Βέβαια το ίδιο πάνω κάτω συνέβαινε και με την ταινία του επίσης χαρισματικού Sam Peckinpah.
Pat Garrett & Billy The Kid το έργο… στην οθόνη και το soundtrack στο… πικάπ.
Βλέπετε η βιομηχανία θέλει τους ευλογημένους… κι ας μην τους καταλαβαίνει. Γι’ αυτό και προσπαθεί να τους «ισιώσει». Σου λέει αφού μπορούμε να βγάλουμε φράγκα κι αλλιώς, με τον εύκολο τρόπο… ποιος ο λόγος να παιδευόμαστε και να ρισκάρουμε.
Ευτυχώς υπάρχουν και οι… αμετανόητοι…
Την πετσοκόψαν την ταινία του Sam Peckinpah οι… τάχα μου ειδικοί και γνωρίζοντες , όμως ακόμα και σήμερα εξακολουθεί να τα φέρνει και να τα ξαναφέρνει, άσε που αποκαταστήθηκε κιόλας και θα τα ματαφέρνει εσαεί.
Μάη βγήκε η ταινία, 13 Ιουλίου του 1973 το άλμπουμ, ίδια μέρα το single Knockin’ on Heaven’s Door.
Οι κριτικοί δεν πήραν χαμπάρι, κατάσφαξαν τις μελωδίες του Bob Dylan, συμπάθησαν κάπως περισσότερο το κομμάτι…
Όταν ήρθε το σουξέ οι γνώμες άρχισαν να «μεταμορφώνονται» ως συνήθως!
Να σημειωθεί πως ο Dylan έχει και το ωραίο ρολάκι του στο έργο…
Πάντως τον καιρό εκείνο η συγκεκριμένη κυκλοφορία μάλλον του έκανε τη «ζωή δύσκολη» όσον αφορά την καριέρα του, όσο τουλάχιστον η… λέξη-ιδιότητα αυτή μπορεί να περιγράψει το σεργιάνι του Dylan στη μουσική.
Τα ίδια και χειρότερα συνέβαιναν και για τον Sam Peckinpah.
Δεν το είδα το Pat Garrett & Billy The Kid στον καιρό του. Καμιά δεκαετία αργότερα προτοανταμώσαμε. Το ίδιο ισχύει και για το ακρόαμα. Από τότε σταθερά, κρατάμε τακτικές επαφές. Κάθε φορά και νέα συναισθήματα. Αγάπη παντοτινή!
Mama, take this badge off of me
'cause I can't use it anymore.
It's gettin' dark, too dark to see
I feel like I'm knockin' on heaven's door.
Mama, put that gun to the ground
'cause I can't shoot them anymore.
There's a long black cloud comin' on down
I feel like I'm knockin' on heaven's door.
Pat Garrett & Billy The Kid το έργο… στην οθόνη και το soundtrack στο… πικάπ.
Βλέπετε η βιομηχανία θέλει τους ευλογημένους… κι ας μην τους καταλαβαίνει. Γι’ αυτό και προσπαθεί να τους «ισιώσει». Σου λέει αφού μπορούμε να βγάλουμε φράγκα κι αλλιώς, με τον εύκολο τρόπο… ποιος ο λόγος να παιδευόμαστε και να ρισκάρουμε.
Ευτυχώς υπάρχουν και οι… αμετανόητοι…
Την πετσοκόψαν την ταινία του Sam Peckinpah οι… τάχα μου ειδικοί και γνωρίζοντες , όμως ακόμα και σήμερα εξακολουθεί να τα φέρνει και να τα ξαναφέρνει, άσε που αποκαταστήθηκε κιόλας και θα τα ματαφέρνει εσαεί.
Μάη βγήκε η ταινία, 13 Ιουλίου του 1973 το άλμπουμ, ίδια μέρα το single Knockin’ on Heaven’s Door.
Οι κριτικοί δεν πήραν χαμπάρι, κατάσφαξαν τις μελωδίες του Bob Dylan, συμπάθησαν κάπως περισσότερο το κομμάτι…
Όταν ήρθε το σουξέ οι γνώμες άρχισαν να «μεταμορφώνονται» ως συνήθως!
Να σημειωθεί πως ο Dylan έχει και το ωραίο ρολάκι του στο έργο…
Πάντως τον καιρό εκείνο η συγκεκριμένη κυκλοφορία μάλλον του έκανε τη «ζωή δύσκολη» όσον αφορά την καριέρα του, όσο τουλάχιστον η… λέξη-ιδιότητα αυτή μπορεί να περιγράψει το σεργιάνι του Dylan στη μουσική.
Τα ίδια και χειρότερα συνέβαιναν και για τον Sam Peckinpah.
Δεν το είδα το Pat Garrett & Billy The Kid στον καιρό του. Καμιά δεκαετία αργότερα προτοανταμώσαμε. Το ίδιο ισχύει και για το ακρόαμα. Από τότε σταθερά, κρατάμε τακτικές επαφές. Κάθε φορά και νέα συναισθήματα. Αγάπη παντοτινή!
Mama, take this badge off of me
'cause I can't use it anymore.
It's gettin' dark, too dark to see
I feel like I'm knockin' on heaven's door.
Mama, put that gun to the ground
'cause I can't shoot them anymore.
There's a long black cloud comin' on down
I feel like I'm knockin' on heaven's door.
