Πριν λίγο καιρό ο Δημήτρης Κοντογιάννης παρουσίασε το νέο του τραγούδι με τίτλο «Στην ίδια βρύση». Σε αυτό ο προικισμένος ερμηνευτής και μουσικός σμίγει ξανά με τον Χρήστο Νικολόπουλο, με τον οποίο στο παρελθόν είχαν συνεργαστεί αποδοτικά.
Μάλιστα ο τελευταίος είχε υπογράψει μελωδικά τον πρώτο προσωπικό δίσκο του Κοντογιάννη «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει» σε στίχους του αλησμόνητου Μανώλη Ρασούλη.
Έκτοτε οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν αρκετές φορές και το καταστάλαγμά τους ήταν πάντα ξεχωριστό.
Τους στίχους «Στην ίδια βρύση» υπογράφει ο Κώστας Μπαλαχούτης.
Ιδιαίτερο τραγούδι από αυτά που συναντάμε συχνά στο ρεπερτόριο σας.
Έχει σημερινή κοινωνική ματιά η οποία παντρεύεται έξυπνα με το ερωτικό στοιχείο όσον αφορά τους στίχους, και βέβαια μαστόρικη όπως πάντα μελωδία και ταιριαστή με το νόημα του τραγουδιού από τον Χρήστο.
Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε;
Με τον Νικολόπουλο μας ενώνουν πολλά και όμορφα. Πέρα από τα δισκογραφικά, είμαστε και κουμπάροι, μου έχει αλλάξει στέφανα.
Να μιλήσουν τα τραγούδια…
«Ιστορία ζήλειας κι έρωτα», «Καθόμουνα στου Λέντζου», «Άχου ζαλάδες κι έρωτες», «Να ‘ναι πανσέληνος, να έχει φύγει και να’ χεις πιει», «Το πακέτο του Ντελόρ» και όχι μόνο.
Όλα ένα κι ένα. Τα δύο τελευταία σε στίχους του Κώστα Βίρβου και τα υπόλοιπα σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη.
Τα τραγούδια με τον Ρασούλη προέρχονται απ’ τον πρώτο προσωπικό μου μεγάλο δίσκο «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει» σε μουσική του Χρήστου και στίχους του Μανώλη που κυκλοφόρησε στη Lyra το 1981. Εκεί ενώνονται για πρώτη φορά οι δύο σπουδαίοι αυτοί δημιουργοί που μαζί μας χάρισαν ανεπανάληπτα τραγούδια. Ο κουμπάρος δηλαδή σε αυτή τη δουλειά είμαι εγώ. Επίσης ο Χρήστος με τον Βίρβο υπέγραψαν τα τραγούδια του μεγάλου μου δίσκου «Ο τελευταίος αισθηματίας» που βγήκε το 1993. Έχω πει κι άλλα σκόρπια τραγούδια του Χρήστου σε δτίχους του Χαψιάδη, του Βρούβα, του Χατζάκη.
Τι είναι εκείνο που κάνει ξεχωριστό τον Νικολόπουλο;
Οι γνώσεις και η μαστοριά του, η ικανότητα να αφομοιώνει ποικίλες και ετερόκλητες συχνά επιρροές και να τις μεταπλάθει προσθέτοντας το δικό του χαρακτήρα, τη δική του προσωπικότητα. Παίρνει δηλαδή τα παλιά κλασικά υλικά του λαϊκού μας τραγουδιού, τα παντρεύει και τα μεταμορφώνει σε σύγχρονα, δίνοντας τους νέα δυναμική και προοπτική. Ο χαρακτηρισμός που του απονείμουν «Ο Τσιτσάνης των ημερών μας» δεν είναι υπερβολικός. Είναι ο κορυφαίος λαϊκός συνθέτης της γενιάς μας. Γι’ αυτό και είναι Μεγάλη η χαρά μου που τραγουδώ ξανά Νικολόπουλο.
