Σαν σήμερα…
Στις 14 Μαΐου (μάλλον το 1924) γεννήθηκε στη Σάμο η σπουδαία Καίτη Γκρέυ…
«Το δικό σου το μαράζι θα με φάει…»
Στις 3 Νοεμβρίου 1953 η Καίτη Γκρέυ και ο Γιώργος Μητσάκης μπήκαν στο studio για να ηχογραφήσουν ένα γρήγορο χασάπικο του Μητσάκη με τίτλο «Να’χεις χάρη που σ’ αγαπώ» (σύμφωνα με την ετικέτα του δίσκου) ή «Το δικό σου το μαράζι», όπως είναι πιο γνωστό. Ο Γιώργος Μητσάκης κι ο Γιάννης Τατασόπουλος έπαιξαν μπουζούκι κι έκαναν τα σεγόντα, η Ευαγγελία Μαργαρώνη ακορντεόν, ο Κώστας Καπετάνιος κιθάρα και ο Σπύρος Αναγνώστου κοντραμπάσο. Το τραγούδι κυκλοφόρησε σε δίσκο γραμμοφώνου His master’s voice (AO-5136) έχοντας στην άλλη όψη ένα βαρύ ζεϊμπέκικο του Γιώργου Μητσάκη με τίτλο… «Είσαι χτικιό», με τον συνθέτη και τον Γιάννη Τατασόπουλο.
Στις αφηγήσεις της στον Γιώργο Χρονά η Καίτη Γκρέυ θυμάται για την πρώτη της ηχογράφηση:
«…έμενε στην Πετρούπολη ο Μητσάκης, χτυπάω την πόρτα, μόλις βγήκε ο Μητσάκης μου λέει, έλα, κορίτσι μου, σε περιμένω. Εσύ είσαι η Καίτη Γκρέυ; Ο Μητσάκης είχε στίβες τα τραγούδια μπροστά του. Ήδη του είχαν τηλεφωνήσει απ’ την Κολούμπια. Με πήρε μέσα, και μου κάνει πρόβες σ’ ένα τραγούδι, το πρώτο μου τραγούδι. “Το δικό σου το μαράζι θα με φάει”. Μου λέει, θάρθεις αύριο να κάνουμε άλλη μια προβίτσα, αν και τόμαθες το τραγούδι, γιατί βλέπω ότι τ’ αρπάς γρήγορα - γρήγορα, αλλά να κάνουμε άλλη μια προβίτσα. Την άλλη μέρα πήγα, έκανα μία πρόβα, και πήγαμε στην Κολούμπια το πρωί για να το γραμμοφωνήσω.
Τότε λοιπόν οι φωνοληψίες, όπως θα ξέρουνε οι παλιοί, δε γινόντουσαν όπως γίνονται τώρα, με ταινίες και τέτοια, με φίλτρα και με ένα σωρό πράγματα που τις μικρές φωνές τις κάνουν μεγάλες. Και τότε, μάλιστα, έπαιρνε και βραβείο όποιος χάλαγε τα λιγότερα κεριά στις φωνοληψίες. Κι απ’ ότι λέγανε, εγώ και ο Βαγγέλης ο Περπινιάδης, ήμασταν οι μοναδικοί τραγουδισταί που δε χαλάγαμε πολλά κεριά. Πηγαίναμε μια κι έξω. Τότε έπρεπε να είχες μέταλλο για να μπορέσεις να τραγουδήσεις στα μηχανήματα αυτά που είχανε. Πραγματικά, στήθηκα εγώ, το είπα το τραγούδι μια κι έξω. Τρελαθήκανε όλοι γιατί, όπως μου εξήγησαν μετά, δίνανε βραβεία σ’ αυτούς που χαλάγανε τα λιγότερα κεριά, γιατί η φωνή γραφότανε πάνω σ’ ένα κερί. Μ’ αγκάλιασε ο Μητσάκης, με φίλαγε, κορίτσι μου, μπράβο, συγχαρητήρια, μιa κι έξω το πήγες το τραγούδι, δεν έπαθες καθόλου τρακ. “Ε, ας το κάνουμε άλλη μια φορά”, λέει ο κύριος Μηλιόπουλος κι ο κύριος Λαμπρόπουλος, “για να έχουμε κι ένα ρεζέρβα, γιατί μπορεί να χαλάσει το ένα κερί να έχουμε το άλλο”. Πραγματικά, το γύρισα άλλη μια φορά και γραμμοφώνησα το πρώτο μου τραγούδι με μεγάλη συγκίνηση».*
Η μια επιτυχία διαδέχθηκε την άλλη. Το «Ποτέ τη μάνα μην πικραίνεις» του Γεράσιμου Κλουβάτου σε στίχους Χρήστου Κολοκοτρώνη, που ηχογραφήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 1953, ένα μήνα μετά το «Μαράζι», με δεύτερη φωνή τον Δημήτρη Ρουμελιώτη και το θρυλικό «Βουνό» του Λουκά Νταράλα και του Βαγγέλη Πρέκα, από τις 27 Φεβρουαρίου του 1954 και πάλι με το σεκόντο του Δημήτρη Ρουμελιώτη, αποτελούν μέχρι σήμερα, ειδικά το δεύτερο, δυο από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της λαϊκής ερμηνεύτριας.
