Το 1971 οι Rolling Stones σταμάτησαν την συνεργασία τους με την London Records και την Decca στη Μεγάλη Βρετανία και ίδρυσαν τη δική τους εταιρία, την Rolling Stones Records. Την διανομή των δίσκων τους στην Αμερική ανέλαβε η Atlantic Records.
Η αρχή έγινε με ένα από τα πιο σπουδαία άλμπουμ όχι μόνο στην ιστορία τους, αλλά και στην ιστορία του Rock’n’Roll. Ήταν το Sticky Fingers, που κυκλοφόρησε στις 23 Απριλίου 1971.
Αυτός ο μήνας σηματοδοτεί την 50ετή επέτειο από την κυκλοφορία του Sticky Fingers, ενός από τα εμβληματικότερα και πιο διαβόητα από τα άλμπουμ των Rolling Stones. Τα τραγούδια, φυσικά, είναι πολυπαιγμένα στο ραδιόφωνο εδώ και δεκαετίες, όπως μεταξύ άλλων κλασικών τραγουδιών τους το "Brown Sugar" που ζητιέται επίσης για τους στίχους του τόσα χρόνια τώρα, αλλά και το “Sister Morphine” που έδειχνε ότι δεν έχουν σκοπό ν’ αλλάξουν πορεία στο ρεπερτόριό τους λαμβάνοντας υπ’ όψη την ισορροπία δημοτικότητα και λογοκρισία.
Το Time είχε γράψει χαρακτηριστικά τότ : «Σπάνια έχει επιδείξει το rock τέτοια πρόκληση στην κόλαση. Η ηλεκτρική κιθάρα τρεμουλιάζει απειλητικά, σαν δηλητηριώδης κόμπρα. Κάπως απόμακρα, το πιάνο στενάζει σε μια χαμηλή, σκοτεινή, υποτονική συγχορδία. Ο Jagger ακούγεται σαν John Lennon που ξεσκίζει την ψυχή του, μιλάει από το κρεβάτι ενός νοσοκομείου που έχει στο μυαλό του: “Δεν βλέπεις λοιπόν που σβήνω τόσο γρήγορα . Κι αυτό το τρύπημα θα’ ναι το τελευταίο”».
Εξίσου αξιομνημόνευτο είναι το εξώφυλλο του δίσκου με το ραμμένο φερμουάρ το οποίο απεικονίζει έναν ανώνυμο ανδρικό καβάλο με μπλου- τζιν, μια εικόνα που σχεδιάστηκε από τον Andy Warhol, με ένα πραγματικό φερμουάρ ενσωματωμένο στο χαρτόνι. Το φερμουάρ όταν το τραβήξεις προς τα κάτω τραβά προς τα κάτω αποκαλύπτει ένα άλλο καβάλο με λευκά εσώρουχα.
Το εξώφυλλο του άλμπουμ ήταν μια συνεργασία μεταξύ Warhol και Craig Braun, οι οποίοι ήταν γνωστοί στην ακμή της εποχής των δίσκων βινυλίου ως σχεδιαστές εξελιγμένων εξωφύλλων, ξεκινώντας με το Velvet Underground & το Nico LP στολισμένο με τη διάσημη εκτύπωση μπανάνας του Warhol, η οποία θα μπορούσε να ξεφλουδιστεί από το ίδιο το άλμπουμ για να αποκαλύψει μια υπονοούμενη ροζ μπανάνα από κάτω. Τα πρωτότυπα αντίγραφα του άλμπουμ μπορούν να πουληθούν σήμερα για εκατοντάδες δολάρια στο διαδίκτυο.
Να σημειωθεί ότι το εξώφυλλο αυτό λογοκρίθηκε στην Ισπανία, όπου το φερμουάρ αντικαταστάθηκε από μια ανοιγμένη κονσέρβα από την οποία βγαίνουν ανθρώπινα δάκτυλα.
Η ιστορία πίσω από το εξώφυλλο Sticky Fingers ξεκινά με τον Warhol, ο οποίος στη δεκαετία του 1960 επιβράβευσε τον Braun, έναν άντρα της εργατικής τάξης του Σικάγου που μπήκε στον κόσμο της κατασκευής κοπής και εκτύπωσης εξωφύλλων κάνοντας γνωριμίες με προσωπικότητες του rock’n’roll, της υψηλής τέχνης και της υψηλής κοινωνίας. To 1974 επιβραβεύτηκε η υψηλή τέχνη του με Grammy που κέρδισε για τη συσκευασία της ορχηστικής έκδοσης του Tommy των Who, όμως έπεσε στο κλασική τότε παγίδα της δεκαετίας του 1970 του εθισμού στην κοκαΐνη. Μετά την ανάρρωση, ξεκίνησε μια καριέρα ηθοποιίας με εμφανίσεις σε τηλεοπτικές εκπομπές όπως το Law & Order και το Billions. (Ο γιος του Νίκολας Μπράουν έπαιξε τον Γκρεγκ Χιρς στην Διαδοχή του HBO.)
