Ερωφίλη - «Πρέπει ν’ αλλάξεις εσύ, αν θέλεις κι ο κόσμος ν’ αλλάξει!»

σημείωσε μεγάλη επιτυχία, αφήνοντας πίσω του τραγούδια που θα ακούγονται για πολλά χρόνια ακόμα. Εδώ και λίγους μήνες, που το συγκρότημα έπαψε να υπάρχει (λόγω αστάθμητων παραγόντων), η Ερωφίλη κάνει πράγματα είτε μόνη της, είτε δίπλα σε αγαπημένους καλλιτέχνες. Είναι μια χαμογελαστή, ευγενική, καλή ακροάτρια και κυρίως, ευαίσθητη γυναίκα που σε ό,τι καταπιάνεται, φροντίζει να δίνει το μέγιστο των δυνατοτήτων της προκειμένου να επιτευχθεί το καλύτερο αποτέλεσμα.

Αφορμή για τη συνέντευξη που ακολουθεί ήταν η πρόσφατη κυκλοφορία του παιδικού cd «Ψαρόσουπα». Η Ερωφίλη έχει γράψει τη μουσική για το ομώνυμο παραμύθι του συγγραφέα Γιώργου Λεμπέση σε στίχους Βαγγέλη Λεμπέση, ενώ ερμηνευτές είναι οι Χάρις Αλεξίου, Ερωφίλη, Μαρία Καναβάκη, Ζαχαρίας Καρούνης, Σταμάτης Κραουνάκης, Κώστας Μακεδόνας, Πάνος Μουζουράκης, Μίλτος Πασχαλίδης, Γιώργος Περαντάκος, Ελένη Τσαλιγοπούλου και Γιάννης Χαρούλης. 

Ξεκίνησα δισκογραφικά το 1995 στο δίσκο του Μιχάλη Δημητριάδη «Τα δώδεκα ανέκδοτα της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου» και μέχρι το 2000 ήμουν με τον παραγωγό Κώστα Χατζηδουλή. Μαζί κάναμε τρεις προσωπικές δουλειές. Η πρώτη ήταν το «Πάμε για το Γιάχο- βάχο», (με το ομότιτλο τραγούδι του Κώστα Βίρβου), που ήταν ένα πολυσυλλεκτικό cd με τραγούδια σημαντικών δημιουργών, όπως Μιχάλης Σουγιούλ, Κώστας Καπνίσης, Μίμης Τραϊφόρος κ.α.. Μετά ήρθε το «Στα μυστικά σου βάλε με», επίσης πολυσυλλεκτικό, με τραγούδια του Χρήστου Νικολόπουλου, Σπύρου Ιωαννίδη κ.α. και στίχους του Θόδωρου Ποάλα. Τέλος, «Το τραγουδάκι μου» του συνθέτη Σ. Βαργεμτζίδη σε στίχους Λ. Παριανού. Μέχρι να βρεθώ με το Τρίφωνο, λοιπόν, είχα τρεις προσωπικούς δίσκους και πολλές συμμετοχές. Με το Τρίφωνο κάναμε άλλα τέσσερα cd.

Να σου πω ότι ήρθα στην Αθήνα από τα Χανιά για να σπουδάσω, πέρασα φυσικοθεραπεία με το σκεπτικό να τελειώσω τις σπουδές μου και να γυρίσω πίσω στην Κρήτη, γιατί δε μου άρεσε καθόλου η Αθήνα. Το πτυχίο μου το πήρα, αλλά στο τρίτο εξάμηνο των σπουδών έδωσα εξετάσεις στο Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου για να γίνω δασκάλα χορού, χορεύτρια και χορογράφος. Πήρα κι από εκεί το πτυχίο μου. Εκεί έκανα θεωρία μουσικής, έκανα σολφέζ, έκανα ρυθμική αγωγή, πήρα, δηλαδή, κάποιες βάσεις στη μουσική. Όσο ήμουν φοιτήτρια στη Ραλλού Μάνου, πιάνω δουλειά σε μια μπουάτ στα Εξάρχεια για να βγάζω κάποια φοιτητικά έξοδα. Εκεί με άκουσε ο Γιάννης Σπανός και την επόμενη χρονιά μου έκανε μια πρόταση. Έτσι, το 1991 ασχολούμαι με τη μουσική επαγγελματικά και, όπως προείπα, το 1995 δισκογραφώ για πρώτη φορά. Ευτυχώς, είχα πολύ καλές συνεργασίες από την αρχή. Γιάννης Σπανός, Μανώλης Λιδάκης, Κώστας Μακεδόνας, Δημήτρης Μπάσης, Κατερίνα Κούκα, Χαρούλα Αλεξίου, Νίκος Παπάζογλου και Χρήστος Νικολόπουλος ήταν μόνο κάποια άτομα με τα οποία συνεργάστηκα. Μετά με το Τρίφωνο ήρθαν κι άλλες συνεργασίες, όπως αυτή με το Μίκη Θεοδωράκη, τη Λίνα Νικολακοπούλου, το Σταμάτη Κραουνάκη, το Νίκο Ξυδάκη, την Ελένη Τσαλιγοπούλου, τα Υπόγεια Ρεύματα, τον Κώστα Χατζή και άλλους.