Αν και δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ποια ήταν η αποδοχή που είχαν η Καίτη Γκρέυ και ο Στέλιος Καζαντζίδης στα νυχτερινά κέντρα που εμφανίζονταν στο ξεκίνημά τους (και δεν ξέρω αν έχει και τόση σημασία), με βάση την ημερομηνία ηχογράφησης του τραγουδιού (3 Νοεμβρίου 1953), καταρρέει, κατά κάποιο τρόπο, ένας «μύθος» που λέει πως όταν ξεκίνησε ο Στέλιος Καζαντζίδης, η Γκρέυ ήταν ήδη καθιερωμένη και τον βοήθησε στα πρώτα του βήματα. Κι αυτό γιατί την εποχή που εκείνη μπήκε στη δισκογραφία, ο Καζαντζίδης είχε ηχογραφήσει τριάντα οκτώ τραγούδια. Πέντε το 1952 και τριάντα τρία το 1953. Κι ανάμεσά τους, τραγούδια που έγιναν επιτυχίες όπως «Οι βαλίτσες», «Ειν’ όλα μαύρα», «Ένας μάγκας στο Βοτανικό», «Θλιμμένο δειλινό», «Μια Κυριακή στη φυλακή», «Τέτοια κούκλα και τσαχπίνα» και άλλα.
Καζαντζίδης και Καίτη Γκρέυ συναντήθηκαν για πρώτη φορά πίσω από το ίδιο μικρόφωνο στις 26 Οκτωβρίου 1954, για να τραγουδήσουν μαζί το περίφημο «Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω» του Γιώργου Ζαμπέτα και του Χαράλαμπου Βασιλειάδη και ολοκλήρωσαν την κοινή τους παρουσία στη δισκογραφία με το τραγούδι «Έφυγες και πού μ’αφήνεις» που ηχογραφήθηκε στις 18 Μαΐου 1955.
Από το 1953 μέχρι το 1961 ο Γιώργος Μητσάκης και η Καίτη Γκρέυ συνεργάστηκαν σε είκοσι καινούργια τραγούδια, ενώ τον Μάιο του ’61 η Γκρέυ ξανατραγούδησε μια στροφή από το «Μαράζι», ολοκληρώνοντας έτσι τον δεύτερο δίσκο με τα ποτ - πουρί του λαϊκού συνθέτη, που κυκλοφόρησαν από την Columbia σε δίσκο 45 στροφών extended play (7EGG-2575).
