Ο Χρήστος Παπαδόπουλος μετρά πολλά χιλιόμετρα στις λεωφόρους του τραγουδιού και της μουσικής. Τόσο σαν σολίστας όσο και σαν συνθέτης εδώ και δεκαετίες έχει στολίσει με την τέχνη του μοναδικές στιγμές. Συνθέσεις που αγαπήθηκαν (Αρχιπέλαγος, Φίλα με, Εγώ γιορτάζω πάντα όταν πονάω, Είχα κάποτε μι’ αγάπη, Κόκκινο ποτάμι, Να με θυμάσαι, Γλυκάνισος κ.ά), πηγαίες μελωδίες για τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικές ταινίες, παραστάσεις που ξεχώρισαν για την ευρηματικότητα τους και συνεργασίες με σπουδαίους ερμηνευτές, δεξιοτέχνες μουσικούς, ξεχωριστούς στιχουργούς.
Από το προηγούμενο Σάββατο και για δύο Σάββατα ακόμη, 21 και 28 Ιανουαρίου θα εμφανίζεται στη μουσική σκηνή Σφίγγα με το συγκρότημα Sabotaz.
Σε αυτό μετέχει και η προικισμένη ερμηνεύτρια Ευδοκία Ράπτη με την οποία ο Χρήστος Παπαδόπουλος έσμιξε πρόσφατα στο τραγούδι «Στοιχίζουνε τα σ' αγαπώ» όπου η Ράπτη υπογράφει και τους στίχους.
Πως γεννήθηκε η συνεργασία σου με την Ευδοκία Ράπτη;
Η επαφή μου με την Ευδοκία ξεκίνησε εξαιτίας των Sabotaz, της μπάντας δηλαδή στην οποία είναι μέλος η ίδια και παίζουν περισσότερο παραδοσιακά ελληνικά τραγούδια με ροκ διάθεση. Τους είδα σε ένα live τους και με εξέπληξε η ενέργειά τους, η φωνή, ο δυναμισμός και η σκηνική της παρουσία και κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα να συμπράξουμε, άλλωστε πάντα μου άρεσε να πειραματίζομαι. Σαν συνθέτης επέλεξα αμέσως να κάνω κάτι μαζί της, πόσο μάλλον όταν σε μία από τις πρόβες μας, μου έδωσε και ένα στίχο που τον έγραψε η ίδια και μιλάει για μια προσωπική της κατάσταση, όπου της στοίχισαν πολλά τα σ’ αγαπώ…. Και έτσι προέκυψε αυτή η συνεργασία. Γράφοντας μαζί αυτό το τραγούδι, κάνοντας την παραγωγή στο στούντιο μου και δίνοντας το στο για Ogdoo Music Group να το κυκλοφορήσει και που από ότι φαίνεται πάει πάρα πολύ καλά.
Τι ξεχωρίζεις σε εκείνη;
Το ότι είναι πολύ ενεργή, δεν είναι καθόλου τεμπέλα. Της αρέσει πάρα πολύ η πρόβα και είναι ανοιχτή σε κάθε είδους μουσικές προκλήσεις. Να φανταστείς είχα καιρό να νιώσω έτσι. Το πόσο δεμένη είναι η ομάδα με τους Sabotaz και επίσης μαζί της δουλεύω και κάποια άλλα project, τα οποία πιστεύω ότι στο μέλλον θα ξαφνιάσουν.
Πιστεύεις στη δύναμη του ραδιοφώνου στο ταξίδεμα των τραγουδιών στο κοινό;
Σίγουρα το ραδιόφωνο είναι ένα μέσον για να βγει το έργο σου προς τα έξω, να το ακούσει ο κόσμος. Βέβαια, εγώ πιστεύω περισσότερο στα υγιή ραδιόφωνα της επαρχίας που δεν έχουν playlist. Και που δουλεύουν με την καρδιά, δηλαδή ο ραδιοφωνικός παραγωγός θα παίξει αυτό το τραγούδι που τον συγκινεί.
