Οι παλιές καλές ημέρες πέρασαν ανεπιστρεπτί για τους Rolling Stones, αλλά είναι ωραίο να ακούς ένα καινούργιο δίσκο τους ! Το πολυδιαφημισμένο καινούργιο στούντιο υλικό τους, πρώτη φορά από το 2005, από μόνο του σαν νέο σε βάζει σε περιέργεια να δεις σε τι φάση βρίσκονται, ιδιαίτερα μετά την απώλεια του στυλοβάτη ντράμερ τους Charlie Watts.
Η νέα τους δουλειά βγήκε σε 43+ διαφορετικές εκδόσεις, πιθανό ρεκόρ για νέο άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής ! Σας διαβεβαιώ το δίλλημα είναι μεγάλο για συλλέκτη όταν βρεθεί μπροστά στο Hackney Diamonds οπουδήποτε πωλείται το άλμπουμ και σίγουρα κάποιοι θα μπουν στον πειρασμό να πάρουν περισσότερες από μία έκδοση. Προσωπικά προτίμησα αυτή που προμηθεύει την αγορά το κατάστημά των Rolling Stones στην περίφημη Carnaby Street στο Λονδίνο η οποία έχει το δίσκο μέσα σε πλαστική θήκη και από μέσα την «γλώσσα» μέσα στο νούμερο 9 που είναι ο αριθμός της οδού που βρίσκεται η μπουτίκ, σε ένα κόκκινο της φωτιάς φόντο γράφει RS No9 Carnaby.
Είναι συλλεκτικό όπως και να το κάνουμε όπως και το ίδιο το βινύλιο που περιέχει το οποίο είναι επίσης κατακόκκινο (στην απλή έκδοση είναι μαύρο) κι όμως έχουν την ίδια τιμή 41 ευρώ. Το κόκκινο είναι το χρώμα των Stones και είναι ωραίο να γυρίζει ο κόκκινος δίσκος στο πικάπ και ότι κρατάς στο χέρι σου από το άλμπουμ (εξώφυλλο, gatefold, ένθετο, θήκη) να είναι όλα σε κατακόκκινο χρώμα. Πάντως το έγχρωμο αυτό βινύλιο είναι γενικά μια εξαίρεση καθώς προτιμώ το μαύρο βινύλιο γιατί έχει καλύτερη ποιότητα και αντοχή.
Για την αγορά μου αυτή λοιπόν, με επιβράβευσε αμέσως το κατάστημα των Stones στο Λονδίνο στέλνοντας ταυτόχρονα mail ευχαριστήριο που γράφει: Thank you John. Επίσης υπάρχει το μικρό ενημερωτικό κειμενάκι:
Το «Hackney Diamonds» έφτασε στο #1 στα τσαρτ άλμπουμ σε όλο τον κόσμο! Συμπεριλαμβανομένου του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ολλανδίας, της Ιαπωνίας, της Αυστραλίας, της Ιρλανδίας, της Νέας Ζηλανδίας, της Νορβηγίας, της Ελβετίας, του Βελγίου, της Σουηδίας, του Μεξικού, της Πορτογαλίας, της Ελλάδας, της Δανίας, της Αυστρίας και της Κροατίας. Ακόμα περισσότερα θα ανακοινωθούν! «Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους για την αγάπη στον νέο δίσκο. Είναι εκπληκτικό να μοιραζόμαστε τη νέα μας μουσική μαζί σας σε όλο τον κόσμο και να βλέπουμε την ανταπόκριση»
Ναι οι Rolling Stones είναι μια καλοστημένη κερδοφόρος επιχείρηση με τρομερή οργάνωση και μάρκετινγκ. Ας σημειωθεί ότι η θήκη από την μπουτίκ της οδού Carnaby με το κόκκινο βινύλιο είναι φτιαγμένη από PVC και υπάρχει κίνδυνος αν στριμώξετε το δίσκο με τη θήκη σε κάποιο ράφι της δισκοθήκης σας μετά από καιρό να τον δείτε πολυμερισμένο! Έτσι ή βγάλτε τον από τη θήκη αυτή και στριμώξτε τον όπου θέλετε ή βάλτε όλη την συσκευασία μπροστά σε κάποια ντάνα με δίσκους που έχετε στο δωμάτιό σας αν θέλετε να τον καμαρώνετε με τη θήκη μαζί.