Με τη φωνή της Καίτης Γκρέυ το τραγούδι πέρασε στη δισκογραφία το 1993, σε μια νεότερη εκτέλεση, που συμπεριλήφθηκε στον δίσκο με τη ζωντανή ηχογράφηση της «Τελευταίας συναυλίας» του Γιώργου Μητσάκη στο Βεάκειο θέατρο…
*Πηγή: «Καίτη Γκρέυ - Αυτή είναι η ζωή μου» (Επιμέλεια: Γιώργος Χρονάς, εκδόσεις «Οδός Πανός», 1983)
Στις 14 Μαΐου (μάλλον το 1924) γεννήθηκε στη Σάμο η σπουδαία Καίτη Γκρέυ…
«Το δικό σου το μαράζι θα με φάει…»
Στις 3 Νοεμβρίου 1953 η Καίτη Γκρέυ και ο Γιώργος Μητσάκης μπήκαν στο studio για να ηχογραφήσουν ένα γρήγορο χασάπικο του Μητσάκη με τίτλο «Να’χεις χάρη που σ’ αγαπώ» (σύμφωνα με την ετικέτα του δίσκου) ή «Το δικό σου το μαράζι», όπως είναι πιο γνωστό. Ο Γιώργος Μητσάκης κι ο Γιάννης Τατασόπουλος έπαιξαν μπουζούκι κι έκαναν τα σεγόντα, η Ευαγγελία Μαργαρώνη ακορντεόν, ο Κώστας Καπετάνιος κιθάρα και ο Σπύρος Αναγνώστου κοντραμπάσο. Το τραγούδι κυκλοφόρησε σε δίσκο γραμμοφώνου His master’s voice (AO-5136) έχοντας στην άλλη όψη ένα βαρύ ζεϊμπέκικο του Γιώργου Μητσάκη με τίτλο… «Είσαι χτικιό», με τον συνθέτη και τον Γιάννη Τατασόπουλο.
Στις αφηγήσεις της στον Γιώργο Χρονά η Καίτη Γκρέυ θυμάται για την πρώτη της ηχογράφηση:
«…έμενε στην Πετρούπολη ο Μητσάκης, χτυπάω την πόρτα, μόλις βγήκε ο Μητσάκης μου λέει, έλα, κορίτσι μου, σε περιμένω. Εσύ είσαι η Καίτη Γκρέυ; Ο Μητσάκης είχε στίβες τα τραγούδια μπροστά του. Ήδη του είχαν τηλεφωνήσει απ’ την Κολούμπια. Με πήρε μέσα, και μου κάνει πρόβες σ’ ένα τραγούδι, το πρώτο μου τραγούδι. “Το δικό σου το μαράζι θα με φάει”. Μου λέει, θάρθεις αύριο να κάνουμε άλλη μια προβίτσα, αν και τόμαθες το τραγούδι, γιατί βλέπω ότι τ’ αρπάς γρήγορα - γρήγορα, αλλά να κάνουμε άλλη μια προβίτσα. Την άλλη μέρα πήγα, έκανα μία πρόβα, και πήγαμε στην Κολούμπια το πρωί για να το γραμμοφωνήσω.
Τότε λοιπόν οι φωνοληψίες, όπως θα ξέρουνε οι παλιοί, δε γινόντουσαν όπως γίνονται τώρα, με ταινίες και τέτοια, με φίλτρα και με ένα σωρό πράγματα που τις μικρές φωνές τις κάνουν μεγάλες. Και τότε, μάλιστα, έπαιρνε και βραβείο όποιος χάλαγε τα λιγότερα κεριά στις φωνοληψίες. Κι απ’ ότι λέγανε, εγώ και ο Βαγγέλης ο Περπινιάδης, ήμασταν οι μοναδικοί τραγουδισταί που δε χαλάγαμε πολλά κεριά. Πηγαίναμε μια κι έξω. Τότε έπρεπε να είχες μέταλλο για να μπορέσεις να τραγουδήσεις στα μηχανήματα αυτά που είχανε. Πραγματικά, στήθηκα εγώ, το είπα το τραγούδι μια κι έξω. Τρελαθήκανε όλοι γιατί, όπως μου εξήγησαν μετά, δίνανε βραβεία σ’ αυτούς που χαλάγανε τα λιγότερα κεριά, γιατί η φωνή γραφότανε πάνω σ’ ένα κερί. Μ’ αγκάλιασε ο Μητσάκης, με φίλαγε, κορίτσι μου, μπράβο, συγχαρητήρια, μιa κι έξω το πήγες το τραγούδι, δεν έπαθες καθόλου τρακ. “Ε, ας το κάνουμε άλλη μια φορά”, λέει ο κύριος Μηλιόπουλος κι ο κύριος Λαμπρόπουλος, “για να έχουμε κι ένα ρεζέρβα, γιατί μπορεί να χαλάσει το ένα κερί να έχουμε το άλλο”. Πραγματικά, το γύρισα άλλη μια φορά και γραμμοφώνησα το πρώτο μου τραγούδι με μεγάλη συγκίνηση».*
Η μια επιτυχία διαδέχθηκε την άλλη. Το «Ποτέ τη μάνα μην πικραίνεις» του Γεράσιμου Κλουβάτου σε στίχους Χρήστου Κολοκοτρώνη, που ηχογραφήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 1953, ένα μήνα μετά το «Μαράζι», με δεύτερη φωνή τον Δημήτρη Ρουμελιώτη και το θρυλικό «Βουνό» του Λουκά Νταράλα και του Βαγγέλη Πρέκα, από τις 27 Φεβρουαρίου του 1954 και πάλι με το σεκόντο του Δημήτρη Ρουμελιώτη, αποτελούν μέχρι σήμερα, ειδικά το δεύτερο, δυο από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της λαϊκής ερμηνεύτριας.
