Του Θάνου Μαντζάνα
Το νέο album του Γιάννη Κασέτα «Lucid Dream» κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες, έξι ολόκληρα χρόνια μετά το προηγούμενο του. Ο σαξοφωνίστας και συνθέτης εργάσθηκε αυτή τη φορά κυρίως με ένα κουαρτέτο το οποίο συναποτελούν ο κιμπορτνίστας Κωστής Χριστοδούλου, ο κοντραμπασίστας Γρηγόρης Θεοδωρίδης και ο ντράμερ Δημήτρης Κλωνής αλλά συμμετέχουν και αρκετοί άλλου εκλεκτοί μουσικοί της ελληνικής jazz σκηνής, κυρίως σε άλλα πνευστά (τρομπέτα, τρομπόνι και φλάουτο) αλλά και στην ηλεκτρική κιθάρα, ακόμα και στο κοντραμπάσο και τα ντραμς. Μίλησα μαζί του για αυτόν τον δίσκο στον οποίο γενικότερα τα πνευστά και όχι μόνο το σαξόφωνο του «πρωταγωνιστούν» αισθητά περισσότερο από άλλες φορές.
Καταρχάς είναι ο πιο κοντά στην «κλασική» jazz, το bop δηλαδή, δίσκος που έχεις κάνει ή είναι μόνο η ιδέα μου;
Σίγουρα έχω καταβολές στην εποχή του bop αν και σε αρκετές συνθέσεις του δίσκου είναι πιο ισχυρή η επίδραση του (μεγάλου σαξοφωνίστα που πέθανε πριν λίγες ημέρες) Wayne Shorter και της jazz του τέλους της δεκαετίας του ‘60. Υπάρχουν όμως και στοιχεία rock όπως και από την σύγχρονη κλασσική μουσική.
Προσέγγισες διαφορετικά την συνθετική διαδικασία αυτή τη φορά ή όπως το έκανες και πριν;
Ίσως η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι τα κομμάτια ήταν προϊόν του εγκλεισμού την περίοδο της πανδημίας. Παράλληλα προσπάθησα να συνθέσω με γνώμονα την διαφορετικότητα σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές.
Ποια θα έλεγες ότι είναι η κυριότερη διαφορά αυτού του album με το «Northern Lights»;
Η επιλογή ενός κουαρτέτου σχεδόν για ολόκληρο το «Lucid Dream» έχει παίξει ρόλο στην διαφοροποίηση σε σχέση με το «Northern Lights». Επίσης έχω την αίσθηση ότι υπάρχει μια ομοιομορφία και ένας πιο «ζεστός» ήχος στο νέο album.
Οι σουίτες – ή έστω οι συνθέσεις με πολλά μέρη – ήταν κάτι που σε έλκυε από την αρχή. Τι βρίσκεις σε αυτή την φόρμα που δεν το έχουν για εσένα άλλες και σε τι σε βοηθά να εκφράζεσαι καλύτερα;
Οι σουίτες, όπως και οι συμφωνίες, είναι ένα φυσικό επόμενο για εμένα, ίσως επειδή μου αρέσει να συνθέτω θεματικά. Γενικά αισθάνομαι μια άνεση στο να γράφω αυτού του είδους την μουσική με την προϋπόθεση ότι το πρώτο μέρος της σουίτας να έχει μια ισχυρή μελωδική γραμμή.
Μίλησε μου για την «Nomad Suite» που καταλαμβάνει το πρώτο μέρος του album. Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης της και ποια θα έλεγες ότι είναι τα κυριότερα χαρακτηριστικά της;
Το «Nomad Suite» περιγράφει το ταξίδι ενός νομάδα απ' την μακρινή Ασία του μέλλοντος μέχρι την Ευρώπη του ιμπρεσιονισμού αλλά και την σύγχρονη πολυπολιτισμική Νέα Υόρκη.
Τι σημαίνει αλήθεια ή έστω σε τι αναφέρεται ο αινιγματικός τίτλος «The Ingenius Mind Of 8 Month Old Rocky Liangi»;
Το κομμάτι αυτό δημιουργήθηκε όταν αυτοσχεδίαζα προσπαθώντας να αποσπάσω την προσοχή της ανιψιάς μου. Ο τρόπος που με κοίταζε ήταν σαν να καταλάβαινε όλες τις νότες παρά το γεγονός ότι ήταν μόλις οκτώ μηνών!
