Από παιδί ακόμη, η μουσική για μένα ήταν ένα παιχνίδι με το οποίο περνούσα τις περισσότερες ώρες μου. Η μαμά έπαιζε ακορντεόν,οι αδελφές μου, κιθάρα και πιάνο κι εγώ από τότε παρίστανα την τραγουδίστρια. Οι Κυριακές μας στο σπίτι ήταν γιορτές, περίμενα με ανυπομονησία τους θείους, τα ξαδέλφια μου, για να φάμε και μετά χωρίς να εγκαταλείψουμε το τραπέζι, να ξεκινήσουμε το τραγούδι.
Αυτές οι μνήμες αποτυπώθηκαν μέσα μου κι έγιναν ένα με μένα έτσι θεώρησα απόλυτα φυσικό να ασχοληθώ λίγο πιο σοβαρά με την μουσική.
Με το που τέλειωσα το σχολείο, ξεκίνησα να παίζω σε μια συνοικιακή ταβερνούλα με το συγκρότημα που είχα φτιάξει στο γυμνάσιο. Έναν χρόνο μετά πέρασα από οντισιόν στην γνωστή μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης «Πλατώ» και τότε γνώρισα τον σπουδαίο Μανώλη Ρασούλη, ο οποίος ήταν ο πρώτος ο οποίος με πίστεψε. Αυτή η γνωριμία-συνεργασία πραγματικά με σημάδεψε!
Την χρονιά που τραγουδούσα στο ιστορικό «Πέτρινο» του Μύλου μαζί με τον Χρήστο Μητρέτζη (του χρωστάω το σπουδαίο ρεπερτόριο το οποίο έχτισα δίπλα του, ρεμπέτικα, παλιά λαϊκά, πρώτες εκτελέσεις σε κασσετούλες που με προσοχή και αγάπη μου έφερνε να ακούσω) είχε έρθει σαν πελάτης ο Δημήτρης Μητροπάνος ο οποίος μου έκανε πρόταση για να κατέβω στην Αθήνα.
Νοιώθω πολύ τυχερή για το ξεκίνημα μου δίπλα σε όλους αυτούς τους κορυφαίους δημιουργούς και ερμηνευτές, Χάρις Αλεξίου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Γιάννης Κότσιρας, Δημήτρης Μπάσης, Χρήστος Νικολόπουλος, Νικος Ζιώγαλας.
Την σχέση μου με την Χάρις η οποία με έβαλε στον χώρο της δισκογραφίας, θα ήταν περιττό να την περιγράψω γιατί η αλήθεια είναι ότι, ότι και να πω είναι λίγο και φτωχό μπροστά σ' αυτό που μου εδόθη.
Τα τελευταία χρόνια περιπλανιέμαι με την μπάντα μου σε μουσικές σκηνές σε όλη την Ελλάδα, απολαμβάνοντας τη χαρά που μου δίνει το τραγούδι!
Είμαι πολύ ευτυχισμένη που τραγουδάω, το τραγούδι είναι πάντα εκεί για μένα, είναι η ψυχοθεραπεία μου, το γιατρικό μου! Σ' αυτές τις δύσκολες μέρες που περνάμε η μουσική μπορεί να βοηθήσει, να δώσει ελπίδα, έστω και για λίγο.
Ακόμη κι αν φαντάζουν όλα δύσκολα και θολά με την μουσική να παίζει για να απαλύνει τις πληγές μας, θα έρθουμε πιο κοντά στα αληθινά... καιρός ήταν... Καλό Χειμώνα να έχουμε και να δίνουμε αγάπη!
Ζωή Παπαδοπούλου
*Δεν θέλαμε να παρέμβουμε με προλόγους στη ζεστασιά του ανάγλυφου λόγου της ερμηνεύτριας. Φοβηθήκαμε μήπως μετριάσουμε την ομορφιά της αυθεντικότητας και ειλικρίνειας που αποπνέει το -σε πρώτο πρόσωπο- σημείωμα της. Η Ζωή Παπαδόπουλου με τη μέχρι σήμερα διαδρομή της στη δισκογραφία και τη διασκέδαση αφήνει τις καλύτερες υποσχέσεις - σιγουριές για όσα καλά και σημαντικά περιμένουμε να μας κεράσει. Άλλωστε οι αναγκαίες πρώτες ύλες, δηλαδή ταλέντο και προσωπικότητα, είναι δεδομένες.
