Πριν βρεθούμε αντιμέτωποι με την πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση που επικρατεί, εμφανιζόσουν στο πλευρό της Μελίνας Κανά και της Γλυκερίας. Πώς προέκυψε η συνεργασία σας και πόσο σου ταίριαξε αυτή η παράσταση;
Η συνεργασία με τη Γλυκερία και τη Μελίνα Κανά θεωρώ πως είναι μια κλασσική περίπτωση «δρέπω καρπούς». Και οι δύο τραγουδίστριες γνώριζαν τη διαδρομή μου και η απόφαση για έναν τραγουδιστή στο συγκεκριμένο σχήμα με τα δικά μου χαρακτηριστικά ήρθε και επισφράγισε τη συνεργασία μας. Για μένα ήταν ένα όνειρο ζωής η συνεργασία μαζί τους πόσο μάλλον όταν αυτό έγινε ταυτόχρονα και με τις δύο. Ένιωσα τρομερά οικεία στο συγκεκριμένο σχήμα και δίπλα σε αυτές τις σπουδαίες τραγουδίστριες. Νομίζω ότι είναι από τα σχήματα που με βάση και με το ρόλο που μου δόθηκε ταίριαξα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ταιριάξαμε και σαν άνθρωποι πολύ και αυτό παίζει σπουδαίο ρόλο στην οικειότητα που αισθάνεσαι με το σχήμα.
Κατά καιρούς έχεις συνεργαστεί με πολλούς σπουδαίους καλλιτέχνες. Παρατηρείς κάποιο διαφορετικό στοιχείο σε σχέση με τους νεότερους καλλιτέχνες στον τρόπο προσέγγισης της μουσικής;
Οι νέοι τραγουδιστές όπως κάθε νεότερη γενιά φέρνει πάντοτε φρέσκιες ιδέες και φρέσκιες προσεγγίσεις στα τραγούδια. Αυτό όσο τηρείται μια αναλογικότητα αλλά και σεβασμός στην αρχική παρτιτούρα είναι πάντοτε ενδιαφέρον και ξεχωριστό. Από την άλλη οι μεγάλοι τραγουδιστές, πέραν του ξεχωριστού ταλέντου, έχουν την εμπειρία και την πολυετή δουλειά και μελέτη τους πάνω στο τραγούδι, στις ζωντανές παραστάσεις και στη δισκογραφία. Αυτό τους κανει ισχυρούς από τη μία αλλά δε μένουν εκεί. Για παράδειγμα, είναι πολύ σημαντικό ότι προσεγγίζουν τα φαινομενικά «τετριμμένα» και πολυτραγουδισμένα τραγούδια σαν τραγούδια που γράφτηκαν χθες. Την κάθε νότα τους και την κάθε συλλαβή τους τη «μετράνε» πριν την ξεστομίσουν. Θα δείτε να κάνουν πρόβα στις λεγόμενες «επιτυχίες» τους ξανά και ξανά κι ας έχουν πει το τραγούδι αυτό εκατοντάδες φορές. Επιπλέον, είχα την τύχη να συνεργαστώ με ονόματα που δείχνουν τον απόλυτο σεβασμό στους μουσικούς κάτι το οποίο ασπάζομαι κι εγώ όντας και μουσικός από την πλευρά μου.
Πόσο καιρό ετοίμαζες τον δίσκο σου «Άλμπουμ» που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2019;
Ο δίσκος ετοιμάστηκε σε διάστημα περίπου 3 ετών. Δε συνέλλεξα όλα τα τραγούδια πρώτα ώστε να μπω στούντιο και τα γράψω. Υπήρξε παράλληλη εγγραφή και ενορχήστρωση των τραγουδιών με την συλλογή των επόμενων. Στους περισσότερους δημιουργούς προσπάθησα να δώσω μια γεύση του τι θα περιλαμβάνει το ΑΛΜΠΟΥΜ ώστε να τους κατευθύνω και αν μπορέσω να τους εμπνεύσω.
Γιατί ενώ πλέον υπάρχει και η βοήθεια του διαδικτύου, ένας νέος καλλιτέχνης δυσκολεύεται να επικοινωνήσει το υλικό του στον κόσμο;
Όπως έχει διαμορφωθεί η καθημερινότητα στην εποχή μας, με τον όγκο των πληροφοριών να είναι, πλέον, ανεξέλεγκτος, έτσι και για τη μουσική και τα νέα τραγούδια οι ευκαιρίες μπορεί να μην έχουν χαθεί αλλά θέλει ιδιαίτερη προσπάθεια να αναδειχθούν. Σπουδαίο μέσο το διαδίκτυο αλλά από την άλλη ένα μέσο στο οποίο έχουν πρόσβαση άπαντες με αποτέλεσμα στο κοινό να φτάνει όγκος μουσικής και τραγουδιών που είναι πολύ δύσκολο και χρονικά επίπονο να ξεχωρίσει κάποιο καινούριο τραγούδι. Έχω εμπιστοσύνη στο αισθητήριο του κοινού, όμως από την άλλη πιστεύω ακράδαντα ότι στο κοινό, ως ακροατήριο, πρέπει να δίνεις την επιλογή και όχι την κατεύθυνση κάτι που στην Ελλάδα γίνεται κατά κόρον.