Πηγή έμπνευσης του ομότιτλου κομματιού ήταν όντως ένα όνειρο ή ο τίτλος είναι συμβολικός; Και πώς συνδέεται με τους τίτλους των δύο μερών του, «Συναισθησία» και «Πανσπερμία»;
Το «Lucid Dream» μου δίνει μια ονειρική αίσθηση και αυτό του έδωσε και τον τίτλο του.. Η συναισθησία επελέγη σαν τίτλος λόγω των χρωμάτων που μπορεί κάποιος να «ακούσει» μέσω της αρμονίας του. Η πανσπερμία επελέγη για τον απλό λόγο ότι ακούγεται ωραία σαν λέξη μαζί με την συναισθησία. Επίσης υπάρχει κάτι το εξωτικό, ίσως ακόμη και «εξωγήινο» στο δεύτερο μέρος του «Lucid Dream».
Το «Nostalgia In Puerto Rico» που κυκλοφόρησε και σαν προπομπός του δίσκου είναι διαφορετικό από τα υπόλοιπα κομμάτια, έτσι δεν είναι; Πώς και γιατί σου προέκυψε αυτή η αρκούντως latin συνθετική στιγμή;
Η βάση του concept του άλμπουμ είναι ο κόσμος των ονείρων ενός ονειροταξιδευτή νομά. Στα όνειρα του βρίσκεται σε έναν παράλληλο κόσμο όπου άλλοτε είναι σε τροπικά νησιά και άλλοτε σε ουτοπικές φουτουριστικές μεγαλουπόλεις. Κάπως έτσι στα όνειρα του βρέθηκε και στο Πουέρτο Ρίκο. Το «Nostalgia…» είναι αυτό το όνειρο του.
Είναι επίσης η πρώτη φορά που εστιάζεις περισσότερο σε έναν πιο ensemble ήχο των πνευστών αντί για τον σολιστικό του σαξοφώνου σου; Έχει κάποια βαθύτερη σημασία αυτό ή ήταν καθαρά θέμα αισθητικής επιλογής;
Ήθελα πολύ να γράψω ένα θέμα για τρομπέτα και φλάουτο. Όπως επίσης να εκμεταλλεύθηκα τον μαγικό ήχο του τρομπονίστα Αντώνη Ανδρέου, τόσο σε συνδυασμό με την τρομπέτα όσο και μόνον του.
Βλέπεις το παίξιμο σου να γίνεται πιο λιτό στο πέρασμα του χρόνου ή όχι απαραίτητα και είναι κάθε φορά ανάλογα με την συγκεκριμένη μουσική συνθήκη;
Δεν ξέρω αν γίνεται πιο λιτό αλλά σίγουρα γίνεται πιο ουσιώδες.
Στο ξεκίνημα σου χρησιμοποιούσες αρκετά την (γυναικεία) φωνή, είτε με την μορφή τραγουδιού είτε ως vocalizing αλλά έχεις πολλά χρόνια να το κάνεις. Δεν σε ενδιαφέρει πια καθόλου ο φωνητικός παράγοντας ή δεν σε εκφράζει πλέον;
Πάντα μου άρεσε η φωνή και στο μέλλον θέλω να κάνω ένα project με φωνητικά, όχι απαραίτητα με στίχους όμως.
Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου από την πρώτη ζωντανή παρουσίαση του album στο ΠΛΥΦΑ;
Η συναυλία στο ΠΛΥΦΑ οφείλεται στην συνεργασία μου με τον Βασίλη Εφραιμίδη ως παραγωγού και ηχολήπτη της. Έκανε εκπληκτική δουλειά στην διοργάνωση της παρουσίασης όπως και στην προώθηση της!
Και τα προσεχή σχέδια σου; Υπάρχουν ήδη ιδέες για τον επόμενο δίσκο, έστω το concept του ή είναι πολύ νωρίς ακόμα;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει συγκεντρωθεί συνθετικό υλικό για δυο διαφορετικά projects. Το πρώτο θα έχει μια έντονη μινιμαλιστική διάθεση αλλά και αρμονικές αναφορές στον Ντεμπισί. Το δεύτερο θα περιέχει «τραγούδια χωρίς στίχο», ίσως ακόμα και χωρίς φωνή σε κάποια μέρη.
Ο Γιάννης Κασέτας εξακολουθεί να επαναπροσδιορίζει διαρκώς όχι μόνο το ύφος αλλά και την προσέγγιση στην μουσική του και αυτό ακριβώς είναι που καθιστά κάθε νέα εργασία του τόσο ενδιαφέρουσα.