Συνθέσεις σου παίχτηκαν και παίζονται στις ραδιοσυχνότητες. Το «Στοιχίζουνε Τα Σ’ Αγαπώ» θα βρει το δρόμο να περάσει σε αυτές;
Πιστεύω ότι είναι ένα καλό τραγούδι το «Στοιχίζουνε Τα Σ’ Αγαπώ» για να συστηθεί η Ευδοκία Ράπτη σε μεγαλύτερο κοινό. Βέβαια δεν είναι καινούργια τραγουδίστρια, κρατάει η πορεία της αρκετά χρόνια. Νομίζω ότι εάν το κυνηγήσουμε και εκείνη και εγώ, θα είναι ένα τραγούδι που θα παιχτεί στα ραδιόφωνα. Βέβαια το να γράφω ένα τραγούδι για τους τίτλους μιας επιτυχημένης τηλεοπτικής σειράς, ας πούμε όπως ήταν το Κόκκινο Ποτάμι το 2019, που έκανε και μεγάλη ακροαματικότητα, είναι πιο εύκολο να προωθηθεί και το τραγούδι σε σχέση με ένα τραγούδι που «βγαίνει» μόνο του σε μια δισκογραφική εταιρεία.
Στη Σφίγγα θα έχουμε εκπλήξεις;
Εννοείται ότι το πρόγραμμα στη Σφίγγα θα είναι από την αρχή μέχρι το τέλος μια έκπληξη, γιατί είναι διασκευασμένα σε ροκ εκδοχή όλα τα τραγούδια. Και τα παραδοσιακά και τα κλασικά λαϊκά, αλλά και τα δικά μου. Αυτά είναι και οι τρεις πυλώνες ας πούμε που στηρίζεται το πρόγραμμα.
Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να πειράξει κανείς ένα επιτυχημένο τραγούδι; Τι πρέπει δηλαδή να έχει η νέα πρόταση για να ξεχωρίσει δίχως να πληγώσει το πρωτότυπο;
Για μένα είναι πολύ δύσκολο να πειράξεις ας πούμε κλασσικούς Έλληνες συνθέτες. Θέλει μαεστρία και πάρα πολλή δουλειά. Καταρχήν πρέπει ο τραγουδιστής να είναι μέσα στο στίχο, δηλαδή η ερμηνεία του να είναι πιστή σε αυτά που λέει ο στίχος. Τώρα, εάν θέλουμε να διασκευάσουμε ένα ρεμπέτικο για παράδειγμα, μπορούμε να αλλάξουμε αρκετά πράγματα στη δομή του κομματιού. Δηλαδή αν θέλουμε να κάνουμε μια ροκ δομή, μπορούμε να αλλάξουμε τις αρμονίες και τα ακόρντα. Η βασική μελωδική γραμμή όμως πρέπει να παραμείνει η ίδια. Αρκετοί DJ’s έχουν πειράξει δικές μου μελωδίες και δεν θεωρώ ότι πέτυχαν κάτι, αντίθετα τις κατέστρεψαν. Μόνο ο dj Dimangelo κατόρθωσε να δώσει στις μελωδίες μου συναίσθημα, για αυτό και ο Anemos και το Sunset in Aegean ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο.
Ένας ικανός μουσικός και δημιουργός στις μέρες μας μπορεί να ζει μια άνετη ζωή ασχολούμενος αποκλειστικά με την τέχνη του;
Θα έλεγα ότι τις δεκαετίες του '60 και του ’70, ένας ικανός δημιουργός ή μουσικός, είχε πιο πολλές ευκαιρίες για μια πιο άνετη ζωή, για μια πιο καλή οικονομική αποκατάσταση, διότι ήταν πολύ λίγοι τότε. Στις μέρες μας είναι πάρα πολλοί και όσο μεγαλώνω εγώ ο ίδιος παρατηρώ ότι βγαίνουν πολλοί ικανοί μουσικοί και συνθέτες. Βέβαια η καινούργια γενιά όλα αυτά, τα μαθαίνει πολύ εύκολα. Διδάσκονται από τα μουσικά λύκεια και παίρνουν οποιαδήποτε πληροφορία θέλουν από το internet. Η δικιά μας γενιά όμως έχει αυτή θα έλεγα την «αλητεία», επειδή τα μάθαμε στο δρόμο. Για παράδειγμα, ένα σόλο του Σταματίου στην Αμερική μπορεί να κάναμε και ένα μήνα για να το βρούμε. Η γενιά μας έχει αυτό το προσωπικό στίγμα του καθενός δημιουργού που η καινούργια γενιά δεν θα μπορέσει να έχει. Θεωρώ ότι τα νέα παιδιά σήμερα είναι λίγο αδικημένα, γιατί η οικονομική κατάσταση της χώρας μας όσο πάει και δυσκολεύει. Και νομίζω ότι δύσκολα ένας μουσικός ή δημιουργός μπορεί να επιβιώσει μόνο από τη μουσική.
