Το ποδόσφαιρο ήταν οι Κυριακές της ζωής μου. Αγαπώ το ποδόσφαιρο της αξιοπρέπειας, του ήθους, του υγιούς ανταγωνισμού, της λεβεντιάς των ποδοσφαιριστών και ιδιαίτερα αυτών που τιμούν την ιστορία των συλλόγων του αγωνίζονται.
Χθες είχαμε δύο θέματα που μονοπώλησαν τις ποδοσφαιρικές ειδήσεις. Και τα δύο είχαν κοινό παρανομαστή, τον Ronaldo της Real Μαδρίτης. Η πρώτη ότι ο Ronaldo έκανε το «back to back» και κέρδισε πάλι τη «Χρυσή Μπάλα» αφήνοντας πολύ πίσω τον Μέσι και τον Νόιερ.
Η δεύτερη ότι στον αγώνα της Real Μαδρίτης εναντίον της Εσπανιόλ ο Ρονάλντο τα «έχωσε» χοντρά στο συμπαίκτη του Γκάρεθ Μπέιλ βρίζοντας αισχρά τη μάνα του επειδή δεν του έδωσε μία πάσα για να βάλει γκολ.
Κανείς άνθρωπος που ασχολείται με το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να αμφισβητήσει την τεράστια ποδοσφαιρική αξία και το ταλέντο του Ρονάλντο που μάλλον είναι ο καλύτερος εν ενεργεία ποδοσφαιριστής του κόσμου. Ατυχώς όμως η μεγάλη του ποδοσφαιρική αξία είναι αντιστρόφως ανάλογη με το χαρακτήρα του. Οι ίδιοι οι Μαδριλένοι φίλαθλοι τον χαρακτηρίζουν εγωιστή και αλαζόνα, για πολλές ανάλογες με το παραπάνω επεισόδιο συμπεριφορές, είτε εντός είτε εκτός του γηπέδου.
Αυτές βέβαια οι βραβεύσεις είναι μία έκφραση του παγκόσμιου ποδοσφαιρικού marketing που εξυπηρετούν περισσότερο τη Life Style πλευρά του ποδοσφαίρου που εκφράζει περισσότερο τον Ρονάλντο και ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία του. Το ποδόσφαιρο ήταν (γιατί τώρα δεν είναι πια) το «μπαλέτο» των φτωχών ανθρώπων και ο Ρονάλντο δεν θα μπορέσει ποτέ να συνταχθεί με το ψυχισμό των απλών ανθρώπων.
Ο Μαραντόνα για μερικές δεκαετίες είχε γίνει αφίσα και κοσμούσε τα παιδικά και εφηβικά δωμάτια των αγοριών, όχι τόσο για την αρτιότητα της ποδοσφαιρικής του τέχνης αλλά περισσότερο για εκείνο το «αντριλίκι» που έβγαζε η φάτσα του, καθρεφτίζοντας τη συμπεριφορά του. Τα εξώφυλλα των περιοδικών Life Style αποκαθηλώνονται από τους τοίχους των παιδικών δωματίων και αντικαθίστανται από πιο φρέσκα κάθε εβδομάδα ή κάθε μήνα.
Υπάρχουν όμως κάποιες αφίσες εμβληματικών προσώπων που μένουν για πολλά χρόνια καρφωμένες στους τοίχους και γίνονται ένα με αυτούς, κάτι σαν ανάγλυφη τοιχογραφία.
Χθες είχαμε δύο θέματα που μονοπώλησαν τις ποδοσφαιρικές ειδήσεις. Και τα δύο είχαν κοινό παρανομαστή, τον Ronaldo της Real Μαδρίτης. Η πρώτη ότι ο Ronaldo έκανε το «back to back» και κέρδισε πάλι τη «Χρυσή Μπάλα» αφήνοντας πολύ πίσω τον Μέσι και τον Νόιερ.
Η δεύτερη ότι στον αγώνα της Real Μαδρίτης εναντίον της Εσπανιόλ ο Ρονάλντο τα «έχωσε» χοντρά στο συμπαίκτη του Γκάρεθ Μπέιλ βρίζοντας αισχρά τη μάνα του επειδή δεν του έδωσε μία πάσα για να βάλει γκολ.
Κανείς άνθρωπος που ασχολείται με το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να αμφισβητήσει την τεράστια ποδοσφαιρική αξία και το ταλέντο του Ρονάλντο που μάλλον είναι ο καλύτερος εν ενεργεία ποδοσφαιριστής του κόσμου. Ατυχώς όμως η μεγάλη του ποδοσφαιρική αξία είναι αντιστρόφως ανάλογη με το χαρακτήρα του. Οι ίδιοι οι Μαδριλένοι φίλαθλοι τον χαρακτηρίζουν εγωιστή και αλαζόνα, για πολλές ανάλογες με το παραπάνω επεισόδιο συμπεριφορές, είτε εντός είτε εκτός του γηπέδου.
Αυτές βέβαια οι βραβεύσεις είναι μία έκφραση του παγκόσμιου ποδοσφαιρικού marketing που εξυπηρετούν περισσότερο τη Life Style πλευρά του ποδοσφαίρου που εκφράζει περισσότερο τον Ρονάλντο και ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία του. Το ποδόσφαιρο ήταν (γιατί τώρα δεν είναι πια) το «μπαλέτο» των φτωχών ανθρώπων και ο Ρονάλντο δεν θα μπορέσει ποτέ να συνταχθεί με το ψυχισμό των απλών ανθρώπων.
Ο Ρονάλντο δε θα γίνει ποτέ Πελέ ούτε Μαραντόνα.
Και εάν για τον Πελέ υπάρχουν ορισμένες ενστάσεις λόγω του υπερβάλλοντος «καθωσπρεπισμού του» και της δημοσιοσχετίστικης συμπεριφοράς του, σίγουρα όμως ο Ρονάλντο δεν θα γίνει ποτέ Μαραντόνα. Ο Μαραντόνα εκτός από ένας τεράστιος ποδοσφαιριστής ήταν πιο ανθρώπινος, λίγο αλητάκος, έβριζε τον Μπους και τους Εγγλέζους λόγω των «Φώκλαντ» και συνομιλούσε με τον Φιντέλ Κάστρο. Όταν έπαιζε στη Νάπολι οι Ιταλοί γράφανε έξω από τα νεκροταφεία στις μάντρες απευθυνόμενοι στους νεκρούς «Δεν ξέρετε τι χάνετε που δεν βλέπετε πως παίζει ο Μαραντόνα».Ο Μαραντόνα για μερικές δεκαετίες είχε γίνει αφίσα και κοσμούσε τα παιδικά και εφηβικά δωμάτια των αγοριών, όχι τόσο για την αρτιότητα της ποδοσφαιρικής του τέχνης αλλά περισσότερο για εκείνο το «αντριλίκι» που έβγαζε η φάτσα του, καθρεφτίζοντας τη συμπεριφορά του. Τα εξώφυλλα των περιοδικών Life Style αποκαθηλώνονται από τους τοίχους των παιδικών δωματίων και αντικαθίστανται από πιο φρέσκα κάθε εβδομάδα ή κάθε μήνα.
Υπάρχουν όμως κάποιες αφίσες εμβληματικών προσώπων που μένουν για πολλά χρόνια καρφωμένες στους τοίχους και γίνονται ένα με αυτούς, κάτι σαν ανάγλυφη τοιχογραφία.
