Ο Δημήτρης Φεργάδης, συνταξιούχος, ιστορικό στέλεχος της Βιομηχανίας της ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ σε ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ και MINOS – EMI, παραχώρησε συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ριζοσπάστης.
Μεταξύ άλλων ερωτήθηκε για το ρόλο που μπορεί να παίξει το τραγούδι στον καιρό της πανδημίας αλλά και το ζητούμενο της επιβίωσης των καλλιτεχνών στις «νέες συνθήκες».
Σας μεταφέρω το σχετικό απόσπασμα από την συνέντευξη του Δημήτρη Φεργάδη.
Θα θέλαμε τη γνώμη σας, πώς το τραγούδι, η μουσική σε αυτές τις δύσκολες μέρες που ζούμε μπορεί, εκτός από παρηγοριά, να συμβάλλει στην ανάταση, να είναι δύναμη ενθάρρυνσης για τους αγώνες που έχουμε μπροστά μας.
Θα σας ξενίσει λίγο ή πολύ... Αξεξάνδρα και Γιάννα δεν είπαμε; Αλλά αυτή η απάντηση μου είναι λίγο ή πολύ – πολύ αυθόρμητη. Αλλά και ώριμη σκέψη και πρόταση που έρχεται από μιάν Τσε Γκεβαρική ρήση και προτροπή. «Αξίζει φίλε μου να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει». Λέει ο Τσε.
Εις «ενύπνιον» λοιπόν (έτσι δεν λέγανε οι αρχαίοι μας, πρόγονοι;) έξωθεν ιερού Απόλλωνος, καιρόν Ανοίξεως, «είδον», οίδον, «μεταφράζω» και παρακαλώ σημειώστε προσεκτικά το όνειρον. «Την επαναστατικήν –«συνελόντι ειπείν»- πρότασην». Ολοι οι καλλιτέχνες, οι εγγεγραμμένοι εις «πινάκιον» των καλλιτεχνών (μικροί, μεσαίοι, μεγάλοι, πολύ μεγάλοι, πάρα πολύ μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες) συνεννοούνται με τα συνδικαλιστικά τους όργανα, ΕΔΕΜ, ΕΤΕ κ.ά. Και μια συγκεκριμένη ημέρα, συγκεκριμένη ώρα, σε όλες τις πόλεις της Ελλάδος, αυτάρκεις ομάδες (τέσσερα-πέντε άτομα, οργανοπαίχτες, τραγουδιστές...) «καταλαμβάνουν» όλα τα καίρια πόστα της πόλης, ως «καλλιτέχνες του δρόμου». Και «χαρίζουν» την μουσική τους στους διαβάτες.
Μπροστά τους, οπωσδήποτε, ανοιχτή η θήκη οργάνου για τα... φιλοδωρήματα. Οι «ιδιότυπες» ειρηνικές, ταπεινές αυτές συναυλίες μπορεί να επαναληφθούν δύο-τρεις φορές. Και... έξωθεν εκκλησιών, Μουσείων, Αρχαιολογικών Χώρων, Δημοτικών Καταστημάτων, Βουλής, Προεδρικού Μεγάρου… Μαξίμου, Πνευματικών Ιδρυμάτων, Σταθμών Μετρό κ.λπ. Το ρεπερτόριο μπορεί να ποικίλει... Εξωπραγματικό; Ουτοπικό; Μπορεί... και γι’ αυτό κλείνω με την... ρεαλιστική, πάλι, ρήση του Τσε Γκεβάρα. «Είμαστε ρεαλιστές, επιδιώκουμε το αδύνατο». Για... να το σκεφτούμε αυτό... Ολοι μας. Με τον Γιώργο Μαργαρίτη να άδει γωνία Πεινώντων και Διψώντων. Τον Τάση Χριστογιαννόπουλο να άδει «Figaro», γωνία Θυμού και Αγανακτήσεως. Και την Αλκηστη Πρωτοψάλτη… να κόβει –τουλάχιστον αμήχανα- βόλτες με το από Θεσσαλονίκης κατελθών «Φορτηγό». Τρελό; Τρελό… αλλά μπορεί και αληθινό… Πάλι ο Τοπόλ… Σε αμηχανία, τώρα. Μαζί του, όμως, ίσως και άλλοι… επίσημοι.
