Μοναδικές στιγμές της καθημερινότητας αλλά και του χαρακτήρα του Γιώργου Ζαμπέτα μέσα από μαρτυρίες της κόρης του.
Η Κατερίνα Ζαμπέτα, κόρη του Γιώργου Ζαμπέτα παραχώρησε συνέντευξη στην Γιώτα Συκκά και την Καθημερινή της Κυριακής με αφορμή την παράσταση «Μάλιστα Κύριε...» που ανεβαίνει στο θέατρο «Αλίκη» σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια.
Η Κατερίνα Ζαμπέτα, δήλωσε μεταξύ άλλων:
«Με άγχος διαρκώς για τη δουλειά, τους μαγαζάτορες, την πολιτική κατάσταση. Είχε τρία παιδιά και πολλά στο κεφάλι του. Την γκρίνια της μητέρας, της γιαγιάς, αν διάβασε ο Μιχάλης, τι κάναμε εγώ και η αδερφή μου. Ολα τον τάραζαν. Ακόμη κι αν του έλεγε η μητέρα “χάλασε ο θερμοσίφωνας”, τρελαινόταν. Οταν όμως έκλεινε την πόρτα του σπιτιού κι έφευγε για τη δουλειά, τα άφηνε πίσω. Κι εκεί στο κέντρο, όλες οι αγωνίες γίνονταν παρλάτες. Ξεφούσκωνε…
Η μητέρα μάς έδινε ξύλο, ο πατέρας στοργή… Ηταν σκληρά χρόνια κι εκείνη κοιτούσε να κρατήσει τον άντρα της και τα παιδιά της, μην του κουνηθεί καμιά. Είχε ανασφάλεια με τα χρήματα, γιατί δεν εργαζόταν. Ολα περνούσαν από το χέρι της».
Και συνεχίζει η Κατερίνα Ζαμπέτα, για τον πατέρα της Γιώργο Ζαμπέτα, στην Γιώτα Συκκά και την Καθημερινή της Κυριακής:
«Ερχονταν οι μουσικοί για πρόβα, μετά πήγαινε στο στούντιο, έπειτα στα γυρίσματα των ταινιών και το βράδυ στο κέντρο. Σκυλί στη δουλειά. Οταν του τηλεφωνούσαν να παίξει μουσική σε κάποια ταινία, τους ρωτούσε αν η υπόθεση είχε στρίγγλα σύζυγο ή πεθερά – τρελαινόταν για τέτοια…
Η μητέρα τον κουμαντάριζε. Αλλά κι αυτός “Ρούλα θα κρυώσω, Ρούλα το κεφάλι μου”. Η Ρούλα για όλα... Ο πατέρας λάτρευε τη φωνή του Στράτου Παγιουμτζή, “φίνο” έλεγε τον Μητσάκη, “μεγάλη καρδιά” τον Χιώτη. Οταν είχε πάει στην Αμερική ο πατέρας, ένα απόγευμα ήρθε στο σπίτι στο Αιγάλεω ο Χιώτης. Τσάκιση δεν ξέφευγε από πάνω, τόσο κομψός! Ηρθε με δύο τσάντες παιχνίδια -μόλις είχε επιστρέψει εκείνος από την Αμερική- και μας είπε ότι μας τα στέλνει ο πατέρας. Ο ίδιος τα είχε αγοράσει. “Κοίτα να γυρίσεις πίσω” τον είχε συμβουλέψει. Ο πατέρας πίστευε ότι θα πάει εκεί και θα κάνει καριέρα μεγάλη. Και ξέρετε πώς γύρισε; Η μητέρα μου Φώναξε έναν φωτογράφο, μας έστησε και τα τρία παιδιά, την αγαπημένη αδερφή του πατέρα τη Νότα, τη γιαγιά μου και στη γωνία να φαίνεται το κρεβάτι τους άδειο. Και μια φωτογραφία δική της, “μανάρι μου σ’ αγαπάω” που βρήκα αργότερα. Με το που έλαβε τη φωτογραφία εκείνος, αυτό ήταν, γύρισε».
Η Κατερίνα Ζαμπέτα μίλησε και για τις στιγμές, πριν το τέλος, του Ζαμπέτα:
«Εδωσε μια θεατρικότητα στο τραγούδι. Εβλεπε ότι ο κόσμος ενθουσιαζόταν. Οταν ερχόταν ο Ωνάσης του έλεγε “θα κάνουμε καμία ταραχή;”. Οταν πέθανε, ερήμωσε το σπίτι μας. Σταμάτησαν η μουσική και τα γέλια. Στη μητέρα μου κόστισε πολύ ο χαμός του. Εκείνος τα τελευταία χρόνια πικραινόταν με την αγνωμοσύνη. Στεναχωριόταν που δεν έβρισκε καρέκλα σε πάλκο. “Εγώ δεν έχω μια καρέκλα να κάτσω εδώ;” είχε ρωτήσει κάποτε τον Μητσιά. Ο ίδιος ο Μανώλης μου είπε ότι μετάνιωσε που, τότε, δεν του έδωσε θέση στο πρόγραμμα.