Αν και δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ποια ήταν η αποδοχή που είχαν η Καίτη Γκρέυ και ο Στέλιος Καζαντζίδης στα νυχτερινά κέντρα που εμφανίζονταν στο ξεκίνημά τους (και δεν ξέρω αν έχει και τόση σημασία), με βάση την ημερομηνία ηχογράφησης του τραγουδιού (3 Νοεμβρίου 1953), καταρρέει, κατά κάποιο τρόπο, ένας «μύθος» που λέει πως όταν ξεκίνησε ο Στέλιος Καζαντζίδης, η Γκρέυ ήταν ήδη καθιερωμένη και τον βοήθησε στα πρώτα του βήματα. Κι αυτό γιατί την εποχή που εκείνη μπήκε στη δισκογραφία, ο Καζαντζίδης είχε ηχογραφήσει τριάντα οκτώ τραγούδια. Πέντε το 1952 και τριάντα τρία το 1953. Κι ανάμεσά τους, τραγούδια που έγιναν επιτυχίες όπως «Οι βαλίτσες», «Ειν’ όλα μαύρα», «Ένας μάγκας στο Βοτανικό», «Θλιμμένο δειλινό», «Μια Κυριακή στη φυλακή», «Τέτοια κούκλα και τσαχπίνα» και άλλα.
Καζαντζίδης και Καίτη Γκρέυ συναντήθηκαν για πρώτη φορά πίσω από το ίδιο μικρόφωνο στις 26 Οκτωβρίου 1954, για να τραγουδήσουν μαζί το περίφημο «Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω» του Γιώργου Ζαμπέτα και του Χαράλαμπου Βασιλειάδη και ολοκλήρωσαν την κοινή τους παρουσία στη δισκογραφία με το τραγούδι «Έφυγες και πού μ’αφήνεις» που ηχογραφήθηκε στις 18 Μαΐου 1955.
Από το 1953 μέχρι το 1961 ο Γιώργος Μητσάκης και η Καίτη Γκρέυ συνεργάστηκαν σε είκοσι καινούργια τραγούδια, ενώ τον Μάιο του ’61 η Γκρέυ ξανατραγούδησε μια στροφή από το «Μαράζι», ολοκληρώνοντας έτσι τον δεύτερο δίσκο με τα ποτ - πουρί του λαϊκού συνθέτη, που κυκλοφόρησαν από την Columbia σε δίσκο 45 στροφών extended play (7EGG-2575).
Με τη φωνή της Καίτης Γκρέυ το τραγούδι πέρασε στη δισκογραφία το 1993, σε μια νεότερη εκτέλεση, που συμπεριλήφθηκε στον δίσκο με τη ζωντανή ηχογράφηση της «Τελευταίας συναυλίας» του Γιώργου Μητσάκη στο Βεάκειο θέατρο…
*Πηγή: «Καίτη Γκρέυ - Αυτή είναι η ζωή μου» (Επιμέλεια: Γιώργος Χρονάς, εκδόσεις «Οδός Πανός», 1983)
