Θυμάμαι την εντύπωση που μου έκανε το τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη σε στίχους Γιάννη Κακουλίδη «Κωλοτούμπα» (από μια παράσταση για τον Καραγκιόζη που είχε σκηνοθετήσει ο Θύμιος Καρακατσάνης και είχε ανέβει στο Θέατρο Μενάνδρειο στον Πειραιά το καλοκαίρι του 1996) με την τραχιά, ασυνήθιστη για τη νέα γλυκερή κατάσταση, πρωτάκουστη φωνή του Στέλιου Διονυσίου, τότε στα 1996. Στον ίδιο δίσκο, ο Διονυσίου ακουγόταν και με τα τραγούδια «Τα μεσημέρια» και «Κυριακή» (ενώ μεταξύ άλλων υπήρχαν και δυο ιδιαίτερες στιγμές με τον Μιχάλη Μενιδιάτη: «Κατίνα» και «Τα συντριβάνια»). Μετά όμως όλα πήραν τον εμπορικό τους δρόμο κι αυτή η παράξενη γοητεία της πρώτης γνωριμίας έμεινε ανάμνηση.
Ήρθε, βέβαια, ο Σταύρος Ξαρχάκος να τη ξαναζωντανέψει με τον ιδιαίτερο τρόπο που ξέρει να χειρίζεται το λαϊκό τραγούδι, βλέποντας, παράλληλα, κάτι σε αυτόν τον τραγουδιστή, ο οποίος παρά τις αδυναμίες του, έχει από το εκτόπισμα εκείνο που είχαν οι παλιοί λαϊκοί τραγουδιστές, της γενιάς του πατέρα του. Το 2004, λοιπόν, ήρθε το δισκάκι «Ο Σταύρος Ξαρχάκος παρουσιάζει τον Στέλιο Διονυσίου», στο οποίο ακούγονται τέσσερα τραγούδια. Τρία παλιά κι ένα καινούριο. Το ζεϊμπέκικο «Σαν ανεμόμυλος» των Οδυσσέα Μοσχονά και Απόστολου Χρυσούλη που - δεν ξέρω αν το γνώριζαν όταν το επέλεγαν - το είχε ηχογραφήσει στην Columbia το 1962 και ο Στράτος Διονυσίου, αλλά δεν κυκλοφόρησε ποτέ σε δίσκο με τη φωνή του, ενώ αργότερα το ηχογράφησε και ο Γιώργος Λαύκας, γι αυτό εκ παραδρομής μπήκε και το όνομά του ως συνδημιουργού. Το «Μπορεί να έφυγες» των Βασίλη Βασιλειάδη και Πάνου Γαβαλά, από τις επιτυχίες των μέσων του ’60. Το «Μακρυά μου να φύγεις» των Πάνου Γαβαλά, Κώστα Βίρβου και Τάσου Κουλούρη από το ’62. Τέλος, υπάρχει και μια «νέα» σύνθεση του Σταύρου Ξαρχάκου σε στίχους Κώστα Κινδύνη, ένα ζεϊμπέκικο για τις αμαρτίες και, κυρίως, την ψυχολογία της νύχτας με τον τίτλο «Αυτές οι ώρες» που μας θυμίζει τον παλιό αγαπημένο Ξαρχάκο. Το συγκεκριμένο τραγούδι, μαζί με κάποια άλλα του συνθέτη σε στίχους του Κώστα Κινδύνη, όπως το «Ξενύχτη, μάνα μου», το οποίο δισκογραφήθηκε, εν τέλει, με την Καίτη Ντάλη, είχαν ερμηνευτεί από τη Σωτηρία Μπέλλου στο Λυκαβηττό τον Αύγουστο του 1978. Αυτή η σύσταση θα μπορούσε να έχει γίνει πριν από μια 12ετία, τότε, δηλαδή, που ο Σταύρος Ξαρχάκος παρουσίαζε στο Ηρώδειο το αφιέρωμά του στον Τσιτσάνη κι ένας από τους βασικούς ερμηνευτές ήταν ο Στέλιος Διονυσίου. Ήρθε λίγο καθυστερημένα αν αναλογιστεί κανείς ότι ο τραγουδιστής, πριν αλλά και μετά, αναλώθηκε στις πίστες μ’ ένα όχι και τόσο ενδιαφέρον ρεπερτόριο, εξαιρουμένων των εν λόγω συνεργασιών, και, ίσως, του πρώτου δίσκου του με συνθέσεις του Μάριου Τόκα σε στίχους του Φίλιππου Γράψα.