Με ποια τραγούδια μεγάλωσες;
Μεγάλωσα στα Γρεβενά, σε μια μεσοαστική οικογένεια, όπου το ραδιόφωνο έπαιζε τα λαϊκά τραγούδια της δεκαετίας ‘60, '70. Παράλληλα όμως χρυσή τομή για να ασχοληθώ με τη ροκ μουσική υπήρξαν οι τέσσερις νότες του τραγουδιού Shine on you crazy diamond του David Gilmour των Pink Floyd. Από εκεί και πέρα, εκτός από το μπουζούκι και την κιθάρα που έπαιζα pop και ελληνικές μελωδίες και κλασσικό ελληνικό τραγούδι, ασχολήθηκα με τη ροκ μουσική. Και είχα την τύχη, όταν πέρασα στο Πολυτεχνείο στην Πάτρα, να γνωρίσω τον Βαγγέλη Δεληκούρα και να δημιουργήσουμε μαζί με τον Λάμπρο Καρελά, τον Παναγιώτη Μανωλάκο και τον Αργύρη Παπαγεωργίου «Τα Παιδιά από την Πάτρα».
Βαριά ευχαριστώ που χρωστάς;
Στον πατέρα μου και τη μητέρα μου, που τη δεκαετία του ‘70 μου φέρνουν τα πρώτα όργανα από τη Θεσσαλονίκη. Στο μαέστρο, τον κύριο Ανδρέα της Φιλαρμονικής Γρεβενών, που με μύησε στις πρώτες νότες, τις οποίες μετέφερα στην τρομπέτα και κατόπιν όταν πήγα στο πανεπιστήμιο, ο γκουρού μου κατά κάποιο τρόπο ήταν ο Βαγγέλης Δεληκούρας. Αργότερα όταν ήρθα στην Αθήνα και όταν ξεκίνησα δειλά τα πρώτα μου συνθετικά βήματα, θέλω να ευχαριστήσω τον για πολλά χρόνια συνεργάτη μου και στιχουργό με τον οποίο κάναμε τις μεγάλες επιτυχίες, τον Κώστα Μπαλαχούτη. Και φυσικά όλους αυτούς τους μεγάλους ερμηνευτές που έδωσαν ψυχή και χρώμα στα τραγούδια μου. Όπως είναι ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Αντώνης Βαρδής, ο Πασχάλης Τερζής, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Μανώλης Μητσιάς, η Γλυκερία, η Ελένη Βιτάλη, ο Σταμάτης Κραουνάκης, η Μελίνα Ασλανίδου, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη και πάρα πολλούς ακόμη που αυτή τη στιγμή ξεχνάω. Επίσης πολλά οφείλω σε όλους αυτούς τους τεράστιους καλλιτέχνες, συνθέτες, μουσικούς και στιχουργούς που παρουσίασα στις περίπου 200 εκπομπές που έκανα από το 1995 στο Χάριν Ευφωνίας στο κανάλι Seven, στην ΕΡΤ 3, στην ΕΡΤ και στο κανάλι της Βουλής. Επίσης, στις μέρες μας θέλω να ευχαριστήσω τη σύζυγό μου, την Εύα Γκανούρη που μου συμπαραστέκεται και βάζει σε σωστούς δρόμους τον τρελό μου αυθορμητισμό που καμιά φορά μπορεί να μου κάνει και κακό.
Σε φοβίζει κάτι;
Θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν με φοβίζει ο θάνατος ή κάποια βαριά αρρώστια. Αλλά η αλήθεια είναι ότι επειδή έχω πάρα πολλά να δώσω στη μουσική και είμαι σίγουρος γι’ αυτό, με φοβίζει μήπως πάθω κάτι και δεν προλάβω να βγάλω όλα αυτά από έχω μέσα μου.
Έχοντας διαγράψει μια μεγάλη διαδρομή στο ελληνικό τραγούδι, είσαι ευχαριστημένος από όσα έχεις πετύχει ή υπάρχουν καλλιτεχνικά απωθημένα;
Δεν έχω κανένα καλλιτεχνικό απωθημένο και κανένα παράπονο, γιατί θεωρώ ότι η ζωή μου φέρθηκε πολύ τυχερά. Ήμουν πολύ τυχερός που στα 22 μου ήμουν ένα από τα μέλη του πιο επιτυχημένου γκρουπ στην Ελλάδα του ‘84 για 6 μήνες. Και επίσης δούλεψα πάρα πολύ για να δημιουργήσω τη δική μου συνθετική πορεία.
