Σε αντίθεση με τη «Λοξή Ματιά» που περιείχε 12 τραγούδια ερμηνευμένα από τον ίδιο σε δικές του συνθέσεις & στίχους, με δύο εξαιρέσεις στίχων του Στράτου Σαμιώτη, τα «Δίπολα» περιλαμβάνουν 10 ορχηστρικά κομμάτια, «δέκα τραγούδια χωρίς λόγια», όπως λέει ο Βασίλης Μασσαλάς, που αντικατοπτρίζουν την ευαισθησία και την ιδιαίτερη, πολύπλευρη προσωπικότητά του.
Δέκα μουσικές ενότητες με έντονο κινηματογραφικό χαρακτήρα, που θα μπορούσαν να αποτελούν μουσική από ταινία, με αφορμή ή και εξ’ αιτίας των οποίων ο Βασίλης Μασσαλάς συναντήθηκε με τους Ντίνο Χατζηιορδάνου, Ανδρέα Τράπαλη & Γιάννη Πλαγιαννάκο, βρίσκοντας την ταυτότητά του στην εκτέλεση και την αποτύπωση του ήχου στο μουσικό σύνολο που δημιούργησαν.
Δέκα μουσικές ενότητες με έντονο κινηματογραφικό χαρακτήρα, που θα μπορούσαν να αποτελούν μουσική από ταινία, με αφορμή ή και εξ’ αιτίας των οποίων ο Βασίλης Μασσαλάς συναντήθηκε με τους Ντίνο Χατζηιορδάνου, Ανδρέα Τράπαλη & Γιάννη Πλαγιαννάκο, βρίσκοντας την ταυτότητά του στην εκτέλεση και την αποτύπωση του ήχου στο μουσικό σύνολο που δημιούργησαν.
Βρεθήκαμε όλοι μαζί σε μια πρόβα τους και ο Βασίλης Μασσαλάς μας είπε λίγα λόγια για το νέο δίσκο, που κυκλοφορεί από την Antart, με μικρές παρεμβάσεις του Ντίνου & του Αντρέα!
Τι ήθελες να πεις με τα «Δίπολα» Βασίλη;
Έκανα μια απόπειρα με ένα μικρό σημείωμα που υπάρχει μέσα στην έκδοση να πω με λίγα λόγια αυτό που έχει ήδη ειπωθεί με τις ηχογραφήσεις αυτές. Αυτό που παρατηρώ, όχι μόνο σήμερα, αλλά εδώ κι αρκετά χρόνια, είναι ότι τα πράγματα είναι συνήθως μονοσήμαντα και πολύ απομακρυσμένα από τα αντίθετά τους. Έτσι που πλέον δε λειτουργούν και δε δίνουν την αίσθηση της ολότητας, όπως θα ήθελα ή όπως έχω συνηθίσει από ερεθίσματα που έρχονται από παλαιότερες εποχές και ίσως και από μελλοντικές! Αυτός είναι και ο λόγος που και στα τραγούδια σε μεγάλο βαθμό, αλλά πολύ περισσότερο και πιο καθαρά στα ορχηστρικά έχω μεταχειριστεί αυτή την πολύ απλή, κλασική και πολύ συνηθισμένη φόρμα δύο αντίθετων μερών που εναλλάσσονται μεταξύ τους, μπορεί και αενάως!
