Ο Δημήτρης Φεργάδης είναι συνταξιούχος, ιστορικό στέλεχος της Βιομηχανίας της ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ σε ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ και MINOS – EMI.
Για την αναγκαιότητα και πολύτιμη χρησιμότητα του βιβλίου του «Με αφορμή την Columbia» που ιχνηλατεί τη «Βιομηχανία της Δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20ο αιώνα» και μαζί στιγμές, πρόσωπα, ζητήματα του ελληνικού τραγουδιού και της κοινωνίας μας και όχι μόνο, έχω ξαναγράψει.
Ο Δημήτρης Φεργάδης παραχώρησε συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ριζοσπάστης.
Η συνέντευξη ολοκληρώνεται με την παρακάτω ερώτηση και με την γεμάτη νόημα, απάντηση.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Οταν ο... Από Πάνω βλέπει τους Από Κάτω να κάνουν σχέδια..., λένε πως γελάει. Καλό αυτό... γιατί, συνήθως, Τον βλέπουμε Μουρτζούφλη. Τον Από Πάνω.
Ποια, λοιπόν, τώρα τα δικά μου σχέδια. Γράφω... Και ελπίζω πως δεν θα είναι μακρύς ο χρόνος που θα σας καλέσω στην παρουσίαση του δεύτερου βιβλίου μου. Που δεν θα είναι, ασφαλώς η ακριβής συνέχεια του πρώτου με τον τίτλο «Με αφορμή την Columbia, ΙΙ».
Ασφαλώς, όμως, θα είναι πολύ κοντά και σχετικό. Και θα πραγματεύεται τα πάνω και τα κάτω του ήχου και των μουσικών πραγμάτων. Μέσα από τις κοινωνικές – πολιτικές διεργασίες, διακυμάνσεις και τις φιλοσοφικές περί τον χώρο, διαπροσωπικές σχέσεις των πρωταγωνιστών. Με παρόντες Αγαμέμνονες και Θερσίτες.
Βλέπετε, ευτύχησα, μια ζωή να βρίσκομαι σε αυτόν τον χώρο, τόσο κοντά σε σημαντικά, λαμπερά αλλά και «γυαλιστερά» πρόσωπα και πράματα, όσο, όμως, να μην... καώ, να μην αλλοτριωθώ. Και να μην... απαλλοτριωθώ.
Τόσο μακρυά, όσο να μην χρειάζομαι διαμεσολαβητή, μεταφορέα παρατηρητή των δρώμενων.
Και τέλος, τόσο πάνω και τόσο κάτω, όσο να μπορώ να βλέπω τα πράματα στα ίσια. Αυτά προσπαθώ και ελπίζω πως θα τα καταφέρω, να είναι αυτό το κοινωνικο-μουσικό περιεχόμενο του επόμενου βιβλίου μου.
Ηχος και μελωδία και ψωμί και γάλα και αρμονία και πόνος και πικραμύγδαλο και μέλι και Υμνοι... θρηνητικοί και υμνητικοί.
Κλείνοντας… «e pretereo censeo…» σχέδιο ζωής και ευχή («συν Αθηνά και…) ζωής είναι, ακόμα, η παρουσία μου στη δημιουργία και στα εγκαίνεια (έστω… έτσι, έστω… αυτού…) Μουσείου Ελληνικής Δισκογραφίας. Στην Ριζόπολη. Που θα σέβεται (αντάξιο) απόλυτα και την ιερότητα του χώρου και όλους τους… Αγίους της Μουσικής μας Ιστορίας (Ορφέας, Βαμβακάρης, Απόλλωνας, Τσιτσάνης, Γερο Δήμος, Χατζιδάκις, Αλκαίος, Τόκας, Ρωμανός…, Πυργάκη, Θεοδωράκης, Σαμίου, Αηδονίδης… Καλδάρας, Μικρούτσικος…).