Ακόμα κυνηγάω το κάτι παραπάνω. Είμαι πολύ ευχαριστημένη και ευγνώμων, γιατί σχεδόν με όλους τους ανθρώπους που θαύμαζα έχω συνεργαστεί. Επίσης, νιώθω πολύ τυχερή που βρέθηκα με τα παιδιά στο Τρίφωνο – που εν τέλει ήμασταν τέσσερις και όχι τρεις -. Όμως, δεν έχω ακόμα την τύχη δικά μου, προσωπικά τραγούδια να μπορώ να τα σιγοτραγουδήσω με τον κόσμο σε ένα live. Ο κόσμος με γνώρισε περισσότερο – και λογικό, βέβαια – από τη δεκαετή συνεργασία με το Τρίφωνο. Θέλω να καταφέρω να κάνω τραγούδια που θα τα αγαπώ και που θα τα λέω με τον κόσμο στα live.

Ενώ, όπως σου είπα, ήμουν πολύ ευχαριστημένη από όλες τις συνεργασίες που έκανα και προχωρούσαν τα πράγματα μια χαρά, κάποια στιγμή ένιωσα ότι θέλω να μπω λίγο πιο δημιουργικά στο χώρο και να κάνω κάτι που να μην είναι ότι βρίσκομαι δίπλα σε ένα μεγάλο όνομα και τραγουδάω. Ήπιαμε τότε έναν καφέ με το Χρήστο Παπαμιχάλη και του είπα ότι θέλω να κάνουμε κάτι. Είπαμε, λοιπόν, να βρεθούμε με δύο ακόμα τραγουδιστές που θαύμαζα. Πήραμε τηλέφωνο το Δημήτρη Υφαντή και το Νίκο Κουρουπάκη, με σκοπό να κάνουμε τρεις μετρημένες παραστάσεις. Δε ξέραμε ότι θα γινόταν το Τρίφωνο. Θέλαμε να βρεθούμε τρεις άνθρωποι, να δουλέψουμε – να πειραματιστούμε με τις φωνές μας. Βρεθήκαμε στο σπίτι μου, όπου έπαιρνε ο καθένας την κιθάρα μου και παίζαμε για να ακούσουμε ο ένας τον άλλον, να γνωριστούμε μουσικά κι από κοντά. Ξεκινήσαμε μαγικά στην πρώτη συνάντηση να τραγουδούμε το «Φεγγάρι μάγια μου ‘κανες».  Στήσαμε τρεις παραστάσεις στο «Αερικό» στου Ψυρρή κι επειδή περάσαμε καλά, είπαμε να μην κλείσει καθένας άλλη δουλειά για τον χειμώνα, αλλά να συνεχίσουμε μαζί. Ακολούθησαν παραστάσεις στο «Σπίτι Τέχνης του Λώλη», αλλά χωρίς να είμαστε ακόμα Τρίφωνο, με τα ονόματά μας. Εκεί κάναμε μια παράσταση, από την οποία πέρασαν πάρα πολλοί καλλιτέχνες. Είχαν έρθει ο Γιώργος Ανδρέου, ο Τζίμης Πανούσης, ο Παντελής Θαλασσινός και άλλοι. Η αλήθεια είναι ότι μας παρότρυνε ο κόσμος να ηχογραφήσουμε αυτό που παρουσιάζαμε εκεί. Ο Θαλασσινός έγινε ο παραγωγός της πρώτης μας δουλειάς και την ώρα που ήμασταν στο στούντιο και ηχογραφούσαμε τέσσερα τραγούδια, αφήνοντας πίσω τις προσωπικές μας φιλοδοξίες, ψάχναμε όνομα για το γκρουπ. Νονός ήταν ο Κώστας Παρίσσης από τα Υπόγεια Ρεύματα! Για δέκα χρόνια που ήμασταν μαζί ειλικρινά ήταν πιο πολλές οι ώρες που κάναμε πρόβες παρά οι παραστάσεις μας. Είχαμε φτάσει στο σημείο να ανασαίνουμε μαζί στα live. Ουσιαστικά, μια δική μου ανησυχία για κάτι πιο δημιουργικό με έφερε κοντά σε ανθρώπους που εκείνη την ώρα είχαν τις ίδιες ανάγκες.