Ακρόαση
Το πιο ιντριγκαδόρικο που έχω ακούσει για τους Rolling Stones είναι από το στόμα ενός από τους μεγαλύτερους φαν του συγκροτήματος, τον γνωστό σε όλους ηθοποιό Άλκη Παναγιωτίδη που μου είπε κάποια στιγμή που μοιραζόμασταν την λατρεία μας για τους Stones ότι ξενέρωσε όταν τους είδε live στην Ο2 Αρένα στο Λονδίνο, στην νεότερη φυσικά εποχή τους. Εκεί λοιπόν αποκτώντας πρόσβαση στο backstage διαπίστωσε ότι την ώρα που το συγκρότημα ήταν στην σκηνή υπήρχε μια ολόκληρη υποστηρικτική ομάδα από κάτω που έβγαζε όλο αυτόν ήχο και χωρίς αυτή την ομάδα δεν θα ήταν αυτοί που ξέρουμε! Όταν κάποια στιγμή τον ξαναρώτησα νομίζοντας ότι μου έκανε πλάκα, υποστήριξε το ίδιο…Στο μεταξύ όλοι γνωρίζουν ότι ο Mick Jagger απέκρουσε τις κατηγορίες του McCartney ότι ήταν cover συγκρότημα των blues λέγοντας ότι οι Stones έχουν αφήσει πίσω τους Beatles στο συναυλιακό κομμάτι όπου συνεχίζουν με επιτυχία μετά από τόσα χρόνια…
Η ιεροτελεστία της ακρόασης ενός δίσκου των Rolling Stones είναι ίδια, είτε είναι παλιός είτε πιο πρόσφατος είτε είναι το Hackney Diamonds. Η αλήθεια είναι ότι ο δίσκος τους αυτός δεν έχει ένα δυνατό σινγκλ, όπως είχαν οι αμέσως προηγούμενοι της νεότερης φάσης τους που φτάνει έως το Tattoo You με το Start Me Up. Οι Stones στο νέο υλικό τους είναι εμφανώς καλύτεροι στις μπαλάντες τους, απ’ ότι στα πιο δυνατά κομμάτια τους και αυτό που είναι ωραίο να ακούς σε όλη τη διάρκεια που παίζει ο δίσκος είναι η φωνή του Jagger που είναι σταθερή αξία και διαχρονική. Άλλωστε ήταν ο υποκινητής και μπροστάρης στο να βγει νέο άλμπουμ με καινούργιο υλικό καθώς οι άλλοι δεν πολυνοιάζονταν καθώς το συγκρότημα είχε ρίξει το βάρος στις ζωντανές εμφανίσεις εδώ και χρόνια.
Ο Mick ήταν πάντα ο πιο φιλόδοξος, αλλά και ο πιο παθιασμένος με το συγκρότημα. Στην πρόσφατη συνέντευξή του στους New York Times με αφορμή το Hackney Diamonds θυμάται τις πρώτες δύσκολες μέρες τους, όταν μοιράζονταν ένα φθηνό δωμάτιο στο Λονδίνο μαζί με τον Keith Richards και τον Brian Jones που έκλεβε πατάτες από το δρόμο για να ξεγελάσουν την πείνα τους καθώς τα πρώτα live δεν ήταν τόσο κερδοφόρα για να την περνάνε καλά. Βέβαια ο Mick ήταν πλουσιόπαιδο σε σχέση με τους άλλους, αλλά φαίνεται ότι δοκίμαζε τον εαυτό του σε άλλες συνθήκες διαβίωσης στα πρώτα χρόνια του συγκροτήματος.