Ο Ρασούλης σας λείπει;
Πολύ γιατί ήταν φίλος μου. Ήμουν από τους πρώτους που είχα καταλάβει ότι μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα στο χώρο του τραγουδιού με την ματιά και την πένα του. Και δυστυχώς αυτό το «διαφορετικό» λείπει απ’ το σημερινό λαϊκό –και όχι μόνο- τραγούδι μας. Ο λόγος του δημιουργούσε νέες και πρωτόγνωρες καταστάσεις. Κοινωνικός, πολιτικός, ερωτικός, νοσταλγικός αλλά και ριζοσπαστικός συνάμα. Ήταν μια τομή μπροστάρικη.
Όπως τομή ήταν και η «Ρεμπέτικη Κομπανία».
Βάλαμε τα θεμέλια αλλά και το φυτίλι για την αναβίωση –όπως τη χαρακτήρισαν- του ρεμπέτικου στα χρόνια του ’70 και όσα ακολούθησαν. Το κάναμε από μεράκι και από αγάπη σε αυτό το ρεπερτόριο πιστεύοντας πως μπορούσε και έπρεπε να ένα έχει καίριο ρόλο στην καθημερινότητα του Έλληνα. Αυτές τουλάχιστον ήταν οι δικές μας διαθέσεις και προθέσεις, γι’ αυτό και πέρα από πρωτοπόροι επιλέξαμε κι ένα διαφορετικό υλικό από αυτό που συνήθως προσέγγισαν οι κατοπινοί «αναβιωτές».
Το καλοκαίρι που τρέχει ήταν-είναι δημιουργικό για σας;
Αρκετά θα έλεγα. Πάντα δημιουργώ και τραγουδώ, δε σταματώ όλα αυτά χρόνια. Συνεργάζομαι με τη Γλυκερία στις παραστάσεις «Σμυρνέικο Μινόρε» σε καλλιτεχνική επιμέλεια του Στέλιου Φωτιάδη. Ένα μουσικό οδοιπορικό με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή με πολύ καλή ορχήστρα, αφηγήσεις ηθοποιών και βέβαια με αξεπέραστα τραγούδια. Είναι ευλογία να τραγουδώ αυτά διαμάντια και βέβαια να συμπράττω με τη Γλυκερία. Είναι μοναδική ερμηνεύτρια και εξαιρετική συνάδελφος. Παράλληλα πραγματοποιώ και κάποιες αυτόνομες εμφανίσεις.
Κάτι καινούριο απ’ το Σεπτέμβρη;
Θα συνεχίσουμε αυτές τις συναυλίες αλλά ταυτόχρονα ετοιμάζω και κάτι που με γεμίζει με ικανοποίηση αλλά και ευθύνη. Πρόκειται να κυκλοφορήσει ένα βιβλίο που θα συνοψίζει τη μέχρι τώρα πορεία μου στο τραγούδι, απ τα χρόνια της Ρεμπέτικης Κομπανίας μέχρι και σήμερα και μαζί θα ξετυλίγει και το νήμα της ζωής μου. Θα στέκεται στις σημαντικότερες συνεργασίες μου (ενδεικτικά: Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Ξυδάκη, Ρασούλη, Σαββόπουλο, Νικολόπουλο, Μπέλλου, Μπίνη, Τσαουσάκη, Λύδια, Κλυνν, Σούκα, Βιτάλη, Βίρβο, Μαμαγκάκη και άλλους ξεχωριστούς)και την ίδια ώρα θα αποτυπώνει τις σκέψεις μου για το καλό τραγούδι μας και όσα πολύτιμα αυτό εμπεριέχει.
Το λέτε αυτό γιατί πλέον υπάρχουν και πολλά παρατράγουδα;
Ανέκαθεν υπήρχαν, ποτέ όμως δεν είχαν αυτήν προβολή και την «τιμητική» που γνωρίζουν στις μέρες μας. Την ίδια ώρα όμως πολλά νέα παιδιά μαθαίνουν μπουζούκια και παραδοσιακά όργανα κρατώντας την ελπίδα αναμμένη πως ο μουσικός μας θησαυρός δεν θα πάει χαμένος.
