Γιώργος Μαργαρίτης - Εγώ είμαι λαϊκός τραγουδιστής…

Αφορμή για τη συζήτησή μας ο νέος του δίσκος που μόλις κυκλοφόρησε.

Κι όπως είπε ο Ντοστογιέφσκι, Έγκλημα και Tιμωρία.
Είναι μια φράση που χρησιμοποίησε ο Μανώλης Ρασούλης και έδωσε και τον γενικό τίτλο του δίσκου. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό τραγούδι που μελοποίησε ο Πέτρος Βαγιόπουλος. Δυστυχώς στην πατρίδα μας άλλοι κάνουν τα εγκλήματα και άλλοι χρεώνονται την τιμωρία. Κοινωνία ένοχη που λέει και το τραγούδι.

Στην καινούργια αυτή δουλειά συναντάμε κι άλλα άσματα με κοινωνικές αναφορές.
Μα γίνεται λαϊκό τραγούδι που να μην καταπιάνεται με όσα συμβαίνουν γύρω μας. Κοινωνικά τραγούδια δεν έγραφε ο Τσιτσάνης, ο Μάρκος και οι άλλοι δασκάλοι μας. Το κελί 33, μία απ’ τις μεγαλύτερες επιτυχίες μου δεν είναι κοινωνικό τραγούδι; Εντάξει, και ο έρωτας μέσα στη ζωή είναι, και πρέπει και οφείλουμε να τον υμνήσουμε. Άλλο όμως ο έρωτας και άλλο η καψούρα. Έχω μια αδυναμία στα κοινωνικά και στα καλά ερωτικά τραγούδια. Σε αυτά που αντλούν την θεματολογία τους από την καθημερινότητα των ανθρώπων. Τώρα, στο Έγκλημα Και Τιμωρία, εκτός από το ομώνυμο του δίσκου, έχει γράψει και ο Βαγιόπουλος τον Έλλην πάνω σε στίχους του ποιητή Γιώργου Σουρή, ο οποίος τόσες δεκαετίες νωρίτερα περιέγραψε με τον δικό του τρόπο τα κουσούρια της ράτσας μας. Είναι και Το χαπάκι σε στίχους του Γιάννη Λογοθέτη, του Λογό που λέμε, που μιλαει για την κατάντιά μας κι αυτό αλλά και το Ω, κιτάρε σε στίχους της Λίνα Νκολακοπούλου.

Πώς προέκυψε η συνεργασία μαζί της;
Ήταν ένα τραγούδι του Ενρίκο Μασίας που το ήξερα από τα χρόνια του '60. Μάλιστα το ψευτοτραγούδαγα πιτσιρίκος σε κάτι κανταδίτσες που κάναμε. Μαζί με τον Πέτρο τον Βαγιόπουλο, που είναι ο στενός μου συνεργάτης τα τελευταία χρόνια, σκεφτήκαμε να το δώσουμε στην Λίνα να του βάλει ελληνικά λόγια. Πιστεύαμε ότι μπορεί να δώσει κάτι διαφορετικό με το στίχο της, όπως και πράγματι συνέβη. Γι’ αυτό και παιδευτήκαμε να την βρούμε την Λίνα και περιμέναμε τα δώρα της. Κι όπως χαρακτηριστικά έγραψε, τα λεφτά δεν τα φάγαμε μαζί…