Γενικά πάντως ο Mick δεν θέλει να ακούει από άλλους για τα παλιά, ζει πάντα το σήμερα, εκτός κι αν τα διηγείται ο ίδιος, όπως την παραπάνω ανάμνησή του. Αυτό φαίνεται και στην εν λόγω συνέντευξή του που όταν αναφέρεται ο δημοσιογράφος στον παλιό ήχο τους τρελαίνεται ο Mick αναφέροντας ότι έκανε το παν ώστε να μην ακούγονται όπως παλιά, αλλά γνωρίζω κι εγώ από πρώτο χέρι την αποστροφή του στο παρελθόν καθώς τον τέσταρα εν γνώση μου όταν είχα την μοναδική ευκαιρία να του πάρω αυτόγραφο μόλις προσγειώθηκε το Σεπτέμβριο του 1998 με το ιδιωτικό αεροπλάνο του στο παλιό αεροδρόμιο, στο Ελληνικό - για την συναυλία τους στο Ολυμπιακό Στάδιο - και πλησίασε μια μικρή εξέδρα που ήταν ο Τύπος να χαιρετήσει. Εκεί του προέταξα (ο μόνος) ασπρόμαυρη φωτογραφία του 1967-68 με μακρύ μαλλί και εκείνος κούνησε το χέρι του σε στυλ «δεν είναι η ώρα», αλλά έριξε μια κλεφτή ματιά στο σπάνιο καρτ ποστάλ που είχα στα χέρια μαζί με ένα στυλό, ακριβό εννοείτε, τέτοιο θα ήθελε να υπογράψει.
Αντίθετα το πείραμα με τον Keith Richards πέτυχε καθώς όταν εκείνος είχε πλησιάσει νωρίτερα την εξέδρα που ήταν σε άλλο σημείο, εκεί που προσγειώθηκε η πτήση με όλα τα άλλα μέλη και την αποστολή των Rolling Stones, του προέταξα τελευταία επίσης ασπρόμαυρη φωτογραφία του συγκροτήματος, πρόμο από την εταιρία, με ένα απλό στυλό μπικ δίπλα κι εκείνος πήρε τη φωτογραφία στα χέρια του και υπέγραψε. Έτσι ήμουν ο μόνος μαζί με ένα παιδί σε ένα αναπηρικό καροτσάκι που φύγαμε με αυτόγραφο του Keith στα χέρια. Τότε το απωθημένο μου ήταν να πάρω αυτόγραφο του Keith και έτσι «πειραματίστηκα» με τον Mick…
Όλα αυτά αναπόφευκτα ήρθαν στο μυαλό μου ακούγοντας το Hackney Diamonds γιατί οι Rolling Stones είναι αναμνήσεις για του περισσότερους που τους ακούμε με ενδιαφέρον και αγάπη πρωτίστως.
Αναφορικά με τα 12 καινούργια τραγούδια τους θα έλεγα ότι στις πρώτες αυτές τρεις ακροάσεις ξεχώρισα δύο μπαλάντες το Depending On You και Dreamy Skies στην πρώτη πλευρά και το Live By The Sword από την δεύτερη. Πάμε λοιπόν εν τάχει μια βόλτα στα τραγούδια. Το Angry που ανοίγει το δίσκο είναι ένα πανκέ ροκ τραγούδι που σε βάζει στο κλίμα, αλλά δεν ανήκει στις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ. Αμέσως μετά με την συμβολή του Elton John στο πιάνο είναι η μπαλάντα Get Cloese που..σερβίρει ωραία το τρίτο κομμάτι Depending On You με την συμβολή του Benmond Tench στο Hammond – εδώ σκέφτηκα τι καλά που θα ήταν να ζούσε ο Δημήτρης Πολύτιμος, μέγας φαν των Rolling Stones, να τον καλούσε ο Mick Jagger να παίξει τιμής ένεκεν με το όργανό του στο δίσκο αυτό – κάτι όπου όπως είπε ο Jagger έκανε μετά από σκέψη, δηλαδή να βάλει όργανο στο κομμάτι αυτό για να μην ακούγονται ίδιες οι κιθάρες του Keith όπως παλιά. Ακολούθως στο Bite My Head Off ένα επίσης επιθετικό punk-rock κομμάτι είναι καλεσμένος ο Paul McCartney με το μπάσο του σε μια ιστορική συνεύρεση μετά την λεκτική κόντρα τους για την αξία των Beatles και των Stones, σε κάτι τέτοια είναι μανούλα ο Jagger. Στο πέμπτο κομμάτι Whole Wide World έχει τον έντονο 80s ήχο του συγκροτήματος, εποχής Tattoo You (ελπίζω να μην το διαβάσει αυτό ο Mick) και τελειώνει η πρώτη πλευρά με το Dreamy Skies, επίσης με την προσθήκη Hammond από τον Tench.
