Με την ίδια, οικεία και τόσο ανθρώπινη παρουσία επί σκηνής που γνωρίζουμε πια καλά αλλά φανερά νιώθοντας πολύ πιο άνετα στο «Floyd» από όσο στους μεγάλους, «αχανείς» χώρους (όπως παραδέχεται και ο ίδιος) ο Sivert Høyem ήρθε για μια ακόμα φορά από την παγωμένη σκανδιναβική χώρα του φέρνοντας την ζεστασιά της ψυχής και της μουσικής του.
Σχεδόν ακριβώς οκτώ χρόνια μετά την τελευταία σόλο εμφάνιση του στην Αθήνα (έχει μεσολαβήσει φυσικά και εκείνη του Ωδείου Ηρώδου Αττικού που όμως ήταν μια εντελώς διαφορετική συνθήκη) ο Sivert Høyem επέστρεψε. Τότε είχε μόλις κυκλοφορήσει το «Lioness», τώρα είχαν περάσει τρεις μήνες από την κυκλοφορία του επόμενου και πέμπτου κατά σειρά προσωπικού album του «On An Island» ενώ, κατά σύμπτωση, ο χώρος ήταν ενός άλλου club λίγο πιο κάτω στον ίδιο δρόμο από εκείνον του ’16.
Τι άλλαξε σε αυτά τα οκτώ χρόνια; O Sivert μεγάλωσε και ωρίμασε όπως όλοι και όλες μας, πέρασε την πανδημία κα την καραντίνα μαζί με την συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων στον πλανήτη αλλά μεσολάβησε και η επανασύνδεση των Madrugada που αν και ξεκίνησε ως προσωρινή τελικά δεν ήταν καθόλου τέτοια (έστω και αν κάνουν ένα μεγάλο διάλειμμα στην διάρκεια του οποίου εκείνος, καθώς δεν έχει συνηθίσει στην απραγία, επέστρεψε στην σόλο διαδρομή του).
Κατά τα άλλα όμως είναι ο Sivert, έτσι όπως τον ξέρουμε και τον αγαπάμε, τουλάχιστον από τότε που άρχισε να περιοδεύει για τους προσωπικούς δίσκους του. Εξακολουθεί να αρχίζει την συναυλία φορώντας σακάκι αλλά μόλις ζεσταθεί το βγάζει και μένει με το πουκάμισο – ποτέ t shirt! – με σηκωμένα τα μανίκια, λευκό όμως για αλλαγή και όχι μαύρο αυτή τη φορά. Επίσης – όπως το συνηθίζει ακόμα και με τους Madrugada όταν η εκάστοτε σκηνή του το επιτρέπει – είναι στην ίδια ευθεία με τους υπόλοιπους μουσικούς και όχι πιο μπροστά. Μπορεί να είναι ο πρωταγωνιστής, ακόμα και ο σταρ, ειδικά στις σόλο εμφανίσεις του, αλλά αισθάνεται «one of the band» και θέλει να το δείχνει.
Αυτονόητα ένα μεγάλο μέρος της συναυλίας ήταν τα τραγούδια του «On An Island» χωρίς όμως να λείπουν και τα πιο γνωστά και αγαπημένα από τους προηγούμενους προσωπικούς δίσκους του. Ηταν μια από τις σπάνιες φορές που έπαιξε το «Prisoner Of The Road», το τραγούδι που έγραψε και κυκλοφόρησε εκτός της κανονικής δισκογραφίας του για τους μετανάστες και πρόσφυγες, ίσως επειδή είναι ξανά επίκαιρο και ίσως ακόμα περισσότερο με τον πόλεμο στην Ουκρανία και ιδίως με την θηριωδία στη Γάζα. Επίσης έκανε ένα «δώρο» στο αθηναϊκό κοινό παίζοντας το ακυκλοφόρητο τραγούδι του «Some Miserable Morning». Η διαφορά από προηγούμενες προσωπικές εμφανίσεις του ήταν ότι απουσίαζαν τα πολλά τραγούδια – εκτός φυσικά από το «Honey Bee», από αυτό δεν μπορεί να ξεφύγει - των Madrugada, λογικό αφού για σχεδόν τρία χρόνια τα έπαιζε ξανά μαζί τους.