Το νέο album του Γιάννη Κασέτα «Lucid Dream» κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες, έξι ολόκληρα χρόνια μετά το προηγούμενο του. Ο σαξοφωνίστας και συνθέτης εργάσθηκε αυτή τη φορά κυρίως με ένα κουαρτέτο το οποίο συναποτελούν ο κιμπορτνίστας Κωστής Χριστοδούλου, ο κοντραμπασίστας Γρηγόρης Θεοδωρίδης και ο ντράμερ Δημήτρης Κλωνής αλλά συμμετέχουν και αρκετοί άλλου εκλεκτοί μουσικοί της ελληνικής jazz σκηνής, κυρίως σε άλλα πνευστά (τρομπέτα, τρομπόνι και φλάουτο) αλλά και στην ηλεκτρική κιθάρα, ακόμα και στο κοντραμπάσο και τα ντραμς. Μίλησα μαζί του για αυτόν τον δίσκο στον οποίο γενικότερα τα πνευστά και όχι μόνο το σαξόφωνο του «πρωταγωνιστούν» αισθητά περισσότερο από άλλες φορές.
Καταρχάς είναι ο πιο κοντά στην «κλασική» jazz, το bop δηλαδή, δίσκος που έχεις κάνει ή είναι μόνο η ιδέα μου;
Σίγουρα έχω καταβολές στην εποχή του bop αν και σε αρκετές συνθέσεις του δίσκου είναι πιο ισχυρή η επίδραση του (μεγάλου σαξοφωνίστα που πέθανε πριν λίγες ημέρες) Wayne Shorter και της jazz του τέλους της δεκαετίας του ‘60. Υπάρχουν όμως και στοιχεία rock όπως και από την σύγχρονη κλασσική μουσική.
Προσέγγισες διαφορετικά την συνθετική διαδικασία αυτή τη φορά ή όπως το έκανες και πριν;
Ίσως η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι τα κομμάτια ήταν προϊόν του εγκλεισμού την περίοδο της πανδημίας. Παράλληλα προσπάθησα να συνθέσω με γνώμονα την διαφορετικότητα σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές.
Ποια θα έλεγες ότι είναι η κυριότερη διαφορά αυτού του album με το «Northern Lights»;
Η επιλογή ενός κουαρτέτου σχεδόν για ολόκληρο το «Lucid Dream» έχει παίξει ρόλο στην διαφοροποίηση σε σχέση με το «Northern Lights». Επίσης έχω την αίσθηση ότι υπάρχει μια ομοιομορφία και ένας πιο «ζεστός» ήχος στο νέο album.
Οι σουίτες – ή έστω οι συνθέσεις με πολλά μέρη – ήταν κάτι που σε έλκυε από την αρχή. Τι βρίσκεις σε αυτή την φόρμα που δεν το έχουν για εσένα άλλες και σε τι σε βοηθά να εκφράζεσαι καλύτερα;
Οι σουίτες, όπως και οι συμφωνίες, είναι ένα φυσικό επόμενο για εμένα, ίσως επειδή μου αρέσει να συνθέτω θεματικά. Γενικά αισθάνομαι μια άνεση στο να γράφω αυτού του είδους την μουσική με την προϋπόθεση ότι το πρώτο μέρος της σουίτας να έχει μια ισχυρή μελωδική γραμμή.
Μίλησε μου για την «Nomad Suite» που καταλαμβάνει το πρώτο μέρος του album. Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης της και ποια θα έλεγες ότι είναι τα κυριότερα χαρακτηριστικά της;
Το «Nomad Suite» περιγράφει το ταξίδι ενός νομάδα απ' την μακρινή Ασία του μέλλοντος μέχρι την Ευρώπη του ιμπρεσιονισμού αλλά και την σύγχρονη πολυπολιτισμική Νέα Υόρκη.
Τι σημαίνει αλήθεια ή έστω σε τι αναφέρεται ο αινιγματικός τίτλος «The Ingenius Mind Of 8 Month Old Rocky Liangi»;
Το κομμάτι αυτό δημιουργήθηκε όταν αυτοσχεδίαζα προσπαθώντας να αποσπάσω την προσοχή της ανιψιάς μου. Ο τρόπος που με κοίταζε ήταν σαν να καταλάβαινε όλες τις νότες παρά το γεγονός ότι ήταν μόλις οκτώ μηνών!