H 2η πλευρά ξεκινά στο ίδιο κλίμα με την πρώτη με το Mess It Up. Αμέσως μετά είναι το Live By The Sword με τον Elton John στο πιάνο και τον Charlie Watts στα τύμπανα – έχει πάρει τη θέση του ο Steve Jordan - στο τραγούδι που πρόλαβε να ηχογραφήσει πριν το θάνατό του. Εδώ ανεβαίνει ο ρυθμός και συνεχίζεται έτσι στο Driving Me Too Hard με την συμβολή του οργανίστα Matt Clifford. Ακολουθεί το Tell Me Straight με τη φωνή του Keith Richards που ως συνήθως αναλαμβάνει ή του δίνει μάλλον ο Mick το πιο αδιάφορο τραγούδι του δίσκου. Στο πέμπτο κομμάτι, Sweet Sound Of Heaven, είναι δύο καλεσμένοι μαζί, η Lady Gaga στα φωνητικά μαζί με τον Mick 9πρώτη φωνή) και ο Stevie Wonder στο πιάνο/Rhodes. Με το που μπαίνει το κομμάτι και ακούγεται η φωνή του Jagger όλα έρχονται στη θέση τους. Φινάλε με το Rolling Stones Blues, ένας ύμνος στο blues που τόσο επηρέασε τους Rolling Stones, ιδιαίτερα στα πρώτα τους χρόνια, και ανήκει στις καλύτερες στιγμές του Hackney Diamonds.
Πολλοί λένε ότι αυτός θα είναι ο τελευταίος τους δίσκος αλλά ποτέ δεν ξέρεις, Rolling Stones είναι αυτοί και έχουν κάνει και μια συμφωνία συμπάθειας με το διάβολο που ως φαίνεται είναι ενεργή ακόμη !
Αν βαθμολογούσα το δίσκο τους, με άριστα το 10, το 8-8.5 θα το έδινα ανεπιφύλακτα.
Ακούστε εδώ το Hackney Diamonds:
Η νέα τους δουλειά βγήκε σε 43+ διαφορετικές εκδόσεις, πιθανό ρεκόρ για νέο άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής ! Σας διαβεβαιώ το δίλλημα είναι μεγάλο για συλλέκτη όταν βρεθεί μπροστά στο Hackney Diamonds οπουδήποτε πωλείται το άλμπουμ και σίγουρα κάποιοι θα μπουν στον πειρασμό να πάρουν περισσότερες από μία έκδοση. Προσωπικά προτίμησα αυτή που προμηθεύει την αγορά το κατάστημά των Rolling Stones στην περίφημη Carnaby Street στο Λονδίνο η οποία έχει το δίσκο μέσα σε πλαστική θήκη και από μέσα την «γλώσσα» μέσα στο νούμερο 9 που είναι ο αριθμός της οδού που βρίσκεται η μπουτίκ, σε ένα κόκκινο της φωτιάς φόντο γράφει RS No9 Carnaby.
Είναι συλλεκτικό όπως και να το κάνουμε όπως και το ίδιο το βινύλιο που περιέχει το οποίο είναι επίσης κατακόκκινο (στην απλή έκδοση είναι μαύρο) κι όμως έχουν την ίδια τιμή 41 ευρώ. Το κόκκινο είναι το χρώμα των Stones και είναι ωραίο να γυρίζει ο κόκκινος δίσκος στο πικάπ και ότι κρατάς στο χέρι σου από το άλμπουμ (εξώφυλλο, gatefold, ένθετο, θήκη) να είναι όλα σε κατακόκκινο χρώμα. Πάντως το έγχρωμο αυτό βινύλιο είναι γενικά μια εξαίρεση καθώς προτιμώ το μαύρο βινύλιο γιατί έχει καλύτερη ποιότητα και αντοχή.