Με την ίδια μάλλον μπάντα που τον συνοδεύει επί αρκετά χρόνια (άλλωστε οι κιθαρίστες και κιμπορντίστες Christer Knutsen και Cato Thomassen συμμετείχαν σε όλες τις εμφανίσεις των Madrugada μετά την επανασύνδεση τους) που γνωρίζει πια πολύ καλά τα τραγούδια του είχε όλη την άνεση να επικεντρωθεί ακόμα περισσότερο στην πιο μεστή και πλούσια συναισθηματικά από ποτέ άλλοτε στο παρελθόν ερμηνεία του. Ο ήχος ήταν προσαρμοσμένος σε αυτόν του «On An Island», πολύ πιο rock και κυρίως «γυμνός» από άλλες φορές, αν και παράδοξα ο Cato Thomassen έπαιζε πολύ περισσότερο keyboards παρά κιθάρα.
Το encore ήταν ίσως αναμενόμενο αλλά όχι πάντως με τον τρόπο που το έκανε. «Το πρώτο τραγούδι που έγραψα μόνος μου» και ναι, ήταν Madrugada, φυσικά και αναπόφευκτα το classic πλέον «Majesty» αλλά σε κυριολεκτικά σόλο εκτέλεση, ολομόναχος στη σκηνή με την κιθάρα του και με την ερμηνεία του φορτισμένη συγκινησιακά στο έπακρο.
Αντίθετα με την Σουηδία που εδώ και δεκαετίες έχει μια πολύ γόνιμη μουσική σκηνή πολλών ιδιωμάτων η Νορβηγία (ελάχιστα περισσότερο από την τρίτη σκανδιναβική χώρα, την Φινλανδία) για πάρα πολλά χρόνια δεν είχε να επιδείξει παρά μια ισχυρή ομολογουμένως black και death metal σκηνή. Στα σαράντα οκτώ του πλέον και είκοσι πέντε χρόνια από το ’99 που μας συστήθηκε μαζί με τα άλλα τρία μέλη των Madrugada με το «Industrial Silence» ο Sivert Høyem είναι ο πρώτος τραγουδοποιός, δημιουργός και ερμηνευτής, από αυτή τη χώρα ο οποίος μπορεί να υπερηφανεύεται – αν και η έμφυτη σεμνότητα του δεν θα του επιτρέψει ποτέ να το κάνει – ότι έχει αφήσει ήδη το στίγμα του στην μουσική του πρώτου τετάρτου του εικοστού πρώτου αιώνα και είναι ακόμα αρκετά νέος ώστε να περιμένουμε και να είμαστε σίγουροι ότι θα μας δώσει περισσότερα, πιθανά και καλύτερα. Είναι ο «Νορβηγός φίλος» που πολλοί και πολλές από εμάς θα θέλαμε και ευτυχώς έχουμε.
Σχεδόν ακριβώς οκτώ χρόνια μετά την τελευταία σόλο εμφάνιση του στην Αθήνα (έχει μεσολαβήσει φυσικά και εκείνη του Ωδείου Ηρώδου Αττικού που όμως ήταν μια εντελώς διαφορετική συνθήκη) ο Sivert Høyem επέστρεψε. Τότε είχε μόλις κυκλοφορήσει το «Lioness», τώρα είχαν περάσει τρεις μήνες από την κυκλοφορία του επόμενου και πέμπτου κατά σειρά προσωπικού album του «On An Island» ενώ, κατά σύμπτωση, ο χώρος ήταν ενός άλλου club λίγο πιο κάτω στον ίδιο δρόμο από εκείνον του ’16.
Τι άλλαξε σε αυτά τα οκτώ χρόνια; O Sivert μεγάλωσε και ωρίμασε όπως όλοι και όλες μας, πέρασε την πανδημία κα την καραντίνα μαζί με την συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων στον πλανήτη αλλά μεσολάβησε και η επανασύνδεση των Madrugada που αν και ξεκίνησε ως προσωρινή τελικά δεν ήταν καθόλου τέτοια (έστω και αν κάνουν ένα μεγάλο διάλειμμα στην διάρκεια του οποίου εκείνος, καθώς δεν έχει συνηθίσει στην απραγία, επέστρεψε στην σόλο διαδρομή του).
Κατά τα άλλα όμως είναι ο Sivert, έτσι όπως τον ξέρουμε και τον αγαπάμε, τουλάχιστον από τότε που άρχισε να περιοδεύει για τους προσωπικούς δίσκους του. Εξακολουθεί να αρχίζει την συναυλία φορώντας σακάκι αλλά μόλις ζεσταθεί το βγάζει και μένει με το πουκάμισο – ποτέ t shirt! – με σηκωμένα τα μανίκια, λευκό όμως για αλλαγή και όχι μαύρο αυτή τη φορά. Επίσης – όπως το συνηθίζει ακόμα και με τους Madrugada όταν η εκάστοτε σκηνή του το επιτρέπει – είναι στην ίδια ευθεία με τους υπόλοιπους μουσικούς και όχι πιο μπροστά. Μπορεί να είναι ο πρωταγωνιστής, ακόμα και ο σταρ, ειδικά στις σόλο εμφανίσεις του, αλλά αισθάνεται «one of the band» και θέλει να το δείχνει.
