Ένα απόγευμα Δευτέρας του Μαΐου 1966, ο Paul McCartney και ο John Lennon επισκέφτηκαν το νυχτερινό κέντρο διασκέδασης Dolly's στην οδό Jermyn, στο Λονδίνο. Τους δύο Beatles συνόδευαν δύο Rolling Stones, ο Brian Jones και ο Keith Richards. Ήδη στο κλαμπ ήταν ο Μπομπ Ντύλαν, ο οποίος έκανε στάση στο Λονδίνο για την ευρωπαϊκή του περιοδεία.
Ο Dylan είχε συναντήσει για πρώτη φορά τον Lennon και τον McCartney σχεδόν δύο χρόνια νωρίτερα στο Delmonico Hotel στη Νέα Υόρκη. Και οι τέσσερις Beatles, τότε στο πρώτο ξέσπασμα της αμερικανικής επιτυχίας, είχαν πάει να τον συναντήσουν αφού έπαιξαν μπροστά σε χιλιάδες εφήβους που ούρλιαζαν σε ένα γήπεδο τένις στο Queen's.
Η μουσική σε συνδυασμό με την στιχουργική γοητεία τους και την συναισθηματική τους ωριμότητα φαινόταν ήδη στα τραγούδια τους. Αν και ο Dylan ήταν σχεδόν απίθανο να το παραδεχτεί, η επιρροή ήταν αμφίδρομη. Ενδιαφερόμενος από τη μουσική επιτήδευση του γκρουπ (το «She Loves You» χρησιμοποιεί εννέα συγχορδίες, το «Blowin» in the Wind» τρεις), κατευθυνόταν προς έναν ήχο που βασιζόταν στο συγκρότημα. Εκείνο το βράδυ, μύησε τους Beatles στη μαριχουάνα, η οποία τους έκανε ακόμα περισσότερο ευαίσθητους.
Μέχρι το 1966, οι καλλιτέχνες κυνηγούσαν όλο και πιο ριζοσπαστικές μουσικές ιδέες. Μετά το Dolly’s, τα συγκεντρωμένα μουσικά αστέρια επέστρεψαν στη σουίτα του Dylan στο Mayfair Hotel, όπου ο McCartney και ο Dylan έπαιξαν τραγούδια από άλμπουμ σε εξέλιξη, τα οποία ήταν τα Revolver και Blonde on Blonde αντίστοιχα.
Οι Beatles είχαν επεκτείνει το ρεπερτόριό τους από την εμπειρία τους με ουσίες και ο McCartney έπαιξε στον Dylan ένα τραγούδι που ήταν εμποτισμένο με LSD: «Tomorrow Never Knows». Ήταν αδύνατο να ακούσει κάποιος αυτό το κομμάτι για πρώτη φορά και να μην εκπλαγεί από αυτό. Όταν τελείωσε το τραγούδι, οι Beatles περίμεναν την απάντηση του Dylan: «Ω, κατάλαβα», είπε, «δεν θέλεις να είσαι πια χαριτωμένος».
Νωρίτερα εκείνο τον μήνα, ένα μέλος των Beach Boys, ο Bruce Johnston, είχε φτάσει στο Λονδίνο με υλικό του επερχόμενου άλμπουμ τους Pet Sounds. Επικοινώνησε με τον ντράμερ των Who, Keith Moon, ο οποίος του σύστησε τον Lennon και τον McCartney σε ένα άλλο από τα αγαπημένα τους κλαμπ, το Scotch of St James. Έχοντας εξασφαλίσει ένα πικάπ στο ξενοδοχείο Waldorf, ο Johnston τους έπαιξε το άλμπουμ. Ο Lennon και ο McCartney ζήτησαν να το ακούσουν ξανά και ξανά.
Οι ήχοι των Pet Sounds τροφοδοτήθηκαν αμέσως στις ηχογραφήσεις του Revolver και είναι ακόμη πιο παρόντες στο επόμενο άλμπουμ των Beatles, Sergeant Pepper's Lonely Hearts Club Band. Η ανταλλαγή ήταν αμοιβαία. Ο δημιουργικός εγκέφαλος των Beach Boys, ο Brian Wilson, είχε εμπνευστεί να κάνει το δημιουργικό άλμα του Pet Sounds από το άλμπουμ των Beatles, Rubber Soul.