Αργότερα όταν αρρώστησε και μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία στεναχωριόταν που το τηλέφωνο δεν χτυπούσε συχνά. Με εξαίρεση τον Μητσιά, τον Ξενοφώντα Φιλέρη και τη Μάρθα Βούρτση, την τραγουδίστρια Μανταλένα. Ο πατέρας είχε μεγάλη καρδιά. Στις γιορτές τηλεφωνούσε σε όλους. Στις κηδείες φίλων δεν ήθελε να πηγαίνει. Τους αποχαιρετούσε μόνος στο σπίτι, παίζοντας ρέκβιεμ στο μπουζούκι του…
Λίγο πριν από το τέλος, ήρθαν να του κάνουν μια τηλεοπτική συνέντευξη. Ηταν κατηφής εκείνη τη μέρα παρότι όταν περίμενε “το Πρες”, όπως έλεγε, χαιρόταν. “Κύριε Ζαμπέτα πώς νιώθετε;” τον ρώτησε ο δημοσιογράφος. Δεν απάντησε. Απλώς πήρε το μπουζούκι του και ξεκίνησε: “Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω / να με σκεπάσει το νερό / τη δύστυχη ζωή που κάνω να την αντέξω δεν μπορώ… / Να ξεχαστώ από τους φίλους / να με ξεχάσουν συγγενείς / και να χαθώ σ’ αυτά τα βάθη / που δεν τα πάτησε κανείς... Αυτό είναι μάγκες μου”, είπε στο συνεργείο σχεδόν δακρυσμένος. Αυτός ήταν ο πατέρας μου. Ηθελε τον σεβασμό».
*Κεντρική Φωτογραφία: Ο Γιώργος Ζαμπέτας στο Σίδνεϊ το 1976… Ακόμα και στις φωτογραφίες ήταν μοναδικός.
Πηγή: http://www.kathimerini.gr
Η Κατερίνα Ζαμπέτα, κόρη του Γιώργου Ζαμπέτα παραχώρησε συνέντευξη στην Γιώτα Συκκά και την Καθημερινή της Κυριακής με αφορμή την παράσταση «Μάλιστα Κύριε...» που ανεβαίνει στο θέατρο «Αλίκη» σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια.
Η Κατερίνα Ζαμπέτα, δήλωσε μεταξύ άλλων:
«Με άγχος διαρκώς για τη δουλειά, τους μαγαζάτορες, την πολιτική κατάσταση. Είχε τρία παιδιά και πολλά στο κεφάλι του. Την γκρίνια της μητέρας, της γιαγιάς, αν διάβασε ο Μιχάλης, τι κάναμε εγώ και η αδερφή μου. Ολα τον τάραζαν. Ακόμη κι αν του έλεγε η μητέρα “χάλασε ο θερμοσίφωνας”, τρελαινόταν. Οταν όμως έκλεινε την πόρτα του σπιτιού κι έφευγε για τη δουλειά, τα άφηνε πίσω. Κι εκεί στο κέντρο, όλες οι αγωνίες γίνονταν παρλάτες. Ξεφούσκωνε…
Η μητέρα μάς έδινε ξύλο, ο πατέρας στοργή… Ηταν σκληρά χρόνια κι εκείνη κοιτούσε να κρατήσει τον άντρα της και τα παιδιά της, μην του κουνηθεί καμιά. Είχε ανασφάλεια με τα χρήματα, γιατί δεν εργαζόταν. Ολα περνούσαν από το χέρι της».