Μάλιστα ο τελευταίος είχε υπογράψει μελωδικά τον πρώτο προσωπικό δίσκο του Κοντογιάννη «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει» σε στίχους του αλησμόνητου Μανώλη Ρασούλη.
Έκτοτε οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν αρκετές φορές και το καταστάλαγμά τους ήταν πάντα ξεχωριστό.
Τους στίχους «Στην ίδια βρύση» υπογράφει ο Κώστας Μπαλαχούτης.
Ιδιαίτερο τραγούδι από αυτά που συναντάμε συχνά στο ρεπερτόριο σας.
Έχει σημερινή κοινωνική ματιά η οποία παντρεύεται έξυπνα με το ερωτικό στοιχείο όσον αφορά τους στίχους, και βέβαια μαστόρικη όπως πάντα μελωδία και ταιριαστή με το νόημα του τραγουδιού από τον Χρήστο.
Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε;
Με τον Νικολόπουλο μας ενώνουν πολλά και όμορφα. Πέρα από τα δισκογραφικά, είμαστε και κουμπάροι, μου έχει αλλάξει στέφανα.
Να μιλήσουν τα τραγούδια…
«Ιστορία ζήλειας κι έρωτα», «Καθόμουνα στου Λέντζου», «Άχου ζαλάδες κι έρωτες», «Να ‘ναι πανσέληνος, να έχει φύγει και να’ χεις πιει», «Το πακέτο του Ντελόρ» και όχι μόνο.
Όλα ένα κι ένα. Τα δύο τελευταία σε στίχους του Κώστα Βίρβου και τα υπόλοιπα σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη.
Τα τραγούδια με τον Ρασούλη προέρχονται απ’ τον πρώτο προσωπικό μου μεγάλο δίσκο «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει» σε μουσική του Χρήστου και στίχους του Μανώλη που κυκλοφόρησε στη Lyra το 1981. Εκεί ενώνονται για πρώτη φορά οι δύο σπουδαίοι αυτοί δημιουργοί που μαζί μας χάρισαν ανεπανάληπτα τραγούδια. Ο κουμπάρος δηλαδή σε αυτή τη δουλειά είμαι εγώ. Επίσης ο Χρήστος με τον Βίρβο υπέγραψαν τα τραγούδια του μεγάλου μου δίσκου «Ο τελευταίος αισθηματίας» που βγήκε το 1993. Έχω πει κι άλλα σκόρπια τραγούδια του Χρήστου σε δτίχους του Χαψιάδη, του Βρούβα, του Χατζάκη.
Τι είναι εκείνο που κάνει ξεχωριστό τον Νικολόπουλο;
Οι γνώσεις και η μαστοριά του, η ικανότητα να αφομοιώνει ποικίλες και ετερόκλητες συχνά επιρροές και να τις μεταπλάθει προσθέτοντας το δικό του χαρακτήρα, τη δική του προσωπικότητα. Παίρνει δηλαδή τα παλιά κλασικά υλικά του λαϊκού μας τραγουδιού, τα παντρεύει και τα μεταμορφώνει σε σύγχρονα, δίνοντας τους νέα δυναμική και προοπτική. Ο χαρακτηρισμός που του απονείμουν «Ο Τσιτσάνης των ημερών μας» δεν είναι υπερβολικός. Είναι ο κορυφαίος λαϊκός συνθέτης της γενιάς μας. Γι’ αυτό και είναι Μεγάλη η χαρά μου που τραγουδώ ξανά Νικολόπουλο.
