Το τι έχει προσφέρει και πόσο καταλυτικά και επιδραστικά έχει λειτουργήσει ο Διονύσης Σαββόπουλος στο τραγούδι του τόπου το γνωρίζουν πάμπολλοι.
Έχουν γραφτεί, λεχθεί και εξακολουθούν να γράφονται και να λέγονται «άπειρα» και έτσι θα συμβαίνει, όπως με όλους τους ευλογημένους, στο διάβα των καιρών.
Αν δεν ήταν Νιόνιος, πέρα απ’ τα δικά του, μπορεί να μην είχαμε την «Εκδίκηση της γυφτιάς» και όσα αυτή συνεπάγεται, ούτε και το «μετά» των συντελεστών τους.
Σάμπως θα είχαμε τα ωραία του Μάκη… και το διαμαντάκι με τη Σωτηρία αλλά το Μιχάλη Μενιδιάτη. Άσε που όλοι οι τραγουδοποιοί θα έγραφαν… αλλιώς.
Κι αυτά που αναφέρω ενδεικτικά, είναι μόνο μικρές φιτιλιές.
Ο Σαββόπουλος άλλαξε και καθόρισε όλο το τραγούδι μας σε βασικά και επιμέρους ζητήματα.
Μα το τραγούδι, όταν ειν’ τραγούδι και όχι παίξε γέλασε, είναι μια Ελλάδα ολάκερη. Είναι η σκέψη, η νοοτροπία, το ήθος, ο χαρακτήρας, το χάρμα και το κάρμα των ανθρώπων της, το database για το πως αντιλαμβανόμαστε το κάθε τι, την αρχή αλλά και το φινάλε. Είναι η ψυχή, η φορεσιά και τ’ άρωμά μας. Η όψη κι η κοψιά μας στο σεργιάνι μας στον κόσμο.
Είδα τις αναμεταδόσεις των εκπομπών «Ζήτω – Ζητώ» το Ελληνικό Τραγούδι. Εκεί ο Σαββόπουλος χώρεσε όλο το μουσικό σύμπαν και την κοινωνία και πολιτεία της εποχής, και μαζί το πριν και το αύριο.
Και με τι μαεστρία, ευρηματικότητα και ανατρεπτικότητα. Ρε τι ειν’ τούτος… αναρωτήθηκα μπόλικες φορές.
Μεγάλος μάγκας, μοναδικός, μάστορας με την ακριβή έννοια της λέξης. Κάθε επεισόδιο κομψοτέχνημα. Χυμός μουσικής, ζωής και… ιστορίας.
Τέτοιους να ‘χαμε κι άλλους, θα ‘μασταν πλουσιότεροι σε όλα. Αλλά που να του βρεις. Για να γίνουν όσα έκαμε ο Σαββόπουλος απαιτείται χάρισμα, οξυδέρκεια, μόχθος και κόπος.
Θέλει μυαλό, καλλιέργεια, προσωπικότητα και…δουλειά πολύ.
Ναι αλλά μετά, θα βρουν να πουν ορισμένοι… Δεν υπάρχει μετά όταν μιλούν τα διαμάντια-αμανάτια.
Ο Σαββόπουλος, νομίζω, πως πορεύτηκε πάντα με τα δεδομένα των εποχών που άλλαζαν και στη χώρα και στους ανθρώπους της και στον πλανήτη γενικότερα, τη γνώση, τις αντοχές και την ηλικία του.
Κι αν έκανε, για ορισμένους λάθη, μακάρι να βρίσκαμε μυριάδες ανάλογους «λαθεμένους». Αλλά που, ούτε με το κιάλι…
Κάπως έτσι ξεμείναμε από Ζήτω, κι έμεινε μόνο ένα αγχωμένο κι έρμο Ζητώ.
Έχουν γραφτεί, λεχθεί και εξακολουθούν να γράφονται και να λέγονται «άπειρα» και έτσι θα συμβαίνει, όπως με όλους τους ευλογημένους, στο διάβα των καιρών.
Αν δεν ήταν Νιόνιος, πέρα απ’ τα δικά του, μπορεί να μην είχαμε την «Εκδίκηση της γυφτιάς» και όσα αυτή συνεπάγεται, ούτε και το «μετά» των συντελεστών τους.
Σάμπως θα είχαμε τα ωραία του Μάκη… και το διαμαντάκι με τη Σωτηρία αλλά το Μιχάλη Μενιδιάτη. Άσε που όλοι οι τραγουδοποιοί θα έγραφαν… αλλιώς.
Κι αυτά που αναφέρω ενδεικτικά, είναι μόνο μικρές φιτιλιές.
Ο Σαββόπουλος άλλαξε και καθόρισε όλο το τραγούδι μας σε βασικά και επιμέρους ζητήματα.
Μα το τραγούδι, όταν ειν’ τραγούδι και όχι παίξε γέλασε, είναι μια Ελλάδα ολάκερη. Είναι η σκέψη, η νοοτροπία, το ήθος, ο χαρακτήρας, το χάρμα και το κάρμα των ανθρώπων της, το database για το πως αντιλαμβανόμαστε το κάθε τι, την αρχή αλλά και το φινάλε. Είναι η ψυχή, η φορεσιά και τ’ άρωμά μας. Η όψη κι η κοψιά μας στο σεργιάνι μας στον κόσμο.
Είδα τις αναμεταδόσεις των εκπομπών «Ζήτω – Ζητώ» το Ελληνικό Τραγούδι. Εκεί ο Σαββόπουλος χώρεσε όλο το μουσικό σύμπαν και την κοινωνία και πολιτεία της εποχής, και μαζί το πριν και το αύριο.
Και με τι μαεστρία, ευρηματικότητα και ανατρεπτικότητα. Ρε τι ειν’ τούτος… αναρωτήθηκα μπόλικες φορές.
Μεγάλος μάγκας, μοναδικός, μάστορας με την ακριβή έννοια της λέξης. Κάθε επεισόδιο κομψοτέχνημα. Χυμός μουσικής, ζωής και… ιστορίας.
Τέτοιους να ‘χαμε κι άλλους, θα ‘μασταν πλουσιότεροι σε όλα. Αλλά που να του βρεις. Για να γίνουν όσα έκαμε ο Σαββόπουλος απαιτείται χάρισμα, οξυδέρκεια, μόχθος και κόπος.
Θέλει μυαλό, καλλιέργεια, προσωπικότητα και…δουλειά πολύ.
Ναι αλλά μετά, θα βρουν να πουν ορισμένοι… Δεν υπάρχει μετά όταν μιλούν τα διαμάντια-αμανάτια.
Ο Σαββόπουλος, νομίζω, πως πορεύτηκε πάντα με τα δεδομένα των εποχών που άλλαζαν και στη χώρα και στους ανθρώπους της και στον πλανήτη γενικότερα, τη γνώση, τις αντοχές και την ηλικία του.
Κι αν έκανε, για ορισμένους λάθη, μακάρι να βρίσκαμε μυριάδες ανάλογους «λαθεμένους». Αλλά που, ούτε με το κιάλι…
Κάπως έτσι ξεμείναμε από Ζήτω, κι έμεινε μόνο ένα αγχωμένο κι έρμο Ζητώ.