Το σουξέ όμως του δίσκου φαίνεται να είναι το ζεϊμπέκικο του Χρήστου Νικολόπουλου.
Έπεσε πολύ δουλειά για να βγει αυτός ο δίσκος. Ένας χρόνος και βάλε. Μόνος όποιος τον ακούσει πολλές φορές θα καταλάβει πόσο ψαχτήκαμε και κοσκινίσαμε το υλικό… και καταστάλαξε. Έχουμε να κάνουμε με θηρία του πενταγράμμου. Ανέφερα νωρίτερα το Ρασούλη, τη Νικολακοπούλου, τον Λογοθέτη. Είναι ο Μαχαιρίτσας, είναι ο Γιάννης Εμμανουηλίδης που και στο παρελθόν μου εχει δώσει γερά τραγούδια, ο Δημήτρης ο Ιατρόπουλος και ο Δημήτρης Βλάχος, αλλά και ο Ρεπάνης, ο Τατασσόπουλος, ο Ρούτσος και φυσικά ο Νικολόπουλος. Ο Χρήστος είναι ο τελευταίος των μεγάλων μας συνθετών που συνεχίζει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην δισκογραφία και την διασκέδαση. Είναι μεγάλη η χαρά μου που συνεργαζόμαστε και πάλι και πράγματι το Δίπλωσαν πάλι στα ποτήρια τα ποτά, ήδη το έχει αγαπήσει ο κόσμος.

Έχει γράψει και το τσιφτετέλι Στοίχημα δε βάζω.
Που είναι και αγαπησιάρικο και με βαθύ νόημα. Τους στίχους στα τραγούδια του Νικολόπουλου υπογράφει ο Νίκος Αναγνωστάκης. Φίλος καλός και άνθρωπος ξεχωριστός. Ο Νίκος είναι καταξιωμένος επιχειρηματίας αλλά και κρυφό ταλέντο… Τόσα χρόνια μας έκρυβε τις χαρές του αλλά τώρα ήρθε η στιγμή να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Γράφει πολύ καλά, με ωραίες λέξεις και δυνατές ρίμες και πιστεύω πως στην πορεία θα αναδειχθεί σε γερό χαρτί. Άλλωστε έχει καλλιτεχνική φλέβα, έχει υπογράψει βιβλία, άρθρα και ο περίγυρός του, οι παρέες κι οι γνωριμίες του, είναι άνθρωποι του τραγουδιού. Έχει γνώση και πλήρη άποψη ο Νίκος για όσα συμβαίνουν στο χώρο και γενικότερα στην κοινωνία μας.

Στον δίσκο έχεις συμπεριλάβει και το Πεθαίνω για σένα του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, που είχε ακουστεί στην ομώνυμη ταινία και μάλιστα σε δύο βερσιόν. Γιατί;
Το βάλαμε γιατί μου το ζήταγε ο κόσμος. Το ψάχνανε και δεν το βρίσκανε. Αρέσει πάρα πολύ στους νέους μας. Ο Λαυρέντης μόνο τέτοια τραγούδια ξέρει να γράφει. Γλυκά και σπουδαία. Το ηχογραφήσαμε δύο φορές. Μία σύμφωνα με την αντίληψη του δημιουργού και μία με μπουζούκια όπως το παρουσιάζαμε στο μαγαζί, που εμφανιζόμουν, τον Ουρανό.

Η διασκέδαση, στις δύσκολες μέρες που βιώνουμε βρίσκεται στα κάτω της ή ο Μαργαρίτης, με την ιστορία και τα σουξέ του, ξεπερνάει ακόμα και την κρίση;
Στο μαγαζί αυτό πήγα γιατί με κέρδισε ο χώρος, που είναι πανέμορφος. Τώρα σε ότι με ρωτάς θα σου απαντήσω με ειλικρίνεια. Γιατί κανείς πια δε λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Όλοι σκίζουμε, ξεσκίζουμε… και μέσα τηγανίτα τίποτα! Το αλά καρτ είναι δύσκολη υπόθεση. Να έρθει δηλαδή ο άλλος γιατί επιλέγει να σε ακούσει. Αν πάρεις τα τέσσερα - πέντε μεγάλα μαγαζιά με τα λεγόμενα σχήματα πρώτης γραμμής, θα διαπιστώσεις ότι οι επιχειρηματίες τους με τις άκρες και γνωριμίες που διαθέτουν, γεμίζουν τους χώρους. Αυτοί είναι η δύναμη. Δε λέω ότι οι καλλιτέχνες που εμφανίζονται εκεί δεν παίζουν το ρόλο τους. Όμως δίχως χορούς και συνεστιάσεις ίσως ούτε το Σάββατο να μη γεμίζανε. Μιλάω για τη σημερινή κατάσταση. Εγώ δουλεύω κανονικά αλά καρτ και όπου κι αν βρεθώ, δόξα τω Θεό τα πάμε μια χαρά.