Μια ευχή;
Θέλω να ευχηθώ στον εαυτό μου. Να μπορέσω κάποτε να γράψω ένα τραγούδι που θα γίνει επιτυχία έξω από τα σύνορα της Ελλάδας.
Από το προηγούμενο Σάββατο και για δύο Σάββατα ακόμη, 21 και 28 Ιανουαρίου θα εμφανίζεται στη μουσική σκηνή Σφίγγα με το συγκρότημα Sabotaz.
Σε αυτό μετέχει και η προικισμένη ερμηνεύτρια Ευδοκία Ράπτη με την οποία ο Χρήστος Παπαδόπουλος έσμιξε πρόσφατα στο τραγούδι «Στοιχίζουνε τα σ' αγαπώ» όπου η Ράπτη υπογράφει και τους στίχους.
Πως γεννήθηκε η συνεργασία σου με την Ευδοκία Ράπτη;
Η επαφή μου με την Ευδοκία ξεκίνησε εξαιτίας των Sabotaz, της μπάντας δηλαδή στην οποία είναι μέλος η ίδια και παίζουν περισσότερο παραδοσιακά ελληνικά τραγούδια με ροκ διάθεση. Τους είδα σε ένα live τους και με εξέπληξε η ενέργειά τους, η φωνή, ο δυναμισμός και η σκηνική της παρουσία και κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα να συμπράξουμε, άλλωστε πάντα μου άρεσε να πειραματίζομαι. Σαν συνθέτης επέλεξα αμέσως να κάνω κάτι μαζί της, πόσο μάλλον όταν σε μία από τις πρόβες μας, μου έδωσε και ένα στίχο που τον έγραψε η ίδια και μιλάει για μια προσωπική της κατάσταση, όπου της στοίχισαν πολλά τα σ’ αγαπώ…. Και έτσι προέκυψε αυτή η συνεργασία. Γράφοντας μαζί αυτό το τραγούδι, κάνοντας την παραγωγή στο στούντιο μου και δίνοντας το στο για Ogdoo Music Group να το κυκλοφορήσει και που από ότι φαίνεται πάει πάρα πολύ καλά.
Τι ξεχωρίζεις σε εκείνη;
Το ότι είναι πολύ ενεργή, δεν είναι καθόλου τεμπέλα. Της αρέσει πάρα πολύ η πρόβα και είναι ανοιχτή σε κάθε είδους μουσικές προκλήσεις. Να φανταστείς είχα καιρό να νιώσω έτσι. Το πόσο δεμένη είναι η ομάδα με τους Sabotaz και επίσης μαζί της δουλεύω και κάποια άλλα project, τα οποία πιστεύω ότι στο μέλλον θα ξαφνιάσουν.
Πιστεύεις στη δύναμη του ραδιοφώνου στο ταξίδεμα των τραγουδιών στο κοινό;
Σίγουρα το ραδιόφωνο είναι ένα μέσον για να βγει το έργο σου προς τα έξω, να το ακούσει ο κόσμος. Βέβαια, εγώ πιστεύω περισσότερο στα υγιή ραδιόφωνα της επαρχίας που δεν έχουν playlist. Και που δουλεύουν με την καρδιά, δηλαδή ο ραδιοφωνικός παραγωγός θα παίξει αυτό το τραγούδι που τον συγκινεί.
Συνθέσεις σου παίχτηκαν και παίζονται στις ραδιοσυχνότητες. Το «Στοιχίζουνε Τα Σ’ Αγαπώ» θα βρει το δρόμο να περάσει σε αυτές;
Πιστεύω ότι είναι ένα καλό τραγούδι το «Στοιχίζουνε Τα Σ’ Αγαπώ» για να συστηθεί η Ευδοκία Ράπτη σε μεγαλύτερο κοινό. Βέβαια δεν είναι καινούργια τραγουδίστρια, κρατάει η πορεία της αρκετά χρόνια. Νομίζω ότι εάν το κυνηγήσουμε και εκείνη και εγώ, θα είναι ένα τραγούδι που θα παιχτεί στα ραδιόφωνα. Βέβαια το να γράφω ένα τραγούδι για τους τίτλους μιας επιτυχημένης τηλεοπτικής σειράς, ας πούμε όπως ήταν το Κόκκινο Ποτάμι το 2019, που έκανε και μεγάλη ακροαματικότητα, είναι πιο εύκολο να προωθηθεί και το τραγούδι σε σχέση με ένα τραγούδι που «βγαίνει» μόνο του σε μια δισκογραφική εταιρεία.