Αυτές οι μνήμες αποτυπώθηκαν μέσα μου κι έγιναν ένα με μένα έτσι θεώρησα απόλυτα φυσικό να ασχοληθώ λίγο πιο σοβαρά με την μουσική.
Με το που τέλειωσα το σχολείο, ξεκίνησα να παίζω σε μια συνοικιακή ταβερνούλα με το συγκρότημα που είχα φτιάξει στο γυμνάσιο. Έναν χρόνο μετά πέρασα από οντισιόν στην γνωστή μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης «Πλατώ» και τότε γνώρισα τον σπουδαίο Μανώλη Ρασούλη, ο οποίος ήταν ο πρώτος ο οποίος με πίστεψε. Αυτή η γνωριμία-συνεργασία πραγματικά με σημάδεψε!
Την χρονιά που τραγουδούσα στο ιστορικό «Πέτρινο» του Μύλου μαζί με τον Χρήστο Μητρέτζη (του χρωστάω το σπουδαίο ρεπερτόριο το οποίο έχτισα δίπλα του, ρεμπέτικα, παλιά λαϊκά, πρώτες εκτελέσεις σε κασσετούλες που με προσοχή και αγάπη μου έφερνε να ακούσω) είχε έρθει σαν πελάτης ο Δημήτρης Μητροπάνος ο οποίος μου έκανε πρόταση για να κατέβω στην Αθήνα.
Νοιώθω πολύ τυχερή για το ξεκίνημα μου δίπλα σε όλους αυτούς τους κορυφαίους δημιουργούς και ερμηνευτές, Χάρις Αλεξίου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Γιάννης Κότσιρας, Δημήτρης Μπάσης, Χρήστος Νικολόπουλος, Νικος Ζιώγαλας.
Την σχέση μου με την Χάρις η οποία με έβαλε στον χώρο της δισκογραφίας, θα ήταν περιττό να την περιγράψω γιατί η αλήθεια είναι ότι, ότι και να πω είναι λίγο και φτωχό μπροστά σ' αυτό που μου εδόθη.
Τα τελευταία χρόνια περιπλανιέμαι με την μπάντα μου σε μουσικές σκηνές σε όλη την Ελλάδα, απολαμβάνοντας τη χαρά που μου δίνει το τραγούδι!
Είμαι πολύ ευτυχισμένη που τραγουδάω, το τραγούδι είναι πάντα εκεί για μένα, είναι η ψυχοθεραπεία μου, το γιατρικό μου! Σ' αυτές τις δύσκολες μέρες που περνάμε η μουσική μπορεί να βοηθήσει, να δώσει ελπίδα, έστω και για λίγο.
Ακόμη κι αν φαντάζουν όλα δύσκολα και θολά με την μουσική να παίζει για να απαλύνει τις πληγές μας, θα έρθουμε πιο κοντά στα αληθινά... καιρός ήταν... Καλό Χειμώνα να έχουμε και να δίνουμε αγάπη!
Ζωή Παπαδοπούλου
*Δεν θέλαμε να παρέμβουμε με προλόγους στη ζεστασιά του ανάγλυφου λόγου της ερμηνεύτριας. Φοβηθήκαμε μήπως μετριάσουμε την ομορφιά της αυθεντικότητας και ειλικρίνειας που αποπνέει το -σε πρώτο πρόσωπο- σημείωμα της. Η Ζωή Παπαδόπουλου με τη μέχρι σήμερα διαδρομή της στη δισκογραφία και τη διασκέδαση αφήνει τις καλύτερες υποσχέσεις - σιγουριές για όσα καλά και σημαντικά περιμένουμε να μας κεράσει. Άλλωστε οι αναγκαίες πρώτες ύλες, δηλαδή ταλέντο και προσωπικότητα, είναι δεδομένες.
