Ο Θοδωρής Κοτονιάς είναι τραγουδοποιός με δικό του «χαρμάνι» και ατμοσφαιρικός ερμηνευτής. Πολύχρονη πλέον και «μακρινή» σε έκταση η παρουσία του τόσο στις ζωντανές εμφανίσεις όσο και στη δισκογραφία. Πολυποίκιλες οι δράσεις και οι συμπράξεις του, δίχως στεγανά και διαχωριστικές γραμμές, με «εκλεκτική» όμως ματιά και οδηγό το χάρη του: «Το να γινόμαστε μια παρέα ξεχνώντας το χρόνο είναι για μένα το παν»
Πως γεννήθηκε η ιδέα για το σμίξιμο επί σκηνής με την Βιολέτα Ίκαρη;
Τη Βιολέτα την εκτιμώ σαν άνθρωπο και σαν μουσικό και ήταν στο μυαλό μας αρκετά χρόνια το να συναντηθούμε μουσικά .
Τι ξεχωρίζεις σ’ εκείνη;
Την βαθιά ερμηνεία της. Είναι αυθόρμητη και ειλικρινής όπως και στη ζωή της .
Τι σας συνδέει;
Γνωριμία χρόνων κοινά ακούσματα και απόψεις για τη ζωή και τη μουσική.
Τι σημαίνει «Εκτός Χρόνου» και γιατί;
Σκεφτήκαμε πως θα θέλαμε να κάνουμε μια μουσική παράσταση που να μας «μεταφέρει» εκτός σκέψης τόπου και χρόνου. Να δημιουργήσουμε μια συνθήκη που να μας επιτρέπει όσο είμαστε μια παρέα και τραγουδάμε με τον κόσμο να βρισκόμαστε για λίγο έξω από όλα όσα μας βαραίνουν. Να ζούμε για λίγο μες τη μαγεία της στιγμής. Αυτό θα θέλαμε να καταφέρουμε. Να ξεχάσουμε τραγουδώντας το πριν και το μετά.
Απ’ τα περίφημα «Κλειδιά» έχει περάσει αρκετός καιρός και πολλά… τραγούδια. Δεν υπάρχει αντικλείδι στην… επιτυχία;
Αν μιλάμε για τραγούδια που από μόνα τους ταξιδεύουν στον κόσμο, ναι δεν υπάρχουν πολλές οι φορές που θα συμβεί σε κάποιον… Αν θέλουμε να κατασκευάσουμε σουξέ για να συντηρούμαστε στα πράγματα αυτό είναι μια άλλη ιστορία .
Πως ένιωσες όταν άκουσες το τραγούδι σου να τραγουδιέται σε… «ετερόκλητα» μέρη-χώρους και από «ετερόκλητους» καλλιτέχνες;
Περίεργα. Αλλά καταλαβαίνω ότι είναι φυσιολογικό. Θέλω να με γεμίζει πρώτα εμένα ένα τραγούδι και σίγουρα το να το αγαπά ο κόσμος είναι μια εσωτερική ικανοποίηση .
Με ποια τραγούδια μεγάλωσες;
Με τα τραγούδια του Μανώλη Ρασούλη και του Νίκου Ξυδάκη περισσότερο και φυσικά μέσα από τη φωνή που μας καθόρισε και μας άφησε ανεξίτηλη αίσθηση για το μέτρο και τον πήχη…
Το σύγχρονο τραγούδι έχει μεστό κοινωνικό χαρακτήρα; Θίγει τα ζόρια που τραβάμε; Κι αν το κάνει γιατί τα τραγούδια αυτά δεν καταφέρνουν να αγκαλιαστούν απ’ το ευρύ κοινό όπως συνέβαινε στις παλαιότερες δεκαετίες;
Γιατί δεν πονάμε πραγματικά . Ψιλοανησυχούμε και απλά ζοριζόμαστε στις ανέσεις μας . Για να ακούσει ο κόσμος και να αγαπήσει τέτοια τραγούδια πρέπει να τον εκφράζουν. Η κουλτούρα του σημερινού Έλληνα έχει αλλάξει. «Χορτασμένος» από την ταχύτητα της «απελευθέρωσης» των απωθημένων του χαζεύει στη τηλεόραση ότι του προσφέρουν .