Σωστά. Πιο πριν κυκλοφόρησε το cd «Προσοχή Τρίφωνο», όπου, μέσω της συνεργασίας με τη Λίνα Νικολακοπούλου και το τραγούδι «Να μ’ αγαπάς» το Τρίφωνο έγινε πιο γνωστό. Ένα τραγούδι που αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο και εξακολουθεί να ακούγεται μέχρι και σήμερα. Μετά, λοιπόν, κυκλοφόρησε το cd «Τα τζιτζίκια του χειμώνα». Ο Νίκος μας ανακοινώνει σχεδόν απότομα ότι πρέπει να φύγει, ενώ υπήρχαν προγραμματισμένες εμφανίσεις για το cd. Τότε, πρότεινα εγώ τον Γιώργο Περαντάκο, με τον οποίο είχαμε πρωτοσυνεργαστεί το 1998 σε κάποιες παραστάσεις στην «Οδό Ονείρων» στο Μπουρνάζι. Ο Γιώργος, πολύ μετρημένα, δέχτηκε με πολλή χαρά την πρόταση, αλλά ζήτησε να του δώσουμε λίγο χρόνο ώστε να δει αν μπορεί κι εκείνος να δουλέψει με μας, γιατί, ουσιαστικά του ζητούσαμε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να καλύψει μια δουλειά που έγινε μέσα σε δέκα χρόνια από εμάς. Έκανε πολύ μεγάλη προσπάθεια να τα καταφέρει μέσα σε ένα μήνα. Θυμάμαι ότι στις πρώτες μας εμφανίσεις με το Γιώργο, ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα από την αγωνία του. Είχαμε μεγάλη επιτυχία, ο κόσμος που μας είχε μάθει με τον Νίκο, μας έλεγε «συγχαρητήρια» και για το Γιώργο, τον αγκάλιασαν και τον δέχθηκαν αμέσως γιατί ήταν αρκετά επικοινωνιακός και πρόσθεσε κάτι διαφορετικό με το ηχόχρωμά και τα ακούσματά του. Αρχίσαμε και δέναμε και κάναμε πολλά όνειρα. Ηχογραφήσαμε και δύο τραγούδια, τα «Της χαράς μαγαζί» και «Η βουλή των Αγίων». Καταφέραμε και κάναμε δύο εμφανίσεις και οι τέσσερις επί σκηνής.

Ναι, δεν είχαμε πια διάθεση να συνεχίσουμε ως Τρίφωνο. Όμως, θέλω να τονίσω ότι το Τρίφωνο όλα αυτά τα χρόνια της παρουσίας του, έκανε πολλά πράγματα και κάποια στιγμή, θα ήταν λογικό να σταματήσει να υπάρχει. Υπήρχαν προβλήματα, όπως το ότι ο Δημήτρης μένει στα Γιάννενα και δεν μπορούσαμε να είμαστε τόσο προβαρισμένοι όσο θα θέλαμε. Το Τρίφωνο έκανε τον κύκλο του, απλά ο χαμός του Γιώργου επίσπευσε τη διακοπή της ύπαρξής του.