Ακόμα κι αν γνωρίζετε αυτές τις ιστορίες, το άκρως απολαυστικό βιβλίο What They Heard του Luke Meddings θα ανανεώσει την έκπληξή σας για τον τρόπο που αυτοί οι σπουδαίοι καλλιτέχνες εμπνεύστηκαν, συναγωνίστηκαν και συγκρούστηκαν μεταξύ τους στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ρίχνοντας αρκετή ενέργεια στη διαδικασία για να γαλουχηθεί μια ολόκληρη γενιά . Μαζί με τα τρία κυρίως ινδάλματά του του (Beatles, Dylan, Beach Boys), ο Meddings σκιαγραφεί τους Stones, τους Byrds, την Carole King, τον Jimi Hendrix και άλλους, όλοι τους επηρεάζονται ο ένας από τον άλλο μέσα στην ταραχώδη κίνηση μεταξύ των πόλεων.
Η ποπ στα μέσα της δεκαετίας του 1960 ήταν μια καλλιτεχνική χρυσή εποχή, με την έννοια μιας αξιοσημείωτης διαλογικής συσπείρωσης ταλέντων, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Σε προηγούμενες χρυσές εποχές, οι καλλιτέχνες ζούσαν και εργάστηκαν κοντά: γλύπτες και αρχιτέκτονες στην Αναγεννησιακή Φλωρεντία, ιμπρεσιονιστές στο Παρίσι, συνθέτες και διανοούμενοι στο fin-de-siècle Vienna. Η ποπ συνομιλία της δεκαετίας του ’60 ήταν υπερατλαντική, ενεργοποιημένη από την τεχνολογία ηχογράφησης, το ραδιόφωνο, τα ταξίδια με τζετ και τα κλαμπ και τα ξενοδοχεία του Mayfair και του Μανχάταν.
Ο Meddings είναι ένας θαυμάσια ερευνητής με βαθιά αγάπη και γνώση της μουσικής και περιλαμβάνει λεπτομερείς περιγραφές βασικών τραγουδιών. Εφαρμόζει τη πολυμάθειά του με σύνεση, επικαλούμενος τον Rossini για να θέσει τις αρμονίες των Beach Boys στο πλαίσιο και εξηγώντας γιατί τα αγγλικά, με τους φιλικούς τους τόνους, ταιριάζουν στην ποπ, ακριβώς όπως ο πιο απαλός ήχος των ιταλικών ταιριάζει απόλυτα στην οπερατική μελωδία.
Μιλώντας για τη δική του αγάπη για τους Beatles, γράφει: «Η μουσική τους μπήκε μέσα μου τόσο ξεκάθαρα όσο ο ήλιος».
Το έτος 1966 ήταν μάλλον το ζενίθ της εποχής. Μέχρι τη στιγμή της συνάντησής τους στο Mayfair, ο Dylan και οι Beatles είχαν αρχίσει να απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον. Οι Beatles εξερεύνησαν τον περίτεχνο ηχητικό κόσμο του λοχία Pepper, τον οποίο ο Dylan περιφρονούσε. Όπως το θέτει ο Meddings: «Ο Ντύλαν καθόταν έξω από την ψυχεδέλεια σαν άντρας που περιμένει να ανοίξει ξανά η παμπ». Η πάντα μεταβλητή απόδοση των Beach Boys τραυματίστηκε και έπεσε, καθώς η ψυχική υγεία του Brian Wilson επιδεινώθηκε κάτω από τις έντονες απαιτήσεις του δημιουργικού ανταγωνισμού.
