Το κουαρτέτο του Βρετανού οργανίστα δεν είναι από εκείνα που θα παρακολουθήσεις τη δισκογραφία τους ή θα διαβάζεις συχνά τα νέα τους που δεν πολυγράφονται, αλλά όταν ανακοινώνεται μια εμφάνισή το όνομά τους και μόνο προκαλεί συναγερμό σε όσους έχουν διάθεση να χορέψουν με καλή μουσική, γκρουβάτη. Συναλία – σύρμα, όπως λέμε. Είναι γκρουπ fun άκρως ψυχαγωγικό. Κάτι σαν τον Bill Haley με τους Κομήτες του ή τους Dr. Feelgood όταν ζούσε ο Lee Brilleaux. Όλα ξεκινούν μόλις ο James Taylor ακουμπήσει τα χέρια του στο Hammond και το σόου μπαίνει στην πρίζα.
Καθισμένος με παραπανίσια κιλά πια, πίσω από ένα ξύλινο vintage έπιπλο στην αριστερή πλευρά της σκηνής του Gagarin 205 την Παρασκευή το βράδυ, που ήταν σχεδόν γεμάτο από κόσμο, ξεκίνησε να παίζει φορώντας το σακάκι και την κόκκινη γραβάτα του. Πολύ γρήγορα όμως στο δεύτερο κομμάτι τα έβγαλε, σήκωσε τα μανίκια του άσπρου πουκαμίσου του και η acid jazz που είχε κάνει μόδα στα 90ς αναβιώνοντας τον ήχο του Jimmy Smith, ζέστανε για τα καλά το κοινό του.
Επικοινωνιακός και φινετσάτος στην σκηνή με καλούς μουσικούς μαζί του έδινε πάσες στον κόσμο δια …ασήμαντη αφορμή, όπως να μετρούν από το 1 έως το 8 στα αγγλικά, στα ελληνικά, αλλά και στα ιταλικά (εδώ άψογα διαβασμένο το κοινό), αλλά και στα ρώσικα, μόνο που εδώ την πατήσαμε. Σε κάποια τραγούδια έπιασε το μικρόφωνο, σε άλλα σηκώθηκε όρθιος, ενώ συχνά – πυκνά σκούπιζε τον ιδρώτα του, όπως και οι άλλοι μουσικοί του. Ίσως το πιο…καραφλό γκρουπ με 3 στα 4 μέλη του χωρίς μαλλιά !
Η συναυλία απογειώθηκε στη διασκευή του κλασσικού “Green Onions” του παλιότερού του χαμοντίστα Booker T με τους θρυλικούς MG’s. Οι μπύρες έρεαν άφθονες από κάτω και ο ίδιος έδειχνε πολύ χαρούμενος. Μάλιστα δύο φορές θυμήθηκε και μνημόνευσε την πρώτη του εμφάνιση περίπου 30 χρόνια πριν στην Αθήνα και στο «Ρόδον», το 1991. Προς το τέλος της συναυλίας του, ενθουσιασμένος από την συμμετοχή του κόσμου, άρχισε να πετά στο κοινό cd του, θα μοίρασε τουλάχιστον καμιά 50αριά !
Σχεδόν αμέσως ξαναβγήκε στην σκηνή για το καθιερωμένο encore μιας πετυχημένης συναυλίας και έπαιξε δυο κομμάτια και ένα ακόμη καλώντας τους μουσικούς του για το αντίο με το αθηναϊκό κοινό. Όλοι έφυγαν ευχαριστημένοι από το “Gagarin 205” καθώς οι μπύρες ήταν ακόμη γεμάτες και οι συζητήσεις είχαν ανάψει !
Καθισμένος με παραπανίσια κιλά πια, πίσω από ένα ξύλινο vintage έπιπλο στην αριστερή πλευρά της σκηνής του Gagarin 205 την Παρασκευή το βράδυ, που ήταν σχεδόν γεμάτο από κόσμο, ξεκίνησε να παίζει φορώντας το σακάκι και την κόκκινη γραβάτα του. Πολύ γρήγορα όμως στο δεύτερο κομμάτι τα έβγαλε, σήκωσε τα μανίκια του άσπρου πουκαμίσου του και η acid jazz που είχε κάνει μόδα στα 90ς αναβιώνοντας τον ήχο του Jimmy Smith, ζέστανε για τα καλά το κοινό του.
Επικοινωνιακός και φινετσάτος στην σκηνή με καλούς μουσικούς μαζί του έδινε πάσες στον κόσμο δια …ασήμαντη αφορμή, όπως να μετρούν από το 1 έως το 8 στα αγγλικά, στα ελληνικά, αλλά και στα ιταλικά (εδώ άψογα διαβασμένο το κοινό), αλλά και στα ρώσικα, μόνο που εδώ την πατήσαμε. Σε κάποια τραγούδια έπιασε το μικρόφωνο, σε άλλα σηκώθηκε όρθιος, ενώ συχνά – πυκνά σκούπιζε τον ιδρώτα του, όπως και οι άλλοι μουσικοί του. Ίσως το πιο…καραφλό γκρουπ με 3 στα 4 μέλη του χωρίς μαλλιά !
Η συναυλία απογειώθηκε στη διασκευή του κλασσικού “Green Onions” του παλιότερού του χαμοντίστα Booker T με τους θρυλικούς MG’s. Οι μπύρες έρεαν άφθονες από κάτω και ο ίδιος έδειχνε πολύ χαρούμενος. Μάλιστα δύο φορές θυμήθηκε και μνημόνευσε την πρώτη του εμφάνιση περίπου 30 χρόνια πριν στην Αθήνα και στο «Ρόδον», το 1991. Προς το τέλος της συναυλίας του, ενθουσιασμένος από την συμμετοχή του κόσμου, άρχισε να πετά στο κοινό cd του, θα μοίρασε τουλάχιστον καμιά 50αριά !
Σχεδόν αμέσως ξαναβγήκε στην σκηνή για το καθιερωμένο encore μιας πετυχημένης συναυλίας και έπαιξε δυο κομμάτια και ένα ακόμη καλώντας τους μουσικούς του για το αντίο με το αθηναϊκό κοινό. Όλοι έφυγαν ευχαριστημένοι από το “Gagarin 205” καθώς οι μπύρες ήταν ακόμη γεμάτες και οι συζητήσεις είχαν ανάψει !