Και συνεχίζει η Κατερίνα Ζαμπέτα, για τον πατέρα της Γιώργο Ζαμπέτα, στην Γιώτα Συκκά και την Καθημερινή της Κυριακής:
«Ερχονταν οι μουσικοί για πρόβα, μετά πήγαινε στο στούντιο, έπειτα στα γυρίσματα των ταινιών και το βράδυ στο κέντρο. Σκυλί στη δουλειά. Οταν του τηλεφωνούσαν να παίξει μουσική σε κάποια ταινία, τους ρωτούσε αν η υπόθεση είχε στρίγγλα σύζυγο ή πεθερά – τρελαινόταν για τέτοια…
Η μητέρα τον κουμαντάριζε. Αλλά κι αυτός “Ρούλα θα κρυώσω, Ρούλα το κεφάλι μου”. Η Ρούλα για όλα... Ο πατέρας λάτρευε τη φωνή του Στράτου Παγιουμτζή, “φίνο” έλεγε τον Μητσάκη, “μεγάλη καρδιά” τον Χιώτη. Οταν είχε πάει στην Αμερική ο πατέρας, ένα απόγευμα ήρθε στο σπίτι στο Αιγάλεω ο Χιώτης. Τσάκιση δεν ξέφευγε από πάνω, τόσο κομψός! Ηρθε με δύο τσάντες παιχνίδια -μόλις είχε επιστρέψει εκείνος από την Αμερική- και μας είπε ότι μας τα στέλνει ο πατέρας. Ο ίδιος τα είχε αγοράσει. “Κοίτα να γυρίσεις πίσω” τον είχε συμβουλέψει. Ο πατέρας πίστευε ότι θα πάει εκεί και θα κάνει καριέρα μεγάλη. Και ξέρετε πώς γύρισε; Η μητέρα μου Φώναξε έναν φωτογράφο, μας έστησε και τα τρία παιδιά, την αγαπημένη αδερφή του πατέρα τη Νότα, τη γιαγιά μου και στη γωνία να φαίνεται το κρεβάτι τους άδειο. Και μια φωτογραφία δική της, “μανάρι μου σ’ αγαπάω” που βρήκα αργότερα. Με το που έλαβε τη φωτογραφία εκείνος, αυτό ήταν, γύρισε».
Η Κατερίνα Ζαμπέτα μίλησε και για τις στιγμές, πριν το τέλος, του Ζαμπέτα:
«Εδωσε μια θεατρικότητα στο τραγούδι. Εβλεπε ότι ο κόσμος ενθουσιαζόταν. Οταν ερχόταν ο Ωνάσης του έλεγε “θα κάνουμε καμία ταραχή;”. Οταν πέθανε, ερήμωσε το σπίτι μας. Σταμάτησαν η μουσική και τα γέλια. Στη μητέρα μου κόστισε πολύ ο χαμός του. Εκείνος τα τελευταία χρόνια πικραινόταν με την αγνωμοσύνη. Στεναχωριόταν που δεν έβρισκε καρέκλα σε πάλκο. “Εγώ δεν έχω μια καρέκλα να κάτσω εδώ;” είχε ρωτήσει κάποτε τον Μητσιά. Ο ίδιος ο Μανώλης μου είπε ότι μετάνιωσε που, τότε, δεν του έδωσε θέση στο πρόγραμμα.
Αργότερα όταν αρρώστησε και μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία στεναχωριόταν που το τηλέφωνο δεν χτυπούσε συχνά. Με εξαίρεση τον Μητσιά, τον Ξενοφώντα Φιλέρη και τη Μάρθα Βούρτση, την τραγουδίστρια Μανταλένα. Ο πατέρας είχε μεγάλη καρδιά. Στις γιορτές τηλεφωνούσε σε όλους. Στις κηδείες φίλων δεν ήθελε να πηγαίνει. Τους αποχαιρετούσε μόνος στο σπίτι, παίζοντας ρέκβιεμ στο μπουζούκι του…
Λίγο πριν από το τέλος, ήρθαν να του κάνουν μια τηλεοπτική συνέντευξη. Ηταν κατηφής εκείνη τη μέρα παρότι όταν περίμενε “το Πρες”, όπως έλεγε, χαιρόταν. “Κύριε Ζαμπέτα πώς νιώθετε;” τον ρώτησε ο δημοσιογράφος. Δεν απάντησε. Απλώς πήρε το μπουζούκι του και ξεκίνησε: “Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω / να με σκεπάσει το νερό / τη δύστυχη ζωή που κάνω να την αντέξω δεν μπορώ… / Να ξεχαστώ από τους φίλους / να με ξεχάσουν συγγενείς / και να χαθώ σ’ αυτά τα βάθη / που δεν τα πάτησε κανείς... Αυτό είναι μάγκες μου”, είπε στο συνεργείο σχεδόν δακρυσμένος. Αυτός ήταν ο πατέρας μου. Ηθελε τον σεβασμό».
*Κεντρική Φωτογραφία: Ο Γιώργος Ζαμπέτας στο Σίδνεϊ το 1976… Ακόμα και στις φωτογραφίες ήταν μοναδικός.
Πηγή: http://www.kathimerini.gr