Ακολουθεί η ιστορία, από τον ίδιο τον Craig Braun, πίσω από την εφεύρεση του εξώφυλλου του Sticky Fingers, από την ταυτότητα του καβάλου στο άλμπουμ έως το φημισμένο εμβληματικό λογότυπο των Rolling Stones με τα χείλη και τη γλώσσα, το οποίο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο πίσω μέρος του άλμπουμ Sticky Fingers το 1971 και έκτοτε θεωρείται ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα λογότυπα στην ιστορία.
Η συνέντευξη του δόθηκε στον τον Joe Hagan.
«Ο Mick (Jagger) και ο Andy (Warhol) ένα βράδυ μιλούσαν σε κάποιο κλαμπ για τον επόμενο δίσκο τους και ο Andy είπε: «Δεν θα ήταν διασκεδαστικό να βάλεις ένα μπλου-τζιν με φερμουάρ στο εξώφυλλο ;» Και ο Μικ είπε : «Ναι, ακούγεται υπέροχη ιδέα, φίλε». Ο Marshall (πρόεδρος της Rolling Stones Records και της Chess Records) μου έδωσε αυτή την ιδέα. Είπα ότι ακούγεται σαν μια πραγματική πρόκληση γιατί το να βάζεις κάτι τέτοιο στο εξώφυλλο θα μπορούσε εύκολα να προκαλέσει ζημιά στο δίσκο. Ήταν ένα πολύ περίπλοκο έργο, και εν τω μεταξύ, είχα πέντε ή έξι άλλες ιδέες.
Μία από αυτές ήταν το κάστρο στη Νότια Γαλλία που νοίκιασε ο Keith Richards για να δημιουργήσουν οι Rolling Stones. Tο εσωτερικό του διέθετε όλο τον εξοπλισμό που απαιτούνταν δηλαδή τα ηχεία, οθόνες, κιθάρες και τα πάντα. Μαζί τους ήταν και το νέος μέλος των Rolling Stones o σπουδαίος κιθαρίστας Mick Taylor».
Ο Braun συνεχίζει:
«Ο Μάρσαλ είχε ένα σπίτι στην κορυφή Mulholland και Coldwater στο Λος Άντζελες και πήρε ένα σπίτι στην παραλία με πισίνα. Ήταν το σπίτι του τραγουδιστή Al Jolson. Είχα λοιπόν έναν φωτογράφο με αδιάβροχη κάμερα για υποβρύχιες φωτογραφήσεις. Ήταν αυτός που είχε βρει νεκρό τον Μπράιαν Τζόουνς στην πισίνα του. Σκεφτόμουν τον Μπράιαν και όλους αυτούς που ήρθαν να τον δουν. Ήταν τόσο άρρωστο. Τόσο σκοτεινό αυτό που συνέβη. Δεν μπορούσα. Χριστέ μου… Ήμουν μόνος μου όταν είδα τις εκτυπώσεις με τον Μπράιαν νεκρό. Ωστόσο, δεν το έδειξα πώς αισθανόμουν γιατί τότε ο Mick Taylor μπήκε στο συγκρότημα για το Sticky Fingers».
Για το πώς εμπνεύστηκε τον σχεδιασμό του διάσημου κόκκινου λογότυπου με τα χείλη και τη γλώσσα, που έγινε σήμα κατατεθέν των Rolling Stones ο Braun θυμάται:
«Μια νύχτα καθόμουν μόνος μπροστά σε μια γυάλινη επιφάνεια στο γραφείο μου μ’ ένα πακέτο χαρτάκια Bambú μπροστά μου, ενώ μόλις είχα στρίψει ένα τσιγάρο, και το κοιτούσα επίμονα. Αυτό είναι ένα τέλειο πακέτο. Το πρωί είπα: Ας κάνουμε αυτό μέρος της παρουσίασης των Stones. Bambú Rolling Stones. Είναι τέλειο. Να κάνουμε ένα τεράστιο τσιγαρόχαρτο με τους Stones μέσα. Όταν το είδε ο Μάρσαλ, είπε: «Θεέ, αυτό είναι φανταστικό». Και είπα: "Λοιπόν, ναι, αλλά συμφωνείς με το φερμουάρ;". Και είπε, «Ναι». Έτσι είπα : «Εντάξει, θα το στείλω στον παραγωγό δίσκων και ταινιών, τον Lou Adler."
