«Θυμάμαι ήταν χειμώνας του ’80 όταν ο πατέρας μου, μετά την πρωινή βάρδιά του έφερε στο σπίτι έναν δίσκο με ένα ευφάνταστο εικαστικό εξώφυλλο. Σαν κέντημα ήτανε. Έγραφε: Το τραμ το τελευταίο και άλλα αρχοντορεμπέτικα με τη Βίκυ Μοσχολιού. Διεύθυνση ορχήστρας Λουκιανός Κηλαηδόνης. Πιτσιρίκος ήμουνα αλλά τους καλλιτέχνες τους γνώριζα καλά, αφού ήμουν μπασμένος στα μουσικά πράγματα απ’ την… κοιλιά της μάνας μου. Τα ρεμπέτικα τα ήξερα. Είχε προηγηθεί και η αναβίωση του είδους. Το αρχοντορεμπέτικα με παραξένευε. Ποια ήταν η διαφορά που τους έδινε αυτή την αρχοντιά…»
Έτσι ξεκίνησε το «Μικρό Εισαγωγικό» του ο Κώστας Μπαλαχούτης στο αφιέρωμα της «Αυλής των Χρωμάτων» για «Τα Αρχοντορεμπέτικα».
Τα «ένθετα» του συγγραφέα, στιχουργού και καλλιτεχνικού επιμελητή της μουσικής εκπομπής της ΕΡΤ2 διακρίνονται για την μεστή πληρότητά τους.
Το ίδιο ισχύει και για το γενικότερο πλαίσιο και για τις ξεχωριστές επιδόσεις που σημειώνει η «Αυλή των Χρωμάτων» που παρουσιάζουν η Αθηνά Καμπάκογλου και ο Χρήστος Νικολόπουλος.
Και κατέληξε ο Κώστας Μπαλαχούτης:
«Ο Τσιτσάνης, ο Παπαϊωάννου, ο Μπαγιαντέρας και ο Μάρκος ακόμα πήραν χρώματα απ’ την «καντάδα» και τα έκαναν κατάδικά τους. Ο Χιώτης σαν «Θεός» αξιοποίησε επιρροές πολλών Αγίων. Οι εμπνευσμένοι συνθέτες του ελαφρού τραγουδιού, που τελικά αποδείχτηκε βαρύ κι ασήκωτο, έπραξαν το ίδιο με το λαϊκό, προσαρμοσμένοι στις απαιτήσεις και τα γούστα των καιρών. Οι ταμπέλες χρησιμεύουν για να συνεννοούμαστε, οι αφορισμοί και οι διαχωριστικές γραμμές είναι για τους… αδαείς και τους επιτήδειους. Πως μπορείς να κλείσεις τα μάτια στην ομορφιά… όταν αρχίζουν τα όργανα;»
Έτσι ξεκίνησε το «Μικρό Εισαγωγικό» του ο Κώστας Μπαλαχούτης στο αφιέρωμα της «Αυλής των Χρωμάτων» για «Τα Αρχοντορεμπέτικα».
Τα «ένθετα» του συγγραφέα, στιχουργού και καλλιτεχνικού επιμελητή της μουσικής εκπομπής της ΕΡΤ2 διακρίνονται για την μεστή πληρότητά τους.
Το ίδιο ισχύει και για το γενικότερο πλαίσιο και για τις ξεχωριστές επιδόσεις που σημειώνει η «Αυλή των Χρωμάτων» που παρουσιάζουν η Αθηνά Καμπάκογλου και ο Χρήστος Νικολόπουλος.
Και κατέληξε ο Κώστας Μπαλαχούτης:
«Ο Τσιτσάνης, ο Παπαϊωάννου, ο Μπαγιαντέρας και ο Μάρκος ακόμα πήραν χρώματα απ’ την «καντάδα» και τα έκαναν κατάδικά τους. Ο Χιώτης σαν «Θεός» αξιοποίησε επιρροές πολλών Αγίων. Οι εμπνευσμένοι συνθέτες του ελαφρού τραγουδιού, που τελικά αποδείχτηκε βαρύ κι ασήκωτο, έπραξαν το ίδιο με το λαϊκό, προσαρμοσμένοι στις απαιτήσεις και τα γούστα των καιρών. Οι ταμπέλες χρησιμεύουν για να συνεννοούμαστε, οι αφορισμοί και οι διαχωριστικές γραμμές είναι για τους… αδαείς και τους επιτήδειους. Πως μπορείς να κλείσεις τα μάτια στην ομορφιά… όταν αρχίζουν τα όργανα;»