Ποιο τραγούδι άλλου καλλιτέχνη θα ήθελες να το έχεις ερμηνεύσει εσύ σε πρώτη εκτέλεση;
Είναι πολλά τραγούδια που «ζηλεύω» και θα ήθελα να έχω πει. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε παλιότερα. Σε μια πρόσφατη σχετική ερώτηση είχα αναφερθεί στο «Ξημερώνει» του Αντώνη Βαρδή. Για να τονίσω τη σημασία κα την αξία των νεότερων τραγουδιών της δισκογραφίας θα σας πω τις «Κλειδαριές» του Γιώργου Σαμπάνη και της Ελεάνας Βραχάλη.
Υπάρχουν φορές που νιώθεις απογοητευμένος από τους ρυθμούς της Αθήνας; Θα σκεφτόσουν ποτέ να πας μόνιμα σε κάποιο άλλο μέρος;
Οι ρυθμοί αυτής της πόλης μπορούν, πολύ εύκολα, να σε καταβάλουν τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Τα μισά χρόνια της ζωής μου τα έχω ζήσει στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας, τη μικρή επαρχιακή πόλη από την οποία κατάγομαι και τα άλλα μισά στην Αθήνα. Δύο πόλεις εκ διαμέτρου αντίθετες. Έχω δυσκολευτεί πολλές φορές στην Αθήνα και, όσο και αν την αγαπώ, εάν δεν ήταν το τραγούδι στη μέση δε ξέρω εάν θα επέλεγα να μείνω για πάντα στην πρωτεύουσα. Θα σκεφτόμουν να μετακομίσω και πάλι σε μία μεγάλη πόλη αλλά με διαφορετικούς ρυθμούς από αυτούς της πρωτεύουσας.
Αν θα μπορούσες να κρατήσεις ένα θετικό και ένα αρνητικό από την όλη κατάσταση που βιώνουμε, ποια πιστεύεις πως είναι αυτά τα οποία θα μας γίνουν συνήθεια και στο μέλλον;
Πολλά τα μαθήματα που έχει πάρει η ανθρωπότητα σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο από την πανδημία. Αν μπορούσαμε να βρούμε θετικά, σε αυτά συγκαταλέγεται ο χρόνος για αυτογνωσία και εσωτερική περισυλλογή του καθενός μας, χρόνος ο οποίος υπό κανονικές συνθήκες καθημερινότητας δεν υπήρχε. Γίνεται εκτίμηση πραγμάτων που θεωρούσαμε δεδομένα πριν όπως η υγεία, η επικοινωνία, η ελευθερία των επιλογών που τώρα έχουν επηρεαστεί. Αυτό ευχόμαστε να μην κρατήσει για πολύ ακόμα αλλά η αξία κάποιων βασικών στοιχείων της ελεύθερης ζωής βγήκε στην επιφάνεια λόγω της κατάστασης. Αρνητικά πάρα πολλά, κυρίως θα σταθώ στην απροθυμία των κυβερνήσεων παγκοσμίως να πράξουν με γνώμονα τον ανθρώπινο παράγοντα αλλά με το οικονομικό όφελος. Είναι λυπηρό να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα οι άνθρωποι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τουρισμός στην Ελλάδα και τα λάθη που έγιναν το καλοκαίρι. Δεν υπάρχει οικονομία από μόνη της. Την δημιουργούν, την παράγουν, τη συντηρούν και την προάγουν οι άνθρωποι. Αυτά που θα μας γίνουν συνήθεια είναι και θα πρέπει να είναι, κατά τη γνώμη μου η μάσκα και η τηλεργασία. Πριν 18 χρόνια στις πανελλήνιες εξετάσεις της Γ’ λυκείου και στο μάθημα της έκθεσης εξετάστηκα με θέμα την αξία της τηλεργασίας. 18 χρόνια μετά ήρθε η ίδια η ζωή να μας την επιβάλλει. Επιπλέον, τη μάσκα δε χρειάζεται να έχουμε πανδημία για να τη φοράμε. Όταν είμαστε άρρωστοι, με σεβασμό στο συνάνθρωπο μπορούμε να τη χρησιμοποιούμε. Ας μετασχηματιστούμε για τη μακροπρόθεσμη ευημερία και το καλό των ανθρώπων.