Η αρχή έγινε με ένα από τα πιο σπουδαία άλμπουμ όχι μόνο στην ιστορία τους, αλλά και στην ιστορία του Rock’n’Roll. Ήταν το Sticky Fingers, που κυκλοφόρησε στις 23 Απριλίου 1971.
Αυτός ο μήνας σηματοδοτεί την 50ετή επέτειο από την κυκλοφορία του Sticky Fingers, ενός από τα εμβληματικότερα και πιο διαβόητα από τα άλμπουμ των Rolling Stones. Τα τραγούδια, φυσικά, είναι πολυπαιγμένα στο ραδιόφωνο εδώ και δεκαετίες, όπως μεταξύ άλλων κλασικών τραγουδιών τους το "Brown Sugar" που ζητιέται επίσης για τους στίχους του τόσα χρόνια τώρα, αλλά και το “Sister Morphine” που έδειχνε ότι δεν έχουν σκοπό ν’ αλλάξουν πορεία στο ρεπερτόριό τους λαμβάνοντας υπ’ όψη την ισορροπία δημοτικότητα και λογοκρισία.
Το Time είχε γράψει χαρακτηριστικά τότ : «Σπάνια έχει επιδείξει το rock τέτοια πρόκληση στην κόλαση. Η ηλεκτρική κιθάρα τρεμουλιάζει απειλητικά, σαν δηλητηριώδης κόμπρα. Κάπως απόμακρα, το πιάνο στενάζει σε μια χαμηλή, σκοτεινή, υποτονική συγχορδία. Ο Jagger ακούγεται σαν John Lennon που ξεσκίζει την ψυχή του, μιλάει από το κρεβάτι ενός νοσοκομείου που έχει στο μυαλό του: “Δεν βλέπεις λοιπόν που σβήνω τόσο γρήγορα . Κι αυτό το τρύπημα θα’ ναι το τελευταίο”».
Εξίσου αξιομνημόνευτο είναι το εξώφυλλο του δίσκου με το ραμμένο φερμουάρ το οποίο απεικονίζει έναν ανώνυμο ανδρικό καβάλο με μπλου- τζιν, μια εικόνα που σχεδιάστηκε από τον Andy Warhol, με ένα πραγματικό φερμουάρ ενσωματωμένο στο χαρτόνι. Το φερμουάρ όταν το τραβήξεις προς τα κάτω τραβά προς τα κάτω αποκαλύπτει ένα άλλο καβάλο με λευκά εσώρουχα.
Το εξώφυλλο του άλμπουμ ήταν μια συνεργασία μεταξύ Warhol και Craig Braun, οι οποίοι ήταν γνωστοί στην ακμή της εποχής των δίσκων βινυλίου ως σχεδιαστές εξελιγμένων εξωφύλλων, ξεκινώντας με το Velvet Underground & το Nico LP στολισμένο με τη διάσημη εκτύπωση μπανάνας του Warhol, η οποία θα μπορούσε να ξεφλουδιστεί από το ίδιο το άλμπουμ για να αποκαλύψει μια υπονοούμενη ροζ μπανάνα από κάτω. Τα πρωτότυπα αντίγραφα του άλμπουμ μπορούν να πουληθούν σήμερα για εκατοντάδες δολάρια στο διαδίκτυο.
Να σημειωθεί ότι το εξώφυλλο αυτό λογοκρίθηκε στην Ισπανία, όπου το φερμουάρ αντικαταστάθηκε από μια ανοιγμένη κονσέρβα από την οποία βγαίνουν ανθρώπινα δάκτυλα.
Η ιστορία πίσω από το εξώφυλλο Sticky Fingers ξεκινά με τον Warhol, ο οποίος στη δεκαετία του 1960 επιβράβευσε τον Braun, έναν άντρα της εργατικής τάξης του Σικάγου που μπήκε στον κόσμο της κατασκευής κοπής και εκτύπωσης εξωφύλλων κάνοντας γνωριμίες με προσωπικότητες του rock’n’roll, της υψηλής τέχνης και της υψηλής κοινωνίας. To 1974 επιβραβεύτηκε η υψηλή τέχνη του με Grammy που κέρδισε για τη συσκευασία της ορχηστικής έκδοσης του Tommy των Who, όμως έπεσε στο κλασική τότε παγίδα της δεκαετίας του 1970 του εθισμού στην κοκαΐνη. Μετά την ανάρρωση, ξεκίνησε μια καριέρα ηθοποιίας με εμφανίσεις σε τηλεοπτικές εκπομπές όπως το Law & Order και το Billions. (Ο γιος του Νίκολας Μπράουν έπαιξε τον Γκρεγκ Χιρς στην Διαδοχή του HBO.)