Πώς το εξηγείς; Ποιοι είναι κατά τη γνώμη σου οι λόγοι που τα καταφέρνεις να κινείσαι αυτόνομα;
Εγώ είμαι ένας άλλος τραγουδιστής. Έχω διαφορά από πολλούς άλλους. Και στα βιώματα και φωνητικά. Έχω ζήσει άλλες καταστάσεις. Ανήκω στους μερακλήδες τραγουδιστές. Και υπάρχει και ανάλογο κοινό που αρέσκεται στα τραγούδια μου και στον τρόπο ερμηνείας μου. Μερακλήδες από 15 έως 105 ετών έρχονται να διασκεδάσουν μαζί μου. Αυτός ο κόσμος λοιπόν έχει ακόμα τη δυνατότητα μια φορά την εβδομάδα, μία το μήνα να βγει για να ξεδώσει. Υπάρχουν λίγα ψιλά αλλά και αυτά θα τελειώσουν κάποια στιγμή, αφού δεν βλέπω να καθαρίζουμε γρήγορα με την κρίση. Θα τραβήξει πολύ και για πολλά χρόνια η ιστορία που μας μπλέξανε. Πιστεύω όμως ότι ο Έλληνας πάντα θα γλεντάει τους καημούς του και στις φουρτούνες βγάζει τις κρυμμένες αρετές του.

Ανέκαθεν στις περιόδους κρίσεις το λαϊκό τραγούδι γνώριζε άνθηση. Πιστεύεις ότι τώρα θα συμβεί κάτι ανάλογο.
Ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται, δε λέει ο λαός μας. Θα μου πεις τελευταία το παραμύθι κράτησε παραπάνω. Ίσως να ήρθε η στιγμή για να ξεγυμνωθεί. Εγώ είμαι λαϊκός τραγουδιστής. Ανήκω δηλαδή στο κοινωνικό τραγούδι. Με αυτά μεγάλωσα, αυτά τραγούδησα στα πρώτα μου βήματα και συνεχίζω. Θα ήθελα ο κόσμος που μας διαβάζει καλή ώρα, και μας ακούει, να δώσει βάση στα τραγούδια αυτού του δίσκου. Να προσέξει πολύ το Έγκλημα και τιμωρία όπου ο Ρασούλης θίγει τα κακώς κείμενα και μου δίνει την ευκαιρία να βγάλω τα μεράκια της ψυχής μου. Να ακούσει τον Έλλην, το Κιτάρε, τα Ποτήρια, το Χαπάκι, το Πεθαίνω, το Μοναστήρι, το Απόψε κάτι θα συμβεί, το Στοίχημα, τη Βέρα… Γατί, η βέρα παλιοσίδερο στο χέρι το δεξί, δεν φέρνει φίλε μου την ευτυχία, δεν είναι κοινωνικό τραγούδι; Ερωτικό αλλά κοινωνικό.