Βαριά ευχαριστώ που χρωστάς;
Σε όλους όσους ανθρώπους βρέθηκα δίπλα τους και έμαθα παίρνοντας εμπειρίες. Επωνύμους και «ανωνύμους»
Το σμίξιμό σου με το Χρήστο Νικολόπουλο στα «Απρόοπτα» σε στίχους του Νίκου Αναγνωστάκη, το χάρηκες;
Όχι μόνο το χάρηκα άλλα γνώρισα από κοντά δύο εξαιρετικούς ανθρώπους και είμαι ευγνώμον και για το τραγούδι και για τη φιλία .
Σε φοβίζει κάτι;
Η «κλιματική αλλαγή», ο κόσμος μας σήμερα…
Το «καλάθι του τραγουδιού» στις μέρες μας πως το βλέπεις; Μισογεμάτο ή μισοάδειο;
Πιστεύω πως δεν είναι η πιο γόνιμη εποχή. Πάντως αυτά πάντα αλλάζουν…
Το τελευταίο, όχι δικό σου, τραγούδι που άκουσες και το ζήλεψες;
«Ψυχές Γενναίες» σε μουσική του Γεράσιμου Ανδρεάτου και στίχους του Μάκη Ψαραδέλη.
Τα όνειρά σου όταν ξεκινούσες το σεργιάνι σου στο χώρο της μουσικής κατά πόσο γίνανε πραγματικότητα;
Ότι συμβαίνει ως τώρα προσπαθώ να το απολαμβάνω Και είναι πολύ περισσότερο από όσο φαντάστηκα . Το να γινόμαστε μια παρέα ξεχνώντας το χρόνο είναι για μένα το παν.
Τα επόμενα σχέδια;
Μουσικές συναντήσεις στην Ελλάδα με χαμογελαστά πρόσωπα με φίλους που έχουμε να δούμε καιρό
Τελικά «εκείνο το παιδί» θα έρθει πίσω να σε βρει ή όχι;
Μεγάλο στοίχημα σίγουρα. Για όλους μας. Η χαμένη αθωότητα ας καταφέρουμε να της επιτρέψουμε να υπάρξει μέσα μας και ας βγει και στα τραγούδια μας.
Πως γεννήθηκε η ιδέα για το σμίξιμο επί σκηνής με την Βιολέτα Ίκαρη;
Τη Βιολέτα την εκτιμώ σαν άνθρωπο και σαν μουσικό και ήταν στο μυαλό μας αρκετά χρόνια το να συναντηθούμε μουσικά .
Τι ξεχωρίζεις σ’ εκείνη;
Την βαθιά ερμηνεία της. Είναι αυθόρμητη και ειλικρινής όπως και στη ζωή της .
Τι σας συνδέει;
Γνωριμία χρόνων κοινά ακούσματα και απόψεις για τη ζωή και τη μουσική.
Τι σημαίνει «Εκτός Χρόνου» και γιατί;
Σκεφτήκαμε πως θα θέλαμε να κάνουμε μια μουσική παράσταση που να μας «μεταφέρει» εκτός σκέψης τόπου και χρόνου. Να δημιουργήσουμε μια συνθήκη που να μας επιτρέπει όσο είμαστε μια παρέα και τραγουδάμε με τον κόσμο να βρισκόμαστε για λίγο έξω από όλα όσα μας βαραίνουν. Να ζούμε για λίγο μες τη μαγεία της στιγμής. Αυτό θα θέλαμε να καταφέρουμε. Να ξεχάσουμε τραγουδώντας το πριν και το μετά.
Απ’ τα περίφημα «Κλειδιά» έχει περάσει αρκετός καιρός και πολλά… τραγούδια. Δεν υπάρχει αντικλείδι στην… επιτυχία;
Αν μιλάμε για τραγούδια που από μόνα τους ταξιδεύουν στον κόσμο, ναι δεν υπάρχουν πολλές οι φορές που θα συμβεί σε κάποιον… Αν θέλουμε να κατασκευάσουμε σουξέ για να συντηρούμαστε στα πράγματα αυτό είναι μια άλλη ιστορία .