Για την αγορά μου αυτή λοιπόν, με επιβράβευσε αμέσως το κατάστημα των Stones στο Λονδίνο στέλνοντας ταυτόχρονα mail ευχαριστήριο που γράφει: Thank you John. Επίσης υπάρχει το μικρό ενημερωτικό κειμενάκι:
Το «Hackney Diamonds» έφτασε στο #1 στα τσαρτ άλμπουμ σε όλο τον κόσμο! Συμπεριλαμβανομένου του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ολλανδίας, της Ιαπωνίας, της Αυστραλίας, της Ιρλανδίας, της Νέας Ζηλανδίας, της Νορβηγίας, της Ελβετίας, του Βελγίου, της Σουηδίας, του Μεξικού, της Πορτογαλίας, της Ελλάδας, της Δανίας, της Αυστρίας και της Κροατίας. Ακόμα περισσότερα θα ανακοινωθούν! «Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους για την αγάπη στον νέο δίσκο. Είναι εκπληκτικό να μοιραζόμαστε τη νέα μας μουσική μαζί σας σε όλο τον κόσμο και να βλέπουμε την ανταπόκριση»
Ναι οι Rolling Stones είναι μια καλοστημένη κερδοφόρος επιχείρηση με τρομερή οργάνωση και μάρκετινγκ. Ας σημειωθεί ότι η θήκη από την μπουτίκ της οδού Carnaby με το κόκκινο βινύλιο είναι φτιαγμένη από PVC και υπάρχει κίνδυνος αν στριμώξετε το δίσκο με τη θήκη σε κάποιο ράφι της δισκοθήκης σας μετά από καιρό να τον δείτε πολυμερισμένο! Έτσι ή βγάλτε τον από τη θήκη αυτή και στριμώξτε τον όπου θέλετε ή βάλτε όλη την συσκευασία μπροστά σε κάποια ντάνα με δίσκους που έχετε στο δωμάτιό σας αν θέλετε να τον καμαρώνετε με τη θήκη μαζί.
Ακρόαση
Το πιο ιντριγκαδόρικο που έχω ακούσει για τους Rolling Stones είναι από το στόμα ενός από τους μεγαλύτερους φαν του συγκροτήματος, τον γνωστό σε όλους ηθοποιό Άλκη Παναγιωτίδη που μου είπε κάποια στιγμή που μοιραζόμασταν την λατρεία μας για τους Stones ότι ξενέρωσε όταν τους είδε live στην Ο2 Αρένα στο Λονδίνο, στην νεότερη φυσικά εποχή τους. Εκεί λοιπόν αποκτώντας πρόσβαση στο backstage διαπίστωσε ότι την ώρα που το συγκρότημα ήταν στην σκηνή υπήρχε μια ολόκληρη υποστηρικτική ομάδα από κάτω που έβγαζε όλο αυτόν ήχο και χωρίς αυτή την ομάδα δεν θα ήταν αυτοί που ξέρουμε! Όταν κάποια στιγμή τον ξαναρώτησα νομίζοντας ότι μου έκανε πλάκα, υποστήριξε το ίδιο…Στο μεταξύ όλοι γνωρίζουν ότι ο Mick Jagger απέκρουσε τις κατηγορίες του McCartney ότι ήταν cover συγκρότημα των blues λέγοντας ότι οι Stones έχουν αφήσει πίσω τους Beatles στο συναυλιακό κομμάτι όπου συνεχίζουν με επιτυχία μετά από τόσα χρόνια…
Η ιεροτελεστία της ακρόασης ενός δίσκου των Rolling Stones είναι ίδια, είτε είναι παλιός είτε πιο πρόσφατος είτε είναι το Hackney Diamonds. Η αλήθεια είναι ότι ο δίσκος τους αυτός δεν έχει ένα δυνατό σινγκλ, όπως είχαν οι αμέσως προηγούμενοι της νεότερης φάσης τους που φτάνει έως το Tattoo You με το Start Me Up. Οι Stones στο νέο υλικό τους είναι εμφανώς καλύτεροι στις μπαλάντες τους, απ’ ότι στα πιο δυνατά κομμάτια τους και αυτό που είναι ωραίο να ακούς σε όλη τη διάρκεια που παίζει ο δίσκος είναι η φωνή του Jagger που είναι σταθερή αξία και διαχρονική. Άλλωστε ήταν ο υποκινητής και μπροστάρης στο να βγει νέο άλμπουμ με καινούργιο υλικό καθώς οι άλλοι δεν πολυνοιάζονταν καθώς το συγκρότημα είχε ρίξει το βάρος στις ζωντανές εμφανίσεις εδώ και χρόνια.