Αυτονόητα ένα μεγάλο μέρος της συναυλίας ήταν τα τραγούδια του «On An Island» χωρίς όμως να λείπουν και τα πιο γνωστά και αγαπημένα από τους προηγούμενους προσωπικούς δίσκους του. Ηταν μια από τις σπάνιες φορές που έπαιξε το «Prisoner Of The Road», το τραγούδι που έγραψε και κυκλοφόρησε εκτός της κανονικής δισκογραφίας του για τους μετανάστες και πρόσφυγες, ίσως επειδή είναι ξανά επίκαιρο και ίσως ακόμα περισσότερο με τον πόλεμο στην Ουκρανία και ιδίως με την θηριωδία στη Γάζα. Επίσης έκανε ένα «δώρο» στο αθηναϊκό κοινό παίζοντας το ακυκλοφόρητο τραγούδι του «Some Miserable Morning». Η διαφορά από προηγούμενες προσωπικές εμφανίσεις του ήταν ότι απουσίαζαν τα πολλά τραγούδια – εκτός φυσικά από το «Honey Bee», από αυτό δεν μπορεί να ξεφύγει - των Madrugada, λογικό αφού για σχεδόν τρία χρόνια τα έπαιζε ξανά μαζί τους.
Με την ίδια μάλλον μπάντα που τον συνοδεύει επί αρκετά χρόνια (άλλωστε οι κιθαρίστες και κιμπορντίστες Christer Knutsen και Cato Thomassen συμμετείχαν σε όλες τις εμφανίσεις των Madrugada μετά την επανασύνδεση τους) που γνωρίζει πια πολύ καλά τα τραγούδια του είχε όλη την άνεση να επικεντρωθεί ακόμα περισσότερο στην πιο μεστή και πλούσια συναισθηματικά από ποτέ άλλοτε στο παρελθόν ερμηνεία του. Ο ήχος ήταν προσαρμοσμένος σε αυτόν του «On An Island», πολύ πιο rock και κυρίως «γυμνός» από άλλες φορές, αν και παράδοξα ο Cato Thomassen έπαιζε πολύ περισσότερο keyboards παρά κιθάρα.
Το encore ήταν ίσως αναμενόμενο αλλά όχι πάντως με τον τρόπο που το έκανε. «Το πρώτο τραγούδι που έγραψα μόνος μου» και ναι, ήταν Madrugada, φυσικά και αναπόφευκτα το classic πλέον «Majesty» αλλά σε κυριολεκτικά σόλο εκτέλεση, ολομόναχος στη σκηνή με την κιθάρα του και με την ερμηνεία του φορτισμένη συγκινησιακά στο έπακρο.
Αντίθετα με την Σουηδία που εδώ και δεκαετίες έχει μια πολύ γόνιμη μουσική σκηνή πολλών ιδιωμάτων η Νορβηγία (ελάχιστα περισσότερο από την τρίτη σκανδιναβική χώρα, την Φινλανδία) για πάρα πολλά χρόνια δεν είχε να επιδείξει παρά μια ισχυρή ομολογουμένως black και death metal σκηνή. Στα σαράντα οκτώ του πλέον και είκοσι πέντε χρόνια από το ’99 που μας συστήθηκε μαζί με τα άλλα τρία μέλη των Madrugada με το «Industrial Silence» ο Sivert Høyem είναι ο πρώτος τραγουδοποιός, δημιουργός και ερμηνευτής, από αυτή τη χώρα ο οποίος μπορεί να υπερηφανεύεται – αν και η έμφυτη σεμνότητα του δεν θα του επιτρέψει ποτέ να το κάνει – ότι έχει αφήσει ήδη το στίγμα του στην μουσική του πρώτου τετάρτου του εικοστού πρώτου αιώνα και είναι ακόμα αρκετά νέος ώστε να περιμένουμε και να είμαστε σίγουροι ότι θα μας δώσει περισσότερα, πιθανά και καλύτερα. Είναι ο «Νορβηγός φίλος» που πολλοί και πολλές από εμάς θα θέλαμε και ευτυχώς έχουμε.