Οι καλλιτέχνες, οι δημιουργοί, οι εργαζόμενοι στο χώρο του Πολιτισμού αντιμετωπίζουν με αφορμή την πανδημία ιδιαίτερα δύσκολες στιγμές. Ποια είναι η δική σας άποψη;
Νομίζω, Αλεξάνδρα και Γιάννα πως εδώ τα πράματα είναι πιο απλά. Στο να απαντήσω... Δεν θα ανακαλύψω, δα, και την πυρίτιδα... Η θέση μου, αλλά και μεγάλου μέρους της κοινωνίας, πιστεύω πως είναι γνωστή. Η μουσική, ο μουσικός μας πολιτισμός είναι, αναμφίβολα, ένα κοινωνικό προϊόν. Η πολιτεία, λοιπόν και εν προκειμένω το Υπουργείο Πολιτισμού, η κυρία Μενδώνη θα πρέπει άμεσα και χωρίς σαϋλωκικές μεμψιμοιρίες, να αρθεί στο ύψος των καιρών –και των αναγκών- και να καλύψει –έχει υποχρέωση- με σταθερή επιδότηση, όλα τα μέλη του κλάδου του πολιτισμού για μια αξιοπρεπή διαβίωση. Αλλά επειδή... μην ξεχνιόμαστε, τίποτα δεν σου χαρίζεται… «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Θα πρέπει –αν θέλουνε να δούμε μιαν... άσπρη μουσική μέρα– παράλληλα, όλοι οι καλλιτέχνες- έχοντες, μη έχοντες ανάγκη- να γίνουν μια γροθιά. Γύρω από τα συνδικαλιστικά τους όργανα. Και να αντιδράσουν. Με «παρουσίες» κι όχι με σιωπές και απουσίες.
Αυτά και εδώ.
Μεταξύ άλλων ερωτήθηκε για το ρόλο που μπορεί να παίξει το τραγούδι στον καιρό της πανδημίας αλλά και το ζητούμενο της επιβίωσης των καλλιτεχνών στις «νέες συνθήκες».
Σας μεταφέρω το σχετικό απόσπασμα από την συνέντευξη του Δημήτρη Φεργάδη.
Θα θέλαμε τη γνώμη σας, πώς το τραγούδι, η μουσική σε αυτές τις δύσκολες μέρες που ζούμε μπορεί, εκτός από παρηγοριά, να συμβάλλει στην ανάταση, να είναι δύναμη ενθάρρυνσης για τους αγώνες που έχουμε μπροστά μας.
Θα σας ξενίσει λίγο ή πολύ... Αξεξάνδρα και Γιάννα δεν είπαμε; Αλλά αυτή η απάντηση μου είναι λίγο ή πολύ – πολύ αυθόρμητη. Αλλά και ώριμη σκέψη και πρόταση που έρχεται από μιάν Τσε Γκεβαρική ρήση και προτροπή. «Αξίζει φίλε μου να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει». Λέει ο Τσε.
Εις «ενύπνιον» λοιπόν (έτσι δεν λέγανε οι αρχαίοι μας, πρόγονοι;) έξωθεν ιερού Απόλλωνος, καιρόν Ανοίξεως, «είδον», οίδον, «μεταφράζω» και παρακαλώ σημειώστε προσεκτικά το όνειρον. «Την επαναστατικήν –«συνελόντι ειπείν»- πρότασην». Ολοι οι καλλιτέχνες, οι εγγεγραμμένοι εις «πινάκιον» των καλλιτεχνών (μικροί, μεσαίοι, μεγάλοι, πολύ μεγάλοι, πάρα πολύ μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες) συνεννοούνται με τα συνδικαλιστικά τους όργανα, ΕΔΕΜ, ΕΤΕ κ.ά. Και μια συγκεκριμένη ημέρα, συγκεκριμένη ώρα, σε όλες τις πόλεις της Ελλάδος, αυτάρκεις ομάδες (τέσσερα-πέντε άτομα, οργανοπαίχτες, τραγουδιστές...) «καταλαμβάνουν» όλα τα καίρια πόστα της πόλης, ως «καλλιτέχνες του δρόμου». Και «χαρίζουν» την μουσική τους στους διαβάτες.
