Ήταν το 1973 όταν «Ο Ταρζάν» του Γιάννη Μαρκόπουλου μαγνήτιζε το κοινό με την διπλή ερμηνεία του. Τι σημαίνει αυτό;
Το κομμάτι κυκλοφορούσε σε δύο 45άρια διαφορετικών εταιρειών και με διαφορετικές ερμηνείες και ενορχηστρώσεις.
Αυτή του Θέμη Ανδρεάδη με τη Λιλή Χριστοδούλου στην Columbia αυτή του Γιάννη Ντουνιά στην Polydor.
Ο νεοεμφανιζόμενος πρώτος ανήκε στην «ομάδα» του πρωτοπόρου και σπουδαίου Μαρκόπουλου που έκανε ανατρεπτικές παραστάσεις στην Πλάκα -και όχι μόνο-, ο δεύτερος «φρέσκος» λαϊκός τραγουδιστής στα πάνω του εκείνη την περίοδο.
Σύμφωνα με το δισκάκι η αυθεντική πρώτη εκτέλεση είναι του Ανδρεάδη αλλά ο Ντουνιάς έκανε μεγάλη κατάσταση και με τον «Ταρζάν» και με τον «Άντρα τον πολλά βαρύ» πάντα σε μουσική του Μαρκόπουλου το οποίο επίσης είχε πρωτολανσάρει ο Ανδρεάδης.
Το τραγούδι είχε αλληγορική ματιά σε ζόρικα χρόνια…
Είναι απολαυστικό στο κέντημά του και έγινε «σύνθημα» που τραγουδήθηκε ποικιλοτρόπως και από τους μεν και από τους δεν, κι απ’ όσους καταλάβαιναν τα κρυφά μηνύματα του αλλά και εκείνους που δεν έπαιρναν χαμπάρι τη μεστή αλήθειά του και το «μετέφραζαν» με άλλη δική τους ματιά.
Μόνο που τα αληθινά τραγούδια, ακόμα κι όταν γίνονται γκραν σουξέ, διατηρούν στο χρόνο άφθαρτα τα υλικά τους τα οποία και εμπλουτίζονται διαρκώς.
Την αφορμή να σταθώ στο αθάνατο τραγούδι του Γιάννη Μαρκόπουλου την πήρα από την παρουσία του Θέμη Ανδρεάδη στο «Μουσικό Κουτί» και όσα εξιστόρησε ο ίδιος για τον «Ταρζάν» αλλά και για το ανεπανάληπτο τραγούδι της πίσω όψης του 45αριού που τον συνόδευε…
«Ο Ταρζάν», δίχως να φωνάζει τη… δύναμή του, ίσα ίσα αποκρύπτοντάς την κάτω από το φαινομενικά, χιουμοριστικό ύφος του, σήμερα είναι το ίδιο επίκαιρος όσο και την εποχή της δόξας του.
Βλέπετε τα άγρια θηρία μας έχουν περικυκλώσει επικίνδυνα και παρότι αλλάξαμε αιώνα, η μπόρα του είναι πιο καταιγιστική από ποτέ ενώ το «ξύλο» πέφτει ασταμάτητα…
Το κομμάτι κυκλοφορούσε σε δύο 45άρια διαφορετικών εταιρειών και με διαφορετικές ερμηνείες και ενορχηστρώσεις.
Αυτή του Θέμη Ανδρεάδη με τη Λιλή Χριστοδούλου στην Columbia αυτή του Γιάννη Ντουνιά στην Polydor.
Ο νεοεμφανιζόμενος πρώτος ανήκε στην «ομάδα» του πρωτοπόρου και σπουδαίου Μαρκόπουλου που έκανε ανατρεπτικές παραστάσεις στην Πλάκα -και όχι μόνο-, ο δεύτερος «φρέσκος» λαϊκός τραγουδιστής στα πάνω του εκείνη την περίοδο.
Σύμφωνα με το δισκάκι η αυθεντική πρώτη εκτέλεση είναι του Ανδρεάδη αλλά ο Ντουνιάς έκανε μεγάλη κατάσταση και με τον «Ταρζάν» και με τον «Άντρα τον πολλά βαρύ» πάντα σε μουσική του Μαρκόπουλου το οποίο επίσης είχε πρωτολανσάρει ο Ανδρεάδης.
Το τραγούδι είχε αλληγορική ματιά σε ζόρικα χρόνια…
Είναι απολαυστικό στο κέντημά του και έγινε «σύνθημα» που τραγουδήθηκε ποικιλοτρόπως και από τους μεν και από τους δεν, κι απ’ όσους καταλάβαιναν τα κρυφά μηνύματα του αλλά και εκείνους που δεν έπαιρναν χαμπάρι τη μεστή αλήθειά του και το «μετέφραζαν» με άλλη δική τους ματιά.
Μόνο που τα αληθινά τραγούδια, ακόμα κι όταν γίνονται γκραν σουξέ, διατηρούν στο χρόνο άφθαρτα τα υλικά τους τα οποία και εμπλουτίζονται διαρκώς.
Την αφορμή να σταθώ στο αθάνατο τραγούδι του Γιάννη Μαρκόπουλου την πήρα από την παρουσία του Θέμη Ανδρεάδη στο «Μουσικό Κουτί» και όσα εξιστόρησε ο ίδιος για τον «Ταρζάν» αλλά και για το ανεπανάληπτο τραγούδι της πίσω όψης του 45αριού που τον συνόδευε…
«Ο Ταρζάν», δίχως να φωνάζει τη… δύναμή του, ίσα ίσα αποκρύπτοντάς την κάτω από το φαινομενικά, χιουμοριστικό ύφος του, σήμερα είναι το ίδιο επίκαιρος όσο και την εποχή της δόξας του.
Βλέπετε τα άγρια θηρία μας έχουν περικυκλώσει επικίνδυνα και παρότι αλλάξαμε αιώνα, η μπόρα του είναι πιο καταιγιστική από ποτέ ενώ το «ξύλο» πέφτει ασταμάτητα…