Να σου πω αρχικά ότι, όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών άρχισα να παίζω αυτοδίδακτα κιθάρα. Είχα κάποιες φίλες στη σχολή νηπιαγωγών στην Κρήτη, οι οποίες μου ζητούσαν όταν είχαν διδασκαλία στα παιδάκια για διάφορα θέματα να τους γράφω τραγουδάκια, κάτι που έκανα με μεγάλη ευκολία. Οφείλω να πω ότι, ο δημιουργός της «Ψαρόσουπας» είναι ο Γιώργος Λεμπέσης, με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί και στο Ρυθμό Stage με το Τρίφωνο με την παράσταση «Όσα λένε οι τοίχοι». Εκείνη τη χρονιά γνωριστήκαμε και μου ζήτησε ο Λουκάς Φωτόπουλος να γράψω μουσική για ένα παραμύθι. Η ιστορία, λοιπόν, είναι του Γιώργου Λεμπέση και οι στίχοι του Βαγγέλη Λεμπέση. Εγώ έχω μια αδυναμία στα παιδικά τραγούδια. Ξεκίνησα, λοιπόν, παίρνοντας στα χέρια μου το θεατρικό της «Ψαρόσουπας» ένα απόγευμα Δευτέρας. Διαβάζω την ιστορία και ξετρελαίνομαι, ενθουσιάστηκα ακόμα περισσότερο με τους στίχους του Βαγγέλη - που, όπως του είπα έχουν μουσική μέσα τους-. Την Τρίτη στις 8.00 το πρωί ξυπνάω και άρχισε να παίζει η μουσική στο κεφάλι μου. Είχα το κινητό δίπλα και άρχισα να σκαρώνω μελωδίες. Στη 1.00 το μεσημέρι είχα γράψει όλη τη μουσική. Δεν πήρα κανέναν τηλέφωνο, γιατί θα νόμιζαν ότι δεν είχα δουλέψει. Έλεγα σε φίλους ότι νομίζω πως έχω γράψει κάτι. Με τους συνεργάτες από το Τρίφωνο, την Ευαγγελία Μαυρίδου και το Δημήτρη Παπαλάμπρου βρεθήκαμε να κάνουμε κάποια demo, ώστε να παρουσιάσουμε τα τραγούδια στον συγγραφέα και τον στιχουργό. Τους άρεσαν πάρα πολύ. Είχαμε τότε ελάχιστο χρόνο, γιατί πρωτογράφτηκαν το φθινόπωρο του 2011 και δεν ήταν ολόκληρα, αφού έμπαιναν μέσα στη ροή της παράστασης. Μετά την παράσταση ο κόσμος ζητούσε το cd και αργότερα ενημερώθηκα από το Γιώργο Λεμπέση ότι ο Φάνης Κιρκινέζος και η Sui Generis ενδιαφέρεται να βγάλει το cd. Προστέθηκαν στίχοι, προστέθηκαν τραγούδια. Αυτό ξεκίνησε το Φεβρουάριο του 2013, αφού αρχίσαμε να προσεγγίζουμε καλλιτέχνες για να πάρουν ένα ρόλο μέσα στο παραμύθι. Η Ευαγγελία Μαυρίδου και ο Δημήτρης Παπαλάμπρου έκαναν μια σπουδαία δουλειά και γι’ αυτό τους ευχαριστώ πάρα πολύ μέσα από την καρδιά μου. Η ενορχήστρωση μπορεί να καταστρέψει κάτι ή και να το αναδείξει. Εμπλούτισαν με τις αρμονίες τους και την εμπειρία τους τις μελωδίες μου. Οι καλλιτέχνες με χαρά δέχτηκαν να συμμετάσχουν παίρνοντας καθένας έναν ξεχωριστό ρόλο. Στο cd συμμετείχαν σπουδαίοι μουσικοί και πάρα πολύ γνωστοί σολίστες. Επίσης, έγινε πολύ λεπτομερής δουλειά, υψηλής αισθητικής στο στούντιο από τον Αντώνη Παπαβομβολάκη και το Δημήτρη Παπαβομβολάκη. Εύχομαι ειλικρινά αυτό το ταξίδι να μη σταματήσει εδώ και να συνεργαστούμε ξανά με όλους τους συντελεστές. Να ευχαριστήσω και την ομάδα Light-house, που είναι υπεύθυνη για τα βίντεο που υπάρχουν από τις ηχογραφήσεις.

Ήταν ότι, με έντονο χιούμορ, ο συγγραφέας μιλάει στα παιδιά για τις κλιματολογικές αλλαγές, θίγοντας έντονα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα. Όποιος ακούσει το cd και διαβάσει και την ιστορία, το καταλαβαίνει. Ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει ότι, όπου ψαρόσουπα, εννοούμε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Λέμε στα παιδιά να τρώνε ψαρόσουπα που είναι και δυναμωτική, αλλά να μην τρώνε εύκολα ό,τι τους σερβίρουν…



Φαντάζομαι ότι θα μάθουμε περισσότερα για την «Ψαρόσουπα» στην επίσημη παρουσίασή της.