Πηγή έμπνευσης του ομότιτλου κομματιού ήταν όντως ένα όνειρο ή ο τίτλος είναι συμβολικός; Και πώς συνδέεται με τους τίτλους των δύο μερών του, «Συναισθησία» και «Πανσπερμία»;
Το «Lucid Dream» μου δίνει μια ονειρική αίσθηση και αυτό του έδωσε και τον τίτλο του.. Η συναισθησία επελέγη σαν τίτλος λόγω των χρωμάτων που μπορεί κάποιος να «ακούσει» μέσω της αρμονίας του. Η πανσπερμία επελέγη για τον απλό λόγο ότι ακούγεται ωραία σαν λέξη μαζί με την συναισθησία. Επίσης υπάρχει κάτι το εξωτικό, ίσως ακόμη και «εξωγήινο» στο δεύτερο μέρος του «Lucid Dream».
Το «Nostalgia In Puerto Rico» που κυκλοφόρησε και σαν προπομπός του δίσκου είναι διαφορετικό από τα υπόλοιπα κομμάτια, έτσι δεν είναι; Πώς και γιατί σου προέκυψε αυτή η αρκούντως latin συνθετική στιγμή;
Η βάση του concept του άλμπουμ είναι ο κόσμος των ονείρων ενός ονειροταξιδευτή νομά. Στα όνειρα του βρίσκεται σε έναν παράλληλο κόσμο όπου άλλοτε είναι σε τροπικά νησιά και άλλοτε σε ουτοπικές φουτουριστικές μεγαλουπόλεις. Κάπως έτσι στα όνειρα του βρέθηκε και στο Πουέρτο Ρίκο. Το «Nostalgia…» είναι αυτό το όνειρο του.
Είναι επίσης η πρώτη φορά που εστιάζεις περισσότερο σε έναν πιο ensemble ήχο των πνευστών αντί για τον σολιστικό του σαξοφώνου σου; Έχει κάποια βαθύτερη σημασία αυτό ή ήταν καθαρά θέμα αισθητικής επιλογής;
Ήθελα πολύ να γράψω ένα θέμα για τρομπέτα και φλάουτο. Όπως επίσης να εκμεταλλεύθηκα τον μαγικό ήχο του τρομπονίστα Αντώνη Ανδρέου, τόσο σε συνδυασμό με την τρομπέτα όσο και μόνον του.
Βλέπεις το παίξιμο σου να γίνεται πιο λιτό στο πέρασμα του χρόνου ή όχι απαραίτητα και είναι κάθε φορά ανάλογα με την συγκεκριμένη μουσική συνθήκη;
Δεν ξέρω αν γίνεται πιο λιτό αλλά σίγουρα γίνεται πιο ουσιώδες.
Στο ξεκίνημα σου χρησιμοποιούσες αρκετά την (γυναικεία) φωνή, είτε με την μορφή τραγουδιού είτε ως vocalizing αλλά έχεις πολλά χρόνια να το κάνεις. Δεν σε ενδιαφέρει πια καθόλου ο φωνητικός παράγοντας ή δεν σε εκφράζει πλέον;
Πάντα μου άρεσε η φωνή και στο μέλλον θέλω να κάνω ένα project με φωνητικά, όχι απαραίτητα με στίχους όμως.
Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου από την πρώτη ζωντανή παρουσίαση του album στο ΠΛΥΦΑ;
Η συναυλία στο ΠΛΥΦΑ οφείλεται στην συνεργασία μου με τον Βασίλη Εφραιμίδη ως παραγωγού και ηχολήπτη της. Έκανε εκπληκτική δουλειά στην διοργάνωση της παρουσίασης όπως και στην προώθηση της!
Και τα προσεχή σχέδια σου; Υπάρχουν ήδη ιδέες για τον επόμενο δίσκο, έστω το concept του ή είναι πολύ νωρίς ακόμα;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει συγκεντρωθεί συνθετικό υλικό για δυο διαφορετικά projects. Το πρώτο θα έχει μια έντονη μινιμαλιστική διάθεση αλλά και αρμονικές αναφορές στον Ντεμπισί. Το δεύτερο θα περιέχει «τραγούδια χωρίς στίχο», ίσως ακόμα και χωρίς φωνή σε κάποια μέρη.
Ο Γιάννης Κασέτας εξακολουθεί να επαναπροσδιορίζει διαρκώς όχι μόνο το ύφος αλλά και την προσέγγιση στην μουσική του και αυτό ακριβώς είναι που καθιστά κάθε νέα εργασία του τόσο ενδιαφέρουσα.