Ο Mick ήταν πάντα ο πιο φιλόδοξος, αλλά και ο πιο παθιασμένος με το συγκρότημα. Στην πρόσφατη συνέντευξή του στους New York Times με αφορμή το Hackney Diamonds θυμάται τις πρώτες δύσκολες μέρες τους, όταν μοιράζονταν ένα φθηνό δωμάτιο στο Λονδίνο μαζί με τον Keith Richards και τον Brian Jones που έκλεβε πατάτες από το δρόμο για να ξεγελάσουν την πείνα τους καθώς τα πρώτα live δεν ήταν τόσο κερδοφόρα για να την περνάνε καλά. Βέβαια ο Mick ήταν πλουσιόπαιδο σε σχέση με τους άλλους, αλλά φαίνεται ότι δοκίμαζε τον εαυτό του σε άλλες συνθήκες διαβίωσης στα πρώτα χρόνια του συγκροτήματος.
Γενικά πάντως ο Mick δεν θέλει να ακούει από άλλους για τα παλιά, ζει πάντα το σήμερα, εκτός κι αν τα διηγείται ο ίδιος, όπως την παραπάνω ανάμνησή του. Αυτό φαίνεται και στην εν λόγω συνέντευξή του που όταν αναφέρεται ο δημοσιογράφος στον παλιό ήχο τους τρελαίνεται ο Mick αναφέροντας ότι έκανε το παν ώστε να μην ακούγονται όπως παλιά, αλλά γνωρίζω κι εγώ από πρώτο χέρι την αποστροφή του στο παρελθόν καθώς τον τέσταρα εν γνώση μου όταν είχα την μοναδική ευκαιρία να του πάρω αυτόγραφο μόλις προσγειώθηκε το Σεπτέμβριο του 1998 με το ιδιωτικό αεροπλάνο του στο παλιό αεροδρόμιο, στο Ελληνικό - για την συναυλία τους στο Ολυμπιακό Στάδιο - και πλησίασε μια μικρή εξέδρα που ήταν ο Τύπος να χαιρετήσει. Εκεί του προέταξα (ο μόνος) ασπρόμαυρη φωτογραφία του 1967-68 με μακρύ μαλλί και εκείνος κούνησε το χέρι του σε στυλ «δεν είναι η ώρα», αλλά έριξε μια κλεφτή ματιά στο σπάνιο καρτ ποστάλ που είχα στα χέρια μαζί με ένα στυλό, ακριβό εννοείτε, τέτοιο θα ήθελε να υπογράψει.
Αντίθετα το πείραμα με τον Keith Richards πέτυχε καθώς όταν εκείνος είχε πλησιάσει νωρίτερα την εξέδρα που ήταν σε άλλο σημείο, εκεί που προσγειώθηκε η πτήση με όλα τα άλλα μέλη και την αποστολή των Rolling Stones, του προέταξα τελευταία επίσης ασπρόμαυρη φωτογραφία του συγκροτήματος, πρόμο από την εταιρία, με ένα απλό στυλό μπικ δίπλα κι εκείνος πήρε τη φωτογραφία στα χέρια του και υπέγραψε. Έτσι ήμουν ο μόνος μαζί με ένα παιδί σε ένα αναπηρικό καροτσάκι που φύγαμε με αυτόγραφο του Keith στα χέρια. Τότε το απωθημένο μου ήταν να πάρω αυτόγραφο του Keith και έτσι «πειραματίστηκα» με τον Mick…
Όλα αυτά αναπόφευκτα ήρθαν στο μυαλό μου ακούγοντας το Hackney Diamonds γιατί οι Rolling Stones είναι αναμνήσεις για του περισσότερους που τους ακούμε με ενδιαφέρον και αγάπη πρωτίστως.