Τι σημαίνει αυτός ο δίσκος για σένα;
Για μένα ο δίσκος αυτός είναι δύο πράγματα. Το ένα είναι αυτό που είπα ήδη, ότι δηλαδή είναι η ανάγκη μου να ζω κάτι το οποίο δε με περιβάλει στην πραγματικότητα, ενώ θα ήθελα. Το δεύτερο, που ίσως είναι και το πιο σημαντικό είναι ότι έγινε η αφορμή για να αποκτήσω μια μουσική οικογένεια. Σε αυτή την περίπτωση, είμαι πιο τυχερός από κάθε άλλη φορά, γιατί με αυτούς τους ανθρώπους που συναντήθηκα έγινε αυτό που ονειρεύεται κάθε μουσικός. Έγινε κάτι ανεξέλεγκτα, μόνο του. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς καν ιεραρχία. Έγινε και κανείς δε θυμάται πώς. Όπως όταν γίνεται κάτι στον ύπνο σου και όταν ξυπνάς δε μπορείς να το ανακαλέσεις. Αυτό το πράγμα, λοιπόν, που είναι μια μορφή έρωτα, που δε μπορείς ούτε να τον προκαλέσεις, ούτε να τον αποτρέψεις, ήταν η συνάντηση με αυτούς τους ανθρώπους που εντελώς έξω από τα καθιερωμένα, έξω από τα δισκογραφικά κλισέ, έξω από τα επαγγελματικά κλισέ, βρεθήκαμε στα καλά καθούμενα κι από τότε ουσιαστικά δεν έχουμε χαθεί ούτε μια στιγμή. Ντίνος Χατζηιορδάνου, Ανδρέας Τράπαλης, Γιάννης Πλαγιαννάκος. Δε λέω τι όργανο παίζει καθένας, γιατί είναι γνωστό! Όπως έβγαλε παλιά ο Βοσκόπουλος μια αφίσα που είχε μόνο τη φάτσα του και δεν έλεγε ποιος είναι..! (γελάει)
Τι θα έλεγες πως «κέρδισες» με την έκδοση του δίσκου αυτού;
Αν εξαιρέσει κανείς το Ντίνο, με τον οποίο συμπορευόμαστε εδώ και δέκα χρόνια και είναι ο άνθρωπος χάρη στον οποίο μπόρεσα να κάνω και τον πρώτο δίσκο, ουσιαστικά πάλι χάρη στο Ντίνο με 2-3 τηλεφωνήματα για να έρθουμε σε επαφή με τα παιδιά, όλα τα υπόλοιπα έγιναν μόνα τους. Το ευτύχημα για μένα είναι ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, «βρήκα τον ήχο μου». Αυτό που είναι όνειρο κάθε ανθρώπου που ασχολείται με τη μουσική, είτε γράφει, είτε παίζει, είτε τραγουδάει, είτε και τα τρία, είτε δύο απ’ τα τρία. Πέρα από την ταυτότητα της σύλληψης και μια ταυτότητα στην εκτέλεση και στην αποτύπωση. Αυτό το πράγμα, εγώ αισθάνομαι ότι το έχω βρει. Πιστεύω ότι ακόμα κι αν δε ξανακάνω ποτέ τίποτε άλλο, καμία ηχογράφηση, τουλάχιστον έχω κατακτημένο αυτό. Και οφείλεται στα παιδιά. Είναι ο ήχος αυτών των ανθρώπων με μένα μαζί.
Πόσα κομμάτια περιλαμβάνει ο δίσκος;
Στο δίσκο μπήκαν δέκα κομμάτια, αυτά που έγιναν μέχρι τα τέλη καλοκαιριού του 2012 και ηχογραφήθηκαν το Σεπτέμβρη. Μετά την ηχογράφηση γράφτηκαν άλλα 3-4 τα οποία δε συμπεριλήφθηκαν.
Μίλησέ μας και για τον πρώτο σου δίσκο, τη «Λοξή Ματιά».