Στη Σφίγγα θα έχουμε εκπλήξεις;
Εννοείται ότι το πρόγραμμα στη Σφίγγα θα είναι από την αρχή μέχρι το τέλος μια έκπληξη, γιατί είναι διασκευασμένα σε ροκ εκδοχή όλα τα τραγούδια. Και τα παραδοσιακά και τα κλασικά λαϊκά, αλλά και τα δικά μου. Αυτά είναι και οι τρεις πυλώνες ας πούμε που στηρίζεται το πρόγραμμα.
Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να πειράξει κανείς ένα επιτυχημένο τραγούδι; Τι πρέπει δηλαδή να έχει η νέα πρόταση για να ξεχωρίσει δίχως να πληγώσει το πρωτότυπο;
Για μένα είναι πολύ δύσκολο να πειράξεις ας πούμε κλασσικούς Έλληνες συνθέτες. Θέλει μαεστρία και πάρα πολλή δουλειά. Καταρχήν πρέπει ο τραγουδιστής να είναι μέσα στο στίχο, δηλαδή η ερμηνεία του να είναι πιστή σε αυτά που λέει ο στίχος. Τώρα, εάν θέλουμε να διασκευάσουμε ένα ρεμπέτικο για παράδειγμα, μπορούμε να αλλάξουμε αρκετά πράγματα στη δομή του κομματιού. Δηλαδή αν θέλουμε να κάνουμε μια ροκ δομή, μπορούμε να αλλάξουμε τις αρμονίες και τα ακόρντα. Η βασική μελωδική γραμμή όμως πρέπει να παραμείνει η ίδια. Αρκετοί DJ’s έχουν πειράξει δικές μου μελωδίες και δεν θεωρώ ότι πέτυχαν κάτι, αντίθετα τις κατέστρεψαν. Μόνο ο dj Dimangelo κατόρθωσε να δώσει στις μελωδίες μου συναίσθημα, για αυτό και ο Anemos και το Sunset in Aegean ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο.
Ένας ικανός μουσικός και δημιουργός στις μέρες μας μπορεί να ζει μια άνετη ζωή ασχολούμενος αποκλειστικά με την τέχνη του;
Θα έλεγα ότι τις δεκαετίες του '60 και του ’70, ένας ικανός δημιουργός ή μουσικός, είχε πιο πολλές ευκαιρίες για μια πιο άνετη ζωή, για μια πιο καλή οικονομική αποκατάσταση, διότι ήταν πολύ λίγοι τότε. Στις μέρες μας είναι πάρα πολλοί και όσο μεγαλώνω εγώ ο ίδιος παρατηρώ ότι βγαίνουν πολλοί ικανοί μουσικοί και συνθέτες. Βέβαια η καινούργια γενιά όλα αυτά, τα μαθαίνει πολύ εύκολα. Διδάσκονται από τα μουσικά λύκεια και παίρνουν οποιαδήποτε πληροφορία θέλουν από το internet. Η δικιά μας γενιά όμως έχει αυτή θα έλεγα την «αλητεία», επειδή τα μάθαμε στο δρόμο. Για παράδειγμα, ένα σόλο του Σταματίου στην Αμερική μπορεί να κάναμε και ένα μήνα για να το βρούμε. Η γενιά μας έχει αυτό το προσωπικό στίγμα του καθενός δημιουργού που η καινούργια γενιά δεν θα μπορέσει να έχει. Θεωρώ ότι τα νέα παιδιά σήμερα είναι λίγο αδικημένα, γιατί η οικονομική κατάσταση της χώρας μας όσο πάει και δυσκολεύει. Και νομίζω ότι δύσκολα ένας μουσικός ή δημιουργός μπορεί να επιβιώσει μόνο από τη μουσική.