Μπροστά τους, οπωσδήποτε, ανοιχτή η θήκη οργάνου για τα... φιλοδωρήματα. Οι «ιδιότυπες» ειρηνικές, ταπεινές αυτές συναυλίες μπορεί να επαναληφθούν δύο-τρεις φορές. Και... έξωθεν εκκλησιών, Μουσείων, Αρχαιολογικών Χώρων, Δημοτικών Καταστημάτων, Βουλής, Προεδρικού Μεγάρου… Μαξίμου, Πνευματικών Ιδρυμάτων, Σταθμών Μετρό κ.λπ. Το ρεπερτόριο μπορεί να ποικίλει... Εξωπραγματικό; Ουτοπικό; Μπορεί... και γι’ αυτό κλείνω με την... ρεαλιστική, πάλι, ρήση του Τσε Γκεβάρα. «Είμαστε ρεαλιστές, επιδιώκουμε το αδύνατο». Για... να το σκεφτούμε αυτό... Ολοι μας. Με τον Γιώργο Μαργαρίτη να άδει γωνία Πεινώντων και Διψώντων. Τον Τάση Χριστογιαννόπουλο να άδει «Figaro», γωνία Θυμού και Αγανακτήσεως. Και την Αλκηστη Πρωτοψάλτη… να κόβει –τουλάχιστον αμήχανα- βόλτες με το από Θεσσαλονίκης κατελθών «Φορτηγό». Τρελό; Τρελό… αλλά μπορεί και αληθινό… Πάλι ο Τοπόλ… Σε αμηχανία, τώρα. Μαζί του, όμως, ίσως και άλλοι… επίσημοι.
Οι καλλιτέχνες, οι δημιουργοί, οι εργαζόμενοι στο χώρο του Πολιτισμού αντιμετωπίζουν με αφορμή την πανδημία ιδιαίτερα δύσκολες στιγμές. Ποια είναι η δική σας άποψη;
Νομίζω, Αλεξάνδρα και Γιάννα πως εδώ τα πράματα είναι πιο απλά. Στο να απαντήσω... Δεν θα ανακαλύψω, δα, και την πυρίτιδα... Η θέση μου, αλλά και μεγάλου μέρους της κοινωνίας, πιστεύω πως είναι γνωστή. Η μουσική, ο μουσικός μας πολιτισμός είναι, αναμφίβολα, ένα κοινωνικό προϊόν. Η πολιτεία, λοιπόν και εν προκειμένω το Υπουργείο Πολιτισμού, η κυρία Μενδώνη θα πρέπει άμεσα και χωρίς σαϋλωκικές μεμψιμοιρίες, να αρθεί στο ύψος των καιρών –και των αναγκών- και να καλύψει –έχει υποχρέωση- με σταθερή επιδότηση, όλα τα μέλη του κλάδου του πολιτισμού για μια αξιοπρεπή διαβίωση. Αλλά επειδή... μην ξεχνιόμαστε, τίποτα δεν σου χαρίζεται… «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Θα πρέπει –αν θέλουνε να δούμε μιαν... άσπρη μουσική μέρα– παράλληλα, όλοι οι καλλιτέχνες- έχοντες, μη έχοντες ανάγκη- να γίνουν μια γροθιά. Γύρω από τα συνδικαλιστικά τους όργανα. Και να αντιδράσουν. Με «παρουσίες» κι όχι με σιωπές και απουσίες.
Αυτά και εδώ.