Στη «Λοξή Ματιά» συμπεριλήφθηκαν τραγούδια από μια περίοδο αναζήτησης γύρω από το τραγούδι και όχι μόνο, που κράτησε μια 8ετία. Η ανάγκη ήταν ίδια. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα τραγούδια της «Λοξής Ματιάς» είναι δίπολα τραγούδια. Είναι τραγούδια με έντονες αντιθέσεις από το ένα μέρος στο άλλο, τα οποία τείνουν να δημιουργήσουν μια αίσθηση ολόπλευρου, σε μένα τουλάχιστον. Η «Λοξή Ματιά» κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2010. Η αποτύπωση αυτού του υλικού οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο Ντίνο Χατζηιορδάνου, γιατί όταν «συμφωνήθηκε» με την τότε Lyra η παραγωγή του δίσκου, δεν είχα κανέναν να με βοηθήσει να οργανώσω το υλικό. Με βρήκε ο Ντίνος μέσα στην αβεβαιότητα - ο οποίος βέβαια ήταν παρών όλα αυτά τα χρόνια και στην αναζήτησή μου και στα ντέμο που γίνονταν και σε όλα - και μου είπε «θα το κάνουμε μαζί, μη στεναχωριέσαι καθόλου». Όπως και έγινε. Κάναμε 5-6 μήνες κάποιες ηχογραφήσεις, με το ρυθμό που μας επέτρεπαν οι υπόλοιπες δραστηριότητές μας κι έγινε ο δίσκος, ο οποίος κατά το ήμισυ πέτυχε. Η πρόθεσή μου είναι καθαρή, έχει αποτυπωθεί. Κατά ένα άλλο μεγάλο ποσοστό, νομίζω ότι δεν είχε μια ηχητική φυσιογνωμία άμεσα αναγνωρίσιμη από τις πρώτες νότες, από τα πρώτα μέτρα. Δεν το θεωρώ απαραίτητο, αλλά όπως φάνηκε εκ των υστέρων, ήταν κάτι που το χρειαζόμουν. Την εμπειρία που μεσολάβησε από τον ένα δίσκο στον άλλον, ας πούμε ότι την εξαργυρώνουμε όλοι μας, και ο Ντίνος και ο Αντρέας και ο Γιάννης και εγώ με το δεύτερο δίσκο. Νομίζω ότι χωρίς τον πρώτο, δε θα γινόταν να έχει ο δεύτερος δίσκος αυτή την ευστοχία. Και οι δύο δίσκοι πιστεύω ότι εντάσσονται στον ίδιο ενιαίο φορέα και στην ίδια ανάγκη, με μια διαφορά στην ωριμότητα.
Πού μπορεί να βρει κανείς τη «Λοξή Ματιά»; Έχει εξαντληθεί;
Έχει εξαντληθεί η Lyra νομίζω! Η αλήθεια είναι πως δε γνωρίζω τι έχουν γίνει τα αντίτυπα αυτού του δίσκου. Αποκλείεται να πουλήθηκαν όλα όσα κόπηκαν, αλλά κλείνοντας η εταιρεία, τα υπόλοιπα δεν έχω ιδέα που βρίσκονται. Και θα ήθελα να μάθω για λόγους αρχείου και γιατί θα ήθελα να τα κάνω δώρο σε κάποιους ανθρώπους. Τα «Δίπολα» κυκλοφορούν από την Antart και διατίθενται από την ιστοσελίδα της εταιρείας προς το παρόν, αλλά το είδα και στο κέντρο, στο δισκοπωλείο του Ξυλούρη. Σύντομα θα διανεμηθεί και στα υπόλοιπα. Πρέπει να πω ότι η Antart είναι μια ηρωική εταιρεία, που διευθύνεται από δύο διακεκριμένους μουσικούς το Νίκο και το Θοδωρή Μέρμηγκα, οι οποίοι ανάμεσα σε πάρα πολλά άλλα πράγματα που κάνουν, καταφέρνουν κι αυτό, να τρέχουν για εξώφυλλα, να τρέχουν για μίξεις, για όλα τα διαδικαστικά που έχει η έκδοση ενός δίσκου. Τους ευχαριστούμε πάρα πολύ.
Οι ηχογραφήσεις έγιναν στο στούντιο του Αντρέα, σωστά;
Ναι, στο στούντιο Soundtrap στο Περιστέρι, όπου λίγο πολύ όλοι μας μπαινοβγαίναμε κάποια χρόνια σαν μουσικοί, σαν φίλοι κτλ. Ήταν κι αυτό ένα μέρος της ιδέας του Ντίνου - του ανθρώπου κλειδί! Αν υπάρξει τρίτος δίσκος, θα είναι ο άνθρωπος κλειδί και σ’ αυτόν! Ο Δημήτρης Ρετουνιώτης έκανε την ηχοληψία, τη μίξη, το mastering και κατά ένα μέρος οφείλεται και σ’ αυτόν ο ενιαίος και ιδιόμορφος ήχος, αυτή η ατμόσφαιρα που έχει παραχθεί μέσα στο στούντιο. Ήταν ένα πείραμα διαρκείας για όλους, το οποίο όπως φαίνεται τελικά, μάλλον πέτυχε!