Πως ένιωσες όταν άκουσες το τραγούδι σου να τραγουδιέται σε… «ετερόκλητα» μέρη-χώρους και από «ετερόκλητους» καλλιτέχνες;
Περίεργα. Αλλά καταλαβαίνω ότι είναι φυσιολογικό. Θέλω να με γεμίζει πρώτα εμένα ένα τραγούδι και σίγουρα το να το αγαπά ο κόσμος είναι μια εσωτερική ικανοποίηση .
Με ποια τραγούδια μεγάλωσες;
Με τα τραγούδια του Μανώλη Ρασούλη και του Νίκου Ξυδάκη περισσότερο και φυσικά μέσα από τη φωνή που μας καθόρισε και μας άφησε ανεξίτηλη αίσθηση για το μέτρο και τον πήχη…
Το σύγχρονο τραγούδι έχει μεστό κοινωνικό χαρακτήρα; Θίγει τα ζόρια που τραβάμε; Κι αν το κάνει γιατί τα τραγούδια αυτά δεν καταφέρνουν να αγκαλιαστούν απ’ το ευρύ κοινό όπως συνέβαινε στις παλαιότερες δεκαετίες;
Γιατί δεν πονάμε πραγματικά . Ψιλοανησυχούμε και απλά ζοριζόμαστε στις ανέσεις μας . Για να ακούσει ο κόσμος και να αγαπήσει τέτοια τραγούδια πρέπει να τον εκφράζουν. Η κουλτούρα του σημερινού Έλληνα έχει αλλάξει. «Χορτασμένος» από την ταχύτητα της «απελευθέρωσης» των απωθημένων του χαζεύει στη τηλεόραση ότι του προσφέρουν .
Βαριά ευχαριστώ που χρωστάς;
Σε όλους όσους ανθρώπους βρέθηκα δίπλα τους και έμαθα παίρνοντας εμπειρίες. Επωνύμους και «ανωνύμους»
Το σμίξιμό σου με το Χρήστο Νικολόπουλο στα «Απρόοπτα» σε στίχους του Νίκου Αναγνωστάκη, το χάρηκες;
Όχι μόνο το χάρηκα άλλα γνώρισα από κοντά δύο εξαιρετικούς ανθρώπους και είμαι ευγνώμον και για το τραγούδι και για τη φιλία .
Σε φοβίζει κάτι;
Η «κλιματική αλλαγή», ο κόσμος μας σήμερα…
Το «καλάθι του τραγουδιού» στις μέρες μας πως το βλέπεις; Μισογεμάτο ή μισοάδειο;
Πιστεύω πως δεν είναι η πιο γόνιμη εποχή. Πάντως αυτά πάντα αλλάζουν…
Το τελευταίο, όχι δικό σου, τραγούδι που άκουσες και το ζήλεψες;
«Ψυχές Γενναίες» σε μουσική του Γεράσιμου Ανδρεάτου και στίχους του Μάκη Ψαραδέλη.
Τα όνειρά σου όταν ξεκινούσες το σεργιάνι σου στο χώρο της μουσικής κατά πόσο γίνανε πραγματικότητα;
Ότι συμβαίνει ως τώρα προσπαθώ να το απολαμβάνω Και είναι πολύ περισσότερο από όσο φαντάστηκα . Το να γινόμαστε μια παρέα ξεχνώντας το χρόνο είναι για μένα το παν.
Τα επόμενα σχέδια;
Μουσικές συναντήσεις στην Ελλάδα με χαμογελαστά πρόσωπα με φίλους που έχουμε να δούμε καιρό
Τελικά «εκείνο το παιδί» θα έρθει πίσω να σε βρει ή όχι;
Μεγάλο στοίχημα σίγουρα. Για όλους μας. Η χαμένη αθωότητα ας καταφέρουμε να της επιτρέψουμε να υπάρξει μέσα μας και ας βγει και στα τραγούδια μας.