Και ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον και την φιλοξενία τον Ριζοσπάστη. Την Αλεξάνδρα και την Γιάννα. Και με ευχές. Για μια χρονιά που να δικαιώσει «τα ωραία παιδιά, με τα μεγάλα μάτια, σαν εκκλησιές χωρίς στασίδια» (Γ. Ρίτσος – 17 Νοέμβρη). Που τρέχουνε… Με ήλιο και με βροχή… Για του φτωχού τ’ αρνί. Χρόνια Πολλά. Με υγεία…
Για την αναγκαιότητα και πολύτιμη χρησιμότητα του βιβλίου του «Με αφορμή την Columbia» που ιχνηλατεί τη «Βιομηχανία της Δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20ο αιώνα» και μαζί στιγμές, πρόσωπα, ζητήματα του ελληνικού τραγουδιού και της κοινωνίας μας και όχι μόνο, έχω ξαναγράψει.
Ο Δημήτρης Φεργάδης παραχώρησε συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ριζοσπάστης.
Η συνέντευξη ολοκληρώνεται με την παρακάτω ερώτηση και με την γεμάτη νόημα, απάντηση.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Οταν ο... Από Πάνω βλέπει τους Από Κάτω να κάνουν σχέδια..., λένε πως γελάει. Καλό αυτό... γιατί, συνήθως, Τον βλέπουμε Μουρτζούφλη. Τον Από Πάνω.
Ποια, λοιπόν, τώρα τα δικά μου σχέδια. Γράφω... Και ελπίζω πως δεν θα είναι μακρύς ο χρόνος που θα σας καλέσω στην παρουσίαση του δεύτερου βιβλίου μου. Που δεν θα είναι, ασφαλώς η ακριβής συνέχεια του πρώτου με τον τίτλο «Με αφορμή την Columbia, ΙΙ».
Ασφαλώς, όμως, θα είναι πολύ κοντά και σχετικό. Και θα πραγματεύεται τα πάνω και τα κάτω του ήχου και των μουσικών πραγμάτων. Μέσα από τις κοινωνικές – πολιτικές διεργασίες, διακυμάνσεις και τις φιλοσοφικές περί τον χώρο, διαπροσωπικές σχέσεις των πρωταγωνιστών. Με παρόντες Αγαμέμνονες και Θερσίτες.
Βλέπετε, ευτύχησα, μια ζωή να βρίσκομαι σε αυτόν τον χώρο, τόσο κοντά σε σημαντικά, λαμπερά αλλά και «γυαλιστερά» πρόσωπα και πράματα, όσο, όμως, να μην... καώ, να μην αλλοτριωθώ. Και να μην... απαλλοτριωθώ.
Τόσο μακρυά, όσο να μην χρειάζομαι διαμεσολαβητή, μεταφορέα παρατηρητή των δρώμενων.
Και τέλος, τόσο πάνω και τόσο κάτω, όσο να μπορώ να βλέπω τα πράματα στα ίσια. Αυτά προσπαθώ και ελπίζω πως θα τα καταφέρω, να είναι αυτό το κοινωνικο-μουσικό περιεχόμενο του επόμενου βιβλίου μου.
Ηχος και μελωδία και ψωμί και γάλα και αρμονία και πόνος και πικραμύγδαλο και μέλι και Υμνοι... θρηνητικοί και υμνητικοί.
Κλείνοντας… «e pretereo censeo…» σχέδιο ζωής και ευχή («συν Αθηνά και…) ζωής είναι, ακόμα, η παρουσία μου στη δημιουργία και στα εγκαίνεια (έστω… έτσι, έστω… αυτού…) Μουσείου Ελληνικής Δισκογραφίας. Στην Ριζόπολη. Που θα σέβεται (αντάξιο) απόλυτα και την ιερότητα του χώρου και όλους τους… Αγίους της Μουσικής μας Ιστορίας (Ορφέας, Βαμβακάρης, Απόλλωνας, Τσιτσάνης, Γερο Δήμος, Χατζιδάκις, Αλκαίος, Τόκας, Ρωμανός…, Πυργάκη, Θεοδωράκης, Σαμίου, Αηδονίδης… Καλδάρας, Μικρούτσικος…).
Και ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον και την φιλοξενία τον Ριζοσπάστη. Την Αλεξάνδρα και την Γιάννα. Και με ευχές. Για μια χρονιά που να δικαιώσει «τα ωραία παιδιά, με τα μεγάλα μάτια, σαν εκκλησιές χωρίς στασίδια» (Γ. Ρίτσος – 17 Νοέμβρη). Που τρέχουνε… Με ήλιο και με βροχή… Για του φτωχού τ’ αρνί. Χρόνια Πολλά. Με υγεία…