Ο Ντύλαν πήρε τάιμ άουτ, εν μέρει λόγω ατυχήματος με μοτοσικλέτα, αλλά και εν μέρει για να επαναφορτίσει. Μόνο οι Beatles διατήρησαν και μάλιστα επιτάχυναν τον ρυθμό παραγωγής τους. Ο Meddings μας θυμίζει ότι ένα από τα αξιοσημείωτα πράγματα γι' αυτούς ήταν ότι δεν σταμάτησαν ποτέ, μέχρι να σταματήσουν.
Ο Dylan είχε συναντήσει για πρώτη φορά τον Lennon και τον McCartney σχεδόν δύο χρόνια νωρίτερα στο Delmonico Hotel στη Νέα Υόρκη. Και οι τέσσερις Beatles, τότε στο πρώτο ξέσπασμα της αμερικανικής επιτυχίας, είχαν πάει να τον συναντήσουν αφού έπαιξαν μπροστά σε χιλιάδες εφήβους που ούρλιαζαν σε ένα γήπεδο τένις στο Queen's.
Η μουσική σε συνδυασμό με την στιχουργική γοητεία τους και την συναισθηματική τους ωριμότητα φαινόταν ήδη στα τραγούδια τους. Αν και ο Dylan ήταν σχεδόν απίθανο να το παραδεχτεί, η επιρροή ήταν αμφίδρομη. Ενδιαφερόμενος από τη μουσική επιτήδευση του γκρουπ (το «She Loves You» χρησιμοποιεί εννέα συγχορδίες, το «Blowin» in the Wind» τρεις), κατευθυνόταν προς έναν ήχο που βασιζόταν στο συγκρότημα. Εκείνο το βράδυ, μύησε τους Beatles στη μαριχουάνα, η οποία τους έκανε ακόμα περισσότερο ευαίσθητους.
Μέχρι το 1966, οι καλλιτέχνες κυνηγούσαν όλο και πιο ριζοσπαστικές μουσικές ιδέες. Μετά το Dolly’s, τα συγκεντρωμένα μουσικά αστέρια επέστρεψαν στη σουίτα του Dylan στο Mayfair Hotel, όπου ο McCartney και ο Dylan έπαιξαν τραγούδια από άλμπουμ σε εξέλιξη, τα οποία ήταν τα Revolver και Blonde on Blonde αντίστοιχα.
Οι Beatles είχαν επεκτείνει το ρεπερτόριό τους από την εμπειρία τους με ουσίες και ο McCartney έπαιξε στον Dylan ένα τραγούδι που ήταν εμποτισμένο με LSD: «Tomorrow Never Knows». Ήταν αδύνατο να ακούσει κάποιος αυτό το κομμάτι για πρώτη φορά και να μην εκπλαγεί από αυτό. Όταν τελείωσε το τραγούδι, οι Beatles περίμεναν την απάντηση του Dylan: «Ω, κατάλαβα», είπε, «δεν θέλεις να είσαι πια χαριτωμένος».
Νωρίτερα εκείνο τον μήνα, ένα μέλος των Beach Boys, ο Bruce Johnston, είχε φτάσει στο Λονδίνο με υλικό του επερχόμενου άλμπουμ τους Pet Sounds. Επικοινώνησε με τον ντράμερ των Who, Keith Moon, ο οποίος του σύστησε τον Lennon και τον McCartney σε ένα άλλο από τα αγαπημένα τους κλαμπ, το Scotch of St James. Έχοντας εξασφαλίσει ένα πικάπ στο ξενοδοχείο Waldorf, ο Johnston τους έπαιξε το άλμπουμ. Ο Lennon και ο McCartney ζήτησαν να το ακούσουν ξανά και ξανά.
Οι ήχοι των Pet Sounds τροφοδοτήθηκαν αμέσως στις ηχογραφήσεις του Revolver και είναι ακόμη πιο παρόντες στο επόμενο άλμπουμ των Beatles, Sergeant Pepper's Lonely Hearts Club Band. Η ανταλλαγή ήταν αμοιβαία. Ο δημιουργικός εγκέφαλος των Beach Boys, ο Brian Wilson, είχε εμπνευστεί να κάνει το δημιουργικό άλμα του Pet Sounds από το άλμπουμ των Beatles, Rubber Soul.