Ο Ρασούλης σας λείπει;
Πολύ γιατί ήταν φίλος μου. Ήμουν από τους πρώτους που είχα καταλάβει ότι μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα στο χώρο του τραγουδιού με την ματιά και την πένα του. Και δυστυχώς αυτό το «διαφορετικό» λείπει απ’ το σημερινό λαϊκό –και όχι μόνο- τραγούδι μας. Ο λόγος του δημιουργούσε νέες και πρωτόγνωρες καταστάσεις. Κοινωνικός, πολιτικός, ερωτικός, νοσταλγικός αλλά και ριζοσπαστικός συνάμα. Ήταν μια τομή μπροστάρικη.
Όπως τομή ήταν και η «Ρεμπέτικη Κομπανία».
Βάλαμε τα θεμέλια αλλά και το φυτίλι για την αναβίωση –όπως τη χαρακτήρισαν- του ρεμπέτικου στα χρόνια του ’70 και όσα ακολούθησαν. Το κάναμε από μεράκι και από αγάπη σε αυτό το ρεπερτόριο πιστεύοντας πως μπορούσε και έπρεπε να ένα έχει καίριο ρόλο στην καθημερινότητα του Έλληνα. Αυτές τουλάχιστον ήταν οι δικές μας διαθέσεις και προθέσεις, γι’ αυτό και πέρα από πρωτοπόροι επιλέξαμε κι ένα διαφορετικό υλικό από αυτό που συνήθως προσέγγισαν οι κατοπινοί «αναβιωτές».
Το καλοκαίρι που τρέχει ήταν-είναι δημιουργικό για σας;
Αρκετά θα έλεγα. Πάντα δημιουργώ και τραγουδώ, δε σταματώ όλα αυτά χρόνια. Συνεργάζομαι με τη Γλυκερία στις παραστάσεις «Σμυρνέικο Μινόρε» σε καλλιτεχνική επιμέλεια του Στέλιου Φωτιάδη. Ένα μουσικό οδοιπορικό με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή με πολύ καλή ορχήστρα, αφηγήσεις ηθοποιών και βέβαια με αξεπέραστα τραγούδια. Είναι ευλογία να τραγουδώ αυτά διαμάντια και βέβαια να συμπράττω με τη Γλυκερία. Είναι μοναδική ερμηνεύτρια και εξαιρετική συνάδελφος. Παράλληλα πραγματοποιώ και κάποιες αυτόνομες εμφανίσεις.
Κάτι καινούριο απ’ το Σεπτέμβρη;
Θα συνεχίσουμε αυτές τις συναυλίες αλλά ταυτόχρονα ετοιμάζω και κάτι που με γεμίζει με ικανοποίηση αλλά και ευθύνη. Πρόκειται να κυκλοφορήσει ένα βιβλίο που θα συνοψίζει τη μέχρι τώρα πορεία μου στο τραγούδι, απ τα χρόνια της Ρεμπέτικης Κομπανίας μέχρι και σήμερα και μαζί θα ξετυλίγει και το νήμα της ζωής μου. Θα στέκεται στις σημαντικότερες συνεργασίες μου (ενδεικτικά: Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Ξυδάκη, Ρασούλη, Σαββόπουλο, Νικολόπουλο, Μπέλλου, Μπίνη, Τσαουσάκη, Λύδια, Κλυνν, Σούκα, Βιτάλη, Βίρβο, Μαμαγκάκη και άλλους ξεχωριστούς)και την ίδια ώρα θα αποτυπώνει τις σκέψεις μου για το καλό τραγούδι μας και όσα πολύτιμα αυτό εμπεριέχει.
Το λέτε αυτό γιατί πλέον υπάρχουν και πολλά παρατράγουδα;
Ανέκαθεν υπήρχαν, ποτέ όμως δεν είχαν αυτήν προβολή και την «τιμητική» που γνωρίζουν στις μέρες μας. Την ίδια ώρα όμως πολλά νέα παιδιά μαθαίνουν μπουζούκια και παραδοσιακά όργανα κρατώντας την ελπίδα αναμμένη πως ο μουσικός μας θησαυρός δεν θα πάει χαμένος.