Ντίνος: Αυτό που δεν αναφέραμε και είναι πολύ σημαντικό είναι ότι η ηχογράφηση έγινε απ’ όλους μαζί στο στούντιο.
Βασίλης: Όλοι μας, αλλά περισσότερο τα παιδιά που βρίσκονται στη δισκογραφία ως εκτελεστές περισσότερα χρόνια, έχουμε την εμπειρία της ηχογράφησης ενός δίσκου με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Τη γνωστή μέθοδο «κανάλι - κανάλι», που έχει καθιερωθεί τις τελευταίες δεκαετίες λίγο πολύ τη ξέρουμε. Πιστεύω πως αυτό που θα ακούσει κανείς στα «Δίπολα» δε μπορεί να παραχθεί με αυτό τον τρόπο, του over dubbing, του «ένας - ένας» δηλαδή. Το να γράφουμε πάλι όλοι μαζί, που ακούω ότι γίνεται έντονα και στην Ευρώπη και στην Αμερική τα τελευταία χρόνια, για πολλούς λόγους θα είναι μια επιστροφή σε ένα τρόπο ο οποίος προϋποθέτει και την καλή αλληλεπίδραση μεταξύ των μουσικών, και χώρους με την αντίστοιχη υποδομή. Όλο αυτό το πράγμα που κάνει μια ηχογράφηση να αποκτά μια υπόσταση αναντικατάστατη.
Αντρέας: Να συμπληρώσω κι εγώ ότι χωρίς να μεσολαβήσουν πολλές πρόβες μεταξύ μας, ο χρόνος της εγγραφής δεν ξεπέρασε τις 21 ώρες και δεν το λέω με την έννοια της ικανότητας, αλλά με την έννοια της χημείας. Τα κομμάτια τσουλήσανε μόνα τους.
Βασίλης: Να σου πω ενδεικτικά, για τον πρώτο δίσκο χρειάστηκαν 6 μήνες στούντιο και δε ξέρω κι εγώ πόσοι μουσικοί και τυραννία και τηλέφωνα και για το δεύτερο χρειάστηκαν 21 ώρες. Καταλαβαίνεις ποια είναι η διαφορά ενός πράγματος που ρέει κι ενός πράγματος που είναι τραβηγμένο.
Τα κομμάτια αυτά, μαζί με άλλα, τα έχετε εντάξει και σε ένα πρόγραμμα που παρουσιάζετε κατά καιρούς…
Ναι. Παίξαμε πολύ λίγο πέρσι. Μας έχει μείνει, βέβαια, σαν παρακαταθήκη ένα ρεπερτόριο κι ένας τρόπος αντιμετώπισης των κομματιών.
Σκοπεύεις να κάνεις επίσημη παρουσίαση του δίσκου;
Προσωπικά δε θα το ήθελα, γιατί δε μ’ αρέσει καθόλου σαν ιδέα, να παρουσιάζεται ένας δίσκος και να είναι κάποιοι σε ένα πάνελ και λοιπά… Αυτό που θα ήθελα είναι να βρεθούν ένας ή περισσότεροι χώροι, συμβατοί με αυτό που κάνουμε - το στέκι μας ρε παιδάκι μου!
Μια που είστε έτοιμοι να ξεκινήσετε την πρόβα σας, θα ήθελα να αφιερώσετε ένα από τα «Δίπολα» στον κόσμο που θα μας διαβάσει!
Βεβαίως, το «Δίπολο» νούμερο 8 για τους αναγνώστες του Όγδοο! (Δείτε το βίντεο)