Ακόμα κι αν γνωρίζετε αυτές τις ιστορίες, το άκρως απολαυστικό βιβλίο What They Heard του Luke Meddings θα ανανεώσει την έκπληξή σας για τον τρόπο που αυτοί οι σπουδαίοι καλλιτέχνες εμπνεύστηκαν, συναγωνίστηκαν και συγκρούστηκαν μεταξύ τους στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ρίχνοντας αρκετή ενέργεια στη διαδικασία για να γαλουχηθεί μια ολόκληρη γενιά . Μαζί με τα τρία κυρίως ινδάλματά του του (Beatles, Dylan, Beach Boys), ο Meddings σκιαγραφεί τους Stones, τους Byrds, την Carole King, τον Jimi Hendrix και άλλους, όλοι τους επηρεάζονται ο ένας από τον άλλο μέσα στην ταραχώδη κίνηση μεταξύ των πόλεων.
Η ποπ στα μέσα της δεκαετίας του 1960 ήταν μια καλλιτεχνική χρυσή εποχή, με την έννοια μιας αξιοσημείωτης διαλογικής συσπείρωσης ταλέντων, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Σε προηγούμενες χρυσές εποχές, οι καλλιτέχνες ζούσαν και εργάστηκαν κοντά: γλύπτες και αρχιτέκτονες στην Αναγεννησιακή Φλωρεντία, ιμπρεσιονιστές στο Παρίσι, συνθέτες και διανοούμενοι στο fin-de-siècle Vienna. Η ποπ συνομιλία της δεκαετίας του ’60 ήταν υπερατλαντική, ενεργοποιημένη από την τεχνολογία ηχογράφησης, το ραδιόφωνο, τα ταξίδια με τζετ και τα κλαμπ και τα ξενοδοχεία του Mayfair και του Μανχάταν.
Ο Meddings είναι ένας θαυμάσια ερευνητής με βαθιά αγάπη και γνώση της μουσικής και περιλαμβάνει λεπτομερείς περιγραφές βασικών τραγουδιών. Εφαρμόζει τη πολυμάθειά του με σύνεση, επικαλούμενος τον Rossini για να θέσει τις αρμονίες των Beach Boys στο πλαίσιο και εξηγώντας γιατί τα αγγλικά, με τους φιλικούς τους τόνους, ταιριάζουν στην ποπ, ακριβώς όπως ο πιο απαλός ήχος των ιταλικών ταιριάζει απόλυτα στην οπερατική μελωδία.
Μιλώντας για τη δική του αγάπη για τους Beatles, γράφει: «Η μουσική τους μπήκε μέσα μου τόσο ξεκάθαρα όσο ο ήλιος».
Το έτος 1966 ήταν μάλλον το ζενίθ της εποχής. Μέχρι τη στιγμή της συνάντησής τους στο Mayfair, ο Dylan και οι Beatles είχαν αρχίσει να απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον. Οι Beatles εξερεύνησαν τον περίτεχνο ηχητικό κόσμο του λοχία Pepper, τον οποίο ο Dylan περιφρονούσε. Όπως το θέτει ο Meddings: «Ο Ντύλαν καθόταν έξω από την ψυχεδέλεια σαν άντρας που περιμένει να ανοίξει ξανά η παμπ». Η πάντα μεταβλητή απόδοση των Beach Boys τραυματίστηκε και έπεσε, καθώς η ψυχική υγεία του Brian Wilson επιδεινώθηκε κάτω από τις έντονες απαιτήσεις του δημιουργικού ανταγωνισμού.
Ο Ντύλαν πήρε τάιμ άουτ, εν μέρει λόγω ατυχήματος με μοτοσικλέτα, αλλά και εν μέρει για να επαναφορτίσει. Μόνο οι Beatles διατήρησαν και μάλιστα επιτάχυναν τον ρυθμό παραγωγής τους. Ο Meddings μας θυμίζει ότι ένα από τα αξιοσημείωτα πράγματα γι' αυτούς ήταν ότι δεν σταμάτησαν ποτέ, μέχρι να σταματήσουν.