Με ποια τραγούδια μεγάλωσες;
Μεγάλωσα στα Γρεβενά, σε μια μεσοαστική οικογένεια, όπου το ραδιόφωνο έπαιζε τα λαϊκά τραγούδια της δεκαετίας ‘60, '70. Παράλληλα όμως χρυσή τομή για να ασχοληθώ με τη ροκ μουσική υπήρξαν οι τέσσερις νότες του τραγουδιού Shine on you crazy diamond του David Gilmour των Pink Floyd. Από εκεί και πέρα, εκτός από το μπουζούκι και την κιθάρα που έπαιζα pop και ελληνικές μελωδίες και κλασσικό ελληνικό τραγούδι, ασχολήθηκα με τη ροκ μουσική. Και είχα την τύχη, όταν πέρασα στο Πολυτεχνείο στην Πάτρα, να γνωρίσω τον Βαγγέλη Δεληκούρα και να δημιουργήσουμε μαζί με τον Λάμπρο Καρελά, τον Παναγιώτη Μανωλάκο και τον Αργύρη Παπαγεωργίου «Τα Παιδιά από την Πάτρα».
Βαριά ευχαριστώ που χρωστάς;
Στον πατέρα μου και τη μητέρα μου, που τη δεκαετία του ‘70 μου φέρνουν τα πρώτα όργανα από τη Θεσσαλονίκη. Στο μαέστρο, τον κύριο Ανδρέα της Φιλαρμονικής Γρεβενών, που με μύησε στις πρώτες νότες, τις οποίες μετέφερα στην τρομπέτα και κατόπιν όταν πήγα στο πανεπιστήμιο, ο γκουρού μου κατά κάποιο τρόπο ήταν ο Βαγγέλης Δεληκούρας. Αργότερα όταν ήρθα στην Αθήνα και όταν ξεκίνησα δειλά τα πρώτα μου συνθετικά βήματα, θέλω να ευχαριστήσω τον για πολλά χρόνια συνεργάτη μου και στιχουργό με τον οποίο κάναμε τις μεγάλες επιτυχίες, τον Κώστα Μπαλαχούτη. Και φυσικά όλους αυτούς τους μεγάλους ερμηνευτές που έδωσαν ψυχή και χρώμα στα τραγούδια μου. Όπως είναι ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Αντώνης Βαρδής, ο Πασχάλης Τερζής, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Μανώλης Μητσιάς, η Γλυκερία, η Ελένη Βιτάλη, ο Σταμάτης Κραουνάκης, η Μελίνα Ασλανίδου, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη και πάρα πολλούς ακόμη που αυτή τη στιγμή ξεχνάω. Επίσης πολλά οφείλω σε όλους αυτούς τους τεράστιους καλλιτέχνες, συνθέτες, μουσικούς και στιχουργούς που παρουσίασα στις περίπου 200 εκπομπές που έκανα από το 1995 στο Χάριν Ευφωνίας στο κανάλι Seven, στην ΕΡΤ 3, στην ΕΡΤ και στο κανάλι της Βουλής. Επίσης, στις μέρες μας θέλω να ευχαριστήσω τη σύζυγό μου, την Εύα Γκανούρη που μου συμπαραστέκεται και βάζει σε σωστούς δρόμους τον τρελό μου αυθορμητισμό που καμιά φορά μπορεί να μου κάνει και κακό.
Σε φοβίζει κάτι;
Θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν με φοβίζει ο θάνατος ή κάποια βαριά αρρώστια. Αλλά η αλήθεια είναι ότι επειδή έχω πάρα πολλά να δώσω στη μουσική και είμαι σίγουρος γι’ αυτό, με φοβίζει μήπως πάθω κάτι και δεν προλάβω να βγάλω όλα αυτά από έχω μέσα μου.
Έχοντας διαγράψει μια μεγάλη διαδρομή στο ελληνικό τραγούδι, είσαι ευχαριστημένος από όσα έχεις πετύχει ή υπάρχουν καλλιτεχνικά απωθημένα;
Δεν έχω κανένα καλλιτεχνικό απωθημένο και κανένα παράπονο, γιατί θεωρώ ότι η ζωή μου φέρθηκε πολύ τυχερά. Ήμουν πολύ τυχερός που στα 22 μου ήμουν ένα από τα μέλη του πιο επιτυχημένου γκρουπ στην Ελλάδα του ‘84 για 6 μήνες. Και επίσης δούλεψα πάρα πολύ για να δημιουργήσω τη δική μου συνθετική πορεία.
Μια ευχή;
Θέλω να ευχηθώ στον εαυτό μου. Να μπορέσω κάποτε να γράψω ένα τραγούδι που θα γίνει επιτυχία έξω από τα σύνορα της Ελλάδας.
