή τη φορά πιστώθηκε στους "Collins/Van Zant", ήταν το τελευταίο κομμάτι του δίσκου ως ένα έπος εννέα λεπτών που αλλάζει ρυθμό. Η επεξεργασμένη έκδοση πήγε στο Νο. 19 στις ΗΠΑ, στον απόηχο της πρώτης επιτυχίας τους στο Top-10 με το "Sweet Home Alabama", από το δεύτερο δίσκο τους “Second Helping” του 1974. Το "Free Bird" παραμένει ένα από τα βασικά συστατικά του hard rock, και παρόλο που δεν μπήκε ποτέ στο Top-20 του Ηνωμένου Βασιλείου, όμως έγινε πλατινένιο το 2021.
Σημαντικό ρόλο στην άνοδο του συγκροτήματος στην Βρετανία έπαιξε και πώς προφερόταν το 'Lĕh-'nérd' Skin-'nérd) όταν κυκλοφόρησε εκεί με τους οπαδούς των Who να το καλωσορίζουν με ενθουσιασμό. Οι Skynyrd έδιναν συναυλίες σχεδόν σε νυχτερινή βάση. Κάποια στιγμή μετακόμισαν στο Richards Club στην Ατλάντα και έδιναν συναυλίες σε όλες τις νότιες Πολιτείες και, σύντομα, πολύ πιο πέρα, όλες με μεγάλη αλληλεπίδρασή με το κοινό.
Leon Wilkeson
“Με τρεις κιθαρίστες, αν ένας από αυτούς έχει μια κακή νύχτα, έχετε πάντα τους άλλους δύο”, είπε ο Ed King στη συνέντευξη του 1974 στο Zoo World. “Ένα βράδυ έπαιζα άσχημα ενώ ο Γκάρι και ο Άλεν ήταν πολύ ζεστοί. Ήταν το χειρότερο σετ που είχα κάνει όλη τη χρονιά, αλλά ο κόσμος στάθηκε και χειροκροτούσε για πέντε λεπτά. Και δεν μπορούσαμε να κάνουμε ούτε ένα encore γιατί τα δώσαμε όλα”.
Ο Ronnie Van Zant αφιέρωσε encores σε συναυλίες των Lynyrd Skynyrd στους πρόωρα χαμένους Duane Allman και Berry Oakley, κιθαρίστα και μπασίστα των Allman Brothers, λέγοντας: “Χωρίς τους Allman Brothers, αμφιβάλλω πολύ σοβαρά αν θα είχατε ακούσει για τους Lynyrd Skynyrd”.
To 1976 μετά το κομβικό στην πορεία τους διπλό live άλμπουμ “One More From The Road” που μπήκε στο Τοπ-10 κι έγινε το τρίτο πλατινένιο τους, τρία μέλη τους οι Billie Powell, Allen Collins και Gary Rossington ενεπλάκησαν σε ξεχωριστά τροχαία ατυχήματα που σχετίζονται με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά κι έγιναν πρωτοσέλιδα. Μετά από αυτό συμφώνησαν ότι το συκγρότημα θα έπρεπε να “ωριμάσει. Μάλιστα ο Ρόινι σε συνέντευξή του στους L.A. Times είπε ότι είναι αποφασισμένος να δώσει τέλος σε αυτές τις βαρβαρότητες λόεγοντας χαρακτηριστικά ότι “είναι φριχτό, όταν γίνεσαι λιώμα από το ποτό και δεν μπορείς ούτε να οδηγήσεις. Τα παιδιά θα το πληρώσουν αυτό. Ο Άλεν χτύπησε ένα παρκαρισμένο Φολκσβάγκεν και το πέταξε σε άδειο πάρκινγκ.
Και αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά στα κατορθώματα του Γκάρι. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο εξοργίστηκα μ’ αυτό που έκανε. Είμαστε χαρούμενοι που τη γλύτωσε, είχε τρομακτική τύχη που έζησε…όμως ήταν δικό του σφάλμα. Αφαιρέθηκε πάνω στο τιμόνι της ολοκαίνουργιας Ford Torino του με το πόδι του στο γκάζι. Έριξε ένα τηλεφωνικό θάλαμο, ξερίζωσε ένα δέντρο κι έκανε ζημιά 7.000 δολαρίων σ’ ένα σπίτι. Ήταν καθαρή ηλιθιότητα. Του το είπα αυτό όταν ήταν στο νοσοκομείο”. Τα ατυχήματα αυτά ζημίωσαν και οικονομικά το συγκρότημα, καθώς έχασαν μια συναυλία με τους Aerosmith, στο στάδιο Αναχάιμ της Καλιφόρνια. Κάποια από τα περιστατικά αυτά θίγονταν στο τραγούδι των Collins-Van Zant “That Smell” στο τελευταίο δίσκο τους: “Μπουκάλια ουίσκι και ολοκαίνουργια αμάξια…Έχεις ρίξει πολλή κόκα και καπνό μέσα σου”.
Οι Lynyrd Skynyrd συναντήθηκαν με τους Rolling Stones το 1976 στο Knebworth Festival στην Αγγλία που το παρακολούθησε 120.000 κόσμος
Τελικά το συγκρότημα επέστρεψε στο Studio One στο Ντόραβιλ για να ηχογραφήσει το τελευταίο άλμπουμ, όπως έμελλε, το εκπληκτικό “Street Survivors”, εμπνευσμένο όσο οι δύο πρώτοι δίσκοι τους, μετά από μια πολύ πετυχημένη καλοκαιρινή περιοδεία στην Αμερική που κράτησε δύο μήνες. Ο δίσκος κυκλοφόρησε με προφητικό εξώφυλλο καθώς τα μέλη του γκρουπ στέκονταν όρθιοι τυλιγμένοι, υποτίθεται, σε φλόγες (μια φωτογραφία που τραβήχτηκε με τρικ στα στούντιο της Universal).