Ακολουθεί η ιστορία, από τον ίδιο τον Craig Braun, πίσω από την εφεύρεση του εξώφυλλου του Sticky Fingers, από την ταυτότητα του καβάλου στο άλμπουμ έως το φημισμένο εμβληματικό λογότυπο των Rolling Stones με τα χείλη και τη γλώσσα, το οποίο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο πίσω μέρος του άλμπουμ Sticky Fingers το 1971 και έκτοτε θεωρείται ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα λογότυπα στην ιστορία.
Η συνέντευξη του δόθηκε στον τον Joe Hagan.
«Ο Mick (Jagger) και ο Andy (Warhol) ένα βράδυ μιλούσαν σε κάποιο κλαμπ για τον επόμενο δίσκο τους και ο Andy είπε: «Δεν θα ήταν διασκεδαστικό να βάλεις ένα μπλου-τζιν με φερμουάρ στο εξώφυλλο ;» Και ο Μικ είπε : «Ναι, ακούγεται υπέροχη ιδέα, φίλε». Ο Marshall (πρόεδρος της Rolling Stones Records και της Chess Records) μου έδωσε αυτή την ιδέα. Είπα ότι ακούγεται σαν μια πραγματική πρόκληση γιατί το να βάζεις κάτι τέτοιο στο εξώφυλλο θα μπορούσε εύκολα να προκαλέσει ζημιά στο δίσκο. Ήταν ένα πολύ περίπλοκο έργο, και εν τω μεταξύ, είχα πέντε ή έξι άλλες ιδέες.
Μία από αυτές ήταν το κάστρο στη Νότια Γαλλία που νοίκιασε ο Keith Richards για να δημιουργήσουν οι Rolling Stones. Tο εσωτερικό του διέθετε όλο τον εξοπλισμό που απαιτούνταν δηλαδή τα ηχεία, οθόνες, κιθάρες και τα πάντα. Μαζί τους ήταν και το νέος μέλος των Rolling Stones o σπουδαίος κιθαρίστας Mick Taylor».
Ο Braun συνεχίζει:
«Ο Μάρσαλ είχε ένα σπίτι στην κορυφή Mulholland και Coldwater στο Λος Άντζελες και πήρε ένα σπίτι στην παραλία με πισίνα. Ήταν το σπίτι του τραγουδιστή Al Jolson. Είχα λοιπόν έναν φωτογράφο με αδιάβροχη κάμερα για υποβρύχιες φωτογραφήσεις. Ήταν αυτός που είχε βρει νεκρό τον Μπράιαν Τζόουνς στην πισίνα του. Σκεφτόμουν τον Μπράιαν και όλους αυτούς που ήρθαν να τον δουν. Ήταν τόσο άρρωστο. Τόσο σκοτεινό αυτό που συνέβη. Δεν μπορούσα. Χριστέ μου… Ήμουν μόνος μου όταν είδα τις εκτυπώσεις με τον Μπράιαν νεκρό. Ωστόσο, δεν το έδειξα πώς αισθανόμουν γιατί τότε ο Mick Taylor μπήκε στο συγκρότημα για το Sticky Fingers».
Για το πώς εμπνεύστηκε τον σχεδιασμό του διάσημου κόκκινου λογότυπου με τα χείλη και τη γλώσσα, που έγινε σήμα κατατεθέν των Rolling Stones ο Braun θυμάται:
«Μια νύχτα καθόμουν μόνος μπροστά σε μια γυάλινη επιφάνεια στο γραφείο μου μ’ ένα πακέτο χαρτάκια Bambú μπροστά μου, ενώ μόλις είχα στρίψει ένα τσιγάρο, και το κοιτούσα επίμονα. Αυτό είναι ένα τέλειο πακέτο. Το πρωί είπα: Ας κάνουμε αυτό μέρος της παρουσίασης των Stones. Bambú Rolling Stones. Είναι τέλειο. Να κάνουμε ένα τεράστιο τσιγαρόχαρτο με τους Stones μέσα. Όταν το είδε ο Μάρσαλ, είπε: «Θεέ, αυτό είναι φανταστικό». Και είπα: "Λοιπόν, ναι, αλλά συμφωνείς με το φερμουάρ;". Και είπε, «Ναι». Έτσι είπα : «Εντάξει, θα το στείλω στον παραγωγό δίσκων και ταινιών, τον Lou Adler."