Αναφορικά με τα 12 καινούργια τραγούδια τους θα έλεγα ότι στις πρώτες αυτές τρεις ακροάσεις ξεχώρισα δύο μπαλάντες το Depending On You και Dreamy Skies στην πρώτη πλευρά και το Live By The Sword από την δεύτερη. Πάμε λοιπόν εν τάχει μια βόλτα στα τραγούδια. Το Angry που ανοίγει το δίσκο είναι ένα πανκέ ροκ τραγούδι που σε βάζει στο κλίμα, αλλά δεν ανήκει στις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ. Αμέσως μετά με την συμβολή του Elton John στο πιάνο είναι η μπαλάντα Get Cloese που..σερβίρει ωραία το τρίτο κομμάτι Depending On You με την συμβολή του Benmond Tench στο Hammond – εδώ σκέφτηκα τι καλά που θα ήταν να ζούσε ο Δημήτρης Πολύτιμος, μέγας φαν των Rolling Stones, να τον καλούσε ο Mick Jagger να παίξει τιμής ένεκεν με το όργανό του στο δίσκο αυτό – κάτι όπου όπως είπε ο Jagger έκανε μετά από σκέψη, δηλαδή να βάλει όργανο στο κομμάτι αυτό για να μην ακούγονται ίδιες οι κιθάρες του Keith όπως παλιά. Ακολούθως στο Bite My Head Off ένα επίσης επιθετικό punk-rock κομμάτι είναι καλεσμένος ο Paul McCartney με το μπάσο του σε μια ιστορική συνεύρεση μετά την λεκτική κόντρα τους για την αξία των Beatles και των Stones, σε κάτι τέτοια είναι μανούλα ο Jagger. Στο πέμπτο κομμάτι Whole Wide World έχει τον έντονο 80s ήχο του συγκροτήματος, εποχής Tattoo You (ελπίζω να μην το διαβάσει αυτό ο Mick) και τελειώνει η πρώτη πλευρά με το Dreamy Skies, επίσης με την προσθήκη Hammond από τον Tench.
H 2η πλευρά ξεκινά στο ίδιο κλίμα με την πρώτη με το Mess It Up. Αμέσως μετά είναι το Live By The Sword με τον Elton John στο πιάνο και τον Charlie Watts στα τύμπανα – έχει πάρει τη θέση του ο Steve Jordan - στο τραγούδι που πρόλαβε να ηχογραφήσει πριν το θάνατό του. Εδώ ανεβαίνει ο ρυθμός και συνεχίζεται έτσι στο Driving Me Too Hard με την συμβολή του οργανίστα Matt Clifford. Ακολουθεί το Tell Me Straight με τη φωνή του Keith Richards που ως συνήθως αναλαμβάνει ή του δίνει μάλλον ο Mick το πιο αδιάφορο τραγούδι του δίσκου. Στο πέμπτο κομμάτι, Sweet Sound Of Heaven, είναι δύο καλεσμένοι μαζί, η Lady Gaga στα φωνητικά μαζί με τον Mick 9πρώτη φωνή) και ο Stevie Wonder στο πιάνο/Rhodes. Με το που μπαίνει το κομμάτι και ακούγεται η φωνή του Jagger όλα έρχονται στη θέση τους. Φινάλε με το Rolling Stones Blues, ένας ύμνος στο blues που τόσο επηρέασε τους Rolling Stones, ιδιαίτερα στα πρώτα τους χρόνια, και ανήκει στις καλύτερες στιγμές του Hackney Diamonds.
Πολλοί λένε ότι αυτός θα είναι ο τελευταίος τους δίσκος αλλά ποτέ δεν ξέρεις, Rolling Stones είναι αυτοί και έχουν κάνει και μια συμφωνία συμπάθειας με το διάβολο που ως φαίνεται είναι ενεργή ακόμη !
Αν βαθμολογούσα το δίσκο τους, με άριστα το 10, το 8-8.5 θα το έδινα ανεπιφύλακτα.
Ακούστε εδώ το Hackney Diamonds:
