Δεν χρειάστηκε να δείξει το ρολόι ώρα 10 για να βγουν οι Pavlov’s Dog στη σκηνή καθώς ήδη από νωρίς το πιστό κοινό τους είχε γεμίσει το Κύτταρο. Δέκα πάρα δέκα λοιπόν, άρχισαν να βγαίνουν ένας – ένας τα επτά μέλη του αμερικάνικου συγκροτήματος μέσα στο σκοτάδι, ώσπου φώτισε η σκηνή και το ταξίδι στο χθες αλλά και το σήμερα ξεκίνησε.
Οι Pavlov’s Dog μαζί με τους City και τους Eloy αποτελούν μια ιδιαίτερη περίπτωση συγκροτημάτων. Έχουν πάρει χρυσό δίσκο στην Ελλάδα και έχουν κρατήσει το κοινό τους που ανά πάσα στιγμή μπορεί να γεμίσει το χώρο που θα εμφανιστούν, ενώ δεν έχουν την ίδια αναγνωρισιμότητα σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Αυτό μου επεσήμανε ένας φίλος για τη «χρυσή τριάδα» και σκέφτηκα ότι το κοινό σημείο των τριών σχημάτων είναι το βιολί που εμπλουτίζει τον ήχο τους, το οποίο μόνο στην περίπτωση των πρώην Ανατολικογερμανών City είναι κυρίαρχο στη μουσική τους.
Με τους Pavlov’s Dog είχα πάντα μία σύγχυση στην ταξινόμηση τους στη δισκοθήκη μου και τους τοποθετούσα ασυνείδητα στα αγγλικά συγκροτήματα. Όταν το διαπίστωνα, τους άλλαζα θέση, αλφαβητικά πάντα, κι έπαιρναν τη θέση τους στα αμερικάνικα γκρουπ και τανάπαλιν, μόλις ερχόταν η στιγμή να ξανακούσω τους δίσκους τους.
Αυτό συμβαίνει μια ζωή υποσυνείδητα μάλλον λόγω του leader των Pavlov’s Dog, του David Surkamp που τόσο η λεπτή φωνή και θηλυπρέπειά του, όσο και η μουσική του περισσότερο φέρνουν σε Βρετανό παρά σε Αμερικανό. Η κίνησή του, ο τρόπος που παίζει κιθάρα και στέκεται μπροστά στο μικρόφωνο μπορεί να σε κάνει να στοιχηματίσεις ότι δεν είναι από το Μιζούρι, αλλά μάλλον από το “νησί”.
Επίσης φαντάζομαι ότι στο σπίτι ή στο στούντιο του δεν υπάρχει κανένα εύθραυστο αντικείμενο, γιατί σίγουρα θα σπάσει όταν αρχίσει τις κορώνες του. Στην συναυλία του απέδειξε πώς στα 67 του χρόνια μπορεί να υποστηρίξει επάξια τη φήμη που έχει σαν τραγουδιστής - φαινόμενο όλα αυτά τα χρόνια. Ένας πολύ ωραίος τύπος, σεμνός και γενναιόδωρος με τους μουσικούς που τον υποστηρίζουν στην μπάντα, δεν το είχε σε τίποτα να βγει στο τέλος να μαζέψει ο ίδιος τα όργανά του από την σκηνή και να πιάσει κουβέντα με τον κόσμο που ήθελε να του σφίξει το χέρι.
Γενναιόδωρος και με το σετ του, καθώς οι Pavlov’s Dog έμειναν επί δύο ώρες γεμάτες στην σκηνή κι έπαιξαν και δύο κομμάτια στο encore κλείνοντας φυσικά με τη μεγάλη επιτυχία τους “Julia” μέσα σε αποθέωση. Ο Surkamp πρέπει να αισθάνεται ευγνώμων που έχει γνωρίσει τέτοια επιτυχία, με μόνο δύο δίσκους ουσιαστικά στην περίοδο της ακμής τους, ενώ από το 1990 έως σήμερα κυκλοφορεί άλμπουμ με ανέκδοτα και καινούργια κομμάτια. Επίσης ίσως να νοιώθει σαν τον Eric Burdon με το “The House Of The Rising Sun” όταν το κοινό ζητά το “Julia”. Στο Ρόδον κάποτε θυμάμαι τον Eric Burdon όταν του ζητούσε επίμονα το κοινό το πιο γνωστό κομμάτι του κι εκείνος έδωσε την απάντηση : “Αυτό δεν το παίζω !” (το έπαιξε τελικά στο τέλος). Ωστόσο το ελληνικό κοινό απέφυγε να ζητήσει το πιο γνωστό τραγούδι των Pavlov’s Dog καθώς ο Surkamp έκανε “παιχνίδι” και ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος της βραδιάς.
“Γράφω τραγούδια στην κιθάρα μου εδώ και 50 χρόνια, πολλά από αυτά δεν τα έχω κυκλοφορήσει , τα εξελίσσω στο χρόνο και κάποια από αυτά συμπεριλάβαμε στο τελευταίο άλμπουμ μας” είπε ο Surkamp κι έπαιξε μερικά παλιά τραγούδια του που υπάρχουν στην πρόσφατη δουλειά τους “Prodical Dreamer” η οποία έδωσε και τον τίτλο στην περιοδεία τους αυτή. Έπαιξαν συνολικά πέντε καινούργια τραγούδια από το άλμπουμ αυτό, αν μέτρησα καλά, μερικά ανέκδοτα και επιλογές από το παλιό φίνο υλικό των δύο δίσκων τους στα 70s.
Μπορεί να είναι το μοναδικό ιδρυτικό μέλος κάτω από το σημερινό όνομα Pavlov’s Dog αλλά δίπλα του έχει εξαιρετικούς μουσικούς, ένας κι ένας όλοι τους. Δίπλα του στην σκηνή και η γυναίκα του Sara Surkamp με την οποία είναι μαζί από το σχολείο ! Τον βοηθούσε στα φωνητικά -είπε κι ένα τραγούδι μόνη της - έπαιζε κάπου - κάπου ένα μπασο-κίθαρο, χόρευε και έκανε διάφορα με την ψυχή της και τον αέρα της χίπισσας των 70s.
Αν με ρωτούσε κάποιος, οι Pavlov’s Dog ποιο ελληνικό rock συγκρότημα σου θυμίζουν θα απαντούσα τη «Λερναία Ύδρα» του Ηρακλή Τριανταφυλλίδη που κρατά την ποιότητά της με τον leader της πάντα να βρίσκει καλούς μουσικούς να τον πλαισιώνουν έχοντας και το family στοιχείο μέσα με την παρουσία της Ειρήνης, της κόρης του, όπως ο Surkamp έχει την λατρεμένη γυναίκα του.
Ωραία παρουσία στους Pavlov’s Dog είναι και η βιολίστριά τους Abbie (Hanz Steiling) που ομόρφυνε την συναυλία
Τους περιμένουμε ξανά !
Τους περιμένουμε ξανά !