Πραγματικά λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του δίσκου το αεροπλάνο που χρησιμοποιούσαν στις περιοδείες τους, ένα παλιό Convair 240 καρφώθηκε σε μια ελώδη περιοχή κοντά στο Μακόμπ του Μισισιπί και σκοτώθηκαν ο επί σειρά ετών road manager τους Dean Kilpatrick, o εξαιρετικός κιθαρίστας που έδωσε πνοή με τον ερχομό του στο συγκρότημα και συνθέτης Steve Gaines σε ηλικία 28 ετών – μέλος τους από το 1976 και νεώτερος αδερφός του Donnie που έπαιζε στο σημαντικό southern rock γκρουπ 38 Special - η 29χρονη αδερφή του Cassie Gaines που έκανε φωνητικά στο γκρουπ στους δύο πρώτους δίσκους τους, επίσης ήταν μαζί τους στις συναυλίες και πρότεινε τον αδερφό της για κιθαρίστα όταν ο Ed King αποχώρησε οριστικά, και η μεγάλη απώλεια του τραγουδιστή τους Ronnie Van Zant, περίπου τρεις μήνες πριν κλείσει τα 30 του χρόνια.
Για κάποιους, η καταστροφική πτώση του αεροπλάνου υπήρξε συμβολική των οριακών τάσεων, για τις οποίες φημιζόταν το συγκρότημα. Πολλοί πιστεύουν μέχρι σήμερα ότι οι Skynyrd ήθελαν να αλλάξουν τρόπο ζωής. Ο Ronnie Van Zant σε συνέντευξή του στον Crowe στα τέλη του 1976 είπε σχετικά: “Ξέρεις, η μεγαλύτερη αλλαγή που παρατήρησα στον εαυτό μου είναι πως για πρώτη φορά σκέφτομαι πραγματικά για το μέλλον. Είναι 27 τώρα κι έχω ένα κοριτσάκι. Σκέφτομαι επίσης να κόψω τις καταχρήσεις που με είχαν διαλύσει τα τελευταία δέκα χρόνια”.
Την στιγμή του δυστυχήματος το γκρουπ τα πήγαινε περίφημα, άκμαζε και μάλιστα είχε ξεπεράσει τους Allman Brothers κερδίζοντας τον τίτλο του καλύτερου country-blues-rock συγκροτήματος του Νότου. Επέζησαν του τραγικού αεροπορικού δυστυχήματος του Οκτωβρίου 1977, πέντε από τα επτά μέλη τους, αλλά οι Lynyrd Skynyrd διαλύθηκαν τότε. Αν και οι Collins και Rossington σώθηκαν δεν προσπάθησαν να ξαναφτιάξουν τους Skynyrd, χωρίς τον Ronnie. Αντ’ αυτού σχημάτισαν, προς τιμήν τους, τους Rossington-Collins Band συνεχίζοντας να ηχογραφούν στην MCA.
Οι Lynyrd Skynyrd επανασυνδέθηκαν το καλοκαίρι του 1987, μια δεκαετία σχεδόν μετά το δυστύχημα που ανέκοψε πρόωρα της πορεία τους δίνοντας μια συναυλία στο Charlie Daniel’s Volonteer Jam του Νάσβιλ του Τενεσί. Το σχήμα αποτελούσαν οι πρώην Skynyrd: Collins, Rossington, Powell, Wilkeson, Pyle και Ed King. Μαζί με τον κιθαρίστα Randall Hall και τον Johnny Van Zant, αδερφό του Ronnie. To reunion συνέπεσε με την κυκλοφορία της συλλογής των Lynyrd Skynyrd “Legends” με τραγούδια που είχαν επιλέξει τα μέλη τους από τα αρχεία της εταιρίας. Η δεύτερη αυτή περίοδός του συγκροτήματος κράτησε έως το 1996.
Διαφημιστική φωτογραφία για τo δίσκο “Street Survivors”
Tο τραγούδι “That Smell” από τον τελευταίου δίσκο τους “Street Survivors” έμοιαζε σαν μια δυσοίωνη πρόβλεψη της τραγικής μοίρας του συγκροτήματος. Επίσης στους προφητικούς στίχους που ανοίγουν το εμβληματικό τραγούδι τους “Freebird” ο Van Zant θέτει το ερώτημα: “Εάν φύγω από εδώ αύριο, θα με θυμάσαι;».
Να σημειωθεί ότι ένα χρόνο μετά το δυστύχημα, το 1978, και την προσωρινή διάλυση του γκρουπ, κυκλοφόρησε ένας απίθανος δίσκος το “Skynyrd’s First and…Last” με ηχογραφήσεις πριν την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ τους, το 1973, ανάμεσά τους και το “Things Goin’ On” που υπήρχε στο “Pronounced..” σε άλλη εκτέλεση. Εδώ υπάρχει και το εκπληκτικό “Down South Jukin’”. Ένας απαραίτητος δίσκος για τη δισκογραφία των Lynyrd Skynyrd.
Επίσης σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του ο Ρόνι είχε πει: “Για μένα, δεν υπάρχει τίποτα πιο ελεύθερο από ένα πουλί. Απλώς πετά όπου θέλει να πάει. Αυτό είναι το θέμα αυτής της χώρας - να είσαι ελεύθερος - και νομίζω ότι όλοι θέλουν να είναι ένα ελεύθερο πουλί”.
*Το κείμενο περιέχει ορισμένες πληροφορίες από άρθρα των Paul Sexton και Rin O’Brien και την εγκυκλοπαίδεια Pop, Rock, Soul του Irwin Stambler.
Freebird... The Movie Trailer 1997