Υπάρχουν και δύο επανεκτελέσειες στο δίσκο. Το Σπάστα, γκρέμιστα κυρά μου και το Περιεχόμενο μηδέν. Το πρώτο σύνθεση του Τατασσόπουλου από τα χρόνια του ΄50 με τον Τσαουσάκη στην ερμηνεία και το δεύτερο του Ρεπάνη, προς τα τέλη του '70 με τον Κώστα Κόλλια.
Ξέρεις πολύ καλά πόσο αγαπώ το κλασικό λαϊκό τραγούδι. Είναι στις φλέβες μου και μπορώ να πω ότι το κατέχω πολύ καλά. Γνωρίζω όλη την δισκογραφία των καταξιωμένων αλλά και των απαρασημοφόρητων συνθετών και στιχουργών. Γι’ αυτό ξαναηχογράφησα το τσιφτετέλι του Τατασσόπουλου σε στίχους του Ρούτσου που άφησε εποχή στην διασκέδαση. Απ’ την άλλη έλειπε από τον δίσκο ένα λαϊκό μπολέρο και έτσι σκέφτηκα το τραγούδι του Ρεπάνη. Το πρότεινα στον παραγωγό της δουλειάς μας, τον πολύπειρο Γιώργο Μακράκη, του άρεσε και το τραγούδησα. Και θέλω να σταθώ στην παρουσία του Μακράκη στο δίσκο, καθώς μας βοήθησε πολύ με τις γνώσεις του και την αντίληψη που έχει στην διαδικασία παραγωγής. Άλλωστε, αναφερόμαστε σε έναν επαγγελματία με τεράστια διαδρομή και δίσκους που έχουν αφήσει έντονα τα χνάρια τους στο τραγούδι μας.

Σε ακούω πολύ ζεστό όσον αφορά τα πολύτιμα πετράδια του τόπου μας. Έτσι μετά τον Τσιτσάνη, υπάρχει σκέψη, να σε απολαύσουμε και σε άλλα αντίστοιχα αφιερώματα.
Προς το παρών Έγκλημα και Τιμωρία. Τραγούδια που αφορούν το σήμερα, όλα αυτά που ζούμε και μας καίνε. Βέβαια οι ρίζες μου είναι το ρεμπέτικο, το λαϊκό του '50, του '60 αλλά και το έντεχνο τραγούδι. Το πραγματικά έντεχνο όμως… Μπορώ να αποκοπώ από τον ομφάλιο λώρο μου; Δεν γίνεται. Είναι αλήθεια ότι θέλω να περάσω στους νεότερους την κληρονομιά μας σε σύγχρονες εκτελέσεις, όπως πρέπει και αρμόζει. Γιατί αυτά τα τραγούδια, που είναι και η πολιτισμική μας περιουσία, συχνά όλα αυτά τα χρόνια, έχουν κακοπάθει από ορισμένους που ενώ τα τραγουδούν στην ουσία τα κακοποιούν. Τα βιάζουν τα τραγούδια…

Δε βλέπεις δηλαδή να αναδύεται μια νέα γενιά ερμηνευτών που θα πάρει τη σκυτάλη τη σκυτάλη από εσάς και θα προεκτείνει το δρομολόι;
Καλούς τραγουδιστές, νέους, έχουμε. Βιώματα δεν υπάρχουν, οι δασκάλοι έχουν μπει στην άκρη κι οι περισσότεροι βιάζονται να γίνουν αρχηγοί σε μια μέρα. Φταίνε και τα μέσα που δεν προβάλλουν όπως και όσο πρέπει τις αξίες που έχουμε. Γιατί το λαϊκό τραγούδι είναι μεγάλη υπόθεση και απαιτητική. Έχουμε κι άλλους μερακλήδες τραγουδιστές, αλλά κι αυτοί είναι πάνω - κάτω στην δική μου ηλικία.

Εσύ όμως είσαι στα καλύτερα σου.
Ο τραγουδιστής όταν ωριμάζει, και έχει φωνή για να τα πει, είναι καλύτερος. Ξέρει να δώσει καλύτερα τον στίχο, προσέχει την παραμικρή λεπτομέρεια, έχει ποτιστεί από την τέχνη και έχει ολοκληρώσει την τεχνική του. Ακούστε το Έγκλημα Και Τιμωρία και θα καταλάβετε τι εννοώ.