Την Πέμπτη 20 Μαρτίου στις 12.00 το μεσημέρι θα γίνει στον Ιανό η επίσημη παρουσίαση της «Ψαρόσουπας». Με αφορμή την κυκλοφορία του cd, θα μιλήσει η Sui Generis Music και για το παιδικό τμήμα της εταιρίας. Θα παραβρεθούν κάποιοι καλλιτέχνες. Ήδη έχουν επιβεβαιώσει η Ελένη Τσαλιγοπούλου, ο Μίλτος Πασχαλίδης και ο Κώστας Μακεδόνας. Θα τραγουδήσουμε ζωντανά μερικά τραγούδια και θα  παιχτούν βίντεο από τις ηχογραφήσεις. Φυσικά θα υπάρχουν και βιβλία  και cd στον χώρο.

Προς το παρόν, μπορούν να γίνουν παραγγελίες στα Public και στον Ιανό και να σταλούν εκεί που θέλει ο κόσμος, ενώ σε λίγο καιρό θα μπορούν να αγοράζονται και μέσω i-tunes.

Έκανα κάποιες καλές συνεργασίες φέτος και με το Γιώργο Καζαντζή και με το Μανώλη Λιδάκη, ενώ τραγούδησα και με το Γιάννη Σπανό και τον Κώστα Μακεδόνα. Επίσης συμμετέχω σε κάποιες παραστάσεις της Λίνας Νικολακοπούλου. Μάλιστα, την Παρασκευή 21 Μαρτίου θα τραγουδήσουμε στο Άργος με την Αργυρώ Καπαρού και το Σταύρο Σιόλα. Συνεχίζω κάποια live και μόνη μου σε μικρούς χώρους. Το Σάββατο 15 Μαρτίου θα βρίσκομαι στο «Θέσις 7» στο Μοναστηράκι. Ακόμα, είμαι στη διαδικασία όπου μαζεύω υλικό για τη μετά Τρίφωνο εποχή, ώστε να συστηθώ ξανά στον κόσμο ως Ερωφίλη. Το πρώτο μας τραγούδι είναι σχεδόν έτοιμο με τίτλο «Να ‘χω Θεούς» από το Δημήτρη Παπαβομβολάκη και το Θανάση Στουπή που έγραψαν και το «Της χαράς μαγαζί».

Πρωτογνώρισα το χώρο αυτό ως τραγουδίστρια και με το Τρίφωνο και μέσω άλλων παραστάσεων. Γνώρισα τους ανθρώπους εκεί, εκτίμησα την προσπάθεια που κάνουν αυτή τη δύσκολη εποχή να έχουν μια τέτοια μουσική σκηνή. Μου έκαναν την πρόταση να έχω την επιμέλεια των προγραμμάτων και να προτείνω ιδέες. Στην αρχή ήμουν πολύ επιφυλακτική, γιατί δεν ήξερα αν αυτό θα με καθυστερούσε από δικά μου πράγματα, αν θα τα κατάφερνα αφού ήταν κάτι εντελώς καινούριο για μένα, αλλά εν τέλει δέχτηκα με μοναδικό γνώμονα την εκτίμησή μου για τους ανθρώπους και την προσπάθειά τους. Μου αρέσει πάρα πολύ σαν χώρος, είναι μια μουσική σκηνή με ιδανική χωρητικότητα για όμορφα live, έχει πολύ προσεγμένο ήχο και φώτα, όπως και service. Ξεκίνησα δειλά πλησιάζοντας κάποιους καλλιτέχνες που είχα περισσότερη άνεση να τους προσεγγίσω ή ήταν φίλοι μου. Σιγά σιγά το ένα έφερε το άλλο, εμπιστεύθηκαν το χώρο σημαντικοί δημιουργοί και τραγουδιστές και ο κόσμος στήριξε επίσης, με την παρουσία του, αυτή την προσπάθεια. Τώρα πια υπάρχουν και αρκετές παραστάσεις με νεότερα πρόσωπα. 

Θα κλείσουμε με τη φράση που λέει στην «Ψαρόσουπα» ο Σταμάτης Κραουνάκης ή αλλιώς το «Τέρας Ψυχραιμίας» που είναι ο ρόλος του, δίνοντας συμβουλές στον Κώστα Μακεδόνα, δηλαδή στον φοβητσιάρη Βρασίδα Αχινό: «Η λέξη δε μοιάζει με πράξη και πρέπει ν’ αλλάξεις εσύ εαυτό, αν θέλεις ο κόσμος ν’ αλλάξει»... Αυτό ελπίζω και πιστεύω…

Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το cafe "Il Consigliere", Άνθιμου Γαζή 15, Παλαιά Βουλή, Αθήνα.

---